Namrail έγραψε: 17 Φεβ 2020, 14:59
pylothess έγραψε: 15 Φεβ 2020, 18:52
Γράφεις πως το ταξικό κίνημα είναι δύσκολη υπόθεση, δεν εντάσσεται ο καθένας.Εντάξει αυτό αλλά εάν το ταξικό κίνημα είναι για λίγους συνειδητοποιημένους και οι περισσότεροι αδιαφορούν τότε πως θα ξεσηκωθεί ο κόσμος για την επανάσταση ( εάν κατάλαβα καλά ότι θέλετε να κάνετε επανάσταση και δεν έχω μπερδευτεί),μιας και αυτό είναι το ζητούμενο και δεν επιδιώκεται απλώς την εκλογική νίκη;
Δεν είναι πάντα λίγοι αυτοί που αποτελούν το ταξικό κίνημα. Σίγουρα δεν είναι η πλειοψηφία, αλλά ανάλογα με τις συνθήκες διεξαγωγής της ταξικής πάλης, μπορούν να συγκροτήσουν ένα πολυπληθές μέτωπο, στο οποίο θα συνυπάρχουν τα προωθημένα τμήματα της εργατικής τάξης μαζί με τα φίλια στρώματα.
Το ζήτημα είναι ότι συνθήκες για την επανάσταση πάντα εμφανίζονται και πάντα θα εμφανίζονται. Αυτό συνιστά την επαναστατική κατάσταση, τότε που δημιουργούνται ρωγμές στην αναπαραγωγική κανονικότητα του καπιταλισμου.
Και εμφανίζονται ρωγμές διότι οι παραγωγικές σχέσεις είναι δομημένες έτσι ώστε να οδηγουν σε συστημικό σφάλμα. Τέτοιες καταστάσεις δημιουργήθηκαν στη Ρωσία του 1917, στην Ελλάδα του 44 κοκ. Είναι καταστάσεις που οι από πάνω δεν μπορούν να κυβερνήσουν και οι από κάτω δε θέλουν να κυβερνηθούν. Τότε προκύπτουν οι συνθήκες για το επαναστατικό.αλμα.
pylothess έγραψε: 15 Φεβ 2020, 18:52
Και ποιος είναι ο λόγος που ο κόσμος αδιαφορεί για το ταξικό κίνημα; Μήπως γιατί δεν είναι κάτι μπορεί να γίνει σήμερα η αύριο; Μήπως γιατί το θεωρεί ανέφικτο;
Ο λόγος είναι ότι ο καπιταλισμός όσο λειτουργεί υπό κανονικότητα και δίχως να απειλείται, τείνει να δημιουργεί ανθρώπους και πολίτες που τον αναπαράγουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η μεγάλη πλειοψηφία πιστεύει στο τέλος της Ιστορίας και είναι πεισμενη ότι το σημερινό σύστημα δεν μπορεί αλλά και δεν πρέπει να αλλάξει.
Σε όλη τη ζωή του ο άνθρωπος μαθαινει ότι ο καπιταλισμός είναι το μόνο βιώσιμο μοντέλο και ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο. Ότι το πράγμα λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και αυτό δεν αλλάζει.
Από το σχολείο και το πανεπιστήμιο, μέχρι τους πολιτικούς, πολιτειακούς, πολιτιστικούς, δικαστικούς κοκ θεσμούς και φυσικά μέσα από την αγορά εργασιας προκύπτουν μια σειρά από αφηγηματα που καθαγιαζουν το σημερινό παραγωγικό σύστημα και το αναδεικνύουν ως τη μοναδική διαθέσιμη επιλογή.
Και αυτό δεν είναι χαρακτηριστικό του καπιταλισμού, είναι χαρακτηριστικό κάθε συστήματος. Η αυτοπροστασία δλδ. Για να επιβιώσει ένα σύστημα πρέπει να δημιουργεί πολιτες που το αποδέχονται και που θα το αναπαράγουν .
Αυτο δουλεύει καλά και στον καπιταλισμό, μέχρι να εμφανιστούν κρίσεις υπερσυσσωρευσησς, ανάγκη για καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων κλπ, οπότε προκύπτει συστημικό φειλ που απελευθερώνει μαζικά κοινωνικές ομάδες από τις αυταπάτες και ανοίγει το παράθυρο στο.μελλον του σοσιαλισμού και της προλεταριακής επανάστασης.