Αρίστος έγραψε: 19 Μαρ 2020, 16:00
Σημερινο αρθρο μου στο New economy.
Συμφωνώ με κάποιες από τις διαπιστώσεις αλλά διαφωνώ σε πολλά από τα επιμέρους.
Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα όταν άρχισε να παίρνει διαστάσεις η επιδημία είναι ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα σε μία χώρα με τα χαρακτηριστικά της Κίνας από ό,τι σε οποιαδήποτε δυτική χώρα.
Η Κίνα έχει τη δυνατότητα να εφαρμόσει (σε ορισμένες περιοχές που δεν έχει μειονοτικά προβλήματα, κεντροανατολικά δηλαδή) αυστηρά μέτρα σαν αυτά που βλέπουμε τόσο καιρό. Και γιατί το καθεστώς είναι αυταρχικό, και γιατί ο λαός έχει (πλην μειονοτικών) ένα διαφορετικό αίσθημα ευθύνης, και επειδή υπάρχει εκτεταμένο σύστημα ελέγχου και παρακολούθησης αλλά κυρίως γιατί χρόνια τώρα οι άνθρωποι έχουν μάθει να σχεδιάζουν και να υλοποιούν σε συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα με πολύ υψηλούς ρυθμούς. Αυτό το νοσοκομείο από λυόμενα δύσκολα θα είχε την τεχνογνωσία να το κατασκευάσει άλλη χώρα με την ίδια ταχύτητα.
Οι άνθρωποι εκεί σε μεγάλο ποσοστό έχουν όνειρο να δουν την χώρα τους πρώτη και υπερδύναμη και κάνουν πολλές θυσίες για αυτό τις τελευταίες δεκαετίες, τέτοιες που θα ήταν αδιανόητες για Ευρωπαίο πολίτη.
Για Ταϊβάν, Σιγκαπούρη συμφωνώ.
Για Ινδία όχι. Είναι άγνωστος ο βαθμός του προβλήματος. Ας μάθουμε τι πραγματικά γίνεται και βλέπουμε.
Για Ρωσία επίσης δεν ξέρω. Αφενός δεν εμπιστεύομαι τα δεδομένα που δίνουν και αφετέρου κρίση της Ευρώπης θα τους επηρεάσει αρκετά. Θα δούμε με τον καιρό το μέγεθος του προβλήματος εκεί.
Ιαπωνία και Ν. Κορέα κτυπήθηκαν αλλά μάλλον έχουν αρκετό συσσωρευμένο πλούτο να αντέξουν.
Για το αν η Κίνα γίνει η πρώτη οικονομία στον πλανήτη σε μερικές δεκαετίες νομίσω σημαντικό ρόλο θα παίξει το κατά πόσο θα συνασπιστεί Ευρώπη και Αμερική στο να μη γίνει κάτι τέτοιο. Μέχρι στιγμής τα πρόσκαιρα κέρδη Γερμανών και άλλων βιομηχάνων έμπαιναν πρώτα και η μεταφορά τεχνογνωσίας έγινε με πολύ αφέλεια. Αν σταματήσει αυτό, μπουν δασμοί, επαναπατρισθούν παραγωγικές βιομηχανίες, θα δούμε πόσο μετράει και πόσο αντέχει η Κίνα. Την περασμένη δεκαετία που βρέθηκα εκεί μου έκανε τρομερή εντύπωση η δίψα των νέων ανθρώπων για επιτυχία και ο πολύ μεγάλος σεβασμός στην μόρφωση. Αντίστοιχα φαινόμενα ακούω πως υπήρχαν και στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο και έως τις αρχές της μεταπολίτευσης χοντρικά. Αν η μεσαία τάξη που γιγαντώνεται στην Κίνα δεν αράξει και δεν απαξιωθούν οι σπουδές, δεν βλέπω τι μπορεί να τους σταματήσει. Μένει να το δούμε.
Από πληροφορίες γνωστού σε μένει σε πόλη που δεν βρίσκεται στο επίκεντρο, τα μαθήματα γίνονται ακόμα εξ αποστάσεως και περιμένουν να αρχίσουν κανονικά στο σχολείο μάλλον προς το τέλος του μήνα, χωρίς ακόμα να τους έχει ανακοινωθεί.
Για την οικονομική ζημιά από το lock-down, υπολογίστε χοντρικά ζημιά στον 1,5 μήνα από τους 2,5 γιατί έτσι και αλλιώς τον ένα μήνα θα έκλειναν λόγω διακοπών νέου έτους.
