Οι δικαστές κρίνουν και αποφασίζουν σύμφωνα με το νόμο και τη συνείδησή τους. Ο νόμος και ιδιαίτερα ο Ποινικός Κώδικας δε μπορεί να έχει τέτοια λεπτομέρεια και να μπαίνει σε περιπτωσιολογία. Γι αυτό υπάρχει και η κρίση του δικαστή. Η κοινή λογική λέει ότι το αδίκημα είναι βαριά σωματική βλάβη, ακόμα και ο συνήγορος υπεράσπισης έτσι το χαρακτηρίζει.ΓΑΛΗ έγραψε: 15 Ιουν 2020, 17:06
Οι δικαστές δεν κρίνουν, εφαρμόζουν τους νόμους.
Στην τελική, αν μια μόνιμη παραμόρφωση δεν είναι απλή σωματική βλάβη γιατί δεν προσδιορίζεται σαφώς ως βαριά να τελειώνει η ιστορία; Επειδή είναι δύσκολο να προσδιορισθεί ιατρικά; Μα οι επιπτώσεις και ο βαθμός του εγκαύματος στο δέρμα του προσώπου, είναι σαφώς κάτι μετρήσιμο.
Γιατί το οτιδήποτε ακροβατεί στην ευελιξία του "περίπου" ή στην κρίση του δικαστή, ακόμη και σε τόσο ξεκάθαρες περιπτώσεις;
Οπότε, σαφώς και είμαι αρνητική. Επειδή βλέπω σφαιρικά το θέμα.
Όταν σ' αυτή τη σφαιρικότητα διακρίνω πάντα περισσότερο ενδιαφέρον για τα δικαιώματα των άσωτων υιών, δεν μπορώ να νοιώσω θετικά.
Καλώς ή κακώς (καλώς κατ' εμέ κι ας είμαι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, θύμα κακουργήματος εν αναμονή δίκης) ο κατηγορούμενος είναι ιερό πρόσωπο στην ποινική διαδικασία. Βάλλεται από παντού και μετά το αδίκημά του είναι στη μειονεκτικότερη θέση από την άποψη ότι αναμένει να υποστεί τις συνέπειες των πράξεών του. Αυτό είναι κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού, δεν είναι οπισθοδρόμηση ή ψευδεπίγραφος προοδευτισμός.