Κραουνάκης:αυτο για μενα ειναι βιασμός ....του πνευματικού μου δικαιώματος.Θα διεκδικήσω 100.000-120.000 ευρω

[ΓΑΛΗ]

Και αυτό αφορούσε μόνον σε κάποιους από τους λογοτέχνες.
Αν προστεθούν και ζωγράφοι, αρχιτέκτονες, γιατροί, φωτογράφοι, εκπαιδευτικοί κλπ το κείμενο της μουσικολόγου που ανέβασε ο Άγις, κάθε άλλο παρά αποδίδει το πνεύμα της εποχής.

[Planis]

Ο Βαμβακάρης, αν εξαιρέσει κανείς τη βραχνή φωνή και τη θεματολογία, τα περισσότερα τραγούδια του είναι σε δρόμο μινόρε το κλασικό ούτε καν το αρμονικό. Τώρα πώς έγινε ο "άγιος" των αντιδυτικών της μουσικής, δεν το κατάλαβα ποτέ...

Η γενιά του '30 πάλι είχε εμπνευσμένους εκπροσώπους, αλλά σίγουρα είναι "των σαλονιών" και οι δημιουργίες τους είναι ως επί το πλείστον εγκεφαλικές. Η ποίηση μάλιστα του Σεφέρη είναι -ειδικά το "Μυθιστόρημα"- κακή μετάφραση της ποίησης του Έλιοτ στα ελληνικά. Ο άνθρωπος δεν γράφει ζωντανά, με πνοή ελληνικά. Φαίνεται σαν να έχει κακομεταφράσει ξένα κείμενα.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

κοινωνικα η γενια του 30 και η '' ελληνικη '' αστικη ταξη πολεμησε παντα το λαικο τραγουδι - ουτε ηθελε ουτε καταλαβαινε τι ειναι

εδω χαρακτηριστικα σε ολο το μεγαλειο της


Σε άρθρο της, με τίτλο «Μουσική του ελληνικού λαού» (Οκτώβρης του 1938), μας πληροφορεί ότι «σε κάθε υπαίθριο και υπόγειο κέντρον, σε κάθε συνοικιακό καφενείο, σε κάθε απόμερη αυλή, σε κάθε γωνιά προσφυγικού συνοικισμού, τα γραμμόφωνα απ’ το πρωί ως το βράδυ οργιάζουν. Ως τώρα κυριαρχούσε ο απαίσιος ανατολίτικος αμανές. Τώρα τελευταία έχει απαγορευθεί. Εκείνοι που έλαβαν αυτό το μέτρο, επιτέλους, είναι πραγματικά άξιοι εθνικής ευγνωμοσύνης.»

Η Σπανούδη δηλώνει στην «Πρωία» (1932) ικανοποιημένη που «το υπουργείο Πρωτευούσης και Παιδείας, φροντίζει ώστε στο ραδιόφωνο να παίζονται συναυλίες κλασικής μουσικής.» Σύμφωνα με τη μουσικοκριτικό, «άριες ιταλικών μελοδραμάτων, μουσική μπαλέτου και γενικά κλασική μουσική υπερσιτίζουν τις αστικές τάξεις. Όμως ο πολύς κοσμάκης υποσιτίζεται, επειδή τρέφεται με ανατολίτικους ήχους και λαϊκά τραγούδια.» Η Σπανούδη ζητά να απαγορευτούν τα «ακατανόμαστα τουρκόφωνα, ταπεινά, χυδαία και γαιώδη, που χαμοσέρνουν την τέχνη των ήχων στα βρωμερότερα επίπεδα της μουσικής ρυπαρογραφίας και αποτελούν ως σήμερα το άπαντον των μουσικών απολαύσεων του ελληνικού λαού. Όλα αυτά τα απομεινάρια της σκλαβιάς και του χαμού», μαζί με τα άλλα ρεμπέτικα, συναποτελούν ένα ρεύμα δυσώδους μουσικού οχετού, μέσα στον οποίο σέρνεται ανερμάτιστος ο ελληνικός λαός.

Πως είναι δυνατόν να ακούει ένας γιατρός, κάτοικος Κολωνακίου τη δεκαετία του 1930, το Βαμβακάρη? Τα χασικλίκια και τα μαχαιρώματα θα άκουγε ο μεσοαστός γιατρός? Ή αντίστροφα ο νταβαντζής στα Βούρλα, μπορούσε να επηρεαστεί συναισθηματικά από τον- ευρωπαικών προδιαγραφών- λυρισμό του Αττίκ?

Ο βαμβακαρης θεωρουσε τον αττικ τον μεγαλυτερο καλλιτεχνη
η αστικη ταξη οταν καταλαβε πως δεν μπορουσε να το πνιξει θελησε να το ευνουχισει κ να το φερει στα μετρα της εξ ου κ τα αρχοντορεμπετικα - μονο σαν ορος ειναι χαρακτηριστικος και γελοιος

Το θέμα δεν είναι ο Βαμβακάρης και ο Αττίκ ως πρόσωπα αλλά ως καλλιτεχνικά brands, πουλούσαν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά
target groups.Το αρχοντορεμπέτικο ήταν μία εμπορικη προσπάθεια, ίσως καλή ποιοτικά , που είχε στόχο να προσεγγίσει κάποια τμήματα του λαού
που ήταν λίγο πιο "φρόνιμα" από τους νταβαντζήδες των Βούρλων.

[Αγις]

το αποσαπσμα που ανεβασα ειναι θεοδωρακης

''Το Λαϊκό τραγούδι:

1) Μας διδάσκει πώς ν’ αφομοιώνουμε δημιουργικά την παράδοση Δημοτική και Βυζαντινή (προπαντός) και

2) Μας προσφέρει αυτό το ίδιο νέους τρόπους μελωδικής έκφρασης, που αν και όταν αφομοιωθούν, παράλληλα με την αρμονικήν απλότητα που υποβάλλουν, θα συντελέσουν στη δημιουργία γνήσια λαϊκής και πραγματικά Ελληνικής Μουσικής Σχολής».

ελαχιστοι το υπερασπιστηκαν - πασιγνωστοι .
ο μεταξας εκανε πραξη οτι ηθελαν αστοι κ κομθουνια

πολυ αργοτερα τα εχωσε ο Τζαβελας στα κομθουνια

«εάν τα χασικλίδικα συνέβαλλαν στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος», στον προβληματισμό σχετικά με το αν βοήθησαν το λαϊκό κίνημα τραγούδια όπως η Ιτιά, είδη τραγουδιού και μουσικής όπως το Μανιάτικο μοιρολόι, η Βυζαντινή μουσική και καλλιτεχνήματα όπως ο Ερμής του Πραξιτέλη, η Αφροδίτη της Μήλου κλπ. «Δεν πρέπει να απλοποιούμε τα πράγματα και να κάνουμε με το ζόρι την τέχνη υπηρέτρια και προπαγανδιστή των άμεσων πολιτικών επιδιώξεών μας. (…) Είναι απλοϊκή η ερώτηση, εάν τα χασικλίδικα συμβάλανε στην ανάπτυξη του κινήματος, όταν ο λαός έκανε αγώνες για δημοκρατία και ελευθερία, γιατί θα πρέπει να ρωτήσουμε αν προς την ίδια κατεύθυνση βοήθησαν η Ιτιά, ο Ερμής του Πραξιτέλους (…). Αν αδιαφορήσαμε για την καλλιτεχνική ποιότητα αυτών των έργων και κρίνουμε την καλλιτεχνική τους αξία μόνο απ’ τα βραχυπρόθεσμα πολιτικά οφέλη και την εξυπηρέτηση της πολιτικής μας γραφής, σημαίνει ότι κακοποιούμε την τέχνη, διαστρέφουμε το νόημά της (…)».[13] Συνεχίζοντας, ο Τζαβέλλας τοποθετείται σε σχέση με το ρόλο αυτών των τραγουδιών. «Δεν καλούν τον κόσμο στον τεκέ. Εκφράζουν καλλιτεχνικά μια κοινωνική πραγματικότητα. Είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία κι ένα ντοκουμέντο μιας εποχής».[14]

[gassim]

Εκτός από ad hominem επιθέσεις θα μας πει κάποιος γιατί έχει άδικο ο Κραουνάκης;

Βέβαια, αν είχε επί της ουσίας άδικο θα μας κοτσάρατε ολόκληρα κατεβατά. Τώρα, ειρωνεία, απαξίωση, χαμογελάκια και δεν συμμαζεύεται. Αλλά, μέχρι εκεί μπορεί η Δεξιά.

Μωρέ να σου πω κάτι; μπορεί να έχει και δίκιο σε νομικό επίπεδο αλλά κανείς δεν χέστηκε.

Την ειρωνία και την απαξίωση τις κέρδισε με το σπαθί του, ξεκινώντας απο τις υπαίθριες συναυλίες στην ΕΡΤ όταν τραγουδιστά αποκαλούσε καριόλα την γυναίκα του υπουργού που δεν χωνεύει και καταλήγοντας στις πρόσφατες βλακείες που αναπαράγει για την πρόπολη που την πασαλείβεται και δεν κολλάει κορονοιό.
Ας πάει λοιπόν στο δικαστήριο, να εξετάσουν το αίτημα του οι δικαστές, θα τον δικαιώσουν στα σίγουρα και η πρωτοψάλτη ή όποιος άλλος υπεύθυνος θα του πληρώσουν τα δικαιώματα του να πάει στο καλό.
Πόσο μίζερος πρέπει να είναι κάποιος που κάνει μανούρα σε μια συναυλία υπο αυτες τις συνθήκες και τέτοιου σκοπού; Πληρώστε τον μαλάκα να μην τον βλέπουμε.

[hellegennes]

Υπάρχει ο όρος "πνευματικό δικαίωμα¨όμως άρα υπάρχει και η καταπάτησή του. Ο νόμος λέει ξεκάθαρα πράγματα, αν εσύ ή
ο οποισδήποτε άλλος μπορεί να τον βρεί και να τον ανεβάσει, θα το εκτιμήσω δεόντως.

Άλλο πράγμα είναι η καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων. Όταν εκτελείς ζωντανά ένα κομμάτι που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα για εμπορική χρήση, καταβάλλεις εκτελεστικά δικαιώματα στους δημιουργούς ή σε κάποια συλλογική αρχή διαχείρισης. Όταν η χρήση είναι μη εμπορική ή γίνεται υπό την αιγίδα του δημοσίου ή σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν θίγονται αδικαιολόγητα τα έννομα συμφέροντα των συνδικαιούχων, τότε δεν υφίσταται εκτελεστικό δικαίωμα εκτός κι αν έχει προσυμφωνηθεί νόμιμη αμοιβή.

Πάντως σίγουρα όρος «βιασμός πνευματικών δικαιωμάτων» δεν υπάρχει.

[Αγις]

Πως είναι δυνατόν να ακούει ένας γιατρός, κάτοικος Κολωνακίου τη δεκαετία του 1930, το Βαμβακάρη? Τα χασικλίκια και τα μαχαιρώματα θα άκουγε ο μεσοαστός γιατρός? Ή αντίστροφα ο νταβαντζής στα Βούρλα, μπορούσε να επηρεαστεί συναισθηματικά από τον- ευρωπαικών προδιαγραφών- λυρισμό του Αττίκ?

Ο βαμβακαρης θεωρουσε τον αττικ τον μεγαλυτερο καλλιτεχνη
η αστικη ταξη οταν καταλαβε πως δεν μπορουσε να το πνιξει θελησε να το ευνουχισει κ να το φερει στα μετρα της εξ ου κ τα αρχοντορεμπετικα - μονο σαν ορος ειναι χαρακτηριστικος και γελοιος

Το θέμα δεν είναι ο Βαμβακάρης και ο Αττίκ ως πρόσωπα αλλά ως καλλιτεχνικά brands, πουλούσαν διαφορετικά πράγματα σε διαφορετικά
target groups.Το αρχοντορεμπέτικο ήταν μία εμπορικη προσπάθεια, ίσως καλή ποιοτικά , που είχε στόχο να προσεγγίσει κάποια τμήματα του λαού
που ήταν λίγο πιο "φρόνιμα" από τους νταβαντζήδες των Βούρλων.

τωρα εχω βαλει να ακουσω τα βαρια χασικλιδικα '' φραγκοσυριανη '' κ '' σαν μαγεμενο το μυαλο μου φτερουγιζει''

[Planis]

Επαναλαμβάνω, αν παραμερίσετε τη βραχνή φωνή του Βαμβακάρη, τα τραγούδια του περισσότερο δυτική παράδοση απηχούν παρα ανατολική. Τα ακουσματά του ήταν κυρίως από τη γειτονιά των Παπικών της Σύρου.

[Αγις]

Επαναλαμβάνω, αν παραμερίσετε τη βραχνή φωνή του Βαμβακάρη, τα τραγούδια του περισσότερο δυτική παράδοση απηχούν παρα ανατολική. Τα ακουσματά του ήταν κυρίως από τη γειτονιά των Παπικών της Σύρου.

'' το μπουζουκι ειναι του ιονιου οχι του αιγαιου '' Ζαμπετας

Ελληνικοτατη μουσικη και στιχοι ειναι - μοναδικο συλλογικο πολιτιστικο δημιουργημα- σχολη απο συστασεως κρατους

[Αγις]

''Η αδιαφορία του ρεμπέτικου τραγουδιού προς την λέξη «πολιτική» ήταν τελικά και ο βασικός λόγος των διώξεων του. Οι προβαλλόμενες αιτίες των διώξεων, όπως η χρήση ψυχοτρόπων ουσιών και η λογοκρισία του τραγουδιού, λόγω θεματολογίας, ήταν ουσιαστικά οι αφορμές. Η πραγματική αιτία υπήρξε ο αδέσποτος χαρακτήρας μιας κοινότητας που αγνοούσε τις αρχές και ουσιαστικά υπογράμμιζε μέσα από τα τραγούδια και την καθημερινή συμπεριφορά της, την υποκρισία και την βαθιά σήψη της κοινωνικής κανονικότητας που ήθελαν τα κατά καιρούς καθεστώτα. Το ρεμπέτικο και οι εκφραστές του κυνηγήθηκαν όπως είναι γνωστό από την αστυνομία, τον Μεταξά, τις δεξιές κυβερνήσεις και την Χούντα. Παρ’ όλα αυτά, ένας ακόμα διώκτης του συγκεκριμένου τραγουδιού υπήρξε και η αριστερά. Η αριστερά ουσιαστικά συντάχθηκε με το καθεστώς του Μεταξά στο ζήτημα του ρεμπέτικου τραγουδιού. Γι’ αυτήν, το ρεμπέτικο και οι άνθρωποι που το δημιουργούσαν και εκφράζονταν, ήταν αγκίδα στην φτέρνα της δικιάς της κοινωνικής κανονικότητας και έπρεπε να ξεριζωθεί. Ήταν ένα κομμάτι που δεν μπορούσε να ελεγχθεί και αυτό ενοχλούσε. Προπολεμικά, αλλά και την περίοδο της κατοχής και του εμφυλίου, οι αριστεροί έκαναν εφόδους σε τεκέδες και μαγαζιά και τα έκαναν λαμπόγυαλο. Μάλιστα, στις πιο ήπιες περιπτώσεις, οι αριστεροί απειλούσαν τους ρεμπέτες να μην παίζουν «μάγκικα» και «χασικλίδικα» τραγούδια. Ο Μάρκος Βαμβακάρης, στην αυτοβιογραφία του, μας παρουσιάζει την κατάσταση που επικρατούσε τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Από την μια μεριά ο φόβος των κομμουνιστών για τα τραγούδια που έπαιζε και από την άλλη ο φόβος των Χιτών που προσπαθούσαν να τον καλοπιάσουν με ανταλλάγματα να τους καταδώσει αριστερούς και στην μέση ο ρεμπέτης Βαμβακάρης αμήχανος μπροστά στο παραλογισμό της εξουσίας. «Ερχόντουσαν λοιπόν εκεί οι κομμουνιστές, και μου λέγανε. Ά, αυτά τα τραγούδια που λες τα χασικλήδικα, να τα σταματήσεις. Εδώ ήτανε χάος, χάος απ’ αυτόν τον κόσμο όλο, κι αυτοί θέλανε για να σταματήσω τα τραγούδια τα χασικλίδικα! Δεν τα θέλανε με κανένα τρόπο. Θα σε κάνουμε εξορία. Θα σε διώξουμε. Δεν θέλουμε. Να μην τα λες αυτά τα τραγούδια. Τι να κάνω; Ζούλα από τον ένα, ζούλα από τον άλλο».[1] Και παρακάτω αναφέρει μια συνάντηση με τους Χίτες: «–Αυτό θα μας κάνεις. Θα μας τα λες όλα, θα σου δίνουμε ό,τι γουστάρεις να τρως στο σπίτι σου. Ψωμιά, φαγιά, μυστήρια και θα σε πληρώνουμε. – Τι να πω; Ό, τι μου λέγανε, ναι έλεγα με το κεφάλι, δεν μπόραγα να πω διαφορετικά. Ναι, ναι, ναι, ναι. Μέχρι να τελειώσω να καθαρίσω να φύγω»

[ΓΑΛΗ]

το αποσαπσμα που ανεβασα ειναι θεοδωρακης

''Το Λαϊκό τραγούδι:

1) Μας διδάσκει πώς ν’ αφομοιώνουμε δημιουργικά την παράδοση Δημοτική και Βυζαντινή (προπαντός) και

2) Μας προσφέρει αυτό το ίδιο νέους τρόπους μελωδικής έκφρασης, που αν και όταν αφομοιωθούν, παράλληλα με την αρμονικήν απλότητα που υποβάλλουν, θα συντελέσουν στη δημιουργία γνήσια λαϊκής και πραγματικά Ελληνικής Μουσικής Σχολής».

ελαχιστοι το υπερασπιστηκαν - πασιγνωστοι .
ο μεταξας εκανε πραξη οτι ηθελαν αστοι κ κομθουνια

πολυ αργοτερα τα εχωσε ο Τζαβελας στα κομθουνια

«εάν τα χασικλίδικα συνέβαλλαν στην ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος», στον προβληματισμό σχετικά με το αν βοήθησαν το λαϊκό κίνημα τραγούδια όπως η Ιτιά, είδη τραγουδιού και μουσικής όπως το Μανιάτικο μοιρολόι, η Βυζαντινή μουσική και καλλιτεχνήματα όπως ο Ερμής του Πραξιτέλη, η Αφροδίτη της Μήλου κλπ. «Δεν πρέπει να απλοποιούμε τα πράγματα και να κάνουμε με το ζόρι την τέχνη υπηρέτρια και προπαγανδιστή των άμεσων πολιτικών επιδιώξεών μας. (…) Είναι απλοϊκή η ερώτηση, εάν τα χασικλίδικα συμβάλανε στην ανάπτυξη του κινήματος, όταν ο λαός έκανε αγώνες για δημοκρατία και ελευθερία, γιατί θα πρέπει να ρωτήσουμε αν προς την ίδια κατεύθυνση βοήθησαν η Ιτιά, ο Ερμής του Πραξιτέλους (…). Αν αδιαφορήσαμε για την καλλιτεχνική ποιότητα αυτών των έργων και κρίνουμε την καλλιτεχνική τους αξία μόνο απ’ τα βραχυπρόθεσμα πολιτικά οφέλη και την εξυπηρέτηση της πολιτικής μας γραφής, σημαίνει ότι κακοποιούμε την τέχνη, διαστρέφουμε το νόημά της (…)».[13] Συνεχίζοντας, ο Τζαβέλλας τοποθετείται σε σχέση με το ρόλο αυτών των τραγουδιών. «Δεν καλούν τον κόσμο στον τεκέ. Εκφράζουν καλλιτεχνικά μια κοινωνική πραγματικότητα. Είναι μια συγκλονιστική μαρτυρία κι ένα ντοκουμέντο μιας εποχής».[14]

Εντάξει ρε Άγι, αλλά αυτή η εμμονή σου με τη δίωξη που υπέστη το ρεμπέτικο από τη μπουρζουαζία, δεν διαφέρει και πολύ από την αντίστοιχη των κοθμοθνιών.

Εδώ και μισό αιώνα τουλάχιστον, κανείς δεν εμποδίζει κανέναν να ακούει ό,τι γουστάρει.

[The Age of Aquarius]

Εγώ πάντως πριν κοιμηθώ θα βάλω να ακούσω κλαρίνο να παίζει Ραστ πάνω στη θέση Σεγκιάχ, αναλογιζόμενος πώς η γενιά του 30 το "διέσωσε" ψάχνοντας τη θέση της στον κόσμο μετά το βιασμό του 22

[Αγις]

Εγώ πάντως πριν κοιμηθώ θα βάλω να ακούσω κλαρίνο να παίζει Ραστ πάνω στη θέση Σεγκιάχ, αναλογιζόμενος πώς η γενιά του 30 το "διέσωσε" ψάχνοντας τη θέση της στον κόσμο μετά το βιασμό του 22

γενια του 30 σε μεγαλα κεφια

'' ’’ Θολός καπνός κι οσμή ινδικής καννάβεως πλανιέται στην ατμόσφαιρα. Βαίνομεν ολοταχώς προς γενικήν μαστουροποίησιν…’’

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Υπάρχει ο όρος "πνευματικό δικαίωμα¨όμως άρα υπάρχει και η καταπάτησή του. Ο νόμος λέει ξεκάθαρα πράγματα, αν εσύ ή
ο οποισδήποτε άλλος μπορεί να τον βρεί και να τον ανεβάσει, θα το εκτιμήσω δεόντως.

Άλλο πράγμα είναι η καταπάτηση πνευματικών δικαιωμάτων. Όταν εκτελείς ένα κομμάτι που προστατεύεται από πνευματικά δικαιώματα για εμπορική χρήση, καταβάλλεις εκτελεστικά δικαιώματα στους δημιουργούς ή σε κάποια συλλογική αρχή διαχείρισης. Όταν η χρήση είναι μη εμπορική ή γίνεται υπό την αιγίδα του δημοσίου ή σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δεν θίγονται αδικαιολόγητα τα έννομα συμφέροντα των συνδικαιούχων, τότε δεν υφίσταται εκτελεστικό δικαίωμα εκτός κι αν έχει προσυμφωνηθεί νόμιμη αμοιβή.

Πάντως σίγουρα όρος «βιασμός πνευματικών δικαιωμάτων» δεν υπάρχει.

Με μία ιντερνετική αναζήτηση( το παραδέχομαι καθότι μη νομικός) βλέπω πως οι περιορισμοί της άσκησης πνευματικών δικαιωμάτων καθορίζονται
από το νόμο 2121/1993 και πιο συγκεκριμένα από τα άρθρα 18 έως 28Γ. Αν δεν έχει υπάρξει τροποποίηση των εν λόγω άρθρων που δε μπόρεσα
να εντοπίσω( καθότι δεν έχω τη πρεμούρα να κάνω το δικηγόρο του Κραουνάκη στο ψηφιακό δικαστήριο του φόρουμ ) έχει μάλλον δίκιο εις
ότι αφορά το νομικό μέρος, ο παλαβός συνθέτης. Το ηθικό μέρος είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.

[ΦΙΛΕΛΕ ΚΑΙ ΤΡΟΛΕΛΕ]

Επαναλαμβάνω, αν παραμερίσετε τη βραχνή φωνή του Βαμβακάρη, τα τραγούδια του περισσότερο δυτική παράδοση απηχούν παρα ανατολική. Τα ακουσματά του ήταν κυρίως από τη γειτονιά των Παπικών της Σύρου.

Το θέμα είναι τι άκουγε ο μέσος ακροατής του Βαμβακάρη. Νομίζεις ότι τους απασχολούσε το μινόρε? Ένα παπάρα με μπουζούκι
άκουγαν που τους έλεγε ότι αντιλαλούν οι φυλακές.