Η αμερικάνικη σαπουνόπερα
Date: 2020.10.26 | Category: ΔΙΕΘΝΗ | Tags:
Πρόκειται για μια επανάληψη της σαπουνόπερας του 2016· δυστυχώς για το φιλοθεάμων κοινό, οι spin masters του αμερικάνικου μονοκομματικού καθεστώτος δεν δείχνουν να διαθέτουν αρκετή φαντασία. Πρακτικά το εκλογικό σόου τριγυρνάει γύρω από τον Τραμπ που ως κεντρική περσόνα του δράματος νιώθει σαν το ψάρι μέσα στο νερό.
Όλο το προεκλογικό μπλαμπλα γυρίζει γύρω από το πόσο κακός είναι ο τραμπ και πόσο θα πρέπει να αποφευχθεί η (επαν)εκλογή του. Το βαθύ κράτος που ελέγχεται κυρίως από τους δημοκρατικούς αλλά και αρκετούς ρεπουμπλικάνους που θεωρούν ότι ο Τράμπ αλλάζει ρότα στο αμερικάνικο μαγαζί και χαλάει τη φάση, ελπίζουν πως -διαθέτοντας μια συντριπτική επικοινωνιακή υπεροπλία- θα καταφέρουν να φέρουν ακόμα κι έναν κάκτο στην προεδρία των ΗΠΑ. Ακριβώς τα ίδια δηλαδή με τη χίλαρη το 2016.
Φυσικά προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν πως αυτή η ίδια η υπεροπλία μπορεί να στραφεί εναντίων τους, ακριβώς όπως έγινε και το 2016. Το βασικό πρόβλημα του Τραμπ είναι ότι, δυστυχώς για τον ίδιο, κυβερνούσε τα τελευταία 4 χρόνια και άρα δεν μπορεί να υποσχεθεί πολλά. Την ίδια στιγμή όμως δεν πρέπει να υποτιμούμε το γεγονός πως το σπάσιμο της συναίνεσης που τον έφερε στην εξουσία δεν έχει διορθωθεί και όλη η επικοινωνιακή καταιγίδα εναντίων του, είναι η καλύτερη διαφήμιση πως πράγματι κυβερνά εναντίων των ορέξεων της γραφειοκρατίας.
Το drain the swamp δεν είναι ένα αίτημα κενό περιεχομένου και την τελευταία τετραετία έχει επιβεβαιωθεί πολύ συχνά. Όχι επειδή ο Τραμπ έκανε τα πάντα για να αδειάσει τον βάλτο του βαθέως κράτους, αλλά διότι η ισχύς του αποκαλύφθηκε πολύ συχνά. Μερικά παραδείγματα είναι πχ:
Το russiagate που αποκαλύφθηκε ότι ήταν ένα ακόμα τέχνασμα του μπάμια για να βοηθήσει την εκλογή της χίλαρη ή την ανατροπή του τράμπ στη συνέχεια
Η σύλληψη, αλλά κυρίως η “αυτοκτονία” epstein που έδειξαν έδειξαν ξεκάθαρα το επίπεδο και το βάθος της διαφθοράς στο κέντρο της αυτοκρατορίας
Η εξαφάνιση των διαρροών του Σνόουντεν μέσα από ένα σχέδιο εξαγοράς των ΜΜΕ και των δημοσιογράφων που τις είχαν στα χέρια τους. (η wapo απο τον bezos, ο omidyar του ebay που αγόρασε τον greenwald και την poitras)
Υπάρχουν πολλά ακόμα μικρότερα και μεγαλύτερα παραδείγματα που όμως σπάνια μένουν πολύ στα φώτα της δημοσιότητας· δεν είναι ικανά για να πείσουν αυτούς που δεν συμπαθούν τον τραμπ να τον ψηφίσουν, αλλά είναι πολύ ικανά να πείσουν αυτούς που ψήφισαν τον τραμπ την πρώτη φορά, να τον ξαναψηφίσουν.
Δεν χρειάζεται παρά να κοιτάξουμε τους περίφημους Qanon, μια ομάδα που πιστεύει ότι το βαθύ κράτος έχει βαλθεί να φάει τον τράμπ και υπάρχει ένα σχέδιο για τη σωτηρία των ψυχών μας. Σε ένα τυπικό επικοινωνιακό τέχνασμα, το βαθύ κράτος πήρε μια ομάδα τρελών που πιστεύουν ότι ο V for Vendetta θα μας σώσει, τους έκανε διάσημους και με αφορμή τις super hero υπερβολές τους, καταρρίπτει ως θεωρία συνωμοσίας κάθε ιδέα περί ύπαρξης του βαθέως κράτους.
Το πιο εντυπωσιακό είναι πως στη βάση τους αυτό που λένε οι Qanon δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Και υπάρχει βαθύ κράτος και έχει βαλθεί να φάει τον τράμπ (russiagate?). Και ναι στη νέα υόρκη μπορεί να μην παραγγέλνουν παιδάκια να πηδήξουν μέσω πιτσαρίας, αλλά οι πτήσεις με ιδιωτικά τζετ για τον ίδιο σκοπό έδιναν και έπαιρναν (έπσταιν?).
Ακριβώς όπως κάθε ένας που διαφωνεί με την επίσημη αφήγηση (σε ο,τιδήποτε) κατηγορείται ως flat-earther, έτσι και οι λογοκριτές (AKA fact checkers) προσπαθούν να μπαλώσουν μια επίσημη αφήγηση που είναι αδύνατο να μπαλωθεί. Δείτε δύο ξεκαρδιστικά (1 , 2) “fact-checking” για το αν ο μπίλ κλίντον χρησιμοποιούσε το ιδιωτικό τζετ του έπσταιν για να πάρετε μια γεύση όπου ούτε οι ίδιοι οι άρθρογράφοι δεν πιστεύουν αυτά που γράφουν.
Κι αυτό διότι οι εκδηλώσεις του βαθέος κράτους είναι τόσο εμφανείς και τόσο συχνές, όπου τα σοβιετικά αστεία για την πράβδα μπροστά τους φαίνονται αθώα. Τελευταία έκφανση το μάντρωμα από το τουίτερ και το facebook της είδησης πως η οικογένεια biden εκμεταλλευόταν τη θέση του μπαμπά για να βγάζει φράγκα στην Ουκρανία, την Κίνα κλπ κλπ. Όποιος είδε αυτή και αυτή την εικόνα στο κινητό του, θα δυσκολευτεί να πιστέψει πως η ύπαρξη του βαθέως κράτους είναι απλά μια θεωρία συνωμοσίας. Η ίδια η ανυπαρξία μιας τόσο σκανδαλιστικής είδησης από τα πρωτοσέλιδα είναι η απόδειξη πως η μηχανή του βαθέως κράτους δουλεύει
Κι αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του τράμπ κι ίσως το μεγαλύτερο όπλο του πορτοκαλί προέδρου και σε αυτές τις εκλογές.
Και ο κάκτος κομπάρσος
Και τώρα που είπα Μπάιντεν, πάρτε λίγο κουτσομπολιό για το πως ο κάκτος μετατράπηκε σε υποψήφιος πρόεδρος.
Ο Μπάιντεν δεν έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης στους κάπο του δημοκρατικού κόμματος· ακόμα και ο μπάμιας που τον είχε για αντιπρόεδρο δεν τον στήριζε στα προκριματικά καλλιστεία, προτιμώντας μια άλλη υποψήφια, την Καμάλα. Η Καμάλα όμως δεν φτούραγε καθόλου· παρά τις δοξολογίες από τα μέσα, στις δημοσκοπήσεις έπιανε τα ίδια ποσοστά που έπιανε και η “τρελή” και εντελώς φάλτσα για το δημοκρατικό κόμμα Τούλσι δηλαδή κάπου 2%. Η οποία Τούλσι θα έπιανε λίγο παραπάνω από την καμάλα αν το facebook δεν οργάνωνε την φίμωση της ακριβώς μετά το debate των καλλιστείων που έδειξε πως όχι μόνο η Τούλσι δεν είναι τρελή, αλλά δεν διστάζει να μιλήσει για τα κακώς κείμενα.
Τα προκριματικά καλλιστεία των κομμάτων στις ΗΠΑ μοιάζουν λίγο πολύ με αρένες μονομαχίας όπου οι διάφορες φράξιες μέσα στο κόμμα πολεμούν για να εκλέξουν το δικό τους υποψήφιο. Πχ το infosec κομμάτι (CIA και τα ρέστα) προωθούσε τον gay pete, η κόκκινη φράξια (AKA the squad) τον σάντερς κλπ κλπ κλπ· υπήρχαν και outsiders με πολλά λεφτά σαν τον μπλούμπεργκ που νόμιζε ότι αν τα κατάφερε ο κατιμάς τράμπ, ο ίδιος που είναι πιο έξυπνος και πιο πλούσιος θα τα καταφέρει ακόμα καλύτερα.
Στα προκριματικά καλλιστεία λοιπόν, γίνεται μια επίκληση στο φιλοθεάμων κοινό των δημοκρατικών προκειμένου να αναδειχθεί ο υποψήφιος πρόεδρος. Πρακτικά οι φράξιες προσπαθούν να πείσουν τις άλλες φράξιες πως ο δικός τους υποψήφιος είναι ο καταλληλότερος και το κοινό λειτουργεί ως ένας τέτοιος παράγοντας με βαρύνουσα αξία.
Τα αποτελέσματα των πρώτων καλλιστείων πέρσι έδειξαν πως το κοινό του δημοκρατικού κόμματος είχε πολωθεί σε δύο κεντρικές κατηγορίες. Την κόκκινη που στήριζε τον Σάντερς και την μη κόκκινη που στήριζε όλους τους άλλους. Η πρώτη συγκέντρωνε λίγο πολύ ένα κινητικό και αρκετά συγκροτημένο 30% των ψηφοφόρων του δημοκρατικού κόμματος· εδώ βλέπουμε μια ομοιότητα με τον Τραμπ. Οι δημοκρατικοί ως βαθύ κράτος, δυσκολεύονται να βρουν έναν Μπάμια ή έναν Μακρόν αν θέλετε κι έτσι η διαμάχη πάντα ετεροκαθορίζεται. Σάντερς ή τον άλλον? Το ποιος θα είναι ο άλλος ήταν λίγο θολό.
Το πρόβλημα με τα καλλιστεία ήταν, πως η ψήφος στο μη-σάντερς στρατόπεδο μοιραζόταν ανάμεσα σε 5-6 υποψήφιους κι άρα ο Σάντερς που διέθετε μια συγκροτημένη θέση κι ένα πιστό κοινό, μπορούσε να κερδίζει παρά το γεγονός ότι συγκέντρωνε μόνο το 1/3 των ψήφων. Η επικοινωνιακή φούσκα του CIA but gay-Πήτ δεν τραβούσε ως νέος μπάμιας και ο Μπάιντεν ήταν μοναδικός από το μη-σάντερς στρατόπεδο που έδειχνε να έχει μια αναγνωρισιμότητα ως αντιπροέδρος του μπάμια για 8 χρόνια.
Ο Μπάιντεν ως υποψήφιος είχε διάφορα προβλήματα που υπό κανονικές συνθήκες έκαναν αυτοκτονική την υποψηφιότητά του. Άνηκε σε μια πολύ παλιά και παραδοσιακή αντίληψη της πολιτικής κάτι που δεν συνάδει με τα σημερινά τρέντς στο δημοκρατικό κόμμα, ήταν αντιπρόεδρος για 8 χρόνια, με λίγα λόγια είχε πολλά μελανά και σκοτεινά σημεία (αυτά που το facebook και το twitter προσπάθησαν να αποσιωπήσουν) και την ίδια στιγμή πάσχει από κάποιου είδους άνοια, κάτι που είναι εμφανές στον καθένα και κάνει τον τραμπ να φαίνεται χαρισματικός ρήτορας σε σύγκριση.
Σαν μια ακόμα ειρωνεία της ιστορίας, είναι ακριβώς τα πρώτα δύο χαρακτηριστικά του που τον έκαναν δημοφιλή απέναντι στους πιο παραδοσιακούς ψηφοφόρους του δημοκρατικού κόμματος. Και είναι το τρίτο χαρακτηριστικό του που τον έκανε ένα χάπι που μπορούν να καταπιούν οι υπόλοιπες φράξιες.
Υπό κανονικές συνθήκες οι φράξιες δεν θα άφηναν τη μάχη τόσο γρήγορα, αλλά στα καλλιστεία των 3 πρώτων πολιτειών το μοτίβο ήταν σαφές. Ο Σάντερς με το 30% του θα ήταν μονίμως στις πρώτες θέσεις την ίδια στιγμή που οι μη-σάντερς -ακόμα κι αν κέρδιζαν κατά τόπους- δεν θα συγκέντρωναν αρκετούς εκλέκτορες, παρά τα βρώμικα κόλπα των κάπο. Η απονομιμοποίηση που έφεραν τα βρώμικα κόλπα των κάπο το 2016 ήταν κομμάτι της δημοφιλίας του σάντερς ακριβώς όπως γίνεται και με τον τράμπ.
Κάπως έτσι οι φράξιες αποφάσισαν να καθαρίσουν γρήγορα τη μάχη των καλλιστείων και η μία μετά την άλλη απέσυραν τις μαριονέτες υποψηφίους τους υπέρ του Μπάιντεν, μια λύση που θεώρησαν αρκετά ασφαλή για τα συμφέροντά τους. Όπως κι έγινε αργότερα, κάθε φράξια έβαλε τους δικούς της στην ομάδα του Μπάιντεν και ο γεροκάκτος έμεινε ως ο μοναδικός μη-σάντερς υποψήφιος.
Ακόμα και ο μπλούμπεργκ αναγκάστηκε να παραδεχθεί πως ο τραμπ είναι πολύ καλύτερος του, παρότι λιγότερο πλούσιος.
Όταν οι μη-σάντερς ψήφοι συγκεντρώθηκαν κάτω από έναν υποψήφιο, έγινε σαφές πως και η βάση του δημοκρατικού κόμματος δεν γουστάρει σάντερς· αυτό είναι ένα σημείο που οι οπαδοί του σάντερς (ειδικά στο εξωτρικό) αδυνατούν να καταπιούν.
Από εκεί και μετά το πράγμα ξεκαθάρισε όσον αφορά τον υποψήφιο πρόεδρο, αλλά έγινε πολύ ενδιαφέρον όσο αφορά τον υποψήφιο αντιπρόεδρο. Σαν μια επανάληψη των καλλιστείων του 1944, τότε δηλαδή που όλοι ήξεραν ότι ο Ρούσβελτ α) θα επανεκλεγεί για 4η φορά, β) δεν θα βγάλει την τετραετία. Με λίγα λόγια η θέση του αντι-προέδρου ήταν η θέση κλειδί, διότι ήταν ο αντιπρόεδρος που θα κυβερνούσε. Σε αντίθεση με το 1944, δεν υπήρχε κάποιος υποψήφιος αντιπρόεδρος που να πλησιάζει σε δημοτικότητα τον κόκκινο wallace, κι έτσι δεν υπήρξε κάποιο δράμα καθώς οι φράξιες σφάχτηκαν εσωτερικά. Κάπως έτσι -σε τυπικό mode αυτισμού- το δημοκρατικό κόμμα ονόμασε ως υποψήφια πρόεδρο (εχμ σόρυ αντιπρόεδρο ήθελα να πω) την καμάλα, την αγαπημένη της φράξιας μπάμια/χίλαρη που αν θυμάστε μερικές παραγράφους πιο πριν, δεν την συμπαθεί κανείς από τη βάση. Την νίκη την έχουμε στο τσεπάκι εε?
Enter Color Revolution
Υπάρχει ένα παλιό ανέκδοτο που λέει ότι στις ΗΠΑ δεν μπορεί να γίνει πραξικόπημα καθώς δεν υπάρχει αμερικάνικη πρεσβεία, όμως μετά την ήττα του 2016 το δημοκρατικό κόμμα αποφάσισε πως για αυτή την ήττα ευθύνεται η μικρή συσπείρωση των δυνητικών ψηφοφόρων του που δεν δείχνουν να ενθουσιάζονται με υποψήφιους τύπου χίλαρη.
Για να απαντήσει σε αυτό το πρόβλημα χωρίς να διακινδυνέψει να βάλει στην προεδρία κάποιον που να μην ανήκει στους αρεστούς των κάπο,
το δημοκρατικό κόμμα έφτιαξε μια βάση από δράσεις που μοιάζουν εκπληκτικά πολύ με τις πολύχρωμες επαναστάσεις που η CIA μοιράζει στο εξωτερικό. Τυπικά μιλώντας η CIA απαγορεύεται να δρα στο εσωτερικό της χώρας, αλλά η προεδρία μπάμια -με τη μεγάλη αγάπη που έτρεφε για την υπηρεσία που δούλευε η μαμά του- έκανε αυτή την απαγόρευση μια τυπικότητα.
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειαζόταν και πολύ. Το infosec, όπως ονομάζεται ευγενικά η CIA και τα παρακλάδια της, μετά το 2001 απλώθηκε σε μια ντουζίνα υπηρεσίες που ασχολούνταν με το εσωτερικό υπό την ομπρέλα του homeland security. Την ίδια στιγμή η τεχνογνωσία που η CIA χρησιμοποιούσε για τις πολύχρωμες επαναστάσεις διαχεόταν στα πολλά ΣΔΙΤ με τα οποία δούλευε (ΑΚΑ NGOs). Το ΣΔΙΤ με τον Σόρος στο εξωτερικό (υπό την σκέπη του Open Society Fund) που την ίδια στιγμή τυγχάνει και ο μεγαλύτερος χρηματοδότης του δημοκρατικού κόμματος είναι η πιο κραυγαλέα περίπτωση. Η λίστα είναι τεράστια, αλλά έγινε εμφανές πως μαγαζιά όπως το Open Technology Fund δεν ασχολούνταν μόνο με το χονκ-κονγκ, την ουκρανια και το λίβανο όπως επίσημα διαφημίζουν.
Το ίδιο ισχύει και για μια σειρά από ΜΜΕ που εξαγοράστηκαν από το infosec αρχικά για να καλύψουν τις διαρροές που προκάλεσε ο σνόουντεν και μετά για να προωθήσουν τις θέσεις του βαθέως κράτους.
Ίσως η πιο σημαντική αποκάλυψη που έφερε ο σνόουντεν ήταν το πόσο στενές είναι οι σχέσεις του infosec με τον κλάδο της νέας τεχνολογίας. Ο μπέζος της άμαζον και ο ομιντιάρ της ebay αναγκάστηκαν να έρθουν στην επιφάνεια ως κομμάτια της μηχανής και οι υπόλοιποι μονοπωλιακοί κολωσοί τύπου google, facebook, twitter δεν βρίσκονται πολύ μακριά.
Η νομιμοποίηση που πρόσφερε ο μπάμιας ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα έτσι ώστε το υπουργείο εξωτερικών, η εσωτερική ασφάλεια και η CIA να αποτελέσουν πρακτικά ένα ενιαίο υπερ-υπουργείο (υπό την προεδρία της χίλαρη βεβαίως βεβαίως).
Όταν εκλέχθηκε ο τραμπ, όλοι είδαν τις εξαγγελίες του σαν ευθεία επίθεση εναντίων τους διότι ο τραμπ δεν έκρυβε την αντιπάθειά του γι’αυτή τη μηχανή.
Υπό αυτή την έννοια ο τραμπ ήταν ένας παραδοσιακός αμερικάνος πρόεδρος που δεν ήθελε να μπλέκεται στις βρωμοδουλειές τόσο ενεργά όσο έκαναν ο μπάμιας και ο μπους.
Αυτό όμως ήταν απαράδεκτο για το infosec που μαζί με τους κάπο του δημοκρατικού κόμματος έθεσαν σε λειτουργία όχι μόνο τα διάφορα russiagate, αλλά κι μία grassroots κινητοποίηση αλά πολύχρωμη επανάσταση προκειμένου να συσπειρώσουν τους πιθανούς ψηφοφόρους.
Αυτό που φαίνεται προς τα έξω, είναι μία ξεκάθαρη στρατηγικής έντασης που τροφοδοτείται σε διάφορα επίπεδα. Α
πό την επικοινωνιακή υπεροπλία των ΜΜΕ όπου ο τραμπ είναι στην καλύτερη δικτάτορας στη χειρότερη ο χίτλερ, από τις καμπάνιες του περίφημου BLM και το νέο δημοκρατικό σύνθημα του defund the police, μέχρι τη χίλαρη που ισχυρίζεται πως ο μπάιντεν δεν πρέπει να παραδεχθεί την ήττα του, αν τα κουκιά δεν έρθουν με το μέρος του.
Όλο αυτό δημιουργεί ένα εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Η εκτίμησή μου είναι πως πρόκειται για μια ακόμα σαπουνόπερα και το δημοκρατικό κόμμα δεν θα τολμήσει να προκαλέσει καμία πολύχρωμη επανάσταση.
Η ίδια η υποψήφια πρόεδρος καμάλα, έφτιαξε την καριέρα της διαφημίζοντας ότι αύξησε δραματικά τα ποσοστά των αράπηδων που έβαζε στη φυλακή ως εισαγγελέας και παρότι πολύ θα θέλαμε να το πιστέψουμε, η αστυνομία σκοτώνει με αρκετή συνέπεια αράπηδες τόσο επί τραμπ, όσο και επί μπάμια.
Το δημοκρατικό κόμμα λοιπόν
ψάχνει μερικά πιασάρικα και άκακα συνθήματα και δράσεις, τα οποία μπορεί να εγκαταλείψει αργότερα με την ίδια ταχύτητα που ο μπάμιας εγκατέλειψε την υπόσχεσή να κλείσει το γκουντάναμο. Κανείς δεν πρόκειται να σταματήσει να χρηματοδοτεί την αστυνομία, όχι μόνο διότι η αστυνόμευση είναι μια αρκετά τοπική υπόθεση στις ΗΠΑ, αλλά και γιατί αυτό το επίπεδο βίας που στην ευρώπη θεωρούμε υπερβολικό, είναι μέρος της αμερικάνικης κοινωνικής σύμβασης.
Όπως λέει πολύ πετυχημένα και ο αγαπημένος μου peter lee, οι Ηνωμένες πολιτείες δεν ξεσκίζονται από τη βία, αλλά παραμένουν συγκολλημένες από αυτή.
Ο κυνικός πολιτικός υπολογισμός είναι ότι τέτοιες δράσεις θα συσπειρώσουν ακριβώς τους ψηφοφόρους εκείνους που δεν θα κινητοποιούνταν να ψηφίσουν τον μπάιντεν (για την καμάλα ούτε λόγος). Αυτό που δεν θα μάθουμε ποτέ την ίδια στιγμή, είναι πόσο θα συσπειρώσει τους ψηφοφόρους του τραμπ προκειμένου να τελειώσει αυτή η στρατηγική έντασης. Ο τραμπ από την αρχή της ιστορίας έχει πάρει τη θέση του νόμου και της τάξης και χωρίς να κάνει πολλά περιμένει να δρέψει τους καρπούς της.
Κάθε επικοινωνιακός χειρισμός, ακριβώς επειδή στερείται ουσίας, είναι εξαιρετικά εύκολο να προκαλέσει καραμπόλες που δεν είναι επιθυμητές. Το νέο segregation που επιχειρεί το κομμάτι εκείνο των μαύρων ακτιβιστών που υποστηρίζει το δημοκρατικό κόμμα, έχει στόχο να συσπειρώσει τους φτωχούς μαύρους που παραδοσιακά δεν πάνε να ψηφίσουν και να τους πείσει πως ο τραμπ είναι ο διάβολος, ενώ οι δημοκρατικοί θα τους προσφέρουν πολεμικές επανορθώσεις ή τουλάχιστον μια παιδική χαρά που να παίζουν μόνο μαύρα παιδιά. Υπό μία έννοια φαίνεται σαν ένα πολύ ασφαλές στοίχημα για το δημοκρατικό κόμμα διότι ο τραμπ δεν έχει κάποιο σύνθημα για να τους προσελκύσει. Όμως την ίδια στιγμή, αυτός ο μονοσήμαντος χαρακτηρισμός λευκοί/μαύροι, δημιουργεί την ίδια την αντίδρασή του· όχι μόνο διότι οι λευκοί αναγκάζονται να αυτοπροσδιορίζονται ως τέτοιοι, αλλά και γιατί ένα σωρό άλλες κατηγορίες που δεν μπορούν να μπουν στο δίπολο του BLM δυσκολεύονται να ταυτιστούν με αυτό. Οι λατίνοι είναι μια χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση. Γιατί το νέτφιλξ δεν τους γράφει με κεφαλαίο Λ? Γιατί δεν δικαιούνται πολεμικές επανορθώσεις για το τέξας την καλιφόρνια και τη μισή ντουζίνα πολιτείες που οι αμερικάνοι τους έκλεψαν? Ακριβώς επειδή αυτές οι ταυτότητες χρησιμοποιούνται τόσο επιφανειακά όσο το χρώμα του δερματός μας, η ευκολία με την οποία μπορούν να αλλάξουν πρόσημο είναι εξαιρετικά μεγάλη.
Όλα αυτά είναι καραμπόλες που συμβαίνουν πολύ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, αλλά πολύ κοντά σε αυτό που οι αμερικάνοι θεωρούν πραγματικότητά τους. Όπως και ο κορονογιος, το asset inflation ή η ανάσυρση στην επιφάνεια της διαφθοράς της οικογένειας biden που φαίνεται να ανταγωνίζεται αυτή της οικογένειας κλίντον, είναι πράγματα που κάνουν το αποτέλεσμα της σαπουνόπερας που ονομάζουμε εκλογές πολύ δύσκολο για προβλέψεις.
Ο τραμπ θα μείνει στην ιστορία διότι λίγο πολύ έκλεισε το κεφάλαιο που άνοιξε στις ΗΠΑ και τον κόσμο το 2001 με αυτή την υπέροχη υπερπαραγωγή των δίδυμων πύργων και την προσπάθεια αποσταθεροποίησης κάθε πιθανού αντιπάλου των ΗΠΑ.
Όμως αυτό είναι η μισή αλήθεια κι όχι απαραίτητα εκείνο το μισό που θα απασχολήσει τους ψηφοφόρους.
Το άλλο μεγάλο κεφάλαιο, αυτό που ξεκίνησε ο μπάμιας με την εκλογή του το 2008 και την δημιουργία του ζόμπι καπιταλισμού των κεντρικών τραπεζών και των εταιριών που δεν βγάζουν ποτέ κέρδος, βρίσκεται ακόμα σε πλήρη επέκταση.
Η σαπουνόπερα των εκλογών δεν πρόκειται να δώσει έναν τίτλο τέλους σε αυτό το κεφάλαιο, όπως άλλωστε και στην πόλωση που αυτό δημιουργεί.
Αυτό που ελπίζει το δημοκρατικό κόμμα είναι ότι αν ο τραμπ χάσει, οι οπαδοί του θα χάσουν την συνεκτικότητα που τους προσφέρει και θα εξαφανιστούν στις τρύπες τους καθώς πολλοί ρεπουμπλικάνοι συνεχίζουν να μην νιώθουν τόσο άνετα με τον λαϊκισμό. Με λίγα λόγια ελπίζουν ότι θα τελειώνουν με τον λαϊκισμό.
Αν αντίθετα χάσουν και θελήσουν πράγματι να αλλάξουν το σύνταγμα (όπως απειλούν), τότε ειλικρινά θα έχουμε πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις που όμως δεν αφορούν αυτό το άρθρο.
https://www.techiechan.com/?p=3429
"Πως μπορεί να είμαστε 20 χρόνια πίσω από την Αμερική, χωρίς αυτή να είναι 20 χρόνια μπροστά από εμάς;"
