Drexler έγραψε: 11 Αύγ 2018, 20:10
Jolly Roger έγραψε: 11 Αύγ 2018, 19:58
Υ.Γ. Ο Πικάσο αν είχε φάει φλασιά με το Στάλιν ήταν του ίδιου τύπου φλασιά με αυτή που είχε φάει ο Νταλί με το Χίτλερ. Γενικά οι μικροαστοί καλλιτέχνες έχουν την τάση να ηρωοποιούν τους "μεγάλους άνδρες" χωρίς απαραίτητα να ασπάζονται τις ιδεολογίες τους.
O Nταλι ηταν υπερ του Φρανκο μεχρι το τελος,μαλιστα θεωρουσε λιγες τις θανατικες ποινες που υπεγραφε.
Δεν το βρίσκω παράλογο. Τόσοι και τόσοι μικροαστοί (κατά βάση) καλλιτέχνες των δεκαετιών 1920-30 - και μιλάμε για ιδιοφυΐες όπως ο Μαρινέττι στην Ιταλία, ο Χάμσουν στη Νορβηγία κτλ - στήριξαν το ένα ή το άλλο είδος φασισμού έχοντας την αφελή πεποίθηση ότι πρόκειται για αυτό που ο Σπένγκλερ ονόμαζε "καισαρισμό".
Γενικά οι καλλιτέχνες με το επαναστατικό πνεύμα εκείνη την εποχή είχαν στην πλειοψηφία τους απορρίψει τον καπιταλισμό, και ψάχνονταν για το "καινούριο". Άλλοι, όπως οι Μπρετόν, Ριβέρα, Πικάσο, Νερούδα, Μπρεχτ πήγαν αριστερά, άλλοι, όπως οι Πάουντ, Χάμσουν, Νταλί, Στραβίνσκι, Πουτσίνι δεξιά.
Ούτε τους μεν (πλην Πάουντ) θεωρώ συνειδητοποιημένους φασίστες, ούτε τους δε (πλην Μπρεχτ) συνειδητοποιημένους κομμουνιστές. Και οι μεν και οι δε ήταν απλά προϊόντα της εποχής τους. Γενικά αυτόν τον τύπο καλλιτέχνη που θέλει να φέρει την επανάσταση στον κόσμο αλλά δεν ξέρει πώς ακριβώς, δυσκολεύομαι να τον χρωματίσω πολιτικά. Γιατί αν χρωματίσουμε πολιτικά όλους αυτούς, θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο και με τους Λένον, Μπάουι κλπ.