Πενθώντας τη Λευκότητα

[John Brown Gun Club]

Πενθώντας τη Λευκότητα
Από την Toni Morrison


Αυτό είναι ένα σοβαρό εγχείρημα. Όλοι οι μετανάστες στις Ηνωμένες Πολιτείες γνωρίζουν (και παντα γνώριζαν) ότι εάν θέλουν να γίνουν πραγματικοί, αυθεντικοί Αμερικανοί, πρέπει να περιορισουν την συνδεση τους με την ιδιαιτερη ταυτότητα τους και να την θεωρήσουν δευτερεύουσα, υποδεέστερη, προκειμένου να δώσουν εμφαση στην λευκότητά τους. Σε αντίθεση με οποιοδήποτε έθνος στην Ευρώπη, οι Ηνωμένες Πολιτείες θεωρούν την λευκότητα ως ενοποιητική δύναμη. Εδώ, για πολλούς ανθρώπους, ο ορισμός της «αμερικανικότητας» είναι το χρώμα του δέρματος.

Σύμφωνα με τους νομους για τους σκλάβους, η ανάγκαιοτητα για ιεραρχησεις με βαση το χρωμά του δερματος ήταν προφανής, αλλά στην Αμερική σήμερα, μετα την νομοθεσία των πολιτικων δικαιωματων, η πεποίθηση των λευκών για τη φυσική τους υπεροχή χάνεται. Χάθηκε γρήγορα. Υπάρχουν παντού «άνθρωποι χρώματος», που απειλούν να διαγράψουν αυτόν τον μακροχρόνιο κατανοητό ορισμό της Αμερικής. Και τότε τι; Ένας άλλος μαύρος Πρόεδρος; Μια επι τω πλειστω μαύρη Γερουσία; Τρεις μαύροι δικαστές του Ανώτατου Δικαστηρίου; Η απειλή είναι τρομακτική.

Προκειμένου να περιοριστεί η πιθανότητα αυτής της ανήκουστης αλλαγής και να αποκατασταθεί η λευκότητα στην προηγούμενη θέση της ως δείκτη εθνικής ταυτότητας, ένας αριθμός λευκών Αμερικανών θυσιάζεται. Έχουν αρχίσει να κάνουν πράγματα που σαφώς δεν θέλουν πραγματικά να κάνουν και, για να τα κάνουν, (1) εγκαταλείπουν την αίσθηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας τους και (2) διακινδυνεύουν την εντυπωση δειλίας. Οσο και να μισούν τη συμπεριφορά τους και να γνωρίζουν καλά πόσο άνανδρη είναι, είναι πρόθυμοι να σκοτώσουν μικρά παιδιά που πηγαίνουν στο κυριακατικο σχολείο και να εξοντωσουν πιστους μιας εκκλησιας που καλεσαν ένα λευκό αγόρι να προσευχηθούν μαζι. Ντροπιαστικα οσο οταν είναι τοσο σαφης η επιδειξη δειλίας, είναι πρόθυμοι να βάλουν φωτιά σε εκκλησίες και να αρχίσουν να πυροβολούν μέσα τους ενώ τα μέλη τους προσεύχονται. Και, επαίσχυντα, όπως είναι με αυτες τις εκδηλώσεις αδυναμίας, είναι πρόθυμοι να πυροβολήσουν μαύρα παιδιά στο δρόμο.

Για να διατηρήσουν ζωντανή την αντίληψη της λευκής υπεροχής, αυτοί οι λευκοί Αμερικανοί εκρυψαν τα κεφάλια τους κάτω από καπέλα σε σχήμα κώνου και αμερικανικές σημαίες και αρνούνται την αξιοπρέπεια της πρόσωπο με πρόσωπο αντιπαράθεσης, στρεφοντας τα όπλα τους στους άοπλους, τους αθώους, τους φοβισμένους, ατομα που τρέχουν μακριά, εκθέτοντας τις απειλητικές πλάτες τους σε σφαίρες. Σίγουρα, να πυροβολεις έναν άντρα πισωπλατα βλάπτει το τεκμήριο της λευκής δύναμης; Το θλιβερο βασανο των ενηλικων λευκών αντρων, που πεφτουν πιο χαμηλα από τους (καλύτερους) εαυτούς τους, να σφαγιάσουν αθώους στα φαναρια της κυκλοφορίας, να πατησουν τα πρόσωπα των μαύρων γυναικών στο χωμα, να δεσουν με χειροπέδες μαύρα παιδιά. Μόνο οι φοβισμένοι θα το έκαναν αυτα. Σωστά;

Αυτές οι θυσίες, που έγιναν από υποτιθέμενους σκληρούς λευκούς, που είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν την ανθρωπιά τους από το φόβο των μαύρων και των γυναικών, υποδηλώνουν τον πραγματικό τρόμο ενος χαμένου στατους.

Μπορεί να είναι δύσκολο να λυπηθουμε αυτους τους άντρες που κάνουν αυτές τις παράξενες θυσίες στο όνομα της λευκής δύναμης και της υπεροχής. Η προσωπική ταπείνωση δεν είναι εύκολη για τους λευκούς (ειδικά για τους λευκούς), αλλά για να διατηρήσουν την πεποίθηση της ανωτερότητάς τους έναντι των άλλων –ιδίως των μαύρων– είναι διατεθειμένοι να διακινδυνεύσουν την περιφρόνηση και τον διασυρμό από τους ώριμους, τους εξευγενισμένους και τους δυνατους. Αν δεν ήταν τόσο αδαης και αξιολύπητη, θα μπορούσε να θρηνήσει κανεις αυτή την κατάρρευση της αξιοπρέπειας στην υπηρεσία ενός κακού σκοπού.

Η άνεση του να είσαι «εκ φυσεως ανωτερος» από καποιον αλλο, του να μην χρειάζεται να αγωνίζεσαι ή να ζητάς ιση πολιτική μεταχείριση, είναι δύσκολο να εγκαταλειφθει. Η εμπιστοσύνη ότι δεν θα σε παρακολουθησουν οι υπευθυνοι ασφαλειας σε ένα πολυκατάστημα, ότι είσαι ο προτιμώμενος πελάτης σε ενα πολυτελες εστιατόριο - αυτές οι κοινωνικές σκέψεις, που ανήκουν στη λευκότητα, εκτιμωνται άπληστα.

Τόσο τρομακτικές είναι οι συνέπειες της κατάρρευσης των λευκών προνομίων που πολλοί Αμερικανοί συρρέουν σε μια πολιτική πλατφόρμα που υποστηρίζει και αντιλαμβάνεται τη βία κατά των ανυπεράσπιστων ως δύναμη. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι τόσο θυμωμένοι όσο τρομοκρατημένοι, με το είδος του τρόμου που κάνει τα γόνατα να τρέμουν.

Την Ημέρα των Εκλογών, πόσο ανυπόμονα τόσοι λευκοί ψηφοφόροι - τόσο οι λιγοτερα όσο και οι καλά μορφωμένοι - ασπάστηκαν την ντροπή και τον φόβο που σπέρνει ο Ντοναλντ Τραμπ.

Ο υποψήφιος του οποίου την εταιρεία έχει μηνύσει το Υπουργείο Δικαιοσύνης για διακρισεις σε μαύρους στην ενοικίαση διαμερισμάτων.

Ο υποψήφιος που αναρωτηθηκε αν ο Μπαράκ Ομπάμα γεννήθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο οποιος φάνηκε να συγχωρεί τον ξυλοδαρμό ενός διαδηλωτή του Black Lives Matter σε μια προεκλογικη συγκεντρωση του.

Ο υποψήφιος που κράτησε τους μαύρους εργαζομενους μακρια απο τις αιθουσες των καζίνο του.

Ο υποψήφιος που είναι ο αγαπημένος του David Duke και που υιοθετήθηκε από το Kου Κλουξ Κλαν.

Ο Γουίλιαμ Φώκνερ το κατάλαβε αυτό καλύτερα από σχεδόν οποιονδήποτε άλλο Αμερικανό συγγραφέα. Στο «Αβεσσαλώμ, Αβεσσαλώμ!» η αιμομιξία είναι λιγότερο ταμπού για μια οικογένεια της ανώτερης ταξης του Νοτου από το να αναγνωρίσει τη μοναδικη σταγόνα μαύρου αίματος που ασφαλώς θα μαγαρισει την γραμμη της οικογένειας. Αντί να χάσει τη «λευκότητα» της (για άλλη μια φορά), η οικογένεια επιλέγει την δολοφονία.

Δημοσιευτηκε στην εντυπη εκδοση της 21ης Νοεμβριου του 2016,με τον τιτλο “Mourning for Whiteness.”
https://www.newyorker.com/magazine/2016 ... hite-again

[John Dear]

Ωραίο.