The Age of Aquarius έγραψε: 13 Μάιος 2021, 11:50
Για όποιον είναι σε θέση να κατανοήσει τις κοινωνικές σχέσεις της εποχής, το βιβλίο του Γιασάρ Κεμάλ για το Τσακιτζή είναι άκρως συγκινητικό.
Συγκριτικά, η ιστορία του Λαφανάζη έχει απλά μια εσάνς ρομαντισμού.
τις πιστεύεις όντως τις ρομαντικές αφηγήσεις του ευγενούς ληστή; η εντύπωση μου είναι ότι πρόκειται περισσότερο για ανθρωπολογική αντίδραση προνεοτερικών κοινωνιών που ένιωθαν ευάλωτες. Η ιδέα δηλαδή ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα παλικάρι, ένας λήσταρχος που μας προστατεύει απο τους κακούργους που προσπαθούν να μας φορολογήσουν και να μας εξαθλιώσουν, λειτουργεί σαν αναλγητικός μύθος, στον οποίο μισο-πιστεύουν, όπως μισο-πιστεύουν στον θεό ή στους αγίους που μας προστατεύουν απο ψηλά. Οι πραγματικοί παράνομοι, απο τον Τσακιτζή μέχρι τον Κολοκοτρώνη και τον Εσκομπάρ είναι πρόθυμοι να αγκαλιάσουν το ρόλο εν μέρει γιατί στο μυαλό τους νομιμοποιεί τη δράση τους, εν μέρει γιατί βοηθάει τον εγωισμό τους. Case in point, η απόγονοι και συγχωριανοί του Γκαντάρα, παραδέχονται ότι "ναι, τον κάναμε τραγούδι και χορεύουμε στη μνήμη του στο πανήγυρι, αλλά δεν είμαστε και βλάκες: ληστής ήταν, κόσμο σκότωνε
The Age of Aquarius έγραψε: 13 Μάιος 2021, 11:50
Για όποιον είναι σε θέση να κατανοήσει τις κοινωνικές σχέσεις της εποχής, το βιβλίο του Γιασάρ Κεμάλ για το Τσακιτζή είναι άκρως συγκινητικό.
Συγκριτικά, η ιστορία του Λαφανάζη έχει απλά μια εσάνς ρομαντισμού.
εν προκειμένω, στην ιστορία του Λαφαζάνη, το ρόλο του Αγίου ή του ληστή Τσακιτζή, βλέπεις ότι τον έχει ο βασιλιάς Όθωνας τον διώξατε, λέει ο Λαφαζάνης γιατί ήταν ο προστάτης των αδυνάτων, και όπως ο Τσακιτζής, ξέρουμε πολύ καλά ότι ο ίδιος ο Όθωνας είχε πλήρη επίγνωση ότι παίζει τέτοιο ρόλο στη συνείδηση του απλού λαού, και τον είχε πάρει στα σοβαρά
The Age of Aquarius έγραψε: 13 Μάιος 2021, 11:50
Για όποιον είναι σε θέση να κατανοήσει τις κοινωνικές σχέσεις της εποχής, το βιβλίο του Γιασάρ Κεμάλ για το Τσακιτζή είναι άκρως συγκινητικό.
Συγκριτικά, η ιστορία του Λαφανάζη έχει απλά μια εσάνς ρομαντισμού.
τις πιστεύεις όντως τις ρομαντικές αφηγήσεις του ευγενούς ληστή; η εντύπωση μου είναι ότι πρόκειται περισσότερο για ανθρωπολογική αντίδραση προνεοτερικών κοινωνιών που ένιωθαν ευάλωτες.
blackpaint έγραψε: 18 Φεβ 2020, 04:28Προκειται για μια προπολιτικη μορφη βιαιης κοινωνικης διαμαρτυριας
Αν μιλάμε για προ-νεωτερικές κοινωνίες, αυτό είναι λίγο ως πολύ αστείο. Πρόκειται για τυπική προβολή τρέχοντος ιδεολογικού λεξιλογίου στο παρελθόν. Στις προ-νεωτερικές κοινωνίες (ειδικά στα οθωμανικά εδάφη) η έννοια της αδικίας και της κοινωνικής διαμαρτυρίας δεν είχε το σημερινό περιεχόμενο. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, ποτέ οι φορείς της ληστείας δεν είδαν τους εαυτούς τους ως υποκείμενα κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Η εξαίρεση έρχεται κατά τη διάρκεια της βίαιης μετάβασης. Εκεί, η καταστροφή των παλαιών κοινωνικών σχέσεων εμφυσεί ιδεολογία στο ληστή. Η προστασία της τάξης των πραγμάτων ταυτίζεται με το προσωπικό συμφέρον σε σημείο που ούτε ο ληστής δε μπορεί να τα διαχωρίσει και όντως νιώθει υποχρέωση να σώσει αυτά που θεωρεί ιερά. Αυτό ισχύει παντού στην ευρύτερη περιοχή στην πορεία της αλλαγής. Από τον Κολοκοτρώνη που συμπεθεριάζει με τους Δεληγιανναίους και πολεμά μαζί τους εναντίον Κουντουριώτιδων και Κωλέτη, μέχρι τον Τσακιτζή στη Μικρά Ασία σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.
Πέραν τούτου όμως και για δικούς μου προσωπικούς λόγους, κατανοώ και μπορώ να συνδέομαι με αυτή τη μεταβατική περίοδο και τους πρωταγωνιστές της.
The Age of Aquarius έγραψε: 13 Μάιος 2021, 11:50
Για όποιον είναι σε θέση να κατανοήσει τις κοινωνικές σχέσεις της εποχής, το βιβλίο του Γιασάρ Κεμάλ για το Τσακιτζή είναι άκρως συγκινητικό.
Συγκριτικά, η ιστορία του Λαφανάζη έχει απλά μια εσάνς ρομαντισμού.
τις πιστεύεις όντως τις ρομαντικές αφηγήσεις του ευγενούς ληστή; η εντύπωση μου είναι ότι πρόκειται περισσότερο για ανθρωπολογική αντίδραση προνεοτερικών κοινωνιών που ένιωθαν ευάλωτες.
blackpaint έγραψε: 18 Φεβ 2020, 04:28Προκειται για μια προπολιτικη μορφη βιαιης κοινωνικης διαμαρτυριας
Αν μιλάμε για προ-νεωτερικές κοινωνίες, αυτό είναι λίγο ως πολύ αστείο. Πρόκειται για τυπική προβολή τρέχοντος ιδεολογικού λεξιλογίου στο παρελθόν. Στις προ-νεωτερικές κοινωνίες (ειδικά στα οθωμανικά εδάφη) η έννοια της αδικίας και της κοινωνικής διαμαρτυρίας δεν είχε το σημερινό περιεχόμενο. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, ποτέ οι φορείς της ληστείας δεν είδαν τους εαυτούς τους ως υποκείμενα κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Η εξαίρεση έρχεται κατά τη διάρκεια της βίαιης μετάβασης. Εκεί, η καταστροφή των παλαιών κοινωνικών σχέσεων εμφυσεί ιδεολογία στο ληστή. Η προστασία της τάξης των πραγμάτων ταυτίζεται με το προσωπικό συμφέρον σε σημείο που ούτε ο ληστής δε μπορεί να τα διαχωρίσει και όντως νιώθει υποχρέωση να σώσει αυτά που θεωρεί ιερά. Αυτό ισχύει παντού στην ευρύτερη περιοχή στην πορεία της αλλαγής. Από τον Κολοκοτρώνη που συμπεθεριάζει με τους Δεληγιανναίους και πολεμά μαζί τους εναντίον Κουντουριώτιδων και Κωλέτη, μέχρι τον Τσακιτζή στη Μικρά Ασία σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.
Πέραν τούτου όμως και για δικούς μου προσωπικούς λόγους, κατανοώ και μπορώ να συνδέομαι με αυτή τη μεταβατική περίοδο και τους πρωταγωνιστές της.
Φυσικά. Είναι δύσκολο να μη νιώθει κανείς μια κάποια συμπάθεια στους πληθυσμούς που έβλεπαν το αδυσώπητο σύγχρονο κράτος να προσπαθεί να καταλύσει την κοινωνική τους οργάνωση, να εξοντώνει τις οικονομικές τους δομές και πολλές φορές να τους εξοντώνει και σε προσωπικό επίπεδο στέλνοντάς τους στη λαιμητόμο
The Age of Aquarius έγραψε: 13 Μάιος 2021, 11:50
Για όποιον είναι σε θέση να κατανοήσει τις κοινωνικές σχέσεις της εποχής, το βιβλίο του Γιασάρ Κεμάλ για το Τσακιτζή είναι άκρως συγκινητικό.
Συγκριτικά, η ιστορία του Λαφανάζη έχει απλά μια εσάνς ρομαντισμού.
τις πιστεύεις όντως τις ρομαντικές αφηγήσεις του ευγενούς ληστή; η εντύπωση μου είναι ότι πρόκειται περισσότερο για ανθρωπολογική αντίδραση προνεοτερικών κοινωνιών που ένιωθαν ευάλωτες.
blackpaint έγραψε: 18 Φεβ 2020, 04:28Προκειται για μια προπολιτικη μορφη βιαιης κοινωνικης διαμαρτυριας
Αν μιλάμε για προ-νεωτερικές κοινωνίες, αυτό είναι λίγο ως πολύ αστείο. Πρόκειται για τυπική προβολή τρέχοντος ιδεολογικού λεξιλογίου στο παρελθόν. Στις προ-νεωτερικές κοινωνίες (ειδικά στα οθωμανικά εδάφη) η έννοια της αδικίας και της κοινωνικής διαμαρτυρίας δεν είχε το σημερινό περιεχόμενο. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, ποτέ οι φορείς της ληστείας δεν είδαν τους εαυτούς τους ως υποκείμενα κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Η εξαίρεση έρχεται κατά τη διάρκεια της βίαιης μετάβασης. Εκεί, η καταστροφή των παλαιών κοινωνικών σχέσεων εμφυσεί ιδεολογία στο ληστή. Η προστασία της τάξης των πραγμάτων ταυτίζεται με το προσωπικό συμφέρον σε σημείο που ούτε ο ληστής δε μπορεί να τα διαχωρίσει και όντως νιώθει υποχρέωση να σώσει αυτά που θεωρεί ιερά. Αυτό ισχύει παντού στην ευρύτερη περιοχή στην πορεία της αλλαγής. Από τον Κολοκοτρώνη που συμπεθεριάζει με τους Δεληγιανναίους και πολεμά μαζί τους εναντίον Κουντουριώτιδων και Κωλέτη, μέχρι τον Τσακιτζή στη Μικρά Ασία σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.
Πέραν τούτου όμως και για δικούς μου προσωπικούς λόγους, κατανοώ και μπορώ να συνδέομαι με αυτή τη μεταβατική περίοδο και τους πρωταγωνιστές της.
αναγκαστικα κ εγω μιας κ η Συντροφος ειναι απογονος της οικογενειας του αρχιληστη Λυγκου
τις πιστεύεις όντως τις ρομαντικές αφηγήσεις του ευγενούς ληστή; η εντύπωση μου είναι ότι πρόκειται περισσότερο για ανθρωπολογική αντίδραση προνεοτερικών κοινωνιών που ένιωθαν ευάλωτες.
The Age of Aquarius έγραψε:
Αν μιλάμε για προ-νεωτερικές κοινωνίες, αυτό είναι λίγο ως πολύ αστείο. Πρόκειται για τυπική προβολή τρέχοντος ιδεολογικού λεξιλογίου στο παρελθόν. Στις προ-νεωτερικές κοινωνίες (ειδικά στα οθωμανικά εδάφη) η έννοια της αδικίας και της κοινωνικής διαμαρτυρίας δεν είχε το σημερινό περιεχόμενο. Και με ελάχιστες εξαιρέσεις, ποτέ οι φορείς της ληστείας δεν είδαν τους εαυτούς τους ως υποκείμενα κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Η εξαίρεση έρχεται κατά τη διάρκεια της βίαιης μετάβασης. Εκεί, η καταστροφή των παλαιών κοινωνικών σχέσεων εμφυσεί ιδεολογία στο ληστή. Η προστασία της τάξης των πραγμάτων ταυτίζεται με το προσωπικό συμφέρον σε σημείο που ούτε ο ληστής δε μπορεί να τα διαχωρίσει και όντως νιώθει υποχρέωση να σώσει αυτά που θεωρεί ιερά. Αυτό ισχύει παντού στην ευρύτερη περιοχή στην πορεία της αλλαγής. Από τον Κολοκοτρώνη που συμπεθεριάζει με τους Δεληγιανναίους και πολεμά μαζί τους εναντίον Κουντουριώτιδων και Κωλέτη, μέχρι τον Τσακιτζή στη Μικρά Ασία σχεδόν έναν αιώνα αργότερα.
Πέραν τούτου όμως και για δικούς μου προσωπικούς λόγους, κατανοώ και μπορώ να συνδέομαι με αυτή τη μεταβατική περίοδο και τους πρωταγωνιστές της.
αναγκαστικα κ εγω μιας κ η Συντροφος ειναι απογονος της οικογενειας του αρχιληστη Λυγκου
πως αντιδρά ο κόσμος όταν του λέει ότι έχει συγγενή που η ζωή του έγινε ταινία;
Beria έγραψε: 13 Μάιος 2021, 11:46
...
Ο Τσακιτζής ((Τσακίρτζαλη Μεχμέτ Εφέ) ήταν ο Ρομπέν των Δασών της Μικράς Ασίας.
Tον τραγούδησαν Τούρκοι και Ρωμιοί
...
Ήμουνα σίγουρος ότι κάπου υπάρχει ακόμη αυτό το βιβλίο:
Εκδόσεις Άγρα 1994.
Ο χρήστης που κονιορτοποίησε τον τραμπισμό, προασπίζει την υγειονομική ευμάρεια της Ελλάδος, αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια και διώκει τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες.
Ο χρήστης που κονιορτοποίησε τον τραμπισμό, προασπίζει την υγειονομική ευμάρεια της Ελλάδος, αποκαθιστά την ιστορική αλήθεια και διώκει τις πολεοδομικές αυθαιρεσίες.
Πέραν τούτου όμως και για δικούς μου προσωπικούς λόγους, κατανοώ και μπορώ να συνδέομαι με αυτή τη μεταβατική περίοδο και τους πρωταγωνιστές της.
αναγκαστικα κ εγω μιας κ η Συντροφος ειναι απογονος της οικογενειας του αρχιληστη Λυγκου
πως αντιδρά ο κόσμος όταν του λέει ότι έχει συγγενή που η ζωή του έγινε ταινία;
δεν αντιδρουν γιατι δεν γνωριζουν - ο κλαδος της οικογενειας ειναι δυνατος κ ευαριθμος παντως στην περιοχη
παραδοσιακα κτηματιες - λατρεις του καλου γλεντιου - λαικο αρχοντοσογο
αναγκαστικα κ εγω μιας κ η Συντροφος ειναι απογονος της οικογενειας του αρχιληστη Λυγκου
πως αντιδρά ο κόσμος όταν του λέει ότι έχει συγγενή που η ζωή του έγινε ταινία;
δεν αντιδρουν γιατι δεν γνωριζουν - ο κλαδος της οικογενειας ειναι δυνατος κ ευαριθμος παντως στην περιοχη
παραδοσιακα κτηματιες - λατρεις του καλου γλεντιου - λαικο αρχοντοσογο
πως αντιδρά ο κόσμος όταν του λέει ότι έχει συγγενή που η ζωή του έγινε ταινία;
δεν αντιδρουν γιατι δεν γνωριζουν - ο κλαδος της οικογενειας ειναι δυνατος κ ευαριθμος παντως στην περιοχη
παραδοσιακα κτηματιες - λατρεις του καλου γλεντιου - λαικο αρχοντοσογο
η εντύπωση μου είναι ότι πρόκειται περισσότερο για ανθρωπολογική αντίδραση προνεοτερικών κοινωνιών που ένιωθαν ευάλωτες. Η ιδέα δηλαδή ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει ένα παλικάρι, ένας λήσταρχος που μας προστατεύει απο τους κακούργους που προσπαθούν να μας φορολογήσουν και να μας εξαθλιώσουν, λειτουργεί σαν αναλγητικός μύθος, στον οποίο μισο-πιστεύουν, όπως μισο-πιστεύουν στον θεό ή στους αγίους που μας προστατεύουν απο ψηλά. Οι πραγματικοί παράνομοι, απο τον Τσακιτζή μέχρι τον Κολοκοτρώνη και τον Εσκομπάρ είναι πρόθυμοι να αγκαλιάσουν το ρόλο εν μέρει γιατί στο μυαλό τους νομιμοποιεί τη δράση τους, εν μέρει γιατί βοηθάει τον εγωισμό τους. Case in point, η απόγονοι και συγχωριανοί του Γκαντάρα, παραδέχονται ότι "ναι, τον κάναμε τραγούδι και χορεύουμε στη μνήμη του στο πανήγυρι, αλλά δεν είμαστε και βλάκες: ληστής ήταν, κόσμο σκότωνε 
τον διώξατε, λέει ο Λαφαζάνης γιατί ήταν ο προστάτης των αδυνάτων, και όπως ο Τσακιτζής, ξέρουμε πολύ καλά ότι ο ίδιος ο Όθωνας είχε πλήρη επίγνωση ότι παίζει τέτοιο ρόλο στη συνείδηση του απλού λαού, και τον είχε πάρει στα σοβαρά 
