Η χοντροφοβία ειναι παντου...ακομα και στο σποτ της Βίκυς Σταυροπούλου ....

[Dwarven Blacksmith]

Αυτό το "χοντροφοβία" υποθέτω ότι απορρέει από το "fat acceptance" των αμερικανών (είναι δηλαδή μάλλον το αντίθετο).

Το ερώτημα είναι εύλογο: Γιατί όλα αυτά τα περί fat acceptance, "χοντροφοβία" κλπ έχουν να κάνουν ΜΟΝΟ με τα κιλά των γυναικών;

Δεν υπάρχουν χοντροί άντρες; Αυτοί πρέπει να είναι αποδεκτοί στο κοινωνικό συνολο χωρίς σαρκασμό; Αν το βρακί μου μοιάζει με σεντόνι, είμαι χοντροφοβικός με τον εαυτό μου;

Οι άντρες την έχουν εύκολα. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, καθώς είναι γενικά αποδεκτό ότι όταν μεγαλώνεις αποκτάς "dad bod" και "beer belly".
Οι γυναίκες όμως αποκτούν απλά πατσόκιλα, ούτε "mom bod" ούτε "mochito belly".

Oi γυναίκες όμως δεν έχουν baldshaming ενώ στους άντρες πάει σύννεφο. Επίσης οι άντρες δέχονται πολύ ισχυρό shaming όταν δεν ικανοποιούν σεξουαλικως τις γυναικες, αν και αυτό βέβαια δεν είναι προς τον άγνωστο, αλλά βρώμα που βγαίνει εντός πάρεων.ολοι έχουμε πέσει σε ανάλογη συζήτηση, δεν του σηκώθηκε τελείωσε στο λεπτό κλπ, και γελάκια, "αστεία" . Είπα "καφρίλα" είναι η ελληνική λέξη, κι αν δεν έχεις όριο και θεωρείς να προσβάλεις κάποιον αστείο που σε κάνει στην παρέα έτσι πολύ γαματο και Χιουμοριστα, ο πάτος όσο πάει και πιο βαθιά.

Ισχύει αυτό και το πρόβλημα είναι το ίδιο που είναι και στις γυναίκες. Ότι δηλαδή η εσωτερικευμένη φοβία έχει ως αποτέλεσμα οι άντρες να το κάνουν ο ένας στον άλλο.

[AlienWay]

Οι άντρες την έχουν εύκολα. Ειδικά οι μεγαλύτεροι σε ηλικία, καθώς είναι γενικά αποδεκτό ότι όταν μεγαλώνεις αποκτάς "dad bod" και "beer belly".
Οι γυναίκες όμως αποκτούν απλά πατσόκιλα, ούτε "mom bod" ούτε "mochito belly".

Oi γυναίκες όμως δεν έχουν baldshaming ενώ στους άντρες πάει σύννεφο. Επίσης οι άντρες δέχονται πολύ ισχυρό shaming όταν δεν ικανοποιούν σεξουαλικως τις γυναικες, αν και αυτό βέβαια δεν είναι προς τον άγνωστο, αλλά βρώμα που βγαίνει εντός πάρεων.ολοι έχουμε πέσει σε ανάλογη συζήτηση, δεν του σηκώθηκε τελείωσε στο λεπτό κλπ, και γελάκια, "αστεία" . Είπα "καφρίλα" είναι η ελληνική λέξη, κι αν δεν έχεις όριο και θεωρείς να προσβάλεις κάποιον αστείο που σε κάνει στην παρέα έτσι πολύ γαματο και Χιουμοριστα, ο πάτος όσο πάει και πιο βαθιά.

Ισχύει αυτό και το πρόβλημα είναι το ίδιο που είναι και στις γυναίκες. Ότι δηλαδή η εσωτερικευμένη φοβία έχει ως αποτέλεσμα οι άντρες να το κάνουν ο ένας στον άλλο.

Μα, έστω και αν το περιορίσουμε στη παχυσαρκία, όταν κάποιος ακούει "αποδεχτείτε το πάχος", το μυαλό του πάει σε όλους τους παχύσαρκους -άντρες και γυναίκες.

Οταν όμως όλα αυτά συνοδεύονται από εικόνες plus size μοντέλων που στο 100% είναι μόνο γυναίκες, μοιραία γεννιούνται ερωτήματα.

[georgebi]

Oi γυναίκες όμως δεν έχουν baldshaming ενώ στους άντρες πάει σύννεφο. Επίσης οι άντρες δέχονται πολύ ισχυρό shaming όταν δεν ικανοποιούν σεξουαλικως τις γυναικες, αν και αυτό βέβαια δεν είναι προς τον άγνωστο, αλλά βρώμα που βγαίνει εντός πάρεων.ολοι έχουμε πέσει σε ανάλογη συζήτηση, δεν του σηκώθηκε τελείωσε στο λεπτό κλπ, και γελάκια, "αστεία" . Είπα "καφρίλα" είναι η ελληνική λέξη, κι αν δεν έχεις όριο και θεωρείς να προσβάλεις κάποιον αστείο που σε κάνει στην παρέα έτσι πολύ γαματο και Χιουμοριστα, ο πάτος όσο πάει και πιο βαθιά.

Δεν το περίμενα να συμφωνήσω μαζί σου... και τώρα ξαναμπαίνω σε troll mode ... δηλαδή θέλεις η πατριαρχία να ορίζει και τι θα συζητάνε οι γυναίκες, ακόμα και όταν είναι μεταξύ τους; δεν φτάνει ο τρόμος που νιώθουν όταν είναι ανάμεσα σε άντρες;

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Η Σταυροπούλου έχτισε την καριέρα της επάνω στο σωματικό της βάρος. Στο "Είσαι το Ταίρι μου" υπάρχουν αισχρές στερεοτυπικές συμπεριφορές, π.χ. η χοντρή ξυπνά τα ξημερώματα και κρατάει πατατάκια στο κομοδίνο για τη λιγούρα, wtf;;;

Προφανώς, εκεί στηρίχτηκε το concept της διαφήμισης. Ατυχής ίσως η έμπνευση, αλλά ποιο από τα σποτάκια εν τέλει δεν ήταν ατυχές;

Τώρα για την χοντροφοβία (body shaming), μεγάλο κεφάλαιο. Υπάρχει, εννοείται. Ό,τι ξεφέυγει από τη νόρμα θεωρείται "ξένο" και ένας από τους μηχανισμούς αντιμετώπισης είναι και η χλεύη. Παιδεία, ψυχραιμία και "mind our own business" για να περάσει.

Νταξει, κωμωδία είναι, λογικό να παίξει με τα στερεότυπα. Αυτή που ήταν χοντρή και ο χαραλαμποπουλος ο κοντός ήταν οι καλλιεργημενοι της υπόθεσης, και η λεχου ως όμορφη ήταν χαζή και αμορφωτη. Με ότι κι αν γελάς, πρέπει να καταλαβαίνεις τη διαφορά της μυθοπλασίας από την πραγματικότητα, και να μην είσαι μαλακας με τους συνανθρώπους σου.

[foscilis]

Οι γυναίκες έχουν τρομερές ανασφάλειες και συνήθως όσο πιο μουναρες τόσο περισσότερες.

Στοίχημα όσο θέλετε ότι ολόκληρο το καστ του GNTM βλέπει τον εαυτό του σαν τέρας στον καθρέπτη και για αυτό το λόγο έχει παει με τουλάχιστον δυομιση μπαζογυπες κατά ΜΟ.

[Dwarven Blacksmith]

Γενικά το να είσαι χοντρός είναι ανθυγιεινό. Συμφωνώ με το fat acceptance του στυλ "όχι στην καφρίλα" που λέει ο Ένοπλος.
Διαφωνώ με το "healthy at any size" που είναι απλά ψέμα.

[stella]

Γενικά το να είσαι χοντρός είναι ανθυγιεινό. Συμφωνώ με το fat acceptance του στυλ "όχι στην καφρίλα" που λέει ο Ένοπλος.
Διαφωνώ με το "healthy at any size" που είναι απλά ψέμα.

Εγκζάκτλυ.

[AlienWay]

Γενικά το να είσαι χοντρός είναι ανθυγιεινό. Συμφωνώ με το fat acceptance του στυλ "όχι στην καφρίλα" που λέει ο Ένοπλος.
Διαφωνώ με το "healthy at any size" που είναι απλά ψέμα.

Κι αυτό ακόμη λειτουργεί ως αποπροσανατολισμός.

Γιατί συνήθως βλέπουμε μια Plus size γυναίκα και η συζήτηση γίνεται για το αν είναι ανθυγιεινό (που είναι) και όχι για το ότι είναι το απειροστό plus size μοντέλο γένους θηλυκού που βλέπουμε.

Είναι σαν να σου λένε ότι μπορείς να πεις ότι είναι ανθυγιεινό, αρκεί να μην το πεις για γυναίκα. Γιατί... δικαιωματισμός. Γι' αυτό.

[Ένοπλος σοσιαλμπαχαλάκης]

Γενικά το να είσαι χοντρός είναι ανθυγιεινό. Συμφωνώ με το fat acceptance του στυλ "όχι στην καφρίλα" που λέει ο Ένοπλος.
Διαφωνώ με το "healthy at any size" που είναι απλά ψέμα.

E εκεί είναι η υπερβολή του shaming. Το να σου πει κάποιο φίλος ή συγγενής φιλικά "φίλε, πήρες 50 κιλα, δε σου κάνει καλό" αποτελεί κι αυτό κάτι ανάλογο να φωνάξεις "που πας έτσι ρε μπουχεσα", γιατί πάλι αναπαράγεις "κοινωνικά στερεοτυπα" και ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Με την ίδια λογική φαντάζομαι και να πιάσεις φιλική συζήτηση με κάποιον για το ότι πίνει ένα μπουκάλι ούζο την μέρα, η καπνίζει τρία πακέτα τσιγάρα, η πίνει πρέζα, είναι κι αυτό κάποιου είδους shaming φαντάζομαι. Νταξει βεβαια, ούτε το πρήξιμο ορχεων βοηθάει, αλλά πάντα παίζει ρόλο ο τρόπος.

[georgebi]

Φυσικά μαντέψτε ποιος κατέχει περίοπτη θέση ανάμεσα στα χοντοφοβικα γουρούνια.....









τίποτα ακόμα; καλά περιμένω.....

















ναι σωστα αυτος....

https://provocateur.gr/prisma/17467/h-x ... a-toy-arka
Ο Αρκάς ποτέ δεν ήταν αστείος. Αυτά περί καλύτερου σκιτσογράφου, προσωπικά τα ακούω λίγο βερεσέ, όταν δίπλα του ψηλώνει το ιστορικό βάρος του Μποστ, του Αρχέλαου και του Καλαϊτζή, ανθρώπων δηλαδή που αντιλαμβανόντουσαν το σκίτσο σαν μια ουσιώδης πολιτική παρέμβαση ενάντια σε κάθε εξουσία και όχι σαν δούρειο ίππο για την κατασκευή μιας αυτάρεσκης περσόνας.

Από τότε δε που αποφάσισε να αντικαταστήσει στα σκίτσα του τα ζώα με ανθρώπους, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο άβολα. Προφανώς και η φάση αυτή ντύνεται με το "τυράκι", του "βγάζω τη γλώσσα σε κάθε τι που θεωρείται πολιτικά ορθό", όμως κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον σκιτσογράφο που φαίνεται να είχε στόχο ζωής, να τον μάθει και να τον αγκαλιάσει, το οργισμένο κοινό της τελευταίας 4ετίας, ότι ο ρατσισμός, ο σεξισμός και η αισχρότητα απευθύνονται πρώτα στον δημιουργό και έπειτα στους χειροκροτητές του.

Έχοντας αλλάξει συκώτι από τα γέλια, με το σκίτσο ζευγαριού στο κρεβάτι και τη γυναίκα να εξομολογείται ότι δεν της αρέσει το στοματικό σεξ, για να πάρει απάντηση από τον σύντροφο της ότι μόνο μαζί του τα κάνει αυτά, μιας και πριν από εκείνον το σαγόνι της είχε χτυπήσει περισσότερα μπαλάκια κι απ’ την ρακέτα του Φέντερερ, η έμπνευση χτυπάει κόκκινο με αστεία για χοντρούς ανθρώπους και όποια έκπληξη, για γυναίκες.

Σκόπιμα αποφεύγω να αναφερθώ στις πολιτικές τοποθετήσεις των σκίτσων του κυρίου Αρκά, μιας και νομίζω οι προθέσεις του είναι ξεκάθαρες, βρίσκοντας επιτέλους μετά από τόση περιπλάνηση το κατάλληλο κοινό για να εκφραστούν. Θα πάρω όμως σαν αφορμή την τελευταία δημιουργία του, που απεικονίζει μια γυναίκα με βάρος μάλλον όχι αποδεκτό στην αισθητική του σκιτσογράφου, πάνω σε μια ζυγαριά που δείχνει το άπειρο. Τίτλος της επαναστατικής αυτής προσέγγισης, δεν θα μπορούσε να είναι πολύ διαφορετικός από τον: "Χοντρά Αστεία".
Πριν σας αποκαλύψω ότι θεωρώ τον κύριο Αρκά χοντροφοβικό και παντελώς αγκιστρωμένο στα όσα η πατριαρχία καπηλεύεται υπό της εξουσίας της, βάζοντας το πάχος σε εξέχουσα θέση στη διάκριση των γυναικών, θα αναφερθώ στην Ουρανία Μιχαλολιάκου. Θα αναφερθώ σε μια γυναίκα που η παρουσία της μου γεννά βαθιά θλίψη που καλύπτεται από οργή και θα προτιμούσα να μη γνώριζα ποτέ την ύπαρξη της. Θα αναφερθώ στην Ουρανία Μιχαλολιάκου, μέλος ναζιστικής οργάνωσης, κόρη ενός ανθρώπου που ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη δημόσια σφαγή ενός άλλου ανθρώπου.

Το να σχολιάζεις τη γυναίκα αυτή για το βάρος της, δεν σε κάνει περισσότερο αριστερό και σίγουρα όχι αστείο. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να ανοίγεις το δικό της οπλοστάσιο και να χρησιμοποιείς τα όπλα της, εκτοξεύοντας σεξισμό και μισογυνισμό. Το γεγονός ότι η Μιχαλολιάκου μπορεί να ενδιαφέρεται επιλεκτικά για τις διακρίσεις και προφανώς για εκείνες που νιώθει ότι τη θίγουν, εμάς δεν μας αφορά. Εμείς έχουμε ταχθεί στο να πολεμάμε όλες τις διακρίσεις και εκείνους που τις συντηρούν. Με τα δικά μας όπλα, με τις δικές μας ιδέες, αποδεικνύοντας ότι δεν είμαστε ίδιοι σε όλα τα επίπεδα, ότι δεν συγκλίνουμε πουθενά. Αποδεικνύοντας σε κάθε ευκαιρία και με κάθε τρόπο ότι με τον ρατσισμό και τον φασισμό είμαστε πάντα σε πόλεμο. Προφανώς το να είσαι χοντροφοβικός είναι καλύτερο από το να είσαι φασίστας όπως η Μιχαλολιάκου, όμως εδώ δεν κάνουμε διαγωνισμό.
Επανερχόμενη στο σκίτσο του Αρκά και τις σκέψεις που έκανα χαζεύοντας το, μπορώ να ανακαλέσω όπως όλοι μας, κάμποσες συμπεριφορές που αποδεικνύουν ότι η χοντροφοβία είναι μια μορφή ρατσισμού, που η κοινωνία μας δείχνει εντυπωσιακή ανοχή.

Μεγαλώνοντας στο δίπολο της "χοντρής" και της "μουνάρας", μας φορέθηκαν δύο έννοιες που μοιάζει φυσιολογικό να διαχωρίζει τις γυναίκες όχι βάση των ταλέντων ή της προσωπικότητας τους, αλλά με κριτήριο τον αριθμό μιας ζυγαριάς. Αφού λοιπόν εκτιμηθεί η αξία μας, βάση του πόσο αρέσουμε στους άντρες, κάπως πρέπει να μας γίνει κατανοητό ότι γεννηθήκαμε για να χωράμε στα στάνταρ της ματιάς τους. Οι "εμφανίσιμες" δεν έχουν άλλη αξίας εκτός αυτής του σεξουαλικού αντικειμένου, ενώ οι "μη εμφανίσιμες", δεν είναι όμορφες, άρα δεν αξίζουν τίποτα.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της πατριαρχικής κοινωνίας, είναι η γυναικεία αυτοεκτίμηση, η οποία πρέπει να πραγματοποιεί μόνιμα "χαμηλές πτήσεις". Με τον τρόπο αυτό, οι γυναίκες θα χρωστάνε πάντα στην αντίληψη ότι υπάρχουν για να τις αποδέχονται οι άντρες. Τι θα γίνει άραγε αν οι "γεματούλες" αποκτήσουν αυτοπεποίθηση; Ποιος ο ρόλος των αντρών μετά και που θα τραβιέται η γραμμή μεταξύ του "έμπαινα" και "δεν έμπαινα";

Η χοντροφοβία, δικαιολογείται τις περισσότερες φορές ως θέμα "αισθητικής" στις γυναίκες, μιας και κυριαρχεί η αντίληψη ότι υπάρχουν για την αισθητική ικανοποίηση των άλλων. Έτσι, βρίσκουν ρούχα που τις "κολακεύουν" και που κρύβουν τις ατέλειες, χωρίς να είναι πάντα ξεκάθαρο αν τους αρέσουν και νιώθουν άνετα σε αυτά.

Ο Αρκάς, με τους χιλιάδες θαυμαστές, θα μπορούσε να εξαργυρώσει τη δημοφιλία του με έναν τρόπο που δεν θα χρειαζόταν να του υπενθυμίσουμε ότι τα στερνά τιμούν τα πρώτα και ότι η ευθύνη του δυστυχώς δεν ισορροπεί με τη φθηνή διαχείριση που κάνει. Καμιά φορά βλέπεις, δεν αρκούν τα καλοξυσμένα μολύβια και τα καινούργια στυλό, για ένα αξιόλογο σκίτσο. Χρειάζεται πνευματική υπέρβαση και ανθρωποκεντρική ματιά, χρειάζεται κάτι που σίγουρα δεν έχει και που ποντάρω στο ότι δεν είχε και ποτέ...

[Uppercut]

Γενικά το να είσαι χοντρός είναι ανθυγιεινό. Συμφωνώ με το fat acceptance του στυλ "όχι στην καφρίλα" που λέει ο Ένοπλος.
Διαφωνώ με το "healthy at any size" που είναι απλά ψέμα.

Το όχι στην καφρίλα είναι αυτονόητο για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο γενικά. Το fat acceptance movement λέει ακριβώς healthy at any size κι αυτό είναι το πρόβλημα. Καλά και το beautiful at any size ψέμα είναι, αλλά δεν είναι το βασικό αυτό. Απλά να πούμε ότι shaming δέχονται και τα πολύ αδύνατα άτομα με χαριτωμενιές του τύπου "χάχα το χέρι σου είναι το μισό απ' το δικό μου" αλλά κανένας δε μιλάει για skinny shaming και οι του healthy at any size δεν προπαθούν να υπερασπιστούν το ψέμα τους και για τους ανορεξικούς π.χ., εκεί όλοι συμφωνούμε ότι πρόκειται για διαταραχή και πρόβλημα υγείας.

Άρα, είναι προφανές ότι αυτά τα κινήματα δεν είναι τίποτε άλλο παρά κατά βάση κομπλεξικές χοντρές (γιατί οι άντρες δεν ασχολούνται με φατ αξέπτανς πέρα από 5 σόι μπόυζ) που ιδεολογικοποιούν το κόμπλεξ τους.

Γενικά πάντως, επειδή η ουσία είναι η υγεία κι όχι η εμφάνιση, καλό θα είναι η κοινότητα που είναι η μόνη που μπορεί να το διορθώσει αυτό, το fintess community, να εστιάσει εκεί. Εξού και το ακόλουθο κομμάτι απ' το προηγούμενο ποστ μου:

Ή αντι να κάνεις ακριβώς αυτό, πας και σηκώνεις βάρη, χτίζεις μυική μάζα, καις παραπάνω καθώς ανεβαίνει ο μεταβολικός ρυθμός σου, γίνεσαι δυνατός κι άμα έχεις και λίγο παραπάνω λίπος στ' αρχίδια σου, γιατί είσαι δυνατός και υγιής και το σώμα σου θα έχει πλέον μία πολύ καλύτερη σύσταση, αρκεί να τρως απλά καλά κι όχι απαραίτητα λίγο.

Άμα αρχίσει ο κόσμος να αθλείται με αυτό το σκεπτικό κι όχι με την εμφάνιση κατά νου, είτε αρχίσει ως skinny, είτε ως fat θα έρθει σε υγιή επίπεδα πάντα σε συνάρτηση με την γενετική του καθενός που προφανώς διαφέρει. Παρά τις βλακείες του healthy at any weight, δεν υπάρχει ένας υγιής σωματότυπος, αλλά σίγουρα υπάρχουν τα πάνω και κάτω όρια και στην σωματική μάζα συνολικά και στην αναλογία μυικής μάζας - λίπους. Και καλό είναι στον χώρο του φίτνες να σταματήσουν να προβάλλονται τα επίσης ανθυγιεινά πρότυπα του τύπου με 4% λίπος και 6,8,12 pack ανάλογα τη γενετική, αλλά να έχουμε πρότυπα κανονικά αθλητικά σώματα.

[georgebi]

Αυτά για τώρα.. πάω να κάνω τη γυμναστική μου.... και ας μη με καταπιέζει η πατριαρχια.... θέμα υγείας είναι
...

[zoltan]

δεν διάβασα τι γράφτηκε αλλά επί του θέματος θα πω ένα: οι στοιχειώδης ευγένεια όπως τη μάθαμε στα σπίτια μας μεγαλώνοντας στην Ελλάδα είχε μερικούς κανόνες, όπως για παράδειγμα δεν ρωτάς τον άλλον τι ψηφίζει, πόσα χρήματα βγάζει κοκ. και μεταξύ αυτών, ότι δεν λες στο άλλον οτι είναι χοντρός, γιατί δεν είναι ευγενικό.

Το αποτέλεσμα είναι να είμαστε ένα πλαδαρό παχύσαρκο έθνος, και μάλιστα να μην το καταλαβαίνουμε και να το θεωρούμε φυσιολογικό. Δεν υπάρχει θέμα "χοντροφοβίας" στην Ελλάδα, θέμα "χοντροφιλίας" υπάρχει.
Και το γράφω αυτό έχοντας ο ίδιος παραπανήσια κιλά.

Πρσοσωπικά σε δύο περιπτώσεις βίωσα ο ίδιος ποσο στρεβλή εικόνα έχουμε για το τι είναι φυσιολογικό βάρος στην Ελλάδα. Μία στο στρατό, όπου κληθήκαμε να εξαντλήσουμε τις σωματικές αντοχές μας, και μία όταν ήρθα στο εξωτερικό, στην Ολλανδία, και διαπίστωσα πόσο καταθλιπτική είναι η σύγκριση του μέσου Ολλανδού με το μέσο Έλληνα (και ιδίως της μέσης Ολλανδέζας με τη μέση Ελληνίδα).

[ΓΑΛΗ]

Ακόμη δεν βαρεθήκατε τις ηθικολογίες;

[Otto Weininger]