Έκανα σποραδικά μπουλινγκ στους νταήδες του σχολειου (αυτους που ασκούσαν μπουλινγκ δηλαδη), όποτε μου τη βαρούσε το φιλότιμο μου. Και δεν μετανιώνω καθολου για αυτο. Αλλα χωρις να πέσει κανα τριφασικό ξυλίκι, μονο σπρωξιές και κεφαλοκλειδώματα. Το πιο εξτρίμ που εκανα, ηταν οτι αρπαξα εναν νταή (που του τα ειχα και μαζεμένα) μετά το σχόλασμα, τον σηκωσα σαν πάνινη κούκλα και τον σέρβιρα μεσα σε καδο σκουπιδιών, και εκλεισα και το καπάκι. Ακουσα μεχρι και χειροκροτήματα τριγύρω

Εκεινος κλασικό ρεμάλι, 2 χρονια μεγαλυτερος μας, που ειχε μεινει δυο χρονιες στην ιδια ταξη, και ολη μερα τραμπουκιζε και ενοχλουσε τους μικροτερους.
Επειτα υπήρξα και απουσιολογος για ενα αρκετά μεγαλο διάστημα, αλλά τους αληταράδες δεν τους έπαιρνε και πολύ να μου μιλησουν, καθώς ημουν και ολίγον κτηνάκι για την ηλικία μου. Μισό κεφάλι ψηλότερος απο τον δεύτερο ψηλότερο του τμήματος, και ημιχοντρούλης.

Οχι τόσο χοντρός σε φάση να κρέμονται ξύγκια,αλλά κυρίως strongman, πλάτες, χερούκλες κτλ.
Πάντως ισχύει αυτο που εγραψε ο νανος σε προηγουμενη σελιδα. Ο θεσμός του απουσιολογου θα έπρεπε να καταργηθεί διότι ειναι όντως αντικινητρο αριστείας. Πολλοι απουσιολογοι δεχονταν συστηματικά μπουλινγκ στην εποχη μου. Ενα καιρό ειχα ξενερώσει κι εγώ ο ίδιος ακομα, που τα νταηλίκια δεν με αγγιζαν, αλλα με ειχαν κουρασει τοσο με την ολη γκρίνια τους που ενα καιρο δεν γουσταρα ουτε να πολυδιαβάζω ούτε να ειμαι καλός, για να αποφευγω αυτη τη βαβούρα.
υγ. Ολα τα παραπάνω περιστατικά, απο α' γυμνασιου ως αρχες β' λυκείου περίπου (γυμνάσιο-λύκειο στον ίδιο χώρο). Πιο πριν, Δημοτικο κτλ, δεν ειχε υπαρξει κανενα περιστατικο μπουλινγκ που να θυμαμαι, ουτε σε μενα ουτε σε αλλο συμμαθητή μου.