«Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73, Ψωμί - Παιδεία - Ελευθερία». Αυτό το σύνθημα κυριάρχησε στις διαδηλώσεις κατά των μνημονιακών κυβερνήσεων πριν από την 25η Ιανουαρίου 2015. Παρόλο που το σύνθημα είναι λάθος στη χρονολογία του ’73, που μπήκε για την ομοιοκαταληξία, εντούτοις είναι… σωστό γιατί πράγματι η χούντα τελείωσε το ’74.
Ομως τι τελείωσε το ’74; Τελείωσαν τα βασανιστήρια, οι εξορίες, ο «γύψος» και πολλά άλλα με τα οποία η χούντα έκανε κατάχρηση των εξουσιών της. Επανήλθαμε στη Δημοκρατία και όλοι είναι περήφανοι γιατί αυτή η μετάπτωση έγινε ομαλά. Δυστυχώς όμως τις συνέπειες της δικτατορίας τις πληρώνουμε ακόμα και κανένας δεν είναι βέβαιος για το πότε πραγματικά θα ξεμπερδέψουμε με τα προβλήματα που μας δημιούργησε.
Θα προσπαθήσω να σας απαριθμήσω χωρίς αξιολογική σειρά ορισμένες καταστάσεις που μας ταλαιπωρούν σήμερα και οι οποίες κατά την άποψή μου δημιουργήθηκαν ή ενισχύθηκαν λόγω της δικτατορίας.
- Τρομοκρατία. Η τρομοκρατία γεννήθηκε σαν αντίδραση στη δικτατορία. Τα πρώτα θύματα της «17 Νοέμβρη» ήταν βασανιστές της χούντας και Αμερικάνοι πράκτορες της CIA. Ισως για τον λόγο αυτό απέκτησε πολλούς συμπαθούντες. Με την πάροδο του χρόνου, τόσο η «17 Νοέμβρη» όσο και άλλες οργανώσεις που γεννήθηκαν, έχασαν κάθε έρεισμα και απλά εξελίχθηκαν σε ομάδες δολοφόνων. Σήμερα η χώρα, ύστερα από 46 χρόνια, εξακολουθεί να υποφέρει από τις τρομοκρατικές πράξεις, που μόνο κακό κάνουν στον τόπο. Είμαστε η μοναδική χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία ακόμα αντιμετωπίζει πρόβλημα εσωτερικής τρομοκρατίας. Η Ισπανία, η Ιρλανδία, η Ιταλία και η Γερμανία έχουν προ πολλού ξεμπερδέψει με το πρόβλημα αυτό και μόνο η χώρα μας εξακολουθεί να παράγει τρομοκρατικές οργανώσεις που θέλουν σώνει και καλά να επιβάλουν τις απόψεις τους με τη βία και να μας… «σώσουν», ενώ κανένας δεν τους ζήτησε κάτι τέτοιο. Το χειρότερο όμως πρόβλημα είναι η αλλοτρίωση που έχουμε πάθει και αντιμετωπίζουμε το φαινόμενο αυτό με στωικότητα και αδιαφορία, σαν να μη συμβαίνει και σαν να μην έχει αρνητικές συνέπειες για τον τόπο.
- Παιδεία. Το μεγαλύτερο κακό έγινε στην παιδεία. Δυστυχώς, η δικτατορία γκρεμίζοντας την πύλη του Πολυτεχνείου, έδωσε το άλλοθι στη φοιτητική ασυδοσία. Από τότε οι φοιτητές εξαργύρωσαν την οποιαδήποτε (μικρή ή μεγάλη) συμμετοχή τους στον αντιδικτατορικό αγώνα με μια σειρά παραχωρήσεων στις σπουδές οι οποίες έχουν ουσιαστικά απαξιώσει τα πτυχία τους. Περνάνε με πολύ χαμηλή βαθμολογία. Μπορούν να είναι εσαεί φοιτητές. Μπορούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, να κάνουν ό,τι θέλουν (νόμιμο ή παράνομο) μέσα στο πανεπιστημιακό άσυλο. Ακόμα, κάνουν ό,τι θέλουν στη Διοίκηση των Ιδρυμάτων προπηλακίζοντας τους καθηγητές και παρεμβαίνοντας με βία στα συμβούλιά τους. Η ζημιά στην παιδεία είναι ανυπολόγιστη, γιατί συνεχώς μεγαλώνει και έχει διαβρώσει τα πανεπιστήμια σε τέτοιο βαθμό, που κανένας πλέον δεν είναι βέβαιος ότι μπορεί να διορθωθεί.
- Αστυνομία. Η Αστυνομία, σαν όργανο της χούντας έγινε μισητή. Το σύνθημα «Μπάτσοι - Γουρούνια - Δολοφόνοι» γεννήθηκε και κυριάρχησε μετά τη Δικτατορία. Ετσι, η Αστυνομία από προστάτης του πολίτη αντιμετωπίζεται σαν μισητός εχθρός. Σε μια ευνομούμενη πολιτεία δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται η Αστυνομία με τέτοιο τρόπο και να περιμένουμε να υπάρξει τάξη στους δρόμους. Το αποτέλεσμα είναι μια φοβισμένη και ευνουχισμένη Αστυνομία που δεν μπορεί ή δεν αφήνεται να εκτελέσει το καθήκον της.
- Στρατός. Το ίδιο συνέβη και συμβαίνει ακόμα με τον στρατό μας. Σε όλα τα μέρη του κόσμου όταν υπάρχει πρόβλημα (σεισμός, πλημμύρες, φυσικές καταστροφές κ.ά.) ο στρατός είναι πάντα στην πρώτη γραμμή γιατί διαθέτει ένα πειθαρχημένο σύνολο που μπορεί να βοηθήσει παντού. Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά δεν θυμάμαι στην Ελλάδα να έχει χρησιμοποιηθεί ο στρατός μας σε μεγάλη κλίμακα. Αντίθετα σε όλες τις άλλες χώρες, ο στρατός είναι ο πρώτος που αναλαμβάνει δράση. Εχω την εντύπωση ότι αν κάποιος υπουργός ζητούσε τη βοήθεια του στρατού μας, θα τον κράζαμε και θα τον κατηγορούσαμε ότι προσπαθεί να επιβάλει δικτατορία.
Το διαπιστώσαμε στην πανδημία του Κορωνοϊού όταν ένας πρώην υπουργός του Σύριζα, απείλησε την κυβέρνηση «να μην τολμήσει να χρησιμοποιήσει τον στρατό». Δυστυχώς, είναι και αυτό ένα ακόμα σύμπτωμα της 7ετίας.
- Ανομία. Μετά τη Δικτατορία, η ανομία θεωρήθηκε σαν αντίσταση στις Αρχές και «μαγκιά». Οσοι από εμάς θυμούνται την Αθήνα πριν από το 1967, νοσταλγούμε την εποχή που γυρίζαμε ανέμελοι τα ξημερώματα, χωρίς να φοβόμαστε απολύτως τίποτα. Ξένοι επισκέπτες στη χώρα μας, θαύμαζαν την ηρεμία που απολάμβαναν στην Ελλάδα. Οι δρόμοι ήταν φωτισμένοι από τις βιτρίνες των καταστημάτων που σήμερα παραμένουν ερμητικά κλειστές για τον φόβο των βανδαλισμών. Διαδηλώσεις είχαμε και τότε, αλλά δεν θυμάμαι οι διαδηλωτές να κατέστρεφαν ό,τι εύρισκαν στο πέρασμά τους. Ετσι για την ιστορία αναφέρω τον περίφημο Νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού. Εγινε και επιτυχημένη ταινία. Ενα γιαούρτι πέταγε ο νεαρός και αμέσως τον κούρευαν και τον διαπόμπευαν. Δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να γυρίσουμε στην εποχή εκείνη, αλλά από το σημείο αυτό, σήμερα έχουμε πάει στο άλλο άκρο, όπου καμία ανομία δεν τιμωρείται, με αποτέλεσμα οι πρωταίτιοι να αποθρασύνονται και συνεχώς να προκαλούν μεγαλύτερες καταστροφές.
- Αριστερά. Αφησα για το τέλος το θέμα της Αριστεράς. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η χούντα με την ακροδεξιά προέλευση και ιδεολογία της κυνήγησε, βασάνισε και εξόρισε στην πλειονότητα τους αριστερούς.
Σύμφωνα με τους κανόνες της Φυσικής, η δράση δημιουργεί αντίδραση. Ετσι και έγινε. Μετά το τέλος της Δικτατορίας το 1974, επήλθε η πλήρης απενοχοποίηση της Αριστεράς. Και όχι μόνο. Στην πραγματικότητα έγινε και «αγιοποίησή» της. Ολοι έγιναν αριστεροί και αντιστασιακοί. Εκεί, που μέχρι το 1967 η αναφορά στην Αριστερά γεννούσε συνειρμούς για τον αχρείαστο συμμοριτοπόλεμο, τα κονσερβοκούτια και το παιδομάζωμα, ξαφνικά ξεχάστηκαν όλα αυτά. Αυτοί που δεν τολμούσαν να εκδηλωθούν ήταν πλέον οι δεξιοί, οι οποίοι ένιωθαν ένοχοι για τις πράξεις της χούντας.
Αν είχαν επίγνωση των πράξεών τους οι πρωταίτιοι της χούντας έπρεπε να είχαν αυτοκτονήσει γιατί απέτυχαν παταγωδώς. Επέβαλαν τη χούντα με το πρόσχημα ότι θέλουν να ανακόψουν την πορεία της Ελλάδας προς τον Κομμουνισμό και ουσιαστικά ενίσχυσαν την τάση αυτή όσο κανένας άλλος! Αν ήταν έντιμοι στρατιωτικοί με αγνά ελατήρια, έπρεπε να είχαν αναγνωρίσει την τεράστια καταστροφή που έφεραν στον τόπο μας.
Πιστεύω ότι η εφταετία είναι η γενεσιουργός αιτία για τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα. Μπορεί να ακούγεται δογματικό αυτό το συμπέρασμα, αλλά αν αφήσετε τη μνήμη σας να αναπλάσει τα γεγονότα μετά το 1974, θα διαπιστώσετε ότι η πολιτική σκηνή άλλαξε δραστικά από τότε.
Ακόμα και ο Εθνάρχης υπέκυψε στον άκρατο λαϊκισμό. Οι μεγαλύτερες και πολυπληθέστερες κρατικοποιήσεις έγιναν αμέσως μετά το 1974. Οι αστικές συγκοινωνίες που ήταν ιδιωτικές και κερδοφόρες από το 1900, κρατικοποιήθηκαν το 1978. Ολες οι επιχειρήσεις του Ανδρεάδη κρατικοποιήθηκαν με αποτέλεσμα να δημιουργήσουμε νέα βάρη στον ελληνικό λαό. Η Ολυμπιακή Αεροπορία έγινε κρατική και μας κόστισε μια περιουσία.
Τα συνδικάτα ενισχύθηκαν σε σημείο που οι πολιτικοί ήταν υποχείρια των συνδικαλιστών προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στη χώρα. Την εποχή που η Margaret Thatcher στη Μεγάλη Βρετανία αντιστεκόταν σθεναρά στα πανίσχυρα συνδικάτα των ανθρακωρύχων και στην απεργία των πυροσβεστών που άφηναν το Λονδίνο να καίγεται, εμείς υποκύπταμε στις πιέσεις των συνδικαλιστών.
Ακριβώς σε αυτόν τον πολιτικό «βιότοπο» δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για τη γέννηση και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Ξεκίνησε το ’74 με 14%, πήγε το ’77 στο 25% και το ’81 έφτασε το 48%.
Οταν πλέον το ΠΑΣΟΚ ξεπέρασε τον άκρατο λαϊκισμό του, το υποκαταστήσαμε με το κακέκτυπό του, τον Σύριζα.
Για τον λόγο αυτό, τα ζητήματα πρέπει να κρίνονται από τα αποτελέσματά τους και όχι από τις προθέσεις. Η χούντα ήθελε να περιορίσει τον Κομμουνισμό και το μόνο που πέτυχε ήταν να απενοχοποιήσει την Αριστερά, η οποία ονειρεύεται να πάρει την εκδίκησή της από την ήττα του Εμφυλίου, απειλώντας μας ότι #μετα-θα-λογαριαστούμε.
Το ίδιο συνέβη και στην Κύπρο. Οι υπερεθνικόφρονες ήθελαν να εξοντώσουν τους Τουρκοκύπριους και παρέδωσαν το 40% του νησιού στην Τουρκία!
ΥΓ. Το σημερινό κείμενο δημοσιεύθηκε στην «ΚτΚ» την 21/4/2018. Το ξαναδιάβασα και βρήκα ότι αξίζει τον κόπο να το ξαναδημοσιεύσω, με ελάχιστες αλλαγές για την επικαιροποίησή του.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
