Γιατί η ελληνική μουσική είναι τόσο μίζερη;

[hellegennes]

Διαβάζοντας το νήμα του γιαννόπουλα όπου μπλέχτηκε οικονομόπουλος, χαρούλης, καζαντζίδης και άλλοι τροβαδούροι της πίκρας, της άδικης κενωνίας και της μιζέριας, θέτω το ερώτημα στο πχορουμικό κοινό.

Να σημειωθεί ότι μιλάμε για μια διαχρονική τάση από τα σίξτυς μέχρι σήμερα.
Θα προσθέσω λεπτομέρειες αργότερα.

ΤΟΠ 1 ΜΙΖΕΡΙΑΣ: Στέλιος Καζαντζίδης



Έι καπετάνιε θέλεις ένα ναύτη ακόμα
που είμαι τάχα στεριανός ποια διαφορά
να `ξερες πόσο φαρμάκι ήπιε αυτό το στόμα
και τι ναυάγια έχω ζήσει στη στεριά

Ό,τι αγάπησα μου το `κλεψε το χώμα (WTF DUDE!)
η αγαπημένη μου πλαγιάζει σ’ άλλο στρώμα
και οι παλιόφιλοι με πρόδωσαν ακόμα
Ισκαριώτηδες μ’ ένα φιλί στο στόμα
έι καπετάνιε θέλεις ένα ναύτη ακόμα

Ο Καζαντζίδης είναι ο αδιαφιλονίκητος βασιλιάς της μιζέριας. Επίσης έχει απίστευτα εκνευριστική κλαψιάρικη φωνή. Βασικά ανάλογες έχουν μόνο άντρες σε ξένη κλαψοπόπ.

[Bipsco]

Η ψυχοσύνθεση των Ελλήνων είναι μίζερη. Νομίζουν πως είναι αδικημένοι από τους πάντες(γυναίκες, δουλειά, εκπαίδευση κτλ), ενώ αυτοί έκαναν ότι μπορούσαν για να πετύχουν τους στόχους τους. Το τραγούδι του Οικον " πουτάνα στην ψυχή" είναι κατεξοχήν δειγμα αυτης της νοοτροπίας.

[Beria]

Ο Καζαντζίδης είναι φωνή της Ανατολής. Ασίκης
Αλλά είναι απόλυτη η ευθύνη του για το αποτέλεσμα που επέφερε. Οι επίγονοι του είναι Τουρκοπόπ. Αυτή η σάχλα που έχει επικρατήσει με Κιάμους και Οικονομόπουλους


Ο Μπιθικότσης είναι η έκφραση της Αρβανίτικης Δωρικής ψυχής
Ως Αρβανίτης δεν τίθεται θέμα τι επιλέγω

[Αγις]

Πχ, θεωρώ το μεγαλύτερο λαικό άσμα έβερ, με διαφορά, το Η Ζωη μου Ολη του Άκη Πάνου, κατα προτίμηση σε εκτέλεση Διονυσίου / Καζαντζιδη.

Ο Άκης Πάνου, με διαφορά ο πιο φιλοσοφημένος ρεμπατολαϊκός συνθέτης, κατά την προσωπική μου εκτίμηση.
Στίχοι φαινομενικά απλοί, με τεράστιο βάθος.
Όπως πχ. το "ασ' τον τρελό στην τρέλα του" ή το "στο θολωμένο μου μυαλό".

Το "η ζωή μου όλη" είναι έπος. Περιγράφει όλες τις πτυχές της ζωής του ανθρώπου και την ουσιαστική ασημαντότητά τους. Ανοησία, ευθύνη, άγχος, πόνος, αυτοθυσία είναι πράγματα που σε δεσμεύουν κατά την πορεία σου στη ζωή. Που όταν φτάσει στο τέλος μοιάζει με ένα τσιγαράκι, τόσο σύντομη, τόσο πικρή, τόσο αυτοκαταστροφική.

Η ζωή μου όλη :
- είναι μια ευθύνη όλα μου τα παίρνει, τίποτα δε δίνει.
- είναι ένα καμίνι που 'χω πέσει μέσα και με σιγοψήνει
- μια ανοησία κι η μοναδική μου η περιουσία
- είναι μια θυσία που σκοπό δεν έχει, ούτε σημασία
- είναι ένα τσιγάρο που δεν το γουστάρω κι όμως το φουμάρω

Κι όταν γίνει η γόπα κέρασμα στο χάρο, όταν έρθει η ώρα και τόνε τρακάρω (...)

Και η μεγάλη μαγκιά του τραγουδιού είναι ότι συνοδεύεται από μάγκικο απτάλικο ρυθμό σε χιτζάζ κλίμακα, που είναι γεμάτα ενέργεια.

ωραιος

το χιτζαζ βγαζει μελαγχολια κ παραπονο

[Obi Wan Iakobi]

Εν τω μεταξύ οι περισσότεροι "ροκάδες" δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται τη συγγένεια με το ...ρεμπετολαϊκό τραγούδι.
Ας πάρουμε ένα παράδειγμα. Οι Metallica τραγούδησαν την πολύ γνωστή μπαλάντα The unforgiven που σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση λέει τα εξής:

"Νέο αίμα έρχεται στη ζωή (στον κόσμο) και γρήγορα ταπεινώνεται
μέσα από τον διαρκή πόνο, εξευτελισμό" κλπ.

Βάζουμε το δίσκο του Άκη Πάνου στο πικ απ, και ακούμε τα εξής:

" Η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα: η ώρα που γεννιέται η ζωή
(...)
Κι αν είναι η αρχή στην κατηφόρα, η πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα."

Το ίδιο μοτίβο, το ίδιο συναίσθημα, το ίδιο γεγονός, με τον ίδιο τραγικό τρόπο δοσμένο. Η ζωή είναι μία κατηφόρα, μία διαρκής πτώση σε κάθε επίπεδο.

Στο πρώτο κομμάτι υπερτονίζεται η κατηφόρα, ενώ στο δεύτερο το κεντρικό σημείο καταλαμβάνει η δοξολογία της στιγμής που έρχεται η ζωή.

________________________

Το ρεμπετολαϊκό ήταν πάνω από όλα επανάσταση:
"τα λερωμένα, τα άπλυτα, τα παραπεταμένα
μασ' τα και φύγε φίλε μου, δεν κάνεις πια για μένα".

Τραγούδι που γράφτηκε σε μία εποχή φαλλοκρατίας. Σε μία εποχή που ήταν ντροπή για μία γυναίκα να μην "υπηρετεί έναν άντρα διά βίου".

Μεγαλη επιρροη στο σκληρο ροκ ειναι ο Τερλεγκας(που ειχε και το λουκ).Δυο παραδειγματα.

[Obi Wan Iakobi]

η νεολαία αντιπαλεύει τη μιζέρια

Πυργιωτικος υμνος!

[A0ANACIVC]

Ότι ένα μουσικό έργο είναι μίζερο και κλαψιάρικο (βλ. Μάλαμας) δεν σημαίνει ότι είναι και κακότεχνο πάντα, αλλά την αίσθηση που αναδίδει. Και πράγματι η νεοελληνική λαϊκή κ.ά. μουσική δεν δίνει λ.χ. την υπέροχη, θεία αίσθηση της ψαλμωδίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Ισραήλ του Θεού (Ισραήλ σημαίνει «ο νους ο θεωρών τον Θεό»).

[Αγις]

Ότι ένα μουσικό έργο είναι μίζερο και κλαψιάρικο (βλ. Μάλαμας) δεν σημαίνει ότι είναι και κακότεχνο πάντα, αλλά την αίσθηση που αναδίδει. Και πράγματι η νεοελληνική λαϊκή κ.ά. μουσική δεν δίνει λ.χ. την υπέροχη, θεία αίσθηση της ψαλμωδίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, του Ισραήλ του Θεού (Ισραήλ σημαίνει «ο νους ο θεωρών τον Θεό»).

Δεν αντεχεται ουτε για λιγα λεπτα .

[Planis]

Ο Καζαντζίδης είναι φωνή της Ανατολής. Ασίκης
Αλλά είναι απόλυτη η ευθύνη του για το αποτέλεσμα που επέφερε. Οι επίγονοι του είναι Τουρκοπόπ. Αυτή η σάχλα που έχει επικρατήσει με Κιάμους και Οικονομόπουλους


Ο Μπιθικότσης είναι η έκφραση της Αρβανίτικης Δωρικής ψυχής
Ως Αρβανίτης δεν τίθεται θέμα τι επιλέγω

Η ψυχή της ανατολής κατ' εμέ είναι περισσότερο ο Στράτος Διονυσίου. Ίσως ο πιο βυζαντινός από όλους τους λαϊκούς τραγουδιστές...



Η διαφορά Στράτου και Στέλιου είναι ότι ο πρώτος δεν προσπαθεί με κάποιον τρόπο να περάσει ότι εκφράζει τη "λαϊκή ψυχή" και ότι κάνει κάτι σαν ...θεάρεστο έργο. Δεν βγήκε ποτέ να πει "Είμαι τραγούδι, είμαι λαός", "Εγώ ο Στέλιος" και άλλα τέτοια εγωκεντρικά. Έλεγε τα τραγούδια του με την απίστευτα σωστή τονικά αλλά και ερμηνευτικά φωνή χωρίς να επιδιώκει περαιτέρω δάφνες "εθνικού συμβόλου". Αυτό τον κάνει κατα τη γνώμη μου πολύ πιο αυθεντικό...

[Imperium]

Αν και προσωπικά προτιμώ την φωνή του Σερ Μπιθώ (Σαββατόβραδο στη Καισαριανή...κόλαση) συμφωνώ οτι ο Στράτος είναι πιο γνήσια Ανατολική φωνή.

Αλλά μιας και μιλάμε για την μιζέρια και όχι την απογείωση, για τούτο δώ το διαμαντάκι, ουδεν σχόλιον;

[Κόκκορας]

ολα τα λεφτα ειναι το στις φαμπρικες της γερμανιας!

οταν το πρωτακουσα,δυσκολευομουν να με συγκρατησω,μου φαινοταν καπως αστειο.
αλλα με τον καιρο αρχιζε να μου αρεσει!μπηκα και στην θεση αυτων των ανθρωπων,η ξενιτια τοτε γινοταν με αλλους ορους χειροτερους και απο τους σημερινους,ενω οι γεφυρες με στενους συγγενεις κοβονταν μαχαιρι σε πολλες περιπτωσεις!
και εδω που τα λεμε ειναι κ αρκετα καλο κομματι.


επισης παντοτε θεωρουσα τα καψουροτραγουδα(Διχως μαλιστα καποια ποιοτικη εστω διακριση),που εχουν μαλιστα κατακλυσει την εμπορικη μουσικη,μαστιγα
οχι αυτα τα κομματια

[Planis]

ολα τα λεφτα ειναι το στις φαμπρικες της γερμανιας!

οταν το πρωτακουσα,δυσκολευομουν να με συγκρατησω,μου φαινοταν καπως αστειο.
αλλα με τον καιρο,ακουσα και ιστοριες καταλαβα ποσο ασχημη ηταν η αρχικη μου συμπεριφορα

και εδω που τα λεμε ειναι αρκετα καλο κομματι.

Η συνεργασία Καζαντζίδη - Δερβενιώτη έδωσε αυθεντικά διαμάντια του λαϊκού τραγουδιού· «Σαν σήμερα χωρίσαμε», «Πάρε τα χνάρια», «Το διαβατήριο», «Απόψε μάνα σε συλλογιέμαι», «Κωνσταντινούπολη», «Μάνα γλυκειά». Δεν είναι όλα τα τραγούδια του Καζαντζίδη μίζερα φρονώ. Εκεί που την πάτησε είναι όταν έγινε «μύθος» και παγιδεύθηκε μέσα σε αυτήν την ειδωλοποίηση που του έκαναν άλλοι και την αποδέχθηκε. Μετά άρχισε να λέει τραγούδια που αφορούσαν τον ίδιον και έγινε επαναλαμβανόμενος και κουραστικός. Όταν δε επανήλθε το 1987 στη δισκογραφία, ίσως επειδή η περίοδος την οποία εξέφραζε είχε περάσει πλέον ανεπιστρεπτί, πήρε την κάτω βόλτα πλην ίσως κάποιων εξαιρέσεων. Το κύκνειο άσμα του πάντως, «Έρχονται χρόνια δύσκολα» είναι νομίζω μία γνήσια έκφανση της λαϊκής ψυχής. Στα εβδομήντα του χρόνια είχε την καλύτερη φωνή που είχε ποτέ.

[πατησιωτης]

Αυτά τα στήριξαν κυρίως πρώην τουρκόφωνοι. Η ελληνική αστική τάξη ήταν ενοχλημένη από αυτό το κλαψομουνίασμα το ανατολίτικο, αλλά η Αγορά στη Γερμανία από Λαζοντόιτς δούλευε καλά. Και ο ίδιος ο ερμηνευτής εφθάρη, ενώ είχε φωνάρα, τραγουδούσε μαλακίες. Στο τέλος μπήκε και στον ρόλο.