Η κατάντια του ΚΚΕ στις μέρες μας

[πήζον bot]

Αυτο ειναι το κκε, αγαθε ψηφοφορε

https://twitter.com/yiastra/status/1230098714750046208

[πήζον bot]

[πήζον bot]

μιλαμε για ξεφτιλα μεγατονων

https://twitter.com/VasilisXtM/status/1 ... 6739893249

[πήζον bot]

https://twitter.com/SMski66/status/1230163353672310787

[πήζον bot]

οταν σε επαινει ο σκαι και εισαι κομ. κομμα μαλλον κατι δεν παει καλα, ε?
https://twitter.com/Marka149133376/stat ... 3730915328

[Namrail]

Οι ταξικές δυνάμεις είναι λίγες. Υπάρχουν χιλιαδες σημαντικά θέματα και προβλήματα που επηρεάζουν τον κόσμο αλλά οι κομμουνιστές δεν φτάνουν για να καλύψουν κάθε εύρος της πρώτης γραμμής.

Αν οι συμβιβασμενοι ήσασταν λιγότεροι θα μπορούσε να αυξηθεί και το μέτωπο αντίστασης. Αλλά είναι γλυκός ο καναπές και αφράτο το κρεβάτι.

Για να σηκωθεί κάποιος από τον καναπέ πρέπει να ξανάρθει η κατοχή να κοστίζει το ψωμί 5*10^11 δραχμές. Κανείς δεν θα δεχθεί να αρπάξει τα άρματα και να πάει στην Γυάρο για να πάρει 1400 ευρώ βασικό μισθό . Μόνο το καθαρό αντικειμενικά συμφέρον είναι αυτό που θα κινητοποιήσει τον κόσμο. Αυτές οι θεωρητικούρες ότι δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι μόνο για λίγους ρομαντικούς.

Φυσικά και θα ξανάρθει κατάσταση τύπου κατοχής. Αυτός είναι ο καπιταλισμος και αυτές τις καταστάσεις δημιουργεί.

[pylothess]

Καμιά κυβέρνηση δεν επιθυμεί μεγάλο αριθμό ανέργων . Ίσα ίσα που όλοι οι πολιτικοί θα ήθελαν ικανοποιημένους ψηφοφόρους για να εξασφαλίσουν εκλογική πελατεία. Τα μόνα μέτρα που μπορεί να πάρει η κυβέρνηση για την ανεργία είναι άμεσα να δώσει επιδόματα και να απασχολήσει ανέργους μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς απασχόλησης, voucher ,να επιδοτήσει επιχειρήσεις κ.τ.λ. Σε δεύτερο χρόνο πρέπει να χαράξει την σωστή αναπτυξιακή πολιτική.

Οι πολιτικοί είναι ένα αναλώσιμο προσωπικό των αστων. Το τι θέλουν δεν έχει σημασία. Το τι εφαρμόζουν έχει. Και αυτό που εφαρμόζουν είναι καπιταλιστικές πολιτικές.

Σημασία έχει το τι μπορούν να κάνουν. Και το ΚΚΕ αν λέμε ,αν κέρδιζε τις εκλογές τι θα γινόταν την άλλη μέρα; Θα όρκιζε ο Ιερώνυμος την Λιάνα Κανέλλη και μετά θα έβγαινε ο Γ.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. σφ Δημήτρης Κουτσούμπας να ανακοινώσει ότι απαγορεύεται η κατοχή από ιδιώτες των μέσων παραγωγής; Θα συλλάμβανε η αστυνομία όλους τους εργοστασιάρχες επειδή είναι καπιταλιστές; Θα έδινε μήπως τα παπούτσια στο χέρι ,σε όσους υπηρετούν στις ΝΑΤΟϊκές βάσεις,όπως έκανε και η Κούβα με το Γκουντάναμο; Θα άλλαζε μήπως το σύνταγμα και θα όριζε πως απαγορεύεται η ίδρυση κομμάτων που δεν εκπροσωπούν τους εργάτες;

[pylothess]

εν τω μεταξυ κανεις κκε δεν απαντησε σε τιποτα επι της ουσιας. ολοι σου λενε εσυ εισαι καλυτερος?

Σε τι θες απάντηση ακριβώς; Στο ερώτημα για ποιον λόγο το ΚΚΕ θέλει από θέση αρχής να ψηφίζει η ομογένεια ;

Γιατί σε αντίθεση με το ροζ ΠΑΣΟΚ που στηρίζεις δεν τα κάνει όλα για την ψηφοθηρια.

Τουλάχιστον οι Κομμουνιστές είναι ειλικρινείς και σταθεροί στις αξίες τους!

[paul25]

Οι ταξικές δυνάμεις είναι λίγες. Υπάρχουν χιλιαδες σημαντικά θέματα και προβλήματα που επηρεάζουν τον κόσμο αλλά οι κομμουνιστές δεν φτάνουν για να καλύψουν κάθε εύρος της πρώτης γραμμής.

Αν οι συμβιβασμενοι ήσασταν λιγότεροι θα μπορούσε να αυξηθεί και το μέτωπο αντίστασης. Αλλά είναι γλυκός ο καναπές και αφράτο το κρεβάτι.

Για να σηκωθεί κάποιος από τον καναπέ πρέπει να ξανάρθει η κατοχή να κοστίζει το ψωμί 5*10^11 δραχμές. Κανείς δεν θα δεχθεί να αρπάξει τα άρματα και να πάει στην Γυάρο για να πάρει 1400 ευρώ βασικό μισθό . Μόνο το καθαρό αντικειμενικά συμφέρον είναι αυτό που θα κινητοποιήσει τον κόσμο. Αυτές οι θεωρητικούρες ότι δεν θα υπάρχει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο είναι μόνο για λίγους ρομαντικούς.

Βασικα, αυτο εχει να κανει με το ερωτημα:

Γιατι ο κοσμος προτιμα την Δημοκρατια και δεν την ανατρεπουν οσοι νοιωθουν οτι αδικουνται απο τις εκβασεις της. Ειναι δυσκολο ερωτημα, δεν ειναι αυτονοητο.

[pylothess]

Βασικα, αυτο εχει να κανει με το ερωτημα:

Γιατι ο κοσμος προτιμα την Δημοκρατια και δεν την ανατρεπουν οσοι νοιωθουν οτι αδικουνται απο τις εκβασεις της. Ειναι δυσκολο ερωτημα, δεν ειναι αυτονοητο.

Όπως ίσως έχω ξαναγράψει πιο πάνω,μάλλον ο κόσμος δεν θεωρούν τον σοσιαλισμό ως κάτι το εφικτό ή ως ένα σύστημα που θα μπορούσε να δώσει ικανοποιητικές λύσεις. Η το θεωρούν πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ μακρινό. Οι σύντροφοι μας εδώ θα απαντήσουν ενδεχομένως ότι ο λόγος που γίνεται αυτό είναι η αντικομμουνιστική προπαγάνδα που προβάλλεται από τα ΜΜΕ ,τα σχολεία ,τα πανεπιστήμια κ.τ.λ. που υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης κ.τ.λ. Εγώ προσωπικά ,δεν έχω εμπειρία από αυτό το σύστημα αλλά θα μου άρεσε να ζω σε ένα σύστημα που θα ήμουν δημόσιος υπάλληλος ,όπου το κράτος θα μου είχε εξασφαλισμένη δουλειά ,σπίτι κ.τ.λ. Αλλά δεν θα έπαιρνα κιόλας και τα άρματα για κάτι τέτοιο. Αυτό που μας ρωτάς είναι σαν να λες ,επειδή κάποιον δεν τον πλήρωσε ο εργοδότης του να πάρει τα κουμπούρια, μιας και όπως μας εξήγησαν οι συντρόφοι μας πιο πάνω ,αποκλείεται ο σοσιαλισμός να επιτευχθεί με δημοκρατικές διαδικασίες.

Η ερώτηση είναι η εξής: Τι θέλουμε; Θέλουμε να βρούμε κάποια λύση ,για να ανακουφιστούμε άμεσα από τα προβλήματά μας , ή θέλουμε να δώσουμε μια να σπάσει αυτός ο κόσμος ο γυάλινος και να φτιάξουμε μια καινούρια κοινωνία άλληνε; Λογικό είναι σε μια κοινωνία μέσα να υπάρχουνε συγκρούσεις ,αντιθέσεις και τριβές. Για αυτό υπάρχει και το κράτος που προσπαθεί να εξισορροπήσει την κατάσταση ,εάν και εφόσον μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, προσπαθώντας να βρει συμβιβαστική λύση που να ικανοποιεί και την δύο πλευρές αλλιώς θα οδηγούμασταν σε έκρυθμες καταστάσεις . Άρα έμμεσα το κράτος είναι ένας αντεπαναστατικός θεσμός γιατί δεν επιτρέπει να οξυνθούν οι συνθήκες που θα ευνοήσουν την επανάσταση. Εαν θέλουμε να απλώς να ανακουφιστούμε από τα προβλήματα πρέπει να ακολουθήσουμε άλλον δρόμο. Π.χ. Αν θέλουμε απλώς να μειώσουμε την ανεργία ,πρέπει να προσελκύσουμε επενδύσεις μειώνοντας την φορολογία . Αν θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο πρέπει τότε να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για να αρπάξει ο λαός τα άρματα.

Θα βγουν για παράδειγμα κάποιοι να κατηγορήσουν ότι το κράτος είναι ανάλγητο και πως δεν νοιάζεται για τους ανέργους. Όταν προσπαθεί να πάρει κάποια μέτρα το κράτος ,πάλι το κατηγορούν ότι βαφτίζει το ψάρι κρέας, ότι ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού,παίζει παιχνίδια στην πλάτη του ενώ παράλληλα κάνει δώρα στο κεφάλαιο.Μονά Ζυγά όλα δικά μας.Ότι κάνει ο καπιταλισμός είναι λάθος.Ότι γίνεται στον σοσιαλισμό είναι απλά τέλειο. Ο απώτερος στόχος του συνδικαλισμού είναι αφενός να μάθει ο εργαζόμενος να διεκδικεί ,να αποκτήσει αυτοπεποίθηση ,να διαμορφώσει επαναστατική συνείδηση ,αφετέρου να αντιληφθεί ότι παρά τις όποιες πρόσκαιρες νίκες ,κατακτήσεις κ.τ.λ. ,οριστική επίλυση των προβλήματων θα έλθει μόνο όταν καταργηθεί το εκμεταλλευτικό ,σάπιο ,απάνθρωπο ,παρωχημένο καπιταλιστικό σύστημα.

[paul25]

Όπως ίσως έχω ξαναγράψει πιο πάνω,μάλλον ο κόσμος δεν θεωρούν τον σοσιαλισμό ως κάτι το εφικτό ή ως ένα σύστημα που θα μπορούσε να δώσει ικανοποιητικές λύσεις. Η το θεωρούν πολύ πολύ πολύ πολύ πολύ μακρινό. Οι σύντροφοι μας εδώ θα απαντήσουν ενδεχομένως ότι ο λόγος που γίνεται αυτό είναι η αντικομμουνιστική προπαγάνδα που προβάλλεται από τα ΜΜΕ ,τα σχολεία ,τα πανεπιστήμια κ.τ.λ. που υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης κ.τ.λ. Εγώ προσωπικά ,δεν έχω εμπειρία από αυτό το σύστημα αλλά θα μου άρεσε να ζω σε ένα σύστημα που θα ήμουν δημόσιος υπάλληλος ,όπου το κράτος θα μου είχε εξασφαλισμένη δουλειά ,σπίτι κ.τ.λ. Αλλά δεν θα έπαιρνα κιόλας και τα άρματα για κάτι τέτοιο. Αυτό που μας ρωτάς είναι σαν να λες ,επειδή κάποιον δεν τον πλήρωσε ο εργοδότης του να πάρει τα κουμπούρια, μιας και όπως μας εξήγησαν οι συντρόφοι μας πιο πάνω ,αποκλείεται ο σοσιαλισμός να επιτευχθεί με δημοκρατικές διαδικασίες.

Η ερώτηση είναι η εξής: Τι θέλουμε; Θέλουμε να βρούμε κάποια λύση ,για να ανακουφιστούμε άμεσα από τα προβλήματά μας , ή θέλουμε να δώσουμε μια να σπάσει αυτός ο κόσμος ο γυάλινος και να φτιάξουμε μια καινούρια κοινωνία άλληνε; Λογικό είναι σε μια κοινωνία μέσα να υπάρχουνε συγκρούσεις ,αντιθέσεις και τριβές. Για αυτό υπάρχει και το κράτος που προσπαθεί να εξισορροπήσει την κατάσταση ,εάν και εφόσον μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο, προσπαθώντας να βρει συμβιβαστική λύση που να ικανοποιεί και την δύο πλευρές αλλιώς θα οδηγούμασταν σε έκρυθμες καταστάσεις . Άρα έμμεσα το κράτος είναι ένας αντεπαναστατικός θεσμός γιατί δεν επιτρέπει να οξυνθούν οι συνθήκες που θα ευνοήσουν την επανάσταση. Εαν θέλουμε να απλώς να ανακουφιστούμε από τα προβλήματα πρέπει να ακολουθήσουμε άλλον δρόμο. Π.χ. Αν θέλουμε απλώς να μειώσουμε την ανεργία ,πρέπει να προσελκύσουμε επενδύσεις μειώνοντας την φορολογία . Αν θέλουμε να καταργήσουμε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο πρέπει τότε να περιμένουμε να ωριμάσουν οι συνθήκες για να αρπάξει ο λαός τα άρματα.

Θα βγουν για παράδειγμα κάποιοι να κατηγορήσουν ότι το κράτος είναι ανάλγητο και πως δεν νοιάζεται για τους ανέργους. Όταν προσπαθεί να πάρει κάποια μέτρα το κράτος ,πάλι το κατηγορούν ότι βαφτίζει το ψάρι κρέας, ότι ρίχνει στάχτη στα μάτια του λαού,παίζει παιχνίδια στην πλάτη του ενώ παράλληλα κάνει δώρα στο κεφάλαιο.Μονά Ζυγά όλα δικά μας.Ότι κάνει ο καπιταλισμός είναι λάθος.Ότι γίνεται στον σοσιαλισμό είναι απλά τέλειο. Ο απώτερος στόχος του συνδικαλισμού είναι αφενός να μάθει ο εργαζόμενος να διεκδικεί ,να αποκτήσει αυτοπεποίθηση ,να διαμορφώσει επαναστατική συνείδηση ,αφετέρου να αντιληφθεί ότι παρά τις όποιες πρόσκαιρες νίκες ,κατακτήσεις κ.τ.λ. ,οριστική επίλυση των προβλήματων θα έλθει μόνο όταν καταργηθεί το εκμεταλλευτικό ,σάπιο ,απάνθρωπο ,παρωχημένο καπιταλιστικό σύστημα.

Βασικα θα σταθω στο γεγονος πως η Δημοκρατια ειναι πολιτευμα το οποιο εμπεριεχει αβεβαιοτητα στις εκβασεις του και η βαση του ειναι οι καθημερινες αντιθεσεις μεταξυ των διαφορων κοινωνικων ομαδων. Απλα, οταν επικρατει μια εκβαση εν τελει, αυτη ειναι παντα εις βαρος των ηττημενων, ωστοσο οι ηττημενοι δεν αντιστεκονται βιαια, σεβονται την κοινωνικη ειρηνη και ελπιζουν για μελλοντικη αλλαγη. Θεωρουν οτι οι θεσμοι προσωρινα και για την ωρα ειναι εναντιον τους, στο μελλον θα αλλαξουν ισως υπερ τους παλι. Αυτο τους δινει ελπιδα και δεν εχουν σκοπο να το ανατρεψουν η να το εκβιασουν. Υπαρχει και μια ωραια εξηγηση με μαθηματικα (θεωρια παιγνιων) αλλα ειναι καψιμο. Κοντιλογις η εξασφαλισμενη μελλοντικη αβεβαιοτητα, δινει την αισθηση οτι στο μελλον θα νικησουν οι ηττημενοι του παροντως μεσω των ουδετερων θεσμων και γι'αυτο μενουν ησυχοι.

[Namrail]

Σημασία έχει το τι μπορούν να κάνουν. Και το ΚΚΕ αν λέμε ,αν κέρδιζε τις εκλογές τι θα γινόταν την άλλη μέρα; Θα όρκιζε ο Ιερώνυμος την Λιάνα Κανέλλη και μετά θα έβγαινε ο Γ.Γ. της Κ.Ε. του Κ.Κ.Ε. σφ Δημήτρης Κουτσούμπας να ανακοινώσει ότι απαγορεύεται η κατοχή από ιδιώτες των μέσων παραγωγής;

Αυτό συζητάμε τόσες σελίδες. Το ΚΚΕ δεν γίνεται να κερδίσει τις αστικές εκλογές γιατί αυτές οι εκλογές είναι φτιαγμένες για να τις κερδίζουν τα αστικά κόμματα. Δεν μπορεί να προκύψει μέσα από ένα θεσμό ελεγχόμενο από τον καπιταλισμό κάτι που να αντιτίθεται σε αυτόν. Αλλιώς το σύστημα θα ήταν ανισόρροπο.

Το ΚΚΕ θα μπορούσε να κερδίσει τις εκλογές εφόσον παρατούσε τον επαναστατικό του χαρακτήρα. Σε αυτή την περίπτωση θα ήταν ένα ακόμα αστικο κόμμα. Έχει συμβεί αυτό με τα περισσότερα κομμουνιστικά κόμματα. Τέτοια λάθη έκανε και το ΚΚΕ στον πόλεμο, όταν κάτω από το δόγμα των "μετωπων' μπήκε στην κυβέρνηση Παπανδρέου με υπουργούς και ψήφιζε αντιλαϊκά μέτρα.

[Namrail]

Βασικα, αυτο εχει να κανει με το ερωτημα:

Γιατι ο κοσμος προτιμα την Δημοκρατια και δεν την ανατρεπουν οσοι νοιωθουν οτι αδικουνται απο τις εκβασεις της. Ειναι δυσκολο ερωτημα, δεν ειναι αυτονοητο.

Ο κόσμος προτιμά τη "δημοκρατία" γιατί αυτή του εντυπωνεται στο.μεδουλι ως μοναδική ρεαλιστική επιλογή.

Αυτό είναι η έκφραση σε πρακτικό επίπεδο του δόγματος ότι οι σχέσεις παραγωγής αντανακλουνται στο εποικοδομημα και το διαμορφώνουν.

Ο κάθε φορέας κοινωνικοποίησης, από την οικογένεια και το σχολείο μέχρι το φροντιστήριο και οτιδηποτε άλλο, προάγει μια συγκεκριμένη καπιταλιστική "κανονικότητα". Στη συνέχεια αυτό επεκτείνεται και σε κάθε κομμάτι του εποικοδομηματος, στον πολιτισμό και την ψυχαγωγία, στο δικαστικό και πολιτικό σύστημα, παντού.

Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται μαθαίνει ότι οι ίσες ευκαιρίες δεν υφίστανται και δεν πρέπει να υφίστανται. Το φυσιολογικό είναι αυτός που έρχεται από καλύτερο οικονομικό περιβάλλον να απολαμβάνει προβάδισμα. Αυτή την εικόνα βλέπει, αυτή εισπράττει ως κανονική.

Μαθαίνει επίσης ότι το κανονικό είναι να συνεισφέρουν σε μια δουλειά 100 άτομα αλλά τα κέρδη να τα παίρνουν οι 2-3 μέτοχοι γιατί τους "ανήκει" το.μαγαζι. Αυτη είναι μια ανωμαλία πχ που εκλαμβάνεται ως αυτονόητη πραγματικότητα.

Μαθαίνει να ζει με όλο και λιγότερα χρήματα σε μια εποχή που η τεχνική προοδεύει συνεχώς και το βιοτικό επίπεδο θα έπρεπε να αυξάνεται και όχι να μειώνεται, διότι του έχουν μάθει ότι καπιταλιστική κρίση σημαίνει πτώση των μισθών και δεν μπορεί να ξεπεραστεί με κανένα άλλο τρόπο. Κάτι που δεν ισχύει.

Μαθαίνει ότι οι πλούσιοι συνήθως είναι και ικανοί, γιατί πέτυχαν εκεί που οι περισσότεροι απετυχαν, μια ψευδής εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με το πώς δουλεύει πραγματικά το σύστημα.

Μαθαίνει, μέσω θρησκειών όπως η ορθοδοξία ότι πρέπει να αρκουμαστε στα λίγα γιατί το σημαντικό είναι υπερβατικές και άυλες έννοιες όπως η ψυχή και δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τους καπιταλιστές που πίνουν το αίμα του κόσμου.

Εν ολίγοις από τα 1000 ιδεολογικά αφηγήματα με τα οποία θα έρθει σε επαφή ένας μέσος άνθρωπος στη ζωή του, τα 999 θα είναι αφηγήματα υπεράσπισης της "δημοκρατίας" και του καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο που σε ένα τέτοιο πλαίσιο ένας πολίτης καταλήγει να γίνει και ο ίδιος υπέρμαχος του συστήματος.

[paul25]

Βασικα, αυτο εχει να κανει με το ερωτημα:

Γιατι ο κοσμος προτιμα την Δημοκρατια και δεν την ανατρεπουν οσοι νοιωθουν οτι αδικουνται απο τις εκβασεις της. Ειναι δυσκολο ερωτημα, δεν ειναι αυτονοητο.

Ο κόσμος προτιμά τη "δημοκρατία" γιατί αυτή του εντυπωνεται στο.μεδουλι ως μοναδική ρεαλιστική επιλογή.

Αυτό είναι η έκφραση σε πρακτικό επίπεδο του δόγματος ότι οι σχέσεις παραγωγής αντανακλουνται στο εποικοδομημα και το διαμορφώνουν.

Ο κάθε φορέας κοινωνικοποίησης, από την οικογένεια και το σχολείο μέχρι το φροντιστήριο και οτιδηποτε άλλο, προάγει μια συγκεκριμένη καπιταλιστική "κανονικότητα". Στη συνέχεια αυτό επεκτείνεται και σε κάθε κομμάτι του εποικοδομηματος, στον πολιτισμό και την ψυχαγωγία, στο δικαστικό και πολιτικό σύστημα, παντού.

Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται μαθαίνει ότι οι ίσες ευκαιρίες δεν υφίστανται και δεν πρέπει να υφίστανται. Το φυσιολογικό είναι αυτός που έρχεται από καλύτερο οικονομικό περιβάλλον να απολαμβάνει προβάδισμα. Αυτή την εικόνα βλέπει, αυτή εισπράττει ως κανονική.

Μαθαίνει επίσης ότι το κανονικό είναι να συνεισφέρουν σε μια δουλειά 100 άτομα αλλά τα κέρδη να τα παίρνουν οι 2-3 μέτοχοι γιατί τους "ανήκει" το.μαγαζι. Αυτη είναι μια ανωμαλία πχ που εκλαμβάνεται ως αυτονόητη πραγματικότητα.

Μαθαίνει να ζει με όλο και λιγότερα χρήματα σε μια εποχή που η τεχνική προοδεύει συνεχώς και το βιοτικό επίπεδο θα έπρεπε να αυξάνεται και όχι να μειώνεται, διότι του έχουν μάθει ότι καπιταλιστική κρίση σημαίνει πτώση των μισθών και δεν μπορεί να ξεπεραστεί με κανένα άλλο τρόπο. Κάτι που δεν ισχύει.

Μαθαίνει ότι οι πλούσιοι συνήθως είναι και ικανοί, γιατί πέτυχαν εκεί που οι περισσότεροι απετυχαν, μια ψευδής εικόνα που δεν έχει καμία σχέση με το πώς δουλεύει πραγματικά το σύστημα.

Μαθαίνει, μέσω θρησκειών όπως η ορθοδοξία ότι πρέπει να αρκουμαστε στα λίγα γιατί το σημαντικό είναι υπερβατικές και άυλες έννοιες όπως η ψυχή και δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με τους καπιταλιστές που πίνουν το αίμα του κόσμου.

Εν ολίγοις από τα 1000 ιδεολογικά αφηγήματα με τα οποία θα έρθει σε επαφή ένας μέσος άνθρωπος στη ζωή του, τα 999 θα είναι αφηγήματα υπεράσπισης της "δημοκρατίας" και του καπιταλισμού. Δεν είναι τυχαίο που σε ένα τέτοιο πλαίσιο ένας πολίτης καταλήγει να γίνει και ο ίδιος υπέρμαχος του συστήματος.

Ενδεχεται να επηρεαζει, αλλα δεν μπορει να γινει ανεκτο ως εξηγηση, ιδιαιτερα οταν υπηρξαν λαοι που μετετρεψαν τις χωρες τους ως κομμουνιστικες, επισης ειχαν τις ιδιες εικονες και παραστασεις.

[Namrail]

Ενδεχεται να επηρεαζει, αλλα δεν μπορει να γινει ανεκτο ως εξηγηση, ιδιαιτερα οταν υπηρξαν λαοι που μετετρεψαν τις χωρες τους ως κομμουνιστικες, επισης ειχαν τις ιδιες εικονες και παραστασεις.

Φυσικά και είχαν τις ίδιες εικόνες και παραστάσεις. Οι επαναστάσεις δεν γίνονται καθόλου ευκολα, τα συστήματα είναι εξαιρετικά δύσκολο να ανατραπούν. Και όταν αυτό συμβαίνει , λαμβάνει χώρα σε μια ρωγμή του χωροχρόνου, όπου πρέπει να εκπληρώνονται αρκετά κριτήρια.

Πρώτον, να υπάρχει επαναστατική κατασταση, δλδ η διαχείριση του καπιταλισμού να έχει βυθιστεί εντελώς μέσα στα αδιέξοδα της και να έχει διαρρήξει έναν έναν, όλους τους δεσμούς εμπιστοσύνης που έχουν διαμορφωθεί δια μέσου των αιώνων με τα κοινωνικά στρώματα. Αυτό συμβαίνει σε καταστάσεις όπως ακραίοι πολεμοι, πχ στο β παγκόσμιο. Μόνο σε τέτοιες καταστάσεις φτάνει ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας να αντιληφθεί (και αν αντιληφθεί) ότι ο καπιταλισμός είναι αδιέξοδος.

Δυστυχώς η ευτυχώς, ο καπιταλισμός είναι δομημένος έτσι ώστε να φτιάχνει συνέχεια τέτοιες ακραίες καταστάσεις.

Έπειτα πρέπει να υπάρχει επαναστατικό κόμμα με μπροσταρη την πρωτοπορία της εργατικής τάξης ώστε να οδηγήσει την επαναστατική κατάσταση σε επανάσταση. Αυτό είναι επίσης ένα εξαιρετικά δύσκολο βήμα. Πχ το 44 στην Ελλάδα υπήρχε επαναστατική κατάσταση αλλά το τότε ΚΚΕ είχε λάθος στρατηγική και δεν μπόρεσε να οδηγήσει την κοινωνία προς το σοσιαλιστικό άλμα.

Και άλλα τώρα, δεν έχει νόημα να γράφω ΜΛ σεντόνια. Ο καπιταλισμός έχει δημιουργήσει τόσο βαθιές ρίζες με τις κοινωνίες που για να σπάσουν αυτές απαιτούνται κοσμογονικές και συνήθως καταστροφικές καταστάσεις.

Που όμως ακριβώς επειδή ο καπιταλισμός είναι ένα σύστημα που οδηγείται δομικά στο σφάλμα, πάντα θα δημιουργεί. Βασικά, αν μπορούσε και να μην δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις, τότε δεν θα υπήρχε και ανάγκη ανατροπής του.

Αυτά τα πίστευαν κάποιοι που πόνταραν σε αειφόρο ανάπτυξη και άλλα τέτοια γραφικά και.μαλισυα είχαν γράψει και για το τέλος της ιστορίας. Τόσα ηξερσν τόσα έγραφαν.