Το μήνυμα (και η ένσταση) είναι αυτό που επισημαίνει ο sweetcast στο παρακάτω βίντεο.
Είναι άλλο πράγμα να έχει κάποιος μια ιστορία να πει και να χώνει μέσα της κάποιο πολιτικό μήνυμα και άλλο το να ΤΡΙΒΕΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗ ΜΟΥΡΗ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ με διδακτικό τρόπο.
Για του λόγου το αληθές το τελευταίο διάστημα διάβασα κάποιες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα:
1ον: Ενα κόμικ με σούπερ-ήρωα ο οποίος ήταν τρανσέξουαλ. Ουσιαστικά ήταν πανίσχυρος και κάθε φορά που μεταμορφωνότανε, απλώς μεγάλωνε το μαλλί του. Ολοι τον περνούσαν για γυναίκα, αλλά ήταν τρανς. Ετσι έκρυβε τη μυστική του ταυτότητα. Πολύ έξυπνο.
2ον: Ενα συμπαθητικό θριλεράκι με σίριαλ κίλλερ, όπου η πρωταγωνίστρια ήταν μια μιγάδα λεσβία και είχε έναν γκέυ μαύρο θείο. Η ιστορία όμως είχε να κάνει με το ποιος ήταν ο δολοφόνος, επομένως δεν έτριβε το πολιτικό μήνυμα στη μούρη.
3ον: Ενα horror με πρωταγωνίστρια μια μουσουλμάνα. Πάλι, το ζητούμενο ήταν η ιστορία.
4ον: Ενα πολιτικό-κοινωνικό με θέμα την καθημερινότητα στη Γερμανία του μεσοπολέμου και την άνοδο του ναζισμού.
Ολα τα παραπάνω ήταν πολύ καλά. Δεν ζάλιζαν μπάλες με διδακτισμό.
Στον αντίποδα έχουμε αίσχη όπως το παρακάτω
Εδώ πρόκειται για την εντελώς αντίθετη περίπτωση: Ενώ φαινομενικά δεν υπάρχει κάτι το SJW εντός του, τα πράγματα, οι καταστάσεις και η κοσμοθεωρία των πρωταγωνιστών είναι τόσο liberal και τόσο woke που ώρες-ώρες ένιωθα ότι ο συγγραφέας μιλάει μια ακατανόητη γλώσσα. Βρισκόμουν σε τόσο "αλλο" μήκος κύματος με αυτό που διάβαζα, που δεν κατανοούσα με τίποτα για ποιο λόγο θα έπρεπε να με ενδιαφέρει.
ΠΑραδείγματα από μέσα
