Τα πράγματα είναι καθαρά και σταράτα. Αρκεί να διαβάσει κανείς τους ορισμούς, τίποτα παραπάνω. Θα τα γράψω υπεραπλουστευμένα για να γίνουν αντιληπτά ακόμα και από ορισμένους που ψάχνουν κάθε φορά δικαιολογία για να δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία στους εκάστοτε κυβερνητικούς δρώντες.
Οι ΑΟΖ παγκοσμίως είναι ένα Κτηματολόγιο.
Το ποιό οικόπεδο έχεις δικαίωμα να δηλώσεις ως δικό σου ορίζεται αρχικώς από το Δίκαιο της Θάλασσας και τελικώς, όπως τα πάντα σε διεθνές επίπεδο, από τη δύναμη επιβολής εκάστου έθνους.
Αν δεν δηλώσεις το οικόπεδό σου, μετράς αντίστροφα μέχρι να το δηλώσει δικό του κάποιος άλλος και μετά τρέχα γύρευε, ανάλογα με τη δύναμή του ως διεθνή παίκτη στη διπλωματία ή στρατιωτικά.
Αν το δηλώσεις, αυτοί που συνορεύουν με σένα μπορεί να συμφωνούν ή μπορεί να διαφωνούν.
Αν συμφωνούν, τότε δηλώνουν και αυτοί το ίδιο σύνορο με αυτό που δήλωσες και εσύ και όλα καλά.
Αν δεν συμφωνούν, τότε είτε προσβάλουν τη δήλωση που έχεις κάνει σε κάποιο δικαστήριο, το οποίο προσπαθούν να πείσουν ότι έχουν δίκιο με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, είτε κάνουν πόλεμο.
Η δήλωση στο Κτηματολόγιο είναι η ανακήρυξη και γίνεται από έναν.
Η συμφωνία ενός συνόρου ονομάζεται οριοθέτηση και γίνεται από δύο.
Η κυβέρνηση δεν δήλωσε το οικόπεδο. Δεν ήταν αμέλεια ή καθυστέρηση. Έγινε σκόπιμα. Με δόλο.
Ορισμένοι έσπευσαν να την δικαιολογήσουν λέγοντας «Μα τόσες δεκαετίες καμιά κυβέρνηση δεν είχε κάνει ανακήρυξη, αυτή η κυβέρνηση, μέσα σε λίγους μήνες, θα την έκανε;», αλλά ατύχησαν, όχι μόνο επειδή η Πεφωτισμένη Δεξιά είχε δηλώσει (και) δημοσίως ότι αν η κυβέρνηση δεν κάνει ανακήρυξη τότε θα δώσει σκοπίμως χώρο στην Τουρκία να εκμεταλλευτεί μέρος της Ελληνικής ΑΟΖ, αλλά και επειδή οι αρμόδιες υπηρεσίες πληροφοριών είχαν ενημερώσει έγκαιρα και έγκυρα την κυβέρνηση για την πρόθεση της Λιβύης να συμβληθεί με την Τουρκία.
Η κυβέρνηση τί έκανε; Τίποτα. Σκοπίμως.
«Μην ανησυχείτε, θα λυθούν όλα όταν δει τον Πλανητάρχη» και άλλες τέτοιες μπαρούφες ολκής, μόνο και μόνο για να κερδηθεί πολιτικός χρόνος εις βάρος του τίποτα, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, λες και ενδιαφέρεται το διεθνές γίγνεσθαι ή κάποιος αξιοπρεπής εντός Ελλάδας για το τί κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ...
Όταν Τουρκία και Λιβύη οριοθέτησαν οικόπεδο εντός της Ελληνικής ΑΟΖ, η Ελληνική Δημοκρατία όφειλε, έστω και καθυστερημένα, να κάνει το αυτονόητο: να κάνει ανακήρυξη, δηλαδή να δηλώσει το οικόπεδο που της ανήκει στο διεθνές Κτηματολόγιο. Το έκανε; Όχι. Σκοπίμως.
Η ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ θα έθετε το ΤουρκοΛιβυκό Μνημόνιο άκυρο ως προς το Διεθνές Δίκαιο. Πρακτικά, δεδομένου ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει το διεθνές δίκαιο της θάλασσας, αυτό θα σήμαινε ότι η επιβολή της ΑΟΖ με βάση το διεθνές δίκαιο θα σήμαινε πόλεμο.
Τί έκανε η κυβέρνηση; Οριοθέτησε το ένα σύνορο με την Ιταλία και μερικώς με την Αίγυπτο.
Το ότι οριοθέτησε με την Ιταλία ήταν σωστό ή λάθος; Έστω και με μικροδιαφορές από το εκεί σύνορο του οικοπέδου, ήταν σωστό.
Το ότι οριοθέτησε με την Ιταλία χωρίς να έχει ανακηρύξει ΑΟΖ ήταν λάθος.
Το ότι οριοθέτησε μερικώς με την Αίγυπτο ήταν σωστό ή λάθος; Ήταν λάθος.
Για τρεις λόγους.
Πρώτον, επειδή το σύνορο είναι πολύ πιο μέσα από τη γραμμή του οικοπέδου.
Δεύτερον, επειδή, με αυτή την υποχώρηση, δόθηκε διεθνώς μια βάση διαπραγμάτευσης με την Τουρκία η οποία δεν στηρίζεται στο Δίκαιο της Θάλασσας αλλά κάτι μεταξύ αυτού και του γκανγκστερικού ΤουρκοΛιβυκού Μνημονίου οριοθέτησης: η κυβέρνηση πούλησε τη διεθνή νομιμότητα με λίγα λόγια.
Τρίτον, επειδή, ο λόγος που το έκανε, ήταν για να αποκτήσει σύμμαχο στη ΝΟΜΙΚΗ διεκδίκηση οριοθέτησης της ΑΟΖ με βάση το Δίκαιο της Θάλασσας, το οποίο έχει ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΠΡΑΚΤΙΚΗ ΑΞΙΑ, μιας και η Τουρκία δεν το αναγνωρίζει! Η κυβέρνηση άλλαξε τη βάση διαπραγμάτευσης με την Τουρκία από το Δίκαιο της Θάλασσας (δηλαδή «ή εφαρμόζεται το διεθνές δίκαιο ή πόλεμος») στο «όλα γκρι» (δηλαδή «διαπραγμάτευση από το μηδέν σε όλα»), θέση η οποία ήταν εξαρχής η θέση της Τουρκίας!
Σα να μην έφτανε αυτό, και η θέση διαπραγμάτευσης με την Αίγυπτο δεν ξεκινάει από το Δίκαιο της Θάλασσας αλλά από κάτι χειρότερο!
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι ο Μητσοτάκης έκανε ακριβώς αυτό που έκανε ο Τσίπρας το 2015: νόμιζε ότι κέρδιζε χρόνο και τελικά (δια)σύρθηκε σε συμφωνία χειρότερη από την αρχική.
Δεν ισχύει όμως αυτό. Είναι κάτι χειρότερο. Είναι εφαρμογή στρατηγικής Σημίτη-Ιμίων-γκριζαρίσματος. Είναι εφαρμογή στρατηγικής καταστροφής της Ελληνικής Δημοκρατίας υπέρ της Γερμανίας, η οποία είχε συμφωνήσει με τον Νταβούτογλου ΥΠΕΞ να συνεκμεταλλευτεί το 50% της Τουρκίας και να πάρει όλα τα έσοδα του 50% της Ελλάδας λόγω χρέους/μνημονίων. Είναι εφαρμογή της νεοναζιστικής διεθνοσοσιαλιστικής ιδεολογίας absorbed failed states από το κράτος-εταιρία BRD GmbH. Είναι ευρωκομμουνισμός. Είναι Ευρωπαϊκή Ένωση Σοσιαλιστικών Εταιριών.
Δεν υπήρξε λοιπόν καμία απολύτως προδοσία. Μόνο ένας αστοιχείωτος θα κατηγορούσε μια ομάδα σοσιαλιστών, όπως παραδέχθηκε ο πρωθυπουργός ότι είναι η κυβέρνηση, για προδότες. Αντιθέτως, είναι πιστοί στην ιδεολογία του αντιπατριωτισμού που πρεσβεύει ο σοσιαλισμός. Αυτό εφάρμοσαν και στην περίπτωση της ΑΟΖ. Χωρίς τον ξενοδόχο.
