Συντονιστής: ΟΥΤΙΣ
...
Ο Νίτσε, στην "εφηβική" ακόμη νεοτερικότητα της μεταμεσαιωνικής Δύσης, κομίζει τη διορατική του πιστοποίηση : Ο Θεός του "μεσαιωνικού" Χριστιανισμού "πέθανε": είναι μια "νεκρικού χαρακτήρα" νοητική πεποίθηση που ζητάει ερίσματα ύπαρξης απέναντι σε όσες διαβεβαιώσεις "εγκυρότητας"
της παρέχει η " αλάθητη αυθεντία" του πάπα ή η αυθεντική ιεροπρέπεια της Γραφής (sola scriptura). Εμείς όλοι, λέει ο Νίτσε, όσοι δεχτήκαμε να επαληθεύεται η ύπαρξη του Υπερβατού από την "ορθότητα" της συλλογιστικής μας , ενώ την ορθότητα της ίδιας μεθόδου την επικυρώνει μια κατά σύμβαση αυθεντία, εμείς μεταποιήσαμε τον εξ υπερβατού Θεό σε νεκρό νοητικό είδωλο - "Τον "σκοτώσαμε" ...εμείς.
...
...........
Ο Νίτσε μοιάζει να είχε διαγνώσει (διαβλέψει) την παράκαμψη* αυτή του τρόπου της σχέσης κι αναζητούσε την αιτία της: "Αιτία του μηδενισμού - που ήδη στέκει απειλητικά στο κατώφλι της Ευρώπης - δεν είναι μια ψευδαπάτη, ένα κοινωνικό έλλειμμα, ή φυσιολογικός εκφυλισμός της κοινωνίας, ή αποτέλεσμα της διαφθοράς της... Η ένδεια, ψυχική, σωματική, διανοητική, δε γεννά από μόνη της τον μηδενισμό (απαξίωση κάθε αξίας). Τη ριζοσπαστική απόρριψη κάθε νοήματος (περί την ύπαρξη) και κάθε επιθυμίας για υπαρκτική πληρότητα δεν την προκαλούν ερμηνευτικές θεωρίες. "Ο μηδενισμός εγκεντρίζεται (μπολιάζεται) στην Ιστορία σαν εντελώς συγκεκριμένη(κανονιστική της ύπαρξης) πρόταση, την πρόταση του Χριστιανικού ηθικισμού (Der europaisch Nihilismus, I,1)
από το ίδιο σύγγραμμα.
(*)
ενώ μοιάζει ο παγκοσμιοποιημένος πια πολιτισμός της Δύσης, να αφομοίωσε δημιουργικά, τη μετάβαση από το νευτώνειο κοσμοείδωλο , στην κοσμοαντίληψη της σχετικότητας και της απροσδιοριστείας τόσο στο επίπεδο των τεχνολογικών εφαρμογών, όσο και στο επίπεδο γνωστικών μεθόδων, παρέκαμψε το ενδεχόμενο αναλόγων επιπτώσεων στο πεδίο της πολιτικής θεωρίας και στο υποπεδίο του ανθρώπινου ήθους της κοινωνικής πρακτικής.
...
Μέσα από το έργο του ο Νίτσε (...κάποτε σχεδόν παραληρηματικό) βεβαιώνει την παθιασμένη οργή του για τον
χριστιανικό ηθικισμό (όπως ο ίδιος ονομάζει: Christlich -moralische Ausdeutung). Τί όμως ορίζει ως "χριστιανικό ηθικισμό"; Συνοπτικά, ως την πρακτική πλευρά των εφαρμογών της χριστιανικής διδασκαλίας, όπως ο ίδιος γνώρισε αυτή την πρακτική στις δυτικο -ευρωπςϊκές κοινωνίες της εποχής του (ρωμαιοκαθολικής ή προτεσταντικής παράδοσης). Και όπως ο ίδιος κατανόησε τη "διδαχή" από την οποία απορρέουν πρακτικές που τον εξόργιζαν.
Τί ακριβώς αντιμάχεται ο Νίτσε στην περίπτωση του χριστιανικού ηθικισμού;
... τον υποβιβασμό της σωματικής φύσης (die Entwertung der Natur durch Moral - Transzendenz) έναντι του ηθικιστικού ήθους ως μέρος της πρακτικής του χριστιανικού ιδεώδους. Την καταξίωση αυταπάρνησης, την επηυξημένη λατρεία του αλτρουϊσμού, την απογυμνωμένη πίστη στην ανταπόδοση... την κλιμακωτή έχθρα του ηθικιστικού ιδεώδους προς τη ζωή...τον πόλεμο της ηθικιστικής αντίληψης, ενάντια στα βασικά ένστικτα της ζωής - αυτήν θεωρούσε την "μεγαλύτερη ανηθικότητα που υπήρξε ως τότε πάνω στη γη..."
"Τρεις δυνάμεις, έλεγε, κρύβονται πίσω από τις ηθικές αξίες . Το ένστικτο της αγέλης, που εναντιώνεται στους σθεναρούς, και στους ανεξάρτητους. Η ενστικτώδης εναντίωση των πασχόντων και των κακότυχων στους υγιείς κι ευτυχισμένους. Το ένστικτο που ξεσηκώνει τις μετριότητες ενάντια στους ξεχωριστούς" (W.z. M, par. 274)
...
από το ίδιο σύγγραμμα.
...
Μη μπορώντας να βρει ερείσματα τεκμηρίωσης αυτών των καταλογισμών στις πηγές του χριστιανικού κηρύγματος καταφεύγει στην εύκολη πλην σαφώς μειωμένης εγκυρότητος γενίκευση: Να διαστείλειτο πεδίο μεταξύ Χριστιανισμού και οργανωμένης Εκκλησίας, προβάλοντας τις χριστιανικές Γραφές σαν μία ιδεώδη θεωρητική βάση, που η Εκκλησία την παραποίησε προκειμένου να συμβιβαστεί με κανονιστικές απαιτήσεις συλλογικής ωφελιμότητας, εξαγγέλλοντας στη συνέχεια: " Ο Χριστιανισμός (όπως τον αντιλήφθηκε) είναι κάτι θεμελιωδώς διάφορο από αυτό που έπραξε και θέλησε ο ιδρυτής του.. Είναι, συνεχίζει, το μεγάλο αντιπαγανιστικό κίνημα της αρχαιότητας, που χρησιμοποίησε το βίο, τη διδαχή και τα λόγια του ιδρυτού του Χριστιανισμού για να τα ερμηνεύσει (καταλήγοντας ο Νίτσε)εντελώς αυθαίρετα, στο πλαίσιο ριζικά διαφορετικών αναγκών, στη γλώσσα όλων των προγενεστέρων χθονίων (unterirdischer) θρησκειών (W.z.M, par. 195).
...
από το ίδιο σύγγραμμα
...
Τα αδιέξοδα της νοησιαρχίας συνόψιζαν οι Έλληνες στο δημώδες γνωμικό:"παντί λόγω λόγος παλαίει" -- "κάθε λογική πρόταση μπορεί ν' αμφισβητηθεί από μια άλλη πρόταση εξίσου λογική". Αυτό παύει να ισχύει, όταν εγκαταληφθεί η νοησιαρχία, ήτοι η πίστη στην αυθεντία του "ορθώς διανοείσθαι" - όταν κριτήριο αληθείας. γίνει η σύνδεση της εμπειρικής μετοχής στα γιγνωσκόμενα - όταν πάντες ομοδοξούσι και έκαστος επιμαρτυρεί.
Η σημασία και γονιμότητα του Νietzsche για τη Φιλοσοφία έγκειται στο ότι λειτούργησε ως ο πλέον συνεπής και αδιάλλακτος κήρυκας του αδιεξόδου της νοησιαρχίας. Στη μετα - ρωμαϊκή Δύση, από τον Αυγουστίνο έως και τον Έγελο, από τη μια η αλήθεια ταυτίστηκε με την κατανόηση, κι από την άλλη, η φιλοσοφία παγιδεύτηκε στην ανώριμη ακόμη αποδεικτική ,κυρίως, διαδικασία της . λογικής. Ο Νietzsche συνειδητοποιώντας την ανωριμότητά της κατάγγειλε τα προϊόντα της αποδεικτικής διαδικασίας της λογικής , τον "θεό" των ορθολογικών τεκμηριώσεων ως "νεκρό".. Είναι χαρακτηριστικό πως ο Νietzsche μιλάει για τον προτεσταντισμό - που ήταν γι' αυτόν η εγγύτερη βιωματική μεταφυσική παράδοση - σαν "κάτι το μισερό", το ατελές, το ανεκπλήρωτο (theoretisch und historisch als Halbheit begriffen - W.z.M. par. 87). Ίσως διέβλεψε την οδυνηρή (για τις συνέπειες της) απουσία από τον προτεσταντισμό μιας "θεμελιώδους οντολογίας" (Fundamentalontologia) - απουσία που μοιάζει να αγνοήθηκε ακόμη κι από τα κορυφαία αναστήματα προτεσταντών διανοητών, πριν και μετά Νietzsche (Schleiermacher, Barth, Bultmann, Moltmann).
...
από το αυτό μελέτημα
...
O πρώτος φιλόσοφος που πιστοποιεί την απουσία θεμελιώδους οντολογίας στη Δύση είναι ο Heidegger.... ως "θεμελιώδη", θα χαρακτηρίζαμε εκείνην την οντολογία που αρνείται την εκδοχή του "είναι" ως αυτονόητο προϋποθετικού δεδομένου, ανερμήνευτη αυτό αιτία, αναγκαιότητα στο ρόλο αξιωματική αρχής.
Οι Έλληνες ταύτισαν το "είναι
" με το "φαίνεσαι" , επομένως και τη γνώση με την προβολή (εμφάνεια) της. Μίλησαν για θεωρία-θέα, για φαινόμενα, για ιδέες-είδος. Η λειτουργία της γνώσης ταυτίστηκε με τη λειτουργία της όρασης και η όραση με την καθόλου εμπειρία της μετοχής. Αυτές οι ταυτίσεις γέννησαν τον ελληνικό τρόπο ή πολιτισμό· την πολιτεία και πολιτική τέχνη (ρητορική;;), την αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική και γλυπτική, την τραγωδία, την υιοθέτηση ιδιοτήτων στην επιλογή μυθικών θεοτήτων . Όμως ολόκληρος ο θαυμαστός αυτός μέσα στην ιστορία πολιτισμός κουβαλούσε το αδυσώπητο αίνιγμα - σκάνδαλο της "Ειμαρμένης", της υποταγής δηλαδή του υπαρκτικού γεγονότος στην ανερμήνευτη, αιτιώδη ανάγκη, που σημαίνει ότι, η ύπαρξη του κόσμου του ανθρώπου, και του θείου δεν είναι επιλογή, αλλά δεδομένη, ως προϊόν αδήριτων προδιαγραφών. Οι προδιαγραφές με τη σειρά τους συγκροτούν μια κατά δύναμιν αρμονία σχέσεων λογικών (συμμετρίας, τάξης, κοσμιότητας) αλλά χωρίς νόημα, κίνητρο ή σκοπό.
...
Από το αυτό μελέτη πάνω στο "η θέληση για δύναμη" από τον Χρ. Γιανναρά.
...
Ούτω, καθώς ο Υιός κατέρχεται επί της γης και εκπληροί το έργο Του, το πρόσωπον του Αγίου Πνεύματος έρχεται εις τον Κόσμον ως αποστελλόμενον διά του Υιού, "ο Παράκλητος όν εγώ πέμψω υμίν παρά του Πατρός το Πνεύμα της αληθείας ό παρά του Πατρός εκπορεύεται, Εκείνος μαρτυρήσει περί εμού" (Ιω. 15:26).
Η Πεντηκοστή δεν είναι μια... παράτασις της ενσαρκώσεως, είναι η διαδοχή αυτής, η συνέπεια αυτής.
VLADIMIR LOSSKY." H MYΣΤΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΊΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ"
...
Ο Nietzsche γνώρισε έναν "χριστιανισμό", όχι της ύπαρξης, αλλά της συμπεριφοράς, όχι της υπαρκτικής ελευθερίας, αλλά του ηθικισμού και χρησιμοθηρίας.
Τα βαρβαρικά φύλα που εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν στην κεντρική και δυτική αευρώπη, από τον 4-ο ως τον 6-ο Μ. Χ. αιώνα, ονώμασαν" χριστιανισμό" όχι το εκκλησιαστικό γεγονός, όπως το βρήκαν εκεί να λειτουργεί, αλλά την εκδοχή όπως αυτοί μπορούσαν ν' αντιληφθούν και να κατανοήσουν: μια θησκειοποιημένη εκδοχή της Εκκλησίας, μια "προηγμένη" (για... "πολιτισμένους" λαούς) θρησκεία, που αν την ασπάζονταν και οι έποικοι, θα εξασφάλιζαν την ενσωμάτωσή τους στις συλλογικότητες της... ζηλευτής ευζωίας.
Βέβαια, οι φιλοδοξίες των εποίκων που θεμελιώνονταν στην άγνοια, ορέγονταν να αλλάξουν οι συνθήκες του βίου τους, όχι για να εγκολπωθούν νοήματα της ύπαρξης του κόσμου της Ιστορίας, γιατί έβλεπαν στον χριστιανισμό τη θρησκεία πιο πολύ να λειτουργεί σαν κλειδί για την ατομική είσοδό τους στην ευζωία, ή/και στον πολιτισμό.
Από το 1009 κι εντεύθεν, όταν τα γερμανικά φύλα εξασφαλίζουν τη σταθερή διαδοχή ανόδου ομοεθνών τους στον επισκοπικό θόκο της Παλαιάς Ρώμης, εξαλείφεται κάθε αντίσταση της λατινικής Ορθοδοξίας και θεσμοποιείται στη Δύση η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος.
Θρησκειοποίηση σημαίνει έναν χριστιανισμό χωρίς οντολογία, έναν χριστιανισμό της συμπεριφοράς κι όχι της ύπαρξης, έναν χριστιανισμό του ηθικισμού και της χρησιμοθηρίας, κι όχι της υπαρκτικής ελευθερίας.
Από το ως άνω πόνημα σε κριτική από τον Γιανναρά στο έργο του Nietzsche "θέληση για δύναμη"
Μια θρησκεια εξελισσεται περα και εξω απο τις αρχικες προθεσεις και ιδεες του αρχικου ιδρυτη της και των πρωτων μαθητων τουCavaliere έγραψε: 30 Οκτ 2020, 11:46Planis έγραψε: 26 Οκτ 2020, 13:11 Ο Προτεσταντισμός έχει τόση σχέση με τον Χριστιανισμό όσο το στερεό ληγμένο γάλα με την παρμεζάνα
Kάπως έτσι. Το μόνο που τους κάνει Χριστιανούς είναι το ότι βαφτίζονται στο Όνομα της Αγίας Τριάδας. Αλλιώς είναι μια σκοτεινή και μαζοχιστική όσο και σαδιστική ηθικολογική τάση.
Στη μετά ρωμαϊκή Δύση, οι ιστορικές εξελίξεις λειτούργησαν σαν αναπόδραστη ειμαρμένη. Με την αθωότητα ή την ανωριμότητα του πρωτογονισμού τους, τα βαρβαρικά φύλα που εισέβαλαν και εγκαταστάθηκαν σε κεντρική και δυτική Ευρώπη, ωνόμασαν "χριστιανισμό" όχι το εκκλησιαστικό γεγονός,, που βρήκαν, αλλά την εκδοχή όπως αυτοί μπορούσαν να βρουν και να κατανοήσουν,ως θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γίγνεσθαι.. Έβλεπαν στον χριστιανισμό τα στοιχεία της θρησκείας σαν κλειδί για την είσοδο τους στην ευζωΐα, στον πολιτισμό
