Chainis έγραψε: 29 Ιουν 2018, 13:22
Ο Θεός σαν έννοια είναι η πρώτη προσπάθεια του ανθρώπου να εξηγήσει όλα τα ανεξήγητα που έβλεπε ή του συνέβαιναν όταν ακόμα ζούσε σε σπηλιές και να απαντήσει στο διαχρονικό ερώτημα "τι γινόμαστε αφού πεθάνουμε".
Από τότε επινόησαν ότι θεωρούσαν πιο "λογικό" με βάση τις (ανύπαρκτες) γνώσεις τους και η μόνη δυνατότητα που είχαν ήταν ότι κάποια παντοδύναμα αόρατα όντα που τα είπαν θεούς ευθύνονται για όσα τους συμβαίνουν.
Υπ' αυτή την έννοια οι Σαμάνοι τότε που ήταν και θεραπευτές ήταν οι επιστήμονες της εποχής τους που έψαχναν εξηγήσεις στα ανεξήγητα κι αυτό τους έδινε κύρος μέσα στην κοινότητα, τέτοιο που όταν οι μικρές κοινότητες εξελίχθηκαν σε πολυπληθείς κοινωνίες οι ιερείς πλέον να αποτελούν κυρίαρχη κάστα δίπλα στους πολεμιστές - ηγέτες.
Αυτές οι κάστες ήταν η μήτρα κάθε θρησκείας, όχι σαν φυσική τους συνέχεια αλλά σαν δημιουργία νοοτροπίας σε κάθε άνθρωπο σκεπτόμενο ή μη που τον έμαθαν σιγά-σιγά και για χιλιάδες χρόνια ότι η ύπαρξη των θεών, του ενός θεού αργότερα, είναι δεδομένη και δεν αμφισβητείται.
Ο αργός θάνατος των θεών πάει χέρι - χέρι με την εξέλιξη των επιστημών.
Από την στιγμή που ο άνθρωπος άρχισε να εξηγεί τα ανεξήγητα, να τα αντιμετωπίζει με βάση την πραγματική γνώση, να τα χρησιμοποιεί προς όφελος του, αφαιρεί συνέχεια "πόντους" από την έννοια του παντοδύναμου όντος που καθορίζει την ύπαρξη μας.
Γι' αυτό πλέον οι θρησκείες επικεντρώνονται ουσιαστικά μόνο στο μοναδικό άγνωστο ακόμα για τον άνθρωπο, στο τι συμβαίνει μετά τον θάνατο μας.
Είμαι σίγουρος ότι και αυτό το κάστρο τους όπου να 'ναι θα πέσει και η κάθε έννοια θεού, αληθινού θεού, θρησκείας, πίστης σε υπεράνθρωπα όντα, ελεγκτές του σύμπαντος και ότι άλλο έχει κυκλοφορήσει, θα πάψουν να υπάρχουν σταδιακά, δεν θα έχουν κανένα επιχείρημα να πείσουν για την ύπαρξη τους και μόνο κάποιοι ψυχικά ασταθείς θα έχουν ανάγκη αγγέλων-φυλάκων.
Το αξιακό υπόστρωμα κάθε κοινωνίας δεν έχει καμία σχέση με θεούς και δαίμονες, ήταν και είναι αυθύπαρκτο πάντα.
Ενδόμυχα κάθε άνθρωπος πάντα ξέρει και ξεχωρίζει το καλό από το κακό και όταν κάνει κακό το ξέρει, όχι γιατί του του έμαθε ο παπάς ή ο χότζας αλλά γιατί είναι στο DNA του να το ξέρει.
Γι' αυτό οι κοινωνίες όριζαν κώδικες συμπεριφοράς που δεν συμβάδιζαν πάντα με τις θρησκείες, πχ στην αρχαία Ελλάδα η κλοπή τιμωρούνταν παρ' όλο που κάποιοι θεοί και ήρωες παρουσιάζονται να έκλεβαν, οι φόνοι τιμωρούνταν παρ' ότι οι Θεοί σκότωναν κατά βούληση όποιον δεν τους άρεσε.
Άπειρα τέτοια παραδείγματα.
Είναι σοφιστεία επομένως το να υποστηρίζεται ότι οι άθεοι δεν έχουν αξιακό υπόστρωμα κι ότι μόνο μέσα από την αποδοχή του θεού και των εκπροσώπων του μπορείς να αποκτήσεις κάτι τέτοιο. Αν ίσχυε οι θεοφοβούμενοι πιστοί δεν θα έκαναν ποτέ κακό.
Η σημερινή ανάγκη του Θεού για όσους πιστεύουν ακόμα έχει εκφυλιστεί σε ένα είδος προστάτη στις δύσκολες στιγμές και ένα είδος ανώτερου δικαστή που θα δικάσει εν ευθέτω χρόνο όλους τους κακούς ενώ στους καλούς έχει εξασφαλίσει την αιώνια γαλήνη, μετά θάνατον βέβαια, που για τότε μπορούμε ακόμα να λέμε ότι μας κατεβαίνει.
Τελικά:
Ο άνθρωπος δημιούργησε τον θεό γιατί τον εξυπηρετούσε σε κάποια φάση της εξέλιξης του και θα τον κρατάει ζωντανό όσο ακόμα τον χρειάζεται μέχρι την εποχή μετά από αιώνες που θα αποτελεί μια γραφική πινελιά στην ιστορία της εξέλιξης της ανθρωπότητας.