Εμένα πάντως τα γκράφιτι και η σαβούρα μου αρέσουν στους δρόμους της Αθήνας. Δείχνει ότι η πόλη δεν είναι φλώρικη. Ότι υπάρχει κόσμος με οργή, παράπονο και ανάγκη για έκφραση. Παράγουν ένα φοβερό αίσθημα μελαγχολίας.
Συνδυάζω τις εικόνες παρακμής από το κέντρο της Αθήνας και εκστασιάζομαι. Το υπόγειο δισκάδικο με τον καραφλομαλλιά πωλητή όπου δεν πατάει άνθρωπος. Παραδίπλα ο γύφτος που προσπαθεί να πουλήσει στους περαστικούς κλεμμένα γυαλιά ηλίου. Στη γωνία ο τζάνκι που ετοιμάζεται να χτυπήσει τη δόση του την ώρα που ο τσαγγάρης στη στοά της Ομόνοιας επιδιορθώνει τακούνια από το 1980.
Εικόνες πραγματικής πόλης. Εικόνες για μυθιστόρημα βγαλμένες από το καθημερινό δράμα και την ωμή πραγματικότητα.
By the way κάποια γκράφιτι είναι όντως ευρηματικά.
