Αποταμιεύοντας (στο γκισέ η Νάιδα)

[Namrail]

Τα φοβάμαι τα φίδια. Αν έβλεπα κανέναν θα άλλαζα δρόμο ακόμα και ψόφιο να ήταν.

Αν δεν ήταν ψοφιο αλλά ντουρο, μακρύ και σε έπαιρνε στο κατώπι, τι θα έκανες;

Αυτό δεν είναι φίδι ρε τύπε, τηλεκατευθυνόμενη ψωλή είναι.

Μπορεί να ήταν ανακοντα ρε μαν. 9 μέτρα μήκος, να πάλλεται.

[AlienWay]

Τι πάθατε όλοι με τη Νάιδα; Αφήστε την ήσυχη επιτέλους την κοπέλα.

[Naida]

Αν δεν ήταν ψοφιο αλλά ντουρο, μακρύ και σε έπαιρνε στο κατώπι, τι θα έκανες;

Αυτό δεν είναι φίδι ρε τύπε, τηλεκατευθυνόμενη ψωλή είναι.

Μπορεί να ήταν ανακοντα ρε μαν. 9 μέτρα μήκος, να πάλλεται.

Συνεχιζουμε να μιλάμε πάντα για φίδι έτσι;

[σαν αμαρτία]

O τίτλος αλλαζει λόγω συστασης απο τον συντονισμό

[σαν αμαρτία]

Τα φοβάμαι τα φίδια. Αν έβλεπα κανέναν θα άλλαζα δρόμο ακόμα και ψόφιο να ήταν.

Αν δεν ήταν ψοφιο αλλά ντουρο, μακρύ και σε έπαιρνε στο κατώπι, τι θα έκανες;

Αυτό δεν είναι φίδι ρε τύπε, τηλεκατευθυνόμενη ψωλή είναι.

Δεν σ αντέχω ρε μλκ

[σαν αμαρτία]

Φαντάζομαι τις έγχρωμες
γυαλιστερές γυναίκες
στον τελευταίο τους χορό
μ' ένα στο χέρι κέρμα

Μπροστά από το παλιό τζουκ μποξ
τα ρούχα τους να σκίζουν
και ρίγος να διαπερνά
το αμείλικτο τους δέρμα

Απρόσιτες στον πύργο τους
έχοντας δραπετεύσει
για μια συνάντηση κρυφή
με κάποιον εραστή τους

Στης θάλασσας των ηδονών
βουλιάξαν το βελούδο
και βρέθηκαν αιχμάλωτες
μες στην κοιλιά του κήτους

Ναι, λάμπουνε φωσφορικά
νιώθοντας στο κορμί τους
ενός παράφρονα θεού
να τους χαϊδεύουν χάδια

Λικνίζονται στα δάπεδα
λύνοντας το σπασμό τους
κι από τα μέλη τους τα ανοιχτά
βγαίνουν υγρά διαμάντια

Κυνηγημένες μάγισσες
χωρίς την πυρκαγιά τους
μιλώντας με ακατάληπτες
περίπλοκες διαλέκτους

Ωραίες αλλοπρόσαλλες
και απομακρυσμένες
ίδιες με αυτά τα μανεκέν
που βλέπω στα προσπέκτους

Το υπόκωφο τραγούδι τους
κρατά φυλακισμένο
μες στο βυθό του Ιωνά
τη σάρκινη μεμβράνη

Αυτή που τις παγίδεψε
σε ηλιοτροπίων τόπους
και που το κάθε ανόητο
κορίτσι δεν τις πιάνει

Φαντάζομαι τις έγχρωμες
γυαλιστερές γυναίκες
στον τελευταίο τους χορό
μ’ ένα στο χέρι κέρμα

Να με κοιτάζουν σαν τζουκ μποξ
να με περιγελάνε
κι όλο να μου επιστρέφουν
το ματαιωμένο σπέρμα