Μου αρέσει το πρώτο μέρος, εκεί που εξαναγκάζει όλα τα βιολιά και τα πνευστά σε μια νότα- είναι σαν να συντονίζεις τις σάλπιγγες για να γκρεμίσεις τα τείχη της Ιεριχούς. Έχει δηλαδή μια συγκινησιακή δύναμη.
Μου αρέσει και το φινάλε. Στα ενδιάμεσα χάνω τελείως τον ειρμό και το ενδιαφέρον.
Έπειτα κοιτάζω τη βίλλα της Αμοργού, και νιώθω ότι έχω να κάνω με ένα υπερβολικά εσωστρεφές όσον αφορά τα "μάτια" του κτίριο- τα ανοίγματά του παραπέμπουν σε πολυβολεία του ΒΠΠ, αλλά ταυτόχρονα έχει μια γοητεία. Αρχιτεκτονικά πάλι μιλώντας, το Pavillon παίζει με μη ευκλείδειες γεωμετρίες, γεννώντας ένα πολύ εντυπωσιακό αποτέλεσμα.
Όμως, η μουσική που ακουγόταν στο Pavillon, θυμίζει το δίλημμα πως προτιμάς να πεθάνεις, από μια μαχαιριά ή από χιλιάδες βελονίτσες.
Και για να τελειώνω, κρίνοντας από την αρχιτεκτονική του, (που μπορω κάπως καλύτερα να κρίνω), ο άνθρωπος αυτός δεν μου φαίνεται δηθενιάς ή απατεώνας, αλλά έντονα εσωστρεφής και δύσκολος. Η μουσική του για μένα είναι ακανθώδης, δεν μπορώ να την πλησιάσω, και αυτό με εκνευρίζει.
Όμως θα ήθελα να ακούσω τι έχετε να πείτε, ιδίως εσύ ST48410 , αλλά μη μας μιλήσετε μόνο για πρωτοπορείες, ε;
