Οι τέσσερις δημοφιλέστερες σονάτες του Μπετόβεν

[Planis]

Με βάση τις αναζητήσεις μου αλλά και τα ακούσματά μου, κατέληξα ότι οι τέσσερις «καλύτερες» (ας πούμε ακριβέστερα δημοφιλέστερες) σονάτες του Μπετόβεν είναι οι εξής:

1. Pathetique (1798)
2. Σεληνόφωτος (1801)
3. Waldstein (1803)
4. Appassionata (1805)

Επειδή και οι τέσσερις μού αρέσουν πολύ και τις θεωρώ αριστουργήματα της κλασικής περιόδου της μουσικής, αποφάσισα να κάνω μία δημοσκόπηση για να δούμε ποιες είναι οι προτιμήσεις των μελών του πχόρουμ ανάμεσα στα τέσσερα αυτά έργα. Επίσης, είναι ευκαιρία να προτείνουμε εκτελέσεις από γνωστούς και μη πιανίστες αλλά και να συζητήσουμε για το περιεχόμενο και τη δομή των τεσσάρων αυτών κομματιών. Στη δημοσκόπηση έχετε δύο επιλογές. Εγώ έχω ψηφίσει και οι επιλογές μου είναι η Pathetique και η Waldstein χωρίς όμως να θέλω να αδικήσω τις άλλες δύο. Στα γούστα μου ίσως ταιριάζουν περισσότερο αυτές οι δύο.

Αρχίζοντας λοιπόν, βάζω μία πολύ πρόσφατη εκτέλεση της Pathetique με την ουκρανίδα Valentina Lisitsa η οποία, εκτός από πολύ όμορφη που είναι, ξέρει να παίζει και εκπληκτικό πιάνο.



Η κορύφωση στο 6:50 είναι μία από τις πολύ δυνατές στιγμές του Μπετόβεν. Μία σονάτα που ξεχειλίζει συναισθήματα. Αν και έχει τα γνωστά «ξεσπάσματα» του Μπετόβεν, εγώ σίγουρα θα την κατέτασσα στον κλασικισμό γιατί έχει μία άρτια δομή και χειρίζεται άψογα τις παραλλαγές του ίδιου θέματος με τον μοναδικό τρόπο του Μπετόβεν. Το δε δεύτερο μέρος (επηρεασμένο βέβαια καταφανώς από κομμάτι του Μότσαρτ) είναι μία από τις πιο τερπνές μελωδίες σε έργο του Μπετόβεν. Σημειωτέον ότι η πρώτη επαφή μου με αυτήν τη σονάτα έγινε μέσω του τρίτου και δημοφιλέστερου μέρους της (Rondo), αλλά ακούγοντάς την πολλές φορές κατέληξα ότι το πρώτο μέρος είναι πραγματικά ξεχωριστό και δείχνει σε όλο του το μεγαλείο το μέγεθος που ακούει στο όνομα «Μπετόβεν» της κλασικής περιόδου.

Μπόνους, ένα ωραίο χιουμοριστικό βίντεο με το δεύτερο μέρος της σονάτας από το Muppet Show.

[Μπίστης]

Εψήφισα

Όσο και να έχει πολυακουστεί η c# minor ποτέ δεν την προσπερνάς, έσφυζε ο Λουδοβίκος στην πιό σέξυ περίοδό του, πάντα ακούγεται σαν θαύμα

Η Waldstein νομίζω είναι η πιό μεστή της μέσης περιόδου

Συμφωνούμε γιά την Βαλεντίνα

[sys3x]

Η Waldstein νομίζω είναι η πιό μεστή της μέσης περιόδου

Χα, το περίμενα αυτό από εσένα άκαμπτε και αταλάντευτε μπι, το έπαιξες με ασφάλεια.

Αν και αδικούμε τις υπόλοιπες σονάτες του δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι όντως είναι οι δημοφιλέστερες.
Καμμία φυσικά δεν είναι καλύτερη από την άλλη ΑΛΛΑ έχω να σας προτείνω κάτι διαφορετικό - καλύτερο.
Αντί για να ψηφίσετε ολόκληρη σονάτα γιατί δεν ψηφίζετε καλύτερο Α, Β, Α'; Κάτι θα κάμνομε και για τις κουάσι ούνα φαντασία βεβαίως.

[Ίακχος]

Ψηφισα του σεληνόφωτος
Η Σονάτα για Πιάνο No.14 σε Ντο δίεση ελάσσονα "Quasi una fantasia", Op. 27, No. 2 (αγγλικά: Piano Sonata No. 14, γερμανικά: Klaviersonate Nr. 14 op. 27 Nr. 2), περισσότερο γνωστή ως Σονάτα του Σεληνόφωτος, είναι μία σύνθεση του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν, που ολοκληρώθηκε το 1801 και αφιερώθηκε, το 1802, στη μαθήτρια του Τζουλιέττα Τζικάρντι.
Το συγκεκριμένο έργο του Μπετόβεν είναι από την εποχή του ακόμα έως και σήμερα ένα από τα δημοφιλέστερα κομμάτια του.[3] Ο Μπετόβεν ολοκλήρωσε αυτό εξαίσιο έργο κατά τις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωή του, αφότου τελείωσε κάποια άλλα έργα που του είχαν ανατεθεί, παρ'όλα αυτά δεν υπάρχουν στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι έγραψε αυτό το έργο επειδή του ανατέθηκε.
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A3%CE ... %B5%CE%BD)

[Planis]

Η Waldstein νομίζω είναι η πιό μεστή της μέσης περιόδου

Χα, το περίμενα αυτό από εσένα άκαμπτε και αταλάντευτε μπι, το έπαιξες με ασφάλεια.

Αν και αδικούμε τις υπόλοιπες σονάτες του δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω ότι όντως είναι οι δημοφιλέστερες.
Καμμία φυσικά δεν είναι καλύτερη από την άλλη ΑΛΛΑ έχω να σας προτείνω κάτι διαφορετικό - καλύτερο.
Αντί για να ψηφίσετε ολόκληρη σονάτα γιατί δεν ψηφίζετε καλύτερο Α, Β, Α'; Κάτι θα κάμνομε και για τις κουάσι ούνα φαντασία βεβαίως.

Από τις τέσσερις, το Α που διαλέγω είναι της Pathetique. Είναι ένα αριστούργημα. Αν και του σεληνόφωτος είναι πασίγνωστο, προτιμώ αυτό γιατί είναι πολύ πιο συναρπαστικό, βγάζει πιο έντονα συναισθήματα. Από τα Β, διαλέγω της Waldstein. Είναι μαγευτικό, σαν να έχει βγει από άλλον πλανήτη. Μία πολύ απαλή μελωδία με τόση όμως εσωτερική ένταση και μία απόκοσμη αίσθηση. Από τα Α΄ και τα τέσσερα τα θεωρώ λίγο ως πολύ ισάξια, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Της Appassionata ίσως είναι το πιο δυναμικό και όντως «παθιασμένο», του Σεληνόφωτος είναι το πιο «ροκ», της Waldstein είναι το πιο μελωδικό και γλυκό, της Pathetique είναι το πιο «παιχνιδιάρικο». Δύσκολο να ξεχωρίσω, δεν θα το κάνω.

[Ζενίθεδρος]

Πως μπορείτε και τα ακούτε αυτά πάνω από πέντε λεπτά; Μου φαίνεται ότι γίνεται ένα είδος μηρυκασμού της αρχικής ιδέας. Ιδίως εκείνη η σονάτα του σεληνοφωτος που την έγραψε ο Μπετ για το πιπινι, είναι σαν το μαρτύριο της κινεζικής σταγόνας.

[Planis]

Πως μπορείτε και τα ακούτε αυτά πάνω από πέντε λεπτά; Μου φαίνεται ότι γίνεται ένα είδος μηρυκασμού της αρχικής ιδέας. Ιδίως εκείνη η σονάτα του σεληνοφωτος που την έγραψε ο Μπετ για το πιπινι, είναι σαν το μαρτύριο της κινεζικής σταγόνας.

Ίσως είναι και αποκτημένη γεύση, τι να πω. Το θέμα είναι βέβαια ότι ο Κλασικισμός σαν κίνημα αυτήν την έννοια έχει: παίρνει ένα αρχικό μοτίβο και, κατά το κοινώς λεγόμενον, «του αλλάζει τα φώτα» στις παραλλαγές. Αργό - γρήγορο, δυναμικό - παθητικό, παραπονιάρικο - χαρούμενο, σαν ένα κομμάτι πλαστελίνης που το πλάθεις όπως θέλεις και του δίνεις το τελικό σχήμα. Σαν ιδέα ακούγεται απλό, αλλά μόνο οι μεγάλοι όπως ο Μότσαρτ και ο Μπέτοβεν έκαναν αριστουργήματα από μία τόσο απλή ιδέα.

Κάτι αντίστοιχο θα έλεγα ότι έκανε στα ελληνικά δεδομένα ο μεγάλος λαϊκός συνθέτης Άκης Πάνου ο οποίος είχε πει ότι άκουγε και κλασική μουσική. Πρακτικά δυο-τρία μοτίβα είχε στα τραγούδια του τα οποία τα παρήλλασσε συνεχώς. Με αυτά όμως τα περιορισμένα μοτίβα, έβγαλε αριστουργήματα. Η ποικιλομορφία, ίσως και λόγω εποχής, είναι πολύ υπερτιμημένη και δεν θα ήταν άσχημο να δούμε και λίγο πώς λειτουργούν απλούστερα μουσικά σχήματα τα οποία στηρίζονται στην έκφραση και στη λιτότητα και όχι στην πολυπλοκότητα της μορφής.

[Στρακαστρουκας]

Αυτο δηλαδη ειναι κακο?

[Planis]

Αυτο δηλαδη ειναι κακο?

Χθες άκουγα την Tempest. Δεν την έχω ακόμα κάνει όσο θα έπρεπε δική μου. Οι τέσσερις παραπάνω φαίνονται πιο «ολοκληρωμένα» έργα. Αυτή είναι η δική μου αίσθηση. Φυσικά «κακό» επ' ουδενί μπορεί κάποιος να πει ότι είναι το κομμάτι. Φεύ!

[Jolly Roger]

σε αυτήν εδώ, ήταν ένα αιώνα μπροστά από την εποχή του. Ακούς και μετά βλέπεις (στην παρτιτούρα) πράγματα που θα τα περίμενες από τον Ντεμπυσύ ή από τα ragtime της Αμερικής στις αρχές του εικοστού, αλλά ποτέ από ολόκουφο συνθέτη των 1820s.

[sys3x]

Τα βλέπω και ανεβάζω έτσι γιατί μου τη δίνεις ταβάριτς.

[Μπίστης]

Παίδες συμφωνάω γιά την Οp. 111, καταπληκτικό 1ο μέρος σαν να μην ξέχασε ποτέ να γράφει, αλλά γιά το αγαπημένο μεν 2ο μέρος δεν έχω καταλάβει αν τρολάρει ή αν τα έχασε ή κάτι άλλο, ναι είμαι φανατικός του Τόμας Μαν και τον διάβασα να την αποθεώνει στο Δρ. Φάουστους αλλά παρ' όλη την καλή προαίρεση δεν έχω βεβαιωθεί τι συμβαίνει εκεί ...