Πώς βελάζουν οι Ερασμικοί;

[wooded glade]

Γιατί μας ζαλίζετε τον ανανίεβιτς ;
Το ερώτημα είναι γιατί δεν υιοθετούμε την ερασμιακή προφορά να γίνουμε δημοφιλείς στην Ευρώπη ;
Υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος που δεν το κάνουμε αυτό ;

[Λοξίας]

Τι χαζομάρες είναι αυτές; Δεν μας απασχολεί τι άκουγαν οι αλλοδαποί. Για Έλληνες μιλάμε. Όπως λοιπόν τα πρόβατα έκαναν μπε έτσι και οι σκύλοι έκαναν γαυ. Επιχείρημα των ερασμικών είναι.

Σου φαίνονται χαζομάρες, επειδή ΔΕΝ γνωρίζεις ότι η γάτα ΔΕΝ κάνει νιάου σε όλη την Ελλάδα.
Όταν το μάθεις, ξανασκέψου...

[Καβαλάρης]

Μπα; Τώρα το γυρίσαμε στις γάτες;

Χαζομάρες είναι επειδή αυτό που είπες αναιρεί το ερασμικό επιχείρημα, όχι το δικό μου. Όταν το καταλάβεις τα ξαναλέμε.

[Ζενίθεδρος]

O Ερασμος έχει δίκιο, το καταβροχθιζω οι αρχαίοι Έλληνες το επροφεραν σαν καταπρωκτιζω.

[Imperium]

Ενώ σίγουρα κάποια λάθη θα έκανε ο Εράσμος (λογικά για την εποχή του), η εκτίμησή του για την προφορά των Αρχαίων θαρρώ πως έπεσε μέσα κατα 90% τουλάχιστον, και σίγουρα είναι πόλλες φορες πιο ακριβής απο την σημερινή Ιλλυριο-Κουρδο-Βλάχικη προφορά της Ρωμαϊκής ομιλίας που χαριτολογώντας αποκαλούμε «Ελληνικά».

Βέβαια για τον Μητσο Καβαλα-παμ-στην-εκκλησια και μόνο η ιδέα οτι οι Αρχαίοι δεν ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα φιλαράκια του στη μπαρμπουτιέρα προκαλεί αποπληξία, πρέπει να προσέχει την υγεία του το παιδί.

Το άλλο βλήμα λέει οτι ήταν... Ανθέλληνας... ο Εράσμος!
Σαν τον Φαλμεράιερ λέει. Πού έλεγε οτι οι Ελληνες πρέπει να είχαν δικό τους βασιλιά και όχι Βαυαρό.
Όρεξη νάχα να άνοιγα κανα νήμα για το ΠΟΙΟΣ είναι πραγματικά ο Ανθέλληνας.

Δεν πειράζει, συνεχίστε αραπάκια, έχει ανάγκη ο πλανήτης για γέλιο.

[Jimmy81]

Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η ερασμιακή αποκατάσταση είναι τέλεια ή αλάνθαστη. Αναγνωρίζεται όμως ως μια πολύ σημαντική συμβολή στην αποκατάσταση της φωνολογίας των αρχαίων ελληνικών της κλασικής περιόδου που βελτιώθηκε από νεότερες έρευνες και ανακαλύψεις.

Η προφορά του αρχαιοελληνικού "β" ως "b" δεν προκύπτει μόνο από τον παραλληλισμό με τον ήχο των προβάτων (βη βη) αλλά συνάγεται από την ανάλυση περισσότερων δεδομένων. Τέτοια είναι π.χ. η λατινική γραφή ελληνικών όρων που περιείχαν το "β" (π.χ. barbarus, Boeotia κλπ) ενώ διέθετε η λατινική τριβόμενο φθόγγο "β" και η κατάταξη του φθόγγου στα άφωνα από αρχαίους Ελληνες συγγραφείς.

Μία λίστα με τα κύρια επιχειρήματα για την προφορά του "β" ως "b" μπορούμε να δούμε εδώ:

https://www.foundalis.com/lan/betapro.htm

Πάντως και ο ήχος του προβάτου δεν είναι τόσο αμελητέο στοιχείο αν λάβουμε υπόψη μας ότι και άλλες γλώσσες (π.χ. του γερμανικού κλάδου) αποδίδουν τον ήχο του προβάτου πολύ κοντά στο αρχαιοελληνικό "βη βη" (π.χ. baa, be be κ.α.).
https://www.vocabulary.com/dictionary/baa
https://www.reference.com/pets-animals/ ... 517b9e7422
Γενικά πιο εύκολα αποδίδει κάποιος γλωσσικά τον πιο σύντομο ήχο του προβάτου από αυτόν του κόκκορα.

Και αυτό το απλό πράγμα οι ερασμικοί το κραδαίνουν ως ρόπαλο δεξιά και αριστερά ενώ πρόκειται απλώς για μια bούρδα. Το εγκυρότατο Λίντελ-Σκοτ γράφει για την προφορά του β:

"η προφορά του β ήτο μαλακωτέρα του εν ταις ευρωπαϊκές γλώσσες b· συχνάκις εγίνετο χρήσις αυτού προς παράστασιν ή αντικατάστασιν του απολεσθέντος F."

Αυτό παρατηρείται κατά την ελληνιστική εποχή όπου σιγά σιγά κάποιες διάλεκτοι (πλην αττικο-ιωνικής όπου το δίγαμμα χάθηκε από νωρίς χωρίς να αντικατασταθεί από άλλο γράμμα) μετέτρεψαν τα κλειστά σε τριβόμενα. Οι μόνες παλιότερες εξαιρέσεις που τυχαίνει να γνωρίζω είναι λίγες περιπτώσεις στη λεσβιακή επική γλώσσα για το σύμπλεγμα Fρ, π.χ. βρόδων αντί Fρόδων (Σαπφώ) που όμως δεν μπορούν να γενικευτούν για την προφορά του αρχαίου "β".
http://www.greek-language.gr/greekLang/ ... e_006.html

[Καβαλάρης]

Βέβαια για τον Μητσο Καβαλα-παμ-στην-εκκλησια και μόνο η ιδέα οτι οι Αρχαίοι δεν ήταν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα φιλαράκια του στη μπαρμπουτιέρα προκαλεί αποπληξία, πρέπει να προσέχει την υγεία του το παιδί.

Το έγραψα ξακάθαρα ότι θα υπήρχαν διαφορές. Οπότε μάλλον εσύ πρέπει να προσέχεις την δική σου γιατί σε βλέπω να βαράς ενέσεις στην ιδέα να είναι παραμύθι η ερασμική χαζομάρα.

Τέτοια είναι π.χ. η λατινική γραφή ελληνικών όρων που περιείχαν το "β" (π.χ. barbarus, Boeotia κλπ) ενώ διέθετε η λατινική τριβόμενο φθόγγο "β" και η κατάταξη του φθόγγου στα άφωνα από αρχαίους Ελληνες συγγραφείς.

Το επιχείρημα της λατινικής γραφής είναι εξ ίσου ψευδές και παραπλανητικό για τον απλούστατο λόγο ότι οι Λατίνοι δεν μπορούσαν να προφέρουν τα ελληνικά.

Μία λίστα με τα κύρια επιχειρήματα για την προφορά του "β" ως "b" μπορούμε να δούμε εδώ:

Και τα οποία είναι για πέταμα.

Αυτό παρατηρείται κατά την ελληνιστική εποχή

Το λεξικό δεν λέει τίποτα τέτοιο.

[Λίνο Βεντούρα]

Και φυσικά το γαύγισμα του σκύλου: Βαυ-βαυ. Ώστε μπάου-μπάου κάναν οι αρχαίοι σκύλοι μας; Όχι φυσικά, γαυ, γαυ έκαναν κι εκείνοι όπως οι σημερινοί σκύλοι.

[Befaios]

Έχω μελετήσει αρκετά το θέμα με την αρχαία προφορά.
Σε κάθε βήμα έβρισκα πραγματικά αδικαιολόγητη ή στη καλύτερη... περίεργη την στάση της Ερασμικής Προφοράς και από την στιγμή που πλέον λέγεται αναθεωρημένη θα έπρεπε να αναθεωρήσει πολλά περισσότερα κάτι που σκανδαλωδώς δεν κάνει.

Αν κάποιος θέλει να αρχίσει από κάπου πρέπει να αρχίσει από την Γραμμική Α.
Ας βάλω μερικά παραδείγματα:

(a=αι)
e-ra-wo = έλαιον
da-so-mo = δαισμοίς
da-da-re-jo-de = Δαιδάλιον
ra-ke-da-mi-ni-jo = Λακεδαιμόνιος

(οι)
e-to-ki-ja = εντοίχια
ko-no = σκοίνοι
to-ko-do-mo = τοιχοδόμοι
po-me-ne = ποιμένες
ko-to-na = κτοίνα
po-ni-ki-jo = φοινίκιον
wo-ko = Fοίκος

(ει)
e-do-me-ne-u = Ειδομενεύς
a-ke = άγει
a-re-pa = άλειφα
pe-re = φέρει
e-ke = έχει
o-pe-ro = οφείλων
ke-ke-me-na = κεκειμένα
e-ra-pe-ja = ελάφεια
a-pi-ke-ne-a = Αμφιγένεια
a-ne-a = Αινείας

Όντως το «ο» είχε προφορά «ου» αλλά όχι πάντα απλά όπως γίνεται και σήμερα όπου ένα γράμμα μπορεί να έχει περισσότερους ήχους από έναν όπως το σημερινό «υ» ή όπως στα Αγγλικά όπου το «j» πότε προφέρεται «τζ» πότε «γκ», ή το αγγλικό «a» πότε έχει ήχο «ε» πότε «α».

(o=ου)
do-e-la = δούλα
to-to = τούτο
ke-ro-si-ja = γερουσια
e-ru-ta-ra = ερυθραί

Αλλά και:
a-ro-u-ra = άρουρα
qo-u-ko-ro = βουκόλος

Αν θέλανε να βάλουν ένα φωνήεν το βάζανε δεν είχαν κανένα λόγο να το παραλείψουν όπως στα παραδείγματα:

pa-i-to = Φαιστός
ai-ke-u = Αιγεύς
ai-wo-ro = Αίβολος
ai-ti-jo-qe = Αιθίοπες
ai-ki-pa-ta = Aιγιπάτας
αλλά και:
a-i-ki-pa-ta = Aιγιπάτας



Υπάρχει ενα pdf δωρεάν εκμάθησης λατινικών και από εκεί πήρα κάποια στοιχεία.
Τζουγανάτου - Χατζησταματίου Λατινικά θέματα.pdf - eClass
Όποιος θέλει να βρεί τα παρακάτω σημεία μπορεί να πατήσει Control +F και να πληκτρολογίσει τις λέξεις που θέλει.

Μια ενδιαφέρων μεταγραφή είναι στο όνομα:
Ευρυβιάδης - Eurybiādes
Το «υ» μεταγράφεται και «u» και «y».

Επίσης βλέπουμε στο Πειραιεὺς - Peiraeeus και στο Demosthĕnes - Δημοσθένης να υπάρχει το λατινικό e και για το ι και για το ε και για το η.
Κάτι που μπερδεύει στην κατανόηση των ήχων.

Στις λατινικές μεταγραφές είδα ότι το ελληνικό ΕΙ αποδίδετε πάντα ως I, όπως στα ονόματα:
Aristides - Αριστείδης
Epaminondas - Επαμεινώνδας
Tiresĭam - Τειρεσίας
Cynegīri - Κυναίγειρος
Elatēā - Ελάτεια
Σαν εξαίρεση είδα το Peiraeeus



Τώρα μου προκαλεί τεράστια εντύπωση το γεγονός ότι υπάρχει μαρτυρία από τον Σωκράτη να αναφέρει:
«Κρατ.» 427-c Η δέ όλισθανούσης τής γλώττης αντιλαμβάνεται ή τοϋ γάμμα δύναμις, το «γλίσχρον» άπεμιμησατο καϊ «γλυκυ» καί «γλοιώδες».
Αν είναι έτσι όπως χαρακτηρίζει ο Σωκράτης το «Γ» ότι είναι δηλαδή γλιστερό, γλυκύ και γλοιώδες, είναι δυνατόν να μιλάει για το ερασμικό, κοφτό και χωρίς δύναμη «G» που προτείνεται και εφαρμόζεται...;
ΕΙΝΑΙ ΑΔΥΝΑΤΟΝ...!

Αλλά ας τα δούμε αναλυτικά
ο Διονύσιος ο Αλικαρνασέυς κατατάσσει σε ομάδες τα εξής:
τα Π, Φ, Β ως χειλικά
τα Κ, Χ, Γ ως λαρυγγικά
τα Τ, Θ, Δ ως οδοντικά

Προσωπικά πιστεύω ότι:
Το «φ» και το «β» ήταν δασήμενα «π» με διαφορά ήχου.
Το «χ» και το «γ» ήταν δασήμενα «κ» με διαφορά ήχου.
Το «θ» και το «δ» ήταν δασήμενα «τ» με διαφορά ήχου.

Δεν είχαν σχέση λοιπόν ούτε με τα σημερινά αγγλικά, ούτε και με τα σημερινά ελληνικά.



Ας δοθούν κάποια παραδείγματα από διάφορες παραλλαγές ανά την αρχαία Ελλάδα:

Δωρεάν pdf βιβλίο από το Υπουργείο Πολιτισμού (2015)
«Ο Γλωσσικός χάρτης της κεντρικής και βόρειας Ελλάδας κατά την αρχαιότητα»
Επιστημονική επιμέλεια:
Γεώργιος Κ. Γιαννάκης


Στη Μακεδονία η χρήση των γραφημάτων:
Β, Δ, Γ στη θέση των Π, Τ, Κ ή των Φ, Θ, Χ εναλλάσονταν.
σελ 91

Οι γραφές Β, Δ, Γ αντί Φ, Θ, Χ
Οι μακεδονικές επιγραφές από τον 4ο αιώνα π.Χ. κ.ε. μαρτυρούν περιστασιακά τη γραφή με β, δ, γ εκεί όπου οι άλλες ελληνικές διάλεκτοι έχουν φ, θ, χ αντίστοιχα.
Βάλακρος αντί Φάλακρος
Βίλιππος αντί Φίλιππος
Βρύγες αντί Φρύγες
Βίλα αντί Φίλα
Βιλίστα αντί Φιλίστα
Βιλιστίχη αντί Φιλιστίχη
Δάνος αντί Θάνος «θάνατος»
Άδραια αντί αἰθρία «καλοκαιρία»
Γόλα αντί χόλος «χολή»
σελ 81

Δρεβέλαος αντί Τρεφέλεως (σελ 86)
Αμβίλογος αντί Αμφίλογος (σελ 108)

Ηρωδιανός (1.281):
«Βέροια πόλις Μακεδονίας, ἣν Φέρωνα κτίσαι φασίν, αὐτοὺς δὲ τὸ φ εἰς β μεταποιεῖν, ὡς Φάλακρον Βάλακρον καὶ Βίλιππον καὶ Κεβαλῖνον»
(Η Βέροια είναι μια πόλη της Μακεδονίας που λένε πως ιδρύθηκε από τον Φέρωνα και οι κάτοικοί της μετατρέπουν το φ σε β, προφέροντας Βάλακρον αντί για Φάλακρον, ή Βίλιππον και Κεβαλῖνον).
σελ 93

Λέξεις που παρουσιάζουν το χαρακτηριστικό αυτό εμφανίζονται και στην αρχαία γραμματεία:
Καλλίμαχος, απ. 657, κεβλή = «κεφάλι» Αριστοφάνης, Όρνιθες 303
σελ 81

το Φ απαντά αντί του Β είναι στον τύπο βεφαίως
αντί βεβαίως, σε μια πράξη αγοραπωλησίας του 352–350 π.Χ. που βρέθηκε στην Αμφίπολη
(βλ. Hatzopoulos 1996, 2ος τόμ., αρ. 88)
σελ 82


Τα πράγματα είναι πολύ απλά.
Το «β» και το «φ» ήταν πολύ κοντά ηχητικά γι΄αυτό και συγχέονταν.
Ο οδηγός ήταν το «π».
Ήταν δηλαδή «πβ» και «πφ» και στην ομιλία δύσκολα κάποιος αντιλαμβανόταν τη διαφορά.
Το ίδιο και στα «χ» και «γ», ήταν «κχ» και «κγ» αντίστοιχα.
Το ίδιο και στα «θ» και «δ» ήταν «τθ» και «τδ» αντίστοιχα.
Οι οδηγοί ήταν τα Π, Κ, Τ.
Στη Γραμμική Α τα Φ, Χ, Γ, Θ, Δ, δεν υπήρχαν και πάντα αντιπροσωπεύονταν από τα Π, Κ, Τ.
(το σημερινό «β» υπήρχε ως «w» κυρίως)


Ιωτακιστικές ανορθογραφίες

«το όνομα του θεού Ποσειδώνα στη λακωνική διάλεκτο, Ποhοιδάν, που συμπίπτει με το αρκαδικό θεωνύμιο Ποσοιδάν αντί Ποτειδάν στις άλλες δωρικές διαλέκτους.»
σελ 20


Από την Ήπειρο
Η τροπή του Ε σε Ι
τίνε αντί τίνι
έμεν αντί έμιν
Χεμάριοι αντί Χιμάριοι
σελ 51

ιόντων αντί ἐόντων
θίος αντί θεός
γενιά αντί γενεά
σελ 66


Από την Μακεδονία
σύμπτωση των ΕΙ και Ι
πάλειν αντί πάλιν
ἰμε αντί εἰμί
δαπινά αντί ταπεινά
(μέσα του 4ου αιώνα π.Χ. )
σελ 78

«το επίθετο Διγαῖα (το οποίο εμφανίζεται και με τις γραφές Δειγαῖα αλλά και Δειγέα) ως Δικαία, προσδιορισμός που αποδίδεται στην Άρτεμη.»
(ρωμαϊκή περιόδος)
σελ 79

Ἀρτεμεσίου αντί Ἀρτεμισίου (185 μ.Χ.)
χάρεν αντί χάριν (2ος αι. π.Χ. )
σελ 110

«Μακεδονικά ύμμες αντί του αττικού ὑμεῖς.»
σελ 107



Από την Βοιωτία
ἐχόντυς = ἐχόντοις
γονέυς = γονέοις
(3ου αιώνα π.Χ.)
σελ 140

Πούθια = Πύθια, σούνεδρυ = σύνεδροι.
Θισβεῖος = Θισβαῖος (Θίσβη), Θειβεῖυ = Θηβαῖοι.
σελ 146


Από την Σαμοθράκη
Άλκεβιάδου αντί Ἀλκιβιάδου
σελ 169

Παραλλαγή του Διονύσιος σε Δεονῦος (SGDI 5469, Θάσος) και Δεονῦδος (Άβδηρα, νομίσματα).
σελ 174



Τώρα ο καθένας μπορεί να ισχυρίζεται ότι θέλει αλλά αν αυτά δεν είναι σοβαρά, τότε τι είναι...;

[Maejima]

Ενώ σίγουρα κάποια λάθη θα έκανε ο Εράσμος (λογικά για την εποχή του), η εκτίμησή του για την προφορά των Αρχαίων θαρρώ πως έπεσε μέσα κατα 90% τουλάχιστον, και σίγουρα είναι πόλλες φορες πιο ακριβής απο την σημερινή Ιλλυριο-Κουρδο-Βλάχικη ...

Δεν πειράζει, συνεχίστε αραπάκια, έχει ανάγκη ο πλανήτης για γέλιο.

1ον) Τα άλλα δύο, τα καταλαβαίνω. Το κουρδική πού κολλάει, ρε ψηλέ;

2ον) Το αραπάκι το θεωρείς βρισιά; Ας ξεκινήσουμε με αυτή τη παραδοχή πρίν συνεχίσουμε.

[Jimmy81]

Το επιχείρημα της λατινικής γραφής είναι εξ ίσου ψευδές και παραπλανητικό για τον απλούστατο λόγο ότι οι Λατίνοι δεν μπορούσαν να προφέρουν τα ελληνικά.

Τώρα πραγματικά πιστεύεις ότι οι Ρωμαίοι που είχαν εξοικειωθεί με τον ελληνικό πολιτισμό, δεν μπορούσαν να ακούσουν,να καταλάβουν έναν απλό ήχο όπως το "μπ" για το "β" και να το προφέρουν? Τόσο δύσκολος φθόγγος είναι?

Και τα οποία είναι για πέταμα.

Η δήλωση δεν είναι επιχείρημα.

Το λεξικό δεν λέει τίποτα τέτοιο.

Ούτε όμως το σύντομο απόσπασμα του λεξικού που έφερες αντιβαίνει σε αυτό που έγραψα. Και είναι λογικό ότι η έρευνα για την προφορά των αρχαίων φθόγγων δεν εξαντλείται σε ένα μόνο λεξικό που γράφτηκε στις αρχές του 19ου αιώνα. Επίσης το ίδιο λεξικό προσθέτει για το "β" ότι: εν τη νεωτέρα ελληνική η προφορά αυτού αντιστοιχεί προς το v των Ευρωπ. γλωσσών, διο Λατινικά ονόματα αρχόμενα από του στοιχείου v είναι γεγραμμένα ελληνιστί δια του β ως Βάρρων, Βιργίλιος.

Άρα υπονοεί ότι παλιά προφερόταν διαφορετικά.

[Καβαλάρης]

Τώρα πραγματικά πιστεύεις ότι οι Ρωμαίοι που είχαν εξοικειωθεί με τον ελληνικό πολιτισμό, δεν μπορούσαν να ακούσουν,να καταλάβουν έναν απλό ήχο όπως το "μπ" για το "β" και να το προφέρουν?

Δεν το πιστεύω. Το ξέρω! Κατ' αρχάς το πρόβλημα δεν είναι τα γράμματα αλλά οι λέξεις. Οι ξένοι δεν μπορούν να προφέρουν τα ελληνικά, όχι επειδή δεν υπάρχουν απαραιτήτως ήχοι β, γ, κλπ στις γλώσσες τους αλλά επειδή ο εγκέφαλός τους δεν αναγνωρίζει τις λέξεις.

Όσο για τους Λατίνους, όσο εξοικειωμένοι και να ήταν με τον πολιτισμό, ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΑ και δεν μπορούσαν να τα προφέρουν (εδώ ακόμα και αλλοδαποί που ζουν στην Ελλάδα επί χρόνια ζορίζονται). Μια ματιά στα ελληνικά δάνεια των λατινικών είναι αρκετή.

Όπως λοιπόν ο Άγγλος γράφει geometry και το προφέρει αναλόγως, το ίδιο έκανε και ο Λατίνος.

Η δήλωση δεν είναι επιχείρημα.

Άσ' τα αυτά ρε. Η λίστα σου ξεκινάει με την μπούρδα των προβάτων. Αυτό είναι αρκετό. Δεν έχω χρόνο να καταρρίπτω όλες τις ερασμικές χαζομάρες.

Επίσης το ίδιο λεξικό προσθέτει για το "β" ότι: εν τη νεωτέρα ελληνική η προφορά αυτού αντιστοιχεί προς το v των Ευρωπ. γλωσσών, διο Λατινικά ονόματα αρχόμενα από του στοιχείου v είναι γεγραμμένα ελληνιστί δια του β ως Βάρρων, Βιργίλιος.

Πάλι ψεμματάκια Καραψεύτη; Για να δούμε τι γράφει παρακάτω:

"Η εν ταις διαλέκτοις ποικίλη χρήσις του β οφείλεται κατά το πλείστον εις αμφιβολίαν περί την προφοράν:

- αντί γ, ως βλήχων αντί γλήχων, βλέφαρον Δωρ. γλέφαρον, βανά Αιολ. αντί γυνή, βέφυρα αντί γέφυρα.

- Αιολ. αντί δ, βληρ, αντί δέλεαρ, βελφίς αντί δελφίς, Βελφοί αντί Δελφοί.

- προς παράστασιν του απολεσθέντος F.

- παρ' Αρκάσι το β μετεβάλλετο εις ζ, ως ζέλλω, ζέρεθρον, επιζαρέω, αντί βάλλω, βέρεθρον (βάραθρον), επιβαρέω.

- αντί μ, ως βεμβράς αντί μεμβράς, βροτός αντί μορτός.

- παρά Δελφοίς, αντί π, ως βατείν, βικρός, αντί πατείν, πικρός."

Όταν λοιπόν ένα γράμμα εναλλάσσεται με τόσα γράμματα, οποιαδήποτε σκληρή προφορά είναι εκτός συζήτησης!

[Καβαλάρης]

Το «β» και το «φ» ήταν πολύ κοντά ηχητικά γι΄αυτό και συγχέονταν. Ο οδηγός ήταν το «π».
Ήταν δηλαδή «πβ» και «πφ» και στην ομιλία δύσκολα κάποιος αντιλαμβανόταν τη διαφορά.
Το ίδιο και στα «χ» και «γ», ήταν «κχ» και «κγ» αντίστοιχα.
Το ίδιο και στα «θ» και «δ» ήταν «τθ» και «τδ» αντίστοιχα.

Έβαλες ενδιαφέροντα στοιχεία αλλά εδώ κάνεις λάθος. Για πες την λέξη ηλέγχθην με την παραπάνω προφορά.

[Imperium]

1ον) Τα άλλα δύο, τα καταλαβαίνω. Το κουρδική πού κολλάει, ρε ψηλέ;

2ον) Το αραπάκι το θεωρείς βρισιά; Ας ξεκινήσουμε με αυτή τη παραδοχή πρίν συνεχίσουμε.

1) Ισαυροι
- Βασικα χάριν συντομίας το έβαλα γιατί κανονικά έπρεπε να βάλω και «Συριακή», λόγω της μεγαλής επιρροής των Βασιλειων των Σελευκίδων στην προφορά κατά την Ελληνιστική περιοδο. Το «Κουρδικη» ήταν ένα βολικό proxy.

2) Το αραπάκι το θεωρώ ένα σύμβολο μιας χαριτωμένης, έστω και όχι πολύ έξυπνης ύπαρξης που γυροβολάει χαμογελώντας αφελώς στο δάσος ωσπου να το φάει κανά λιοντάρι. Υπάρχουν πάμπολλα δείγματα στην παγκόσμια λογοτεχνία, πχ, μικρός Σάμπο, κλπ.
(Κάτι σαν τους Ποντιους, αλλά με μαυρο δέρμα και απˊ την Αφρική αντι το Λαζισταν*)
* Καλα, σε πειράζω, οι Ποντιοι είναι απ' τα πιο αγαπημένα μου Αραπάκια τους πιο αγαπημένους μου λαούς.

[Maejima]

1) Ισαυροι
- Βασικα χάριν συντομίας το έβαλα γιατί κανονικά έπρεπε να βάλω και «Συριακή», λόγω της μεγαλής επιρροής των Βασιλειων των Σελευκίδων στην προφορά κατά την Ελληνιστική περιοδο. Το «Κουρδικη» ήταν ένα βολικό proxy.

2) Το αραπάκι το θεωρώ ένα σύμβολο μιας χαριτωμένης, έστω και όχι πολύ έξυπνης ύπαρξης που γυροβολάει χαμογελώντας αφελώς στο δάσος ωσπου να το φάει κανά λιοντάρι. Υπάρχουν πάμπολλα δείγματα στην παγκόσμια λογοτεχνία, πχ, μικρός Σάμπο, κλπ.
(Κάτι σαν τους Ποντιους, αλλά με μαυρο δέρμα και απˊ την Αφρική αντι το Λαζισταν*)
* Καλα, σε πειράζω, οι Ποντιοι είναι απ' τα πιο αγαπημένα μου Αραπάκια τους πιο αγαπημένους μου λαούς.

Μάλιστα, κατάλαβα τώρα, ίσως οι Δυτικοί Ιρανοί να ήταν καλύτερο proxy.

Οι Πόντιοι είναι μελαμψοί γιατί έχουν Ελληνικό η Αιγαιάτικο αν θές admixture σε σχέση με τους λευκότερους (στο δέρματικό τόνο/complexion) συγγενείς τους Λαζούς/Κόλχιους, οι οποίοι, ώς 'καθαρότεροι' Caucasus Hunter Gatherers, είναι πολύ πιο ανοιχτοί από τον Ελληνικό μέσο όρο (περίπου στα επίπεδα Μακεδονίας - Βουλγαρίας).