σαρώνει το πρόσωπό μου.
Αυτόν τον καιρό όμως, το συνηθίζω.
Προσαρμόζομαι στο λάγνο βλέμμα,
χωρίς βέβαια εκφραστικές ρυτίδες χαράς και μίσους,
έτοιμη για τον ομαδικό βιασμό
και την κρεμάλα.
Τα χείλη μου σκασμένα,
από τα ανείπωτα, έτοιμα να εκραγούν
ουρλιαχτά μου.
Φροντίζω φορώντας ροζ lip gloss,
για το απαραίτητο μειδίαμα ευγένειας στους δυνάστες μου,
την ώρα που καθημερινά με εκτελούν.
Από τη μύτη, φροντίζω να εισπνέω καταναγκασμό,
εκπνέοντας θηλυκότητα,
προσέχοντας πάντα να μην φανεί
ο καπνός από τις φλόγες που κατακλύζουν το κρανίο μου.
Τα αυτιά μου ;
Μα και βέβαια μοσχοβολούν άρωμα οπίου,
για την μαστούρα της ανοχής,
σε συνδυασμό με πατσουλί
για να καυλώνουν οι εραστές μου.
Και πάντα είναι κλειστά.
Πρέπει να είναι κλειστά.
Το δέρμα μου δείχνει λαμπερό,
έχοντας καλύψει με make up
τις στάχτες των ονείρων μου, της ύπαρξής μου.
Πηδήξτε με, τι περιμένετε ;
), εγώ μια φορά το κάνω το ψυχικό.
