Κάλεσμα για συγγραφή διηγημάτων/ποιημάτων με θέμα: ο Μεγάλος Κοινωνικός Εγκλεισμός
Ο σύγχρονος ολοκληρωτισμός
δεν πολεμιέται μόνο με αγώνες. Πολεμιέται και με τη δημιουργικότητα 
. Για την ακρίβεια, η έκφραση, η φαντασία και ο λόγος είναι στοιχεία του αγώνα για την αφύπνιση, την κριτική στάση και την εξέγερση. Σε μια εποχή που το κράτος επιβάλλει την παραπληροφόρηση και το μόνο που μας ζητούν να κάνουμε είναι να ακούμε τους αριθμούς κρουσμάτων και νεκρών ενώ μένουμε κλεισμένες στα σπίτια μας (όσες έχουμε), σε μια συγκυρία που οι “καλλιτέχνες” υποκλίνονται στην προπαγανδιστική παρωδία παράγοντας διαμεσολαβημένα μηνύματα ικανά να τροφοδοτήσουν μόνο την πειθαρχία και την υποταγή, η ανάγκη να μιλήσουμε για αυτό που βιώνουμε είναι πιο απαραίτητη από ποτέ. Να μιλήσουμε για τον φόβο, την απαγόρευση κυκλοφορίας, τους μπάτσους σε κάθε γειτονιά, τους αστέγους, τις φυλακισμένες, τους μετανάστες, τις εργάτριες, τους γιατρούς, την αντικοινωνική απόσταση 
, την εικονική ζωή, την απάθεια, τη ρουφιανιά, την πατριαρχία , την υποκρισία, τους αγώνες ενάντια στον Μεγάλο Κοινωνικό Εγκλεισμό 
των ημερών μας.Μια πρωτοβουλία συντροφισσών συντρόφων από όλη την Ελλάδα που κουβαλάμε την “πετριά” της γραφής καλούμε σε συγγραφή διηγημάτων ή ποιημάτων με σκοπό την δημιουργία συλλογής η οποία να εκδοθεί άμεσα και τα έσοδά της να διατεθούν στο Ταμείο Αλληλεγγύης Φυλακισμένων και Διωκόμενων Αγωνιστών.
Τα διηγήματα ας μην ξεπερνούν τις 2000 λέξεις. Μπορούν να υπογράφονται με πραγματικά ονόματα ή ψευδώνυμα. Προθεσμία αποστολής: 5 Μαΐου 2020.
Κάνω την αρχή και αναδημοσιευω (δεν εχω την “πετριά” της γραφής
) από εδώ https://www.efsyn.gr/node/236070 Κι εκεί ενόσω άραζα, τιμών την καραντίνα,μαθαίνω οι συμπολίτες μου φεύγουν απ' την Αθήνα.
Με Ι.Χ., με μηχανές, με πλοία, ή με τα πόδια,
γεμίσανε τις εθνικές, μπλοκάραν τα διόδια.
Ωρέ ταγάρια του βουνού, του κάμπου ωρέ ζουλάπια,
Ως χθες χαρτιά-ζυμαρικά γεμίζατε ντουλάπια
Καθίστε στο σπιτάκι σας, μην έρθω και σας σκίσω
(μετά την καραντίνα, δεν θέλω να κολλήσω).
Δεν είναι ώρα διακοπών, ούτε στιγμή για μπάνια
Στο σπίτι δείτε Νέτφλιξ, ή έστω Αννίτα Πάνια.
Αλλά μου θέλετε νησί, σαν φύσηξε πονέντης.
Μην είστε Αρκουδέηδες, που λέει κι ο Λεβέντης.
Τόσο κακό είναι λοιπόν το δόλιο σπιτικό σας;
Ωσάν λημέρι υπόγειο των ΕΑΑΚ, μιας συνιστώσας;
Μία καλή λεξούλα πες, μία μικρούλα τόση.
Το σπίτι σου — αν δεν την πεις — πέφτει να σε πλακώσει.
Οπότε βρε ψυχούλες μου, παλουκωθείτε χάμω
μπας και το καλοκαίρι ξαπλώσουμε στην άμμο
Ακούστε λίγο τον γλυκό κι άγιο κύριο Τσιόδρα
(που αν ήμουνα γυναίκα, θα ερωτευόμουν σφόδρα)
Σας είπα ό,τι είχα να πω, το κρίμα στο λαιμό σας
Δεν φταίω αν δεν θέλετε οι ίδιοι το καλό σας
Τας χείρας τώρα νίπτω, σαν Πόντιος Πιλάτος
(Αυτός δεν κόλλησε ιό, πρόσεχε, ήταν χλιδάτος)
