Ξερονήσια και τρικυμία εν κρανίω
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 11.03.2020 : 21:02
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:AΠOΓPAΦEΣ
Αν έλειπαν οι μαύρες σελίδες της ιστορίας δεν θα ήταν κακή η ιδέα του εποικισμού ακατοίκητων νησιών από πρόσφυγες που καταλήγουν στις ακτές μας. Ετσι κι αλλιώς η αφεντιά μας δεν τα τιμάει. Είναι ελληνικός χώρος και ερημωμένες περιοχές θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να μπουν στην παραγωγική μηχανή.
Πέραν όμως της δικαιολογημένης ανατριχίλας που δημιουργεί μια τέτοια πρόταση, υπάρχει και πολύς διάβολος στις λεπτομέρειες. Η πρώτη αφορά το κόστος. Η κατασκευή ενός καταυλισμού σε ένα ερημικό νησί απαιτεί πολύ περισσότερα λεφτά απ’ ό,τι σε περιοχές που ήδη έχουν δίκτυα κοινής ωφέλειας. Σε ένα ερημονήσι, στη μέση του πουθενά, χρειάζεται παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, απαιτούνται δομές υγείας κ.ά. Ποιος θα καλύψει το επιπλέον κόστος; Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ενωση χρηματοδοτεί αδρώς το ελληνικό κράτος (1,2 δισ. μόνο σε κρατικούς φορείς την πενταετία 2015-2019) για τη δημιουργία δομών φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Είμαστε σίγουροι ότι θα χρηματοδοτούσε και τέτοιου τύπου δομές ή μας περισσεύουν τα λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό;
Δεύτερον. Από αυτά τα νησιά δεν θα φεύγει κανείς, αν και όλοι θέλουν να πάνε στη δυτική Ευρώπη. Κάθε ένα θα είναι απόλυτο γκέτο. Πέραν του επιπλέον κόστους αστυνόμευσης που θα έχουν αυτά τα νησιά (και να δούμε πόσοι από τα σώματα ασφαλείας θα θέλουν να μετατεθούν εκεί) οι κάτοικοί τους δεν θα μάθουν ποτέ ελληνικά, δεν θα ενσωματωθούν ποτέ στην ελληνική κοινωνία. Θέλουμε να υπάρχουν μέρη της ελληνικής επικράτειας με αμιγώς αλλοεθνή πληθυσμό;
Τρίτον. Τα επιδόματα που λέει ότι θα κόψει ο κ. Νότης Μηταράκης –κι ένας Θεός ξέρει πού το πάει η κυβέρνηση, αφού αυτά δίνονται από υπερεθνικούς οργανισμούς– έχουν ένα σκοπό: να βοηθήσουν προσωρινώς όσους πρέπει να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία, να βρουν δουλειές, να πληρώνουν εισφορές, να συμβάλουν στις εθνικές οικονομίες. Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν την ιδέα αφελή και με το δίκιο τους· όλες οι επιδοματικές πολιτικές έχουν μεγάλο ποσοστό αποτυχίας. Το σίγουρο όμως είναι ότι με την «πολιτική των ξερονησιών» και τα επιδόματα θα δίδονται –έστω σε είδος: στέγαση, τροφή, ρεύμα κ.λπ.– και εξασφαλίζουμε ότι δεν θα ενταχθούν ποτέ στην εθνική οικονομία όσοι –έστω ελάχιστοι– θα ενταχθούν με τη βοήθεια των επιδομάτων. Τώρα, πώς γίνεται να πανηγυρίζουν για το κόψιμο των επιδομάτων όσοι επιθυμούν μόνιμη επιδότηση όσων θα μένουν στα ξερονήσια;
Τρικυμία εν κρανίω...
Εδώ που έχουμε φτάσει (και με δεδομένο ότι η τεχνολογία κάνει τις μετακινήσεις πιο φθηνές και συνεπώς πιο προσιτές σε όλο και μεγαλύτερο μέρος των πληθυσμών), δεν υπάρχουν άριστες λύσεις. Υπάρχουν κακές και χειρότερες. Χείριστες δε όλων είναι εκείνες που αρνούνται την πραγματικότητα και εκτοξεύονται δίχως σκέψη ή έστω χωρίς μέτρημα του κόστους...
"Έκαστος τόπος έχει την πληγήν του: Η Αγγλία την ομίχλην, η Αίγυπτος τας οφθαλμίας, η Βλαχία τας ακρίδας και η Ελλάς τους Έλληνας".
Ξερονήσια και τρικυμία εν κρανίω
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 11.03.2020 : 21:02
ΕΤΙΚΕΤΕΣ:AΠOΓPAΦEΣ
Αν έλειπαν οι μαύρες σελίδες της ιστορίας δεν θα ήταν κακή η ιδέα του εποικισμού ακατοίκητων νησιών από πρόσφυγες που καταλήγουν στις ακτές μας. Ετσι κι αλλιώς η αφεντιά μας δεν τα τιμάει. Είναι ελληνικός χώρος και ερημωμένες περιοχές θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να μπουν στην παραγωγική μηχανή.
Πέραν όμως της δικαιολογημένης ανατριχίλας που δημιουργεί μια τέτοια πρόταση, υπάρχει και πολύς διάβολος στις λεπτομέρειες. Η πρώτη αφορά το κόστος. Η κατασκευή ενός καταυλισμού σε ένα ερημικό νησί απαιτεί πολύ περισσότερα λεφτά απ’ ό,τι σε περιοχές που ήδη έχουν δίκτυα κοινής ωφέλειας. Σε ένα ερημονήσι, στη μέση του πουθενά, χρειάζεται παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, απαιτούνται δομές υγείας κ.ά. Ποιος θα καλύψει το επιπλέον κόστος; Σήμερα, η Ευρωπαϊκή Ενωση χρηματοδοτεί αδρώς το ελληνικό κράτος (1,2 δισ. μόνο σε κρατικούς φορείς την πενταετία 2015-2019) για τη δημιουργία δομών φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών. Είμαστε σίγουροι ότι θα χρηματοδοτούσε και τέτοιου τύπου δομές ή μας περισσεύουν τα λεφτά από τον κρατικό προϋπολογισμό;
Δεύτερον. Από αυτά τα νησιά δεν θα φεύγει κανείς, αν και όλοι θέλουν να πάνε στη δυτική Ευρώπη. Κάθε ένα θα είναι απόλυτο γκέτο. Πέραν του επιπλέον κόστους αστυνόμευσης που θα έχουν αυτά τα νησιά (και να δούμε πόσοι από τα σώματα ασφαλείας θα θέλουν να μετατεθούν εκεί) οι κάτοικοί τους δεν θα μάθουν ποτέ ελληνικά, δεν θα ενσωματωθούν ποτέ στην ελληνική κοινωνία. Θέλουμε να υπάρχουν μέρη της ελληνικής επικράτειας με αμιγώς αλλοεθνή πληθυσμό;
Τρίτον. Τα επιδόματα που λέει ότι θα κόψει ο κ. Νότης Μηταράκης –κι ένας Θεός ξέρει πού το πάει η κυβέρνηση, αφού αυτά δίνονται από υπερεθνικούς οργανισμούς– έχουν ένα σκοπό: να βοηθήσουν προσωρινώς όσους πρέπει να ενταχθούν στην παραγωγική διαδικασία, να βρουν δουλειές, να πληρώνουν εισφορές, να συμβάλουν στις εθνικές οικονομίες. Κάποιοι μπορεί να θεωρήσουν την ιδέα αφελή και με το δίκιο τους· όλες οι επιδοματικές πολιτικές έχουν μεγάλο ποσοστό αποτυχίας. Το σίγουρο όμως είναι ότι με την «πολιτική των ξερονησιών» και τα επιδόματα θα δίδονται –έστω σε είδος: στέγαση, τροφή, ρεύμα κ.λπ.– και εξασφαλίζουμε ότι δεν θα ενταχθούν ποτέ στην εθνική οικονομία όσοι –έστω ελάχιστοι– θα ενταχθούν με τη βοήθεια των επιδομάτων. Τώρα, πώς γίνεται να πανηγυρίζουν για το κόψιμο των επιδομάτων όσοι επιθυμούν μόνιμη επιδότηση όσων θα μένουν στα ξερονήσια;
Τρικυμία εν κρανίω...
Εδώ που έχουμε φτάσει (και με δεδομένο ότι η τεχνολογία κάνει τις μετακινήσεις πιο φθηνές και συνεπώς πιο προσιτές σε όλο και μεγαλύτερο μέρος των πληθυσμών), δεν υπάρχουν άριστες λύσεις. Υπάρχουν κακές και χειρότερες. Χείριστες δε όλων είναι εκείνες που αρνούνται την πραγματικότητα και εκτοξεύονται δίχως σκέψη ή έστω χωρίς μέτρημα του κόστους...
όλοι θεωρείτε ως δεδομένη λύση την ενσωμάτωση
η ενσωμάτωση πρώτον έχει δείξει η ευρωπαϊκή εμπειρία ότι είναι εν πολλοίς ένα παραμύθι, δεύτερον γιατί οφείλουμε να ενσωματώσουμε έναν πληθυσμό -καθόλου μικρό ποσοστικά σε σχέση με το συνολικό πληθυσμό της χώρας- που εισήλθε στην επικράτεια με το έτσι θέλω;
όποιος μπαίνει δηλαδή στην Ελλάδα, η Ελλάδα οφείλει να τον ενσωματώνει και όχι να τον στέλνει πίσω; αυτό είναι το σκεπτικό σας;
γράψτε το ξεκάθαρα ότι επιθυμείτε την αλλοίωση του εθνικού ιστού και της πληθυσμιακής ομοιογέννειας. ντρέπεστε μήπως;
"Ο φασισμός δεν είναι ιδεολογία, είναι νοοτροπία." Τζίμης Πανούσης
Οι φασιστες της δεξιας το χουν ξανακανει,να στελνουν προσφυγες στην εξορια.
- Μας κατέβασαν στη Μακρόνησο, Αύγουστο μήνα. Μείναμε σαράντα μέρες στην καραντίνα. Ήταν επιδημία. Το βράδυ δεν είχες τίποτα και το πρωί σηκωνόσουν άρρωστος. Πέθαινε κόσμος. Μερικοί που μπαίναν στο νοσοκομείο γίνονταν καλά και, όταν βγαίναν έξω, δεν είχαν να φάνε και πέθαιναν. (Μαρτυρία Σοφίας Παντελίδου, από την Αργυρούπολη)
Επιστρέφουμε στις αρχές καλοκαιριού του 1922 και στους πρόσφυγες που καταφθάνουν από τον Πόντο.
Η κοινή γνώμη, χειραγωγούμενη από μια σπέκουλα κατά των προσφύγων, κάθε άλλο παρά βλέπει με μάτι συμπαθείας τους «γιαουρτοβαφτισμένους».
Και το «επιχείρημα» αυτής της σπέκουλας δεν είναι άλλο από την «υγειονομική απειλή» που τάχα συνιστούν οι πρόσφυγες.
Μάλιστα το ζήτημα φτάνει μέχρι την βουλή! Τα πρακτικά από την συνεδρίαση της 22ας Ιουνίου 1922 είναι αποκαλυπτικά.
