είναι προτιμότερο να σαρωθεί το πρόβλημα; Δηλαδή λένε κάποιοι,αν αποκτήσουμε μεγάλη αεροπορική υπεροπλία μπορούμε (αφορμές δίνουν άφθονες καθημερινά
)έχοντας πάρει το οκ τουλάχιστον μιας δύναμης(Γαλλία;)να επέμβουμε κ να διαλύσουμε την αεροπορία τους,κάποια βασικά πυραυλικά συστήματα,κατόπιν οι άλλοι κλάδοι των ενόπλων δυνάμεων δίχως αεροπορική υποστήριξη είναι ζήτημα χρόνου να καταρρεύσουν.Όλα αυτά θα γίνουν με το μικρότερο δυνατό κόστος και κυρίως εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό.
Από την άλλη υπάρχει η γνώμη πως μια επέμβαση δραστική από μέρους μας δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί ,θα μας απομόνωνε διπλωματικά,στο κρίσιμο πεδίο αυτο άλλωστε τελικά θα παιχτούν τα όποια κέρδη μας,ενώ εμπεριέχει έτσι κι αλλιώς σημαντικό ρίσκο ως κίνηση ,λένε,λοιπόν,να περιμένουμε να φτάσουμε στο αμήν,διπλωματικά να αξιοποιήσουμε όλες τις ταραχές,που προκαλεί η τουρκία και μόνο όταν αυτή διαβεί τον ρουβικώνα(έξι μίλια πλέον τα έχουν ονομάσει στην κυβέρνηση,δηλαδή όχι τα εν δυνάμει 12) ή προκάλεσει χτύπημα εμείς να απάντησουμε
χάνοντας βεβαίως την δυνατότητα αιφνιδιασμού.
Ανταπαντάν
οι υπέρμαχοι του αιφνιδιασμού πως εξαιτίας ακριβώς της απώλειας αυτής της δυνατότητας το ρίσκο είναι πολύ μεγαλύτερο και οι πιθανότητες θετικής έκβασης μικρότερες.Τέλος διπλωματικά θεωρούν πως ο τούρκος έτσι κι αλλιώς είναι στριμωγμένος.μια δυναμική παρέμβαση με πιθανοτερη θετική έκβαση(με την στήριξη έστω μιας μεγάλης δύναμης) θα φέρει στο πλευρό του νικητή και τους άλλους δυσαρεστημένους συμμάχους,ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ο κεμάλ γύρισε το παιχνίδι στις πρώτες νίκες.Σε κάθε περίπτωση η αναμονή και η αντίδραση απλά δίνει το στοιχείο του αιφνιδιασμού στο αντίπαλο,την εποχή της τεχνολογίας και επομένως της αυξημένης δραστικής αποτελεσματικότητας σε σύντομο χρονικό διάστημα,αυτο μπορεί να αποβεί μοιραίο.Τελικά υπάρχει και ένας τρίτος δρόμος,που ταυτίζεται κυρίως με κάποιο ακροαριστερό (ίσως κ νεοφιλελεύθερο)ρεύμα,να μην κάνουμε απολύτως τίποτα
.'Ισως να περιμένουμε να βγάλουν άλλοι το φίδι από την τρύπα .Τι λέτε;
