Juno, kομίζεις γλαύκα στην Αθήνα στα αγγλικά;
Οι ομοιότητες Ιησού, Μίθρα, Διόνυσου, Ώρου κλπ αναφορικά με τα μυθολογικά στοιχεία, είναι υπαρκτές. Είναι απολύτως φυσικό το ανακάτεμα του ελληνικού δωδεκάθεου, με το ρωμαϊκό και το ζωροαστρικό πάνθεον. Οι κατακτήσεις και ο συγχρωτισμός των στρατών με τους τοπικούς πληθυσμούς βοήθησαν πολύ περισσότερο σ' αυτόν το μυθολογικό συγχρωτισμό. Η Ίσις, η Ήρα, η Κυβέλη, η Αθηνά, η Εκάτη, η Φρέγια, η Κάλι/Παρβάτι έχουν πολλές ομοιότητες και εμφανίζονται πότε ως σύζυγοι και πότε ως μητέρες στις μυθολογικές εκφάνσεις. Πότε ως ευεργέτριες και πότε ως καταστροφείς, είναι η σεληνιακή φυσική δύναμη, με δισυπόστατη/τρισυπόστατη διάσταση.
Ο Πλούταρχος (Περί Ίσιδος και Οσίριδος) αναφέρει ότι την είσοδο του ναού της Ίσιδος στην Αίγυπτο
“τῆς Ἀθηνᾶς, [ἣν καὶ Ἶσιν νομίζουσιν” υπήρχε η επιγραφή “‘ἐγώ εἰμι πᾶν τὸ γεγονὸς καὶ ὂν καὶ ἐσόμενον καὶ τὸν ἐμὸν πέπλον οὐδείς πω θνητὸς ἀπεκάλυψεν.. ” Και στον ελληνικό μύθο ο Ακταίων, πληρώνει με τη ζωή του, τη θέαση της γυμνής Άρτεμης. Η Ίσις είναι αδελφή-σύζυγος του Όσιρι και η Άρτεμις δίδυμη αδελφή του Απόλλωνα. Δεν είναι τυχαίο ότι το ανδρικό δίδυμο Όσιρις/Απόλλων συμβολίζει το φως του Ήλιου, ενώ το δίδυμο Ίσις/Άρτεμις κινείται στο μυστηριακό φως της Σελήνης, που ρίχνει το ίδιο αινιγματικό φως σε πολλές Ελληνίδες θεές, ταυτίζοντας ενίοτε την Αθηνά με την Ίσιδα και την Αστάρτη
“οἱ αὐτῇ δ' οἱ μὲν Ἀστάρτην οἱ δὲ Σάωσιν δὲ Νεμανοῦν, ὅπερ ἂν Ἕλληνες Ἀθηναΐδα προσείποιεν.”, και την Ίσιδα με την Περσεφόνη (Περσέφασσα) και την Τηθύ
“τὴν δὲ Τηθὺν Ἶσιν ὡς τιθηνουμένην πάντα καὶ συνεκτρέφουσαν” .
“Ἑλληνικὸν γὰρ ἡ Ἶσίς ἐστι” γράφει ο Πλούταρχος και συμπληρώνει:
“Τοῦ δ' ἱεροῦ τοὔνομα καὶ σαφῶς ἐπαγγέλλεται καὶ γνῶσιν καὶ εἴδησιν τοῦ ὄντος· ὀνομάζεται γὰρ Ἰσεῖον ὡς εἰσομένων τὸ ὄν, ἂν μετὰ λόγου καὶ ὁσίως εἰς τὰ ἱερὰ τῆς θεοῦ παρέλθωμεν.” Σε όλο το κείμενο, οι αναφορές του στις ομοιότητες/μετονομασίες μεταξύ Ελλήνων και Αιγυπτίων θεών είναι συνεχείς:
“τὰ γὰρ Γιγαντικὰ καὶ Τιτανικὰ παρ' Ἕλλησιν ᾀδόμενα καὶ Κρόνου τινὲς ἄθεσμοι πράξεις καὶ Πύθωνος ἀντιτάξεις πρὸς Ἀπόλλωνα φυγαί τε Διονύσου καὶ πλάναι Δήμητρος οὐδὲν ἀπολείπουσι τῶν Ὀσιριακῶν καὶ Τυφωνικῶν ἄλλων θ' ὧν πᾶσιν ἔξεστιν ἀνέδην μυθολογουμένων ἀκούειν· ὅσα τε μυστικοῖς ἱεροῖς περικαλυπτόμενα καὶ τελεταῖς ἄρρητα διασῴζεται καὶ ἀθέατα πρὸς τοὺς πολλούς, ὅμοιον ἔχει λόγον.” και αφορούν όχι μόνον στη “γήινη” αλλά και την ουράνια σφαίρα:
“Υπό των Ελλήνων Κύων καλείται η ψυχή της Ίσιδος, Σώθις δε υπό των Αιγυπτίων, Ωρίων δε, η ψυχή του Ώρου, η δε ψυχή του Τυφώνος, Άρκτος.” Αλλά οι πολυπληθείς οι πληροφορίες που δίνει ο Πλούταρχος για την Ίσιδα, τον Όσιρι, το συσχετισμό τους με τους Έλληνες και “αλλογενείς” άλλους θεούς συμπυκνώνεται στο ότι
“..θεούς ενομίσαμεν ουχ ετέρους παρ'ετέροις ουδέ βαρβάρους και Έλληνας ουδέ νοτίους και βορείους, αλλ'ώσπερ ήλοιος και σελήνη και ουρανός και γη και θάλασσα κοινά πάσιν, ονομάζεται δ'άλλως υπ'άλλων, ούτως ενός λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιας προνοίας επιτροπευούσης...”
H Παναγία έχει αντικαταστήσει στο θυμικό, υποσυνείδητο (πες το όπως θες) τη Μεγάλη Μητέρα Θεά στην τρυφερή, παρηγορητική και όχι καταστροφική της έκφραση.
Ααααα ναι ρε συ!!!! Χα!!!!
