Είδα χτες το Jurassic World 2. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα υψηλές προσδοκίες, μετά το Jurassic World. Για όποιον βαριέται να διαβάσει το παρακάτω, το ζουμί είναι πως η ταινία είναι καλή/συμπαθητική αλλά τίποτα ιδιαίτερο. Κρίμα το ταλέντο του Μπαγιόνα.
Γενικά μού άφησε ουδέτερη γεύση η ταινία. Φλατ θα την χαρακτήριζα. Το δεύτερο μισό έχει περισσότερο σασπένς και το κοριτσάκι -σιγά μην δεν είχε παιδί η ταινία- ήταν πειστικό στις αντιδράσεις του, σε αντίθεση με τα δυο αγόρια της προηγούμενης ταινίας, που βίωναν την μια τραυματική εμπειρία μετά την άλλη γελώντας σαν να πήγαν στο λούνα παρκ. Δυστυχώς, το υπόλοιπο καστ, οι πρωταγωνιστές, κάνουν σαν να μην υπάρχει καμμιά απειλή γύρω τους. Κάνα-δυο φλατ τσιρίδες και λίγο ένταση στα πρόσωπά τους, λες και βρίσκονται σε ρόλερ κόστερ και τίποτα άλλο. Ούτε ίχνος τρόμου. Αρκετά μεγάλο μέρος του διαλόγου είναι γραφικό, κλισέ και κιτς και η ταινία είναι υπερβολικά προβλέψιμη ως την τελευταία λεπτομέρεια. Μόνο μια ανατροπή δεν την περίμενα αλλά δεν θα την χαλάσω για όποιον θέλει να δει την ταινία.
Δεν ξέρω. Ίσως αν κάποια στιγμή ξαναδώ την ταινία βρω κάτι που μου διέφυγε. Αλλά δεν το νομίζω. Δεν είμαι σίγουρος αν την βρίσκω καλύτερη από την προηγούμενη ή στο ίδιο επίπεδο. Ίσως έχει λίγο περισσότερο σασπένς αλλά ειδικά το πρώτο μισό της ταινίας είναι φλατ και άγευστο και αν έχει δει κανείς το πρώτο τρέιλερ, βασικά έχει δει το πρώτο μισό της ταινίας. Κυριολεκτικά, τίποτα σημαντικό από το πρώτο μισό του φιλμ δεν αφέθηκε έξω από το πρώτο τρέιλερ. Όλες οι σκηνές ήταν στο τρέιλερ, μία προς μία. Ο ρυθμός του πρώτου μισού είναι για τα μπάζα. Είναι βεβιασμένο και πρόχειρα σκηνοθετημένο, σαν να τους ένοιαζε μόνο να περάσουν στην κυρίως δράση. Είναι σαν ο σκηνοθέτης να ενδιαφερόταν μόνο για το δεύτερο μισό της ταινίας και να αντιμετώπισε το πρώτο μέρος με ένα σκεπτικό τύπου «ας τελειώνουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε».
Δεν μπορώ να πω ότι απογοητεύτηκα, παρόλα αυτά, γιατί είχα, όπως είπα, πολύ χαμηλές προσδοκίες, μετά το φιάσκο της προηγούμενης ταινίας. Υπάρχουν μερικές ενδιαφέρουσες σκηνές και κάποια ωραία πλάνα και η ποιότητα είναι γενικά καλύτερη. Το ανιμέισιον είναι καλύτερο, ο φωτισμός, το χρώμα, οι γωνίες λήψης και οι λήψεις γενικότερα. Ο Μπαγιόνα είναι πολύ πιο έμπειρος σκηνοθέτης από τον Τρεβόρο και φαίνεται. Αλλά πέρα απ' όλα αυτά, η ταινία ήταν καλύτερη αλλά τίποτα ιδιαίτερο κατά την γνώμη μου. Φταίει κυρίως το σενάριο, η κύρια σκηνοθετική ιδέα αλλά και η γενικότερη σκηνοθετική κατεύθυνση (περισσότερη δράση, λιγότερο σασπένς), που φαίνεται να είναι ο δρόμος που ακολουθεί το Χόλιγουντ σήμερα.
Οι δεινόσαυροι είναι και πάλι τέρατα και όχι ζώα, που είναι αυτό που πραγματικά διαχώριζε την ορίτζιναλ ταινία (το Τζουράσικ Παρκ) από όλες τις προηγούμενες ταινίες με δεινόσαυρους. Θεωρώ ότι ο Κράιτον και ο Σπίλμπεργκ κατάφεραν για πρώτη και τελευταία φορά να απεικονίσουν ρεαλιστικά τους δεινόσαυρους στον κινηματογράφο, όχι λόγω της τεχνολογίας αλλά επειδή παρουσίαζαν τα ζώα αυτά σαν ρεαλιστικούς ζωντανούς οργανισμούς, που δεν έχουν σκοπό της ζωής τους να κυνηγήσουν τους πρωταγωνιστές μέχρι τέλους. Αυτό δεν έχει ξανασυμβεί ποτέ πριν ή μετά. Σ' αυτήν την τελευταία ταινία, βλέπουμε δεινόσαυρους να επιτίθενται στους πρωταγωνιστές ενώ πίσω τους εκρήγνυται ηφαίστειο. Βλέπουμε έναν δεινόσαυρο να κυνηγάει μέχρι τελικής πτώσεως τους πρωταγωνιστές, βρίσκοντάς τους παντού και χωρίς να εγκαταλείπει το κυνήγι, σαν μπαμπούλας.
Τέλος, στην ταινία παίζει έναν μικρό ρόλο ο Τζεφ Γκόλντμπλουμ, ως Μάλκομ. Περίμενα το συγκεκριμένο κομμάτι να είναι καλύτερο απ' αυτό που τελικά είδα. Είναι το μόνο σημείο που περίμενα κάτι καλό και απογοητεύτηκα.
