Μοιραία θα επιστρέφω με τις ερωτήσεις μου στην στρατιωτική σας καριέρα. Έχετε περατώσει τις σπουδές σας σε όλα τα προβλεπόμενα στρατιωτικά σχολεία σε Ελλάδα και εξωτερικό. Μεταξύ αυτών Σχολή Πεζικού των ΗΠΑ, Διεθνές Σχολείον Περιπόλων Αναγνωρίσεως Μακράς Ακτίνος (I.L.R.R.P.S.), στο οποίο μάλιστα διατελέσατε εκπαιδευτής καθώς και το σχολείον κλειστού κυκλώματος των ΗΠΑ (SEAL). Διαπιστώσατε διαφορές στον τρόπο εκπαίδευσης αλλά και λειτουργίας διοίκησης στο εξωτερικό αν συγκρίνουμε με την Ελλάδα;
Εδώ θα ήθελα να ξετυλίξω μια άλλη πλευρά του χαρακτήρος μου, πάνω στα θέματα εκπαιδεύσεως. Ήμουν και παραμένω λάτρης του ρητού «περισσότερος ιδρώτας στην εκπαίδευση, λιγότερο αίμα στην μάχη». Αλλά και να μην φεύγει κανείς εκπαιδευόμενος από τα χέρια μου με ελλείψεις που ίσως σε τυχόν επιχειρήσεις να του στοιχίζανε τη ζωή του. Όπως αντιλαμβάνεστε, πέρα βέβαια από τον ανθρώπινο τομέα, δεν χάριζα στην εκπαίδευση «του αγγέλου μου νερό». Είχα την τύχη να έχω καλούς εκπαιδευτάς, παραδείγματα προς μίμησιν, που πιστεύω πήρα πολλά από αυτούς, και πάντα ήμουν μπροστά και πρώτος στις εκπαιδεύσεις των υφισταμένων μου και ας ήταν κοπιώδες για μένα. Πλέον όμως των εκπαιδεύσεων και εκπαιδευτών μου στην Ελλάδα, είχα την τύχη να έχω τρείς φορές εκπαιδευόμενος και εκπαιδευτής, διοικητή και συναδέλφους συνεργάτες των S.A.S. (Special Air Service) της Μεγάλης Βρετανίας από τους οποίους εκέρδισα πολλά. Είναι εκείνοι που από την Μέση Ανατολή μετέδωσαν το πνεύμα τους στον ελληνικό στρατό που εξακολουθεί να υφίσταται ακόμα και σήμερα. Για να γίνω δε πιο σαφής, ο Άγγλος καταγίνεται με όλα, είναι γνώστης πολλών πραγμάτων εν σχέση με τον Αμερικανό, τον Γερμανό ή τον Γάλλο που περισσότερο στηρίζονται στην εξειδίκευση-ειδικότητα. Γνωρίζουν ασφαλώς και άλλα καθήκοντα και ειδικότητες, αλλά ο πόλεμος δεν ρωτάει τι ειδικότητα έχεις. Τα σχολεία του εξωτερικού ασφαλώς και μου έδωσαν άλλες εμπειρίες και θα έλεγα ότι με ολοκλήρωσαν σαν επαγγελματία ειδικά στα θέματα οργανώσεως και προγραμματισμού. Όσον αφορά την σύγκριση με την Ελλάδα, κατά την γνώμην μου μόνο οι Άγγλοι θα μπορούσαν να συγκριθούν μαζί μας. Τούτο, δια τους Έλληνες συγκεκριμένα, δεν αποτελεί υπερφίαλη θέση αλλά πραγματικότητα διότι ο Έλληνας λόγω χαρακτήρος του και ιστορίας του, έχει την δυνατότητα να διακρίνεται παντού μέχρι σήμερον. Για μένα δεν ισχύει η γνώμη «καλοθελητών» γνωστής πολιτικής παρατάξεως, ότι ο καλός στρατός πρέπει να έχει: «Τούρκο αξιωματικό και Έλληνα φαντάρο». Ε! εδώ και αν είναι το οξύμωρον διότι:
α. Δεν είδα και δεν γνώρισα Τούρκο αξιωματικό να πρωτεύει σε σχολεία του εξωτερικού.
β. Αυτοί που λένε αυτά δεν εγνώρισαν τον αυταρχισμό του Τούρκου αξιωματικού που βασικά εκπηγάζει και από το κοράνι και
γ. τον Έλληνα στρατιώτη ποιος τον εκπαίδευσε και τον εκπαιδεύει;
http://samiakonvima.blogspot.com/2018/0 ... xMhtJ4za70Μαλακίαν φυγείν αδύνατον.
Στου Κουνγκφού τη πόρτα, όσο θέλεις βρόντα.
