Φίλε, μαζεύω υπογραφές να σου απαγορευτεί να γράφεις στα Αθλητικά.
Ήρεμα το γράφω
Αφού δεν το λέει κανείς ,ας αναλάβω την ευθύνη εγώ ."Πυραυλοκίνητοι" με αναβολικά ήταν οι παίκτες της Ιταλίας κι ήταν κοινό "μυστικό", αλλιώς δεν θα κέρδιζαν την υπερομάδα της Βραζιλίας.
Αυτήν την ποιότητα παικτών, τέτοιον προπονητή και τόσο ισχυρή τακτική δεν είχε καμία ομάδα σε εκείνο το Μουντιάλ
Όλα τα άλλα είναι για όσους δεν το είδαν ζωντανά και για Εθνι
Νομίζω έχεις δίκιο τελικά.Οι Βραζιλιάνοι στη θέση του Ρόσι είχαν το όρθιο αγγούρι και στη θέση του τερματζή είχαν τον Πέρες,που απορώ πως δεν τον βρήκαν νεκρό ένα χρόνο μετά,σε κάποιο χαντάκι στη Φλοριανάπολη.Φαντάσου να είχαν τότε τον Τάφαρελ και απλά στη θέση του Σερζίνιο τον Καρέκα,ο οποίος δεν πήγε σε εκείνο το Μουντιάλ λόγω τραυματισμού !
Στις υπόλοιπες θέσεις,οι Βραζιλιάνοι πιστεύω πως ήταν καλύτεροι.Αλλά η Ιταλία όντως,ΟΜΑΔΑΡΑ.
Φίλε, μαζεύω υπογραφές να σου απαγορευτεί να γράφεις στα Αθλητικά.
Ήρεμα το γράφω
Αφού δεν το λέει κανείς ,ας αναλάβω την ευθύνη εγώ ."Πυραυλοκίνητοι" με αναβολικά ήταν οι παίκτες της Ιταλίας κι ήταν κοινό "μυστικό", αλλιώς δεν θα κέρδιζαν την υπερομάδα της Βραζιλίας.
Αυτήν την ποιότητα παικτών, τέτοιον προπονητή και τόσο ισχυρή τακτική δεν είχε καμία ομάδα σε εκείνο το Μουντιάλ
Όλα τα άλλα είναι για όσους δεν το είδαν ζωντανά και για Εθνι
1.
hellegennes έγραψε: 13 Οκτ 2022, 21:35Γνωρίζω πολύ καλύτερα στατιστική από σένα
2. Η λέξη υδρόφιλος είναι σύνθετη από δύο ελληνικές λέξεις το ύδωρ που σήμαινε νερό και το φίλος που σήμαινε φίλος.
Η Ισπανία είχε όπως πάντα παιχταράδες,αλλά όχι σύνολο.
Ο Ζιντάν είχε πει κάποτε ότι η Ισπανία δεν έχει κατακτήσει κάποιον μεγάλο τίτλο (πέρα από το Γιούρο του 1984),αλλά εάν καταλάβουν πραγματικά το κανονικό τους ποδοσφαιρικό μέγεθος και βάλουν στην άκρη τα εθνικοτοπικιστικά που τους ταλαιπωρούν χρόνια,τότε θα πρέπει να αρχίσουν να τρέμουν όλοι.
Αποδείχτηκε προφητικός και ολόσωστος όταν σε εκείνη την τρομερή τετραετία,η Ισπανία πήρε Γιούρο/Μουντιάλ/Γιούρο στη σειρά,αποδεικνύοντας όντως το τεράστιο ποδοσφαιρικό της μέγεθος.
Η Γαλλία ήταν για μένα η μεγάλη άτυχη της διοργάνωσης (και αφελής ταυτόχρονα - στον ημιτελικό με τη Γερμανία έφτασε να κερδίζει 3-1 στην παράταση,μπήκε αλλαγή ο Ρουμενίγκε και το σκορ έγινε 3-3 !).Τι ματσάρα κι εκείνη !
Από τη Γερμανία θυμάμαι τον Πιέρ Λιτμπάρσκι,ήμουν προσωπικός του φαν.
Οι δύο ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης εκείνης ήταν η Ιρλανδία με τον μόλις 16 ετών Νόρμαν Γουάιτσάιντ και το Καμερούν,με το τελευταίο μάλιστα να παίζει ομίλους με την Ιταλία και να βγαίνουν ισόπαλοι.Είχαν τον καταπληκτικό τερματοφύλακα Ν'Κόνο
η Ιταλία το 1982 ήταν το αουτσάιντερ που έπαιξε απλά αποτελεσματικό ποδόσφαιρο
Επίσης να αναφέρουμε και τη στυλιστική αλλαγή που έφερε (χαρακτηριστικός ο αγώνας με Βραζιλία)
και πως άλλαξε τη μόδα στα γήπεδα και από τα στενά μικρά σορτς και τα μπλουζάκια της δεκαετίας του '70
έφερε τα φαρδιά και μακριά κοντοβράκια και τα φαρδιά μπλουζάκια με γιακαδάκι
και από τις αφάνες της Βραζιλίας πήγαμε στη φιλαριστή κόμμωση του Πάολο Ροσσι
θυμαμαι το σποτακι στον σπορ φμ με ατακες Διακογιαννη
"ευρωπαικος τελικος λεγαμε δεν μπορουμε να εχουμε και καλυτερο θεαμα .... και το γκολ"
"η εξυπναδα, το μπριο, η φαντασια 3-0 το ποδοσφαιρο της δυναμης ,του ρεαλισμου, το ποδοσφαιρο των ρρρρρομποτ"
πρεπει ναχε χυσει ο Διακογιαννης γνωστος φιλογερμανος
Το μουντιάλ του 1982 αποτέλεσε σταθμό στην ιστορία του ποδοσφαίρου και συνετέλεσε τα μέγιστα στην έκρηξη της δημοφιλίας του αθλήματος τις δεκαετίες που ακολούθησαν στην Ευρώπη.
Ειδικά ως προς την Ελλάδα, ο κύριος λόγος έχει να κάνει με το γεγονός ότι ήταν η πρώτη διοργάνωση που ο πολύς κόσμος είδε τα ματς σε έγχρωμους δέκτες, πιο πριν όσοι είχαν πρόσβαση σε έγχρωμες τηλεοράσεις ήταν σαφώς μικρότερος ενώ το 1982 γέμισαν όλες οι πλατείες, οι καφετιέρες και τα εστιατόρια. Επίσης, ήταν η πρώτη διοργάνωση μουντιάλ που όλα τα ματς καλύφθηκαν τηλεοπτικά. Μιλάμε για μια εποχή που ο κόσμος διψούσε κυριολεκτικά για μπάλα, η τηλεόραση έδειχνε ζωντανά το πολύ 10 ματς το χρόνο και ξαφνικά έπαιξαν τριαντατόσα ματς μέσα σε ένα μήνα. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε επίσης η κορύφωση εκείνης της διοργάνωσης με τα ματς Ιταλίας/Αργεντινής, Ιταλίας/Βραζιλίας, Γαλλίας/Γερμανίας, τα ματς του Βελγίου στο τέλος και ο τελικός να έχουν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα εξέλιξη και να αφήνουν εποχή. Τέλος, οι θεαματικές εμφανίσεις της Βραζιλίας είχαν δώσει το δικό τους τόνο, σε μια εποχή πάντα που ο κόσμος δεν έβλεπε σχεδόν ποτέ αυτούς τους καλούς και τεχνίτες παίκτες, άρχισε να λάμπει και το άστρο του Μαραντόνα και του Πλατινί* τους οποίους οι Έλληνες επίσης δεν είχαν δει ποτέ μέχρι τότε ζωντανά. Συνολικά μιλώντας, ήταν μια διοργάνωση όπου εμφανίσθηκαν πολλοί παίκτες μεγάλης αξίας, για πρώτη φορά σε ζωντανή μετάδοση, σε μια εποχή που σε όλη τη δυτική Ευρώπη τα τηλεοπτικά κανάλια και ο γραπτός Τύπος άρχισε να ξεφεύγει από τη λογική αποστείρωσης των 2-3 προηγούμενων δεκαετιών και αυτό απογείωσε επικοινωνιακά το προϊόν.
Φυσικά, όπως γίνεται πάντα υπάρχει και μια ισχυρή δόση μυθολογίας πίσω από όλα αυτά. Στον πρώτο γύρο της διοργάνωσης το θέαμα δεν ήταν σπουδαίο, η αμυντική λειτουργία των ομάδων ακόμα υστερούσε σε βαθμό αφέλειας (δείτε τα γκολ που δέχεται η Αργεντινή από την Ιταλία, δείτε πόσο ανεμπόδιστα κινείται ο Κόντι (η Μπρούνα η ναζιάρα που έλεγε παλιά ο Γεωργίου...) στη φάση του πρώτου γκολ εναντίον της Βραζιλίας, δείτε και τα γκολ που δέχονται οι Γερμανοί από τους Ιταλούς στον τελικό). Αυτό το στυλ πιο ελεύθερου παιχνιδιού, μολονότι ενίοτε και ιδιαίτερα σκληρού, έχει αφήσει ευχάριστες εντυπώσεις στο μάτι του μέσου φιλάθλου που από τα τέλη της δεκαετίας του '80 και έπειτα είδε την παράμετρο της φυσικής κατάστασης να παίρνει το πάνω χέρι, τους χώρους να μικραίνουν, τα στόπερ υπεραθλητές κ.α.
Η Ιταλία είχε καλή (αν και μάλλον αργή ακόμα και για τα τότε δεδομένα) ομάδα και έκανε τις καλές τις εμφανίσεις όταν έπρεπε, εν τέλει δίκαια κέρδισε το τρόπαιο. Ο μακαρίτης ο Πάολο Ρόσσι δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο ως παίκτης, αλλά είχε την αίσθηση του γκολ, στη Γιουβέντους που πήγε μετά μάλλον απογοήτευσε γρήγορα. Θυμάμαι τη μεγάλη απογοήτευσή μου ένα χρόνο μετά στον τελικό στο ΟΑΚΑ με το Αμβούργο που ήμουν μέσα πόσο πολύ υποστήριζα την ιταλική ομάδα όπως και σχεδόν όλοι οι Έλληνες. Για ένα περίεργο λόγο, από το 1990 και έπειτα ανέβηκε στην Ελλάδα το ποσοστό υποστηρικτών της Γερμανίας, ίσως γιατί στο μουντιάλ της Ιταλίας οι Γερμανοί είχαν όντως την καλύτερη ομάδα και οι νεότεροι πιάστηκαν από αυτό.
* οι περισσότεροι δεν ξέρουν ότι τότε η Γαλλία είχε ακόμα έναν εξαιρετικό τεχνίτη παίκτη, τον Λαριός. Αν έπαιζε, οι Γάλλοι θα πήγαιναν ακόμα καλύτερα και θα ήταν ακόμα πιο θεαματικοί. Βγήκε όμως ουσιαστικά εκτός ομάδας γιατί τσακώθηκε με τον Πλατινί, τότε έλεγαν ότι ο Πλατινί του πηδούσε τη γυναίκα ή τη φιλενάδα!
Η Ισπανία είχε όπως πάντα παιχταράδες,αλλά όχι σύνολο.
Ο Ζιντάν είχε πει κάποτε ότι η Ισπανία δεν έχει κατακτήσει κάποιον μεγάλο τίτλο (πέρα από το Γιούρο του 1984),αλλά εάν καταλάβουν πραγματικά το κανονικό τους ποδοσφαιρικό μέγεθος και βάλουν στην άκρη τα εθνικοτοπικιστικά που τους ταλαιπωρούν χρόνια,τότε θα πρέπει να αρχίσουν να τρέμουν όλοι.
Αποδείχτηκε προφητικός και ολόσωστος όταν σε εκείνη την τρομερή τετραετία,η Ισπανία πήρε Γιούρο/Μουντιάλ/Γιούρο στη σειρά,αποδεικνύοντας όντως το τεράστιο ποδοσφαιρικό της μέγεθος.
Η Γαλλία ήταν για μένα η μεγάλη άτυχη της διοργάνωσης (και αφελής ταυτόχρονα - στον ημιτελικό με τη Γερμανία έφτασε να κερδίζει 3-1 στην παράταση,μπήκε αλλαγή ο Ρουμενίγκε και το σκορ έγινε 3-3 !).Τι ματσάρα κι εκείνη !
Από τη Γερμανία θυμάμαι τον Πιέρ Λιτμπάρσκι,ήμουν προσωπικός του φαν.
Οι δύο ευχάριστες εκπλήξεις της διοργάνωσης εκείνης ήταν η Ιρλανδία με τον μόλις 16 ετών Νόρμαν Γουάιτσάιντ και το Καμερούν,με το τελευταίο μάλιστα να παίζει ομίλους με την Ιταλία και να βγαίνουν ισόπαλοι.Είχαν τον καταπληκτικό τερματοφύλακα Ν'Κόνο
καλα τωρα καθεσαι και απαντας στον ασχετο,η ισπανια ηταν παντα για γελια και δεν θεωρουνταν ποτε μεγαλο ονομα.
τα τελευταια χρονια ειναι δυνατη και μαλλον θα παραμεινει ετσι γιατι πλεον παραγει και μεγαλα ονοματα ποδοσφαιριστων αλλα και προπονητων,πραγμα που παλια δεν υπηρχε.οι ισπανοι προπονητες ηταν ανυπαρκτοι εκτος συνορων..
θυμαμαι το σποτακι στον σπορ φμ με ατακες Διακογιαννη
"ευρωπαικος τελικος λεγαμε δεν μπορουμε να εχουμε και καλυτερο θεαμα .... και το γκολ"
"η εξυπναδα, το μπριο, η φαντασια 3-0 το ποδοσφαιρο της δυναμης ,του ρεαλισμου, το ποδοσφαιρο των ρρρρρομποτ"
πρεπει ναχε χυσει ο Διακογιαννης γνωστος φιλογερμανος
ο διακογιαννης ρε συ ηταν "γαλλος" οχι γερμανος.ετσι θυμαμαι εγω,οπως επισης και λατρης του κλασσικου αθλητισμου,του στιβου δηλαδη..
kameron έγραψε: 12 Δεκ 2020, 12:12
Θυμάμαι τη μεγάλη απογοήτευσή μου ένα χρόνο μετά στον τελικό στο ΟΑΚΑ με το Αμβούργο που ήμουν μέσα πόσο πολύ υποστήριζα την ιταλική ομάδα όπως και σχεδόν όλοι οι Έλληνες.
Ήμουν μέσα σε εκείνον τον αγώνα.
Για την ακρίβεια ήταν ο πρώτος αγώνας που είδα στη ζωή μου από κοντά με ξένες ομάδες.
Ακόμα θυμάμαι σαν να είναι τώρα την γκολάρα του Μάγκατ.
Ας είναι καλά ο άνθρωπος. ΤΟΝ ΧΙΛΙΟΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
https://i.imgur.com/p7krvsa.jpg
Πρόεδρος του Σ.Φ.Σ.Σ.Κ.Π.Ο
Ωραίο πρωτάθλημα ρε κατσικοειδή φυστικοβουτηρομένα λοβοτομημένα καγκουροειδή κατσίκια!
kameron έγραψε: 12 Δεκ 2020, 12:27
Ο Διακογιάννης ήταν 100% γαλλική σχολή και απεχθανόταν βαθιά τους Γερμανούς, σε βαθμό υπερβολής.
Δεν τον πρόλαβα να περιγράφει. Από κάποια παλιά βίντεο, η μετάδοση του είναι κακή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το βίντεο του ΠΑΟΚ-Νάπολι. Ο μόνος λόγος που ξεχώρισε πρέπει να ήταν οτι οι άλλοι ήταν χειρότεροι. Πχ μαμουζέλος, μαυρομάτης κλπ.
kameron έγραψε: 12 Δεκ 2020, 12:12
Θυμάμαι τη μεγάλη απογοήτευσή μου ένα χρόνο μετά στον τελικό στο ΟΑΚΑ με το Αμβούργο που ήμουν μέσα πόσο πολύ υποστήριζα την ιταλική ομάδα όπως και σχεδόν όλοι οι Έλληνες.
Ήμουν μέσα σε εκείνον τον αγώνα.
Για την ακρίβεια ήταν ο πρώτος αγώνας που είδα στη ζωή μου από κοντά με ξένες ομάδες.
Ακόμα θυμάμαι σαν να είναι τώρα την γκολάρα του Μάγκατ.
Ας είναι καλά ο άνθρωπος. ΤΟΝ ΧΙΛΙΟΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ.
kameron έγραψε: 12 Δεκ 2020, 12:27
Ο Διακογιάννης ήταν 100% γαλλική σχολή και απεχθανόταν βαθιά τους Γερμανούς, σε βαθμό υπερβολής.
Δεν τον πρόλαβα να περιγράφει. Από κάποια παλιά βίντεο, η μετάδοση του είναι κακή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά το βίντεο του ΠΑΟΚ-Νάπολι. Ο μόνος λόγος που ξεχώρισε πρέπει να ήταν οτι οι άλλοι ήταν χειρότεροι. Πχ μαμουζέλος, μαυρομάτης κλπ.
Πράγματι, έκανε πολλά λάθη στη μετάδοση, όπως και ο Σωτηρακόπουλος που ακολούθησε ως αστέρας στο χώρο. Ούτε από ποδόσφαιρο ήξερε ιδιαίτερα, ο στίβος ήταν η ειδικότητά του.
Ήταν όμως αρκετά σοβαρός σε σχέση με τους άλλους και μιλούσε σωστά ελληνικά με καλή άρθρωση.
