Θα μεταφέρω τις εικόνες που έχω από το 2003.
Από την τεχνική βάση, που κάναμε τη συντήρηση των αεροσκαφών.
Οι διοικητικοί ήταν όσοι περίπου και οι τεχνικοί. Σαν να πας σε συνεργείο αυτοκινήτων και οι γραμματείς να είναι τόσες όσοι και οι μηχανικοί.
Αποτέλεσμα, να υπάρχει ολόκληρος όροφος με άτομα χωρίς αντικείμενο. Κανένα.
Καθοντουσαν μπροστά σε κλειστούς υπολογιστές χαζεύοντας τις σβηστές οθόνες. Επί 8 ωρες. Γιατί τους είχαν απαγορεύσει να σηκώνονται από τα γραφεία τους, επειδή εξαφανίζονταν για όλη την ημέρα.
Οι περισσότεροι τεχνικοί ήταν άτομα προβληματικά. Δεν μιλάμε για απλή τεμπελιά. Ο άλλος δεν έβαλε τις 4 βίδες σε ένα κουτί που είχε επισκευάσει - δεν ξέρω τι ακριβώς ήταν - επειδή ήταν Παρασκευή μεσημέρι και σχολαγε. Με αποτέλεσμα το αεροπλάνο να μείνει Αθήνα μέχρι τη Δευτέρα και οι επιβάτες να αποζημιώνονται από το ελληνικό δημόσιο με παροχές τροφής, ύπνου κλπ κλπ. Και δεν μπορούσε να το κάνει κάποιος άλλος, έπρεπε να το κλείσει αυτός που το είχε αναλάβει και να βάλει υπογραφή ότι το παραδίδει επισκευασμένο. Για μια δουλειά 1 λεπτού...
Είδα να σκοτώνονται κάθε εβδομάδα ποιος θα έρθει Σάββατο να εργαστεί για έκτη μέρα και να πάρει επομένως μεροκάματο από 100 εως 300 ευρώ, αναλόγως θέση. Και όταν πήγα εκτάκτως και εγώ ένα Σάββατο και μπαίνοντας μέσα άνοιξα τα φώτα, έπεσαν να με φάνε. Οι άνθρωποι πήγαιναν Σάββατο και κοιμόντουσαν όλη μέρα, κάνεις δεν εργάζονταν.
Είδα μηχανικό να κάθεται όλη την ημέρα στον πάγκο του χωρίς να κάνει τίποτα. Δεν κουνιόταν κάν . Δεν του έδιναν καν αντικείμενο. Και όταν ρώτησα τι έχει ρε παιδιά ο άνθρωπος και κάθεται έτσι ακίνητος όλη μέρα, υπεθετα είχε κάποιο προσωρινό ψυχολογικό πρόβλημα, μου απάντησαν πως ο κύριος Μάκης πχ είναι 28 χρόνια στην υπηρεσία και ότι σε 2 χρόνια παίρνει σύνταξη. Ντροπή να δουλέψει ο παλαιουρας.
Είδα όταν έπεφτε σύρμα πως μπαινει αεροπλάνο στη βάση να σηκώνονται όλοι γρήγορα και να τσακίζονται να φτάσουν πρώτοι στο αεροπλάνο να ψειρισουν τους χυμούς και τα αναψυκτικά που είχαν περισσέψει. Μιλάμε για γύφτους. Που όλη μέρα παραπονιοντουσαν ότι παίρνουν λίγα λεφτά. Και όταν έπεσε στα χέρια μου η μισθοδοσία ενός καραγκιόζη είδα ότι παίρνει 5.000 ευρώ. Του λέω τι είναι αυτά ρε μαλακα, που όλη μέρα γκρινιάζεις; Ο μισθός του ήταν 1.800 και τα υπόλοιπα επιδόματα. Επίδομα μποινγκ 737 για παραδειγμα, 500ευρω. Επίδομα μποινγκ 747, 500 ευρώ . Με τα χρόνια έπαιρναν πτυχίο επισκευής σε συγκεκριμένα μοντέλα αεροπλάνων, και με την πιστοποίηση ανέβαινε ο μισθός τους. Αλλά είχαν παράπονο ότι τα επιδόματα δεν τα πληρώνονταν 14 μισθούς....για αυτό αισθάνονταν αδικημένοι και γκρινιαζαν.
Είδα ανθρώπους να χτυπάνε καρτα για άλλους τέσσερις - πέντε.
Είδα τον άνθρωπο που με εκπαίδευσε στις μπαταρίες αεροσκαφών, μετά από καμιά δεκαπενταρία μέρες που μπορούσα να σταθώ μόνος μου, μου έδωσε να χτυπάω την καρτα του και δεν ξαναπατήσε τους υπόλοιπους πέντε μήνες,μέχρι να τελειώσει η σύμβαση μου.
Τι να πρώτο θυμηθώ. Ότι πιο σάπιο έχω συναντήσει.
Και έχω ακούσει πως δεκαετία 80 τα πράγματα ήταν τρισχειροτερα. Με δωρεάν εισιτήρια σε όλο το προσωπικο. Με εικονικές απολύσεις συνοδευόμενες με τρελλές αποζημιωσεις, που μετά από 1-2 χρόνια ο ίδιος άνθρωπος επέστρεφε ξανά. Και με πολλά αλλα
