Η Κρίση του φλωρεντινού ομολόγου( big brain debt relief 1340's style)

[Σενέκας]

tl;dr: το κράτος επιδόθηκε σε πασοκικού τύπου public spending λόγω πολεμικών επιχειρήσεων. Η κρίση ρευστότητας επιλύθηκε με τη δημιουργία ενός ιδιωτικού fund που ανέλαβε τη χρηματοδότηση σε ένα είδος ομολόγου. Το εγχείρημα αρχικά πέτυχε, αλλά όσο οι κρατικές δαπάνες συνέχισαν να αυξάνονται, και οι ιδιότητες εγγυητές αντιμετώπισαν οι ίδιοι σοβαρά προβλήματα ρευστότητας για άσχετους λόγους που είχαν να κάνουν με τα διεθνή οικονομικά δεδομένα της εποχής(είχαν επισφαλείς επενδύσεις στο εξωτερικό), το οποίο οδήγησε σε χρεωκοπία των μεγαλύτερων τραπεζικών/ βιομηχανικών επιχειρήσεων του κράτους, που ήταν παράλληλα και εγγυητές του κρατικού χρέους.

Μετά απο μια σειρά απο πολιτικές και οικονομικές ανακατατάξεις, ψηφίστε νέα λαϊκή κυβέρνηση που αντιμετώπισε την κρίση χρέους ως εξής:





dwarven blacksmith μετράει ως διαγραφή χρέους;

[Σενέκας]

η αλήθεια είναι, ότι όπως εξηγεί παρακάτω, όλο αυτό ευνόησε ορισμένους τυχερούς ντόπιους επενδυτές που είχαν ήδη συγκεντρωμένα στο εξωτερικό: αν είχες κεφάλαιο συγκεντρωμένο στην τράπεζα του βατικανού, μπορούσες να αγοράσεις φλωρεντινό χρέος με το τσουβάλι και να με τον καιρό, να χεστείς στο τάληρο- αυτό έκαναν οι Μέδικοι και σύντομα κατέληξαν να γίνουν η ισχυρότερη οικογένεια της πόλης, αλλά το χρέος διευθετήθηκε

[Dwarven Blacksmith]

Το πρώτο σκέλος είναι μετατροπή ομολόγων σε perpetual bonds, είναι ελάφρυνση χρέους σίγουρα.
Σε δεύτερη φάση τους ενθάρρυναν να δανείσουν δίνοντας ως κίνητρο μέρος αυτού που κερδηθηκε με την ελάφρυνση απ ότι καταλαβαίνω. Ενδιαφέρον, τελικά λέει ότι δούλεψε.

Ένα καλό με αυτές τις ριζοσπαστικές πολιτκες είναι ότι ανεξάρτητα από το αν είναι δίκαιες ή άμεσα αποδοτικές, ανακατεύουν την τράπουλα, το οποίο πιστεύω ότι είναι καλό να συμβαίνει που και που, βοηθαει σε πολλά φαινόμενα, είναι σαν το ριμπουτ των Windows.

[Σενέκας]

Το πρώτο σκέλος είναι μετατροπή ομολόγων σε perpetual bonds, είναι ελάφρυνση χρέους σίγουρα.
Σε δεύτερη φάση τους ενθάρρυναν να δανείσουν δίνοντας ως κίνητρο μέρος αυτού που κερδηθηκε με την ελάφρυνση απ ότι καταλαβαίνω. Ενδιαφέρον, τελικά λέει ότι δούλεψε.

Ένα καλό με αυτές τις ριζοσπαστικές πολιτκες είναι ότι ανεξάρτητα από το αν είναι δίκαιες ή άμεσα αποδοτικές, ανακατεύουν την τράπουλα, το οποίο πιστεύω ότι είναι καλό να συμβαίνει που και που, βοηθαει σε πολλά φαινόμενα, είναι σαν το ριμπουτ των Windows.

ισχύει. Παρακάτω λέει ότι εκτός απο το προφανές, το ότι ευνόησε τους μεγαλοκαρχαρίες με λεφτά στο εξωτερικό, το σχέδιο της επανεπένδυσης βοήθησε τους μικρο-ομολογιούχους, που αγόρασαν ομόλογα με μικρή ονομαστική αξία και τα πήραν πίσω διπλά



Santo spirito ήταν η πιο λαϊκή συνοικία της πόλης(ακόμα και σήμερα είναι κάτι σαν τα φλωρεντινά Εξάρχεια χωρίς τους μπαχαλάκηδες). Προφανώς αυτοί δεν είχαν την ικανότητα να αγοράσουν μαζικά, αλλά αυτά που μπόρεσαν να αγοράσουν, τους έδωσαν σημαντική ώθηση

[Σενέκας]

bonus: στο μεταξύ, έπρεπε να αντιμετωπιστεί η τραπεζική κρίση. Οι δυο μεγάλοι οίκοι που βάρεσαν κανόνι, και καθώς και μια σειρά απο μικρότερους, affiliates και μη, έκαναν αίτηση για υπαγωγή στο άρθρο 99, οπότε και άρχισε ο ορυμαγδός των δικαστικών αιτήσεων για κατάσχεση των περιουσιακών στοιχείων τους απο τους δανειστές, τα οποία ήταν κυρίως εκτάσεις γης που έβαζαν ενέχυορ για να πάρουν τα δάνεια στα οποία τώρα έκανα default. Εδώ λοιπόν έπρεπε το κράτος να αναλάβει δράση, καθώς πολλοί απο τους δανειστές ήταν ξένοι, και οι φλωρεντινές γαίες κινδύνευαν να γίνουν φιλέτα σε χέρια ξένων εταιριών. Η λύση ήταν να ξεκινήσουν ένα μεγάλο δικαστικό fillibuster ωστε να προλάβουν οι εκπρόσωποι των εταιριών που βάρεσαν κανόνι να βάλουν μπροστά τους καταστροφείς εγγράφων για να αποκρύψουν περιουσιακά στοιχεία

[Σενέκας]

The Crash of the European Financial System in 1345

Florentine banking family. By 1310 they were the wealthiest family in Florence. They and the other two leading family banks, the Peruzzi and the Acciaiuoli, maintained branches at locations stretching from England and the Netherlands to North Africa and the Middle East. The company’s basic operating capital belonged to the family and a few close partners, but money was also received on deposit from outsiders. The foreign branches were operated by salaried employees or by individual partners sent abroad. The firm traded in agricultural commodities and industrial products, especially woollen textiles, for which Florence was a major center of production, but they drew much of their profit from fees levied on exchange of currency. These fees also served as a legal screen behind which they concealed the practice of usury (charging interest on loans), a practice outlawed by canon law. Conducting large-scale commercial and credit business over great distances was risky. The Florentine banks flourished because they had better and more current economic information than those they did business with.

Extension of credit was the most risky activity of all, and in the 1340s the Bardi and other leading banks discovered this to their sorrow. Both firms made the mistake of lending vast sums to King Edward III of England during the 1330s as he prepared for the conflict with France that became the Hundred Years’ War. The bankers soon realized that they had extended too much credit, but since they had already lent so much, they felt compelled to lend more, lest they lose what they had already lent. They also continued lending because they needed royal licenses for the export of medieval England’s great international product, wool, and lending to the king was the price they had to pay for permission to export. By 1343, when it became obvious that Edward was not going to score a speedy victory, the king repudiated his debts to the unpopular foreign bankers.

The amounts lost were enormous: 900,000 gold florins owed to the Bardi and 600,000 to the Peruzzi, none of it ever repaid. Both firms, and also several other Italian banks, were ruined; and since they also held money on deposit from wealthy individuals throughout Italy, their collapse spread financial loss far beyond their membership. The Peruzzi bank went into bankruptcy in 1343; the Bardi struggled on for three more years but were also liquidated. Smaller firms survived the crash and by the end of the century rose to great wealth and power. The new masters of Florentine banking were the Pazzi,Rucellai, Strozzi, and Medici, though these firms never had the vast capital assets of the banks that perished in the 1340s. Some economic historians have concluded that this collapse of the early Florentine banks was a major cause of a great depression that lasted beyond the 1340s.

https://thefinancialengineer.org/2013/0 ... y-in-1345/

[Σενέκας]

bump