Πότε ήρθαν οι γυφτοι στην Ελλαδα;

[Nandros]

πριν τα μέσα του προπερασμένου αιώνα (πλέον) τα όργανα νταούλια, φλογέρες κλπ τα κατείχαν ως τέχνη οι τσιγγάνοι (ως μουσικοί)

Κύκλους κάνουμε στην κουβέντα.
Πρώτ’ απ’ όλα από πού προκύπτει αυτό;

Δεν κάνουμε κανένα κύκλο. Ήταν ή δεν ήταν μουσικοί οι τσιγγάνοι; Ήταν! Είναι δυνατόν να μην γνώριζαν τα όργανα αυτά; Όργανα που κυριαρχούσαν στα μέχρι τότε λαϊκά πανηγύρια;

Πριν την άφιξη των γιούφτων, σε αυτή την χώρα ΔΕΝ υπήρχε τραγούδι, χορός, μουσικά όργανα, λαϊκοί συνθέτες ή τραγουδιστές;
.

[paul25]

Κύκλους κάνουμε στην κουβέντα.
Πρώτ’ απ’ όλα από πού προκύπτει αυτό;

Δεν κάνουμε κανένα κύκλο. Ήταν ή δεν ήταν μουσικοί οι τσιγγάνοι; Ήταν! Είναι δυνατόν να μην γνώριζαν τα όργανα αυτά; Όργανα που κυριαρχούσαν στα μέχρι τότε λαϊκά πανηγύρια;

Πριν την άφιξη των γιούφτων, σε αυτή την χώρα ΔΕΝ υπήρχε τραγούδι, χορός, μουσικά όργανα, λαϊκοί συνθέτες ή τραγουδιστές;
.

Μην κάνεις απλοικές συσχετίσεις, άλλο λέμε. Μιλάμε για τα λαϊκά δημοτικά μιας συγκεκριμένης περιόδου και ύφους (τα λένε και γλεντικά) και τα οποία επιβιώνουν σε αυτή τη μορφή μέχρι και σήμερα.

[Nandros]

Από ότι έχω διαπιστώσει, οι γύφτοι κινούνται σε πεδινές περιοχές και κατασκηνώνουν κοντά σε ποτάμια, δεν ανεβαίνουν στα βουνά και τις ραχούλες.
Θα τους ήταν και αδύνατον γιατί μετακινούνταν με κάρα και δεν θα μπορούσαν να πάνε στα ορεινά μονοπάτια που συνέδεαν τα χωριά στα βουνά.
Επομένως την δημοτική μουσική στα κακοτράχαλα μέρη της Ελλάδος, την έπαιζαν αποκλειστικά ντόπιοι και όχι γύφτοι.

Ε-Λ-Ε-Ο-C

Σου χάλασε την μισ/ανθελληνική προπαγάνδα;

Η άποψη του Μηχ είναι πολύ λογική.
Αμαξιτοί δρόμοι (για άμαξες και κάρα) υπήρχαν σίγουρα στα πεδινά και για τις μεγάλες ορεινές πόλεις και κεφαλοχώρια.
Για τα ορεινά χωριά ή χώρους συγκέντρωσης νομάδων υπήρχαν μονοπάτια και τα εφόδια ανέβαιναν στην πλάτη ή με γαϊδούρια και μουλάρια.
Κανείς δεν θα έσπαγε βράχια στο μπράτσο για να ανοίξει δρόμους και να ανέβουν τα κάρα των γιούφτων στο κάθε μικροχώρι.
.

[Nandros]

Δεν κάνουμε κανένα κύκλο. Ήταν ή δεν ήταν μουσικοί οι τσιγγάνοι; Ήταν! Είναι δυνατόν να μην γνώριζαν τα όργανα αυτά; Όργανα που κυριαρχούσαν στα μέχρι τότε λαϊκά πανηγύρια;

Πριν την άφιξη των γιούφτων, σε αυτή την χώρα ΔΕΝ υπήρχε τραγούδι, χορός, μουσικά όργανα, λαϊκοί συνθέτες ή τραγουδιστές;

Μην κάνεις απλοικές συσχετίσεις, άλλο λέμε. Μιλάμε για τα λαϊκά δημοτικά μιας συγκεκριμένης περιόδου και ύφους (τα λένε και γλεντικά) και τα οποία επιβιώνουν σε αυτή τη μορφή μέχρι και σήμερα.

Απλοϊκές είναι οι γενικεύσεις σας.
Και γιατί μιας συγκεκριμένης περιόδου; Πριν τους γιούφτους τί γινόταν;
.

[Nandros]

.
Το κλαρινέτο (κλαρίνο) στην Ελληνική δημοτική μουσική

Από τον αρχαιοελληνικό προπομπό του, τον αυλό, μέχρι το σημερινό κλαρίνο οι ομοιότητές παραμένουν σχεδόν ίδιες ως προς την τεχνική εκτέλεσης και την κατασκευή.[1] Είναι πασίγνωστο το ειδικό βάρος που έχει το κλαρίνο στη Ελληνική δημοτική μουσική. Είναι πολύ διαδεδομένο σε όλες τις γωνιές της χώρας, ιδιαίτερα δε στην Πελοπόννησο, στη Στερεά, στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, χωρίς να λείπει και από την υπόλοιπη επικράτεια. Δεν είναι απολύτως σίγουρο το πώς το κλαρίνο διαδόθηκε στην Ελλάδα, αντικαθιστώντας άλλα παλαιότερα όργανα όπως η φλογέρα και ο ζουρνάς. Είναι πιθανό να προήλθε από τη διαδικασία εκσυγχρονισμού των μουσικών του ελληνικού και τουρκικού στρατού στις αρχές του 19ου αιώνα, οι οποίοι μεταξύ άλλων υιοθέτησαν και το κλαρίνο. Κατά μια απλούστερη εκδοχή, το κλαρίνο πέρασε στους Έλληνες από τους Τούρκους περιοδεύοντες μουσικούς, οι οποίοι το έφεραν από την Ευρώπη τον καιρό της τουρκοκρατίας. Το κλαρίνο διαδόθηκε εύκολα, λόγω της απόδοσής του και ίσως λόγω και της επιρροής του ως ένα μοντέρνο όργανο κατευθείαν από τις συμφωνικές ορχήστρες της Δύσης[2][3].

Σίγουρα όμως το κλαρίνο επικράτησε κυρίως λόγω των μεγάλων του μουσικών ικανοτήτων και του τόσο ταιριαστού στην Ελληνική μουσική ήχου του, που οι Έλληνες αγάπησαν αμέσως. Η έκταση το διαχωρίζει σαφώς από τα απλούστερα παρόμοια όργανα, όπως η φλογέρα και το σουραύλι, που έχουν σαφώς μικρότερες δυνατότητες. Η "άλωση" της δημοτικής μουσικής από το κλαρίνο ήταν τόσο καθολική, που σήμερα για τους περισσότερους Έλληνες είναι αδιανόητη η αποσύνδεσή της από αυτό.

[paul25]

Πριν την άφιξη των γιούφτων, σε αυτή την χώρα ΔΕΝ υπήρχε τραγούδι, χορός, μουσικά όργανα, λαϊκοί συνθέτες ή τραγουδιστές;

Μην κάνεις απλοικές συσχετίσεις, άλλο λέμε. Μιλάμε για τα λαϊκά δημοτικά μιας συγκεκριμένης περιόδου και ύφους (τα λένε και γλεντικά) και τα οποία επιβιώνουν σε αυτή τη μορφή μέχρι και σήμερα.

Απλοϊκές είναι οι γενικεύσεις σας.
Και γιατί μιας συγκεκριμένης περιόδου; Πριν τους γιούφτους τί γινόταν;
.

Με τον όρο "ελληνική δημοτική μουσική" αναφερόμαστε σε μια τεράστια περίοδο από το ύστερο Βυζάντιο μέχρι τους νεότερους χρόνους και σε πολλά μουσικά είδη που εμφανίστηκαν αυτή την περίοδο. Προφανώς δεν κάνουμε λόγο για όλη την κατηγορία.

[paul25]

.
Το κλαρινέτο (κλαρίνο) στην Ελληνική δημοτική μουσική

Από τον αρχαιοελληνικό προπομπό του, τον αυλό, μέχρι το σημερινό κλαρίνο οι ομοιότητές παραμένουν σχεδόν ίδιες ως προς την τεχνική εκτέλεσης και την κατασκευή.[1] Είναι πασίγνωστο το ειδικό βάρος που έχει το κλαρίνο στη Ελληνική δημοτική μουσική. Είναι πολύ διαδεδομένο σε όλες τις γωνιές της χώρας, ιδιαίτερα δε στην Πελοπόννησο, στη Στερεά, στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, χωρίς να λείπει και από την υπόλοιπη επικράτεια. Δεν είναι απολύτως σίγουρο το πώς το κλαρίνο διαδόθηκε στην Ελλάδα, αντικαθιστώντας άλλα παλαιότερα όργανα όπως η φλογέρα και ο ζουρνάς. Είναι πιθανό να προήλθε από τη διαδικασία εκσυγχρονισμού των μουσικών του ελληνικού και τουρκικού στρατού στις αρχές του 19ου αιώνα, οι οποίοι μεταξύ άλλων υιοθέτησαν και το κλαρίνο. Κατά μια απλούστερη εκδοχή, το κλαρίνο πέρασε στους Έλληνες από τους Τούρκους περιοδεύοντες μουσικούς, οι οποίοι το έφεραν από την Ευρώπη τον καιρό της τουρκοκρατίας. Το κλαρίνο διαδόθηκε εύκολα, λόγω της απόδοσής του και ίσως λόγω και της επιρροής του ως ένα μοντέρνο όργανο κατευθείαν από τις συμφωνικές ορχήστρες της Δύσης[2][3].

Σίγουρα όμως το κλαρίνο επικράτησε κυρίως λόγω των μεγάλων του μουσικών ικανοτήτων και του τόσο ταιριαστού στην Ελληνική μουσική ήχου του, που οι Έλληνες αγάπησαν αμέσως. Η έκταση το διαχωρίζει σαφώς από τα απλούστερα παρόμοια όργανα, όπως η φλογέρα και το σουραύλι, που έχουν σαφώς μικρότερες δυνατότητες. Η "άλωση" της δημοτικής μουσικής από το κλαρίνο ήταν τόσο καθολική, που σήμερα για τους περισσότερους Έλληνες είναι αδιανόητη η αποσύνδεσή της από αυτό.

Απόσπασμα απο την μια απο τις δύο πηγές σου:

Το κλαρίνο, ως λαϊκό μουσικό όργανο, έρχεται στην Ελλάδα απ' την Τουρκία με τους Τουρκόγυφτους, γύρω στα 1835. Πρωτοεμφανίζεται στη βόρεια Ελλάδα, την `Ηπειρο και τη δυτική Μακεδονία, απ' όπου και προχωρεί προς τα κάτω. Μαζί, αρχικά με το βιολί και το λαούτο και αργότερα και με το σαντούρι, αποτελούν την κομπανία, το κατεξοχήν λαϊκό μουσικό σχήμα πού αντικαθιστά σιγά-σιγά την πατροπαράδοτη ζύγια νταούλι-ζουρνά

Απο το οποίο υποτίθεται πως ο συγγραφέας του λήμματος έγραψε το απόσπασμα που έβαλες.

[Nandros]

.
Το κλαρινέτο (κλαρίνο) στην Ελληνική δημοτική μουσική

Από τον αρχαιοελληνικό προπομπό του, τον αυλό, μέχρι το σημερινό κλαρίνο οι ομοιότητές παραμένουν σχεδόν ίδιες ως προς την τεχνική εκτέλεσης και την κατασκευή.[1] Είναι πασίγνωστο το ειδικό βάρος που έχει το κλαρίνο στη Ελληνική δημοτική μουσική. Είναι πολύ διαδεδομένο σε όλες τις γωνιές της χώρας, ιδιαίτερα δε στην Πελοπόννησο, στη Στερεά, στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, χωρίς να λείπει και από την υπόλοιπη επικράτεια. Δεν είναι απολύτως σίγουρο το πώς το κλαρίνο διαδόθηκε στην Ελλάδα, αντικαθιστώντας άλλα παλαιότερα όργανα όπως η φλογέρα και ο ζουρνάς. Είναι πιθανό να προήλθε από τη διαδικασία εκσυγχρονισμού των μουσικών του ελληνικού και τουρκικού στρατού στις αρχές του 19ου αιώνα, οι οποίοι μεταξύ άλλων υιοθέτησαν και το κλαρίνο. Κατά μια απλούστερη εκδοχή, το κλαρίνο πέρασε στους Έλληνες από τους Τούρκους περιοδεύοντες μουσικούς, οι οποίοι το έφεραν από την Ευρώπη τον καιρό της τουρκοκρατίας. Το κλαρίνο διαδόθηκε εύκολα, λόγω της απόδοσής του και ίσως λόγω και της επιρροής του ως ένα μοντέρνο όργανο κατευθείαν από τις συμφωνικές ορχήστρες της Δύσης[2][3].

Σίγουρα όμως το κλαρίνο επικράτησε κυρίως λόγω των μεγάλων του μουσικών ικανοτήτων και του τόσο ταιριαστού στην Ελληνική μουσική ήχου του, που οι Έλληνες αγάπησαν αμέσως. Η έκταση το διαχωρίζει σαφώς από τα απλούστερα παρόμοια όργανα, όπως η φλογέρα και το σουραύλι, που έχουν σαφώς μικρότερες δυνατότητες. Η "άλωση" της δημοτικής μουσικής από το κλαρίνο ήταν τόσο καθολική, που σήμερα για τους περισσότερους Έλληνες είναι αδιανόητη η αποσύνδεσή της από αυτό.

Απόσπασμα απο την μια απο τις δύο πηγές σου:

Το κλαρίνο, ως λαϊκό μουσικό όργανο,

έρχεται στην Ελλάδα απ' την Τουρκία με τους Τουρκόγυφτους, γύρω στα 1835.

Πρωτοεμφανίζεται στη βόρεια Ελλάδα, την `Ηπειρο και τη δυτική Μακεδονία, απ' όπου και προχωρεί προς τα κάτω. Μαζί, αρχικά με το βιολί και το λαούτο και αργότερα και με το σαντούρι, αποτελούν την κομπανία, το κατεξοχήν λαϊκό μουσικό σχήμα πού αντικαθιστά σιγά-σιγά την πατροπαράδοτη ζύγια νταούλι-ζουρνά

Απο το οποίο υποτίθεται πως ο συγγραφέας του λήμματος έγραψε το απόσπασμα που έβαλες.

Και η άλλη πηγή το διαψεύδει:

Το έτος 1690 εμφανίζεται το Κλαρίνο ή Ευθύαυλος όπως λέγεται στην ελληνική γλώσσα. Εφευρέτης του κλαρίνου φέρεται να είναι ο Γερμανός Ιωάννης Χριστόφορος Ντέννερ από τη Νυρεμβέργη. Η εφεύρεσή του ήταν αποτέλεσμα επεξεργασίας που έκανε επάνω στο γαλλικό μουσικό όργανο που ονομάζετο Chalumeau. To όργανο αυτό το Chalumeau σύμφωνα με πηγές από τις γαλλικές εγκυκλοπαίδειες είναι λέξη ελληνική. Και το Chalumeau είναι η λέξη Κάλαμος. Ο Κάλαμος δε ήτο όργανον μουσικόν της οικογενείας των Αυλών και αυτός. Να λοιπόν που και το κλαρίνο έχει κάποιες ρίζες ελληνικές. Στην ουσία όμως είναι ευρωπαϊκή επινόηση που έκανε ο Γερμανός Ντέννερ και αφού συμπληρώθηκε από τους Στάντλερ, Μύλλερ και το Γάλλο Κλοζέ (1730), κατέληξε στο σημερινό ωραίο όργανο. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι αν και το κλαρίνο ανακαλύφθηκε το 1690, δεν επεκράτησε αμέσως ως όργανο εις την Ευρώπη. Εσυνηθίζετο η χρήσις του Chalumeau και πρέπει να φθάσουμε μέχρι το έτος 1750, για να βρούμε κλαρίνα να παίζουν σε ευρεία κλίμακα στις ευρωπαϊκές Συμφωνικές Ορχήστρες. Εις ό,τι αφορά την χώρα μας τα πράγματα εβράδυναν ακόμη πιο πολύ.

Πότε και πώς όμως εμφανίστηκε στην Ελλάδα και συνδέεται τόσο αρρήκτως με την ελληνική δημοτική μουσική μας; Απάντηση ιστορική με το πως εισήχθη εις την Ελλάδα δεν υπάρχει. Είναι όμως αναμφισβήτητα αληθές ότι τα πρώτα κλαρίνα παίχτηκαν στην Ήπειρο και μάλιστα στα Σεράγια και τα Χαρέμια των Πασσάδων των Μπέηδων και των Αγάδων από Έλληνες μουσικούς που ονομαζότανε με μια λέξη Κουμπανία. Βιολί, λαούτο, ντέφι με αρχηγό τον κλαριτζή ήταν τα μέλη της κουμπανίας. Επαίζετο επίσης και εις τους ελληνικούς γάμους.
Πριν όμως εμφανιστεί το κλαρίνο ως όργανο κατά τις διασκεδάσεις και τους γάμους, αρχικά επαίζετο στην Ήπειρο στις στρατιωτικές μπάντες, δηλαδή στις στρατιωτικές φιλαρμονικές.
Πρέπει όμως να κυριολεκτίσουμε. Και πρέπει να ειπούμε ότι τα πρώτα κλαρίνα ακούστηκαν στο Σεράι του Αλή Πασά στα Γιάννενα. Πηγή αυτής της θέσεως μας την παρέχει έμμεσα ο Γάλλος ιστορικός Φραγκίσκος Πουκεβίλ ο οποίος ήτο Πρόξενος της Γαλλίας στα Γιάννενα από το 1805 έως το 1815. Κατά τους πολυάριθμους διαλόγους που είχε με τον Αλή Πασά, ο Αλή Πασάς, όπως ο ίδιος του αποκαλύπτει και του λέγει, ήτο μουσικός και έπαιζε Λύρα. Η σχετική παράγραφος που επιβεβαιώνει τούτο είναι η εξής, από το πολυσέλιδον και πολύκροτο έργον του, Παλιγγενεσία της Ελλάδος, που δημοσιεύτηκε εις το Παρίσι και εις την γαλλική γλώσσα το 1825, με τίτλο Regeneration de la Grece:
...et guand j' allais aux noces de mes amis, j' etais le premier joueur de lyre de cent lieues a la ronde; j' aurais defie les plus habiles a la danse, a la lutte; mais ce temps ne reviendra plus, etuje n' apercois a l' autre bout de L· vie que des chagrins de familla, des orages, et qui sait?...
...και όταν πήγαινα στο γάμο των φίλων μου, ήμουν ο πρώτος οργανοπαίχτης της Λύρας που ακουγότανε σε εκατό χιλιόμετρα, οι καλλίτεροι χορευταί απόφευγαν να τα βάλουνε μαζί μου καθώς και οι πιο καλοί παλαιστές. Αυτοί δε οι καιροί δυστυχώς δεν ξανάρχονται ποτέ και σήμερα δεν βλέπω παρά μόνο καημούς, θύελλες και ποιος ξέρει τι άλλο...;
Η ιστορική πηγή αυτή του Πουκεβίλ αφ' ενός, αφ' ετέρου δε οι άριστες και μεγάλες εμπορικές συναλλαγές που είχεν ο Αλή Πασάς με την Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Αυστρία) εδραιώνουν την θέσιν μας, την Ήπειρον ως πρωτοπόρος του κλαρίνου και την καθιστούν ακράδαντον.
Μετά την Ήπειρο, που ως χρονολογία εμφανίσεως του πρέπει να δώσουμε λίγο πριν το 1800, το κλαρίνο διοχετεύτηκε στην Θεσσαλία, Μακεδονία, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο και Θράκη. Στην Αθήνα, σύμφωνα με τις αξιόλογες έρευνες επί του κλαρίνου της συγγραφέως Δέσποινας Μαζαράκη, ήτανε όχι μόνο άγνωστο το κλαρίνο και ασύνηθες, αλλά η χρήσις του ήτο απαγορευμένη μάλιστα μέχρι το 1925. Σήμερα αυτό ασφαλώς φαίνεται απίστευτο αλλά έτσι είχαν τα πράγματα.
Κατά συνέπεια οι εικασίες ορισμένων συγγραφέων ότι το κλαρίνο εισήχθη εις την Ελλάδα εξ Ανατολών δηλαδή από την Τουρκία δεν ευσταθούν.
Αυτή η εικασία θα ητο αληθής εις περίπτωσιν που το κλαρίνο ήτο διαδεδομένο εις τις περιοχές μας που γειτνιάζουν με την Τουρκία, ήτοι Θράκη, Νησιά Αιγαίου, Κρήτη και Κύπρος. Σ' αυτές τις περιοχές όπως προείπαμε ακόμη και σήμερα το κλαρίνο είναι άγνωστο.
Η εξ ανατολών θεωρία της εισαγωγής του κλαρίνου κατά συνέπεια δεν έχει ουδεμία βάση και καταπίπτει.
Στη Θράκη αλλά και στη Μακεδονία, τα πρώτα μουσικά όργανα που εχρησιμοποιούντο ήταν η γκάιντα (ο αρχαίος άσκαυλος) και τα δυο "ιερά" όργανα των Αναστενάρηδων, ήτοι η παλιά αχλαδόσχημη Λύρα με το νταούλι. Στα νησιά του Αιγαίου, Κρήτη και Κύπρο επικρατούσε το βιολί και η λύρα. Το κλαρίνο και σήμερα ακόμη εκεί είναι σχεδόν άγνωστο. Παράλληλα πρέπει να αναφερθούμε ότι ο πιο αντιπροσωπευτικός χορός της Ελλάδας, δηλαδή ο τσάμικος χορός έχει ως πατρίδα την Ήπειρο. Πρωτοξεκίνησε από την Θεσπρωτία κοινώς Τσαμουριά, όπου Τσάμικο, ήταν το είδος χορού που χορευότανε από τους Θεσπρωτούς ή Τσάμηδες όπως τους ονομάζαμε παλαιότερα. Τοιουτοτρόπως παρατηρούμε ακούγοντας τα ηπειρωτικά κλαρίνα να είναι πιο ηδύλαλα, γιατί έχουν μεγαλύτερο βάθος παίζοντας συχνά σε χαμηλές μουσικές κλίμακες πράγμα που δεν απαντάται ούτε στα ρουμελιώτικα ούτε στα πελοποννησιακά κλαρίνα.
Αφού η Ήπειρος είναι η πρωτοπόρος περιοχή του κλαρίνου στην Ελλάδα ας δούμε ποιοι ήταν και οι πρωτεργάτες μουσικοί του κλαρίνου:
https://web.archive.org/web/20160306101 ... -paradosis

[paul25]

.
Το κλαρινέτο (κλαρίνο) στην Ελληνική δημοτική μουσική

Από τον αρχαιοελληνικό προπομπό του, τον αυλό, μέχρι το σημερινό κλαρίνο οι ομοιότητές παραμένουν σχεδόν ίδιες ως προς την τεχνική εκτέλεσης και την κατασκευή.[1] Είναι πασίγνωστο το ειδικό βάρος που έχει το κλαρίνο στη Ελληνική δημοτική μουσική. Είναι πολύ διαδεδομένο σε όλες τις γωνιές της χώρας, ιδιαίτερα δε στην Πελοπόννησο, στη Στερεά, στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, χωρίς να λείπει και από την υπόλοιπη επικράτεια. Δεν είναι απολύτως σίγουρο το πώς το κλαρίνο διαδόθηκε στην Ελλάδα, αντικαθιστώντας άλλα παλαιότερα όργανα όπως η φλογέρα και ο ζουρνάς. Είναι πιθανό να προήλθε από τη διαδικασία εκσυγχρονισμού των μουσικών του ελληνικού και τουρκικού στρατού στις αρχές του 19ου αιώνα, οι οποίοι μεταξύ άλλων υιοθέτησαν και το κλαρίνο. Κατά μια απλούστερη εκδοχή, το κλαρίνο πέρασε στους Έλληνες από τους Τούρκους περιοδεύοντες μουσικούς, οι οποίοι το έφεραν από την Ευρώπη τον καιρό της τουρκοκρατίας. Το κλαρίνο διαδόθηκε εύκολα, λόγω της απόδοσής του και ίσως λόγω και της επιρροής του ως ένα μοντέρνο όργανο κατευθείαν από τις συμφωνικές ορχήστρες της Δύσης[2][3].

Σίγουρα όμως το κλαρίνο επικράτησε κυρίως λόγω των μεγάλων του μουσικών ικανοτήτων και του τόσο ταιριαστού στην Ελληνική μουσική ήχου του, που οι Έλληνες αγάπησαν αμέσως. Η έκταση το διαχωρίζει σαφώς από τα απλούστερα παρόμοια όργανα, όπως η φλογέρα και το σουραύλι, που έχουν σαφώς μικρότερες δυνατότητες. Η "άλωση" της δημοτικής μουσικής από το κλαρίνο ήταν τόσο καθολική, που σήμερα για τους περισσότερους Έλληνες είναι αδιανόητη η αποσύνδεσή της από αυτό.

Απόσπασμα απο την μια απο τις δύο πηγές σου:

Το κλαρίνο, ως λαϊκό μουσικό όργανο,

έρχεται στην Ελλάδα απ' την Τουρκία με τους Τουρκόγυφτους, γύρω στα 1835.

Πρωτοεμφανίζεται στη βόρεια Ελλάδα, την `Ηπειρο και τη δυτική Μακεδονία, απ' όπου και προχωρεί προς τα κάτω. Μαζί, αρχικά με το βιολί και το λαούτο και αργότερα και με το σαντούρι, αποτελούν την κομπανία, το κατεξοχήν λαϊκό μουσικό σχήμα πού αντικαθιστά σιγά-σιγά την πατροπαράδοτη ζύγια νταούλι-ζουρνά

Απο το οποίο υποτίθεται πως ο συγγραφέας του λήμματος έγραψε το απόσπασμα που έβαλες.

Και η άλλη πηγή το διαψεύδει:

Το έτος 1690 εμφανίζεται το Κλαρίνο ή Ευθύαυλος όπως λέγεται στην ελληνική γλώσσα. Εφευρέτης του κλαρίνου φέρεται να είναι ο Γερμανός Ιωάννης Χριστόφορος Ντέννερ από τη Νυρεμβέργη. Η εφεύρεσή του ήταν αποτέλεσμα επεξεργασίας που έκανε επάνω στο γαλλικό μουσικό όργανο που ονομάζετο Chalumeau. To όργανο αυτό το Chalumeau σύμφωνα με πηγές από τις γαλλικές εγκυκλοπαίδειες είναι λέξη ελληνική. Και το Chalumeau είναι η λέξη Κάλαμος. Ο Κάλαμος δε ήτο όργανον μουσικόν της οικογενείας των Αυλών και αυτός. Να λοιπόν που και το κλαρίνο έχει κάποιες ρίζες ελληνικές. Στην ουσία όμως είναι ευρωπαϊκή επινόηση που έκανε ο Γερμανός Ντέννερ και αφού συμπληρώθηκε από τους Στάντλερ, Μύλλερ και το Γάλλο Κλοζέ (1730), κατέληξε στο σημερινό ωραίο όργανο. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι αν και το κλαρίνο ανακαλύφθηκε το 1690, δεν επεκράτησε αμέσως ως όργανο εις την Ευρώπη. Εσυνηθίζετο η χρήσις του Chalumeau και πρέπει να φθάσουμε μέχρι το έτος 1750, για να βρούμε κλαρίνα να παίζουν σε ευρεία κλίμακα στις ευρωπαϊκές Συμφωνικές Ορχήστρες. Εις ό,τι αφορά την χώρα μας τα πράγματα εβράδυναν ακόμη πιο πολύ.

Πότε και πώς όμως εμφανίστηκε στην Ελλάδα και συνδέεται τόσο αρρήκτως με την ελληνική δημοτική μουσική μας; Απάντηση ιστορική με το πως εισήχθη εις την Ελλάδα δεν υπάρχει. Είναι όμως αναμφισβήτητα αληθές ότι τα πρώτα κλαρίνα παίχτηκαν στην Ήπειρο και μάλιστα στα Σεράγια και τα Χαρέμια των Πασσάδων των Μπέηδων και των Αγάδων από Έλληνες μουσικούς που ονομαζότανε με μια λέξη Κουμπανία. Βιολί, λαούτο, ντέφι με αρχηγό τον κλαριτζή ήταν τα μέλη της κουμπανίας. Επαίζετο επίσης και εις τους ελληνικούς γάμους.
Πριν όμως εμφανιστεί το κλαρίνο ως όργανο κατά τις διασκεδάσεις και τους γάμους, αρχικά επαίζετο στην Ήπειρο στις στρατιωτικές μπάντες, δηλαδή στις στρατιωτικές φιλαρμονικές.
Πρέπει όμως να κυριολεκτίσουμε. Και πρέπει να ειπούμε ότι τα πρώτα κλαρίνα ακούστηκαν στο Σεράι του Αλή Πασά στα Γιάννενα. Πηγή αυτής της θέσεως μας την παρέχει έμμεσα ο Γάλλος ιστορικός Φραγκίσκος Πουκεβίλ ο οποίος ήτο Πρόξενος της Γαλλίας στα Γιάννενα από το 1805 έως το 1815. Κατά τους πολυάριθμους διαλόγους που είχε με τον Αλή Πασά, ο Αλή Πασάς, όπως ο ίδιος του αποκαλύπτει και του λέγει, ήτο μουσικός και έπαιζε Λύρα. Η σχετική παράγραφος που επιβεβαιώνει τούτο είναι η εξής, από το πολυσέλιδον και πολύκροτο έργον του, Παλιγγενεσία της Ελλάδος, που δημοσιεύτηκε εις το Παρίσι και εις την γαλλική γλώσσα το 1825, με τίτλο Regeneration de la Grece:
...et guand j' allais aux noces de mes amis, j' etais le premier joueur de lyre de cent lieues a la ronde; j' aurais defie les plus habiles a la danse, a la lutte; mais ce temps ne reviendra plus, etuje n' apercois a l' autre bout de L· vie que des chagrins de familla, des orages, et qui sait?...
...και όταν πήγαινα στο γάμο των φίλων μου, ήμουν ο πρώτος οργανοπαίχτης της Λύρας που ακουγότανε σε εκατό χιλιόμετρα, οι καλλίτεροι χορευταί απόφευγαν να τα βάλουνε μαζί μου καθώς και οι πιο καλοί παλαιστές. Αυτοί δε οι καιροί δυστυχώς δεν ξανάρχονται ποτέ και σήμερα δεν βλέπω παρά μόνο καημούς, θύελλες και ποιος ξέρει τι άλλο...;
Η ιστορική πηγή αυτή του Πουκεβίλ αφ' ενός, αφ' ετέρου δε οι άριστες και μεγάλες εμπορικές συναλλαγές που είχεν ο Αλή Πασάς με την Ευρώπη (Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Αυστρία) εδραιώνουν την θέσιν μας, την Ήπειρον ως πρωτοπόρος του κλαρίνου και την καθιστούν ακράδαντον.
Μετά την Ήπειρο, που ως χρονολογία εμφανίσεως του πρέπει να δώσουμε λίγο πριν το 1800, το κλαρίνο διοχετεύτηκε στην Θεσσαλία, Μακεδονία, Στερεά Ελλάδα, Πελοπόννησο και Θράκη. Στην Αθήνα, σύμφωνα με τις αξιόλογες έρευνες επί του κλαρίνου της συγγραφέως Δέσποινας Μαζαράκη, ήτανε όχι μόνο άγνωστο το κλαρίνο και ασύνηθες, αλλά η χρήσις του ήτο απαγορευμένη μάλιστα μέχρι το 1925. Σήμερα αυτό ασφαλώς φαίνεται απίστευτο αλλά έτσι είχαν τα πράγματα.
Κατά συνέπεια οι εικασίες ορισμένων συγγραφέων ότι το κλαρίνο εισήχθη εις την Ελλάδα εξ Ανατολών δηλαδή από την Τουρκία δεν ευσταθούν.
Αυτή η εικασία θα ητο αληθής εις περίπτωσιν που το κλαρίνο ήτο διαδεδομένο εις τις περιοχές μας που γειτνιάζουν με την Τουρκία, ήτοι Θράκη, Νησιά Αιγαίου, Κρήτη και Κύπρος. Σ' αυτές τις περιοχές όπως προείπαμε ακόμη και σήμερα το κλαρίνο είναι άγνωστο.
Η εξ ανατολών θεωρία της εισαγωγής του κλαρίνου κατά συνέπεια δεν έχει ουδεμία βάση και καταπίπτει.
Στη Θράκη αλλά και στη Μακεδονία, τα πρώτα μουσικά όργανα που εχρησιμοποιούντο ήταν η γκάιντα (ο αρχαίος άσκαυλος) και τα δυο "ιερά" όργανα των Αναστενάρηδων, ήτοι η παλιά αχλαδόσχημη Λύρα με το νταούλι. Στα νησιά του Αιγαίου, Κρήτη και Κύπρο επικρατούσε το βιολί και η λύρα. Το κλαρίνο και σήμερα ακόμη εκεί είναι σχεδόν άγνωστο. Παράλληλα πρέπει να αναφερθούμε ότι ο πιο αντιπροσωπευτικός χορός της Ελλάδας, δηλαδή ο τσάμικος χορός έχει ως πατρίδα την Ήπειρο. Πρωτοξεκίνησε από την Θεσπρωτία κοινώς Τσαμουριά, όπου Τσάμικο, ήταν το είδος χορού που χορευότανε από τους Θεσπρωτούς ή Τσάμηδες όπως τους ονομάζαμε παλαιότερα. Τοιουτοτρόπως παρατηρούμε ακούγοντας τα ηπειρωτικά κλαρίνα να είναι πιο ηδύλαλα, γιατί έχουν μεγαλύτερο βάθος παίζοντας συχνά σε χαμηλές μουσικές κλίμακες πράγμα που δεν απαντάται ούτε στα ρουμελιώτικα ούτε στα πελοποννησιακά κλαρίνα.
Αφού η Ήπειρος είναι η πρωτοπόρος περιοχή του κλαρίνου στην Ελλάδα ας δούμε ποιοι ήταν και οι πρωτεργάτες μουσικοί του κλαρίνου:
https://web.archive.org/web/20160306101 ... -paradosis

Τι διαψεύδει ακριβώς δηλαδή; Την θεωρία ότι μας ήρθε εξ ανατολής; Σε προηγούμενο ποστ αναφέρομαι και σε άλλη μια θεωρία προέλευσης. Ωστόσο "επίσημα" οι πιο πολλοί συντείνουν στην θεωρία της Ανατολικής προέλευσης.

[Nandros]

.
Ένα μουσικό όργανο που ανακαλύφθηκε στην Ευρώπη, το πιο πιθανό και λογικό να έφτασε πρώτα στην κοντινότερη Δυτική Ελλάδα.
.

[Μηχανικός]

Μην λέτε παπαριές ότι οι γύφτοι δημιούργησαν παραδοσιακή Ελληνική μουσική.
Οι γύφτοι δεν ήξεραν καν Ελληνικά, πως θα έφτιαχναν τους στοίχους;
Τα παραδοσιακά τραγούδια έχουν στοίχους που έβγαιναν από την ζωή των Ελλήνων και όχι από την ζωή των νομάδων γύφτων.

Όργανα ήξεραν και έπαιζαν, ότι άκουγαν από τους ντόπιους αυτό έπαιζαν.
Στην Ελλάδα έπαιζαν Ελληνικά, στην Βουλγαρία θα έπαιζαν τα βουλγαρικά και στην Ρουμανία τα Ρουμάνικα.

Η παραδοσιακή Ελληνική μουσική είναι συνέχεια της εκκλησιαστικής Βυζαντινής.
Σε λίγο θα μας πείτε ότι οι γύφτοι έψελναν και στις εκκλησίες και στο Άγιο Όρος.


Παρεμπιπτόντως αφού οι γύφτοι είναι Χριστιανοί, πως και δεν υπάρχει γύφτικο μοναστήρι ή έστω γύφτος καλόγερος;

[paul25]

Από ότι έχω διαπιστώσει, οι γύφτοι κινούνται σε πεδινές περιοχές και κατασκηνώνουν κοντά σε ποτάμια, δεν ανεβαίνουν στα βουνά και τις ραχούλες.
Θα τους ήταν και αδύνατον γιατί μετακινούνταν με κάρα και δεν θα μπορούσαν να πάνε στα ορεινά μονοπάτια που συνέδεαν τα χωριά στα βουνά.
Επομένως την δημοτική μουσική στα κακοτράχαλα μέρη της Ελλάδος, την έπαιζαν αποκλειστικά ντόπιοι και όχι γύφτοι.

Ε-Λ-Ε-Ο-C

Σου χάλασε την μισ/ανθελληνική προπαγάνδα;

Η άποψη του Μηχ είναι πολύ λογική.
Αμαξιτοί δρόμοι (για άμαξες και κάρα) υπήρχαν σίγουρα στα πεδινά και για τις μεγάλες ορεινές πόλεις και κεφαλοχώρια.
Για τα ορεινά χωριά ή χώρους συγκέντρωσης νομάδων υπήρχαν μονοπάτια και τα εφόδια ανέβαιναν στην πλάτη ή με γαϊδούρια και μουλάρια.
Κανείς δεν θα έσπαγε βράχια στο μπράτσο για να ανοίξει δρόμους και να ανέβουν τα κάρα των γιούφτων στο κάθε μικροχώρι.
.

Μα δεν έκανε πανηγύρι το κάθε μικροχώρι. Πάντως η περιοχή του Ζαγορίου φημιζόταν για την γύφτικη κομπανία της.

[Μηχανικός]

Μα δεν έκανε πανηγύρι το κάθε μικροχώρι. Πάντως η περιοχή του Ζαγορίου φημιζόταν για την γύφτικη κομπανία της.

ΟΛΑ τα χωρία έκαναν πανηγύρι όταν γιόρταζε η εκκλησία του χωριού.

Επίσης υπήρχαν οι γάμοι και τα βαφτίσια.
Δεν γινόταν γάμος χωρίς τραγούδια, όργανα και μουσική.

[Maspoli]

Ε-Λ-Ε-Ο-C

Σου χάλασε την μισ/ανθελληνική προπαγάνδα;

Η άποψη του Μηχ είναι πολύ λογική.
Αμαξιτοί δρόμοι (για άμαξες και κάρα) υπήρχαν σίγουρα στα πεδινά και για τις μεγάλες ορεινές πόλεις και κεφαλοχώρια.
Για τα ορεινά χωριά ή χώρους συγκέντρωσης νομάδων υπήρχαν μονοπάτια και τα εφόδια ανέβαιναν στην πλάτη ή με γαϊδούρια και μουλάρια.
Κανείς δεν θα έσπαγε βράχια στο μπράτσο για να ανοίξει δρόμους και να ανέβουν τα κάρα των γιούφτων στο κάθε μικροχώρι.
.

Μα δεν έκανε πανηγύρι το κάθε μικροχώρι. Πάντως η περιοχή του Ζαγορίου φημιζόταν για την γύφτικη κομπανία της.

Είναι εξάλλου γνωστό ότι για να παει μια κομπανία 4-5 ατόμων σε ένα χωριό να παίξει, έπρεπε να πάει μόνο με κάρα και αμαξες κουβαλώντας μαζί και όλο τον καταυλισμό. Απαγορεύονταν διαφορετικά.

[Maspoli]

Μην λέτε παπαριές ότι οι γύφτοι δημιούργησαν παραδοσιακή Ελληνική μουσική.
Οι γύφτοι δεν ήξεραν καν Ελληνικά, πως θα έφτιαχναν τους στοίχους;
Τα παραδοσιακά τραγούδια έχουν στοίχους που έβγαιναν από την ζωή των Ελλήνων και όχι από την ζωή των νομάδων γύφτων.

Όργανα ήξεραν και έπαιζαν, ότι άκουγαν από τους ντόπιους αυτό έπαιζαν.
Στην Ελλάδα έπαιζαν Ελληνικά, στην Βουλγαρία θα έπαιζαν τα βουλγαρικά και στην Ρουμανία τα Ρουμάνικα.

Η παραδοσιακή Ελληνική μουσική είναι συνέχεια της εκκλησιαστικής Βυζαντινής.
Σε λίγο θα μας πείτε ότι οι γύφτοι έψελναν και στις εκκλησίες και στο Άγιο Όρος.


Παρεμπιπτόντως αφού οι γύφτοι είναι Χριστιανοί, πως και δεν υπάρχει γύφτικο μοναστήρι ή έστω γύφτος καλόγερος;

Έχει ξαναμπεί κάτι σελίδες πριν

O Σαμουήλ Μπω-Μποβύ στο υποκεφάλαιο «Τα Γιάννινα και οι Γύφτοι» του βιβλίου του «Δοκίμιο για το δημοτικό τραγούδι» γράφει:

«Αντίθετα απ’ ό,τι συνέβαινε στην Ουγγαρία, όπου οι Γύφτοι είναι σχεδόν αποκλειστικά οργανοπαίχτες […], στην Ελλάδα, και μάλιστα στην Ήπειρο, φημίζονταν όχι μόνο για το παίξιμό τους αλλά και για το τραγούδι τους. […] Αναμφισβήτητα είναι οι Γύφτοι “δοκιμότατοι στιχοπλόκοι” […] που έφεραν το δίστιχο στην Ήπειρο, ή, πιο σωστά, στα Γιάννινα».