ωραια αναλυση απο τον ραπτη
Η θέση της Μόσχας είναι εξαιρετικά λεπτή, διότι επιθυμεί τη διατήρηση καλών σχέσεων τόσο με την Αρμενία όσο και με το Αζερμπαϊτζάν, εμφανιζόμενη ως ο εγγυητής της σταθερότητας του μετασοβιετικού χώρου. Το ότι μαζί με τη Γαλλία συμμετέχει στην "Ομάδα του Μινσκ” που επιβλέπει την κατάπαυση του πυρός στο Ναγκόρνο Καραμπάχ αποτελεί πρόσθετο παράγοντα – όπως άλλωστε και η ανησυχία για τις συνολικές ισορροπίες και στον ρωσικό Καύκασο.
Εξ ού και πλήθος δημοσίων προσώπων της Ρωσίας (από χριστιανούς και μουσουλμάνους θρησκευτικούς μέχρι τον γηραιό Μιχαήλ Γκορμπατσώφ) έχουν εκφράσει τα τελευταία 24ωρα την αναστάτωσή τους, ζητώντας την άμεση κατάπαυση του πυρός.
Ωστόσο, εάν τα πράγματα οδηγηθούν στα άκρα, εάν δηλ. απειληθεί η ασφάλεια της ίδιας της Δημοκρατίας της Αρμενίας, η Ρωσία δεν θα μπορεί να εμφανίζεται ουδέτερη. Η συμμετοχή της Αρμενίας στον Οργανισμό Συλλογικής Ασφάλειας, η παρουσία ρωσικής βάσης στο έδαφός της, η δραστηριοποίηση της ισχυρής αρμενικής κοινότητας της Ρωσίας, η ιστορία των Αρμενίων ως ενός μικρού χριστιανικού έθνους που υπέστη διωγμούς και γενοκτονία, θα λειτουργήσουν καταλυτικά.
Όσο συντομότερα, συνεπώς, τερματισθούν οι εχθροπραξίες, τόσο ευκολότερο θα είναι για τη Μόσχα να διατηρήσει τον μεσολαβητικό της ρόλο. Αποτελεί κοινό μυστικό ότι ο Βλαντίμιρ Πούτιν αποτελεί τον μόνο ηγέτη ο οποίος μπορεί να πιέσει αποτελεσματικά και τις δύο πλευρές να καθίσουν εκ νέου στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Προς το παρόν, πάντως, έχει επικοινωνήσει μόνο με τον Αρμένιο ομόλογό του.
Ο Τούρκος πρόεδρος, πάλι, δεν μπορεί παρά να είναι ευτυχής που στη ακροβατική σχέση του με την Ρωσία προσθέτει άλλο ένα διαπραγματευτικό χαρτί, τη στιγμή ιδίως που οι προστατευόμενοί του στην Ίντλιμπ της βόρειας Συρίας δέχονται το (τελικό;) σφυροκόπημα των δυνάμεων της Δαμασκού και των Ρώσων συμμάχων τους, με αποτέλεσμα να απειλείται με συνολική αποτυχία η συριακή περιπέτεια της Τουρκίας, ενώ και στη Λιβύη η προαναγγελία της παραίτησης της κυβέρνησης Σάρατζ προκάλεσε, κατά δήλωση του Ερντογάν, την "αναστάτωση” της Άγκυρας.
Το ότι η επίδειξη δύναμης στον Καύκασο εναρμονίζεται με την ερντογανικό μεγαλοϊδεατισμό (εφόσον η οθωμανική κληρονομιά δεν αφορά μόνο τα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, αλλά και τον Καύκασο), αλλά και προσφέρει έναν ακόμη περισπασμό στην δοκιμαζόμενη από την οικονομική κρίση τουρκική κοινή γνώμη, αποτελεί επιπλέον πλεονέκτημα. Πόσω μάλλον που, όπως και στη Συρία ή τη Λιβύη, η τουρκική επέμβαση υλοποιείται "δι' αντιπροσώπων” (μισθοφόρων ανταρτών) και λειτουργεί ως υπόμνηση προς τους Δυτικούς συμμάχους της "χρησιμότητας” της Τουρκίας σε γεωπολιτικά μέτωπα ιδιαίτερου ενδιαφέροντός τους.
Έχει όμως η αρμενο-αζερική σύγκρουση και τη μεσανατολική διάστασή της, εφόσον το μεν Μπακού διατηρεί άριστες σχέσεις με το Ισραήλ (αποτελεί κοινό μυστικό ότι ο εναέριος χώρος του θα χρησιμοποιούνταν για τυχόν ισραηλινή επίθεση στο Ιράν), ενώ αντιθέτως η περίκλειστη Αρμενία διατηρεί πολύ καλές σχέσεις με την Ισλαμική Δημοκρατία, ένα από τα λίγα σημεία επαφής της με τον έξω κόσμο, εφόσον τα σύνορα με την Τουρκία και το Αζερμπαϊτζάν είναι κλειστά.
Σημειώνεται ότι μέχρι τις αρχές του 19ου αιώνα, ο Καύκασος αποτελούσε επαρχία της Περσίας, ωστόσο οι σημερινοί ιθύνοντες του Ιράν εμπιστεύονται περισσότερο τη χριστιανική Αρμενία, παρά το ομόδοξο σιιτικό Αζερμπαϊτζάν, λόγω του φόβου του αζέρικου αυτονομισμού. Σημειώνεται ότι είναι περισσότεροι οι Αζέροι πολίτες του (βορειοδυτικού) Ιράν, παρά οι κάτοικοι του ανεξάρτητου Αζερμπαϊτζάν, ενώ αντίθετα η αρμενική κοινότητα σε πόλεις όπως το Εσφαχάν και η Τεχεράνη έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη σύγχρονη ιρανική ιστορία, ήδη από την Συνταγματική Επανάσταση του 1906.
Ο Καύκασος στις φλόγες: Τι διακυβεύεται στη σύγκρουση Αρμενίων-Αζέρων
https://www.capital.gr/diethni/3483800/ ... ion-azeron
)
