Γαμάτα βιβλία που "βιάστηκαν" από ταινίες

[Stalker]

υπεραπλουστευμένη γλώσσα, αρλεκινοειδής

Υπεραπλουστευμένη κατά ποια έννοια; Ότι ήταν ιδιοσυγκρατικό και γεμάτο αρχαϊσμούς το στύλ του θυμάμαι, αλλά δεν το σκέφτηκα ποτέ σαν πιο απλουστευμένο από τον μέσο όρο.

Αν όταν λες αρλεκινοειδές εννοείς pulp, πες απλά παλπ, ή ξερω γω πενταρολογοτεχνία, τα άρλεκιν δημιουργούν παραπλανητικούς συνειρμούς.

Τυπικό βιβλίο Λαβκραφτ σύμφωνα με hellegennes:

Τώρα, τα αρλεκινοειδή προσφέρονται μόνο για b movies και το τελευταίο ειδικά είναι από τα σημαντικότερα σημεία στα οποία κρίνεται μια ταινία: οι χαρακτήρες. Ουσιαστικά αυτό κάνει μια ταινία καλή: οι καλογραμμένοι χαρακτήρες, με βάθος, ιδιαιτερότητες και προσωπικότητα, με τους οποίους μπορείς να ταυτιστείς, να μισήσεις και γενικά να σου προκαλέσουν έντονα συναισθήματα. Αυτό απουσιάζει τελείως από το έργο του Λάβκραφτ, οι χαρακτήρες του είναι μόνο οχήματα στην αφήγηση.

Η λογοτεχνία όπου το βάρος είναι λιγότερο σε κάποιον πολυεπίπεδο κεντρικό χαρακτήρα και περισσότερο στο να ξεναγηθεί ο αναγνώστης στον κόσμο του βιβλίου (βλ. Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων) είναι feature, όχι bug, και δεν είναι εγγενώς προορισμένη για low budget παραγωγές από ξυλοσχίστες σκηνοθέτες, αλλιώς δε θα είχαμε τo Jurassic Park.

[hellegennes]

Αφενός δεν είπα ότι είναι πρόβλημα στην λογοτεχνία του Λάβκραφτ, είπα ότι είναι χαρακτηριστικό της. Δεν ξέρω γιατί το εξέλαβες σαν κριτική και όχι σαν ανάλυση.

Αφετέρου καμμία σχέση οι χαρακτήρες του Λάβκραφτ με του Κράιτον. Μπορεί π.χ. το Τζουράσικ Παρκ να δίνει βάρος στην κεντρική ιδέα, αλλά δεν λείπουν οι χαρακτήρες ούτε είναι απλώς οχήματα, πέρα από τον Μάλκομ που είναι φιλοσοφικό όχημα. Οι άλλοι έχουν κανονικά προσωπικότητες και χαρακτηριστικά, αν και φυσικά είναι βιβλίο περιπέτειας, όχι βιβλίων χαρακτήρων ούτε υπάρχει ένας κεντρικός χαρακτήρας που να έχει περισσότερο βάρος. Είναι ανσάμπλ.

Στον Λάβκραφτ, αντιθέτως, οι χαρακτήρες είναι εκεί μόνο ως οχήματα προώθησης της ιστορίας και του ταξιδιού. Και ξαναλέω ότι αυτό δεν είναι αρνητικό, είναι είδος λογοτεχνίας που προσομοιάζει στην ποίηση.

Όταν λέω αρλεκινοειδές νομίζω ότι οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι μιλάμε για λαϊκή λοχοτεχνία.

[enterprise-psi]

Δεν υπάρχει χειρότερος βιασμός....

Nero μορφώσου.

[Πορφύριος Εξαρχίδης]

Εξίσου καλό είναι και το βιβλίο.

Ναι αλλά καμία σχέση, πέρα από τον πολύ γενικό σεναριακό κορμό του πάω βαρκάδα να βρω έναν πωρωμένο ζουγκλοτσιφλικά να μου λύσει τα υπαρξιακά μου.

Η εποχή που αναφερόταν το βιβλίο απείχε δυο- τρεις δεκαετίες από την εποχή που γράφτηκε. Ήταν σχεδόν σύγχρονο. Αν το 70 γυριζόταν μια ταινία στηριγμένη πιστά στο βιβλίο θα υπήρχε ο φόβος οι θεατές να την αντιληφθούν σαν ταινία εποχής κι οι προβληματισμοί της να περάσουν σε δεύτερο επίπεδο. Οι αλλαγές που γίνανε θεωρώ ότι ήταν σωστές και, κατά παράδοξο τρόπο, αναγκαίες στο να μείνει πιστός ο σκηνοθέτης στο πνεύμα του βιβλίου.

Θυμίζω ότι στο βιβλίο ο Κουρτζ δεν δολοφονείται από τον Μάρλοου παρά πεθαίνει μισότρελος και άρρωστος από την απληστία του που ήταν άλλωστε και ο συμβολισμός που ο συγγραφέας ήθελε να μεταφέρει αφού ο Κούρτζ ήταν η μετουσίωση των αποικιοκρατικών κρατών.
Στο αποκάλυψη τώρα συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Ο Κουρτζ είναι επαναστάτης και παρίας και δολοφονείται αποκλειστικά και μόνο για να επέλθει ξανά η τάξη. Ακριβώς δηλαδή ότι γίνεται στην οδύσσεια που ο βασιλιάς Οδυσσέας αναλαμβάνει ξανά τον ρόλο του μετά την εξολόθρευση των μνηστήρων.
Στο final cut δε της ταινίας οι ομοιότητες με την οδύσσεια είναι ολοφάνερες.
Ο Κόππολα εν ολίγοις διασκεύασε μεν το heart of darkness (που ήταν εμπνευσμένο από τον Όμηρο) αλλά άντλησε ουσιαστικά από το πρωτότυπο.

[Albrecht]

Γαματο βιβλίο το χόμπιτ; Λολ.

[Albrecht]

Γιατί λέτε για το heart of darkness? Εδώ δεν έχουμε μεταφορά βιβλίου αλλά επιρροή. Καμία σχέση στην πλοκή

[Albrecht]

Δεν ήξερα καν ότι έχει μεταφραστει και στα ελληνικα

Όλα τα βιβλία του Κράιτον, από την Bell. Ο τίτλος ήταν Το Πάρκο των Δεινοσαύρων και η έκδοση του 1992. Περιττό να πω ότι το έχω διαβάσει ένα δισεκατομμύριο φορές (φαίνεται πόσο ταλαιπωρημένο είναι):


[img]https://i.postimg.cc/Vk2hHwf5/IMG- ... .jpg[/img]

[img]https://i.postimg.cc/VvsZbLRZ/IMG- ... .jpg[/img]

Το ίδιο ακριβώς έχω και γω.

Εγώ έχω τη β έκδοση νομίζω και την γ έκδοση του χαμένου κόσμου.

[Gewponos90]

Όπως είχα πει με εψησε ο Όττο και.σημερα πετάχτηκα και αγόρασα το ζωντανός θρύλος. Και μιας και πήγα μέχρι εκεί αγόρασα και το νεκροταφείο ζωων. Περισσότερα προσέχως

[hellegennes]

Όπως είχα πει με εψησε ο Όττο και.σημερα πετάχτηκα και αγόρασα το ζωντανός θρύλος. Και μιας και πήγα μέχρι εκεί αγόρασα και το νεκροταφείο ζωων. Περισσότερα προσέχω;

Στο Salem's Lot καίγεσαι. Ήταν το αγαπημένο του Κινγκ.

[Gewponos90]

Όπως είχα πει με εψησε ο Όττο και.σημερα πετάχτηκα και αγόρασα το ζωντανός θρύλος. Και μιας και πήγα μέχρι εκεί αγόρασα και το νεκροταφείο ζωων. Περισσότερα προσέχω;

Στο Salem's Lot καίγεσαι. Ήταν το αγαπημένο του Κινγκ.

Το είχα διαβάσει όταν ήμουν φαντάρος. Όντως φοβερο

[Μιλλένιαλ]

Τα περισσότερα βιβλία του Philip K. Dick που έχουν μεταφερθεί, αν και τεχνικά περισσότερο βασίζονται σε αυτά, παρά αποτελούν αυτούσιες μεταφορές.

[Bipsco]

Επειδή ένα βιβλίο αρέσει σε κάποιους δεν σημαίνει ότι πρέπει να σου αρέσει και σένα. Είναι παράλογο να γκρινιάζεις για την υποκειμενικότητα της άποψης μιας μερίδας ατόμων και να μην βλέπεις την υποκειμενικότητα της δικιάς σου γνώμης. Είχα διαβάσει τα τρια ή τέσσερα(δεν θυμάμαι) βιβλία πριν κάτι χρόνια (τέλη δεκαετίας του 2000). Έχω ξεχάσει την πλοκή. Πάνω κάτω, θυμάμαι αυτά που θυμάσαι εσύ.

Σαφώς, αυτό ήθελα να μαζέψω όταν μίλησα για υποκειμενικότητα, ειδικά αφού δεν το έχω διαβάσει. Απλά το θυμάμαι επειδή πουλούσε κέρατα εν μέσω κριτικής κατακραυγής, πάνω κάτω ότι έγινε με το twilight αργότερα, και μάλιστα πριν γίνουν μόδα τα young adult, πιθανόν να ήταν και πρωτοποριακό στο να καλύψει αυτό το target group δηλαδή.

Από κει και πέρα περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, και πάνω απ'όλα δεν υπάρχει ασυμβίβαστο μεταξύ του να σου αρέσει ένα βιβλίο και του να είναι αντικειμενικά για τα μπάζα, και το λέω αυτό σαν άτομο που έχει πολύ περισσότερα μυθιστορήματα starwars στο ράφι του απ' ότι θα ήμουν διατεθειμένος να παραδεχτώ ενυπόγραφα.

Δεν υπάρχει καθολική αποδοχή για αντικειμενικά κριτήρια στην τέχνη. Ας πούμε, μπορούμε να ορίσουμε ότι τα τραγούδια με τρία ακόρντα είναι σκουπίδια; Οι περισσότεροι θα το εφαρμόσουν, μόνο στα τραγούδια που δεν τους αρέσουν.

[Πρετεντέρης]

Αυτό. Ένα παραμυθάκι που διαβάζεται ευχάριστα και από ενήλικες το έκαναν τριλογία. Η τελευταία ταινία κουράζει πολύ με ένα σωρό σκοτωμούς, ενώ ο Λεγκολας διαπράττει γενοκτονία των Ορκ με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

[Πρετεντέρης]

Από τις πιο διάσημες ιστορίες βιασμού βιβλίου από την αντίστοιχη ταινία,πρέπει να είναι (ξανά) ένα του Στήβεν Κινγκ,η Λάμψη.
Δεν το λέω εγώ,ο ίδιος ο Κινγκ το λέει.

Δεν είναι άσχημη η Λάμψη, απλώς υποθέτω ότι ο Κινγκ είναι τόσο καλός συγγραφέας, ώστε προφανώς η ταινία δεν μπορεί να αποδώσει όλη την ατμόσφαιρα του βιβλίου.

[Πρετεντέρης]

Δεν υπάρχει χειρότερος βιασμός....

Nero μορφώσου.

Τα κόμικ του Dark Tower είναι εξαιρετικά. Η ταινία πάει να συνοψίσει πολλά πράγματα και καταστρέφει τα πάντα. Αν ήταν τριλογία, μάλλον θα ήταν καλύτερη από την υφιστάμενη ταινία.