Null έγραψε: 11 Μαρ 2021, 14:39
Σενέκας έγραψε: 11 Μαρ 2021, 14:32
Null έγραψε: 11 Μαρ 2021, 14:25
Εμένα μου έκανε εντύπωση η ψυχραιμία με την οποία ομολογούν το έγκλημα τους λες και είναι οτι πιο φυσικό, και οι απαντήσεις του
στυλ "μα τι άλλο να έκανα; Αφού μου σηκώθηκε"
σχετικό με το νήμα σου. Ελπίζω να σε βοηθήσει να καταλάβεις ότι δεν το βλέπουνε ως έγκλημα.
Φυσικά και το βλέπουν ως έγκλημα, και ως μεγάλη θρησκευτική αμαρτία. Δεν είδες που δεν είδες το ντοκιμαντέρ, δεν διάβασες
που δεν διάβασες τις δέκα σειρές περίληψη, ούτε τα μπολνταρισμένα δεν είδες; Παραδέχονται μέσα στο ντοκιμαντέρ πως είναι
έγκλημα, αλλά και αμαρτία σύμφωνα με το Ισλάμ, απλά δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, αφού σκλήρυνε το πουλάκι τους. Τι να
κάνουν δηλαδή, να μην βιάσουν;
Τη διάβασα την περίληψη. Το ότι παραδέχονται με λόγια ότι διαπράττουν κάτι που δεν πρέπει, δε σημαίνει ότι το αντιλαμβάνονται και στην πράξη μ'αυτόν τον τρόπο. Αντίστοιχα, οι τύποι που βασάνιζαν συνανθρώπους τους μέχρι ή σχεδόν μέχρι θανάτου, είχαν ενοχές, καταλάβαιναν ότι κάτι κάνουν κακό σε κάποιον άλλο, αλλά δε διέπρατταν έγκλημα, ούτε με την κοινωνική ούτε με τη νομική έννοια. Ο Αδριανός ήταν αυτοκράτορας. Αφού έχωσε το στυλό στο μάτι του σκλάβου, ένοιωσε άσχημα και προσπάθησε να τον ανταμείψει, αλλά ούτε τιμώρισε τον εαυτό του, ούτε έβγαλε κανένα διάταγμα που να λέει ότι απαγορεύεται να βασανίζεις τους σκλάβους σου, ούτε έγινε αφορμή για να αρχίσει να σκέφτεται μήπως πρέπει να καταργήσουμε τη δουλεία. Όπως οι πακιστανοί στο βίντεο σου, κατάλαβε ότι έκανε κάτι "κακό", αλλά παράλληλα όχι αρκετά κοινωνικά κατακριταίο ώστε να πάρει και μέτρα για να μην ξαναγίνει.
Ο Γαληνός, που είδε τον φίλο του να ανοίγει τα κεφάλια των δούλων, προσπάθησε να τους βρει γιατρό να τους γλιτώσει και περιγράφει την πράξη σαν κάτι εντελώς αποκρουστικό, αλλά μόλις του ζήτησε ο φίλος του να τον πάρει τον μαστίγιο και να αρχίσει να τον μαστιγώνει για να εξιλεωθεί, έβαλε τα γέλια και τον αντιμετώπισε λίγο πολύ ως τρελό. Αυτό που κάνει ο πακιστανός, όσο αντικειμεντικά άθλιο και να είναι, συμβαίνει με μια κοινωνική ανοχή. Το ισλαμ μπορεί να το απαγορεύει, αλλά το ισλαμ, όπως ο χριστιανισμός και η όποια άλλη θρησκεία, δεν είναι όσο ισχυροί μηχανισμοί επιβολής κοινωνικής συνείδησης ωστε να κάνουν όλες τις επιταγές τους πραγματικότητα. Πολλές φορές, οι θρησκευτικές επιταγές είτε μένουν στον αέρα, ειδικά όταν χτυπάνε πάνω σε ένα τοίχο όπως είναι μια μια πολιτισμική συνήθεια που υπήρχε ίσως χιλιάδες χρόνια πριν εμφανιστεί σε μια περιοχή το ισλαμ, ή ο χριστιανισμός, ή ακόμα, οι πολιτισμικές συνήθειες που προυπάρχουν, υπαγορεύουν τους θρησκευτικούς νόμους και τις επιταγές, ή καλύτερα, το εθιμικό δίκαιο κωδικοποιείται χρησιμοποιώντας ως όχημα το θρησκευτικό λεξιλόγιο