Γιατί "πέταξα" τα ράσα

[hellegennes]

Μπελκάντο στα ελληνικά.

Ουί. Το χώρισα στα εξ ων συνετέθη για διαφάνεια.

[lonelyrider]

Το τέλος έρχεται γιατί θεολογικώς μιλώντας, οι άνθρωποι αποστατούν όλο και πιο πολύ από το Άγιο θέλημα του Θεού. Γίνονται όλο και πιο πονηροί και αμαρτωλοί τόσο στη σκέψη,στα λόγια άλλα και τις πράξεις τους. Αποτυγχάνουν λόγω της κακής τους προαίρεσης να ομοιάσουν με το Θεό. Να είναι δηλαδή αγαθοί.

2000 χρόνια και βάλε το περιμένετε αυτό το τέλος. Μερικές δεκαετίες μετά τη σταύρωση ήδη μαζευόσασταν στα όρη περιμένοντας τη β' παρουσία. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσετε να μπαίνετε σε υποψίες;

Ο πλανήτης δεν αντέχει άλλη αμαρτία. Το ποτήρι πάει να ξεχειλίσει.

[hellegennes]

2000 χρόνια και βάλε το περιμένετε αυτό το τέλος. Μερικές δεκαετίες μετά τη σταύρωση ήδη μαζευόσασταν στα όρη περιμένοντας τη β' παρουσία. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσετε να μπαίνετε σε υποψίες;

Ο πλανήτης δεν αντέχει άλλη αμαρτία. Το ποτήρι πάει να ξεχειλίσει.

Δεν πειράζει, θα το γλείψουν οι ιερείς από το πάτωμα.

[lonelyrider]

2000 χρόνια και βάλε το περιμένετε αυτό το τέλος. Μερικές δεκαετίες μετά τη σταύρωση ήδη μαζευόσασταν στα όρη περιμένοντας τη β' παρουσία. Μήπως πρέπει κάποια στιγμή να αρχίσετε να μπαίνετε σε υποψίες;

Ο πλανήτης δεν αντέχει άλλη αμαρτία. Το ποτήρι πάει να ξεχειλίσει.

Δεν πειράζει, θα το γλείψουν οι ιερείς από το πάτωμα.

Φίλε ο διάβολος όταν φυτέψει το μικρόβιο της απιστίας και της ασέβειας στη ψυχή ενός πλανεμένου ανθρώπου, την ίδια στιγμή τον κάνει να νιώθει ευχαρίστηση μ αυτά τα δύο. Κι έτσι η πλάνη κολλάει σαν βεντούζα στον άνθρωπο και ποιος τον σώζει μετά από την αιώνια απώλεια?

[hellegennes]

Ο σπάιντερμαν;

[Μαύρο Πρόβατο]

Ο σπάιντερμαν;

Εγω ειμαι οπαδος του μπατμαν.

[Σουβλίτσα]

lonelyrider
κάποιες σκέψεις μέσα από παρατηρήσεις, μελέτη και βιώματα με αφορμη το ποστ σου

Τα έσχατα είναι και συγκεκριμένος χρόνος αλλά και περίοδος με διάρκεια την οποία εμείς δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε, είναι χρονικοί ορίζοντες, καθώς επίσης είναι και περίοδοι και επίσης τα έσχατα είναι πάντα παρόντα.
Δεν ξέρουμε πότε θα είναι τα έσχατα των εσχάτων ούτε την ώρα της Δευτέρας Παρουσίας, αυτό δεν το γνωρίζει ούτε ο ίδιος ο Υιός...

Η αλήθεια είναι όμως οτι η ζωή στον πλανήτη έχει αλλοτριωθεί τόσο πολύ...
Η αμαρτία-με μία έννοια που όποιος δεν έχει έστω κάπως προσεγγίσει τον εκκλησιαστικό χώρο όπου και η έννοια βρίσκει υπόσταση δεν μπορεί να αφουγκραστεί κατάλληλα- έχει όντως ξεχειλίσει, το παρα φύσιν σε όλες του τις εκφάνσεις έχει παγιωθεί, η έκφραση της ζωής έχει πάρει άλλες διαστάσεις, βιολογικά αλλά και ψυχονοητικά κυρίως ο άνθρωπος εκπέμπει σε τελείως διαφορετικές συχνότητες πια...δεν είναι που κάποιοι από εμάς μεγαλώσαμε και βλέπουμε τον κόσμο αλλιώς...είναι ο κόσμος που έχει μπει σε άλλη τροχιά πλεον.

Το μάτριξ δεν είναι έξω μας, είναι μέσα μας και κυοφορείται όπως ένας κορωνοιός.

Ακόμα και να το βλέπεις και να το συνειδητοποιείς σε κάποιο βαθμό, υπάρχει ένας πολύ αδιόρατος πόλεμος που συμβαίνει ψυχοσωματικά στον άνθρωπο, μοιάζει σαν μια τελική όπου ο μισός τραβιέσαι απο δω και ο άλλος μισός από εκεί και χρειάζεται η Χάρη για να μπορείς να το αντιμετωπίσεις.
Μπορεί να ακούγονται λίγο περίεργα αυτά σε αυτιά ανθρώπων που δεν έχουν συνειδητοποιήσει τί είναι αυτό που τους συμβαίνει ή φταίει στην ζωή τους-για όσους νοιώθουν οτι δεν τρέχει τίποτα τα πράγματα είναι ιδιαιτέρως δύσκολα...-όμως αυτό που βλέπω-εκτός από την προσωπική μου ζωή- στα πρόσωπα των ανθρώπων, στις κουβέντες τους, στη καθημερινότητά τους, είναι κάτι παραπάνω από δυσκολίες πρακτικές μιας περιόδου κρίσης είτε οικονομικής είτε πολιτικής είτε ο,τιδήποτε.
Πολλοί απο εμάς κοιμόμαστε σε μια βαθειά και ανεπαίσθητη συνήθως δυστυχία, σε μια μελαγχολία την οποία πολλές φορές αποδεχόμαστε ως σύγχρονο τρόπο ύπαρξης, ως ατομικότητα, ως αυτοανακάλυψη, ως αυτάρκεια,είναι και οι μεγαλύτερες παγίδες της σύγχρονης ζωής από το να αναγνωρίσουν και να συναισθανθούν οι άνθρωποι το υπαρξιακό και οντολογικό αδιέξοδο που έχουμε πέσει.

Η θλίψη η μεγάλη. Η θλίψη σε τέτοιες περιοδικές και τελικές "έσχατες ημέρες" ήταν και είναι πάντα πολύ μεγάλη.
Και δεν είναι θλίψη μόνο γεγονότα έκτακτα και συμφορές μεγάλες. Είναι το όλον. Είναι μια κουλτούρα των αντικαταθλιπτικών. Ή των παραισθησιογόνων. Οπωσδήποτε καταλήγει των ασφυξιογόνων.

Όπως είπα, και να το δεις, χωρίς Χάρη δεν έχεις ούτε την κάπως ολοκληρωμένη εικόνα ούτε τα εφόδια να ξεφύγεις.
Υπάρχει φοβερός εξωτερικός και εσωτερικός πόλεμος.
Πολλοί που το παλεύουμε -όπως και όσο το παλεύουμε...-το βλέπουμε να συμβαίνει στην πράξη κάθε μέρα.
Χρειάζεται πολλή ταπείνωση, αποφασιστικότητα και υπακοή στην Εκκλησία και τους Πατέρες για να μην ξεφύγεις.
Εαν δεν έχεις υπαρξιακή ταπείνωση μπορεί να βοηθηθείς και με τίποτα αστροπελέκια από τον ουρανό...καμιά φορά πάσσαλος πασσάλω εκρούεται ή όπως έλεγε και ο Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος, επιτρέπει η απέραντη Σοφία του Θεού ένα πάθος να εργαλειοποιείται ωστε να καταστρέφεται ένα άλλο...Βάθος μιας άλλης εμπειρικής σοφίας, δεν υπάρχει σε βιβλία του Κόσμου Τούτου.

Ο μεγαλύτερος πόλεμος εκτός από τον εαυτό και τα πάθη είναι η πλάνη.
Πλάνη και εξ αριστερών και εκ δεξιών (όσοι γνωρίζουν την εκκλησιαστική και θεολογική γλώσσα, κατανοούν)
Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί ειναι να νομίζεις οτι πας στην Ιθάκη και να πέσεις στην Κίρκη.
Σήμερα η πλάνη περισσεύει (όπως περίσσευε και σε άλλους αιώνες)

Πάθη και πλάνη. Η αιώνια ιστορία του Ανθρώπου προς το ταξίδι της επιστροφής.

Μοιάζει λίγο με το ταξίδι του Οδυσσέα προς την Ιθάκη
Πολύ μοιάζει όχι λίγο.



Η πορεία αυτή του Ανθρώπου σε τούτον τον κόσμο, εκκινεί σε ένα κατάρτι
Και προοδεύει στον Σταυρό



Βέβαια η συμβουλή, η διαβεβαίωση και η προφητεία είναι:
Ο υπομείνας εις τέλος ούτος σωθήσεται