Γιατί «επαναστάτησαν» οι Κλέφτες και οι αρματολοί

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Βασικα δεν εχω καταλαβει το ολο ζητημα
Θα πρεπει να βλεπουμε τους Κλεφτες και τους αρματωλους ειτε εξιδανικευμενα ειναι δαιμονοποιημενους ως ιστορικα προσωπα συμφωνα με τα σημερινα δικα μας ιδεολογικα κριτηρια ;

[Μπαντάς]

Κάθε εποχή έχει τους νταηδες της. Και τους κλεφτοκοταδες της
Όχι όλες οι εποχές όμως σπουδαίους μαχητές κι επαναστάτες

[ΑΙΝΕΙΑΝ06]

Κάθε εποχή έχει τους νταηδες της. Και τους κλεφτοκοταδες της
Όχι όλες οι εποχές όμως σπουδαίους μαχητές κι επαναστάτες

Μαχητης και επαναστατης ηρωας γινεται καποιος γιατι τον αναγκαζουν οι ιστορικες συνθηκες
Οχι γιατι το επιλεγει ο ιδιος απο χομπυ

[Μπαντάς]

Τι λες ρε δεν σε πιάνω

[Μπαντάς]

Εκτός κι αν θες να πεις πως Νταης και κλεφτοκοτας γίνεσαι από χόμπυ.
Τότε σε πιάνω

[Γιούντενφραϊ]

Ο κ. Παναγιώτης Στάθης είναι ιστορικός ερευνητής στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Συμπλεγματική σχολή Λιάκου, Σύριζα Λασιθίου.


Ναι, ίσως είναι ''εθνικιστικός'' μύθος, λίγο εκλαϊκευμένος για τους απλούστερους ανθρώπους.
Είναι όμως Μύθος.
Δηλαδή η μεγάλη αφήγηση που σου δείχνει τα προπύλαια της αγωγής και των αρετών.

Αφυπνίζει, καθοδηγεί και δημιουργεί εν δυνάμει Ήρωες.

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι μυθοδιάιτος .




Οι συμπλεγματικοί που όλη τους τη ζωή το μόνο που κάνουν είναι να αποδομούν και να σπιλώνουν το όποιο κάλλος, δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτα απολύτως.
Ούτε μια πρόταση, μια εναλλακτική.
Μόνο αργύρια, χοϊκό ορθολογισμό και ένα απέραντο γκρι.
Όσοι δε γεύονται τα νάματα του Μύθου, ζούνε με εγχειρίδια χρήσεως και μπροσούρες δούλων.

Συγνώμη αλλά δεν σε κατάλαβα.

Τα δύο άκρα της λήθης είναι προφανώς αντίθετα και αντιμάχονται.

Έναν άνθρωπο που πιστεύει ως πραγματικά τα πλάσματα της μυθολογίας όπως τη Σκύλλα, τη Χάρυβδη ή τον Κένταυρο, τον λέμε τρομακτικά επιπόλαιο, αφελή και αλαφροΐσκιωτο.

Αυτός ο άνθρωπος αδυνατεί να διακρίνει την αλληγορία και τον συμβολισμό με αποτέλεσμα να μένει στη λήθη της επιφάνειας.


Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο υλιστής που εκδέχεται ως αληθινό μόνο ότι γίνεται προσιτό στα αισθητήρια όργανά του.
Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου αδυνατεί να καταλάβει τη γλώσσα της ποίησης, του συμβολισμού αλλά ακόμα και των σύγχρονων θεωρητικών επιστημών.


Παρόμοια επιπόλαιος και αφελής είναι όποιος εξιδανικεύει ιστορικά γεγονότα και φτιάχνει φαντασιακά σενάρια για την επιδερμική ικανοποίηση της ''εθνικής'' του αυτοκολακείας.

Το αντίστοιχο αντίθετο είναι ο συμπλεγματικός των ιουδαϊκών ιδεοληψιών που βλέπει παντού φράγκα, τάξεις, σεξουαλικά απωθημένα και αποδομεί ότι δεν μπορεί να καταλάβει.


Υπάρχουν και οι δύο ροπές στον τόπο μας.
Είναι γεγονός.
Η πρώτη όμως ευδοκιμεί σε αφελή λαϊκά στρώματα που έχουν μέσα τους μια ανεπιτήδευτη καλοσύνη και ταπείνωση.

Οι συμπλεγματικοί όμως μιμούμενοι τους γεννήτορες των ιδεοληψιών τους κόλλησαν σαν βδέλλα πάνω στο σώμα της κοινότητας και την απομυζούν.
Και γνωρίζουν πολύ καλά πως για να συνεχίσουν το παρασιτικό τους έργο πρέπει να αποδομήσουν και τα ιερά και το θυσιαστήριο.
Τον άξονα και τον συνδετικό κρίκο της κοινότητας.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να δούμε τυχαία αμόρφωτα ανθρωπάκια σαν τη Ρεπούση και το σινάφι της σε βουλευτικά έδρανα.


Οι ''ιστορικοί'' αυτοί δεν έχουν πραγματική δίψα για γνώση.
Δεν έχουν το ρίγος του δέους μπροστά στα μυστήρια της ύπαρξης και της ιστορίας.
Γκρι άνθρωποι είναι της υλιστικής γραφειοκρατίας.


Ότι και να γράφουν τα γουρουνοποιημένα κομματόσκυλα εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε :
...που ήταν μικρός στα γράμματα, μικρός στα πινακίδια,
και τώρα στα γεράματα Αρματολός και Κλέφτης...

[Μπαντάς]

Οι δύο τελευταίες σειρές σου άξιες. Στα υπόλοιπα, τα κανες αχταρμα

[Zoomer]

Συμπλεγματική σχολή Λιάκου, Σύριζα Λασιθίου.


Ναι, ίσως είναι ''εθνικιστικός'' μύθος, λίγο εκλαϊκευμένος για τους απλούστερους ανθρώπους.
Είναι όμως Μύθος.
Δηλαδή η μεγάλη αφήγηση που σου δείχνει τα προπύλαια της αγωγής και των αρετών.

Αφυπνίζει, καθοδηγεί και δημιουργεί εν δυνάμει Ήρωες.

Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι μυθοδιάιτος .




Οι συμπλεγματικοί που όλη τους τη ζωή το μόνο που κάνουν είναι να αποδομούν και να σπιλώνουν το όποιο κάλλος, δεν έχουν να αντιτάξουν τίποτα απολύτως.
Ούτε μια πρόταση, μια εναλλακτική.
Μόνο αργύρια, χοϊκό ορθολογισμό και ένα απέραντο γκρι.
Όσοι δε γεύονται τα νάματα του Μύθου, ζούνε με εγχειρίδια χρήσεως και μπροσούρες δούλων.

Συγνώμη αλλά δεν σε κατάλαβα.

Τα δύο άκρα της λήθης είναι προφανώς αντίθετα και αντιμάχονται.

Έναν άνθρωπο που πιστεύει ως πραγματικά τα πλάσματα της μυθολογίας όπως τη Σκύλλα, τη Χάρυβδη ή τον Κένταυρο, τον λέμε τρομακτικά επιπόλαιο, αφελή και αλαφροΐσκιωτο.

Αυτός ο άνθρωπος αδυνατεί να διακρίνει την αλληγορία και τον συμβολισμό με αποτέλεσμα να μένει στη λήθη της επιφάνειας.


Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο υλιστής που εκδέχεται ως αληθινό μόνο ότι γίνεται προσιτό στα αισθητήρια όργανά του.
Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου αδυνατεί να καταλάβει τη γλώσσα της ποίησης, του συμβολισμού αλλά ακόμα και των σύγχρονων θεωρητικών επιστημών.


Παρόμοια επιπόλαιος και αφελής είναι όποιος εξιδανικεύει ιστορικά γεγονότα και φτιάχνει φαντασιακά σενάρια για την επιδερμική ικανοποίηση της ''εθνικής'' του αυτοκολακείας.

Το αντίστοιχο αντίθετο είναι ο συμπλεγματικός των ιουδαϊκών ιδεοληψιών που βλέπει παντού φράγκα, τάξεις, σεξουαλικά απωθημένα και αποδομεί ότι δεν μπορεί να καταλάβει.


Υπάρχουν και οι δύο ροπές στον τόπο μας.
Είναι γεγονός.
Η πρώτη όμως ευδοκιμεί σε αφελή λαϊκά στρώματα που έχουν μέσα τους μια ανεπιτήδευτη καλοσύνη και ταπείνωση.

Οι συμπλεγματικοί όμως μιμούμενοι τους γεννήτορες των ιδεοληψιών τους κόλλησαν σαν βδέλλα πάνω στο σώμα της κοινότητας και την απομυζούν.
Και γνωρίζουν πολύ καλά πως για να συνεχίσουν το παρασιτικό τους έργο πρέπει να αποδομήσουν και τα ιερά και το θυσιαστήριο.
Τον άξονα και τον συνδετικό κρίκο της κοινότητας.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να δούμε τυχαία αμόρφωτα ανθρωπάκια σαν τη Ρεπούση και το σινάφι της σε βουλευτικά έδρανα.


Οι ''ιστορικοί'' αυτοί δεν έχουν πραγματική δίψα για γνώση.
Δεν έχουν το ρίγος του δέους μπροστά στα μυστήρια της ύπαρξης και της ιστορίας.
Γκρι άνθρωποι είναι της υλιστικής γραφειοκρατίας.


Ότι και να γράφουν τα γουρουνοποιημένα κομματόσκυλα εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε :
...που ήταν μικρός στα γράμματα, μικρός στα πινακίδια,
και τώρα στα γεράματα Αρματολός και Κλέφτης...

[Πρετεντέρης]

Αρίστο με δουλεύεις; Προφανώς και μόνο οι κλέφτες της εποχής της Επανάστασης εξιδανηκεύτηκαν, πριν από αυτήν (στους σύγχρονούς τους) και μετά από αυτήν όχι. Πάντα είναι παράνομοι όπως και να έχει. Επίσης ναι! Εξιδανηκεύτηκαν και κάποιοι μεταγενέστερα πχ Νταβέλης με την δήθεν ερωτική ιστορία αγάπης που τον εξανθρωπίζει και σαφώς τραγούδια που γράφτηκαν.

Οταν δυο κλεφτες, ο Κολοκοτρωνης και ο Νικηταρας εξολοθρευσαν τη στρατια του Δραμαλη στα Δερβενακια δεν μιλαμε για καμια εξιδανικευση.

Ο Νταβελης ειναι εξαιρεση αναμεσα σε δεκαδες κλεφτες που εμφανιστηκαν στην ελευθερη Ελλαδα.

.

Ο θρύλος λέει ότι όταν στήνανε τις άμυνες στα Δερβενάκια, τον ψάχνανε τον Νικηταρά, και τον βρήκανε τύφλα στο μεθύσι στο χωρίο του στο Λεοντάρι, όπου είχε πλακωθεί στα τσίπουρα σαν άλλος ΑΙΝΕΙΑΝ06

Εντάξει τώρα, ο Νικηταράς που γάμησε τους Τούρκους ειδικά στα Δερβενάκια ήταν πιωμένος. Δηλαδή, αν δεν ήταν πιωμένος, θα τους είχε κάνει γενοκτονία;

[Σενέκας]

Βασικα δεν εχω καταλαβει το ολο ζητημα
Θα πρεπει να βλεπουμε τους Κλεφτες και τους αρματωλους ειτε εξιδανικευμενα ειναι δαιμονοποιημενους ως ιστορικα προσωπα συμφωνα με τα σημερινα δικα μας ιδεολογικα κριτηρια ;

δεν είναι θέμα οπτικής, και οι σύγχρονοί τους ως κλέφτες τους έβλεπαν



Gherschaagk

[Πρετεντέρης]

μεγαλωνοντας τους φανταζομουν στρατηγικους νοες που κατεστρωναν σχεδια δεκαετιων. ισως οι φαναριωτες και φιλικοι.

τελικα ειναι απιστευτο πως κερδίσανε οι παιχτες με δεκα τυχοδιώκτες πολεμαρχους

ειναι αληθεια αυτο που λεει ο πατησιώτης οτι ειναι τα δανεια που μας λεφτερωσανε? και ποιοι φροντισανε να τα παρουμε;

Ελευθερωθηκαμε από μια σειρά παράγοντες. Ούτε τα δάνεια μας απελευθέρωσαν, ούτε οι μεγάλες δυνάμεις, ούτε ο ηρωισμός των Κλεφτών, ούτε η ευφυία του Κολοκοτρωνη.

Ίσα ίσα τα δάνεια επιτάχυναν τον εμφύλιο και πήραμε ελάχιστα χρήματα. Το μόνο καλό ήταν ότι αποτελούσαν έμμεση αναγνώριση του επαναστατημένου έθνους από κάποιος Άγγλους.

[Ζαποτέκος]

Ο θρύλος λέει ότι όταν στήνανε τις άμυνες στα Δερβενάκια, τον ψάχνανε τον Νικηταρά, και τον βρήκανε τύφλα στο μεθύσι στο χωρίο του στο Λεοντάρι, όπου είχε πλακωθεί στα τσίπουρα σαν άλλος ΑΙΝΕΙΑΝ06

Ω, τον μλκα.

δυστυχώς δεν έχω πρόχειρο το απόσπασμα, αλλά έτσι λένε. Πήγε στο χωριό του στο Λεοντάρι και πλάκώθηκε στα τσίπουρα με κάτι αλβανούς, και έπρεπε να τον πάρουν σηκωτό. Ίσως θυμάται ο ζαποτέκος που ακριβώς είναι το απόσπασμα

Δυστυχώς δεν το θυμάμαι.

Θυμάμαι όμως για τον αδελφό του Νικηταρά τι λέει .

Κατ' έκείνην την έποχήν είχεν ευρεθή περιστατικώς εις ένα χωρίον εκεί πλησίον δια ξενοψώμισμα και ό αδελφός τού Νικήτα Σταματελοπούλου, Νικόλας λεγόμενος, μόνος του, ό όποιος άκουσας τον πόλεμον εύρεν ενα άλογον χωρικόν, τό όποιον έκαβαλίκευσεν άνευ χαλινού άλλά με μόνον τό καπίστρι, και έτρεξεν και αυτός τό μεσημέρι προς τό μέρος της Τιρύνθου (πολλοί χωρικοί ελεγον δτι ήτον μεθυσμένος κατ' έκείνην την ώραν)• φθάσας έκεί πλησίον περιστατικώς, κατεδίωκον ένα Τούρκον ιππέα πολύ άνδρείον τρεις ιππείς Έλληνες, ό Μεϊντής Άργείος, και δύο εδικοί μου, ό Στασινός Παπαδόπουλος και ό Χρυσάντης, του όποίου (άπό τήν Πυργέλαν έως τήν Τίρυνθον) του είχον κτυπήσει υπέρ τάς τριάντα σπαθιές εις τήν κεφαλήν άλλά τό κιουλάφι (κάλυμμα της κεφαλής τουρκικόν) τον διέσωσε. Είχε δέ και ενα άτι (ίππον) πολύ άνδρείον και άντείχεν εις τάς τόσας προσβολάς.
Τον Νικόλαν τον επήρε τό άλογον εκείνο και τον ύπήγαινεν επάνω εις τον Τούρκον, χωρίς νά δυνηθή νά τό κρατήση• άμα δέ έπλησίασεν εις αυτόν, χωρίς νά τό έννοήση, ό Τούρκος έχων τό πιστόλι εις χείραν έτοιμον τον έπυροβόλησε και τον έκτύπησεν εις τό στόμα και αμέσως έπεσε νεκρός' ό δέ Τούρκος τρέχων δσον ήδύνατο μέ τον ίππον του διεσώθη.
Φθάσας δέ και εγώ τήν στιγμήν έκείνην και ιδών τον νεκρόν του, χωρίς νά τον γνωρίζω, ποίος ήτον, είπον των στρατιωτών και τον παρεμέρισαν άπό τον δρόμον και τον έσκέπασαν νά μήν τον ίδούν άλλοι, και περί τό εσπέρας έμαθον δτι είναι αυτός και διέταξα τούς χωρικούς και τον ύπήγον εις τό 'Αργός, δπου τον ένταφιάσαμεν τήν επαύριον επισήμως, άλλά δέν άξιζεν τον κόπον, καθότι μήτε εις μάχην ευρέθη ποτέ, μήτε ήτον τίποτε, μόνον νά λείψουν αι φωνασκίαι του Κολοκοτρώνη νά μην τό κάμη και αυτό επιχείρημα παραπόνων νά δικαιολογή τά άνοσιουργήματά του.

http://siatista.blogspot.com/2009/07/blog-post_25.html

[paul25]

Συγνώμη αλλά δεν σε κατάλαβα.

Τα δύο άκρα της λήθης είναι προφανώς αντίθετα και αντιμάχονται.

Έναν άνθρωπο που πιστεύει ως πραγματικά τα πλάσματα της μυθολογίας όπως τη Σκύλλα, τη Χάρυβδη ή τον Κένταυρο, τον λέμε τρομακτικά επιπόλαιο, αφελή και αλαφροΐσκιωτο.

Αυτός ο άνθρωπος αδυνατεί να διακρίνει την αλληγορία και τον συμβολισμό με αποτέλεσμα να μένει στη λήθη της επιφάνειας.


Στο άλλο άκρο βρίσκεται ο υλιστής που εκδέχεται ως αληθινό μόνο ότι γίνεται προσιτό στα αισθητήρια όργανά του.
Ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου αδυνατεί να καταλάβει τη γλώσσα της ποίησης, του συμβολισμού αλλά ακόμα και των σύγχρονων θεωρητικών επιστημών.


Παρόμοια επιπόλαιος και αφελής είναι όποιος εξιδανικεύει ιστορικά γεγονότα και φτιάχνει φαντασιακά σενάρια για την επιδερμική ικανοποίηση της ''εθνικής'' του αυτοκολακείας.

Το αντίστοιχο αντίθετο είναι ο συμπλεγματικός των ιουδαϊκών ιδεοληψιών που βλέπει παντού φράγκα, τάξεις, σεξουαλικά απωθημένα και αποδομεί ότι δεν μπορεί να καταλάβει.


Υπάρχουν και οι δύο ροπές στον τόπο μας.
Είναι γεγονός.
Η πρώτη όμως ευδοκιμεί σε αφελή λαϊκά στρώματα που έχουν μέσα τους μια ανεπιτήδευτη καλοσύνη και ταπείνωση.

Οι συμπλεγματικοί όμως μιμούμενοι τους γεννήτορες των ιδεοληψιών τους κόλλησαν σαν βδέλλα πάνω στο σώμα της κοινότητας και την απομυζούν.
Και γνωρίζουν πολύ καλά πως για να συνεχίσουν το παρασιτικό τους έργο πρέπει να αποδομήσουν και τα ιερά και το θυσιαστήριο.
Τον άξονα και τον συνδετικό κρίκο της κοινότητας.

Έτσι φτάσαμε στο σημείο να δούμε τυχαία αμόρφωτα ανθρωπάκια σαν τη Ρεπούση και το σινάφι της σε βουλευτικά έδρανα.


Οι ''ιστορικοί'' αυτοί δεν έχουν πραγματική δίψα για γνώση.
Δεν έχουν το ρίγος του δέους μπροστά στα μυστήρια της ύπαρξης και της ιστορίας.
Γκρι άνθρωποι είναι της υλιστικής γραφειοκρατίας.


Ότι και να γράφουν τα γουρουνοποιημένα κομματόσκυλα εμείς θα συνεχίσουμε να τραγουδάμε :
...που ήταν μικρός στα γράμματα, μικρός στα πινακίδια,
και τώρα στα γεράματα Αρματολός και Κλέφτης...

Ok! Ομως πρεπει να ξερεις ποιο απο τα δυο θα χρησιμοποιησεις για να ερμηνευσεις σωστα και δεν μπορεις να πηγαινεις μονοπατα με το ενα. Αν μου ελεγες πχ οτι ενας απλος χωριατης αμορφωτος επαναστατει γιατι εχει θεμελιωθει καλα μεσα του το τι σημαινει να εχει Συνταγμα και τι σημαινει ελευθερος πολιτης, θα εισαι αστοχος. Αν ομως το ιδιο το πεις για καποιο διανοουμενο πχ τον Μπαυρον, προφανως πεφτεις μεσα.

[Πρετεντέρης]

Ας θυμησουμε μερικα ονομα Κλεφτων ετσι για να δουμε αν ηταν ηρωες ή κατσαπλιαδες.


Κατσαντώνης
Οδυσσέας Ανδρούτσος
Γεώργιος Καραϊσκάκης
Θεόδωρος Κολοκοτρώνης
Αθανάσιος Διάκος

.

Οι περισσότεροι εξ αυτων απεκτησαν εθνικη συνειδηση αργότερα στη ζωη τους καθως αρχικά ειχαν αλλα σχέδια. Αυτο δεν μειωνει την προσφορα τους στον αγωνα βεβαια.

Κατσαντώνης: Κατηγορηθηκε για ζωοκλοπη στον Αλη Πασα και πηρε τα βουνα οπου κατεφυγε στην ληστεια κατα χαρατζήδων. Η κατ'αλλους πηρε τα βουνα ως φυγοδικος μετα το φονο ενος μπουλουκμπαση που τον κατηγορησε για ζωοκλοπη. Πηρε τα βουνα για ιδιοτελεις σκοπους και εθνικη συνειδηση απεκτησε μετα το 1807.

Ανδρουτσος: Σωματοφυλακας του Αλη Πασα και Δερβεναγας του. Εγκατέλειψε τον Αλη το 1820 οταν ο Αλης συγκρουστηκε με την Πυλη. Ψιλοδιφορουμενη φυσιογνωμια και ουκ ολιγες φορές κατηγορηθηκε για συνδιαλλαγές με Οθωμανους ενω απο το 1818 ειχε μυηθει και στο μπεκτασισμο (αλεβιτικη αιρεση).

Καραισκάκης: Ξεκινησε ως ληστης στα βουνά. Οταν τον συνέλαβε ο Αλη Πασας για ληστειες τον ενεταξε στην Αυλη του και πολέμησε μαζι με τον Αλη κατα του Πασβάνογλου του φιλου του Ρηγα Φερραιου. Πολεμησε τον Χουρσιτ μαζι με τον Αλη στην πολιορκια των Ιωαννινων αλλα τον πρόδωσε και περασε στο στρατοπεδο του Χουρσιτ. Επειδη ομως ο Χουρσιτ δεν τον εμπιστευοταν εφυγε και απο κει και ανεξαρτητοποιηθηκε υψωνοντας τη σημαια της επαναστασης στα Τζουμερκα.

Κολοκοτρωνης: Ελαβε το αρματωλικι του Ακοβου το 1790 για να ξεκαθαρίσει τους Κλεφτες της περιοχης. Απο τους ανωτέρω ειναι ισως ο μονος που ειχε αποκτησει εθνικη συνειδηση απο την εποχη που ελαβε το αρματωλικι του απο τον τοπικο πασα.

Διακος: Διακονος σε μοναστηρι. Πηρε τα βουνα για να αποφυγει την συλληψη καθως σκοτωσε τουρκο αξιωματουχο που του επιτέθηκε με πονηρους σκοπους. Η κατ'αλλους για φονο εξ αμελειας απο μπαλωθιες.

Επίσης είναι σημαντικό για τον Κολοκοτρώνη να επισημάνουμε ότι είχε την ευκαιρία στη ζωή του να νοικοκυρευτεί, είχε πάρει πλούσια γυναίκα, είχε κτήματα κλπ και αντί αυτού τα κλώτσησε όλα για να βγει στο βουνό πάλι. Αυτό δείχνει σαφέστατα ότι του άρεσε η παρανομία, του άρεσε να ζει εκτός νόμου με μάχες και κλεψιές, ήταν ανήθικος, αλλά τι μας νοιάζει; Αφού αυτή η ανηθικότητα του μας βγήκε σε καλό και πρόσφερε, ήρθε και κόλλησε με την κατάσταση και βοήθησε, γιατί να νοιώθει μειονεκτικά στο θέμα; Αν δεν ήταν τέτοιος τύπος και ήταν νοικοκύρης θα είχαμε πρόβλημα, τον χρειαζόμασταν ανήθικο και σκληρό καριόλη, τι να κάνουμε; Κάποιες κοινωνικές συνθήκες χρειάζονται και ανθρώπους μαθημένους στην βια για να βάζουν κάνα χεράκι, όλοι χρήσιμοι είναι κάποια στιγμή εν τέλει.

Ο Κολοκοτρώνης είχε χάσει 30 συγγενείς από τους Τούρκους, τον είχαν κυνηγήσει άγρια στο Χαλασμό των Κλεφτών το 1806-7 και σεις μιλάτε για ανηθικότητα. Δεν ήταν άγιος, του άρεσαν τα χρήματα και φέρει ευθύνες για τους εμφυλίους. Αλλά χωρίς αυτόν θα ήμασταν Τουρκάλα σήμερα.

[Gherschaagk]

Βασικα δεν εχω καταλαβει το ολο ζητημα
Θα πρεπει να βλεπουμε τους Κλεφτες και τους αρματωλους ειτε εξιδανικευμενα ειναι δαιμονοποιημενους ως ιστορικα προσωπα συμφωνα με τα σημερινα δικα μας ιδεολογικα κριτηρια ;

δεν είναι θέμα οπτικής, και οι σύγχρονοί τους ως κλέφτες τους έβλεπαν



Gherschaagk

Ναι και;

Κι ο Καραϊσκάκης ήταν μπάσταρδος, βωμολοχούσε κι είχε για γκόμενα μια Τουρκάλα που ντυνόταν με ανδρικά ρούχα. Για κάποιο λόγο όμως έγινε αρχιστράτηγος.