Χαοτικός έγραψε: 12 Οκτ 2020, 00:39
Ξέρω για τον κονστρουκτιβισμό που είχαν και το αμέσως επόμενο που γνώρισα ήταν αυτό ποτυ λέγαμε σοσιαλιστικός ρεαλισμός
Δεν κοντράρω κάτι από αυτά που λες.
Αλλά ο κεντριός σχεδιασμός δεν σημαίνει ντε και καλά ότι έχει αποκλειστικά έναν προσανατολσιμό. με λογικά βήματα και μόνο δεν προκύπτει τεοιο πράγμα. Το ναέχεις μία μόνο κατεύθυνση σημαίνει κάτι για τοπολιτικό σύστημα. Όχι την ιδέα του κεντρικού σχεδιασμού.
Γιατί να μην είναι ελεύθερος κάποιος που έχει φαντασία και θέλει να αναπτύξει κάτι αν δεν υπάρχει εξουσία και αντίθετα συμφέροντα; Είναι λοιπόν θέμα πραγματολογικό και όχι θεωρητικό όπως αποκλειστικά το έθεσε ο Ελληγενής. Λίγο πολύ άφησε να εννοηθεί πως εξορισμού δεν μπορεί να είναι δημιουργική μία κοινωνία που δεν επικρατεί το κέρδος ως κίνητρο
Πρακτικά σημαίνει ότι έχεις κάποιον που ασκεί λογοκρισία. Και αν δεν καταλάβει* και σε κατηγορήσει ας πούμε ότι λοξοκοιτάς προς τη δύση ή ότι αυτά που κάνεις δεν απευθύνονται στο λαό ή δεν βοηθούν την πατρίδα, έχει τη δύναμη να εισηγηθεί να πας ταξίδι προς Σιβηρία. Έτσι δεν χρειάζεται να έχεις έναν προσανατολισμό για να είναι πρόβλημα αυτό που κάνει ο χ ή ο ψ. Αρκεί να θεσμοθετήσεις λογοκρισία και τον προσανατολισμό ή την απόκλιση θα την ερμηνεύει κατά περίπτωση αυτός που όρισες. Αν ζεις λοιπόν με το φόβο ότι αυτό που φτιάχνεις είναι πιθανόν να κατηγορηθεί ως τέχνη της μπουρζουαζίας ή κάτι παρόμοιο, θα βάλεις νερό στο κρασί σου. Και δεν υπάρχει χειρότερο φρένο στην καλλιτεχνική δημιουργία από αυτό. Ολόκληρο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα και η Σοβιετική Ένωση δεν έχει να επιδείξει 1 σημαντικό συνθέτη που να επηρέασε την πορεία της σύγχρονης σοβαρής μουσικής. Την ίδια ώρα που οι πιανίστες έβγαιναν με το τσουβάλι από σχολές με τεράστια φήμη και παράδοση.
* Και το ερώτημα είναι γιατί να καταλάβει; Ξανά και ξανά έχουμε δει να αδυνατούν οι ίδιοι οι σπουδαίοι καλλιτέχνες να κατανοήσουν το μέγεθος των επιτευγμάτων άλλων συγχρόνων τους πρωτοπόρων. Σιγά μη μπορούσε να καταλάβει ένας κομματικός επιτηρητής.
Εγώ πάντως δεν συνέδεσα την ανάπτυξη με το κέρδος. Την συνέδεσα με την ύπαρξη ή όχι ελευθερίας. Και δες το και λίγο πιο ανθρώπινα και πρακτικά. Ονειρεύεσαι ας πούμε από μικρός να κάνεις το κάτι, πχ μια μοντέρνα πλήρως αυτοματοποιημένη μονάδα σαλιγκαριών ή να ασχοληθείς με κάτι απίθανο, πχ με γλυπτική κεριού. Και έρχεται και σου λέει το κόμμα/κράτος (βάλε ό,τι θέλεις): όχι, εσύ θα είσαι χρήσιμος στην κοινότητα ως υδραυλικός στο 5ο γυμνάσιο. Είναι δυνατόν να απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις μια τέτοια τακτική;
ΥΓ. Αυτή όπως είχα εξηγήσει και στον Namrail σε μια παλιότερη συζήτηση είναι και μία από τις βασικές ενστάσεις μου στην εγκαθίδρυση μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.