Η εξέγερση της Βανδέας

[Στρακαστρουκας]

Σημειωση οταν δεν ηταν μονο δυναμεις της "αριστερας" που εκαναν την επανασταση του 1789, ουτε οι μονες που καναν εγκληματα και μαζικες εκτελεσεις

[dna replication]

ήταν ενωμένες. Τον Οκτώβριο του 1793 η κύρια δύναμη του Στρατού της Βανδέας που αριθμούσε 25.000 άνδρες τακτικού στρατού τους οποίους ακολουθούσαν χιλιάδες πολίτες όλων των ηλικιών, υπό τη διοίκηση του κόμη Henri de la Rochejaquelein, διέσχισε τον ποταμό Loire, κατευθυνόμενη προς τον λιμένα της Granville στη Μάγχη όπου περίμεναν να συναντήσουν τον Βρετανικό στόλο κι έναν στρατό συγκροτημένο από τους Γάλλους ευγενείς που είχαν καταφύγει στην Αγγλία. Φθάνοντας όμως στη Granville τους περίμενε μία άσχημη έκπληξη αφού βρήκαν την πόλη κατειλημμένη από τους Δημοκρατικούς ενώ δεν φαίνονταν πουθενά Βρετανικά πλοία.

κλασσικοί αντεπαναστάτες...

[dna replication]

Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με χάδια και τριαντάφυλλα.

Θυμάμαι μικρός διαβάζοντας αυτόν τον ευγενή πρίγκηπα, τον απευθείας απόγονο του Βαραγγου ηγέτη Ρουρικ, τον Πιοτρ Κροποτκιν σε μια κριτική του απέναντι στον λενινιστικο αποπατο όπου έλεγε κάτι σαν ότι ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα, αντιθέτως τα μέσα λερώνουν τον σκοπό και ενδέχεται να δείχνουν και την πραγματική φύση του σκοπού.

σύγκρουση ανάμεσα στον ιδεαλισμό και τον πραγματισμό

[dna replication]

Βαθμολογώ θετικά το ανέβασμα του νήματος (όχι απαραίτητα του άρθρου).

Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με χάδια και τριαντάφυλλα.

Σωστα αλλα οι επαναστατες κανουν επανασταση με το αιμα των αλλων οχι το δικο τους.ποια επανασταση ομως;αυτη του οχλου των αβρακωτων και του υποκοσμου;τι εχουν να προσφερουν αυτοι περα απο καταστροφες ,σφαγες και εγκληματα;το ειδαμε στην γσλλικη επανασταση,στο πραξικοπημα των μπολσεβικων στην εσσδ στην ελλαδα της κοτοχης ,των δεκεμβριανων και του συμμοριτοπολεμου.
Βαλε αν εχεις την ανακοινωση του φουσε που επνιξε τους ανθρωπους στον ληγηρα που ελεγε τι δημοκρατικο ποταμι ειναι ο λιγηρας που επνιξε τους βασιλοφρονες.

για να μπορεί σήμερα ο Μακρονάκος να το παίζει υπερασπιστής των ιδανικών της Γαλλικής Δημοκρατίας
απέναντι στον ισλαμικό ολοκληρωτισμό

[Υδράργυρος]

Εχει και δω κανα δυο περιοχες που... γκουχ γκουχ. Τεσπα δεν ειπα τιποτα

[Rocco Siffredi]

Εχει και δω κανα δυο περιοχες που... γκουχ γκουχ. Τεσπα δεν ειπα τιποτα

Kρητη;

[Sid Vicious]

Να σημειώσουμε πως οι Λεγεωνες της Κολάσεως τις οποίες καθοδηγουσε ο χυδαίος σφαγεας των γυναικοπεδων της Βανδεας Carrier ονομαζοντουσταν επισήμως και ως Λεγεώνα του Marat. O πλέον χυδαίος και αιμοδιψης της επανάστασης ο Marat, θα μπορούσε να χαρακτηριστει ηθικά, ψυχικά, αισθητικά και ως πρόδρομος του κομμουνισμού ( όπως ο ρομαντικός αλλά επίσης σκληρός Saint Just θα μπορούσε να χαρακτηριστει ηθικά, ψυχικά, αισθητικά ως πρόδρομος του φασισμου και των ρομαντικων εθνικιστικων ευρωπαϊκών κινημάτων του μεσοπολέμου).

[Scouser]

πελοπονησιους κομμουνιστες

[Στρακαστρουκας]

Να σημειώσουμε πως οι Λεγεωνες της Κολάσεως τις οποίες καθοδηγουσε ο χυδαίος σφαγεας των γυναικοπεδων της Βανδεας Carrier ονομαζοντουσταν επισήμως και ως Λεγεώνα του Marat. O πλέον χυδαίος και αιμοδιψης της επανάστασης ο Marat, θα μπορούσε να χαρακτηριστει ηθικά, ψυχικά, αισθητικά και ως πρόδρομος του κομμουνισμού ( όπως ο ρομαντικός αλλά επίσης σκληρός Saint Just θα μπορούσε να χαρακτηριστει ηθικά, ψυχικά, αισθητικά ως πρόδρομος του φασισμου και των ρομαντικων εθνικιστικων ευρωπαϊκών κινημάτων του μεσοπολέμου).

O marat δεν σκοτωσε κανενα. Ηταν η αριστερη version του Τζημερου και του Χιου

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

υπαρχει μια ταινια δαντων
που μπορω να την βρω στο διαδυκτυο;

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

'Οπως έγραφε ο ηµέτερος Ζακυνθινός λόγιος
Ερµάννος Λούντζης: «Οι πολιτικές µεταβολές
παρουσιάζουν κάποια οµοιότητα µε τη θαλασσοταραχή. Φέρνουν στην επιφάνεια ότι ήταν
θαµµένο στο βυθό». ∆ηλαδή τα αποβράσµατα
των κοινωνιών που αν έχουν και την αναγκαία
ευφυΐα και πλήρη έλλειψη δισταγµών, επωφελούνται για να µας καθίσουν στο σβέρκο, έστω
κι αν αυτό στοιχίσει ποταµούς αίµατος και
τεράστιες καταστροφές. Γιατί, όπως µας προσγειώνει ο κοµµουνιστής (ακόµα;) δηµοσιογράφος Τζόρτζιο Μπόκα, «οι επαναστάσεις δεν
αλλάζουν τον άνθρωπο, ούτε τα ένστικτα, ούτε
την ψυχολογία του ή την ηθική του. αλλά
απλώς εκσυγχρονίζουν την κοινωνία, προσαρµόζουν τη διοίκηση στη νέα κρατική
πραγµατικότητα». Αλλά αν είναι αλήθεια κάτι
τέτοιο, που είναι, τότε εκτός του ότι ο εν λόγω
µαρξιστής θάβει πανηγυρικά τον Μαρξ και τις
θεωρίες του, δηµιουργεί και την εύλογη
παράλληλα απορία:
«Καλά και είναι ανάγκη να χαθεί έστω και
µια ανθρώπινη ζωή (ας πούµε του διάσηµου
χηµικού Λαβουαζιέ που στάλθηκε στην
καρµανιόλα συνοδευόµενος από τη µνηµειώδη
στην ηλιθιότητα της φράση του προέδρου του
Επαναστατικού ∆ικαστηρίου: «Η ∆ηµοκρατία
δεν έχει ανάγκη από επιστήµονες!!!» για να
επέλθει η προσαρµογή της διοίκησης στη νέα
κοινωνική πραγµατικότητα; ∆εν γίνεται
καλύτερα και χωρίς κόστος αίµατος, µε
ειρηνικές µεταρρυθµίσεις, όπως συνέβη σης
περισσότερες χώρες του κόσµου που
απολαµβάνουν σήµερα τα αγαθά της
∆ηµοκρατίας και της Ελευθερίας µαζί µε την
µεγαλύτερη δυνατή ευηµερία;
ΕΠΙΜΕΛΗΣ αναγνώστης του «Οικονοµικού
Ταχυδρόµου» θα πρέπει να προσέξει
ιδιαίτερα στο σηµερινό αφιέρωµα το άρθρο του
συναδέλφου κ. Αθ. Παπανδρόπουλου που
παρουσιάζει το περιεχόµενο ενός συγκλονιστικού βιβλίου το οποίο εξέδωσε πρόσφατα ο
γνωστός Γάλλος δηµοσιογράφος, ιστορικός και
αγαπητός φίλος Ρενέ Σεντιγιό και στο οποίο
αποκαλύπτεται ότι µπορεί µεν η Γαλλική Επανάσταση να αποτελεί κορυφαίο γεγονός µε καταλυτική απήχηση σ' ολόκληρη την ανθρωπότητα, αλλά υπήρξε πραγµατική καταστροφή για
την οικονοµία και την πρόοδο της Γαλλίας και
των Γάλλων,
ΜΩΣ το άρθρο αυτό µε έκανε (εύκολο
άλλωστε) να υποκύψω στον πειρασµό να
θυµίσω ένα άλλο αφιέρωµα του «Οικονοµικού
Ταχυδρόµου» που κυκλοφόρησε στις 24 Μαρτίου 1983 (ναι του 1983) για τα 200 χρόνια από
την έναρξη της βιοµηχανικής επανάστασης. Τι
είναι αυτή, θα διερωτηθούν ίσως ορισµένοι
αναγνώστες µου, ενώ ασφαλώς δεν υπάρχει
ο

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

Από το βιβλίο του Στέφαν Τβάϊχ

Ιωσήφ Φουσέ Ο τρομοκράτης της Γαλλικής Επανάστασης

… ελάχιστα γνωστό διάταγμα, επί λέξει λέει τα εξής
Άρθρο 1. Θα διορισθεί από την Εθνική Συμβατική, με πρόταση της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, μιαν έκτακτη επιτροπή αποτελούμενη από πέντε μέλη, για να τιμωρήσει στρατιωτικά και ανυπέρθετα τους αντεπαναστάτες.
Άρθρο 2. Όλοι οι κάτοικοι της Lyon θα αφοπλισθούν. Τα όπλα τους θα μοιρασθούν αμέσως, στους προασπιστές της Δημοκρατίας.
Ένα μέρος θα δοθεί στους πατριώτες της Lyon που τυραννήθηκαν από τους πλούσιους και τους αντεπαναστάτες.
Άρθρο 3. Ή πόλη της Λυών θα καταστραφεί. Όποιο μέρος χρησίμευε για κατοικία των πλουσίων θα κατεδαφιστεί. Θα μείνουν μονάχα οι κατοικίες των πατριωτών πού σφάχτηκαν ή προγράφτηκαν, τα κτίρια τα προορισμένα για τη βιομηχανία και τα μνημεία τα αφιερωμένα στην ανθρωπότητα και στη δημόσια εκπαίδευση.
Άρθρο 4. Το όνομα της Λυών θα σβηστεί από τον πίνακα των πόλεων της Δημοκρατίας. Το σύνολο των σπιτιών που θα διατηρηθούν θα ονομάζεται στο εξής «Ville Affranchie».
Άρθρο 5. Θα στηθεί στα ερείπια της Lyon μια στήλη που θα δείχνει στους μεταγενέστερους τα εγκλήματα της πόλης, μ' αυτήν την επιγραφή «Η Lyon κήρυξε τον πόλεμο στη Λευτεριά, η Λυών δεν υπάρχει πια».
Κανένας δεν τολμάει ν' αντικρούσει αυτήν την ακαταλόγιστη πρόταση που αποβλέπει να κάνει τη δεύτερη πόλη της Γαλλίας έναν σωρό από ερείπια. Το θάρρος από καιρό χάθηκε από τους κόλπους της Συμβατικής, από τότε πού γυαλίζει ή γκιλοτίνα, φοβερή πάνω από το κεφάλι όλων εκείνων που αποτολμούν μονάχα να ψιθυρίσουν λόγια επιείκειας και οίκτου.
Πτοημένη από τον ίδιο της το φόβο η Συμβατική επιδοκιμάζει ομόψηφα αυτόν τον βανδαλισμό, και ο Κουτόν, ο φίλος του Ροβεσπιέρου, επιφορτίζεται με την εκτέλεση του.
Ο Κουτόν, ο προκάτοχος του Φουσέ, αναγνωρίζει αμέσως πως είναι παραφροσύνη και σχεδόν αυτοκτονία να θελήσει την καταστροφή της μεγαλύτερης βιομηχανικής πόλης της Γαλλίας και των καλλιτεχνικών της μνημείων, μόνο για να δοθεί μια προειδοποίηση στους άλλους. Και από την πρώτη στιγμή είναι αποφασισμένος να σαμποτάρει την αποστολή του. Γι' αυτά πρέπει να υποκριθεί με δεξιοτεχνία. Για τούτο ο Couton καλύπτει τη μυστική του πρόθεση να γλιτώσει τη Λυών με αναβλητικό τέχνασμα πού συνίσταται στην αρχή στον υπέρμετρο έπαινο του ακατανόητου διατάγματος που διατάζει την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης.
«Σύντροφοι πολίτες, αναφωνεί, η ανάγνωση του διατάγματος της Συμβατικής της 21ης του πρώτου μήνα (12 του Οκτώβρη) μας γέμισε με θαυμασμό. Ναι, πρέπει αυτή ή πολιτεία να καταστραφεί, και να χρησιμέψει για μεγάλο παράδειγμα σ' όλες τις πόλεις που, όπως αυτή, θα τολμήσουν να επιχειρήσουν να εξεγερθούν εναντίον της πατρίδας. Από όλα τα πλατειά και αυστηρά μέτρα που έλαβε η Συμβατική, ένα μονάχα μας είχε διαφύγει: το μέτρο της πλήρους καταστροφής. Ησυχάστε όμως, σύντροφοι πολίτες, βασισθείτε στη Συμβατική: οι αρχές της, είναι και δικές μας και η ισχύς της βρίσκεται στα όπλα μας- το διάταγμά της θα εκτελεστεί κατά γράμμα».

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΥ
Έτσι τώρα, επιδέξια οδηγημένοι από τον φιλόφρονα πρόεδρο, οι ομιλητές εφορμούν, ο ένας υστέρα από τον άλλον, στο βήμα κι' όταν ο Ροβεσπιέρος θέλει να υπερασπιστεί, πνίγουν τη φωνή του μέσα στις κραυγές, στα ουρλιαχτά και στα ποδοχτυπήματα. Ή συγκροτημένη δειλία εξακόσιων ανήσυχων ψυχών και το μίσος, συσσωρευμένα από βδομάδες και μήνες, ρίχνονται τώρα εναντίον του ανθρώπου που μπροστά του έτρεμαν.
Στις έξι το βράδυ όλα έχουν κριθεί, ο Ροβεσπιέρος κηρύχθηκε εκτός νόμου και οδηγείται στη φυλακή, μάταια οι φίλοι του, οι αληθινοί επαναστάτες, πού θαύμαζαν την σκληροτράχηλη του ψυχή και το πάθος του για την Δημοκρατία, τον ελευθερώνουν και τον φέρνουν για να τον σώσουν στο Δημαρχείο. Στο διάστημα της νύχτας, κυριεύουν με έφοδο αυτήν την ακρόπολη της Επανάστασης και στις δύο το πρωί, είκοσι τέσσαρες ώρες υστέρα από τη συνομολόγηση, από το Foussé και τους δικούς του, της συμφωνίας της προορισμένης για να τον χτυπήσει, ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος — ο εχθρός του Φουσέ και χθες ακόμα ο ισχυρότερος άνθρωπος της Γαλλίας— είναι ξαπλωμένος αιμόφυρτος και με συντριμμένη τη σιαγώνα, σε δυο καρέκλες στον προθάλαμο της Συμβατικής.
Το άγριο θηρίο πιάστηκε. Ό Φουσέ σώθηκε. Την άλλη μέρα, το απόγευμα, το κάρο κατευθύνεται τρέχοντας στον τόπο της εκτέλεσης. Η τρομοκρατία τελείωσε, όμοια όμως σβήστηκε και το φλογερό στόμα της Επανάστασης, ή ηρωική εποχή τελείωσε. Τώρα φτάνει ή ώρα των κληρονόμων, των ίπποτών της βιομηχανίας και των κερδοσκόπων, των λαφυραγωγών και των διπλοπρόσωπων ψυχών, των στρατηγών και των χρηματιστών, ή ώρα της καινούργιας κάστας. Τώρα, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, έρχεται ή ώρα του Ιωσήφ Φουσέ.
Κι' ενώ το κάρο φέρνει αργά στην γκιλοτίνα, το Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο και τους δικούς του, από την 660 Σαιν Ονορέ, ακολουθώντας τον τραγικό δρόμο του Λουδοβίκου του 16ου, του Δαντόν, του Ντεμουλέν και έξι χιλιάδων άλλων θυμάτων, οι επευφημίες των περίεργων αντηχούν με ενθουσιασμό. Η εκτέλεση έγινε ακόμα μια φορά λαϊκή γιορτή. Σημαίες και πορφυρά λάβαρα ανεμίζονται στις στέγες των σπιτιών, κραυγές ευθυμίας αντηχούν σ' όλα τα παράθυρα και ένα κύμα χαράς ξεσηκώνει το Παρίσι. Όταν το κεφάλι του Ροβεσπιέρου πέφτει στο πανέρι, από την απέραντη πλατεία ακούγεται, σαν βροντή κεραυνού. Ένας μοναδικός ήχος εκστατικής ευθυμίας.
Οι συνωμότες παραξενεύονται: γιατί ο λαός χειροκροτεί τόσο φλογερά την εκτέλεση αυτή του ανθρώπου, πού χτες ακόμα, το Παρίσι και η Γαλλία τον λάτρευαν για θεό; Κι' ο Ταλλιέν και ο Μπαρρά παραξενεύονται ακόμα περισσότερο, βλέποντας τώρα, πού μπαίνουν στη Συμβατική, ένα
πολυθόρυβο πλήθος να τους υποδέχεται με κραυγές θαυμασμού, γιατί σκότωσαν τον τύραννο και αγωνίστηκαν ενάντια στην Τρομοκρατία. Παραξενεύτηκαν γιατί, εξαφανίζοντας αυτόν τον υπέρτερο άνθρωπο, θέλησαν μονάχα να απαλλαγούν από έναν ανοικονόμητο φανφαρόνο της αρετής που παρακολουθούσε άγρυπνα τις ύποπτες κινήσεις τους, κανένας όμως από αυτούς δε σκέφτεται να αφήσει τη γκιλοτίνα να σκουριάσει και να τερματίσει την τρομοκρατία. Τώρα, λοιπόν, καταλαβαίνουν πόσο αντιδημοτικές έγιναν οι μαζικές εκτελέσεις και πόσο μπορούν να αγαπηθούν αντικατασταίνοντας, αμέσως, την προσωπική τους εκδίκηση με λόγους ανθρωπισμού.
Για τούτο αποφασίζουν γρήγορα, να επωφεληθούν από αυτήν την μεταβολή, θα ισχυριστούν λοιπόν στο εξής πώς μόνον ο Ροβεσπιέρος (γιατί δε θα μπορέσει πια ν’ απαντήσει από τον τάφο του), έχει στη συνείδηση του, όλες τις βιαιότητες της Επανάστασης, ενώ αυτοί πάντα ήσαν οι απόστολοι της ηπιότητας και αντίθετοι σε κάθε αυστηρότητα και σε κάθε υπερβολή.
Δεν είναι ή εκτέλεση του Ροβεσπιέρου, αλλά μόνο και μόνο η άναντρη και ψεύτικη θέση πού πήραν οι διάδοχοι του που δίνει στην 9 Θερμιδώρ την Ιστορική της σημασία: Γιατί ως τα τότε η Επανάσταση είχε διεκδικήσει για λογαριασμό της όλα τα δίκαια και είχε αναλάβει όλες τις ευθύνες, αλλά από την ήμερα αυτήν ομολογεί με αγωνία, κι' αύτη όμοια, πώς διάπραξε αδικίες και οι αρχηγοί της αρχίζουν να την αρνιούνται.
Λοιπόν, κάθε πνευματική πίστη, κάθε κοσμοθεωρία, από την ώρα που απαρνιέται το πρωταρχικό δικαίωμα του αλάθητού της συντρίβεται στην πιο εσώτερη δύναμη. Κι' ενώ οι θλιβεροί νικητές, Ο Ταλλιέν και ο Μπαρρά έβριζαν τα πτώματα των μεγάλων προκατόχων τους, του Δαντόν και του Ροβεσπιέρου, χαρακτηρίζοντάς τους για δολοφόνους ….

[Στρακαστρουκας]

Από το βιβλίο του Στέφαν Τβάϊχ

Ιωσήφ Φουσέ Ο τρομοκράτης της Γαλλικής Επανάστασης

… ελάχιστα γνωστό διάταγμα, επί λέξει λέει τα εξής
Άρθρο 1. Θα διορισθεί από την Εθνική Συμβατική, με πρόταση της Επιτροπής Κοινής Σωτηρίας, μιαν έκτακτη επιτροπή αποτελούμενη από πέντε μέλη, για να τιμωρήσει στρατιωτικά και ανυπέρθετα τους αντεπαναστάτες.
Άρθρο 2. Όλοι οι κάτοικοι της Lyon θα αφοπλισθούν. Τα όπλα τους θα μοιρασθούν αμέσως, στους προασπιστές της Δημοκρατίας.
Ένα μέρος θα δοθεί στους πατριώτες της Lyon που τυραννήθηκαν από τους πλούσιους και τους αντεπαναστάτες.
Άρθρο 3. Ή πόλη της Λυών θα καταστραφεί. Όποιο μέρος χρησίμευε για κατοικία των πλουσίων θα κατεδαφιστεί. Θα μείνουν μονάχα οι κατοικίες των πατριωτών πού σφάχτηκαν ή προγράφτηκαν, τα κτίρια τα προορισμένα για τη βιομηχανία και τα μνημεία τα αφιερωμένα στην ανθρωπότητα και στη δημόσια εκπαίδευση.
Άρθρο 4. Το όνομα της Λυών θα σβηστεί από τον πίνακα των πόλεων της Δημοκρατίας. Το σύνολο των σπιτιών που θα διατηρηθούν θα ονομάζεται στο εξής «Ville Affranchie».
Άρθρο 5. Θα στηθεί στα ερείπια της Lyon μια στήλη που θα δείχνει στους μεταγενέστερους τα εγκλήματα της πόλης, μ' αυτήν την επιγραφή «Η Lyon κήρυξε τον πόλεμο στη Λευτεριά, η Λυών δεν υπάρχει πια».
Κανένας δεν τολμάει ν' αντικρούσει αυτήν την ακαταλόγιστη πρόταση που αποβλέπει να κάνει τη δεύτερη πόλη της Γαλλίας έναν σωρό από ερείπια. Το θάρρος από καιρό χάθηκε από τους κόλπους της Συμβατικής, από τότε πού γυαλίζει ή γκιλοτίνα, φοβερή πάνω από το κεφάλι όλων εκείνων που αποτολμούν μονάχα να ψιθυρίσουν λόγια επιείκειας και οίκτου.
Πτοημένη από τον ίδιο της το φόβο η Συμβατική επιδοκιμάζει ομόψηφα αυτόν τον βανδαλισμό, και ο Κουτόν, ο φίλος του Ροβεσπιέρου, επιφορτίζεται με την εκτέλεση του.
Ο Κουτόν, ο προκάτοχος του Φουσέ, αναγνωρίζει αμέσως πως είναι παραφροσύνη και σχεδόν αυτοκτονία να θελήσει την καταστροφή της μεγαλύτερης βιομηχανικής πόλης της Γαλλίας και των καλλιτεχνικών της μνημείων, μόνο για να δοθεί μια προειδοποίηση στους άλλους. Και από την πρώτη στιγμή είναι αποφασισμένος να σαμποτάρει την αποστολή του. Γι' αυτά πρέπει να υποκριθεί με δεξιοτεχνία. Για τούτο ο Couton καλύπτει τη μυστική του πρόθεση να γλιτώσει τη Λυών με αναβλητικό τέχνασμα πού συνίσταται στην αρχή στον υπέρμετρο έπαινο του ακατανόητου διατάγματος που διατάζει την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης.
«Σύντροφοι πολίτες, αναφωνεί, η ανάγνωση του διατάγματος της Συμβατικής της 21ης του πρώτου μήνα (12 του Οκτώβρη) μας γέμισε με θαυμασμό. Ναι, πρέπει αυτή ή πολιτεία να καταστραφεί, και να χρησιμέψει για μεγάλο παράδειγμα σ' όλες τις πόλεις που, όπως αυτή, θα τολμήσουν να επιχειρήσουν να εξεγερθούν εναντίον της πατρίδας. Από όλα τα πλατειά και αυστηρά μέτρα που έλαβε η Συμβατική, ένα μονάχα μας είχε διαφύγει: το μέτρο της πλήρους καταστροφής. Ησυχάστε όμως, σύντροφοι πολίτες, βασισθείτε στη Συμβατική: οι αρχές της, είναι και δικές μας και η ισχύς της βρίσκεται στα όπλα μας- το διάταγμά της θα εκτελεστεί κατά γράμμα».

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟΥ
Έτσι τώρα, επιδέξια οδηγημένοι από τον φιλόφρονα πρόεδρο, οι ομιλητές εφορμούν, ο ένας υστέρα από τον άλλον, στο βήμα κι' όταν ο Ροβεσπιέρος θέλει να υπερασπιστεί, πνίγουν τη φωνή του μέσα στις κραυγές, στα ουρλιαχτά και στα ποδοχτυπήματα. Ή συγκροτημένη δειλία εξακόσιων ανήσυχων ψυχών και το μίσος, συσσωρευμένα από βδομάδες και μήνες, ρίχνονται τώρα εναντίον του ανθρώπου που μπροστά του έτρεμαν.
Στις έξι το βράδυ όλα έχουν κριθεί, ο Ροβεσπιέρος κηρύχθηκε εκτός νόμου και οδηγείται στη φυλακή, μάταια οι φίλοι του, οι αληθινοί επαναστάτες, πού θαύμαζαν την σκληροτράχηλη του ψυχή και το πάθος του για την Δημοκρατία, τον ελευθερώνουν και τον φέρνουν για να τον σώσουν στο Δημαρχείο. Στο διάστημα της νύχτας, κυριεύουν με έφοδο αυτήν την ακρόπολη της Επανάστασης και στις δύο το πρωί, είκοσι τέσσαρες ώρες υστέρα από τη συνομολόγηση, από το Foussé και τους δικούς του, της συμφωνίας της προορισμένης για να τον χτυπήσει, ο Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος — ο εχθρός του Φουσέ και χθες ακόμα ο ισχυρότερος άνθρωπος της Γαλλίας— είναι ξαπλωμένος αιμόφυρτος και με συντριμμένη τη σιαγώνα, σε δυο καρέκλες στον προθάλαμο της Συμβατικής.
Το άγριο θηρίο πιάστηκε. Ό Φουσέ σώθηκε. Την άλλη μέρα, το απόγευμα, το κάρο κατευθύνεται τρέχοντας στον τόπο της εκτέλεσης. Η τρομοκρατία τελείωσε, όμοια όμως σβήστηκε και το φλογερό στόμα της Επανάστασης, ή ηρωική εποχή τελείωσε. Τώρα φτάνει ή ώρα των κληρονόμων, των ίπποτών της βιομηχανίας και των κερδοσκόπων, των λαφυραγωγών και των διπλοπρόσωπων ψυχών, των στρατηγών και των χρηματιστών, ή ώρα της καινούργιας κάστας. Τώρα, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, έρχεται ή ώρα του Ιωσήφ Φουσέ.
Κι' ενώ το κάρο φέρνει αργά στην γκιλοτίνα, το Μαξιμιλιανό Ροβεσπιέρο και τους δικούς του, από την 660 Σαιν Ονορέ, ακολουθώντας τον τραγικό δρόμο του Λουδοβίκου του 16ου, του Δαντόν, του Ντεμουλέν και έξι χιλιάδων άλλων θυμάτων, οι επευφημίες των περίεργων αντηχούν με ενθουσιασμό. Η εκτέλεση έγινε ακόμα μια φορά λαϊκή γιορτή. Σημαίες και πορφυρά λάβαρα ανεμίζονται στις στέγες των σπιτιών, κραυγές ευθυμίας αντηχούν σ' όλα τα παράθυρα και ένα κύμα χαράς ξεσηκώνει το Παρίσι. Όταν το κεφάλι του Ροβεσπιέρου πέφτει στο πανέρι, από την απέραντη πλατεία ακούγεται, σαν βροντή κεραυνού. Ένας μοναδικός ήχος εκστατικής ευθυμίας.
Οι συνωμότες παραξενεύονται: γιατί ο λαός χειροκροτεί τόσο φλογερά την εκτέλεση αυτή του ανθρώπου, πού χτες ακόμα, το Παρίσι και η Γαλλία τον λάτρευαν για θεό; Κι' ο Ταλλιέν και ο Μπαρρά παραξενεύονται ακόμα περισσότερο, βλέποντας τώρα, πού μπαίνουν στη Συμβατική, ένα
πολυθόρυβο πλήθος να τους υποδέχεται με κραυγές θαυμασμού, γιατί σκότωσαν τον τύραννο και αγωνίστηκαν ενάντια στην Τρομοκρατία. Παραξενεύτηκαν γιατί, εξαφανίζοντας αυτόν τον υπέρτερο άνθρωπο, θέλησαν μονάχα να απαλλαγούν από έναν ανοικονόμητο φανφαρόνο της αρετής που παρακολουθούσε άγρυπνα τις ύποπτες κινήσεις τους, κανένας όμως από αυτούς δε σκέφτεται να αφήσει τη γκιλοτίνα να σκουριάσει και να τερματίσει την τρομοκρατία. Τώρα, λοιπόν, καταλαβαίνουν πόσο αντιδημοτικές έγιναν οι μαζικές εκτελέσεις και πόσο μπορούν να αγαπηθούν αντικατασταίνοντας, αμέσως, την προσωπική τους εκδίκηση με λόγους ανθρωπισμού.
Για τούτο αποφασίζουν γρήγορα, να επωφεληθούν από αυτήν την μεταβολή, θα ισχυριστούν λοιπόν στο εξής πώς μόνον ο Ροβεσπιέρος (γιατί δε θα μπορέσει πια ν’ απαντήσει από τον τάφο του), έχει στη συνείδηση του, όλες τις βιαιότητες της Επανάστασης, ενώ αυτοί πάντα ήσαν οι απόστολοι της ηπιότητας και αντίθετοι σε κάθε αυστηρότητα και σε κάθε υπερβολή.
Δεν είναι ή εκτέλεση του Ροβεσπιέρου, αλλά μόνο και μόνο η άναντρη και ψεύτικη θέση πού πήραν οι διάδοχοι του που δίνει στην 9 Θερμιδώρ την Ιστορική της σημασία: Γιατί ως τα τότε η Επανάσταση είχε διεκδικήσει για λογαριασμό της όλα τα δίκαια και είχε αναλάβει όλες τις ευθύνες, αλλά από την ήμερα αυτήν ομολογεί με αγωνία, κι' αύτη όμοια, πώς διάπραξε αδικίες και οι αρχηγοί της αρχίζουν να την αρνιούνται.
Λοιπόν, κάθε πνευματική πίστη, κάθε κοσμοθεωρία, από την ώρα που απαρνιέται το πρωταρχικό δικαίωμα του αλάθητού της συντρίβεται στην πιο εσώτερη δύναμη. Κι' ενώ οι θλιβεροί νικητές, Ο Ταλλιέν και ο Μπαρρά έβριζαν τα πτώματα των μεγάλων προκατόχων τους, του Δαντόν και του Ροβεσπιέρου, χαρακτηρίζοντάς τους για δολοφόνους ….

O Φουσε υπηρετησε τον Ναπολεων που καθε αλλο παρα αριστερο τον λες

[Sid Vicious]

Να σημειώσουμε πως οι Λεγεωνες της Κολάσεως τις οποίες καθοδηγουσε ο χυδαίος σφαγεας των γυναικοπεδων της Βανδεας Carrier ονομαζοντουσταν επισήμως και ως Λεγεώνα του Marat. O πλέον χυδαίος και αιμοδιψης της επανάστασης ο Marat, θα μπορούσε να χαρακτηριστει ηθικά, ψυχικά, αισθητικά και ως πρόδρομος του κομμουνισμού ( όπως ο ρομαντικός αλλά επίσης σκληρός Saint Just θα μπορούσε να χαρακτηριστει ηθικά, ψυχικά, αισθητικά ως πρόδρομος του φασισμου και των ρομαντικων εθνικιστικων ευρωπαϊκών κινημάτων του μεσοπολέμου).

O marat δεν σκοτωσε κανενα. Ηταν η αριστερη version του Τζημερου και του Χιου

Αυτοπροσώπως με τα χέρια του εννοείς; Ούτε ο Χίτλερ ή ο Λένιν σκότωσαν κανέναν με τα χέρια τους.
Από εκεί και πέρα υπάρχουν οι σφαγές του Σεπτεμβρίου (όπου και πάλι σφαγιαστηκαν παιδιά μεταξύ άλλων) στις οποίες είχε ευθύνη μαζί με το Νταντον. Και βέβαια δεν ονομαζοντουσταν τυχαία οι Λεγεωνες της Κολάσεως που σφάζαν τα γυναικόπαιδα στην Βανδεα ως Λεγεώνα Μαρα και Ομάδες Μαρα.

[ΤΑΥΓΕΤΗΣ]

O

Φουσε υπηρετησε τον Ναπολεων που καθε αλλο παρα αριστερο τον λες

o φουσε υπηρετησε τους παντες.δαντων,ροβεσπιερο,ναπολεοντα ,εναν βασιληα κτλ
Στην ελλαδα φουσε την εχει δει αυτος ο βλαξ ο χρυσοχοιδης.