Το τελευταίο σαραντάλεπτο (σχεδόν) της ταινίας μοιάζει με αυτοκαταστροφική βουτιά σε ένα σεναριακό χάος που σε αφήνει παγερά αδιάφορο και αμέτοχο, ένα κυριολεκτικό αλαλούμ πήγαιν’ έλα δράσης και… backward δράσης σε κοινά σύμπαντα, μα με διαφορετικούς συσχετισμούς χρόνου, σε βαθμό να απορείς για το πώς λειτούργησαν το συνεργείο και το καστ στα γυρίσματα, πόσω μάλλον για το τι κατάλαβε ότι μοντάρει η Τζένιφερ Λέιμ σε πλαίσιο continuity!
Είναι ένα μόνιμο πρόβλημα, το οποίο βάζει σχεδόν πάντοτε «τρικλοποδιά» στα σενάρια που υπογράφει μόνος του ο Νόλαν. Υπάρχει το concept ή ένα κάποιο «gimmick», αλλά δεν υπάρχει η κατάληξη, η λύση, η ικανοποίηση της κατανόησης και από τον θεατή. Και για μια ιστορία που φέρνει στον νου κάτι σαν… «Memento» meets «Εξολοθρευτής 2»
(να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους…), αυτά που συμβαίνουν στην τελευταία πράξη του «Tenet» είναι αδικαιολόγητα. Διότι, έστω και σε αυτά τα παραδείγματα, στο παρελθόν είχαμε «μπει» μέσα. Εδώ, ο Νόλαν μας πετάει «έξω».Ακόμη κι έτσι, όμως, το «ακαταλόγιστο» της αφήγησης (κυρίως όσον αφορά το φινάλε) δεν φτάνει για να συνθλίψει πλήρως τούτο το οικοδόμημα του Νόλαν, ο οποίος έχει τα κότσια (και το θράσος) να στήνει σεκάνς σινεματικής ανωτερότητας με έναν προσωπικό… σνομπισμό που όμοιό του δεν βλέπουμε σε κινηματογραφικές παραγωγές του σήμερα. Απλά, βγαίνοντας από το σινεμά, θα αισθάνεσαι λίγο σαν να σου έδωσαν για δώρο ένα puzzle με ζωγραφικό πίνακα του Τζάκσον Πόλοκ
. Αν προσπαθήσεις να συμπληρώσεις τα κομμάτια του, θα εκνευριστείς. Ίσως είναι πιο ασφαλές να μην ανοίξεις ποτέ το κουτί του.https://www.efsyn.gr/tehnes/sinema/2574 ... -kali-arhi
Σε κάθε σπουδαίο σκηνοθέτη «επιτρέπονται» και μία και πολλές αποτυχίες κι αυτή εδώ μάλλον είναι η χειρότερη, ώς τώρα, ταινία του Κρίστοφερ Νόλαν
Το σενάριο, όμως, του «Tenet» προδίδεται σε κάθε του γύρισμα και καθεμιά από τις αμέτρητες ανατροπές του. Το παιχνίδι με τις παράλληλες πραγματικότητες και τον χρόνο δεν είναι ικανό να προκαλέσει όχι τον Τρίτο Παγκόσμιο, αλλά έστω το ενδιαφέρον διαρκείας του θεατή
Σαν παιδιά να έχουν γράψει ένα σενάριο φαντασίας όπου οι ήρωες λένε αρλούμπες που μοιάζουν με κάτι που θα μπορούσαν να έχουν διαβάσει στον Ασίμοφ. Αναλύσεις και ιδέες, σε ασταμάτητους διαλόγους επιτηδευμένα παιγμένους, που ισχύουν απλώς επειδή λέγονται, χωρίς καμιά παραπάνω βάσιμη επιχειρηματολογία ή γνώση..................εδώ, σε μια αδιάφορη εξέλιξη καταχρηστικών γεγονότων χωρίς λόγο ούτε ουσία, με μια «εγκεφαλικότητα» τόσο διάτρητη, το κατασκεύασμα, όσο εντυπωσιακό, καταρρέει
There are decades where you fuck around and days where you find out
