Θύμα ρατσιστικής επίθεσης 12χρονος από πατέρα συμμαθητή του–«Μου χτύπησε το κεφάλι στο έδαφος»

[Namrail]

Μα καλά, δεν παρακολουθείς;
Ο ημιπαράφρων προπαγανδιστής Namrail

Ναι νταξει, με έπιασες. Που εμένα μέχρι πρότινος το νήμα με τις περισσότερες απαντήσεις ήταν αυτό με το Μουντιάλ. Σπάνια συμμετέχω σε πολιτικές συζητήσεις στο καινούριο.

Από τούδε και στο εξής, μόνο Λαμία ΈφΣι. ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ!

Το χωριό θα το σέβεστε. Το χωριό.

[Namrail]

Το πέντε κόμμα κάτι τοις εκατό, είναι αδύνατον να επιβληθεί στο 95% που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω.

Τα ίδια έλεγαν και οι αντίπαλοι του Λένιν. "Έλα.μωρε τώρα, ποιοι μπολσεβίκοι; Κατσαπλιαδες είναι με ανύπαρκτα ποσοστά".

Έπειτα την Οκτωβριανή βέβαια, είχαν αρκετά χρόνια να αναλογιστούν τα λάθη τους, στα ομορφα Γκουλάγκ της Σιβηρίας.

[Juno]

Links άμεσα.

Ένα σίγουρο ντοκουμέντο που υπάρχει στη βιογραφία του Πέτρου Κόκκαλη, αφορά την προσωπική επιστολή διευθυντή του Ερυθρού Σταυρού, όπου μετά από επιθεώρηση αποφάνθηκε ότι οι συνθήκες διαβίωσης είναι εξαιρετικές.

Η βιογραφία δεν κυκλοφορεί στο ίντερνετ. Το βιβλίο είναι αυτό.

https://www.politeianet.gr/books/978960 ... 962-203644

Τι λες μωρε που θα διαβάσω τη βιογραφία του εγκληματία πολέμου που άρπαζε τα παιδιά από τους γονείς τους. Και θες να αγοράσω και το βιβλίο για να κάνετε πωλήσεις.
Μήπως στα απομνημονεύματα του Στάλιν υπάρχει ντοκουμέντο ότι είχε τη έγκριση του ΟΗΕ για να βάλει ανθρώπους στο Ναζινο να αλληλοκανιβαλιστούν; Για ψάξτο και πες μου.

Υπάρχουν επίσης δηλώσεις από επισκέψεις εργαζομένων σε επιτροπές για το παιδί, υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, που επιβεβαιώνουν την καλή ζωή των παιδιών μετά τη μετεγκατάσταση τους.

Στις 30/1/52 και ενώ η μοναρχοφασιστική προπαγάνδα περί λιμοκτονίας των παιδιών στο "σιδηρούν παραπέτασμα" οργιάζει, η κ. Κόλμπι, παρατηρήτρια του ΟΗΕ - μέλος της Διεθνούς Ενωσης για την Προστασία του Παιδιού, δηλώνει μετά από επίσκεψη στην Τσεχοσλοβακία: "Τα Ελληνόπουλα είναι τόσο λαμπρά από άποψη υγείας και γενικά δείχνουν τόσο ευτυχισμένα, ώστε θα ήταν ευτύχημα αν τα παιδιά σ' όλον τον κόσμο είχαν τέτοια όψη"

https://m.tvxs.gr/mo/i/175081/f/news/pa ... rikis.html

Πηγή: http://kokkinosfakelos.blogspot.com/ Ιστορικό, πολιτικό Blog για την ιστορία της διεθνούς και ελληνικής αριστεράς
Πηγή για το συγκεκριμένο θα ήταν ο ίδιος ο ΟΗΕ για παράδειγμα.

Οι καλύτερες πηγές ωστοσο βρίσκονται σε ένα βιβλιαράκι με τον απολογισμο της ΕΒΟΠ, όπου συγκεντρωνεται πλήθος δηλώσεων αξιωματούχων διεθνών οργανισμών. Δε θυμάμαι τον τίτλο τώρα και με ένα πρόχειρο γκουγκλισμα δε βγάζει κάτι, αλλά δεσμεύομαι μόλις πάω στην Πάτρα να το βρω και να το ανεβάσω.

Πλάκα έχεις. ΕΒΟΠ: Τον Μάιο του 1948 όταν άρχισε η αποστολή παιδιών στις σοσιαλιστικές χώρες, η ΚΕ του ΚΚΕ δημιούργησε την Επιτροπή Βοηθείας στο Παιδί.

Γιατί δεν γύρισαν όλα τα παιδιά πίσω στους γονείς τους και δεν νομίζω να παίρνουν ευθύνη για αυτό ο Ερυθρός Σταυρός και ο ΟΗΕ.

Δε γύρισαν γιατί προσαρμόστηκαν στη νέα τους πραγματικότητα. Σπούδασαν εκεί, βρήκες δουλειές, έκαναν οικογένειες, περνουσαν καλα. Δεν υπάρχει κάτι περίεργο σε αυτό. [/quote]
Πάμε πάλι. Πήρατε παιδιά από τους γονείς τους και δεν επέστρεψαν γιατί προσαρμόστηκαν εκεί; ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ. Μ' αρέσουν αυτά που λες πες και άλλα να εκτεθείτε περισσότερο.

Η μία αδερφή της γιαγιάς μου ήταν ένα από αυτά τα παιδιά. Έκανε οικογένειας σπούδασε τα δύο της παιδιά (ο ένας γιατρός ο άλλος φυσικός) και επέστρεψε Ελλάδα μόνο στα βαθιά γεράματα. Με τα παιδιά να επιλέγουν να μείνουν εκεί.

Θα 'λεγα πώς επέστρεψαν τα εγγόνια με την πτώση του κομμουνισμού, αλλά έκανες την πονηριά να πεις για συγγενή και μετά θα κλαίγεσαι ότι λέω για οικογένεια.

Ούτε νομίζω πως βοήθησαν αντάρτες να πάρουν τα παιδιά μακριά τις οικογένειές τους για να τα κρατήσουν μακριά από την ηγεσία της χώρας.

Δεν είπα ποτέ ότι ο ΟΗΕ βοήθησε το όλο εγχείρημα. Είπα ότι υπήρχε συνεννόηση ανάμεσα στις διάφορες επιτροπές που είχαν αναλάβει το έργο της μετεγκατάστασης και σε διεθνείς οργανισμούς, ώστε να υπάρχει εποπτεία της κατάστασης των παιδιών κλπ.

Α

Αυτό που λες είναι πως ο ΟΗΕ συμφώνησε σε παιδομάζωμα και δεν ενδιαφέρθηκε να επιστρέψουν τα παιδιά με το τέλος του πολέμου.

Ανακεφαλαιώνοντας, έφερες πηγές τα απομνημονεύματα ενός εγκληματία πολέμου που άρπαζε παιδιά, ένα blog για την ιστορία της διεθνούς και ελληνικής αριστεράς και ένα βιβλιαράκι της επιτροπής του ΚΚΕ που άρπαζε τα παιδιά. Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει.
Τίποτα από Πράβδα να γελάσουμε;

[Juno]

Το πέντε κόμμα κάτι τοις εκατό, είναι αδύνατον να επιβληθεί στο 95% (...)

Βασικά αυτό που περιγράφεις ως "αδύνατο" είναι η ιστορία της ανθρωπότητας...

Με όπλα εννοείς έτσι; 'Άρα είσαι κατά της δημοκρατίας.
Η ιστορία της ανθρωπότητας λέει πως όπου η μειοψηφία επιβλήθηκε της πλειοψηφίας μετά άνοιξαν επαγγέλματα τα-κάνω-όλα-για-ένα-ζευγάρι-νάιλον-κάλτσες.

Το πέντε κόμμα κάτι τοις εκατό, είναι αδύνατον να επιβληθεί στο 95% που να χτυπάς τον κώλο σου κάτω.

Τα ίδια έλεγαν και οι αντίπαλοι του Λένιν. "Έλα.μωρε τώρα, ποιοι μπολσεβίκοι; Κατσαπλιαδες είναι με ανύπαρκτα ποσοστά".

Έπειτα την Οκτωβριανή βέβαια, είχαν αρκετά χρόνια να αναλογιστούν τα λάθη τους, στα ομορφα Γκουλάγκ της Σιβηρίας.

Και υπέρ των στρατοπέδων συγκεντρώσεως. Χάιλ ταβαρις.

Αυτό εδώ λές;

Spoiler

Ναι αλλά μαζι με το χέρι θα κουνιέται και το δρεπάνι, σκίζοντας δεξιά κωλαρακια.

Ο κόσμος πάει να αποικίσει τον Άρη και αυτοί θέλουν πόλεμο με δρεπάνια και κονσερβοκούτια.

[stavmanr]

Το πέντε κόμμα κάτι τοις εκατό, είναι αδύνατον να επιβληθεί στο 95% (...)

Βασικά αυτό που περιγράφεις ως "αδύνατο" είναι η ιστορία της ανθρωπότητας...

Με όπλα εννοείς έτσι; 'Άρα είσαι κατά της δημοκρατίας.

[ΓΑΛΗ]

Βασικά αυτό που περιγράφεις ως "αδύνατο" είναι η ιστορία της ανθρωπότητας...

Με όπλα εννοείς έτσι; 'Άρα είσαι κατά της δημοκρατίας.

Ξέρεις κάποιον δημοκρατικό αγώνα ή πολίτευμα που να μη βασίζεται στην αμυντική ή επιθετική δύναμη των όπλων;

Ουσιαστικώς, η διαφορά της δημοκρατίας με τα απολυταρχικά πολιτεύματα είναι οι εκλογές, όπου συν τοις άλλοις αποφασίζεται και το ποιοι θα έχουν την θεσμική δυνατότητα χρήσης τους.

[stavmanr]

Με όπλα εννοείς έτσι; 'Άρα είσαι κατά της δημοκρατίας.

Ξέρεις κάποιον δημοκρατικό αγώνα ή πολίτευμα που να μη βασίζεται στην αμυντική ή επιθετική δύναμη των όπλων;

Ουσιαστικώς, η διαφορά της δημοκρατίας με τα απολυταρχικά πολιτεύματα είναι οι εκλογές, όπου συν τοις άλλοις αποφασίζεται και το ποιοι θα έχουν την θεσμική δυνατότητα χρήσης τους.

Γενικα, μόλις διαβάσεις τη λέξη "όπλα" κάτι σε πιάνει... Εξάπτεσαι.

[ΓΑΛΗ]

Ξέρεις κάποιον δημοκρατικό αγώνα ή πολίτευμα που να μη βασίζεται στην αμυντική ή επιθετική δύναμη των όπλων;

Ουσιαστικώς, η διαφορά της δημοκρατίας με τα απολυταρχικά πολιτεύματα είναι οι εκλογές, όπου συν τοις άλλοις αποφασίζεται και το ποιοι θα έχουν την θεσμική δυνατότητα χρήσης τους.

Γενικα, μόλις διαβάσεις τη λέξη "όπλα" κάτι σε πιάνει... Εξάπτεσαι.

Ακόμη και σε φάση έξαψης, σκέφτομαι πολύ πιο ψύχραιμα από σένα βρε κουτό.

[stavmanr]

Ξέρεις κάποιον δημοκρατικό αγώνα ή πολίτευμα που να μη βασίζεται στην αμυντική ή επιθετική δύναμη των όπλων;

Ουσιαστικώς, η διαφορά της δημοκρατίας με τα απολυταρχικά πολιτεύματα είναι οι εκλογές, όπου συν τοις άλλοις αποφασίζεται και το ποιοι θα έχουν την θεσμική δυνατότητα χρήσης τους.

Γενικα, μόλις διαβάσεις τη λέξη "όπλα" κάτι σε πιάνει... Εξάπτεσαι.

Ακόμη και σε φάση έξαψης, σκέφτομαι πολύ πιο ψύχραιμα από σένα βρε κουτό.

Το έχεις αυτό. Ναι.

[Namrail]

Τι λες μωρε που θα διαβάσω τη βιογραφία του εγκληματία πολέμου που άρπαζε τα παιδιά από τους γονείς τους. Και θες να αγοράσω και το βιβλίο για να κάνετε πωλήσεις.

Βρε Δημητράκη στο γυναικείο, για ποιες πωλήσεις λες;

Δεν πρόκειται για εκδόσεις του ΚΚΕ. Ούτε είναι βιογραφία από τον Πέτρο Κόκκαλη. Είναι βιογραφία για τον Πέτρο Κόκκαλη από τρίτο πρόσωπο.

Σε τέτοια κείμενα είθισται να παρουσιάζονται προσωπικές επιστολές κλπ. Βγες λίγο από το ντελίριο σου και ίσως δεις ένα καινούριο κόσμο.

Μήπως στα απομνημονεύματα του Στάλιν υπάρχει ντοκουμέντο ότι είχε τη έγκριση του ΟΗΕ για να βάλει ανθρώπους στο Ναζινο να αλληλοκανιβαλιστούν; Για ψάξτο και πες μου.

Στα απομνημονεύματα του Στάλιν υπάρχουν ντοκουμέντα για το πώς η ρωσική πουτσα στους ιδεολογικούς σου προγόνους, μπήκε απτον λωκο και βγήκε απ' το στόμα.

Σουρωτηρι έγινε η σουφρα των ναζί, που τόσο αγάπησαν τα δικά σας αμόρφωτα χρυσαυγουλα που ακολουθείτε.

Πηγή για το συγκεκριμένο θα ήταν ο ίδιος ο ΟΗΕ για παράδειγμα.

Λες ο ΟΗΕ να έχει σε αρχείο στο ίντερνετ όλες τις δηλώσεις των εργαζομένων του από το 1948;

Αυτά είναι ντοκουμέντα που βρίσκονται σε Μέσα της εποχής και σε αυτά αποκτούν πρόσβαση οσοι κάνουν έρευνα.

Στο βιβλίο για τον απολογισμό της ΕΒΟΠ υπάρχουν παραπομπές στις εφημερίδες και σε άλλα βιβλία, για αυτό το επικαλέστηκα. Θα το βρω και θα το βάλω.

Προς το παρόν, ας μπουν κάποιες επώνυμες μαρτυρίες για τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών στις παιδουπόλεις αλλά και στα κέντρα φιλοξενίας των ανατολικών χωρών.

Η ζωή ενός παιδιού του εμφυλίου πολέμου στη Λ.Δ. Βουλγαρίας

Της Κωνσταντίνας Προϊκάκη του Σταύρου, από το χωριό Φυλακτό Σουφλίου

"Το Μάρτη του 1949, μια νύχτα, ήρθαν στο σπίτι μας αντάρτες του ΔΣΕ να μας πάρουν. Είπαν πως πρέπει να φύγουμε την ίδια νύχτα ‘γιατί αύριο θα είναι αργά’. Η Φρειδερίκη είχε αρχίσει το παιδομάζωμα στέλνοντας τα παιδιά των ανταρτών σε στρατόπεδα.

Έτσι φύγαμε μαζί τους για να βρεθούμε στη ΛΔ Βουλγαρίας και να τακτοποιηθούμε στον παιδικό σταθμό Μπότεφγκραντ. Όλη η διαδρομή μας ήταν το κάτι άλλο που δεν μπορώ να περιγράφω. Παντού μας περίμεναν με μουσική και τραγούδια, μας προσφέρανε λουλούδια, μας φιλούσαν με συγκίνηση και χαρά. Νιώθαμε ευτυχισμένα, νιώθαμε την αγάπη τους. Στον παιδικό σταθμό συγκεντρώθηκαν γύρω στα χίλια παιδιά από 7 μέχρι 15 χρονών. Διευθυντής του σταθμού ήταν ο σ. Μπαρούντος, η σ. Ζουμπουλιά Ερασμία και δυο κοπέλες τραυματισμένες ανταρτοπούλες ήταν οι δασκάλες μας. Το προσωπικό που φρόντιζε την περιποίησή μας ήταν Βουλγάρες.

Τα περισσότερα παιδιά ήταν αγράμματα, λίγα είχαν τελειώσει την Β’ τάξη. Μας χωρίσανε σε τάξεις (Α’ — Στ’), σύμφωνα με την ηλικία μας και αμέσως άρχισαν τα μαθήματα. Στη μάθηση βοηθούσαν όσα παιδιά είχαν τελειώσει κάποιες τάξεις. Έτσι, μέχρι το τέλος του 1948 μπορώ να πω πως τα παιδιά είχαν μάθει να γράφουν και να διαβάζουν και λίγα από γεωγραφία και ιστορία της πατρίδας μας. Ωστόσο, υπήρχε έλλειψη από διδασκαλικό προσωπικό, γι’ αυτό ο Σύλλογος των Πολιτικών Προσφύγων και η ΕΒΟΠ έστειλαν σε δίμηνο παιδαγωγικό φροντιστήριο που έγινε στον παιδικό σταθμό Κάρλοβο, κατάλληλους συντρόφους. Μαζί τους στάλθηκα κι εγώ. Αφού τελειώσαμε με επιτυχία, διοριστήκαμε σε διάφορους παιδικούς σταθμούς.

Εγώ, η Κωνσταντίνα Προϊκάκη απ’ το Φυλακτό, η Πηνελόπη Μιχαηλίδου (σημ. Κ: μετά η Πηνελόπη ήρθε στην Τσεχοσλοβακία) από τη Νότια, η Μαίρη Δουρούλα απ’ τη Χρυσούπολη, η Χρυσούλα Τοπαλίδου απ’ τη Μάνη διοριστήκαμε στον παιδικό σταθμό Παντσερέβο-Γιάγκοντα. Παραδίδαμε όλα τα μαθήματα. Το χειμώνα διδάσκαμε και το καλοκαίρι πηγαίναμε σε φροντιστήρια για να προετοιμαστούμε για την επόμενη χρονιά. Δουλέψαμε έτσι πέντε χρόνια.

Από το 1951, όταν φάνηκε πια ότι ελπίδα για επαναπατρισμό δεν υπήρχε, περάσαμε στα βουλγαρικά σχολεία. Η μάθησή μας γινόταν στα βουλγαρικά, χωρίς βέβαια να σταματήσουμε τα ελληνικά που είχαν συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα των σχολείων. Στο μεταξύ πολλά παιδιά φύγανε για τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες όπου ήταν οι γονείς τους. Έτσι λιγοστέψαμε και οι δάσκαλοι περίσσευαν.

Το 1953 μπήκα σε Γυμνάσιο στη Φιλιππούπολη (Πλόβντιφ) και το 1957 στο Πανεπιστήμιο Ιατρικής για ειδικότητα φαρμακοποιού. Το 1962 με την αποφοίτησή μου, διορίστηκα σε φαρμακείο στη Σόφια και αργότερα ανέλαβα καθήκοντα διευθυντή όπου εργάσθηκα ως την 1.1.1991 που βγήκα σε σύνταξη. Μπορώ να πω πως την ίδια διαδρομή είχαν στη ζωή τους και τ’ άλλα παιδιά που βρέθηκαν στους παιδικούς σταθμούς της Βουλγαρίας.

Σε μία συνάντησή μας, μετά από 25 χρόνια δε γνωρίζαμε πια ο ένας τον άλλον. Δεν ήμασταν τώρα εκείνα τ’ αγράμματα και ζαρωμένα παιδάκια. Τώρα, ήμασταν μορφωμένοι. Όσοι δεν πήγαν σε πανεπιστήμια, τελείωσαν τεχνικές σχολές. Κανείς μας δεν έμεινε αγράμματος».

Στις 15 Μάρτη 1948, 270 παιδιά απ’ το χωριό Λευκίμμη και 21 παιδιά απ’ το χωριό Τριφύλλι του Νομού Έβρου, ηλικίας κάτω από 13 χρόνων, ξεκίνησαν να περάσουν τα ελληνοβουλγάρικα σύνορα. Ανάμεσά τους κι ο Μιλτιάδης Μητηλέστης, ο μόνος μεγάλος. Ήταν 15 χρόνων…

Ξεκινήσαμε την 1η του Μάρτη απ’ το χωριό Λευκίμμη με 15 βοϊδάμαξες και 23 γαϊδούρια, όλα καταφορτωμένα παιδιά. Ήταν μια ηρωική πορεία παιδιών, που πεινούσαν και τρέμανε από φόβο. Ήταν παιδιά που δεν είχαν πια πατεράδες. Παιδιά μαχητών του ΔΣΕ. Οι μανάδες τους τα φέρναν στην αγκαλιά τους ή τα παρέδιναν στους παππούδες που περίμεναν με τις βοϊδάμαξες έξω απ’ το χωριό. Κλαίγαν οι μανάδες, κλαίγαν τα παιδάκια, κλαίγαν και οι παππούδες που τα παραλάβαιναν. Οι μόνοι που βοηθούσαν στην τραγωδία αυτή, ήμασταν 4-5 παιδιά μεγαλύτερα, όπως ο Δαμιανός, ο Ψημένος, ο Σταύρος, ο Βαγγέλης, ο Στάθης, όλοι πλησίον της ηλικίας μου.

Όπως είπα, μαζί ας ήταν και 21 παιδιά απ’ το χωριό Τριφύλλι. Η Μυρσίνη Βρανίδου ήταν η πιο μεγάλη 14 χρόνων. Αυτή ήταν η μάνα τους, η δασκάλα τους, η συνοδός των 21 παιδιών.

…Κανένας δεν μας άρπαξε απ’ την αγκάλη της μάνας μας, αλλά η μάνα μας έφερε στην αγκάλη της ή μας κρατούσε απ’ το χέρι και μας παρέδωσε στους παππούδες. Στον γέρο-Καμίλα Κώστα, στον Μπάνγκο Παναγιώτη, στον Βεγκλεκτσή Απόστολο, στον Γιούζμπαση Γεώργιο και άλλους, που δεν τους θυμάμαι. Αυτοί μας ονόμασαν υπεύθυνους της αποστολής, αυτής της ηρωικής παιδικής πορείας.

…Η φάλαγγά μας ήταν μεγάλη και βαδίζαμε αρκετά γρήγορα. Την νύχτα ξεκουραζόμασταν. Την πρώτη στάση την κάναμε στο Τσκούργιαρη (Βερίνη). Εδώ συναντήσαμε το τάγμα του Μεσσηνέζη που μας τακτοποίησε όλους σε σπίτια…

…Βαδίζαμε ακόμη μια μέρα, τη νύχτα αργά φτάσαμε στους πρόποδες του βουνού Μουκαντέδες. Εδώ ανάψαμε φωτιές και ξημερώσαμε. Κοιμηθήκαμε όπως μπορέσαμε ο καθένας. Εμείς οι μεγαλύτεροι φυλάγαμε τα μικρά να μη ξεσκεπαστούν και κρυώσουνε. Εδώ βρήκαμε και δύο στρατιώτες σκοτωμένους, δύο σκελετούς, τους γνωρίσαμε απ’ την κορώνα τους και τα όπλα τους. Πήραμε τα όπλα και τις σφαίρες τους και την άλλη μέρα τα παραδώσαμε σ’ ένα μικρό αντάρτη που συναντήσαμε στο Μικρό Δέριο…

…Πέρασαν 14 μερόνυχτα.

…Την άλλη μέρα, 15 Μάρτη, συνοδεία του μαχητή του ΔΣΕ Νεραντζάκη, κοντά στο βραδάκι, φθάσαμε στα ελληνοβουλγάρικα σύνορα. Μας περίλαβαν βούλγαροι στρατιώτες και άνθρωποι του Βουλγαρικού Ερυθρού Σταυρού. Μας υποδέχτηκαν με ελληνική μουσική, τραγουδήσαμε και χορέψαμε μαζί τους, ώσπου ήρθαν και μας πήραν με μια αμαξοστοιχία και κατά τα μεσάνυχτα 15 προς 16 Μαρτίου, με αυτοκίνητα μας πήραν και τα ξημερώματα μας κατέβασαν στο χωριό Ουρτάκιο. Εδώ μας δώσαν και φάγαμε τσάι και μαρμελάδα το πρωί και πολύ καλή φασολάδα το μεσημέρι. Αφού βάλαν τα ρούχα μας σε κλίβανο, ένα μηχάνημα ή καζάνι με ατμό, κάναμε και ζεστό μπάνιο. Με λίγα λόγια ξεψειριάσαμε λίγο. Μας ανεβάσανε για πρώτη φορά σε μεγάλα επιβατικά αυτοκίνητα, λέγαν πως λέγονταν λεωφορεία. Έξι λεωφορεία μας πήραν και μας κατέβασαν στη Φιλιππούπολη. Εδώ φτάσαμε πρωί και μας πήγαν, μας φίλεψαν σ’ ένα μεγάλο εστιατόριο. Για πρώτη φορά χορτάσαμε γλυκό τσάι, μπόλικο ζεστό ψωμί και άφθονο πρόβειο τυρί…

…Από δω ανεβήκαμε σε ειδική αμαξοστοιχία, που μας κατέβασε στον Παιδικό Σταθμό Μπάνκες, μια πολύ όμορφη λουτρόπολη με πολύ ωραία βασιλικά κτίρια. Όταν φτάσαμε εδώ μαζί μας φέραμε και τις ψείρες και την ψώρα και τις αρρώστιες. Γι’ αυτό μας περίλαβαν γιατροί και νοσοκόμες αδερφές, μας κούρεψαν, μας κάναν μπάνιο και μας άλλαξαν. Μας δώσαν καινούργια ρούχα. Εσώρουχα, κάλτσες, παπούτσια, πουλόβερ, πανταλόνι, σακάκι και παλτό. Τα κορίτσια ανάλογη κοριτσίστικη ενδυμασία. Όλοι είχαμε φτάσει σχεδόν ξυπόλητοι και με παλιά ρούχα. Ένα μόνο να σας αναφέρω.

Όταν μπήκαμε στο πολύ ζεστό νερό της λουτροπισίνας, όσο ζεσταινόταν το νερό φούσκωναν οι ψείρες και βγαίναν στην επιφάνεια της πισίνας. Αλλά όταν βγήκαμε από το νερό αλλάξαμε τα ρούχα μας και είμασταν ολοκάθαροι. Έτσι μας τακτοποίησαν σε δωμάτια και κρεβάτια με ολόλευκα σεντόνια και μαξιλάρια, από δύο κουβέρτες και τα καλοριφέρ καταζέσταιναν τα δωμάτιά μας…

…Αρχίσαμε μια νέα ζωή, που ούτε καν την ονειρευόμαστε…»

Πηγή: Δημήτρης Σέρβος, "Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια"


Τι βλεπουμε εδώ; Κοινές εικόνες και μνήμες. Παιδιά που έφυγαν μισοπεθαμενα από μια άγονη χώρα, που τα είχε αφήσει αβοηθητα στο έλεος της καταστροφής. Νηστικά, αρρωστιαρικα, χωρίς τα στοιχειωδη. Αγράμματα και φοβισμένα.

Οι ίδιες οι μάνες τους τα ξεπροβοδισαν με ζέση, ελπίζοντας να έχουν μια καλύτερη ζωή. Και πράγματι, τη βρήκαν.

Ας δούμε τώρα και τι συνέβαινε στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης.

Μια πτυχή της άθλιας κατάστασης που επικρατούσε στις λεγόμενες «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης, όπου τα παιδιά εκτός των άλλων δεχόντουσαν κάθε ώρα της μέρας πλύση εγκεφάλου με οχετούς αντικομουνισμού, είδε το φως της δημοσιότητας τον Αύγουστο του 1950, όταν η εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» δημοσίευσε επιστολή που υπέγραφαν 25 νέα παιδιά, καταγγέλλοντας τις εφιαλτικές μέρες που έζησαν στην «παιδούπολη» της Φρειδερίκης στη Κηφισιά, από τους δεσμοφύλακές τους. Να σημειωθεί ότι για τη δημοσίευση της επιστολής, ο διευθυντής της εφημερίδας, δημοσιογράφος Ρίτσης, δέχτηκε στη συνέχεια τις «συνέπειες του νόμου»…


Κύριε Διευθυντά,

Σας παρακαλούμε να δημοσιεύσετε την επιστολή μας αυτή που είναι μια έκκληση συγγνώμης προς τον Ελληνικό Λαό που εμείς τα ανήλικα παιδιά του τον αποκηρύξαμε κάτω από συνθήκες ενός ανείπωτου μαρτυρίου στο «Αναμορφωτήριο» της Κηφισίας και σύγκαιρα ένας όρκος απέραντης πίστης στα ιδανικά της λευτεριάς, της αλήθειας και του δίκιου. Και ακόμα είναι μια καταγγελία: Ένα αμείλικτο κατηγορώ για τους δήμιους που εμπνεύσθηκαν, οργάνωσαν και εξετέλεσαν το τρομερό έγκλημα του αφανισμού, της ψυχικής εξουθένωσης και της σωματικής και ηθικής καταστροφής χιλιάδων παιδιών της Ελλάδας, έγκλημα που θα στιγματίσει την ανθρώπινη ιστορία. Ας κρίνει ο Ελληνικός λαός και η παγκόσμια κοινή γνώμη αν είναι δυνατόν ποτέ ανθρώπινος νους να φανταστεί μια τέτοια περίπτωση εγκληματικού σαδισμού και ψυχικής διαστρέβλωσης, αν είναι δυνατόν τα τέρατα αυτά να φέρουν τον τίτλο του ανθρώπου και να εξακολουθούν να είναι μέλη μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Δήμιοι και βασανιστές επαγγελματίες, δολοφόνοι και σαδιστές πωρωμένοι που μαθήτευσαν στα σχολεία της Γκεστάπο και των Ες-Ες, ρίχθηκαν πάνω στα παιδικά μας κορμιά για να κορέσουν τα βρωμερά τους ένστικτα. Μα… ας μιλήσουν τα γεγονότα.

Από τις αρχές του 1948 η διεύθυνση του Αναμορφωτηρίου εγκαινίασε την πολιτική του αφανισμού με τη μέθοδο της πείνας. Σάπιες σαρδέλες, λαχανίδες, πατάτες νερόβραστες και όσπρια σκουληκιασμένα και τσάι με σταφιδίνη, ήταν το καθημερινό μας συσσίτιο. Μέρα με τη μέρα η ζωή μας γινόταν αφόρητη. Στις αρχές του Ιούνη περνάμε καινούρια φάση. Με επικεφαλής τον διευθυντή Μουζάκη, τους φύλακες Σκιζά, Ξυδέα, Βάλι, Νικήτα, Σιώρη, Κατσαμπούλα, Γούλα κλπ. και τους χίτες ποινικούς Λεμπέση, Σιγούρο, Καρδαμίτση, Χαλκιά, Λιβέρη, Σιγάλα και άλλους, μας συγκεντρώνουν στο προαύλιο, κάνουν κλοιό γύρω μας και με αφορμή ότι δήθεν δεν πήραμε το τσάι με σταφιδίνη, πέφτουν πάνω μας με κτηνώδικους αλαλαγμούς χτυπώντας αλύπητα με γκλομπς στο σωρό. Μια ώρα κράτησε το μακελειό και κάθε λεπτό της ένα κορμί έπεφτε ματωμένο, ενώ πάνω του συνέχιζε ο χορός των κανιβάλων με τις αρβύλες και τα ρόπαλα…

Άγρια βογγητά, πνιγμένες φωνές των δεκαπεντάχρονων αγοριών, ξέψυχες επικλήσεις των λαβωμένων ζεστό το παιδικό αίμα που έτρεχε στη γη δεν στάθηκε μπορετό να κρατήσει το δολοφόνο χέρι των μεθυσμένων φονιάδων. Προσωπικά ο διευθυντής Μουζάκης κτυπά τον Βασίλη Βαλσαμίδη, τον ρίχνει αναίσθητο με ματωμένο πρόσωπο, ενώ σε λίγο χώνει το γκλομπ στο στόμα του Λ. Ανεστόπουλου τόσο δυνατά που του σπάει τα δόντια. Φωνάζει το φύλακα Σχίζα να κτυπά με το ρόπαλο και όχι με τις γροθιές. Αυτός γελώντας σαρδωνικά, γονατισμένος πάνω από το κουφάρι του νεαρού Παπαδημητρίου, του απαντά ότι θέλει να μάθει μποξ, ενώ του δείχνει τις γροθιές του που είναι κόκκινες από το αίμα. Ο Παπαδημητρίου έκανε συνεχείς αιμοπτύσεις κατοπινά και κουφάθηκε. Ξετρελαμένα από τον πανικό τρέχουμε κάπου να κουρνιάσουμε, να ξεφύγουμε το μακελειό, μα παντού μάς βρίσκει η μανία του φονιά. Χιλιοματωμένους μας ρίχνουνε με κλωτσιές στο τσιμέντο της αυλής. Πάνω από τη σκάλα της βεράντας οι διάδρομοι γεμίζουν λιπόθυμα κορμιά. Τραβώντας από τα πόδια, ενώ σε κάθε σκαλοπάτι χτυπώντας το αναίσθητο ματωμένο κεφάλι μας, μας κατεβάζουν στα πειθαρχεία.

Το άλλο πρωί με ανοιχτές πληγές και μισοπεθαμένους, ο διευθυντής με τον αρχιφύλακα Ρήγα μας υποχρέωσαν με την απειλή του γκλομπ να κάνουμε μια ώρα το «σηκωθείτε- καθήστε». Από δω και πέρα κάθε στιγμή, κάθε λεπτό είναι μια ματωμένη σελίδα οργιαστικού εγκλήματος και απίθανου βασανισμού. Ο σκοπός τους ξεκάθαρος: να κάνουμε δήλωση. Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, από την ψυχολογική βία των βασανισμών, την απειλή της εξόντωσης, με τρόπους αφάνταστα κτηνώδικους, το ηθικό κουρέλιασμα με τον αισχρό βιασμό του κορμιού και της ψυχής, με τελικό σκοπό τη δημιουργία του ομαδικού πανικού και του διαρκούς ψυχικού άγχους που θα μας μετέτρεπε σε κουρέλια, σωματικά και ηθικά, ένα άβουλο και ασυνείδητο κοπάδι πανικόβλητων ζώων, χωρίς καμιά αρχή και κανένα ανθρώπινο γνώρισμα, για να μας ρίξουν κατοπινά στο βούρκο της διαφθοράς και της ατίμωσης με πρώτο σκαλοπάτι την ντροπιασμένη δήλωση. Οποιαδήποτε ώρα της νύχτας άνοιγαν τους θαλάμους και έπαιρναν όσους και όποιους θέλανε. Απ’ την πόρτα και σ’ όλο το μήκος του διαδρόμου παραταγμένοι οι Χίτες, ποινικοί και οι φύλακες παίζανε το αγαπημένο τους παιχνίδι – όπως λέγανε- το «Μπαλόνι». Με κλωτσιές στην κοιλιά, γροθιές και γκλομπς, ο καθένας φρόντιζε να μεταβιβάζει το «Μπαλόνι» που ήταν το ματωμένο κορμί μας στον επόμενο βασανιστή για να συνεχιστεί ως τον τελευταίο στην πόρτα του διευθυντή, που όμως σπάνια φτάναμε, αφού στο μεταξύ είχαμε πέσει αναίσθητοι. Σ’ έναν κουβά με βρωμιές βουτούσαν το κεφάλι μας για να μας μπάσουν στο γραφείο. Ο Μουζάκης μάς έδειχνε το χαρτί της δήλωσης. Στην άρνησή μας, καινούριος κατακλυσμός από χτυπήματα επακολουθούσε, στο διάδρομο παιζόταν πάλι το “Μπαλόνι” για να καταλήξουμε τελικά στα πειθαρχεία, όπου είχαν στήσει το στρατηγείο τους οι άσοι τους, βασανιστές Λεμπέσης, Λιβέρης, Σιγούρος κλπ., ποινικοί χίτες, με την καθοδήγηση και παρουσία του υπαρχιφύλακα Ρήγα, των φυλάκων Νικήτα, Σιώρη και άλλων. Το όργιο έφτανε στο κατακόρυφο. Δεμένους στη φάλαγγα, μας χτυπούσαν με τη σειρά με βάρδιες, με ρόπαλα, με συρματόσχοινα και με κάλτσες γεμάτες τσιμέντο. Στο στόμα μάς έχωναν σφουγγαρόπανα για να μη φωνάζουμε και κομμάτια σαπούνι που έπρεπε να τα φάμε σε ορισμένα λεπτά. Μας γύμνωναν και μας έκαιγαν τα γεννητικά όργανα με τσιγάρα και κάρβουνα. Έχωναν μέσα στο αποχετευτικό έντερο γκλομπς και αναμμένα τσιγάρα. Ολόκληρες νύχτες κρατούσε το μαρτύριο. Γυμνούς, αναίσθητους με χιλιοματωμένα και σπαραγμένα κορμιά μάς πέταγαν κατοπινά στα πειθαρχεία ή μας ξάπλωναν μισοπεθαμένους στους διαδρόμους ως το πρωί για να μας δουν οι άλλοι όταν θα βγουν από τους θαλάμους με σκοπό να ασκήσουν ψυχολογική πίεση και να τους τρομοκρατήσουν. Στους θαλάμους οι χίτες βασανιστές που σκόπιμα είχε βάλει η διεύθυνση μας ξυπνούσαν οποιαδήποτε ώρα της νύχτας, μας υποχρέωναν να τραγουδάμε χίτικα τραγούδια, ξεσκίζοντας τα μάγουλά μας και το λαιμό μας με γυαλιά, πιρούνια κ.α. Μας χτυπούσαν με σανίδες και μας ξεγύμνωναν για να κάνουν πραγματογνωμοσύνη, όπως έλεγαν, αν είμαστε κορίτσια ή αγόρια. Στο τέλος κάπνιζαν χασίς κι έπαιρναν τους μικρότερους για να «κοιμηθούνε» μαζί τους.

Στο προαύλιο χρησιμοποιούσαν το λιντσάρισμα. Βογκούσε η φυλακή απ’ άκρη σ’ άκρη από τον σπαραγμό και την οδύνη εκατοντάδων παιδιών. Μας έδεναν στα συρματοπλέγματα ολόκληρη μέρα μέσα στο αυγουστιάτικο λιοπύρι και τη νύχτα μάς έκλειναν στο μπουντρούμι με μοναδική τροφή σαρδέλες χωρίς νερό… Μας έραβαν ταινίες στην πλάτη και το στήθος που από τη μια μεριά έγραφαν τα ονόματά μας αλλαγμένα με κατάληξη σλαβική, λ. χ. Τερλιμπάκος – Τερλιμπακόφ, Παρράς – Παρόφσκι, Μαλιάγκας – Μαλιγκόφ, Μάντζος – Μαντζόφ και από την άλλη τη λέξη “Βούλγαρος”, με την υποχρέωση να τη φοράμε και στον ύπνο μας ακόμα. Μας διοχέτευαν ηλεκτρικό ρεύμα για να μας παραλύουν το νευρικό σύστημα. Μας υποχρέωναν ύστερα απ’ αυτή την τρομερή κατάσταση και τη φοβερή εξάντληση να δίνουμε 450 γραμμάρια αίμα κάθε φορά για το μέτωπο. Ζωντανά πτώματα μας έσερναν στα κρεββάτια της αφαίμαξης και μας μυζούσαν τις λίγες σταγόνες ζωής που μας είχαν αφήσει. Μια χαρακτηριστική περίπτωση σε αναρίθμητες άλλες, Για το 17χρονο αγόρι Α. Παπαγιάννη, τραυματία από το βόλι του Σούρλα και σκελετωμένο από τα βασανιστήρια, οι γιατροί του Ερυθρού Σταυρού είπαν να μην του πάρουν. Ο διευθυντής Μουζάκης τον έσφιξε ο ίδιος στο κρεββάτι και έδωσε διαταγή να γίνει η αφαίμαξη γιατί είναι «Βούλγαρος» και όταν λιποθύμησε είπε γελώντας: «Πάρτε τον και δώστε του ένα κύπελλο γάλα, να συνέλθει, τόσο αξίζει το αίμα του».

Μα τα κτήνη εκτός απ’ όλα αυτά χρησιμοποίησαν και τη μέθοδο του ανήθικου βιασμού και της ασέλγειας, για να μας κουρελιάσουν το ηθικό, να μας αφαιρέσουν κάθε ανθρώπινη σκέψη, πράγμα που θα τους διευκόλυνε στον σκοπό τους, να μας λυγίσουν και ακόμα για να ικανοποιούν το διαστρεβλωμένο σεξουαλισμό τους. Οι αποθήκες, τα μαγειρεία, το μπάνιο, τα πειθαρχεία μα και οι θάλαμοι ακόμα, είχαν μετατραπεί σε χαρέμια από τους χίτες βασανιστές Λεμπέση, Καρδαμίτσα, Σγούρα κλπ., από τον υπαρχιφύλακα Ρήγα και τους φύλακες Σχίζα και Βάλλις που οργάνωναν την όλη κίνηση. Με την απειλή του βασανισμού και την τρομοκρατία έπαιρναν από τους θαλάμους τη νύχτα αγόρια μικρά και μεγάλα, διαλέγοντας τα ομορφότερα και τα βίαζαν ομαδικά. Ήταν τέτοιο το όργιο της ασέλγειας ώστε μέσα σε μια νύχτα το 14χρονο παιδί Καλύβα Κωνσταντίνο από τη Ρούμελη, έπαθε ακατάσχετη αιμορραγία και έξοδο του εντέρου. Οι φύλακες Σχίζας και Βάλλις πιάστηκαν και αναφέρθηκαν στην διεύθυνση του αναμορφωτηρίου χωρίς καμιά συνέπεια. Ο υπαρχιφύλακας Πασσαδάκης συνέλαβε επ’ αυτοφώρω τον χίτη βασανιστή Καρδαμίτσα χωρίς να του γίνει παρατήρηση. Ήταν τόση η κυριαρχία των δημίων στην φυλακή σαν όργανα του Μουζάκη, που τελικά ο βιαστής κατηγόρησε τον υπαρχιφύλακα σαν αριστερό και συκοφάντη. Σ’ άλλη περίπτωση κατηγόρησε και έστειλαν στο στρατοδικείο τον δάσκαλο της φυλακής. Κυνήγησαν στο προαύλιο έναν ιεροκήρυκα γιατί είπε πως τα χίτικα τραγούδια δεν ήταν εθνικά και θρησκευτικά. Και όταν κάτω από τις συνθήκες αυτές αρχίσαμε να υπογράφουμε την άτιμη δήλωση, τότε μας έσπρωχναν πάλι με το ξύλο και την απειλή να κτυπήσουμε εκείνους που δεν είχαν λυγίσει ακόμα για να μας φτιάξουν και μας δήμιους και βασανιστές, που σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσαμε πια να ζητήσουμε και να πάρουμε τη συγνώμη του λαού μας.

Και το μαρτύριο εξακολουθούσε και όλα αυτά για να κάνουμε δήλωση, να αναμορφωθούμε και να γίνουμε τίμιοι «Εθνικόφρονες» Έλληνες!!! Με το βασανισμό, τη διαφθορά, με το χασίς και το έγκλημα και την ασέλγεια!!! Κάθε έννοια πολιτισμού καταρρακώθηκε, κάθε αντίληψη ανθρωπιάς και ηθικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας γκρεμίστηκε μέσα στην άγρια και πρωτόγονη ζούγκλα του αναμορφωτηρίου της Κηφισιάς. Σ’ όλα τα σανατόρια, τις φυλακές και τα ψυχιατρεία της χώρας ζωντανοί μάρτυρες ενός φρικιαστικού ματωμένου οργίου, που μπροστά στο μέγεθος της εγκληματικότητάς του ωχριούν η Ιερή Εξέταση και η Μέρλιν, υψώνουν αντάμα με τη δική μας ραγισμένη φωνή της ποδοπατημένης και προπυλακισμένης ζωής που σπάραξαν τα αγρίμια του ολέθρου. Και τώρα με βουρκωμένα τα μάτια της ψυχής έχοντας απόλυτη επίγνωση της ευθύνης μας σαν νέων ανθρώπων απλώνουμε το χέρι στον Ελληνικό Λαό, τον βασανισμένο λαό μας, ζητώντας την συγγνώμην του. Απλώνουμε το χέρι για να δώσουμε ακόμα τον μεγάλο μας όρκο της πεισματάρικης προσήλωσής μας στα ιδανικά της αλήθειας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Κάνοντας γνωστά και καταγγέλοντας σ’ ολόκληρη της δημοκρατική ανθρωπότητα το αφάνταστο και ανήκουστο έγκλημα που έγινε σε βάρος μας απ’ τα τέρατα του ελληνικού νεοφασισμού, διακηρύσσουμε πως δεν αναγνωρίζουμε ούτε θ’ αναγνωρίσουμε ποτέ την ντροπιασμένη δήλωση μετανοίας που μας απέσπασαν κάτω από συνθήκες τρομοκρατικής, σωματικής και ψυχικής βίας.

Σάπιο φαγητό, καθημερινοί ξυλοδαρμοί και συνεχή μαρτύρια, που αν τα περνούσε χριστιανός θα είχε αγιάσει.

Βιασμοί και καψόνια, κακοποίηση άνευ προηγουμένου. Αυτά πρόσφερε το αστικό κράτος της εποχής στα παιδιά του.

[Namrail]

0]Πάμε πάλι. Πήρατε παιδιά από τους γονείς τους και δεν επέστρεψαν γιατί προσαρμόστηκαν εκεί;

Ρε ακροδεξιό, τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ήταν των ανταρτών. Είχαν ένα ή και τους δύο γονείς στο μέτωπο ενώ άλλα ήταν ορφανά.

Οι γονείς τους τα έστελναν στις ανατολικές χώρες για να γλιτώσουν από τις καταστασεις των παιδουπόλεων που παρουσιάστηκαν πιο πάνω.

Που να επιστρέψουν αυτά μετά τη λήξη του εμφυλίου; Στο ελληνικό κράτος των χιτών και ταγματαλητών; Όπου θα αντιμετωπιζόταν σαν παρίες, στιγματισμένα κιόλας από το παρελθόν των γονιών τους;

Να επιστρέψουν που; Στους γονείς που ειτε είχαν πεθάνει, είτε περίμεναν την εκτέλεση σε κάποια φυλακή, είτε βρισκόταν στα ξερονήσια, είτε ψωμολυσαγαν γιατί δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά;

Εδώ οι ίδιοι οι γονείς αυτών των παιδιών, μετά τη λήξη του εμφυλίου, έψαχναν τρόπο να παν στις ανατολικές χώρες γιατί στη δική τους χώρα αντιμετωπιζόταν ως μιάσματα.

Θα 'λεγα πώς επέστρεψαν τα εγγόνια με την πτώση του κομμουνισμού, αλλά έκανες την πονηριά να πεις για συγγενή και μετά θα κλαίγεσαι ότι λέω για οικογένεια.

Πες ότι θες, δεν έχω πρόβλημα. Έτσι κι αλλιώς έχεις το ακαταλογιστο. Σιγά που θα κωλωσεις να βρίσεις οικογένειες.

Ότι γράφεις πάντως, με το ύφος που το γράφεις, σε χαρακτηρίζει απόλυτα. Αυτοί είστε οι ακροδεξιοί.

Προς ενημέρωση πάντως, ούτε τα εγγόνια επλλεστρεψαν. Στην Ελλάδα έρχονται μονο για διακοπές . Τα είχα πετύχει πριν καμιά 15αρια χρόνια όταν τα έφερε στο χωριό ή αδερφή της γιαγιάς μου.

Σημειωτέον, μιλούσαν άπταιστα ελληνικά.

Αυτό που λες είναι πως ο ΟΗΕ συμφώνησε σε παιδομάζωμα και δεν ενδιαφέρθηκε να επιστρέψουν τα παιδιά με το τέλος του πολέμου.

Αυτό που λέω είναι πως ο ΟΗΕ και ο Ερυθρός Σταυρός επόπτευσαν την κατάσταση των παιδιών και σε αρκετές περιπτώσεις την βρήκαν ικανοποιητική. Τίποτα παραπάνω.

[Juno]

Τι λες μωρε που θα διαβάσω τη βιογραφία του εγκληματία πολέμου που άρπαζε τα παιδιά από τους γονείς τους. Και θες να αγοράσω και το βιβλίο για να κάνετε πωλήσεις.

Δεν πρόκειται για εκδόσεις του ΚΚΕ. Ούτε είναι βιογραφία από τον Πέτρο Κόκκαλη.

Δεν είπα αυτοβιογραφία. Άντε σε κανένα σοβιετικό στρατόπεδο συγκέντρωσης να μάθεις γράμματα που λες ότι μόρφωναν τα παιδιά.

Είναι βιογραφία για τον Πέτρο Κόκκαλη από τρίτο πρόσωπο.

Την αντάρτισσα Κατίνα Τέντα Λατίφη. Αυτή έκανε τη νηπιαγωγό στα παιδιά να μην κλαίνε;

Σε τέτοια κείμενα είθισται να παρουσιάζονται προσωπικές επιστολές κλπ.

Ναι, απλώς όταν τα γράφει η συνεργάτης, δεν είναι αντικειμενικά.

Μήπως στα απομνημονεύματα του Στάλιν υπάρχει ντοκουμέντο ότι είχε τη έγκριση του ΟΗΕ για να βάλει ανθρώπους στο Ναζινο να αλληλοκανιβαλιστούν; Για ψάξτο και πες μου.

Στα απομνημονεύματα του Στάλιν υπάρχουν ντοκουμέντα για το πώς η ρωσική πουτσα στους ιδεολογικούς σου προγόνους, μπήκε απτον λωκο και βγήκε απ' το στόμα.

Δεν είναι ιδεολογικοί μου πρόγονοι, αλλά όποιος σας πάει κόντρα είναι ναζί, το έχουμε εμπεδώσει.
Τίποτα από ΟΗΕ λοιπόν και ο Στάλιν κρύβει επιμελώς το Ναζινο. Οι μόνες πηγές που έφερες είναι η αντάρτισσα που γράφει για τον trafficker.
Να, και εγώ σου προτείνω αυτό το βιβλίο. Πάρ'το και διάβασέ το.

Πηγή για το συγκεκριμένο θα ήταν ο ίδιος ο ΟΗΕ για παράδειγμα.

Λες ο ΟΗΕ να έχει σε αρχείο στο ίντερνετ όλες τις δηλώσεις των εργαζομένων του από το 1948;
Αυτά είναι ντοκουμέντα που βρίσκονται σε Μέσα της εποχής και σε αυτά αποκτούν πρόσβαση οσοι κάνουν έρευνα.

Ζήτα από την αντάρτισσα να στα δώσει. Ή έστω κλάψου στον Περισσό να ψάξουν το αρχείο τους.
Αυτό το "μου είπε κάποιος ότι του είπε ένας κολλητός που πήγαινε delivery στο πολίτ μπιρό της πόλης του πως μία φορά άκουσε για ένα παλιό βιβλιαράκι της Πράβδα από ΤΟΤΕ που έγραφε ..... " είναι αστεία προπαγάνδα σοβιετικού τύπου.

Στο βιβλίο για τον απολογισμό της ΕΒΟΠ υπάρχουν παραπομπές στις εφημερίδες και σε άλλα βιβλία, για αυτό το επικαλέστηκα. Θα το βρω και θα το βάλω.

Τι βιβλία; Από την σύγχρονη κομμουνιστική βιβλιοθήκη;
Βρε μου φέρνεις ως πηγή, την οργάνωση trafficking που άρπαζε αυτά τα παιδιά; Πας καλά;
Έχεις καταλάβει τι σημαίνει πηγή; Πώς έβγαλες πανεπιστήμιο;

Προς το παρόν, ας μπουν κάποιες επώνυμες μαρτυρίες για τις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών στις παιδουπόλεις αλλά και στα κέντρα φιλοξενίας των ανατολικών χωρών.

Καλά που είναι επώνυμες και βρίσκουμε τα βιογραφικά τους να γελάσει ο κάθε πικραμένος.

Spoiler

Η ζωή ενός παιδιού του εμφυλίου πολέμου στη Λ.Δ. Βουλγαρίας

Της Κωνσταντίνας Προϊκάκη του Σταύρου, από το χωριό Φυλακτό Σουφλίου

"Το Μάρτη του 1949, μια νύχτα, ήρθαν στο σπίτι μας αντάρτες του ΔΣΕ να μας πάρουν. Είπαν πως πρέπει να φύγουμε την ίδια νύχτα ‘γιατί αύριο θα είναι αργά’. Η Φρειδερίκη είχε αρχίσει το παιδομάζωμα στέλνοντας τα παιδιά των ανταρτών σε στρατόπεδα.

Έτσι φύγαμε μαζί τους για να βρεθούμε στη ΛΔ Βουλγαρίας και να τακτοποιηθούμε στον παιδικό σταθμό Μπότεφγκραντ. Όλη η διαδρομή μας ήταν το κάτι άλλο που δεν μπορώ να περιγράφω. Παντού μας περίμεναν με μουσική και τραγούδια, μας προσφέρανε λουλούδια, μας φιλούσαν με συγκίνηση και χαρά. Νιώθαμε ευτυχισμένα, νιώθαμε την αγάπη τους. Στον παιδικό σταθμό συγκεντρώθηκαν γύρω στα χίλια παιδιά από 7 μέχρι 15 χρονών. Διευθυντής του σταθμού ήταν ο σ. Μπαρούντος, η σ. Ζουμπουλιά Ερασμία και δυο κοπέλες τραυματισμένες ανταρτοπούλες ήταν οι δασκάλες μας. Το προσωπικό που φρόντιζε την περιποίησή μας ήταν Βουλγάρες.

Τα περισσότερα παιδιά ήταν αγράμματα, λίγα είχαν τελειώσει την Β’ τάξη. Μας χωρίσανε σε τάξεις (Α’ — Στ’), σύμφωνα με την ηλικία μας και αμέσως άρχισαν τα μαθήματα. Στη μάθηση βοηθούσαν όσα παιδιά είχαν τελειώσει κάποιες τάξεις. Έτσι, μέχρι το τέλος του 1948 μπορώ να πω πως τα παιδιά είχαν μάθει να γράφουν και να διαβάζουν και λίγα από γεωγραφία και ιστορία της πατρίδας μας. Ωστόσο, υπήρχε έλλειψη από διδασκαλικό προσωπικό, γι’ αυτό ο Σύλλογος των Πολιτικών Προσφύγων και η ΕΒΟΠ έστειλαν σε δίμηνο παιδαγωγικό φροντιστήριο που έγινε στον παιδικό σταθμό Κάρλοβο, κατάλληλους συντρόφους. Μαζί τους στάλθηκα κι εγώ. Αφού τελειώσαμε με επιτυχία, διοριστήκαμε σε διάφορους παιδικούς σταθμούς.

Εγώ, η Κωνσταντίνα Προϊκάκη απ’ το Φυλακτό, η Πηνελόπη Μιχαηλίδου (σημ. Κ: μετά η Πηνελόπη ήρθε στην Τσεχοσλοβακία) από τη Νότια, η Μαίρη Δουρούλα απ’ τη Χρυσούπολη, η Χρυσούλα Τοπαλίδου απ’ τη Μάνη διοριστήκαμε στον παιδικό σταθμό Παντσερέβο-Γιάγκοντα. Παραδίδαμε όλα τα μαθήματα. Το χειμώνα διδάσκαμε και το καλοκαίρι πηγαίναμε σε φροντιστήρια για να προετοιμαστούμε για την επόμενη χρονιά. Δουλέψαμε έτσι πέντε χρόνια.

Από το 1951, όταν φάνηκε πια ότι ελπίδα για επαναπατρισμό δεν υπήρχε, περάσαμε στα βουλγαρικά σχολεία. Η μάθησή μας γινόταν στα βουλγαρικά, χωρίς βέβαια να σταματήσουμε τα ελληνικά που είχαν συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα των σχολείων. Στο μεταξύ πολλά παιδιά φύγανε για τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες όπου ήταν οι γονείς τους. Έτσι λιγοστέψαμε και οι δάσκαλοι περίσσευαν.

Το 1953 μπήκα σε Γυμνάσιο στη Φιλιππούπολη (Πλόβντιφ) και το 1957 στο Πανεπιστήμιο Ιατρικής για ειδικότητα φαρμακοποιού. Το 1962 με την αποφοίτησή μου, διορίστηκα σε φαρμακείο στη Σόφια και αργότερα ανέλαβα καθήκοντα διευθυντή όπου εργάσθηκα ως την 1.1.1991 που βγήκα σε σύνταξη. Μπορώ να πω πως την ίδια διαδρομή είχαν στη ζωή τους και τ’ άλλα παιδιά που βρέθηκαν στους παιδικούς σταθμούς της Βουλγαρίας.

Σε μία συνάντησή μας, μετά από 25 χρόνια δε γνωρίζαμε πια ο ένας τον άλλον. Δεν ήμασταν τώρα εκείνα τ’ αγράμματα και ζαρωμένα παιδάκια. Τώρα, ήμασταν μορφωμένοι. Όσοι δεν πήγαν σε πανεπιστήμια, τελείωσαν τεχνικές σχολές. Κανείς μας δεν έμεινε αγράμματος».

Spoiler

Στις 15 Μάρτη 1948, 270 παιδιά απ’ το χωριό Λευκίμμη και 21 παιδιά απ’ το χωριό Τριφύλλι του Νομού Έβρου, ηλικίας κάτω από 13 χρόνων, ξεκίνησαν να περάσουν τα ελληνοβουλγάρικα σύνορα. Ανάμεσά τους κι ο Μιλτιάδης Μητηλέστης, ο μόνος μεγάλος. Ήταν 15 χρόνων…

Ξεκινήσαμε την 1η του Μάρτη απ’ το χωριό Λευκίμμη με 15 βοϊδάμαξες και 23 γαϊδούρια, όλα καταφορτωμένα παιδιά. Ήταν μια ηρωική πορεία παιδιών, που πεινούσαν και τρέμανε από φόβο. Ήταν παιδιά που δεν είχαν πια πατεράδες. Παιδιά μαχητών του ΔΣΕ. Οι μανάδες τους τα φέρναν στην αγκαλιά τους ή τα παρέδιναν στους παππούδες που περίμεναν με τις βοϊδάμαξες έξω απ’ το χωριό. Κλαίγαν οι μανάδες, κλαίγαν τα παιδάκια, κλαίγαν και οι παππούδες που τα παραλάβαιναν. Οι μόνοι που βοηθούσαν στην τραγωδία αυτή, ήμασταν 4-5 παιδιά μεγαλύτερα, όπως ο Δαμιανός, ο Ψημένος, ο Σταύρος, ο Βαγγέλης, ο Στάθης, όλοι πλησίον της ηλικίας μου.

Όπως είπα, μαζί ας ήταν και 21 παιδιά απ’ το χωριό Τριφύλλι. Η Μυρσίνη Βρανίδου ήταν η πιο μεγάλη 14 χρόνων. Αυτή ήταν η μάνα τους, η δασκάλα τους, η συνοδός των 21 παιδιών.

…Κανένας δεν μας άρπαξε απ’ την αγκάλη της μάνας μας, αλλά η μάνα μας έφερε στην αγκάλη της ή μας κρατούσε απ’ το χέρι και μας παρέδωσε στους παππούδες. Στον γέρο-Καμίλα Κώστα, στον Μπάνγκο Παναγιώτη, στον Βεγκλεκτσή Απόστολο, στον Γιούζμπαση Γεώργιο και άλλους, που δεν τους θυμάμαι. Αυτοί μας ονόμασαν υπεύθυνους της αποστολής, αυτής της ηρωικής παιδικής πορείας.

…Η φάλαγγά μας ήταν μεγάλη και βαδίζαμε αρκετά γρήγορα. Την νύχτα ξεκουραζόμασταν. Την πρώτη στάση την κάναμε στο Τσκούργιαρη (Βερίνη). Εδώ συναντήσαμε το τάγμα του Μεσσηνέζη που μας τακτοποίησε όλους σε σπίτια…

…Βαδίζαμε ακόμη μια μέρα, τη νύχτα αργά φτάσαμε στους πρόποδες του βουνού Μουκαντέδες. Εδώ ανάψαμε φωτιές και ξημερώσαμε. Κοιμηθήκαμε όπως μπορέσαμε ο καθένας. Εμείς οι μεγαλύτεροι φυλάγαμε τα μικρά να μη ξεσκεπαστούν και κρυώσουνε. Εδώ βρήκαμε και δύο στρατιώτες σκοτωμένους, δύο σκελετούς, τους γνωρίσαμε απ’ την κορώνα τους και τα όπλα τους. Πήραμε τα όπλα και τις σφαίρες τους και την άλλη μέρα τα παραδώσαμε σ’ ένα μικρό αντάρτη που συναντήσαμε στο Μικρό Δέριο…

…Πέρασαν 14 μερόνυχτα.

…Την άλλη μέρα, 15 Μάρτη, συνοδεία του μαχητή του ΔΣΕ Νεραντζάκη, κοντά στο βραδάκι, φθάσαμε στα ελληνοβουλγάρικα σύνορα. Μας περίλαβαν βούλγαροι στρατιώτες και άνθρωποι του Βουλγαρικού Ερυθρού Σταυρού. Μας υποδέχτηκαν με ελληνική μουσική, τραγουδήσαμε και χορέψαμε μαζί τους, ώσπου ήρθαν και μας πήραν με μια αμαξοστοιχία και κατά τα μεσάνυχτα 15 προς 16 Μαρτίου, με αυτοκίνητα μας πήραν και τα ξημερώματα μας κατέβασαν στο χωριό Ουρτάκιο. Εδώ μας δώσαν και φάγαμε τσάι και μαρμελάδα το πρωί και πολύ καλή φασολάδα το μεσημέρι. Αφού βάλαν τα ρούχα μας σε κλίβανο, ένα μηχάνημα ή καζάνι με ατμό, κάναμε και ζεστό μπάνιο. Με λίγα λόγια ξεψειριάσαμε λίγο. Μας ανεβάσανε για πρώτη φορά σε μεγάλα επιβατικά αυτοκίνητα, λέγαν πως λέγονταν λεωφορεία. Έξι λεωφορεία μας πήραν και μας κατέβασαν στη Φιλιππούπολη. Εδώ φτάσαμε πρωί και μας πήγαν, μας φίλεψαν σ’ ένα μεγάλο εστιατόριο. Για πρώτη φορά χορτάσαμε γλυκό τσάι, μπόλικο ζεστό ψωμί και άφθονο πρόβειο τυρί…

…Από δω ανεβήκαμε σε ειδική αμαξοστοιχία, που μας κατέβασε στον Παιδικό Σταθμό Μπάνκες, μια πολύ όμορφη λουτρόπολη με πολύ ωραία βασιλικά κτίρια. Όταν φτάσαμε εδώ μαζί μας φέραμε και τις ψείρες και την ψώρα και τις αρρώστιες. Γι’ αυτό μας περίλαβαν γιατροί και νοσοκόμες αδερφές, μας κούρεψαν, μας κάναν μπάνιο και μας άλλαξαν. Μας δώσαν καινούργια ρούχα. Εσώρουχα, κάλτσες, παπούτσια, πουλόβερ, πανταλόνι, σακάκι και παλτό. Τα κορίτσια ανάλογη κοριτσίστικη ενδυμασία. Όλοι είχαμε φτάσει σχεδόν ξυπόλητοι και με παλιά ρούχα. Ένα μόνο να σας αναφέρω.

Όταν μπήκαμε στο πολύ ζεστό νερό της λουτροπισίνας, όσο ζεσταινόταν το νερό φούσκωναν οι ψείρες και βγαίναν στην επιφάνεια της πισίνας. Αλλά όταν βγήκαμε από το νερό αλλάξαμε τα ρούχα μας και είμασταν ολοκάθαροι. Έτσι μας τακτοποίησαν σε δωμάτια και κρεβάτια με ολόλευκα σεντόνια και μαξιλάρια, από δύο κουβέρτες και τα καλοριφέρ καταζέσταιναν τα δωμάτιά μας…

…Αρχίσαμε μια νέα ζωή, που ούτε καν την ονειρευόμαστε…»

Πηγή: Δημήτρης Σέρβος, "Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια"

Βιογραφικό Δημήτρη Σέρβου από τον Ρίζο φυσικά.

...Πήρε μέρος στο Μεγάλο Δεκέμβρη 1944 και με την υποχώρηση ακολούθησε τον ΕΛΑΣ στην Ελεύθερη Ελλάδα. Μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας συλλαμβάνεται και φυλακίζεται. Τον Ιούλη 1947 εξορίζεται στην Ικαρία.
Συμπληρώνει τα 58 χρόνια μέλος του ΚΚΕ ...

Πηγή όχι αστεία. Ο Γκαίμπελς είναι μπαλαρίνα μπροστά σου.
Πάντως ακόμα και σύμφωνα με την κατσαπλιάδικη πηγή σου, κάποια από τα παιδιά επέστρεψαν μετά από 25 χρόνια. Δηλαδή για εσάς η μάνα είναι η κότα που κάνει το αυγό και μετά το παίρνετε εσείς να το εκκολάψετε και να το κάνετε όπως θέλετε. Σωστά;

Τι βλεπουμε εδώ;

Ότι φέρνεις τους κατσαπλιάδες ως πηγές, τι άλλο θα έλεγαν;
Για μία ακόμα φορά, η πηγή πρέπει είναι αμερόληπτη, πχ δεν θα φέρεις λόγο του Χίτλερ περί ναζισμού. Στο λέω έτσι μήπως και καταλάβεις.

Κοινές εικόνες και μνήμες. Παιδιά που έφυγαν μισοπεθαμενα από μια άγονη χώρα, που τα είχε αφήσει αβοηθητα στο έλεος της καταστροφής. Νηστικά, αρρωστιαρικα, χωρίς τα στοιχειωδη. Αγράμματα και φοβισμένα.
Οι ίδιες οι μάνες τους τα ξεπροβοδισαν με ζέση, ελπίζοντας να έχουν μια καλύτερη ζωή.

Στο χωριό μου άλλα λένε. Πως τα άρπαξαν και μερικά από αυτά αφού έσφαξαν τους γονείς τους. Και όσα επέστρεψαν, τους είχαν κάνει πλύση εγκεφάλου και όλο για Στάλιν έλεγαν.

Ας δούμε τώρα και τι συνέβαινε στις παιδουπόλεις της Φρειδερίκης.

Μια πτυχή της άθλιας κατάστασης που επικρατούσε στις λεγόμενες «παιδουπόλεις» της Φρειδερίκης, όπου τα παιδιά εκτός των άλλων δεχόντουσαν κάθε ώρα της μέρας πλύση εγκεφάλου με οχετούς αντικομουνισμού, είδε το φως της δημοσιότητας τον Αύγουστο του 1950, όταν η εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» δημοσίευσε επιστολή που υπέγραφαν 25 νέα παιδιά, καταγγέλλοντας τις εφιαλτικές μέρες που έζησαν στην «παιδούπολη» της Φρειδερίκης στη Κηφισιά, από τους δεσμοφύλακές τους. Να σημειωθεί ότι για τη δημοσίευση της επιστολής, ο διευθυντής της εφημερίδας, δημοσιογράφος Ρίτσης, δέχτηκε στη συνέχεια τις «συνέπειες του νόμου»…

Spoiler

Κύριε Διευθυντά,

Σας παρακαλούμε να δημοσιεύσετε την επιστολή μας αυτή που είναι μια έκκληση συγγνώμης προς τον Ελληνικό Λαό που εμείς τα ανήλικα παιδιά του τον αποκηρύξαμε κάτω από συνθήκες ενός ανείπωτου μαρτυρίου στο «Αναμορφωτήριο» της Κηφισίας και σύγκαιρα ένας όρκος απέραντης πίστης στα ιδανικά της λευτεριάς, της αλήθειας και του δίκιου. Και ακόμα είναι μια καταγγελία: Ένα αμείλικτο κατηγορώ για τους δήμιους που εμπνεύσθηκαν, οργάνωσαν και εξετέλεσαν το τρομερό έγκλημα του αφανισμού, της ψυχικής εξουθένωσης και της σωματικής και ηθικής καταστροφής χιλιάδων παιδιών της Ελλάδας, έγκλημα που θα στιγματίσει την ανθρώπινη ιστορία. Ας κρίνει ο Ελληνικός λαός και η παγκόσμια κοινή γνώμη αν είναι δυνατόν ποτέ ανθρώπινος νους να φανταστεί μια τέτοια περίπτωση εγκληματικού σαδισμού και ψυχικής διαστρέβλωσης, αν είναι δυνατόν τα τέρατα αυτά να φέρουν τον τίτλο του ανθρώπου και να εξακολουθούν να είναι μέλη μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Δήμιοι και βασανιστές επαγγελματίες, δολοφόνοι και σαδιστές πωρωμένοι που μαθήτευσαν στα σχολεία της Γκεστάπο και των Ες-Ες, ρίχθηκαν πάνω στα παιδικά μας κορμιά για να κορέσουν τα βρωμερά τους ένστικτα. Μα… ας μιλήσουν τα γεγονότα.

Από τις αρχές του 1948 η διεύθυνση του Αναμορφωτηρίου εγκαινίασε την πολιτική του αφανισμού με τη μέθοδο της πείνας. Σάπιες σαρδέλες, λαχανίδες, πατάτες νερόβραστες και όσπρια σκουληκιασμένα και τσάι με σταφιδίνη, ήταν το καθημερινό μας συσσίτιο. Μέρα με τη μέρα η ζωή μας γινόταν αφόρητη. Στις αρχές του Ιούνη περνάμε καινούρια φάση. Με επικεφαλής τον διευθυντή Μουζάκη, τους φύλακες Σκιζά, Ξυδέα, Βάλι, Νικήτα, Σιώρη, Κατσαμπούλα, Γούλα κλπ. και τους χίτες ποινικούς Λεμπέση, Σιγούρο, Καρδαμίτση, Χαλκιά, Λιβέρη, Σιγάλα και άλλους, μας συγκεντρώνουν στο προαύλιο, κάνουν κλοιό γύρω μας και με αφορμή ότι δήθεν δεν πήραμε το τσάι με σταφιδίνη, πέφτουν πάνω μας με κτηνώδικους αλαλαγμούς χτυπώντας αλύπητα με γκλομπς στο σωρό. Μια ώρα κράτησε το μακελειό και κάθε λεπτό της ένα κορμί έπεφτε ματωμένο, ενώ πάνω του συνέχιζε ο χορός των κανιβάλων με τις αρβύλες και τα ρόπαλα…

Άγρια βογγητά, πνιγμένες φωνές των δεκαπεντάχρονων αγοριών, ξέψυχες επικλήσεις των λαβωμένων ζεστό το παιδικό αίμα που έτρεχε στη γη δεν στάθηκε μπορετό να κρατήσει το δολοφόνο χέρι των μεθυσμένων φονιάδων. Προσωπικά ο διευθυντής Μουζάκης κτυπά τον Βασίλη Βαλσαμίδη, τον ρίχνει αναίσθητο με ματωμένο πρόσωπο, ενώ σε λίγο χώνει το γκλομπ στο στόμα του Λ. Ανεστόπουλου τόσο δυνατά που του σπάει τα δόντια. Φωνάζει το φύλακα Σχίζα να κτυπά με το ρόπαλο και όχι με τις γροθιές. Αυτός γελώντας σαρδωνικά, γονατισμένος πάνω από το κουφάρι του νεαρού Παπαδημητρίου, του απαντά ότι θέλει να μάθει μποξ, ενώ του δείχνει τις γροθιές του που είναι κόκκινες από το αίμα. Ο Παπαδημητρίου έκανε συνεχείς αιμοπτύσεις κατοπινά και κουφάθηκε. Ξετρελαμένα από τον πανικό τρέχουμε κάπου να κουρνιάσουμε, να ξεφύγουμε το μακελειό, μα παντού μάς βρίσκει η μανία του φονιά. Χιλιοματωμένους μας ρίχνουνε με κλωτσιές στο τσιμέντο της αυλής. Πάνω από τη σκάλα της βεράντας οι διάδρομοι γεμίζουν λιπόθυμα κορμιά. Τραβώντας από τα πόδια, ενώ σε κάθε σκαλοπάτι χτυπώντας το αναίσθητο ματωμένο κεφάλι μας, μας κατεβάζουν στα πειθαρχεία.

Το άλλο πρωί με ανοιχτές πληγές και μισοπεθαμένους, ο διευθυντής με τον αρχιφύλακα Ρήγα μας υποχρέωσαν με την απειλή του γκλομπ να κάνουμε μια ώρα το «σηκωθείτε- καθήστε». Από δω και πέρα κάθε στιγμή, κάθε λεπτό είναι μια ματωμένη σελίδα οργιαστικού εγκλήματος και απίθανου βασανισμού. Ο σκοπός τους ξεκάθαρος: να κάνουμε δήλωση. Χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα, από την ψυχολογική βία των βασανισμών, την απειλή της εξόντωσης, με τρόπους αφάνταστα κτηνώδικους, το ηθικό κουρέλιασμα με τον αισχρό βιασμό του κορμιού και της ψυχής, με τελικό σκοπό τη δημιουργία του ομαδικού πανικού και του διαρκούς ψυχικού άγχους που θα μας μετέτρεπε σε κουρέλια, σωματικά και ηθικά, ένα άβουλο και ασυνείδητο κοπάδι πανικόβλητων ζώων, χωρίς καμιά αρχή και κανένα ανθρώπινο γνώρισμα, για να μας ρίξουν κατοπινά στο βούρκο της διαφθοράς και της ατίμωσης με πρώτο σκαλοπάτι την ντροπιασμένη δήλωση. Οποιαδήποτε ώρα της νύχτας άνοιγαν τους θαλάμους και έπαιρναν όσους και όποιους θέλανε. Απ’ την πόρτα και σ’ όλο το μήκος του διαδρόμου παραταγμένοι οι Χίτες, ποινικοί και οι φύλακες παίζανε το αγαπημένο τους παιχνίδι – όπως λέγανε- το «Μπαλόνι». Με κλωτσιές στην κοιλιά, γροθιές και γκλομπς, ο καθένας φρόντιζε να μεταβιβάζει το «Μπαλόνι» που ήταν το ματωμένο κορμί μας στον επόμενο βασανιστή για να συνεχιστεί ως τον τελευταίο στην πόρτα του διευθυντή, που όμως σπάνια φτάναμε, αφού στο μεταξύ είχαμε πέσει αναίσθητοι. Σ’ έναν κουβά με βρωμιές βουτούσαν το κεφάλι μας για να μας μπάσουν στο γραφείο. Ο Μουζάκης μάς έδειχνε το χαρτί της δήλωσης. Στην άρνησή μας, καινούριος κατακλυσμός από χτυπήματα επακολουθούσε, στο διάδρομο παιζόταν πάλι το “Μπαλόνι” για να καταλήξουμε τελικά στα πειθαρχεία, όπου είχαν στήσει το στρατηγείο τους οι άσοι τους, βασανιστές Λεμπέσης, Λιβέρης, Σιγούρος κλπ., ποινικοί χίτες, με την καθοδήγηση και παρουσία του υπαρχιφύλακα Ρήγα, των φυλάκων Νικήτα, Σιώρη και άλλων. Το όργιο έφτανε στο κατακόρυφο. Δεμένους στη φάλαγγα, μας χτυπούσαν με τη σειρά με βάρδιες, με ρόπαλα, με συρματόσχοινα και με κάλτσες γεμάτες τσιμέντο. Στο στόμα μάς έχωναν σφουγγαρόπανα για να μη φωνάζουμε και κομμάτια σαπούνι που έπρεπε να τα φάμε σε ορισμένα λεπτά. Μας γύμνωναν και μας έκαιγαν τα γεννητικά όργανα με τσιγάρα και κάρβουνα. Έχωναν μέσα στο αποχετευτικό έντερο γκλομπς και αναμμένα τσιγάρα. Ολόκληρες νύχτες κρατούσε το μαρτύριο. Γυμνούς, αναίσθητους με χιλιοματωμένα και σπαραγμένα κορμιά μάς πέταγαν κατοπινά στα πειθαρχεία ή μας ξάπλωναν μισοπεθαμένους στους διαδρόμους ως το πρωί για να μας δουν οι άλλοι όταν θα βγουν από τους θαλάμους με σκοπό να ασκήσουν ψυχολογική πίεση και να τους τρομοκρατήσουν. Στους θαλάμους οι χίτες βασανιστές που σκόπιμα είχε βάλει η διεύθυνση μας ξυπνούσαν οποιαδήποτε ώρα της νύχτας, μας υποχρέωναν να τραγουδάμε χίτικα τραγούδια, ξεσκίζοντας τα μάγουλά μας και το λαιμό μας με γυαλιά, πιρούνια κ.α. Μας χτυπούσαν με σανίδες και μας ξεγύμνωναν για να κάνουν πραγματογνωμοσύνη, όπως έλεγαν, αν είμαστε κορίτσια ή αγόρια. Στο τέλος κάπνιζαν χασίς κι έπαιρναν τους μικρότερους για να «κοιμηθούνε» μαζί τους.

Στο προαύλιο χρησιμοποιούσαν το λιντσάρισμα. Βογκούσε η φυλακή απ’ άκρη σ’ άκρη από τον σπαραγμό και την οδύνη εκατοντάδων παιδιών. Μας έδεναν στα συρματοπλέγματα ολόκληρη μέρα μέσα στο αυγουστιάτικο λιοπύρι και τη νύχτα μάς έκλειναν στο μπουντρούμι με μοναδική τροφή σαρδέλες χωρίς νερό… Μας έραβαν ταινίες στην πλάτη και το στήθος που από τη μια μεριά έγραφαν τα ονόματά μας αλλαγμένα με κατάληξη σλαβική, λ. χ. Τερλιμπάκος – Τερλιμπακόφ, Παρράς – Παρόφσκι, Μαλιάγκας – Μαλιγκόφ, Μάντζος – Μαντζόφ και από την άλλη τη λέξη “Βούλγαρος”, με την υποχρέωση να τη φοράμε και στον ύπνο μας ακόμα. Μας διοχέτευαν ηλεκτρικό ρεύμα για να μας παραλύουν το νευρικό σύστημα. Μας υποχρέωναν ύστερα απ’ αυτή την τρομερή κατάσταση και τη φοβερή εξάντληση να δίνουμε 450 γραμμάρια αίμα κάθε φορά για το μέτωπο. Ζωντανά πτώματα μας έσερναν στα κρεββάτια της αφαίμαξης και μας μυζούσαν τις λίγες σταγόνες ζωής που μας είχαν αφήσει. Μια χαρακτηριστική περίπτωση σε αναρίθμητες άλλες, Για το 17χρονο αγόρι Α. Παπαγιάννη, τραυματία από το βόλι του Σούρλα και σκελετωμένο από τα βασανιστήρια, οι γιατροί του Ερυθρού Σταυρού είπαν να μην του πάρουν. Ο διευθυντής Μουζάκης τον έσφιξε ο ίδιος στο κρεββάτι και έδωσε διαταγή να γίνει η αφαίμαξη γιατί είναι «Βούλγαρος» και όταν λιποθύμησε είπε γελώντας: «Πάρτε τον και δώστε του ένα κύπελλο γάλα, να συνέλθει, τόσο αξίζει το αίμα του».

Μα τα κτήνη εκτός απ’ όλα αυτά χρησιμοποίησαν και τη μέθοδο του ανήθικου βιασμού και της ασέλγειας, για να μας κουρελιάσουν το ηθικό, να μας αφαιρέσουν κάθε ανθρώπινη σκέψη, πράγμα που θα τους διευκόλυνε στον σκοπό τους, να μας λυγίσουν και ακόμα για να ικανοποιούν το διαστρεβλωμένο σεξουαλισμό τους. Οι αποθήκες, τα μαγειρεία, το μπάνιο, τα πειθαρχεία μα και οι θάλαμοι ακόμα, είχαν μετατραπεί σε χαρέμια από τους χίτες βασανιστές Λεμπέση, Καρδαμίτσα, Σγούρα κλπ., από τον υπαρχιφύλακα Ρήγα και τους φύλακες Σχίζα και Βάλλις που οργάνωναν την όλη κίνηση. Με την απειλή του βασανισμού και την τρομοκρατία έπαιρναν από τους θαλάμους τη νύχτα αγόρια μικρά και μεγάλα, διαλέγοντας τα ομορφότερα και τα βίαζαν ομαδικά. Ήταν τέτοιο το όργιο της ασέλγειας ώστε μέσα σε μια νύχτα το 14χρονο παιδί Καλύβα Κωνσταντίνο από τη Ρούμελη, έπαθε ακατάσχετη αιμορραγία και έξοδο του εντέρου. Οι φύλακες Σχίζας και Βάλλις πιάστηκαν και αναφέρθηκαν στην διεύθυνση του αναμορφωτηρίου χωρίς καμιά συνέπεια. Ο υπαρχιφύλακας Πασσαδάκης συνέλαβε επ’ αυτοφώρω τον χίτη βασανιστή Καρδαμίτσα χωρίς να του γίνει παρατήρηση. Ήταν τόση η κυριαρχία των δημίων στην φυλακή σαν όργανα του Μουζάκη, που τελικά ο βιαστής κατηγόρησε τον υπαρχιφύλακα σαν αριστερό και συκοφάντη. Σ’ άλλη περίπτωση κατηγόρησε και έστειλαν στο στρατοδικείο τον δάσκαλο της φυλακής. Κυνήγησαν στο προαύλιο έναν ιεροκήρυκα γιατί είπε πως τα χίτικα τραγούδια δεν ήταν εθνικά και θρησκευτικά. Και όταν κάτω από τις συνθήκες αυτές αρχίσαμε να υπογράφουμε την άτιμη δήλωση, τότε μας έσπρωχναν πάλι με το ξύλο και την απειλή να κτυπήσουμε εκείνους που δεν είχαν λυγίσει ακόμα για να μας φτιάξουν και μας δήμιους και βασανιστές, που σε καμιά περίπτωση δε θα μπορούσαμε πια να ζητήσουμε και να πάρουμε τη συγνώμη του λαού μας.

Και το μαρτύριο εξακολουθούσε και όλα αυτά για να κάνουμε δήλωση, να αναμορφωθούμε και να γίνουμε τίμιοι «Εθνικόφρονες» Έλληνες!!! Με το βασανισμό, τη διαφθορά, με το χασίς και το έγκλημα και την ασέλγεια!!! Κάθε έννοια πολιτισμού καταρρακώθηκε, κάθε αντίληψη ανθρωπιάς και ηθικής και κοινωνικής αξιοπρέπειας γκρεμίστηκε μέσα στην άγρια και πρωτόγονη ζούγκλα του αναμορφωτηρίου της Κηφισιάς. Σ’ όλα τα σανατόρια, τις φυλακές και τα ψυχιατρεία της χώρας ζωντανοί μάρτυρες ενός φρικιαστικού ματωμένου οργίου, που μπροστά στο μέγεθος της εγκληματικότητάς του ωχριούν η Ιερή Εξέταση και η Μέρλιν, υψώνουν αντάμα με τη δική μας ραγισμένη φωνή της ποδοπατημένης και προπυλακισμένης ζωής που σπάραξαν τα αγρίμια του ολέθρου. Και τώρα με βουρκωμένα τα μάτια της ψυχής έχοντας απόλυτη επίγνωση της ευθύνης μας σαν νέων ανθρώπων απλώνουμε το χέρι στον Ελληνικό Λαό, τον βασανισμένο λαό μας, ζητώντας την συγγνώμην του. Απλώνουμε το χέρι για να δώσουμε ακόμα τον μεγάλο μας όρκο της πεισματάρικης προσήλωσής μας στα ιδανικά της αλήθειας, της Δημοκρατίας και της Ειρήνης. Κάνοντας γνωστά και καταγγέλοντας σ’ ολόκληρη της δημοκρατική ανθρωπότητα το αφάνταστο και ανήκουστο έγκλημα που έγινε σε βάρος μας απ’ τα τέρατα του ελληνικού νεοφασισμού, διακηρύσσουμε πως δεν αναγνωρίζουμε ούτε θ’ αναγνωρίσουμε ποτέ την ντροπιασμένη δήλωση μετανοίας που μας απέσπασαν κάτω από συνθήκες τρομοκρατικής, σωματικής και ψυχικής βίας.

Σάπιο φαγητό, καθημερινοί ξυλοδαρμοί και συνεχή μαρτύρια, που αν τα περνούσε χριστιανός θα είχε αγιάσει.

Βιασμοί και καψόνια, κακοποίηση άνευ προηγουμένου. Αυτά πρόσφερε το αστικό κράτος της εποχής στα παιδιά του.

Τον Αύγουστο του 1950, όταν η εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» είχε αντικαταστήσει τον Ρίζο που τον είχαν κλείσει. Λογικό μετά από συγκεκριμένα πρωτοσέλιδα, εκείνα που έλεγε να δώσουμε Ήπρειο-Μακεδονία-Θράκη σε κάθε ενδιαφερόμενο. Θες να τα βάλω και αυτά;

Ὁ «Δημοκρατικὸς Τύπος» (Δ.Τ.) ὑπῆρξε γιὰ ἕνα διάστημα τὸ ἐπίσημο ἑβδομαδιαῖο, κυριακάτικο δημοσιογραφικὸ ὄργανο τῶν ἀριστερῶν πολιτικῶν δυνάμεων, δεδομένου ὅτι ἡ κυκλοφορία τοῦ «Ριζοσπάστη», ἐπίσημου ὀργάνου τοῦ ΚΚΕ ἀπὸ τὸ 1921, εἶχε ἀνασταλεῖ στὶς 17 Ὀκτωβρίου 1947.....

Ανακεφαλαιώνοντας, πηγή είναι κάτι αποδεκτό από όλους. Ο ίδιος ο ΟΗΕ πχ για αυτά που χρεώνεις ότι είπε εκπρόσωπος του ΟΗΕ. Όχι η Σούλα η αντάρτισσα.
Εσύ μέχρι στιγμής έχεις φέρει ως πηγές κατσαπλιάδες και συνεργάτες του Ρίζου. Και στο ενδιάμεσο βρίζεις και προσβάλλεις γιατί δεν έχεις τίποτα σοβαρό να πεις.

[Σενέκας]

Κανένας συντονιστής δεν υπάρχει να στείλει το νήμα στον αγύριστο; θα έλεγα να καθαρίσει αλλά τι να καθαρίσεις πλέον απ'αυτό; Δε γίνεται....

[Juno]

Αυτό που λες είναι πως ο ΟΗΕ συμφώνησε σε παιδομάζωμα και δεν ενδιαφέρθηκε να επιστρέψουν τα παιδιά με το τέλος του πολέμου.

Αυτό που λέω είναι πως ο ΟΗΕ και ο Ερυθρός Σταυρός επόπτευσαν την κατάσταση των παιδιών και σε αρκετές περιπτώσεις την βρήκαν ικανοποιητική. Τίποτα παραπάνω.

Πηγή;
Όχι ο trafficker ούτε η οργάνωση trafficking ούτε η Κατίνα η κατσαπλιού.
Πηγή, ο ίδιος ο ΟΗΕ, ο ίδιος ο Ερυθρός Σταυρός ή άλλη αναγνωρισμένος οργανισμός.

Αυτά για τα παιδιά και τα εγγόνια, ok, αφού το λες εσύ πρέπει να το πιστέψουμε. Βάλε όμως με τον νου σου τι πλύση εγκεφάλου τους έκαναν.

[Otto Weininger]

Ρε παιδιά πως φτάσαμε να μιλαμε για συμμοριτοπολεμο και παιδομαζωμα σε αυτό το νημα;