Γκρεμιζουμε αγάλματα, καίμε ταινιες... ΖΗΤΩ η Πολιτιστική Επανάσταση .

[Λίνο Βεντούρα]

αυτα ειναι δυστυχως τα αποτελεσματα της πολιτικης και γενικης συμπεριφορας του Τραμπ.

Αυτός είναι ο λόγος που ψηφίστηκε ο Τραμπ

[talaipwros]

αυτα ειναι δυστυχως τα αποτελεσματα της πολιτικης και γενικης συμπεριφορας του Τραμπ.

Αυτός είναι ο λόγος που ψηφίστηκε ο Τραμπ

ο Τραμπ ψηφιστηκε επειδη οι περισσοτεροι ρεπουμπλικανοι ηταν πιστοι στο κομμα τους, η χιλαρυ ηταν αντιπαθης και μια τεραστια εκστρατεια προπαγανδας και παραπληροφορησης μεσω των μεσων κοινωνικης δικτυωσης συσπειρωσε ολους τους προβληματικους και συνομωσιολογους - μεγαλο κομματι του πληθυσμου - στο να τον ψηφισουν.

[Yochanan]

https://twitter.com/UKTV/status/1271217003253190662

χαμενο το εχουν

"We want to take time to consider our options for this episode"

"even though it is not our fault that this whole thing has been blown out of proportion. They started first. They invaded Poland."

[perseus]

αυτα ειναι δυστυχως τα αποτελεσματα της πολιτικης και γενικης συμπεριφορας του Τραμπ.

Αυτός είναι ο λόγος που ψηφίστηκε ο Τραμπ

ο Τραμπ ψηφιστηκε επειδη οι περισσοτεροι ρεπουμπλικανοι ηταν πιστοι στο κομμα τους, η χιλαρυ ηταν αντιπαθης και μια τεραστια εκστρατεια προπαγανδας και παραπληροφορησης μεσω των μεσων κοινωνικης δικτυωσης συσπειρωσε ολους τους προβληματικους και συνομωσιολογους - μεγαλο κομματι του πληθυσμου - στο να τον ψηφισουν.

Παραπληροφορησης? Δεν πας καλα.

[πατησιωτης]

Οι βόρειοι ήταν εναντίον της δουλείας.
Αλλά βασικά ήταν ότι οι νότιοι την είχαν δει ανεξάρτητοι - ένα είδος μπρέξιτ.

το "είμαι εναντίον" απέχει πάρα πολύ από το "μπαίνω σε πόλεμο"
και ιδίως για κάτι που συμβαίνει αλλού..

Δεν συνέβαινε αλλού.Μία χώρα ήσαν.Θα μπορούσε ίσως να παραταθει το σύστημα Βορράς χωρίς δουλεία Νότος με δουλεία εάν δεν υπήρχε το Φαρ Ουέστ.
Οι αρχικές πολιτείες ήσαν 13.Τώρα είναι 50.Η αρχική συμφωνία ήταν για κάθε ελεύθερη πολιτεία θα υπάρχει μια δουλοκτητικά ώστε να υπάρχει ισορροπία στο Κογκρέσσο.Αλλά οι άποικοι που έρχονταν από την Ευρώπη ήθελαν να πάρουν κτήματα στα δυτικά και να τα καλλιεργήσουν μόνοι τους.Δεν ενδιαφέρονταν για δούλους.
Ο Λίνκολν και οι άλλοι που ίδρυσαν το ρεπουμπλικανικό κόμμα αρχικά αυτό είχαν ως πρόγραμμα : να επιτραπεί η πρόσθεση νέων ελεύθερων πολιτειών στα δυτικά χωρίς να είναι υποχρεωτικό να αντισταθμισθούν από νέες δουλικές πολιτείες.Τους Νότιους θα τους άφηναν να συνεχίσουν έτσι.
Αυτό όμως θα σήμαινε ότι θα γίνονταν μειοψηφία και φοβούνταν ότι αργά ή γρήγορα η πλειοψηφία θα καταργούσε τη δουλεία.Ετσι μόλις εξελέγη ο Λίνκολν κήρυξαν ανεξαρτησία.

[Yochanan]

Ας μη χαλάσουμε τις καρδγιές μας περδέους. Να μείνουμε στο ότι συμφωνείς τουλάχιστον στο "προβληματικοί και συνωμοσιολόγοι".

[wooded glade]

Κάποιο μπέρδε έγινε.
Οι νότιοι πήγαν να κάνουν secession και η δουλεία συνδεόταν με την όλη υπόθεση, αλλά η αιτία ήταν το secession.
Σίγουρα αν καθόντουσαν φρόνιμοι δεν θα ξεκίναγαν πόλεμο οι βόρειοι μόνο και μόνο για να καταργήσουν τη δουλεία στο νότο.

[Athos]

Οι βόρειοι ήταν εναντίον της δουλείας.
Αλλά βασικά ήταν ότι οι νότιοι την είχαν δει ανεξάρτητοι - ένα είδος μπρέξιτ.

το "είμαι εναντίον" απέχει πάρα πολύ από το "μπαίνω σε πόλεμο"
και ιδίως για κάτι που συμβαίνει αλλού..

Δεν συνέβαινε αλλού.Μία χώρα ήσαν.Θα μπορούσε ίσως να παραταθει το σύστημα Βορράς χωρίς δουλεία Νότος με δουλεία εάν δεν υπήρχε το Φαρ Ουέστ.
Οι αρχικές πολιτείες ήσαν 13.Τώρα είναι 50.Η αρχική συμφωνία ήταν για κάθε ελεύθερη πολιτεία θα υπάρχει μια δουλοκτητικά ώστε να υπάρχει ισορροπία στο Κογκρέσσο.Αλλά οι άποικοι που έρχονταν από την Ευρώπη ήθελαν να πάρουν κτήματα στα δυτικά και να τα καλλιεργήσουν μόνοι τους.Δεν ενδιαφέρονταν για δούλους.
Ο Λίνκολν και οι άλλοι που ίδρυσαν το ρεπουμπλικανικό κόμμα αρχικά αυτό είχαν ως πρόγραμμα : να επιτραπεί η πρόσθεση νέων ελεύθερων πολιτειών στα δυτικά χωρίς να είναι υποχρεωτικό να αντισταθμισθούν από νέες δουλικές πολιτείες.Τους Νότιους θα τους άφηναν να συνεχίσουν έτσι.
Αυτό όμως θα σήμαινε ότι θα γίνονταν μειοψηφία και φοβούνταν ότι αργά ή γρήγορα η πλειοψηφία θα καταργούσε τη δουλεία.Ετσι μόλις εξελέγη ο Λίνκολν κήρυξαν ανεξαρτησία.

δεν γνωρίζω πολλά από αμερικανική ιστορία,
αλλά κι από αυτά που λες δεν βλέπω πρόβλημα για τους αποίκους στα δυτικά.
Η ανεξαρτησία ήταν το πρόβλημα του Λίνκολν, η δουλεία το πρόσχημα, και η λεηλασία το κίνητρο για τους στρατιώτες.

[Χουργιατς]

ο Τραμπ ψηφιστηκε επειδη οι περισσοτεροι ρεπουμπλικανοι ηταν πιστοι στο κομμα τους, η χιλαρυ ηταν αντιπαθης και μια τεραστια εκστρατεια προπαγανδας και παραπληροφορησης μεσω των μεσων κοινωνικης δικτυωσης συσπειρωσε ολους τους προβληματικους και συνομωσιολογους - μεγαλο κομματι του πληθυσμου - στο να τον ψηφισουν.

και οι καθυστέρες θρησκοληπτοι ναζί της υπαίθρου λέει τον στήριξαν, ενώ παράλληλα οι εκλεπτυσμένοι εμπαθείς Δημοκρατικοί της πόλης δεν έκαναν καν το κόπο να βγάλουν το πλαγκ και να παν να ψηφίσουν




υγ. ο κοβιντ αλλάζει δεδομένα

[georgebi]

Έλα να παίρνουμε και μεις σειρά.......Συγκριτικά με τον άγριο μισογυνισμό, ο ρατσισμός στις παλιές ελληνικές ταινίες μοιάζει εντελώς της πλάκας https://www.lifo.gr/articles/opinions/2 ... tis-plakas






.................Σε πολλές (μα πάρα πολλές, δυστυχώς) ελληνικές ταινίες, ο διάχυτος σεξισμός και μισογυνισμός φτάνει σε όρια σαδισμού και βαριάς παθολογίας και δεν μπορεί να εξηγηθεί από το πολιτισμικό πλαίσιο τα εποχής, τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας ή την φαλλοκρατική / πατριαρχική κουλτούρα εν γένει.

...................Οι πιο χαρακτηριστικές, προφανείς και κραυγαλέες από αυτές τις περιπτώσεις βρίσκονται εύκολα σε ταινίες όπως «Ο άνθρωπος που γύρισε από τη ζέστη» (1972) με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα και «Τον αράπη κι αν τον πλένεις» (1973) με τον Κώστα Βουτσά. Και οι δύο σε σκηνοθεσία Κώστα Καραγιάννη, και οι δύο παραγωγής Καραγιάννη-Καρατζόπουλου, εταιρείας που είχε προσελκύσει με υψηλές αμοιβές κάποιους από τους μεγάλους σταρ του Φίνου δίνοντάς τους ως οχήματα παραγωγές κατώτερου επιπέδου από αυτές του μεγάλου ανταγωνιστή...............

Στην δεύτερη ταινία, «αράπης» (πολυμήχανος πάντως) είναι ο ίδιος ο Βουτσάς ενώ στην πρώτη το φούμο (blackface) το φορά ο Γιώργος Μούτσιος στον ρόλο του πιστού υπηρέτη Χουσεΐν που έχει φέρει μαζί του από την Αφρική ο «αποικιοκράτης» Κωνσταντάρας, σκιάζοντας τους πάντες κατά την επιστροφή του στην Αθήνα μετά από πολλά χρόνια στην «καρδιά του σκότους». Κάποια στιγμή, ο Χουσεϊν βάζει τα κλάματα εξαιτίας της δυσάρεστης κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει ο κύριός του –ο οποίος, μεταξύ άλλων, απαρνιέται τον γιο του επειδή έχει εξελιχθεί σε βιρτουόζο του κλασικού βιολιού αντί για να μάθει καμιά αξιοπρεπή, αντρική δουλειά– για να δεχτεί την εξής στοργική φιλοφρόνηση: «Έλα ρε σκυλάραπα, μην κλαις».

Τραγικός ο κατηφόρος της mainstream κινηματογραφικής παραγωγής (παρότι το σενάριο της ταινίας φέρει την υπογραφή των Σακελλάριου-Γιαννακόπουλου), ειδικά αν αναλογιστούμε ότι πέντε χρόνια πριν, στην εξαιρετική κωμωδία «Κάτι κουρασμένα παλικάρια», ο ίδιος ηθοποιός εμφανίζεται να ψέγει την Μπέτυ Αρβανίτη για την συναναστροφή της με κάποιους «ρατσίσταρους» Έλληνες επιχειρηματίες της Αφρικής (πατέρας και γιος) που έκαναν περιουσία «πίνοντας το αίμα των μαύρων».

Αν το ψάξει ενδελεχώς κανείς, μπορεί να βρει κι άλλα πολλά στιγμιότυπα ρατσιστικών αναπαραστάσεων (είτε εις βάρος των μαύρων είτε των «κιτρίνων»), με ένα από τα πιο γνωστά σε μια σκηνή της ταινίας «Μην είδατε τον Παναή» (γνωστής και ως «Καταζητείται ο Βέγγος») του 1962, όταν ο Θανάσης Βέγγος βγαίνει έξω από την καμπίνα του τρένου για να πάρει αέρα και γίνεται «μαύρος» από το κάρβουνο της ατμομηχανής. Επιστρέφοντας μέσα, σκορπά τον τρόμο στους επιβάτες και όταν βλέπει το είδωλο του στο τζάμι, αναφωνεί: «Αμάν, ο Καζαμπούμπου!».


Η φράση κατέληξε να γίνει παροιμιώδης (και παροιμιωδώς ρατσιστική), καθώς μέχρι και πρόσφατα σχετικά, συνόδευε ως παρατσούκλι διάφορους ποδοσφαιριστές αφρικανικής καταγωγής που κατέφταναν στη χώρα μας για να αγωνιστούν στο ελληνικό πρωτάθλημα. Όσο για την καταγωγή της λέξης, πρόκειται για το επώνυμο του πρώτου Προέδρου της Δημοκρατίας του Κονγκό, Ιωσήφ Καζαβούμπου, ο οποίος κατέλαβε το ανώτατο αξίωμα της χώρας του μετά την ανεξαρτητοποίησή της από τους Βέλγους το 1960.

Ως αντιπαράθεση, θα μπορούσε να τεθεί ίσως η περίπτωση της άγαρμπης και αμήχανης με σύγχρονα κριτήρια, τρυφερής πάντως και μάλλον αντιρατσιστικής εν τέλει (παρά το "blackface" της Κάκιας Αναλυτή) ταινίας «Αγάπη μου Ουά-Ουά» (1974), η οποία όμως ήταν βασισμένη σε θεατρικό έργο ξένου συγγραφέα (του Γάλλου Φρανσουά Καμπώ), το οποίο υπήρξε για χρόνια τεράστια επιτυχία στην σκηνή από τον θίασο Ρηγόπουλου-Αναλυτή, πριν μεταφερθεί, χωρίς σπουδαία απήχηση, στη μεγάλη οθόνη, στα επίσημα τελειώματα πλέον του άλλοτε κραταιού ελληνικού εμπορικού σινεμά. Σπανίως έχει προβληθεί από την τηλεόραση.Αυτές οι λίγες έστω, κωμικοτραγικά ρατσιστικές και χονδροειδώς «εξωτικές» απεικονίσεις μαύρων ως εργαλείο φτηνού κωμικού εφέ, αποτελούν δείγμα ενός γενικότερου ξεπεσμού της βιομηχανικής κινηματογραφικής παραγωγής από τα τέλη της δεκαετίας του '60 και μετά. Το γεγονός όμως ότι εξακολουθούν να προβάλλονται τακτικά χωρίς να τρέχει απολύτως τίποτα, αποτελεί επίσης και ντροπή, ειδικά για μια χώρα της οποίας ο πιο διάσημος σύγχρονος διεθνής εκπρόσωπος είναι αναμφισβήτητα ο Γιάννης Αντεντοκούμπο.

Τι να πουν βέβαια και άλλες κατηγορίες και ομάδες για την κατά καιρούς μεταχείριση τους στις ταινίες του εμπορικού κινηματογράφου – όπως οι γκέι (φουλ κράξιμο), οι παχύσαρκοι/ες (άγριο body shaming) ή τα ΑμεΑ. Σ' αυτές τις περιπτώσεις βέβαια υπάρχει κάποια δικαιολογία που έχει να κάνει με την εποχή. Αντίστοιχη λίγο-πολύ ήταν η μεταχείριση τέτοιων ομάδων και στις mainstream/ λαϊκές κωμωδίες ακόμα και πολύ πιο προηγμένων κινηματογραφικά χωρών. Όπως επίσης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο ο κατοχυρωμένος και διάχυτος σεξισμός και μισογυνισμός. Πουθενά όμως σχεδόν όσο εδώ.

Σε πολλές (μα πάρα πολλές, δυστυχώς) ελληνικές ταινίες, αυτή η τάση φτάνει σε όρια σαδισμού και βαριάς παθολογίας και δεν μπορεί να εξηγηθεί από το πολιτισμικό πλαίσιο τα εποχής, τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας ή την φαλλοκρατική / πατριαρχική κουλτούρα εν γένει. Όλα μπορεί να τα καταπιεί ή να τα προσπεράσει κάποιος (σαν κι εμένα) που αγαπά αρκετές από αυτές τις ταινίες και βρίσκει πολλαπλώς ενδιαφέρουσες ακόμα περισσότερες, όμως ο διαβρωτικός, εμμονικός μισογυνισμός που χαρακτηρίζει συχνά την αντίληψή τους δεν καταπίνεται με τίποτα πια.

Ειδικά όταν πρόκειται για αγαπητές γενικώς ταινίες πρώτης (εμπορικής) κλάσης. Όπως λόγου χάρη (τα παραδείγματα είναι αμέτρητα), το σκαμπίλι που δέχεται ως δίκαιη τιμωρία για την ξινή και αλαζονική συμπεριφορά της η «πρόστυχη» Ζωή Λάσκαρη από τον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1967), ένα μόνο μικρό δείγμα των άπειρων περιπτώσεων στις οποίες το ξύλο, που ως γνωστόν βγήκε από τον παράδεισο, παρουσιάζεται ως το πιο αποτελεσματικό μέσο συνετισμού και αναμόρφωσης των επιπόλαιων, άστατων, απείθαρχων και άμυαλων θηλυκών. «Σαν πολύ θάρρος δεν πήρε αυτός;» της λένε οι «τεντιμπόισες» φίλες της, αυτή όμως χαμογελά σα να είδε το φως το αληθινό και σα να γνώρισε την πραγματική αφή του έρωτα.

Εξαιρετικά απεχθής και ενοχλητικός είναι και ο χαρακτήρας του Αλέκου Αλεξανδράκη σε μια κατά τ' άλλα συμπαθή και αγαπητή ταινία, το «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» (1965), το μοντέρνο και ανάλαφρο κλίμα της οποίας υπονομεύεται και διαβρώνεται διαρκώς από τις επιτακτικές προτροπές του να ξυλοφορτωθούν παραδειγματικά όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες του έργου.


Αντιθέτως, ένας χαρακτήρας όπως αυτός του Αντωνάκη στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» είναι τόσο ακραίος και γραφικός, ως ακτιβιστής - φαλλοκράτης παλαιάς κοπής, ώστε παρουσιάζεται τελικά ως περιθωριακή φιγούρα, όπως αποδεικνύει η σκηνή στο διάδρομο του δικαστηρίου μετά την εις βάρος του έκδοση του διαζυγίου, όπου απέναντι του στέκονται στο πλευρό της γυναίκας του όλοι του οι φίλοι και οι γνωστοί, ενώ ο ίδιος βρίσκεται απολύτως απομονωμένος, με την αποκλειστική στήριξη του «παντόφλα» ταξιτζή.

Αν θεωρήσουμε πάντως ότι ο ρατσισμός (κοινωνικός ή φυλετικός) δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί με τόσο κραυγαλέο τρόπο σε σύγχρονα προϊόντα mainstream μυθοπλασίας, το ίδιο δεν ισχύει με τον σεξισμό και τον μισογυνισμό που εξακολουθούν να εμφανίζονται ως κυριαρχικά μοντέλα αφήγησης στην ελληνική κουλτούρα.Για να μην ξεκινήσουμε με τα διάφορα ριμέικ των παλιών ταινιών που γίνονται εδώ και αρκετά χρόνια στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, αρμέγοντας νοσταλγική διάθεση, ανακυκλώνοντας παρωχημένα στερεότυπα και μπαγιάτικες ηθογραφίες, με παραλήπτη ένα κοινό που μοιάζει να συντηρητικοποιείται όλο και περισσότερο.

[perseus]

Ο Αλεξανδράκης φτάιει ,οχι η αλλη που ήταν τρελλοπουτανο

[Παλαιοελλαδίτης]

Όπως επίσης ήταν συνηθισμένο φαινόμενο ο κατοχυρωμένος και διάχυτος σεξισμός και μισογυνισμός. Πουθενά όμως σχεδόν όσο εδώ.

Σε πολλές (μα πάρα πολλές, δυστυχώς) ελληνικές ταινίες, αυτή η τάση φτάνει σε όρια σαδισμού και βαριάς παθολογίας και δεν μπορεί να εξηγηθεί από το πολιτισμικό πλαίσιο τα εποχής, τον συντηρητισμό της ελληνικής κοινωνίας ή την φαλλοκρατική / πατριαρχική κουλτούρα εν γένει. Όλα μπορεί να τα καταπιεί ή να τα προσπεράσει κάποιος (σαν κι εμένα) που αγαπά αρκετές από αυτές τις ταινίες και βρίσκει πολλαπλώς ενδιαφέρουσες ακόμα περισσότερες, όμως ο διαβρωτικός, εμμονικός μισογυνισμός που χαρακτηρίζει συχνά την αντίληψή τους δεν καταπίνεται με τίποτα πια.

Ειδικά όταν πρόκειται για αγαπητές γενικώς ταινίες πρώτης (εμπορικής) κλάσης. Όπως λόγου χάρη (τα παραδείγματα είναι αμέτρητα), το σκαμπίλι που δέχεται ως δίκαιη τιμωρία για την ξινή και αλαζονική συμπεριφορά της η «πρόστυχη» Ζωή Λάσκαρη από τον Φαίδωνα Γεωργίτση στην ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες» (1967), ένα μόνο μικρό δείγμα των άπειρων περιπτώσεων στις οποίες το ξύλο, που ως γνωστόν βγήκε από τον παράδεισο, παρουσιάζεται ως το πιο αποτελεσματικό μέσο συνετισμού και αναμόρφωσης των επιπόλαιων, άστατων, απείθαρχων και άμυαλων θηλυκών. «Σαν πολύ θάρρος δεν πήρε αυτός;» της λένε οι «τεντιμπόισες» φίλες της, αυτή όμως χαμογελά σα να είδε το φως το αληθινό και σα να γνώρισε την πραγματική αφή του έρωτα.

Εξαιρετικά απεχθής και ενοχλητικός είναι και ο χαρακτήρας του Αλέκου Αλεξανδράκη σε μια κατά τ' άλλα συμπαθή και αγαπητή ταινία, το «Μια τρελή, τρελή οικογένεια» (1965), το μοντέρνο και ανάλαφρο κλίμα της οποίας υπονομεύεται και διαβρώνεται διαρκώς από τις επιτακτικές προτροπές του να ξυλοφορτωθούν παραδειγματικά όλοι οι γυναικείοι χαρακτήρες του έργου.


Αντιθέτως, ένας χαρακτήρας όπως αυτός του Αντωνάκη στο «Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα» είναι τόσο ακραίος και γραφικός, ως ακτιβιστής - φαλλοκράτης παλαιάς κοπής, ώστε παρουσιάζεται τελικά ως περιθωριακή φιγούρα, όπως αποδεικνύει η σκηνή στο διάδρομο του δικαστηρίου μετά την εις βάρος του έκδοση του διαζυγίου, όπου απέναντι του στέκονται στο πλευρό της γυναίκας του όλοι του οι φίλοι και οι γνωστοί, ενώ ο ίδιος βρίσκεται απολύτως απομονωμένος, με την αποκλειστική στήριξη του «παντόφλα» ταξιτζή.

Αν θεωρήσουμε πάντως ότι ο ρατσισμός (κοινωνικός ή φυλετικός) δύσκολα μπορεί να επαναληφθεί με τόσο κραυγαλέο τρόπο σε σύγχρονα προϊόντα mainstream μυθοπλασίας, το ίδιο δεν ισχύει με τον σεξισμό και τον μισογυνισμό που εξακολουθούν να εμφανίζονται ως κυριαρχικά μοντέλα αφήγησης στην ελληνική κουλτούρα.Για να μην ξεκινήσουμε με τα διάφορα ριμέικ των παλιών ταινιών που γίνονται εδώ και αρκετά χρόνια στην τηλεόραση, στο θέατρο και στον κινηματογράφο, αρμέγοντας νοσταλγική διάθεση, ανακυκλώνοντας παρωχημένα στερεότυπα και μπαγιάτικες ηθογραφίες, με παραλήπτη ένα κοινό που μοιάζει να συντηρητικοποιείται όλο και περισσότερο.

Ο βιαστής είσαι εσύ Αντωνάκη.

[perseus]

Ας μη χαλάσουμε τις καρδγιές μας περδέους. Να μείνουμε στο ότι συμφωνείς τουλάχιστον στο "προβληματικοί και συνωμοσιολόγοι".

Οι φιλοι σου ,ναι συμφωνώ

[georgebi]

Έλα να ακούω προτάσεις... εγώ προτείνω το μνημείο στην είσοδο της ΕΡΤ....εσεις;Η πτώση των μισητών αγαλμάτων https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeiose ... -agalmaton ............Εχουμε και στην Ελλάδα τέτοια αγάλματα. Καλά, δεν υπαινίσσομαι να τα πάρουμε αμπάριζα και να τα ρίξουμε στο Φάληρο ή να τα κατακομματιάσουμε. Πόσο όμως ακόμη θα βλέπουμε υποτονικούς βασιλιάδες και άκαπνους στην κυριολεξία στρατηγούς (π.χ., Παπάγος) να «κοσμούν» πάρκα και πλατείες της πρωτεύουσας; Τι ακριβώς μας θυμίζουν αυτά τα αγάλματα; Το ηρωικό μας μήπως παρελθόν και ας αποτέλεσαν όνειδος για την πορεία [και ύπαρξη] της χώρας;

[Παλαιοελλαδίτης]

Έλα να ακούω προτάσεις... εγώ προτείνω το μνημείο στην είσοδο της ΕΡΤ....εσεις;Η πτώση των μισητών αγαλμάτων https://www.efsyn.gr/stiles/yposimeiose ... -agalmaton ............Εχουμε και στην Ελλάδα τέτοια αγάλματα. Καλά, δεν υπαινίσσομαι να τα πάρουμε αμπάριζα και να τα ρίξουμε στο Φάληρο ή να τα κατακομματιάσουμε. Πόσο όμως ακόμη θα βλέπουμε υποτονικούς βασιλιάδες και άκαπνους στην κυριολεξία στρατηγούς (π.χ., Παπάγος) να «κοσμούν» πάρκα και πλατείες της πρωτεύουσας; Τι ακριβώς μας θυμίζουν αυτά τα αγάλματα; Το ηρωικό μας μήπως παρελθόν και ας αποτέλεσαν όνειδος για την πορεία [και ύπαρξη] της χώρας;

Το γκρέμισμα και ο βανδαλισμός αγαλμάτων και μνημείων είναι μια βάρβαρη και αναχρονιστική πράξη που μας στέλνει αιώνες πίσω. Επίσης, την περίπτωση της Ελλάδας δεν νομίζω ότι δικαιολογείται με βάση τα βιώματά μας. Βέβαια, είναι άλλο πράγμα να γκρεμίσεις ένα άγαλμα και άλλο η μεταφορά του σε άλλο σημείο ή σε ένα μουσείο.

Υ.Γ. Btw αν είναι να αρχίσουμε να αφαιρούμε αγάλματα προτείνει να φύγει από κεντρικό σημείο της Λαμίας ο αδριάντας ενός τύπου που στην αντικειμενικά πλούσια δράση του περιλαμβάνονται και η κάλυψη βιαστών και σφαγέων γυναικόπαιδων if you know who I mean. Πιστεύω πως και το κίνημα ''ο βιαστής είσαι εσύ'' θα συμφωνήσει μαζί μου ή μήπως όχι;