ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΑΘΗΝΑ!

[The Rebel]

18/07/2020
Η πολύκροτη ζωή του Αλέξανδρου Ιόλα και η πολυτελής βίλα του στην Αγ. Παρασκευή που λεηλατήθηκε.
Το σκάνδαλο που συγκλόνισε την κοσμική Αθήνα και η άρνηση του Δημοσίου να δεχθεί τη δωρεά του κοσμοπολίτη.



Πόσοι μπορούν να πουν πώς έζησαν τη ζωή τους όπως την ονειρεύονταν από μικρά παιδιά; Πόσοι πώς έκαναν όλα αυτά που ήθελαν; Πόσοι πώς έζησαν την απόλυτη καταξίωση; Πόσοι την άνοδο και πόσοι την τρομακτική πτώση; Αυτή που αφήνει ένα τεράστιο κενό μέσα σου; Ένα δυσθεώρητο «γιατί»;

Πολλοί λίγοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που κατάφεραν να ζήσουν όλα τα παραπάνω. Για τους περισσότερους θα χρειάζονταν τέσσερις και πέντε ζωές για να καταφέρουν να βιώσουν έστω και τα μισά.

Ο Αλέξανδρος Ιόλας τα κατάφερε όλα. Ξεκίνησε από την Αλεξάνδρεια μικρό παιδί με όνειρα διπλάσια από το μπόι του για να κατακτήσει τον κόσμο. Τα περισσότερα από αυτά που ονειρευόταν, τα έκανε πραγματικότητα. Ξεκίνησε από το μηδέν, έφτασε στην κορυφή και από εκεί ακολούθησε το αντίστροφο δρομολόγιο που έκανε το τέλος του να είναι πικρό, γεμάτο πόνο και θλίψη.

Το τελευταίο διάστημα με αφορμή την απόφαση της πολιτείας για μετατροπή της βίλας του στην Αγία Παρασκευή σε κέντρο πολιτισμού, άνοιξε και πάλι η κουβέντα για τη πολυδιάστατη και γεμάτη μυστήρια αλλά και αίγλη ζωή του. Ποιος ήταν πραγματικά ο Αλέξανδρος Ιόλας;

Ο πιτσιρικάς που είχε όνειρα μεγαλύτερα από το μπόι του.



Συνηθίζεται στα περισσότερα αφιερώματα όπως το συγκεκριμένο όταν γίνεται αναφορά στα παιδικά χρόνια του ήρωα να γίνεται λόγος για δύσκολες εποχές που τον πείσμωσαν κλπ κλπ.

Στην περίπτωση του Αλέξανδρου Ιόλα, όμως, δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Γεννήθηκε ανήμερα της 25ης Μαρτίου του 1907 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Γόνος εύπορης οικογένειας βαμβακεμπόρων είχε ότι μπορεί να θελήσει ένα παιδί.

Από μικρός, ωστόσο, δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να συνεχίσει την οικογενειακή επιχείρηση. Του άρεσε η τέχνη. Οτιδήποτε είχε σχέση με αυτή. Παίρνει γρήγορα τις αποφάσεις του και πριν καν κλείσει τα 20 του χρόνια, με μοναδικό εφόδιο 10 χρυσές λίρες και τρεις συστατικές επιστολές του Κωνσταντίνου Καβάφη που είχαν σαν αποδέκτες τον Παλαμά, τον Σικελιανό και τον Μητρόπουλο, φεύγει για την Αθήνα. Η γιαγιά του σε μια συμβουλή που αν της δώσουμε τη διάσταση της προφητείας θα επιβεβαιωθεί με τρόπο ανατριχιαστικό μερικά χρόνια αργότερα του λέει: «Πήγαινε στη Γερμανία ή στην Ιταλία. Ποτέ μην πας στην Ελλάδα»…

Το ταξίδι του Κωνσταντίνου Κουτσούδη (όπως ήταν το πραγματικό του όνομα) προς μια κοσμοπολίτικη ζωή είχε μόλις ξεκινήσει.

Μια ζωή γεμάτη λάμψη και επιτυχίες.



Στην Αθήνα έμεινε μόνο για τέσσερα χρόνια. Στη συνέχεια φεύγει για το Βερολίνο (1931) αφού πρώτα έχει κάνει μια μικρή στάση στην Ιταλία. Στη Γερμανία αφιερώνεται στην τέχνη του χορού, αλλά μένει μόνο για τρία χρόνια. Εξαιτίας της ανόδου του ναζισμού την εγκαταλείπει και φεύγει για το Παρίσι. Έρχεται σε επαφή με μεγάλες μορφές της τέχνης, αλλά και με διακεκριμένους εικαστικούς.

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘30 μετακομίζει στη Νέα Υόρκη και Γίνεται κορυφαίος χορευτής στη νεοσύστατη «Ballet Theatre Company» και αργότερα αναλαμβάνει τη διεύθυνση των μπαλέτων του «Μαρκησίου de Cuevas».

Η αγάπη του για τα έργα τέχνης ξεκίνησε το 1931 όταν περνώντας έξω από μια γκαλερί, είδε και… ερωτεύτηκε έναν πίνακα του Ντε Κίρικο. Μπήκε μέσα, έδωσε μια γενναία προκαταβολή και χρειάστηκαν πέντε χρόνια για να τον ξεπληρώσει.



Το 1940 συνδέθηκε με τη Θεοδώρα Ρούσβελτ, εγγονή του Προέδρου των ΗΠΑ, η οποία ήταν εκείνη που τον «βάφτισε» Αλέξανδρο Ιόλα. Το 1944 μετά από ένα πέρασμα από τη Βραζιλία και επικαλούμενος ένα τραύμα στο πόδι εγκατέλειψε για πάντα τον χορό, προκειμένου να στραφεί στην άλλη μεγάλη αγάπη του. Με τη βοήθεια της φίλης του δούκισσας Μαρία ντε Γκραμόν άνοιξε το 1946 την πρώτη του γκαλερί στη Νέα Υόρκη.

Από εκεί και πέρα υπάρχει μόνο η άνοδος. Οτιδήποτε είχε σχέση με τέχνη και Νέα Υόρκη έφερε την υπογραφή του Ιόλα. Είναι αυτός που κάνει συμφωνία και ευρωπαίοι σουρεαλιστές στέλνουν τα έργα τους σε γκαλερί των ΗΠΑ. Είναι αυτός που ανακαλύπτει το σπουδαίο ταλέντο του Άντι Γουόρχολ και αλλάζει ουσιαστικά τη ροή των πραγμάτων στο ποπ αρτ κίνημα στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Δημιουργεί το τεράστιο δίκτυο των Alexandre Iolas Galleries σε Ευρώπη και ΗΠΑ και μέσα από αυτές προσπαθεί και σε μεγάλο βαθμό καταφέρνει να επιβάλει Έλληνες καλλιτέχνες όπως ο Γκίκας, ο Μόραλης και ο Τσαρούχης στο εξωτερικό.

Τη δεκαετία του 1960 ο Ιόλας έχει «χτυπήσει» ήδη κορυφή. Είναι διάσημος και έχει γνωριμίες που του επέτρεπαν να κάνει τα πάντα. Αποφασίζει να περνάει πλέον όλο και περισσότερο χρόνο στην Αθήνα. Ξεχνάει τη συμβουλή-προφητεία της γιαγιάς του, για την οποία μιλήσαμε στην αρχή.



Βρίσκει ένα χωράφι μέσα σε κάτι αμπελώνες στην Αγία Παρασκευή και αρχίζει να χτίζει σταδιακά αυτό που σήμερα ξέρουμε ως βίλα Ιόλα. Αρχικά 1-2 δωμάτια για να μεταφέρει κάποια έργα από το εξωτερικό και σιγά σιγά όλο το μέγαρο.

Στενός φίλος του Κ. Καραμανλή, της Μερκούρη, του Κακογιάνη, του Τάχτση. Δεν έκρυψε ποτέ πως ήταν ομοφυλόφιλος και δεν δίσταζε ανοιχτά να λέει πως «οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι εραστές».

[The Rebel]

Τα σκάνδαλα, ο χλευασμός, η απαξίωση και τελικά η πτώση.



Ο Αλέξανδρος Ιόλας ένιωθε ανίκητος και φερόταν ως τέτοιος. Συμπεριφερόταν με τρόπο αλαζονικό και ο λόγος του χαρακτηριζόταν από έπαρση και υπεροψία. Στην Αθήνα ήδη υπήρχαν οι φήμες για πάρτι ακολασίας και αδιανόητης χλιδής στη βίλα της Αγίας Παρασκευής. Ούτε αυτά, όμως, φαινόταν να τον αγγίζουν.

Το 1983 είναι η χρονιά που θα αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση. Όλα ξεκίνησαν από μια χειμαρρώδη συνέντευξη που έδωσε το περιοδικό «Γυναίκα». Εμφανίζεται ως αριστοκράτης και τα βάζει με όλους και με όλα. Μιλά απαξιωτικά για τους πάντες. Από τον Τσαρούχη και τη Μελίνα (υπουργό Πολιτισμού τότε), μέχρι την Αλλαγή του Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας Κ. Καραμανλή, ενώ δεν διστάζει να πει πως: «θα ήταν καλύτερο απ’ όλους αυτούς να μας κυβερνήσει η... φτερού»!



Συγκεντρώνει όλα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του αλλά αυτή τη φορά για όλους τους λάθους λόγους. Τα ΜΜΕ με την «Αυριανή» σε πρώτο πλάνο εξαπολύουν μια πρωτοφανή εκστρατεία σπίλωσης του Ιόλα. Λέγεται πως η «Αυριανή» ειδικά τον έβαλε στο στόχαστρό της (όπως και τον αξέχαστο Μάνο Χατζιδάκι) με σκοπό να πλήξει το κύρος του Καραμανλή.

Το τελειωτικό χτύπημα, ωστόσο, το δίνει μια τραβεστί με το ψευδώνυμο «Μαρία Κάλλας» (ένας πρώην υπάλληλος του Ιόλα που ήθελε με τον τρόπο αυτόν να τον εκδικηθεί επειδή τον είχε διώξει) που αποκαλύπτει ένα ανύπαρκτο σκάνδαλο που περιείχε κατηγορίες για παιδεραστία, αρχαιοκαπηλία και βέβαια ναρκωτικά!

Η Ελλάδα βάζει στο περιθώριο τον Ιόλα περίπου την ίδια εποχή που η γαλλική δημοκρατία τον τιμούσε με το παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής!



Περνάει ανακριτή περίπου πέντε μήνες πριν τον θάνατό του. Το κατηγορητήριο είναι τόσο αστείο που δεν πάει ποτέ σε δίκη. Ο ανακριτής του λέει πως η υπόθεση κλείνει και πως το μόνο που μένει πλέον είναι να «καθαρίσει» το όνομα του στον Τύπο.

Το πρωτοφανές πλιάτσικο της συλλογής του Αλέξανδρου Ιόλα.



Παρά την πίκρα του ο Ιόλας διαισθανόμενος ίσως πως το τέλος του πλησιάζει φωνάζει δυο προσωπικούς του φίλους και τους υπαγορεύει τη διαθήκη του, σύμφωνα με την οποία:

«Ο κάτωθι υπογεγραμμένος Αλέξανδρος Ιόλας σήμερον, την 17 Φεβρουαρίου 1987, δια της παρούσης επιστολής μου θέλω να δηλώσω, παρά τις βεβαιωμένες μου απογοητεύσεις στην Ελλάδα δια την κατηγορία μου περί αρχαιοκαπηλίας και τον διασυρμό του ονόματός μου από τον τύπο, ότι αποφάσισα μετά θάνατον, όλα τα αρχαία της συλλογής μου να περιέλθουν ως δωρεά δική μου εις την Ιδιοκτησία του Ελληνικού Δημοσίου. Εφ’ όσον δε ζω πλέον, να φροντίσετε να αποκατασταθεί το όνομά μου, διότι αρχαιοκάπηλος δεν υπήρξα ποτέ μου. Με αγάπη για την Ελλάδα».



Δυστυχώς για τον ίδιο η τελευταία του επιθυμία δεν εκπληρώθηκε καθώς η ελληνική κυβέρνηση τότε αρνήθηκε την προσφορά του.

Πικραμένος έφυγε για τις ΗΠΑ όπου λίγο καιρό αργότερα πέθανε (ο Ιόλας έφυγε από τη ζωή στις 8 Ιουνίου 1987 σε νοσοκομείο της Νέας Υόρκης, νικημένος από το AIDS). Τότε ήταν που το μεγαλύτερο μέρος της συλλογής του χάθηκε ή καλύτερα λεηλατήθηκε. Μέσα σε λίγες ημέρες μια συλλογή με 11.000 σπάνια έργα τέχνης έκανε… «φτερά»!

Κανείς ποτέ δεν έμαθε ή δεν είπε ποιος κρυβόταν πίσω από αυτό το πλιάτσικο των πολλών εκατομμυρίων ευρώ.



Όπως ποτέ δεν έμαθε κανείς ποιος κρυβόταν πίσω από τη δημοπρασία που έγινε στις 25 Μαΐου 2017, στο Λονδίνο, από τον Οίκο Sotheby’s οι υπεύθυνοι του οποίου αρνήθηκαν ν’ αποκαλύψουν τι νόμιμα έγγραφα είχαν αυτοί που εμφανίστηκαν ως κάτοχοι των έργων τέχνης. Κανείς δεν ξέρει αν ήταν κάποιος κληρονόμος ή κάποιος από αυτούς που συμμετείχαν στο πλιάτσικο. Το συνολικό ποσό του πλειστηριασμού , πάντως, έφτασε στις 1.421.503 βρετανικές λίρες (1,845,253 δολάρια).

Και αυτό ήταν μόνο ένα μικρό κομμάτι της συλλογής του Ιόλα που αρνήθηκε να δεχθεί το Δημόσιο.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... ilatithike

[The Rebel]

08/12/2019
Πέντε κλασικά κτήρια στη Αθήνα που δεν υπάρχουν πια.
Τι απέγινε το Δημοτικό Θέατρο της πρωτεύουσας; Το τέλος που είχαν εμβληματικά μέγαρα και το κομμάτι του πολιτισμού που χάθηκε.



Αν υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά που κάνουν την Αθήνα να ξεχωρίζει σίγουρα ένα από αυτά είναι τα όμορφα νεοκλασικά της. Ωστόσο αυτά που διασώζονται σήμερα είναι πολύ λιγότερα σε σχέση με το παρελθόν. Προς τα τέλη του 19ου αιώνα ο νεοκλασικισμός στα αθηναϊκά κτήρια γνώριζε μεγάλες δόξες. Αυτό όμως δεν κράτησε πολύ. Μετά και το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου τα πράγματα στη ρυμοτομία της Αθήνας άρχισαν να αλλάζουν ριζικά. Τη θέση των νεοκλασικών άρχισαν να παίρνουν πολυκατοικίες.

Ετσι κάποια θρυλικά κτήρια των Αθηνών δεν υπάρχουν πια. Δείτε ποια είναι πέντε από αυτά…

1. Το Μέγαρο Πεσμαζόγλου.



Ενα από τα πιο επιβλητικά μέγαρα στην Αθήνα. Οικοδομήθηκε περίπου στο 1900 με σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνεστ Τσίλερ. Βρισκόταν στη θέση του σημερινού κτηρίου στη συμβολή της Βασιλίσσης Σοφίας με την Ηρώδου Αττικού. Στην πραγματικότητα σήμερα το κτήριο είναι κομμένο στη μέση. Από τη μια μεριά είναι το νεοκλασικό και από την άλλη το σύγχρονο οικοδόμημα. Το κτήριο που ανήκε στον Ι. Πεσμαζόγλου διατηρήθηκε στην αρχική του μορφή ως τις αρχές τις δεκαετίας του ’60. Οι κληρονόμοι του το μοίρασαν και το αποτέλεσμα φαίνεται σήμερα. Οι τελικοί ιδιοκτήτες του γωνιακού τμήματος αποφάσισαν να το γκρεμίσουν. Τη θέση του πήρε μια πολυκατοικία. Αυτό συνέβη και με πολλά άλλα νεοκλασικά της Αθήνας.

2. Το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας.



Αδιαμφισβήτητα ένα από τα πιο επιβλητικά θέατρα που έχουν υπάρξει στην Ελλάδα. Ωστόσο, σε λιγότερο από 60 χρόνια χτίστηκε, εγκαινιάστηκε και κατεδαφίστηκε. Η απόφαση να κατασκευαστεί το Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας πάρθηκε επί εποχής Οθωνα, το 1857. Η κατασκευή του πέρασε από χίλια κύματα. Το Θέατρο τελικά χτίστηκε στη σημερινή πλατεία Κοτζιά αρκετά χρόνια αργότερα. Τα εγκαίνια έγιναν το 1888. Η αίθουσά του γνώρισε ιστορικές στιγμές και έλαβαν χώρα πολύ γνωστές παραστάσεις. Το τέλος του ωστόσο ήρθε σύντομα. Αφού έγινε κατάλυμα για οικογένειες προσφύγων μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, αργότερα λεηλατήθηκε. Τελικά το 1940 ο Κοτζιάς, από την θέση του υπουργού Διοικήσεως Πρωτευούσης, έδωσε την εντολή να ξεκινήσουν οι εργασίες κατεδάφισης.

3. Μέγαρο κοντέσσας Τζένης Θεοτόκη.



Σωκράτους 67. Σε αυτή τη διεύθυνση πριν από 70 χρόνια έβλεπε κανείς ένα μοναδικό νεοκλασικό του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη. Το Μέγαρο κοντέσσας Τζένης Θεοτόκη χτίστηκε μεταξύ του 1842 και του 1844 για να φιλοξενήσει το ζεύγος Θεοτόκη. Σε αυτό το εντυπωσιακό τριώροφο αρχοντικό σύχναζε όλη η αθηναϊκή αριστοκρατία. Το κτήριο κατεδαφίστηκε το 1956 για να αντικατασταθεί από μεγάλες, σύγχρονες πολυκατοικίες. Αυτό που δηλαδή συνέβη με πολλά άλλα νεοκλασικά. Η τελευταία του χρήση, ωστόσο, ήταν ως κλινική.

4. Μέγαρο Παπούδωφ.



Δίπλα ακριβώς στη Βουλή των Ελλήνων. Στη συμβολή των οδών Βασιλίσσης Σοφίας και Πανεπιστημίου. Εκεί που σήμερα βρίσκεται μια μεγάλη γυάλινη πολυκατοικία, πριν από μισό αιώνα περίπου στεγαζόταν ένα από τα πιο μεγάλα μέγαρα των Αθηνών. Το Μέγαρο Παπούδωφ θεωρείται ότι χτίστηκε μεταξύ 1875 και 1899 για να στεγάσει τον ομογενή από τη Ρωσία τραπεζίτη Αριστείδη Παπούδωφ. Από το 1960 και έπειτα ξεκίνησαν συζητήσεις για την κατεδάφισή του. Αυτή τελικά έγινε το 1971. Αρκετά χρόνια μετά ανεγέρθηκε στη θέση του το Astir Palace, ένα υπερπολυτελές ξενοδοχείο. Σήμερα στο κτήριο φιλοξενούνται γραφεία.

5. Μέγαρο Νεγρεπόντη.



Το Μέγαρο Νεγρεπόντη βρισκόταν επί των οδών Λεωφόρος Αμαλίας 2-4 και Οθωνος. Το Μέγαρο Νεγρεπόντη κατασκευάστηκε το 1870 και μέσα σε λιγότερα από 100 χρόνια, το 1959 κατεδαφίστηκε. Χαρακτηριστικό του κτηρίου ήταν η ωραία τοξοστοιχία. της πρόσοψης. Αρχικά το κτήριο χρησιμοποιούταν ως κατοικία της Λουκίας Λ. Λουριώτη. Αργότερα χρησιμοποιήθηκε ως ανάκτορο του διαδόχου Κωνσταντίνου μετά τον γάμο του με τη Σοφία της Πρωσίας το 1889. Κάποια στιγμή το κτήριο πέρασε στη δικαιοδοσία του ελληνικού κράτους. Μέχρι το 1940 στέγαζε το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Τελικά κατεδαφίστηκε για να αξιοποιηθεί όπως πολλά σημεία στην Αθήνα. Για να γίνουν πολυκατοικίες. Αυτό που βρίσκεται, δηλαδή, και σήμερα εκεί.

Πηγή φωτογραφιών:
Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών (1, 2), Ακαδημία Αθηνών (3, 4, 5)
https://exploringgreece.tv/athina/pente ... -pia/9424/

[The Rebel]

05/12/2019
Μινιόν: Η ιστορία του θρυλικού ελληνικού πολυκαταστήματος.
Οι καινοτομίες, οι ουρές στην Πατησίων και ο εμπρησμός που οδήγησε στην κατάρρευση.



Αν ήσουν παιδί στην Αθήνα τη δεκαετία του ’80 τότε το πιθανότερο είναι να έχεις μια φωτογραφία με τον Αγιο Βασίλη στο Μινιόν. Το πολυκατάστημα που άφησε όσο κανένα τόσο δυνατές αναμνήσεις στους Αθηναίους. Το μαγαζί που έκλεινε τις πόρτες του για λόγους ασφαλείας. Γιατί δεν χωρούσε να μπει άλλος κόσμος μέσα.

Το όνομα που βρίσκεται πίσω από το ένδοξο Μινιόν ήταν Ιωάννης Γεωργακάς. Όλα ξεκίνησαν όταν σε ηλικία 13 ετών ο Γεωργακάς φτάνει μόνος του στην Αθήνα από την Ολυμπία. Καταγόμενος από πάμφτωχη οικογένεια έπρεπε να βρει τρόπο να επιβιώσει. Και το έκανε. Εργάστηκε σε μπακάλικο, σε πρατήριο τσιγάρων, σερβιτόρος, οπουδήποτε… Οπου υπήρχε μεροκάματο. Διψώντας για γνώση, τελείωσε το νυχτερινό σχολείο και πήγε φαντάρος. Επιστρέφοντας από το στρατό ξεκίνησε να εργάζεται ως πλασιέ για τα προς το ζην. Γύρναγε απ’ άκρη σ’ άκρη την Αθήνα με το ποδήλατό του και προμήθευε περίπτερα. Κάπου εκεί, σε αυτές τις βόλτες ξεκινάει και η σχέση του με το Μινιόν.

Μόνο που τότε το Μινιόν ήταν απλώς ένα περίπτερο που έμοιαζε με παντοπωλείο. Αυτό ήταν που τον γοήτευσε. Οτι σε αυτό το περίπτερο μπορούσε να βρει κανείς ό,τι ήθελε. Από τσιγάρα μέχρι γυαλιά. Αυτό το μικρό (όπως σημαίνει το μινιόν) περίπτερο έγινε στα χέρια του Γεωργακά το μεγαθήριο Μινιόν. Το περίπτερο ήταν τότε ιδιοκτησίας του άρτι αφιχθέντα εξ Αμερικής Αγγελου Σεραφειμίδη. Ο νεαρός τότε πλασιέ καταφέρνει να πείσει τον Σεραφειμίδη να συνεργαστούν. Έβλεπε σε αυτό το περίπτερο το δικό του επιχειρηματικό όνειρο. Και όπως αποδείχθηκε δεν είχε άδικο.



Η ευφυία τους και το επιχειρηματικό τους μυαλό κάνουν θαύματα. Ξεκινούν τις προσφορές και γεμίζουν το περίπτερο με ακόμη περισσότερα είδη. Μέσα σε λίγο διάστημα ανοίγουν κι άλλο περίπτερο κοντά στην περιοχή. Είχαν καταφέρει να μετατρέψουν τα περίπτερα σε μικρά πολυκαταστήματα. Το πρώτο τους κανονικό κατάστημα στα Χαυτεία δεν άργησε να έρθει. Το 1944 θα γίνει και το μεγάλο βήμα. Το Μινιόν που θα μείνει στην ιστορία ανοίγει στην Πατησίων. Σύντομα όμως το πολυκατάστημα θα μείνει μόνο στα χέρια του Γεωργακά. Ο Σεραφειμίδης αποσύρθηκε και επέστρεψε στην Αμερική. Ο μοναδικός ιδιοκτήτης, ο Γεωργακάς, αναλαμβάνει τα ηνία.

Η ένδοξη πορεία.



Μέσα σε λίγα χρόνια το Μινιόν κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς στο κέντρο της Αθήνας και όχι μόνο. Η οδός Πατησίων στο νούμερο 13 θα γνωρίσει ιστορικές στιγμές. Ουρές κόσμου στήνονταν στο πρωτοποριακό για την εποχή κατάστημα. Η επιτυχία δεν ήταν τυχαία. Ο Γεωργακάς ήταν ένας επιχειρηματίας με όραμα. Πολύ μπροστά από την εποχή του όπως έχουν δηλώσει όσοι τον γνώριζαν ή είχαν συνεργαστεί μαζί του.

Λίγοι γνωρίζουν ότι το Μινιόν ήταν το πρώτο κατάστημα στην Ελλάδα που καθιέρωσε τις ετήσιες εκπτώσεις. Το όνομα Μινιόν ακουγόταν σε ραδιόφωνα και τηλεοράσεις. Άνθρωποι που έρχονταν για βόλτα ή δουλειές στην Αθήνα δεν γινόταν να μην περάσουν από εκεί. Κάθε χρόνο ο ιδιοκτήτης του Μινιόν είχε και μια νέα ιδέα. Εγκατέστησε κυλιόμενες σκάλες και χρησιμοποίησε ηλεκτρονικούς υπολογιστές σε εποχές που δε θα το φανταζόταν κανείς. Μπορούσες να βρεις στο Μινιόν τα πάντα. Από ρούχα μέχρι εστιατόρια και κομμωτήρια. Οι καθορισμένες τιμές είχαν αντικαταστήσει τα παζάρια μέσα σε λίγα χρόνια. Ο κόσμος είχε αγαπήσει το Μινιόν.

Η εποχή που ξεχώριζε, όμως, ήταν τα Χριστούγεννα. Δεν είναι τυχαίο που ακουγόταν συχνά η φράση «Χριστούγεννα ίσον Μινιόν». Στο πολυκατάστημα στηνόταν γιορτή για μέρες. Δεκάδες Άγιοι Βασίληδες επιστρατεύονταν για να διασκεδάσουν τα παιδιά. Γινόταν ολόκληρη πομπή στο κέντρο της Αθήνας με τον Αγιο Βασίλη να χαιρετά τον κόσμο.



Εκδηλώσεις, φιγούρες της Disney και παιχνίδια στήνονταν στους ορόφους. Και σε όλα αυτά ο Γεωργακάς παρών για να ευχαριστηθεί με τη χαρά του κόσμου. Αυτό λένε όσοι τον γνώριζαν. «Ηθελε να βλέπει τον κόσμο χαρούμενο». Ο ίδιος μάλιστα συνήθιζε να μοιράζει σοκολάτες στα παιδιά που έφταναν στο κατάστημά του με τους γονείς τους.

Πολλοί ήταν εκείνοι που κατέβαιναν στο κέντρο της Αθήνας παραμονές Χριστουγέννων μόνο και μόνο για το Μινιόν. Εκεί θα έκαναν τα ψώνια τους. Εκεί θα έπαιρναν τα δώρα για τους συγγενείς. Όλοι συμμετείχαν στη γιορτή του Μινιόν.

Ο εμπρησμός και η κατάρρευση.
Σαράντα δύο οχήματα με 135 άνδρες της πυροσβεστικής και όλοι οι μαθητές της Πυροσβεστικής σχολής δεν κατάφεραν να το σώσουν.

Η αρχή του τέλους ήρθε ξαφνικά. Η ειρωνεία; Κοντά στις μέρες του χρόνου που ζούσε τις μεγάλες του δόξες. Παραμονές των Χριστουγέννων του 1980. Στις 18 Δεκεμβρίου. Ενας εμπρησμός τρεις ώρες μετά τα μεσάνυχτα εκείνης της Παρασκευής θα αφήσει πίσω του μόνο μαυρίλα και το σκελετό του κτηρίου. Η πυρκαγιά ξεκίνησε από τους υψηλότερους ορόφους. Εκεί όπου βρίσκονταν τα πλέον εύφλεκτα υλικά. Μέσα σε λίγες ώρες το Μινιόν ήταν παρελθόν.

Χαρακτηριστικό είναι ότι με την πυρκαγιά διακόπηκε ακόμη και η ηλεκτροδότηση στην περιοχή της Ομόνοιας. Σαράντα δύο οχήματα με 135 άνδρες της πυροσβεστικής και όλοι οι μαθητές της Πυροσβεστικής σχολής δεν κατάφεραν να το σώσουν. Η καταστροφή ήταν δεδομένη. Σύμφωνα με τις τότε πληροφορίες οι ζημίες ανήλθαν στα δύο δισεκατομμύρια δραχμές.



Ο Γεωργακάς δεν το έβαλε ούτε τότε κάτω. Ξαναστήνει το Μινιόν από την αρχή παρά τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες. Τα πράγματα όμως δεν μπόρεσαν να γίνουν όπως παλιά. Παρά την αμέριστη αγάπη του κόσμου, το Μινιόν μετρούσε αντίστροφα. Μετά τη φωτιά και την επαναλειτουργία του Μινιόν, υπολογίζεται ότι σημειώνονταν περίπου 5 εκατομμύρια επισκέψεις το χρόνο. Τα προβλήματα όμως ήταν πιο βαθιά.

Λίγα χρόνια αργότερα, το 1983, το Μινιόν πέρασε στα χέρια τού κράτους. Εντάχθηκε στις λεγόμενες «προβληματικές επιχειρήσεις». Εκτός αυτού δεν μπορούσε πλέον να πρωτοπορήσει με τόση ευκολία. Νέα καταστήματα, πιο ανταγωνιστικά αλλάζουν την εικόνα του λιανικού εμπορίου.

Η τελευταία προσπάθεια έγινε το 1991. Ο Γεωργακάς, όχι μόνος του αυτή τη φορά, αποκτά και πάλι τον έλεγχο του Μινιόν. Η προσπάθειά του άντεξε ένα χρόνο. Εχοντας φτάσει ήδη τα 79 έτη αποφάσισε να πουλήσει το μερίδιό του. Το Μινιόν συνεχίζει τη λειτουργία του αλλά τίποτα δεν μπορεί να το επαναφέρει στα παλιά δεδομένα. Το οριστικό τέλος ήρθε λίγα χρόνια αργότερα και με πολλά προβλήματα. Δυσκολίες ρευστότητας και σκληρός ανταγωνισμός, μεταξύ άλλων, θα οδηγήσουν το Μινιόν σε λουκέτο το 1998.

Οσοι έζησαν αυτές τις εποχές και περνούν σήμερα απ’ έξω, ειδικά τις γιορτές, δεν μπορούν να μη νιώσουν μια νοσταλγία. Νομίζεις θα σε χαιρετήσει ο Αγιος Βασίλης και θα κάτσεις να βγάλεις την κλασική φωτογραφία…

Φωτογραφίες αρχείου:
https://www.facebook.com/MINIONPolykata ... e_internal
https://exploringgreece.tv/athina/minio ... ew82ugzbIU

[The Rebel]

Από πού πήραν το όνομά τους οι μεγαλύτεροι δρόμοι της Αθήνας;



Πόσες φορές έχετε περπατήσει στους γνωστότερους δρόμους της Αθήνας; Aναρωτηθήκατε από πού πήραν το όνομά τους και ποιοι είναι αυτοί που προς τιμήν τους ονοματοδοτήθηκαν; Με τη βοήθεια του διαδικτύου θα προσπαθήσουμε να σας λύσουμε μερικές απορίες και να σας παρουσιάσουμε την προέλευση των πιο φημισμένων δρόμων της πόλης.

Πολλές οδοί πήραν τα ονόματά τους από τους οπλαρχηγούς του '21 (Κανάρη, Υψηλάντου, Τομπάζη, Ζαΐμη, Μαυροκορδάτου, Τρικούπη, Δεληγιάννη, Πετμεζά, Σαχτούρη, Μαυρομιχάλη), καθώς κι από ονόματα μεγάλων μαχών (Βαλτετσίου, Ερεσού, Χίου, Καματερού, Ναυαρίνου). Την τιμητική της είχε και η «Φιλική Εταιρία» (Σκουφά, Τσακάλωφ, Αναγνωστοπούλου, Κουμπάρη κ.α.), οι ξένοι ναύαρχοι που συμμετείχαν στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου (Κοδριγκτώνος, Χάιντεκ, Δεριγνύ), ξένοι ευεργέτες (Γλάδστωνος, Γκίλφορδ, Ουγώ, Διδότου, Γαμβέττα, Λένορμαν), λογοτέχνες (Κορνάρου, Ζαλοκώστα, Σούτσου, Βαλαωρίτη, Γαλανού, Σουρμελή). Ακόμα χρησιμοποιήθηκαν ιστορικά ονόματα, καθώς κι ονόματα αποθανόντων πρωθυπουργών και ηγετών του έθνους.

Ας δούμε όμως ορισμένους από τους πιο γνωστούς δρόμους.



Αλεξάνδρας:
Η Λεωφόρος Αλεξάνδρας ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της Πριγκίπισσας Αλεξάνδρας, κόρης του Βασιλέως Γεωργίου Α' και της Όλγας κι αδελφή του μετέπειτα Βασιλέως Κωνσταντίνου Α'. Γεννήθηκε ως Πριγκίπισσα της Ελλάδας και Δανίας στην έπαυλη Μον Ρεπό της Κέρκυρας στις 30 Αυγούστου 1870. Παντρεύτηκε στις 5 Ιουνίου 1889 τον Μέγα Δούκα της Ρωσίας Παύλο Αλεξάντροβιτς στην Αγία Πετρούπολη, όπου και εγκαταστάθηκε μετά το γάμο της. Μαζί απέκτησαν τη Δούκισσα Μαρία Πάβλοβνα και τον Πρίγκηπα Ντμίτρι Πάβλοβιτς, ενός εκ των δολοφόνων του μοναχού Γκριγκόρι Ρασπούτιν το 1916. Πέθανε αιφνιδιαστικά 2 χρόνια αργότερα, λίγες μόλις ημέρες μετά τη γέννηση του γιου της (24 Σεπτεμβρίου 1891), σε ηλικία 21 ετών.



Στρέιτ:
Ο δρόμος κοντά στην Πλατεία Κοτζιά (σ.σ.: μιας και τον αναφέραμε, χρημάτισε υπουργός και δήμαρχος Αθηναίων) ήταν γιος του γεωμέτρη Γεωργίου Στρέιτ, που ήταν αξιωματικός του στρατού του Βασιλιά Όθωνα. Ο Στέφανος σπούδασε νομικά στην Αθήνα και στη Γερμανία και υπηρέτησε στο δικαστικό κλάδο ως δικαστής-πρωτοδίκης, φτάνοντας στο βαθμό του εφέτη, όμως το 1865 παραιτήθηκε και έως το 1872 δικηγόρησε στην Πάτρα. Στις 28 Φεβρουαρίου 1889 εκλέχθηκε υποδιοικητής της Εθνικής και τον ίδιο χρόνο ταξίδεψε στο Βερολίνο για να υπογράψει το προικοσύμφωνο για τους γάμους του διαδόχου Κωνσταντίνου με την Σοφία, την κόρη του αυτοκράτορα Κάιζερ της Γερμανίας. Μαζί με τον Παύλο Καλλιγά, ήταν το 1891 οι εμπνευστές της ιδρύσεως της Εθνικής Ασφαλιστικής, ενώ ανέλαβε και πρώτος Πρόεδρος του Διοικητικού της Συμβουλίου. Θεωρήθηκε κατάλληλος για να χειριστεί την υπόθεση του δημοσίου εξωτερικού χρέους και στις 18 Φεβρουαρίου 1897, κατάφερε να έρθει σε συμβιβασμό με τους δανειστές.



Καραγιώργη Σερβίας:
Ο Τζόρτζε "Καραγιόργεβιτς" Πέτροβιτς, ήταν ο ηγέτης της Πρώτης Σερβικής επανάστασης, ήταν ο πρώτος κληρονομικός ηγέτης, Οσποδάρος, της Σερβίας ιδρυτής της δυναστείας Καραγιώργη. Διαβλέποντας την αποτυχία της επανάστασης διέφυγε στην Αυστροουγγαρία αλλά το 1816 έρχεται σε επαφή με Έλληνες επαναστάτες, μυήθηκε στην Φιλική Εταιρεία, κι επέστρεψε στη Σερβία. Ήρθε σε επαφή και συνεργάστηκε με τον Μίλος Ομπρένοβιτς. Είχε συνάψει φιλία με τον Γεωργάκη Ολύμπιο ο οποίος είχε προστρέξει σε βοήθεια του με στρατιωτικό σώμα.



Ερμού:
Η οδός Ερμού δεν ανήκει στις οδούς που δεν είχαν όνομα, καθώς ήταν μια από τις κεντρικές οδικές αρτηρίες της Αθήνας και είχε πάρει το όνομά της από την εποχή του Όθωνα όπως η Πειραιώς και η Θεμιστοκλέους. Αντλεί την ονομασία του από τον Ερμή, αγγελιαφόρο των Θεών και προστάτη του εμπορίου και αναπτύσσεται παραλλήλως της οδού Ηφαίστου, όπου λειτουργεί το Δημοπρατήριο των Αθηνών.



Σταδίου:
Η Οδός Σταδίου είναι ιστορικός δρόμος στην 1η δημοτική ενότητα της Πόλης των Αθηνών. Εντάσσεται στο ρυμοτομικό πλέγμα του πολεοδομικού σχεδίου που εφαρμόστηκε βόρεια της παλαιάς πόλης, αναπτυσσόμενη περιμετρικά του ιστορικού κέντρου και παραλλήλως της Ακαδημίας και της Πανεπιστημίου. Η ονομασία του δρόμου προέρχεται από το Παναθηναϊκό Στάδιο στο οποίο οδηγεί πίσω από τα Παλαιά Ανάκτορα και τον Εθνικό Κήπο. Σημείο αφετηρίας είναι η Ομόνοια, ενώ διέρχεται μπροστά από την Παλαιά Βουλή και την Πλατεία Κλαυθμώνος. Για ένα διάστημα μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, μετονομάστηκε σε Ουΐνστον Τσόρτσιλ, προς τιμή του Βρετανού ηγέτη, πριν πάρει και πάλι το αρχικό της όνομα.



Μαρίνου Αντύπα:
Ήταν μεγάλος λαϊκός αγωνιστής κι αγωνίστηκε σ' όλη του τη ζωή για την αφύπνιση του λαού, και μάλιστα των αγροτικών και εργατικών τάξεων. Δολοφονήθηκε από άνθρωπο των μεγαλοκτηματιών του θεσσαλικού κάμπου (τσιφλικάδων), στις 8 Μαρτίου 1907 στον Πυργετό Λάρισας. Πήρε μέρος στην Κρητική Επανάσταση του 1896. Οργάνωσε το συλλαλητήριο της 14ης Σεπτεμβρίου 1897 στην κατηγορώντας τη βασιλική οικογένεια για την έκβαση του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 που τον οδήγησε στη φυλακή. Εφάρμοσε προοδευτικά μέτρα όπως η εφαρμογή της αργίας της Κυριακής, η αμοιβή των κολίγων με το 75% της παραγωγής (αντί του 25% που ίσχυε ως τότε) και η παραγραφή των χρεών τους. Οι τελευταίες λέξεις του Μαρίνου Αντύπα ήταν: "Ισότης, Αδελφότης, Ελευθερία". Η δολοφονία του προκάλεσε λαϊκές εκδηλώσεις και αντιδράσεις σε όλη την Ελλάδα.



Λένορμαν:
Η οδός Λένορμαν ένας από τους μεγαλύτερους δρόμους της Αθήνας. Αρχίζει από το Μεταξουργείο, περνάει από τον Κολωνό και καταλήγει στην Κολοκυνθού. Πήρε το όνομά της από το Γάλλο φιλέλληνα αρχαιολόγο Φρανσουά Λενορμάν, ο οποίος το 1860 πήρε μέρος στις ανασκαφές της Ελευσίνας και η προτομή του βρίσκεται μπροστά από την είσοδο του Ναού του Αγίου Κωνσταντίνου στον Κολωνό. Μολονότι ο Γάλλος φιλέλληνας από τον οποίο πήρε το όνομά της η οδός, λεγόταν Φρανσουά Λενορμάν, το όνομα που επικράτησε για την οδό είναι Λένορμαν. Το 1927, η Λένορμαν ονομαζόταν οδός Κηφισού και παλαιότερα Κολοκυνθούς.

[The Rebel]

Λουίζης Ριανκούρ:
Η Λουίζα Ριανκούρ ήταν Γαλλίδα θαυμάστρια της Ελλάδας με έντονα φιλελληνικά αισθήματα. Ήλθε στην Ελλάδα σε νεαρή ηλικία, παρά τις αντιδράσεις της οικογένειάς της και συνδέθηκε με τις σημαντικότερες οικογένειες της αθηναϊκής κοινωνίας. Αργότερα επέστρεψε στη Γαλλία όπου και παντρεύτηκε τον κόμη Ριανκούρ, χωρίς να σταματήσει να υποστηρίζει τα ελληνικά εθνικά δίκαια με δημοσιεύματα και πλήθος εκδηλώσεων. Πέθανε σε βαθύ γήρας στην Αθήνα στις 27 Φεβρουαρίου του 1941. Ο Δήμος Αθηναίων, τιμώντας την, έδωσε το όνομά της σε αθηναϊκή οδό στους Αμπελόκηπους.



Πέτρου Ράλλη:
Ο Πέτρος Ράλλης ήταν Έλληνας πολιτικός, ο οποίος χρημάτισε υπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις (επί Τσαλδάρη, Γ. Παπανδρέου και Πλαστήρα) τις δεκαετίες του 1930 και του 1940. Στις εκλογές είχε τεθεί με την αντιβενιζελική παράταξη. Πέθανε τον Αύγουστο του 1945 και κηδεύτηκε στις 20 Αυγούστου.



Ηλία Ηλιού:
Ο Ηλίας Ηλιού του Φιλίππου ήταν Έλληνας βουλευτής, δικηγόρος, συγγραφέας και πρόεδρος του κόμματος Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά (Ε.Δ.Α.). Προσχώρησε στο ΕΑΜ κατά την Κατοχή, και έγινε μέλος του ΚΚΕ το 1945 ως νομικός με σπάνια γενική παιδεία και ως μετριοπαθής πολιτικός έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης από όλες τις πολιτικές πτέρυγες της Βουλής. Προφητική υπήρξε η καταγγελία του από το βήμα της Βουλής κατά της επερχόμενης τότε "χούντας των στρατοκρατών" και συγκεκριμένα κατά του αντισυνταγματάρχη Παπαδόπουλου στις 23 Ιουλίου 1965, που δυστυχώς όλοι τότε έδειξαν ότι κώφευαν. Ακόμα και η στρατιωτική δικαιοσύνη. Πέθανε στις 25 Ιανουαρίου 1985 από επιπλοκές διαβήτη. Προς τιμήν του, έναν χρόνο αργότερα, δόθηκε το όνομά του σε νεοδιανοιγείσα τότε κεντρική λεωφόρο του Δήμου Αθηναίων στη συνοικία Νέου Κόσμου.



Φωκίωνος Νέγρη:
Ο Φωκίων Νέγρης ήταν Έλληνας Κωνσταντινουπολίτης μεταλλειολόγος, γεωλόγος, πολιτικός και πρώτος πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Υπήρξε διακεκριμένος μεταλλειολόγος της εποχής, που διετέλεσε διευθυντής της Εταιρείας των Μεταλλουργείων του Λαυρίου και εν συνεχεία δήμαρχος της πόλης του Λαυρίου (1895 - 1898), καθώς και επιτυχημένος πολιτικός με πολυετή σταδιοδρομία. Ως υπουργός Οικονομικών εισήγαγε σημαντικές μεταρρυθμίσεις στην κοινωνική ασφάλιση. Η οδός Φωκίωνος Νέγρη διαμορφώθηκε στη δεκαετία του 1930 πάνω στα ίχνη ενός παλαιού ρέματος, που άρχιζε από τα Τουρκοβούνια. Είναι ονομαστός πεζόδρομος της Αθήνας στην Κυψέλη, που αρχίζει από την Πλατεία Κυψέλης και τερματίζει στην οδό Ιωάννου Δροσοπούλου.



Σίνα:
Ο Γεώργιος Σίνας ήταν επιχειρηματίας, τραπεζίτης και εθνικός ευεργέτης. Ο γιος του Σίμων Σίνα γεννήθηκε στις 20 Νοεμβρίου του 1783 στη Νύσσα όπου είχε βρει καταφύγιο ο πατέρας του. Ορφανός από μητέρα, μεγαλωμένος φτωχικά στη κουνιάδα του πατέρα του, όταν έγινε οχτώ χρονών αποδήμησε στη Βιέννη. Μετά το θάνατο του πατρός του, ο Γεώργιος Σίνας ανέλαβε εξ’ ολοκλήρου την επιχειρηματική κληρονομιά. Ανέλαβε την κατασκευή του σιδηροδρομικού δικτύου, γι' αυτό και θεωρείται πατέρας των σιδηροδρόμων της Βαλκανικής. Επίσης ως εφοπλιστής αναβάθμισε σημαντικά την ατμοπλοΐα στον ποταμό Δούναβη. Αργότερα ως τραπεζίτης έγινε πιστωτής όχι μόνο μεγάλων επιχειρήσεων αλλά και δανειστής κυβερνήσεων και αυτοκρατοριών. Λόγω της τραπεζικής του οξυδέρκειας χαρακτηρίστηκε ως η «Πυθία του Χρηματιστηρίου της Βιέννης». Το αντίπαλο δέος των τραπεζικών του επιχειρήσεων ήταν η οικογένεια Ρότσιλντ. Ο Γεώργιος Σίνας συγκαταλέγεται στους μεγαλύτερους ευεργέτες της πατρίδας μας. Δώρισε μεγάλη ποσότητα χρυσού στη νεοϊδρυθείσα Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος, προσέφερε αστρονομικά ποσά για τη στήριξη φιλανθρωπικών και πνευματικών ιδρυμάτων όπως το Αρσάκειο, το Πανεπιστήμιο Αθηνών, το Οφθαλμιατρείο και την Αρχαιολογική Εταιρία. Υπήρξε ιδρυτής και χρηματοδότης του Αστεροσκοπείου Αθηνών. Προς τιμήν της συνεισφοράς του στο πεδίο της αστρονομίας, η επιστημονική κοινότητα δώρισε το οικογενειακό του όνομα στον κρατήρα «Σίνα» του φεγγαριού. Απεβίωσε στις 18 Μαΐου του 1856 και ετάφη στην ορθόδοξη εκκλησία Rappolten Kirchen που είχε οικοδομήσει σε ένα από τα κτήματά του. Η είδηση του θανάτου του προξένησε συναισθήματα λύπης σε όλον τον κόσμο της Ευρώπης.



Κατεχάκη:
Ο Γεώργιος Κατεχάκης ήταν βενιζελικός στρατιωτικός και πολιτικός του 20ού αιώνα, βουλευτής, τρεις φορές Υπουργός Στρατιωτικών (1924, 1930-1932, 1933), Γενικός Διοικητής Θράκης και Γενικός Διοικητής Κρήτης. Πήρε μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα τα έτη 1904 και 1905. Ο Κατεχάκης σημείωσε εντυπωσιακές επιτυχίες ενάντια στους Βουλγάρους, με αποκορύφωμα την περίφημη ενέδρα στο Σκλήθρο. O Γεώργιος Κατεχάκης έφθασε στον βαθμό του Στρατηγού σε ηλικία 39 (τριάντα εννέα) ετών, ο νεότερος στρατηγός από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους. Πέθανε στις 22 Απριλίου 1939.



Μιχαλακοπούλου: Ο Ανδρέας Μιχαλακόπουλος ήταν στενός συνεργάτης του Ελευθερίου Βενιζέλου, γεννημένος στην Πάτρα το 1875. Το 1924 ίδρυσε το Κόμμα των Συντηρητικών Φιλελευθέρων και στις 7 Οκτωβρίου 1924 σχημάτισε κυβέρνηση μαζί με το κόμμα του Γεώργιου Κονδύλη η οποία ανετράπη στις 26 Ιουνίου 1925 από τη δικτατορία Παγκάλου. Επανήλθε το 1926 ως υπουργός Εξωτερικών με την Κυβέρνηση Αλέξανδρου Ζαΐμη και το 1928 ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Έγινε ξανά υπουργός εξωτερικών στην κυβέρνηση Βενιζέλου τον Ιούνιο του 1929, εκπροσώπησε την Ελλάδα στην Κοινωνία των Εθνών και έλαβε μέρος σε πολλές διασκέψεις. Συμμετείχε μαζί με τον Βενιζέλο στις διαπραγματεύσεις για την Συνθήκη της Λωζάνης και συνυπέγραψε το Σύμφωνο Ειρήνης και Φιλίας Ελλάδος Τουρκίας στην Άγκυρα το 1930. Εξορίστηκε από την δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά στην Πάρο όπου αρρώστησε και πέθανε στην Αθήνα στον Ευαγγελισμό στις 7 Μαρτίου 1938.



Συγγρού:
Ο Ανδρέας Συγγρός ήταν Έλληνας τραπεζίτης από την Πόλη, πολιτικός και εθνικός ευεργέτης. Κατά τη διάρκεια της ζωής του πραγματοποίησε σημαντικές δωρεές σε ευαγή ιδρύματα, ενώ με τη διαθήκη του κληροδότησε μεγάλο μέρος της περιουσίας του στο ελληνικό κράτος για την κατασκευή νοσοκομείων (Νοσοκομείο «Ανδρέας Συγγρός») και σχολείων και σε εθνικά ιδρύματα. O Συγγρός έχει χαρακτηριστεί από τους ιστορικούς ως ο πιο ισχυρός άνδρας της εποχής του μετά το Βασιλιά Γεώργιο Α΄ με αμφισβητούμενο ρόλο και αδιαμφισβήτητο φιλανθρωπικό έργο. Η σύλληψη της ιδέας κατασκευής του σύγχρονου δρόμου που ένωνε την Αθήνα με το λιμάνι του Φαλήρου έλαβε χώρα κατά το τελευταίο τέταρτο του 19ου αιώνα, περίοδο εκσυγχρονισμού και μεγάλων δημοσίων έργων, επί πρωθυπουργίας του Xαριλάου Τρικούπη (1881-1895). Η κατασκευή της λεωφόρου ξεκίνησε το 1898, βάσει σχεδίων που πραγματοποίησε ένας μηχανικός του στρατού, ο Ιωάννης Γενίσαρλης. Μεγάλο τμήμα του έργου χρηματοδοτήθηκε από κληροδοτήματα του Ανδρέα Συγγρού, του οποίου και το όνομα φέρει.
https://www.penna.gr/bizarre/5992-apo-p ... is-athinas

[The Rebel]

04/12/2019
Ερμού: Γιατί ονομάστηκε έτσι ο εμπορικότερος δρόμος της Αθήνας.
Το όνομά της χάνεται στο βάθος του χρόνου και σίγουρα δεν είναι τυχαίο.



Ακόμη κι αν κάποιος δεν έχει επισκεφθεί ποτέ την Αθήνα δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξέρει την οδό Ερμού. Βρίσκεται στην καρδιά της πόλης και σίγουρα την περπατάς όταν κάνεις βόλτα στο κέντρο. Είναι δε από τις πρώτες οδικές αρτηρίες που σχεδιάστηκαν και δόθηκαν στην κυκλοφορία στη σύγχρονη Αθήνα.

Χιλιάδες άνθρωποι την περπατούν καθημερινά και ειδικά την περίοδο των γιορτών γίνεται ο αγαπημένος προορισμός της πόλης. Μαγαζιά στολισμένα με χριστουγεννιάτικα, φωτάκια παντού και μουσικές από καλλιτέχνες του δρόμου δίνουν έναν διαφορετικό τόνο στις γιορτές.

Πώς πήρε το όνομά της η Ερμού.
Το όνομα της Ερμού χάνεται στο βάθος του χρόνου και σίγουρα δεν είναι τυχαίο. Ο δρόμος πήρε το όνομά του ήδη από την εποχή του Οθωνα όπως ακριβώς συνέβη με την οδό Θεμιστοκλέους και την Πειραιώς. Ο σκοπός του σχεδιασμού της Ερμού ήταν εξαρχής ξεκάθαρος. Δημιουργήθηκε με όραμα να γίνει ο πιο κεντρικός εμπορικός δρόμος της πόλης. Και τα κατάφερε.

Σκοπός ήταν εκεί, σε έναν δρόμο, στην καρδιά της πόλης να συγκεντρωθούν καταστήματα και υπηρεσίες που είχε ανάγκη η Αθήνα. Δε θα μπορούσε, λοιπόν, να μην έχει και ένα όνομα που να ταιριάζει σε αυτό. Και επιλέχθηκε να της δοθεί το όνομα του αγγελιαφόρο των Θεών και προστάτη του εμπορίου. Του Ερμή!

Η Ερμού του εμπορίου.
Από τα πρώτα κιόλας χρόνια της δημιουργίας της, εγκαταστάθηκαν στην Ερμού έμποροι κάθε λογής. Εδώ αναπτυσσόταν διαχρονικά το εμπόριο υφασμάτων, ρούχων και υποδημάτων. Εδώ και δύο αιώνες στην Ερμού συρρέουν οι καταναλωτές για να βρουν ό,τι κι αν ψάχνουν. Ιδιαίτερα την περίοδο των γιορτών και των εκπτώσεων θέλει… κουράγιο για να περιμένεις στις ουρές που σχηματίζονται στα καταστήματα.

Περιμετρικά της Ερμού απλώνεται η Βαρβάκειος αγορά και το υπαίθριο παζάρι παλαιοπωλών στην Πλατεία Αβησσυνίας. Έτσι, μέχρι και σήμερα αποτελεί το σημείο αναφοράς και τον εμπορικότερο δρόμο της Αθήνας. Δεν ξεχωρίζει όμως μόνο στην Ελλάδα καθώς πρόκειται για μια από τις ακριβότερες εμπορικές περιοχές στην Ευρώπη.

Ενα ιστορικό σημείο ανάδειξης της μεσαίας τάξης των εμπόρων που κρατάει μέχρι σήμερα δικαίως το όνομα που του δόθηκε…
https://exploringgreece.tv/athina/ermoy ... eir_tXQDIU


14/11/2019
Πώς πήρε την ονομασία της η Πλατεία Κλαυθμώνος;
Αν και έχει αλλάξει ονομασία εδώ και τρεις δεκαετίες, όλοι την προσφωνούν όπως την έλεγαν τα τελευταία 130 χρόνια.



Τι συμβολίζουν οι τρεις ορειχάλκινες μορφές στο κέντρο της Πλατείας Κλαυθμώνος;

Δεν υπάρχει Αθηναίος που να μην την έχει περπατήσει. Δύσκολο να μην το έχει κάνει και κάθε επισκέπτης σηκώνοντας το βλέμμα του ψηλά, στα κτίρια που την περιτριγυρίζουν. Η Πλατεία Κλαυθμώνος βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας και είναι πέρασμα εκατομμυρίων ανθρώπων εδώ και πολλά χρόνια.

Ενα από τα νεοκλασικά της εποχής, στην πλατεία Κλαυθμώνος, ήταν το πρώτο ανάκτορο του βασιλιά Οθωνα και τη βασίλισσας Αμαλίας. Σήμερα εκεί είναι το Μουσείο της πόλεως των Αθηνών. Από τη Σταδίου ανεβαίνουν καθημερινά χιλιάδες αυτοκίνητα, έχοντας στα δεξιά του το άγαλμα με τις τρεις ορειχάλκινες μορφές. Είναι το μνημείο της Εθνικής Συμφιλίωσης, έργου του ζωγράφου και γλύπτη Βασίλη Δωρόπουλου.

Γιατί όμως Πλατεία Κλαυθμώνος;
Η αρχική πρόταση για την ονομασία της πλατείας έγινε από τον αρχιτέκτονα που υπέβαλλε σχέδια για την πόλη Αθήνας. Ο Οθωνας προσκάλεσε τον Λέο φον Κλέντσε και εκείνος τη βάφτισε «Πλατεία Αισχύλου». Η ονομασία άλλαξε σε «Πλατεία Νομισματοκοπείου». Πολύ απλά γιατί εκεί υπήρχε το κτίριο του Νομισματοκοπείου. Ακολούθως μετονομάστηκε σε «Πλατεία 25ης Μαρτίου» και «Πλατεία Δημοκρατίας».

Το 1878, η πλατεία αλλάζει και πάλι όνομα. Λέγεται «Πλατεία Κλαυθμώνος». «Νονός» ήταν ο συγγραφέας, ιστορικός, ποιητής και μετέπειτα ακαδημαϊκός, Δημήτριος Καμπούρογλου. Εκείνα τα χρόνια, το Δημόσιο έκανε τα πρώτα του βήματα και η μονιμότητα δεν προσφερόταν μαζί με τη θέση εργασίας. Στην πλατεία, σε ένα κτίριο που έχει κατεδαφιστεί, υπήρχε το υπουργείο Οικονομικών. Με κάθε αλλαγή κυβέρνησης, απολύονταν οι προηγούμενοι και έρχονταν οι επόμενοι. Στην πλατεία μαζεύονταν οι δύστυχοι υπάλληλοι και έκλαιγαν.

Το άγαλμα της συμφιλίωσης.



Το όνομά της, η Πλατεία Κλαυθμώνος το πήρε έπειτα από χρονογράφημα του Δ. Καμπούρογλου στην εφημερίδα Εστία. Και σημαίνει η πλατεία του κλάματος. Το 1989, η πλατεία άλλαξε και πάλι όνομα. Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς μετονομάστηκε σε «Πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως». Τότε έγιναν τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του Βασίλη Δωρόπουλου που υπάρχει μέχρι σήμερα.

Βέβαια σήμερα, ουδείς δεν την ονομάζει «Πλατεία Εθνικής Συμφιλιώσεως». Η Πλατεία Κλαυθμώνος αντιστάθηκε στην τελευταία αλλαγή του ονόματός της. Σήκωσε ανάστημα, τόσο όσο οι φιγούρες 8 μέτρων που υπάρχουν στο κέντρο της.
https://exploringgreece.tv/athina/athin ... edZQtXQDIU

[The Rebel]

23/08/2020
Στα άδυτα των μυστικών της Λίμνης της Βουλιαγμένης.
Ο «θησαυρός» της Αττικής και ο θρύλος της νεράιδας που παγιδεύει νεαρά παλικάρια.



Ένας κρυμμένος θησαυρός της αττικής φύσης στην καρδιά της Αθηναϊκής Ριβιέρας, λίγα μόνο χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης (21 χλμ.). Η Λίμνη Βουλιαγμένης, δεν είναι απλώς μια λίμνη, αλλά ένα σπάνιο γεωλογικό φαινόμενο παγκόσμιας εμβέλειας, που προκαλεί ταυτόχρονα θαυμασμό και δέος με τα μυστικά που κρύβονται στο βυθό της.

Ένας μυσταγωγικός προορισμός, πίσω από τον οποίο κρύβονται διάφοροι μύθοι και θρύλοι που έχουν να κάνουν με μια νεράιδα και τα νεαρά παλικάρια που παγιδεύει στα άδυτα της λίμνης. Ο επιβλητικός βράχος, τα ιαματικά νερά, οι δαιδαλώδεις υποβρύχιες σήραγγες, η καταπράσινη βλάστηση συνθέτουν ένα μοναδικό φυσικό αξιοθέατο -μια ανεπανάληπτη εμπειρία.

Η Λίμνη Βουλιαγμένης είναι ενταγμένη στον Εθνικό κατάλογο NATURA 2000 και έχει χαρακτηριστεί ως Τόπος Ιδιαίτερου Φυσικού Κάλους από το Υπουργείο Πολιτισμού, ενώ συγκαταλέγεται στις 20 αναγνωρισμένες ιαματικές πηγές της Ελλάδας από την Ειδική Επιτροπή Προστασίας Φυσικών Ιαματικών Πόρων.

Ο μύθος με την νεράιδα και το μυστηριώδες σπήλαιο.



Από επιστημονικής άποψης αυτό που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το σπήλαιο, το οποίο ξεκινάει στο σημείο που τελειώνει η λίμνη. Μέχρι στιγμής έχει εξερευνηθεί σε μήκος 3.123 μέτρων, ενώ η μία από τις 14 σήραγγές του, με μήκος 800 μέτρα αποτελεί την μεγαλύτερη υποβρύχια σήραγγα σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ωστόσο, το συγκεκριμένο σπήλαιο συνοδεύεται και από έναν θρύλο, ο οποίος συνδέεται με μία νεράιδα που ζει στα νερά του και παγιδεύει τους νεαρούς άντρες που προσπαθούν να το ανακαλύψουν, όπως συνέβη με τους 8 δύτες που έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια της εξερεύνησής του.

Οι πρώτοι που προσπάθησαν να εξερευνήσουν το σπήλαιο μέσω μιας επίλεκτης ομάδας, απ’ ό,τι δείχνουν τα ιστορικά στοιχεία, ήταν οι Γερμανοί κατά την δεκαετία του ΄40.

Αρκετά χρόνια αργότερα, δύο δύτες στην προσπάθειά τους να εξερευνήσουν το σπήλαιο έχασαν την ζωή τους κατά την διαδικασία της αποσυμπίεσης, λίγα μόλις μέτρα πριν την επιφάνεια της λίμνης, με τις σορούς τους να μην έχουν βρεθεί ποτέ.



Αυτό το γεγονός είχε ως αποτέλεσμα το 1988 ο Ελβετός Ζαν Ζακ Μπολάνζ, από τους πιο γνωστούς παγκοσμίως δύτες της εποχής του και πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών, να αναλαμβάνει την προσπάθεια εξερεύνησης και χαρτογράφησης του σπηλαίου της λίμνης, μέσω ενός προγράμματος του Υπουργείου Πολιτισμού και την χρηματοδότησή του από τον Δήμο Βουλιαγμένης.

Αν και οι περισσότεροι έκαναν λόγο για τον μύθο της νεράιδας και τα νεαρά παλικάρια που εκείνη παγιδεύει στα νερά του σπηλαίου, ο Μπολάνζ απέδωσε το χαμό των δύο δυτών τόσο στα ισχυρά ρεύματα εντός του σπηλαίου που προκαλούν μικρές δίνες στο νερό, όσο και στην ελλιπή γνώση τόσο για την γεωγραφία, όσο και για την μορφολογία του σπηλαίου.

Εκτός από αυτούς τους δύο πρώτους δύτες που εξαφανίστηκαν στο σπήλαιο, το μυστηριώδες αυτό δημιούργημα της φύσης έχει «καταπιεί» ακόμη έξι εξερευνητές (τα θύματα προέκυψαν από συνολικά 8 αποστολές εξερεύνησης που έχουν πραγματοποιηθεί στο σπήλαιο) ο θάνατος των οποίων αποδόθηκε στον ανεπαρκή εξοπλισμό και την ελλιπή εξοικείωση με το υποβρύχιο περιβάλλον του σπηλαίου. Το 1995 μετά από απόφαση του Υπουργείου το σπήλαιο έκλεισε για το κοινό για λόγους ασφαλείας.

Η αναπάντεχη ανακάλυψη της ομάδας του Μπολάνζ.



Αυτό που προκάλεσε τις μεγαλύτερες εντυπώσεις, ωστόσο, κατά την εξερεύνηση του σπηλαίου από την ομάδα του Μπολάνζ, ήταν η ανακάλυψη μιας τεράστιας υποβρύχιας έκτασης χωρητικότητας 1.200.000 κυβικών μέτρων, καθώς και η ύπαρξη ενός υπερμεγέθη σταλαγμίτη σε βάθος 105 μέτρων, σε απόσταση μόλις 730 περίπου μέτρων μακριά από την είσοδο του σπηλαίου. Αυτό που εξέπληξε τους ερευνητές ήταν το γεγονός ότι οι σταλαγμίτες δεν αναπτύσσονται κάτω από το νερό, μια ανακάλυψη που είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη διάφορων θεωριών σχετικά τόσο με την μορφολογία της περιοχής κατά το παρελθόν, όσο και με τον σχηματισμό της Μεσογείου.

Η παγκόσμια πρωτιά της λίμνης.
Εκτός των παραπάνω εντυπωσιακών στοιχείων, η Λίμνη Βουλιαγμένης ξεχωρίζει, παγκοσμίως, και για ακόμη ένα χαρακτηριστικό της. Κάτω από τα νερά της βρίσκεται η μεγαλύτερη υπόγεια σήραγγα σε ολόκληρο τον κόσμο, η οποία μετρά μήκος 800 μέτρων, με το βάθος της σε κάποια σημεία να αγγίζει ακόμη και τα 80 μέτρα.

Οι διάδρομοί της σχηματίζουν έναν μεγάλο λαβύρινθο μήκους 4,3 χλμ. (τόσος τουλάχιστον έχει εξερευνηθεί μέχρι στιγμής, χωρίς κανένας να γνωρίζει αν οι εξερευνητές έχουν φτάσει μέχρι το τέλος τους) που έχει ως αποτέλεσμα η εξερεύνησή της να είναι αρκετά δύσκολη και επικίνδυνη, ακόμη και για τους πιο έμπειρους και καλά προετοιμασμένους επαγγελματίες δύτες.

Πού οφείλεται η ονομασία της.



Αν και βρίσκεται πολύ κοντά στην πόλη, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι η ύπαρξή της δεν αναφέρεται σε κανένα αρχαίο κείμενο, παρόλο που αρκετοί αρχαίοι περιηγητές, όπως ο Παυσανίας, αναφέρονται στην ευρύτερη περιοχή. Κάτι που εξηγείται από τους γεωλόγους μέσω των υποθέσεών τους ότι η λίμνη δημιουργήθηκε αργότερα και πιθανότατα κατά τους χριστιανικούς χρόνους, με την κατάρρευση της οροφής ενός τεράστιου σπηλαίου μετά από σεισμό. Κάτι που δικαιολογεί και η σημερινή της ονομασία «Βουλιαγμένη».

Κατά την αρχαιότητα η περιοχή αναφερόταν ως «Ζωστήρ», που σημαίνει ζώνη, και οφείλεται σε έναν μύθο που έχει να κάνει με τη Λητώ. Σύμφωνα με αυτόν, λοιπόν, όταν ήταν έγκυος η Λητώ, μητέρα του Απόλλωνα και της Αρτέμιδος, έτρεχε να γλιτώσει από την Ήρα, καθώς ο πατέρας των παιδιών της ήταν ο Δίας. Σε κάποιο σημείο σταμάτησε, καθώς νόμισε ότι ήρθε η ώρα να γεννήσει, και πέταξε την ζώνη της.


Σήμερα, τα ιαματικά υφάλμυρα νερά της Λίμνης, δημιουργούν ένα υπαίθριο thermal spa, κάτω από τον αττικό ουρανό, με τις ιαματικές ιδιότητές τους να συμβάλλουν στη θεραπεία ρευματικών, δερματικών και γυναικολογικών παθήσεων. Στον πλούσιο έμβιο κόσμο της συγκαταλέγονται και τα γνωστά ψαράκια Garra Rufa που προσφέρουν φυσική απολέπιση της επιδερμίδας.

Οι επιλογές που προσφέρονται στους επισκέπτες είναι αμέτρητες: βουτιές σε πεντακάθαρα νερά, με σταθερή θερμοκρασία μεταξύ 22 και 29 °C όλο το χρόνο, snorkeling, πεζοπορία, ποδήλατο, ασκήσεις ευεξίας. Στο χώρο λειτουργεί εστιατόριο και καφέ, ενώ περιμετρικά της λίμνης βρίσκονται ξαπλώστρες και ομπρέλες για στιγμές χαλάρωσης και ευεξίας.
https://www.newsbeast.gr/weekend/arthro ... yliagmenis

[The Rebel]

04/01/2020
Λυκαβηττός: Πέντε πράγματα που ίσως δε γνωρίζεις.
Το ωραιότερο «μπαλκόνι» της Αθήνας.



Αν έχεις αναζητήσει έστω και μια φορά μέρος για ρομαντζάδα στην Αθήνα, τότε αποκλείεται ο Λυκαβηττός να μην ήταν στις επιλογές σου.

Το ψηλότερο σημείο της Αθήνας μπορεί να υπερηφανεύεται ότι διαθέτει μια από τις ωραιότερες θέες και όχι άδικα. Υπάρχουν, όμως, και μερικά πράγματα που πολλοί δε γνωρίζουν για το Λυκαβηττό.

Για να δούμε μερικά…

Πώς πήρε το όνομά του ο Λυκαβηττός.
Μέχρι το 1832 δεν ήταν Λυκαβηττός, αλλά Αγχεσμός. Υπάρχουν διάφορες εκδοχές γι’ αυτό: Μία κάνει λόγο για λύκους που τριγύριζαν στην περιοχή οπότε και πήρε από αυτούς το όνομά του. Μία άλλη εντοπίζει την ετυμολογία του στις λέξεις λύκη και βαίνω, λόγω της εμφάνισης του ήλιου από εκεί –σαν να λέμε, λόφος του λυκαυγούς. Υπάρχει, επίσης, και μια τρίτη εκδοχή, που θέλει το όνομα να είναι προελληνικό και να σημαίνει μαστοειδές ύψωμα.



Τι λέει ο μύθος για το σχηματισμό του Λυκαβηττού.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο λόφος του Λυκαβηττού σχηματίστηκε από έναν βράχο που κουβαλούσε η Αθηνά από την Πεντέλη όταν πήγαινε προς την Ακρόπολη. Ήθελε λέει να κάνει μια μικρή παρέμβαση στον ναό της και να αυξήσει λίγο το ύψος του. Στο δρόμο, λοιπόν, προς την Ακρόπολη άκουσε τα μαντάτα για τις κόρες του Κέκροπα, που είχαν ανοίξει το καλάθι το οποίο τους είχε εμπιστευτεί να το φυλάνε, και στο οποίο μέσα βρισκόταν ο Εριχθόνιος. Η θεά Αθηνά τότε ταράχτηκε και ο βράχος της έπεσε από τα χέρια. Έγινε, λοιπόν, αυτό που αργότερα οι Αθηναίοι θα αποκαλούσαμε λόφο του Λυκαβηττού.

Η φωταγώγησή του.
Ο Λυκαβηττός φωταγωγήθηκε για πρώτη φορά το 1835. Η φωταγώγησή του ήταν ιδιαίτερη με εκατό φαναράκια που σχημάτιζαν ένα μεγάλο Όμικρον, το αρχικό του ονόματος του Όθωνα. Η δεύτερη, τώρα, φωταγώγηση του λόφου έγινε την 25η Μαρτίου του 1838, με κλαδιά που καίγονταν σχηματίζοντας έναν φλεγόμενο σταυρό.

Ο Λυκαβηττός και το όραμα του Τσίλλερ.
Η ομορφιά του Λυκαβηττού ήταν τότε που μάγεψε μέχρι και τον Ερνέστο Τσίλλερ. Ο σπουδαίος αρχιτέκτονας είχε μεγάλα σχέδια για τον Λυκαβηττό. Στα τέλη του 19ου αιώνα, κατέθεσε στον Χαρίλαο Τρικούπη ένα μεγαλειώδες σχέδιο για το «Αέρειον Θεραπευτήριον». Οραματιζόταν δηλαδή να μετατρέψει τον λόφο σε κέντρο αναψυχής. Μεταξύ άλλων θα περιλάμβανε ξενοδοχείο, καφενεία, αναγνωστήριο, τεχνητούς καταρράκτες, κρήνες, σιντριβάνια και παιδικές χαρές. Το σχέδιο δεν υλοποιήθηκε ποτέ, καθότι κρίθηκε υπερβολικά δαπανηρό.



Το καταφύγιο του Λυκαβηττού.
Κάτι ακόμη που δεν είναι γνωστό σε πολλούς είναι το εξής: Ανάμεσα στους Αγίους Ισιδώρους και το παλιό αναψυκτήριο του Λυκαβηττού, το οποίο λειτουργεί πια, κατασκευάστηκε το 1939 το καταφύγιο του Λυκαβηττού. Φτιάχτηκε, μάλιστα, σε βάθος 100 μέτρων, για τη φύλαξη των αρχείων του κράτους και την προστασία υψηλών προσώπων σε περίπτωση κινδύνου.
https://exploringgreece.tv/athina/lykav ... ka1UYozaUk

[The Rebel]

17/12/2019
Ερνέστος Τσίλλερ: Ο αρχιτέκτονας που γέμισε την Αθήνα «διαμάντια»
Η ζωή και το τέλος του ανθρώπου που στόλισε στην Ελλάδα με αριστουργήματα.



Αν σε κάποιον μπορεί να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός «Φιλέλληνας», αδιαμφισβήτητα αυτός μπορεί να είναι ο Ερνέστος Τσίλλερ. Μια προσωπικότητα που άφησε όσο λίγες το αποτύπωμά της στην Αθήνα και την Ελλάδα γενικότερα. Είναι ο άνθρωπος που μετέτρεψε την πρώτη πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού βασιλείου από ένα μεγάλο χωριό -οικιστικά- σε μια πόλη με ευρωπαϊκό αέρα.

Ενας αρχιτέκτονας που δεν είδε την ανέγερση κτιρίων στην Αθήνα ως απλό επάγγελμα. Η Ελλάδα έγινε για εκείνον η ιδιαίτερη πατρίδα του και ταυτόχρονα ο «καμβάς» που θα ξεδίπλωνε όλο το ταλέντο του. Μελέτησε όσο λίγοι την αρχιτεκτονική της κλασικής αρχαιότητας και του Βυζαντίου. Κατάφερε, λοιπόν, να παντρέψει αυτούς τους ρυθμούς με αναγεννησιακά στοιχεία, ευρωπαϊκά αρχιτεκτονικά κινήματα, όπως ο νεοκλασικισμός και βορειοευρωπαϊκές πινελιές.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του Τσίλλερ.



Ο Ερνέστος Τσίλλερ (Ernst Moritz Theodor Ziller) γεννήθηκε στις 22 Ιουνίου του 1837 στο Oμπερλόσσνιτς της Σαξονίας. Το οικογενειακό του υπόβαθρο έπαιξε αδιαμφισβήτητα ρόλο στη μετέπειτα πορεία του. Ο πατέρας του ήταν μηχανικός και μάλιστα εργολάβος της περιοχής που ζούσαν. Ο Ερνέστος και τα αδέρφια του έζησαν από πολύ κοντά το επάγγελμα του πατέρα τους. Η επαφή τους μάλιστα δεν παρέμεινε μόνο στα σχέδια αλλά πολύ συχνά βρίσκονταν στην οικοδομή για να δουν στην πράξη πώς γίνεται η ανέγερση των κτιρίων. Τα παιδικά του χρόνια έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στον δικό του επαγγελματικό προσανατολισμό. Δε θα γινόταν, ωστόσο, τίποτε αν δεν υπήρχε η πρώτη «μαγιά», το μοναδικό ταλέντο του.

Ο μέντοράς του, οι σπουδές και τα πρώτα βήματα.
Καταλυτικό ρόλο στην πορεία του Τσίλλερ έπαιξε ο Θεόφιλος Χάνσεν. Το 1855 έγινε δεκτός στην Βασιλική Σχολή της Αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου της Δρέσδης απ’ όπου και αποφοίτησε το 1858. Ωστόσο στο ενδιάμεσο θα κάνει την πρακτική του Βιέννη στο γραφείο του Δανού αρχιτέκτονα. Αυτή η συνάντηση θα είναι μοιραία για την εξέλιξη του Τσίλλερ. Ο Χάνσεν είναι ο άνθρωπος που θα τον φέρει για πρώτη φορά σε επαφή με την Ελλάδα. Χωρίς να μπορεί να φανταστεί ότι ανοίγει έτσι ένα κεφάλαιο στην αρχιτεκτονική ζωή μιας ολόκληρης χώρας. Το 1859 ο Ερνέστος Τσίλλερ έχει επιστρέψει στην πατρίδα του και μάλιστα συμμετέχει σε διαγωνισμό ανέγερσης κατοικιών στην Τιφλίδα. Τα σχέδια του ανατρέπονται όταν ο Χάνσεν αναλαμβάνει την ανέγερση του κτιρίου της Ακαδημίας Αθηνών. Προτείνει τότε στον Τσίλλερ να αναλάβει την επίβλεψη. Ο Γερμανός αρχιτέκτονας δέχεται.

Η πρώτη επαφή με την Ελλάδα.



Τον Ιανουάριο του 1861 ο Τσίλλερ σε ηλικία 24 ετών φτάνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Αθήνα. Παρά την πλήρη αφοσίωσή του στο έργο της Ακαδημίας, θέλει να γνωρίσει τους αρχιτεκτονικούς θησαυρούς όλης της Ελλάδας. Ετσι περιοδεύει στη χώρα και καταγράφει τα στοιχεία της αρχιτεκτονικής και τις επιρροές των διάφορων πολιτισμών τα κτίρια. Στα μετέπειτα έργα του, μάλιστα, είναι φανερά επηρεασμένος και δεν αρκείται στην απλή αντιγραφή ευρωπαϊκών στοιχείων. Αυτό τον έκανε να ξεχωρίσει. Μελέτησε την Ακρόπολη και ανέλυσε σε βάθος τα κλασικά δημιουργήματα.

Ο Τσίλλερ εντάχθηκε πολύ γρήγορα στην αθηναϊκή κοινωνία και προσαρμόστηκε στην ελληνική κουλτούρα. Κάνει γνωριμίες και δημιουργεί τον δικό του κύκλο στην πρωτεύουσα. Ωστόσο, αναγκάζεται να φύγει για ένα διάστημα στην Ιταλία και από εκεί στη Βιέννη. Μετά την έξωση του Οθωνα τα έργα στην Ακαδημία διακόπτονται και εκείνος ξεκινάει μια σειρά εκπαιδευτικών ταξιδιών. Το 1864 επιστρέφει στο γραφείο του Χάνσεν στη Βιέννη και συνεχίζει τις σπουδές του στην αρχιτεκτονική και την ζωγραφική στη Σχολή Καλών Τεχνών. Δεν είναι τυχαίο ότι με την αποφοίτησή του τιμήθηκε από τη Σχολή με αργυρό μετάλλιο.

Η επιστροφή στην Ελλάδα.



Η απουσία του από την Ελλάδα δεν κράτησε για πολύ. Το 1868 ο Ερνέστος Τσίλλερ επιστρέφει και μένει για πάντα. Η Αθήνα τον έχει κερδίσει και εκεί πλέον θα χτίσει την καριέρα του κάνοντας αυτό που αγαπά. Σχεδιάζοντας αρχιτεκτονικά διαμάντια και διαμορφώνοντας την οικιστική όψη μιας ολόκληρης πόλης.

Το 1872 διορίζεται καθηγητής στο Σχολείο των Τεχνών, το σημερινό Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Λίγα χρόνια αργότερα, όμως, θα απομακρυνθεί από εκεί. Η πεισματική του άρνηση να συγκαλύψει οικονομικές καταχρήσεις που καθυστερούσαν την ανέγερσή του Ζαππείου θα τον οδηγήσουν στην απόλυση. Η ζωή του όμως πια είναι οργανωμένη στην Ελλάδα και δεν θα αποχωρήσει δεύτερη φορά.

Η επαγγελματική άνοδος.
Εντωμεταξύ, η καριέρα του αρχίζει να γνωρίζει μεγάλη άνοδο. Σε αυτά τα χρόνια παραμονής του στην Ελλάδα παντρεύεται με τη σολίστ πιάνου και συνθέτρια, Σοφία Δούδου. Ταυτόχρονα γνωρίζεται και αποκτά φιλία με τον βασιλιά Γεώργιο Α’. Η εμπιστοσύνη που θα δείξει στον πρόσωπό του, τού ανοίγει δεκάδες πόρτες. Ο Τσίλλερ σύντομα αναλαμβάνει δεκάδες παραγγελίες για ανέγερση δημοσίων αλλά και ιδιωτικών κτιρίων.

Μελέτησε συνολικά πάνω από 600 κτίρια και μετέτρεψε την Αθήνα σε ένα πραγματικό αρχιτεκτονικό στολίδι. Ηταν ο μοναδικός που μελέτησε τόσο την τότε υπάρχουσα αισθητική της χώρας και την προσάρμοσε στις ευρωπαϊκές γραμμές. Το αποτέλεσμα ήταν η πραγματική αναγέννηση της Αττικής.

Περί το έτος 1912 ο Τσίλλερ έχει ήδη στολίσει την Αθήνα με αριστουργήματα. Καθιερώνεται ως ο πλέον καταξιωμένος αρχιτέκτονας της εποχής και δημιουργεί σπουδαία έργα το ένα μετά το άλλο. Ολα με προσωπικό ενδιαφέρον διατηρώντας μια μοναδική ισορροπία ανάμεσα στο επάγγελμα και την αγάπη του για την Ελλάδα.

Το αποκορύφωμα ήρθε όταν ο βασιλιάς τού αναθέτει την ανέγερση των θερινών ανακτόρων στο Τατόι. Ολη η αθηναϊκή ελίτ θα περάσει τότε από το γραφείο του για να μπει στη λίστα. Ολοι θέλουν μέγαρα και εξοχικές κατοικίες δια χειρός… Τσίλλερ! Τα κτίριά του είναι άμεσα αναγνωρίσιμα. Μέχρι και σήμερα τα κτίρια που σχεδίασε αναγνωρίζονται πολύ εύκολα. Στα δημόσια θα δει κανείς ότι διατηρείται το ελληνικό πνεύμα του κλασικισμού ή της βυζαντινής παράδοσης. Στα ιδιωτικά έργα του, ο Τσίλλερ έδωσε έναν τόνο αθηναϊκού νεοκλασικισμού αλλά και εκλεκτισμού.

Το σπουδαίο έργο του Τσίλλερ.



Δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσεις τα έργα του Τσίλλερ. Ωστόσο κάποια από τα αριστουργήματά του είναι περισσότερο γνωστά. Το Προεδρικό Μέγαρο αδιαμφισβήτητα συγκαταλέγεται στα πιο εντυπωσιακά. Τη λίστα συμπληρώνουν η Εθνική Βιβλιοθήκη, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο (στο τελευταίο στάδιο της επίβλεψης), το Βασιλικό Θέατρο, το Δημοτικό Θέατρο Αθηνών και το Μέγαρο Μελά.

Το Παλαιό Χημείο, το Γερμανικό και Αυστριακό Αρχαιολογικό Ινστιτούτο, το Ιλίου Μέλαθρον, το Μέγαρο Ανδρέα Συγγρού και η Αιγυπτιακή Πρεσβεία ξεχώρισαν επίσης για την αισθητική τους. Το ίδιο και το Μέγαρο Σταθάτου και το Μέγαρο Ανδρέα Συγγρού.

Ο Ερνέστος Τσίλλερ ανέλαβε επίσης πλήθος ναών, ξενοδοχείων και ιδιωτικών κατοικιών. Το έργο του μάλιστα δε σταμάτησε μόνο στην Αθήνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το Δημαρχείο της Ερμούπολης το οποίο ξεχωρίζει για την αρχιτεκτονική και αισθητική του. Με ό,τι κι αν καταπιανόταν το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό. Δυστυχώς πολλά από τα αριστουργήματά του σήμερα δεν υπάρχουν. Θυσιάστηκαν στο βωμό της αντιπαροχής και κατεδαφίστηκαν. Μόνο οι φωτογραφίες μένουν να τα θυμίζουν.

Πρωτοπόρος και στην κατασκευή.



Ο Τσίλλερ πρωτοπόρησε όχι μόνο στο σχεδιασμό αλλά και στην κατασκευή. Λίγοι γνωρίζουν ότι είναι ο πρώτος που έφερε στην Ελλάδα τον τεχνητό εξαερισμό και την κεντρική θέρμανση. Επίσης αντικατέστησε τα παντζούρια με ρολά στα μαγαζιά της Αθήνας. Είναι μάλιστα ο πρώτος αρχιτέκτονας στην Ελλάδα που χρησιμοποίησε σιδηρά υποστυλώματα στην οικοδομή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η οικία του Ερρίκου Σλήμαν (το Ιλίου Μέλαθρον). Ο Τσίλλερ έβαλε ρολά στα παράθυρα, πυροπροστασία και σύστημα θέρμανσης και εξαερισμού με αεραγωγούς που κατέληγαν στα δάπεδα των δωματίων!

Ο Ερνέστος Τσίλλερ πέθανε στην Ελλάδα το 1923 πάμφτωχος. Μερικοί άστοχοι οικονομικοί χειρισμοί τον οδήγησαν στην πτώχευση και έχασε το σπίτι του. Ηδη από το 1911, το κτίριο είχε περάσει στα χέρια μεγάλης ασφαλιστικής εταιρείας. Ένα χρόνο μετά η εταιρεία έβγαλε το σπίτι σε πλειστηριασμό. Νέος ιδιοκτήτης έγινε ο Κεφαλλονίτης τραπεζίτης και ιδρυτής της Ιωνικής και Λαϊκής Τράπεζας, Διονύσιος Λοβέρδος.

Ο Τσίλλερ αποτέλεσε αδιαμφισβήτητα για την Ελλάδα μια σπουδαία προσωπικότητα. Χωρίς υπερβολή είναι ο άνθρωπος που διαμόρφωσε την αρχιτεκτονική αισθητική της Αθήνας πριν αυτή γεμίσει πολυκατοικίες άναρχα δομημένες. Άφησε το σημάδι του ανεξίτηλα στη χώρα που αγάπησε ίσως και περισσότερο από τη χώρα που γεννήθηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι έλαβε και την ελληνική υπηκοότητα.

Σήμερα, πέρα από το ζωντανό έργο του που μπορεί κανείς να θαυμάσει στους δρόμους της Αθήνας, μπορεί να επισκεφθεί την Εθνική Πινακοθήκη. Εκεί βρίσκονται τα περισσότερα σχέδια και οι μελέτες του, αρκετές εκ των οποίων έμειναν στα χαρτιά.

Πηγή φωτογραφιών: athensattica.com, syrosisland.gr, wikipedia.org
https://exploringgreece.tv/prosopa/erne ... hBY8hczYVk

[The Rebel]

26/08/2020
Δύο περιοχές της Αττικής με περίεργα ονόματα που λίγοι ξέρουν ποιες είναι.



Η Αττική έχει μια τόσο πλούσια ιστορία που σε εκπλήσσει κάθε φορά που την ανακαλύπτεις. Γεγονότα, ιστορίες, μύθοι και θρύλοι ακολουθούν τις διάφορες περιοχές της. Όπως επίσης τις ακολουθούν και διάφορα ονόματα. Πολλές από τις περιοχές της Αττικής ονομάζονται πλέον εντελώς διαφορετικά απ’ ό,τι πριν 30 χρόνια για παράδειγμα. Αυτό συμβαίνει και με δύο περιοχές της Αττικής οι οποίες έχουν περίεργα ονόματα αλλά λίγοι ξέρουν ποιες πραγματικά είναι. Ο λόγος για το Χεζολίθαρο και τη Μουνιχία. Εσύ ξέρεις σε ποιες περιοχές απευθυνόμαστε;

Το Χεζολίθαρο στο κέντρο της Αθήνας.
Η περιοχή που το πάλαι ποτέ ονομαζόταν Χεζολίθαρο ήταν τμήμα του σημερινού Μεταξουργείου. Είναι ουσιαστικά τμήμα ανάμεσα στο Μεταξουργείο και στο Βοτανικό. Πώς όμως είχε προκύψει αυτό το όνομα; Ήταν όταν τα αδέρφια Δουρούτη ίδρυσαν στην περιοχή τις πρώτες μεταξουργικές επιχειρήσεις. Μετά το γάμο του Αθανάσιου Δουρούτη με την κόρη του Μιχαήλ Ιατρού δημιούργησαν την εταιρεία «Σηρική Εταιρεία της Ελλάδος Α. Γ. Δουρούτης και Σία». Αγόρασαν έπειτα το χρεωκοπημένο εργοστάσιο μεταξουργίας των Άγγλων.

Κάπως έτσι, λοιπόν, συνοπτικά, γεννήθηκε το Μεταξουργείο με γενικό διευθυντή τον Αθανάσιο Δουρούτη ο οποίος μάλιστα ζούσε μέσα στο εργοστάσιο. Στους τίτλους κυριότητας του εργοστασίου της οικογένειας Δουρούτη αναφέρονταν εναλλάξ τα τοπωνύμια «Χρισμένο λιθάρι», «Χρυσολίθαρο» αλλά και «Χεζολίθαρο». Έτσι έμεινε να το αποκαλούν με αυτό το όνομα. Εντωμεταξύ γύρω από το εργοστάσιο σχηματίστηκε ολόκληρη περιοχή με το όνομα «Χεζολίθαρο» η οποία σήμερα λέγεται Μεταξουργείο.

Ποια είναι η Μουνιχία της Αττικής.


Πηγή φωτογραφίας: Templar52

Κατά τον ίδιο τρόπο έχει αλλάξει σήμερα όνομα και μια άλλη περιοχή της Αττικής, η λεγόμενη Μουνιχία. Ο λόγος για το Μικρολίμανο που κάποτε (κατά την αρχαιότητα), λοιπόν, ονομαζόταν λιμένας Μουνιχίας όπως και η ευρύτερη περιοχή. Πώς είχε προκύψει αυτό το όνομα; Όπως αναφέρει, χαρακτηριστικά ο Ευριπίδης στον Ιππόλυτο, ο αρχικός ιδρυτής της περιοχής ήταν ο μυθικός ήρωας «Μούνιχος» που εγκαταστάθηκε στην περιοχή με τους οπαδούς τους «Μινύες». Ωστόσο, σταδιακά και με την πάροδο των ετών, άλλα ιστορικά γεγονότα έλαβαν χώρα και τελικά παρέμεινε η ονομασία Μικρολίμανο.

Με πληροφορίες από το βιβλίο: Γειτονιές της παλιάς Αθήνας. Το Μεταξουργείο. Κολωνός- Ακαδημία Πλάτωνος, του Κώστα Χατζιώτη, εκδόσεις Δήμου Αθηναίων, Αθηναϊκή Βιβλιοθήκη.
https://exploringgreece.tv/attiki/dyo-p ... nai/26359/

[The Rebel]

04/05/2020
Πώς ήταν η Αθήνα όταν είχε πληθυσμό λιγότερο από 70.000.
Ποιες περιοχές είχαν τον περισσότερο κόσμο.



Μπορεί η Αθήνα να μετρά σήμερα εκατομμύρια κόσμου αλλά κάτι τέτοιο δεν ίσχυε φυσικά τους προηγούμενους αιώνες. Μελετώντας αναφορές και ιστοριογραφίες διαπιστώνει κανείς ότι η Αθήνα των νεότερων χρόνων παρουσιάζεται ως μια μικρή πόλη πριν καν επιλεγεί ως πρωτεύουσα του ελευθέρου κράτους. Το σίγουρο είναι ότι Αθήνα όταν έγινε πρωτεύουσα του νέου Βασιλείου της Ελλάδας είχε πολλά ερείπια και λίγο πληθυσμό.

Λίγα χρόνια πριν είχε δημοσιευτεί από το υπουργείο Εσωτερικών η απογραφή του 1879 στην οποία αποτυπωνόταν σε νούμερα ο πληθυσμός της Αθήνας και ευρύτερα της Αττικής. Τότε η Αθήνα είχε 63.374 κατοίκους. Χωριστά είχαν καταγραφεί άλλες περιοχές. Η Κυψέλη (77 κάτοικοι) τα Πατήσια (847 κάτοικοι) και οι Αμπελόκηποι (165) που σήμερα είναι αναπόσπαστο μέρος της Αθήνας τότε θεωρούνταν μακρινές περιοχές! Με βάση τα στοιχεία αυτά η αμέσως πολυπληθέστερη περιοχή της Αττικής ήταν το Μαρούσι με 1216 κατοίκους. Ακολουθούσε η Κηφισιά με 652 και το Χαλάνδρι με 558.

Μόνο τα Λιόσια από την Δυτική Αττική είχαν πιο δυνατό αποτύπωμα με 372 κατοίκους. Άλλες δυτικές περιοχές ήταν ακόμα αραιοκατοικημένες: ο Κορυδαλλός είχε 70 και το Περιστέρι μόλις 49 κατοίκους. Μπορεί να καταλάβει κανείς πόσο διαφορετική εικόνα είχε τότε η Αθήνα. Σε πίνακες που διασώζονται από εκείνη την εποχή μπορούμε να δούμε μια εντελώς άλλη Αθήνα που από λίγα μόνο σημεία αναγνωρίζονται.

Τα ονόματα των περιοχών στην Παλιά Αθήνα όταν είχε λίγο πληθυσμό.
Εντύπωση προκαλούν ονομασίες περιοχών που σήμερα έχουν άλλη καταγραφή. Τέτοιες είναι η Κατσιποδού που είναι σημερινή Δάφνη και ο Καράς η σημερινή Ηλιούπολη. Ακόμη και το Χασάνι το σημερινό Ελληνικό. Επίσης οι Τράχωνες είναι στο Άνω Καλαμάκι και το Μπραχάμι είναι ο σημερινός Αγ. Δημήτριος. Όλες αυτές οι περιοχές το 1879 είχαν συνολικά 275 κατοίκους. Τέλος η περιοχή Λευή που είχε 62 κατοίκους βρισκόταν στον Ελαιών. Πήρε το όνομά της από την αγροικία ενός Εβραίου. Συμπερασματικά το 1879 η Αθήνα και οι κατοικημένες περιοχές γύρω από αυτή είχαν πληθυσμό 68.677.



Ενδιαφέρουσες πληροφορίες ανέπτυξε ο ιστορικός Λεωνίδας Καλλιβρετάκης, στην ηλεκτρονική έκδοση της έκδοσης η «Αρχαιολογία της πόλης των Αθηνών» του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών. «Όταν έγινε η επιλογή της ως Πρωτεύουσας, η Αθήνα ήταν ένα χωριό 4.000 κατοίκων και ο Πειραιάς μια ασήμαντη ιχθυόσκαλα». «Ήσαν δε τότε [1834] αι Αθήναι κωμόπολις 10 ή 12.000 κατοίκων, πλήρης ερειπίων, ολίγας οικίας παρά τους πρόποδας της Ακροπόλεως έχουσα». Αυτές είναι κάποιες χαρακτηριστικές φράσεις, με κλιμακούμενες αποχρώσεις αυτής της αντίληψης. Εντούτοις, οι μαρτυρίες της εποχής υποδηλώνουν ότι αυτή η εντύπωση δεν ανταποκρίνεται στα πράγματα.


Άποψη της πόλης των Αθηνών, σε πίνακα του Richard Temple το έτος 1810. Στο αριστερό άκρο της εικόνας διακρίνεται η Πύλη του Αδριανού και στο δεξιό το Θησείο. Πηγή: J. C. Hobhouse, A journey through Albania and other provinces of Turkey in Europe and Asia, to Constantinople, during the years 1809 and 1810, Λονδίνο 1813

«Η Αθήνα η πόλις» αποτελεί το σκηνικό των ενθυμημάτων του Παναγή Σκουζέ «από τα 1788 έως τα 1796», ενώ την γενέθλια «πολιτεία των Αθηνών» επισκέπτεται ο Παναγιώτης Κοδρικάς στα 17892. Φτάνοντας με τον Λόρδο Βύρωνα στην Αθήνα το 1810 ο Βαρώνος Hobhouse και ακούγοντας τον οδηγό τους να λέει «αφέντη, να η χώρα», νόμιζε ότι άκουσε «να το χωριό», αλλά «έκπληκτοι είδαμε σε μια πεδιάδα, σε μεγάλη από μας απόσταση, μια μεγάλη πόλη γύρω από ένα περίοπτο ύψωμα, πάνω στο οποίο μπορέσαμε να διακρίνουμε κάποια οικοδομήματα, και πέραν αυτής της πόλεως, τη θάλασσα».
https://exploringgreece.tv/athina/pos-i ... nbexternal

[The Rebel]

14/03/2020
Σπάνιες εικόνες: Πώς ήταν η Αθήνα πριν από το 1821
Πώς ήταν η παλιά Αγορά και η Ακρόπολη.



Η εικόνα που έχουμε για την Παλιά Αθήνα έρχεται συνήθως από ασπρόμαυρες φωτογραφίες των αρχών του 20ου αιώνα. Δείχνουν τη μετάβαση της πρωτεύουσας της Ελλάδας από μια επαρχιακή πόλη σε μια ευρωπαϊκή μιμούμενη τα πρότυπα των άλλων χωρών. Σε αυτό, βέβαια, βοήθησε το πρώτο πολεοδομικό σχέδιο πόλης που εκπόνησαν οι Κλεάνθης-Schaubert αλλά και οι σπουδαίες αρχιτεκτονικές παρεμβάσεις που έκαναν μέσω του έργου τους αρχιτέκτονες όπως ο Ερνέστος Τσίλλερ.

Πώς ήταν η Αθήνα προεπαναστατικά.
Γι’ αυτό όμως, που δεν έχουν ξεκάθαρη εικόνα πολλοί είναι για το τι μόρφή είχε η Αθήνα κατά τη διάρκεια των ετών πριν το 1821. Πώς ήταν η Ακρόπολη; Πώς έμοιαζε το Μοναστηράκι; Μια από τις πιο σημαντικές και ιδιαίτερες για την ιστορία καταγραφέςγι’ αυτό έκανε ο Αγγλο-ιρλανδός περιηγητής και ζωγράφος Έντουαρντ Ντόντγουελ. Ο ίδιος αφιέρωσε τη ζωή του στη μελέτη πολιτισμών της Μεσογείου και αφήσε ως κληρονομιά γκραβούρες με την Αθήνα, αλλά και άλλα μέρη της Ελλάδας, προεπαναστατικά.

Συγκεκριμένα 1801 μαζί με τον Γεώργιο Γαβρά από την Σαντορίνη και συνοδοιπόρους τους συμπατριώτες του William Gell και Atkins περιηγήθηκε τα Ιόνια Νησιά, την Πάργα, την Φωκίδα, την Βοιωτία και την Αθήνα. Αφού τελείωσε την περιήγησή του και την καταγραφή της ιστορίας σε διάφορα νησιά του Αιγαίου, έπειτα επισκέφτηκε την Κωνσταντινούπολη.

Οι εικόνες που άφησε πίσω του είναι χαρακτηριστικές της όψης της Αθήνας εκείνη την περίοδο. Μπορεί να δει κανείς την Ακρόπολη στις αρχές του 19ου αιώνα. Τότε που πάνω στον Ιερό Βράχο μπορούσε να διακρίνει μεταξύ άλλων κάποιος τον φράγκικο πύργο που σήμερα δε διασώζεται.



Οδοιπορώντας από την Ναύπακτο και το Γαλαξείδι, ο Ντόντγουελ ανέβηκε στον Παρνασό, επισκέφθηκε τους Δελφούς και δια μέσου των χωριών της Βοιωτίας έφτασε στην Αθήνα, όπου έλαβε μέρος σε αρχαιολογικές ανασκαφές.

Ο ίδιος είχε γράψει στον πρόλογο του οδοποροικού του: «Ήθελα να επισκεφτώ την Ελλάδα, να ερευνήσω τις αρχαιότητες, να συγκρίνω το παρελθόν της με το παρόν και να μην παραλείψω τίποτα που θα μπορούσε να είναι για τον αρχαιόφιλο αναγνώστη αντικείμενο ενδιαφέροντος ή πηγή χαράς». Και το πέτυχε. Εκτός από τον ίδιο, βέβαια, κι άλλοι περιηγητές κατάφεραν να αποτυπώσουν σκηνές και όψεις της Αθήνας κατά τη περίοδο πριν από το το 1821.



Εικόνες που σε ταξιδεύουν στο χρόνο.

Μπορείς να δεις πώς έμοιαζε το παζάρι στην Αθήνα αλλά και οι φημισμένοι Αέρηδες. Να πάρεις μια εικόνα από τους χωμάτινους δρόμους και το οθωμανικό στοιχείο που βέβαια ήταν πολύ έντονο εκείνη την περίοδο. Όχι μόνο στην Αθήνα αλλά και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Στις εικόνες, επίσης, διακρίνεται η βλάστηση στην Αθήνα, όπου βόσκουν πρόβατα. Είναι πλούσια και τα ποτάμια Ιλισός και Κηφισός χαρίζουν στιγμές δροσιάς στους ντόπιους βοηθώντας στην καλλιέργεια των πενήντα χιλιάδων ελαιόδεντρων.

Σπάνιες συλλογές θα βρει κανείς στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο είναι το παλαιότερο ίδρυμα μελέτης της νεότερης ιστορίας της χώρας μας. Εδώ και πολλά χρόνια εκεί εκθέτονται με μεγάλη προσοχή τα τεκμήρια που αφηγούνται την εξέλιξη του νεότερου Ελληνισμού μέχρι σήμερα.


Διακρίνεται ο Μεντρεσές, ιεροδιδασκαλείο των Τούρκων. William Cole (1800-1892)

Μια άλλη όψη της Αθήνας που σίγουρα δεν βλέπουμε συχνά…
Πηγή φωτογραφιών: www.nhmuseum.gr
https://exploringgreece.tv/athina/spani ... pIpLNMzYw0

[The Rebel]

23/02/2020
Σπάνιες φωτογραφίες από την Παλιά Αθήνα του 1900
Τότε που οι ακόμη και οι κεντρικοί δρόμοι έμοιαζαν με μεγάλα οικόπεδα.



Ανοίγοντας το χρονοντούλαπο της ιστορίας, θα γνωρίσεις μια άλλη Αθήνα. Την Παλιά Αθήνα προηγούμενων αιώνων που έχει αλλάξει πολύ μέσα στο χρόνο. Τότε που έμοιαζε με μια επαρχιακή πόλη 120.000 ανθρώπων. Κοιτώντας παλιές φωτογραφίες και διαβάζοντας παλιές ιστορίες βλέπουμε μια μικρή αναπτυσσόμενη πόλη.

Η Αθήνα και η οικονομία του 1900-1910
Μια περίοδος που χαρακτηριστική και μείζονος σημασία για την οικονομία και την άνθιση της Αθήνας. Την μετατροπή της σε κέντρο εμπορίου και αποφάσεων. Το εμπόριο εκείνη την περίοδο ήταν σε άνθιση όπως και οι βιοτεχνίες. Η μεγάλη οικοδομική δραστηριότητα έδινε δουλειά σε αρκετά από τα πάρα πολλά διαθέσιμα εργατικά χέρια. Σε ανάπτυξη βρισκόταν και η βιομηχανία που χρησιμοποιούσε ως κινητήρια δύναμη τον ατμό.

Ήταν η περίοδος που βρισκόταν σε πλήρη λειτουργία και το Μεταξουργείο του Α. Δουρούτη, ο οποίος αγόρασε το παλιό εργοστάσιο της «Αγγλικής Σηρικής Εταιρίας» και το εκσυγχρόνισε. Άνοιξε, επίσης, άλλα δύο, έναν αλευρόμυλο και ένα ελαιοτριβείο.

Αυτά δεν σημαίνουν βέβαια ότι ο πληθυσμός γνώριζε οικονομική ευμάρεια. Μεγάλο μέρος, ίσως το μεγαλύτερο, ζούσε σε καλύβες και παραπήγματα. Με δυσκολία έβγαζαν τα προς το ζην και πολλοί είχαν φτάσει στην Αθήνα αναζητώντας μια εργασία. Άργησε να έρθει η εποχή που η καθημερινότητα βελτιώθηκε σε σημαντικό βαθμό. Και αυτό σταδιακά και όχι σε όλες τις οικογένειες.


Πατριάρχου Ιωακείμ, 1910



Οδός 3ης Σεπτεμβρίου, 1903

Οι δρόμοι και το πρώτο σχέδιο πόλεως.


Οδός Βασιλίσσης Σοφίας, 1905

Το πρώτο σχέδιο πόλεως της Αθήνας εκπονήθηκε από τους αρχιτέκτονες Κλεάνθη και Σάουμπερτ το 1832, προτού ακόμη αυτή ανακηρυχθεί πρωτεύουσα του Ελληνικού Κράτους το 1834. Αν μελετήσει κανείς το τοπογραφικό σχέδιο των δύο αρχιτεκτόνων θα διαπιστώσει ότι διέθετε όλα αυτά που αργότερα στερήθηκε η Αθήνα. Δηλαδή οδούς μεγάλου πλάτους, κήπους, πλατείες και χώρους για τα δημόσια κτίρια. Σημείο αναφοράς ήταν τα τέσσερα βουλεβάρτα γύρω από το κέντρο, που έδιναν σημαντική ανάσα και διέξοδο στη μελλοντική ανάπτυξή της.


Η κάτω πλευρά της πλατείας Συντάγματος το 1900

Τελικά μετά από πολλές αλλαγές άρχισαν να εφαρμόζεται το σχέδιο το οποίο υπέστη πολλές τροποποιήσεις. Βλέποντας κανείς, βέβαια, φωτογραφίες από την Παλιά Αθήνα θα διαπιστώσει τις τεράστιες ρυμοτομικές αλλαγές που συντελέστηκαν από τότε έως σήμερα. Ακόμη και κεντρικές οδοί της πόλης μοιάζουν αγνώριστες. Τη δεκαετία 1900-1910 συντελέστηκαν μερικές από τις καθοριστικές αλλαγές στην Αθήνα.

Ο τότε Δήμαρχος Αθήνας, Σπύρος Μερκούρης, μιμούμενος τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, άρχισε το 1902 να ασφαλτοστρώνει δρόμους. Ξεκίνησε από την Αιόλου. Ακολούθησαν η Αθηνάς, η Ευριπίδου, η πλατεία Λουδοβίκου (σημερινή Κοτζιά). Στα τέλη του 1905 ασφαλτοστρώθηκαν η Σταδίου η Πανεπιστημίου και η Πλατεία Συντάγματος. Το 1908 εγκαταστάθηκαν τα πρώτα τηλέφωνα της σουηδικής εταιρίας Ερριξον δυνάμεως 800 συνδρομητών, στο Ταχυδρομείο Αθηνών στην πλατεία Λουδοβίκου.


Οδός Ερμού, 1903

Αυτές οι εικόνες από την Παλά Αθήνα απέχουν πολύ από τη σημερινή εικόνα της. Το τυπικό κτίριο των σύγχρονων σπιτιών της Αθήνας είναι η πολυκατοικία μέσου ύψους. Πολυκατοικίες που κτίστηκαν στις περιοχές του κέντρου και της περιφέρειας πήραν τις θέσεις νεοκλασσικών σπιτιών μεγάλης αρχιτεκτονικής αξίας που αποτελούσαν κομμάτι της ιστορίας μας. Έτσι από τη μια αυτά τα κτίρια της δεκαετίας ’50 και ’60 κτισμένα από επιχειρηματίες κατασκευαστές, με τη μέθοδο της αντιπαροχής, πολλές φορές χωρίς τη μελέτη αρχιτέκτονα, και από την άλλη η αυθαίρετη δόμηση που ολοένα και αυξανόταν, μετέτρεψαν την Αθήνα σε μια πιο απρόσωπη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, που όμως παραμένει «διαμαντόπετρα στη γης το δαχτυλίδι», όπως διαβάζουμε στους στίχους του Παλαμά.


Οδός Πανεπιστημίου, 1900

Πηγή φωτογραφιών:
https://www.facebook.com/spanosmihalis/
https://exploringgreece.tv/athina/spani ... myCvpMzYVk

[The Rebel]

16/01/2020
Παλιά Αθήνα: Όταν η Πλατεία Συντάγματος έμοιαζε με μεγάλο χωράφι.



Είναι με βεβαιότητα η πιο πολυσύχναστη και πολυπερπατημένη πλατεία της Ελλάδας. Από εκεί περνούν καθημερινά άνθρωποι για να πάνε στη δουλειά τους. Τουρίστες που επισκέφτηκαν την Ελλάδα. Μεγάλοι και μικροί που έχουν πάει για βόλτα ή για ψώνια στην Αθήνα. Η Πλατεία Συντάγματος είναι αδιαμφισβήτητα σήμα κατατεθέν της πρωτεύουσας και μια από τις πιο παλιές της χώρας. Επίσης ανήκει στις 100 μεγαλύτερες του κόσμου.

Η ιστορία της Πλατείας Συντάγματος.
Η Πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα πήρε το όνομά της από το Σύνταγμα το οποίο αναγκάστηκε να παραχωρήσει το 1843 ο βασιλιάς Όθωνας λόγω της λαϊκής εξέγερσης της 3ης Σεπτεμβρίου. Ανέκαθεν αυτή η πλατεία μαζί με την πλατεία Ομονοίας αποτελούσαν και αποτελούν τα δύο σημεία αναφοράς της πόλης. Σήμερα περιβάλλεται από σημαντικά κτίρια της πρωτεύουσας, όπως το κτίριο της Βουλής, το ιστορικό ξενοδοχείο «Μεγάλη Βρετάνια» και Κεντρικούς Φορείς του Δημοσίου. Ωστόσο δεν είχε πάντα την εικόνα που έχει σήμερα. Για την ακρίβεια αν κοιτάξει κάποιος παλιές φωτογραφίες θα δει κάτι εντελώς διαφορετικό. Μια μεγάλη έκταση ή – γιατί όχι – ένα χωράφι στο κέντρο της Αθήνας.

Ούτως ή άλλως η πλατεία Συντάγματος άρχισε να παίρνει την πρώτη μορφή της το 1834. Μέχρι το 1843 οπότε και έγινε η λαϊκή επανάσταση δεν είχε μια επίσημη ονομασία. Σε πολλά γραπτά όμως, αναφέρεται ως «Πλατεία Ανακτόρων».

Η εικόνα της Πλατείας στην Αθήνα μέσα στο χρόνο.
Όπως φαίνεται στις διάφορες ιστορικές φωτογραφίες που έχουν διασωθεί μέχρι και τα μέσα του 19ου αιώνα, η «σημαντικότερη πλατεία των Αθηνών» είχε τη μορφή ενός μεγάλου χωραφιού. Αυτό το χαρακτηριστικό που προδίδει την ταυτότητά της είναι στην πραγματικότητα ο λόφος της Ακρόπολης. Κάποτε ήταν ορατός από κάθε σημείο της πλατείας. Φυσικά δεν υπάρχει σιντριβάνι ενώ τα σπίτια που ην περιστοιχίζουν είναι λιγοστά.


Πλατεία Συντάγματος, 1865. Φωτογράφος: Δημήτριος Κωνσταντίνου.

Σταδιακά παίρνει τη μορφή πλατείας και σε κάποιες φωτογραφίες βλέπουμε πολίτες να περπατούν πηγαίνοντας στη δουλειά τους ή βόλτα. Κάπου αρχές του 20ου αιώνα, η πλατεία Συντάγματος άρχισε πλέον να αποκτά τη μορφή πλατείας ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Περιστοιχιζόταν από μεγάλα νεοκλασικά κτίρια, οι δρόμοι ήταν προσεγμένοι και κυκλοφορούσαν αυτοκίνητα. Όλο και περισσότερα μαγαζιά έκαναν την εμφάνισή τους. Γινόταν σιγά σιγά το κεντρικότερο μέρος συνάντησης κατοίκων της πρωτεύουσας.

Εκείνη την εικόνα θυμίζουν μόνο πλέον οι ιστορικές φωτογραφίες από την παλιά Αθήνα…


Η πλατεία Συντάγματος σε επιστολικό δελτάριο με χρονολογία 1912



Πλατεία Συντάγματος. 1950. Φωτογράφος: Ζαν-Μπατίστ Λουί Γκρο.
https://exploringgreece.tv/athina/palia ... lLrYJMzYVk