Προφανώς και σε κάποιο βαθμό θα ανακυκλωθεί το πρόβλημα. Δεν είναι δυνατό να περιμένεις από το δείγμα (που στην προκειμένη περίπτωση είναι ο συνολικός πληθυσμός) να συμπεριφερθεί όπως ορίζουν τα εγχειρίδια επιδημιολογίας.
Οι περισσότεροι εκεί έξω είναι μπαμπουίνοι, to begin with, και είναι θαύμα που τήρησαν σχετικά σωστά τα μέτρα όταν ο φόβος ήταν μεγάλος και είχαμε καθημερινά νέους νεκρούς, απαγορεύσεις κυκλοφορίας και κλείσιμο επιχειρήσεων.
Τώρα που ο φόβος είναι μικρός και οι απαγορεύσεις έχουν αρθεί, σε συνδυασμό με το αθάνατο ελλ καλοκαίρι, είναι λογικό να αυξάνεται ο ζαμανφουτισμός.
Κάτι έχει μείνει όμως στη συλλογική συνείδηση από το πρώτο κύμα της επιδημίας. Μπορεί πολλοί να νιώθουν ότι επέστρεψαν στην κανονικοτα και να παρατηρείται συνωστισμός, αλλά υπάρχουν και αρκετοί ακόμα που προσπαθούν κάπως να τηρήσουν τα μέτρα, που φορούν μάσκα, που προσέχουν κλπ.
Οι πρώτοι είναι περισσότεροι αλλά υπάρχουν και οι δεύτεροι. Αυτό είναι μια κατάκτηση. Μόλις έρθει το δεύτερο κύμα και υπάρξουν κρούσματα που θα συνδυαστούν με το συνωστισμο, θα αυξηθει και ο αριθμός εκείνων που προσέχουν κοκ, μέχρι να ξεμπερδεψουμε οριστικά με τον ιό.
Έτσι θα πάει η φάση, με μερική ανακύκλωση του προβλήματος, με μπρος πίσω κλπ. Αλλά σε κάθε νέα φάση θα υπάρχουν όλο και περισσότεροι που θα βάζουν μυαλό.
Αν δεν πάθει κάποιος δε μαθαίνει, έτσι πάει. Και όσο περισσότερο μπαμπουίνος είναι, τόσο περισσότερο πρέπει να πάθει για να μάθει. Αυτό βέβαια έχει να κάνει και με τη συλλογική ευφυία.