Άγριος ξυλοδαρμός 17χρονου μέσα σε σχολείο στον Βύρωνα

[Athos]

Εις εκ των καπανταήδων είναι ο γιος καθηγητρίας στο σχολείο

ναι δεν το είχα δει.
Πάντως στο τέλος λέει

Πρόκειται για τέσσερις Αλβανούς και δύο Ελληνες μαθητές

[nick]

Ουτε τιμωρίες ουτε τίποτα. Κατασχεση χρημάτων, περιουσίας, απόλυση απο δημοσιο κλπ απο τις οικογένειες και γερη οικονομική αποζημίωση στο θυμα.

[Otto Weininger]

Ουτε τιμωρίες ουτε τίποτα. Κατασχεση χρημάτων, περιουσίας, απόλυση απο δημοσιο κλπ απο τις οικογένειες και γερη οικονομική αποζημίωση στο θυμα.

Τα όργανα θα τα αφήσουμε στους γονείς ή θα τα πάρουμε και αυτά;

[nick]

Ουτε τιμωρίες ουτε τίποτα. Κατασχεση χρημάτων, περιουσίας, απόλυση απο δημοσιο κλπ απο τις οικογένειες και γερη οικονομική αποζημίωση στο θυμα.

Τα όργανα θα τα αφήσουμε στους γονείς ή θα τα πάρουμε και αυτά;

Η τσέπη ειναι αυτο που πονάει τον ελ περισσότερο και απο τα οργανα.

[Otto Weininger]

Ουτε τιμωρίες ουτε τίποτα. Κατασχεση χρημάτων, περιουσίας, απόλυση απο δημοσιο κλπ απο τις οικογένειες και γερη οικονομική αποζημίωση στο θυμα.

Τα όργανα θα τα αφήσουμε στους γονείς ή θα τα πάρουμε και αυτά;

Η τσέπη ειναι αυτο που πονάει τον ελ περισσότερο και απο τα οργανα.

Οπότε στο δίλημμα τα λεφτά σου ή μαχαιρια στο νεφρό, έχεις ήδη ξεκάθαρη την απάντηση.

[nick]

Τα όργανα θα τα αφήσουμε στους γονείς ή θα τα πάρουμε και αυτά;

Η τσέπη ειναι αυτο που πονάει τον ελ περισσότερο και απο τα οργανα.

Οπότε στο δίλημμα τα λεφτά σου ή μαχαιρια στο νεφρό, έχεις ήδη ξεκάθαρη την απάντηση.

Ο τυπος πρεπει να κερδίσει κατι απο αυτη την περιπέτεια.
Η ανάμνηση που τον σάπισαν 17 μαλάκες θα του μείνει χαραγμένη. Τουλάχιστον να παρηγορείται απο το γεγονός ότι πήρε ενα σεβαστο ποσο (1 εκ) απο τις οικογένειες τους. Νομιζω ειναι δικαιο.

[Gordian Knot]

Αυτά τα τσουτσέκια ξέρουν ότι δεν θα τιμωρηθούν από τη «Δικαιοσύνη».
Αυτοί το μόνο που καταλαβαίνουν είναι αλύπητο ξύλο μέσα στο τμήμα. Σε στυλ, «Εσύ είσαι το νούμερο ένα και εσύ το νούμερο δύο».
Μόνο από αλύπητο ξύλο καταλαβαίνουν αυτοί.

[aspergillus]

Μονο ροδινα δεν ηταν τα πραγματα τοτε, ουτε και πιο μετα.
Στην δεκαετια του '80 που μεγαλωσα, το μπουλιιγκ εδινε και επαιρνε. Συνηθως οι τραμπουκοι ηταν 2-3 ατομα, αλλα εχω δει και περιπτωσεις 'συμμοριων' με 5 και 10 παιδια ηλικιας 15-17.
Υπηρχαν τοτε στην γειτονια μου συγκεκριμενα ατομα εφηβοι που οταν τους εβλεπες καλυτερα να αλλαζες δρομο, στην κυριολεξια.

Οι δεκαετίες 1980 και 1990 ίσως ήταν και χειρότερες όσον αφορά την βία και γενικά την παραβατικότητα στα σχολεία.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μεγάλες καταλήψεις του φθινοπώρου του 1990 για όσους θυμούνται.

[nostromos]

Απλώς παλιότερα, δεν γινόντουσαν τόσο ανεκτά στα σχολεία με τόση χαλαρότητα. Σήμερα υπάρχει ευαισθητοποιημένη προσέγγιση στα οργισμένα παιδιά.

Μια χαρά ανεκτά ήταν.

Εγώ μεγάλωσα δια πυρός και σιδήρου στο σχολείο. Μαχαίρια, κατσαβίδια, νεράτζια με ξυραφάκια, ρόπαλα, σιδηρομπουνιές, αλυσίδες και ξυλοδαρμοί με παρέες. Σε κάποιες περιπτώσεις τη γλίτωσα πολύ φτηνά. Όλα τα περιστατικά που έρχονται στο φως τα έχω ζήσει.

Η διαφορά είναι ότι τότε δε νοιάζονταν κανείς. Σήμερα το ελάχιστο γίνεται πρώτη είδηση. Αυτό έχει αλλάξει (ευτυχώς).

[foscilis]

Η λογική "αυτά συνέβαιναν παντα απλώς τα μαθαίνουμε λόγω σοσιαλ δεν υπάρχει λόγος να γίνει κάτι" είναι σα να λες "πάντα μπορούσε ένας άγνωστος να σε βιάσει και να σε σκοτώσει, γιατί να το σκαλίζουμε μόνο και μόνο επειδή ανακαλύφθηκαν τα δαχτυλίδια αποτυπώματα και το ΔΝΑ".

Είναι *καλό* που το όντως υπαρκτό πρόβλημα του bullying φωτίζεται αντί να παραμένει θαμμένο "στον κόσμο των παιδιών".

Επίσης κατά τη γνώμη μου πρέπει να έρθει και στην Ελλάδα η πρακτική "σε δικάζουμε σαν ενήλικα" προκειμένου για κακουργήματα κατά ζωής και σωματικής ακεραιοτητας όπου είναι ολοφάνερη η πρόθεση ενώ υπάρχει πλήρης επίγνωση.

Τι είναι αυτές οι μαλακίες που λέει ο νόμος (από το 1952 το λέει BTW), γιατί με ενδιαφέρει να κάνω καλύτερους ανθρώπους μια συμμορία δεκατετράχρονων βιαστων ή δολοφόνων και όχι τα υποψήφια θυματά τους; Και τι είδους ηλίθια αισιοδοξία με κάνει να πιστεύω πως είναι κάτι τέτοιο εφικτό;

[Cavaliere]

Ούτε στην αστυνομία, ούτε πουθενά. Εγώ, μόνος μου θα τους δίκαζα.

[ΓΑΛΗ]

Τι είναι αυτές οι μαλακίες που λέει ο νόμος (από το 1952 το λέει BTW), γιατί με ενδιαφέρει να κάνω καλύτερους ανθρώπους μια συμμορία δεκατετράχρονων βιαστων ή δολοφόνων και όχι τα υποψήφια θυματά τους; Και τι είδους ηλίθια αισιοδοξία με κάνει να πιστεύω πως είναι κάτι τέτοιο εφικτό;

Το ότι δεν είναι εφικτό, είναι αποδεδειγμένο από τις στατιστικές. Και δεν αναφέρομαι μόνον στα δεκατράχρονα.

Κατά τα άλλα, ο συγκεκριμένος νόμος είναι απολύτως συμβατός, με το σκεπτικό της δικαιοσύνης σήμερα. Τα δικαιώματα του θύτη πάντα προηγούνται αυτά του θύματος για ανθρωπιστικούς πάντα λόγους.

Κι αυτό αντιμετωπίζεται μόνον με κυνική και όχι αισιόδοξη προσέγγιση.

[Philip Mortimer]

Πρέπει να απαγορευτεί το χιπ χοπ καθώς προωθεί αυτήν την κουλτούρα

Είναι αηδία αυτό το πράγμα ειδικά από τη στιγμή που έχει εξαπλωθεί τόσο τραγικά πολύ στις μικρές ηλικίες τα τελευταία χρόνια.

[Otto Weininger]

Απλώς παλιότερα, δεν γινόντουσαν τόσο ανεκτά στα σχολεία με τόση χαλαρότητα. Σήμερα υπάρχει ευαισθητοποιημένη προσέγγιση στα οργισμένα παιδιά.

Μια χαρά ανεκτά ήταν.

Εγώ μεγάλωσα δια πυρός και σιδήρου στο σχολείο. Μαχαίρια, κατσαβίδια, νεράτζια με ξυραφάκια, ρόπαλα, σιδηρομπουνιές, αλυσίδες και ξυλοδαρμοί με παρέες. Σε κάποιες περιπτώσεις τη γλίτωσα πολύ φτηνά. Όλα τα περιστατικά που έρχονται στο φως τα έχω ζήσει.

Η διαφορά είναι ότι τότε δε νοιάζονταν κανείς. Σήμερα το ελάχιστο γίνεται πρώτη είδηση. Αυτό έχει αλλάξει (ευτυχώς).

Βραζιλία πήγες σχολείο ;

[Belisarius]

Βραζιλία πήγες σχολείο ;

Όχι στα ΒΠ. Βέβαια παράγει ακόμα πολλούς ενόπλους επαναστάτες η περιοχή....
Η αλήθεια είναι ότι όταν στη β λυκείου πήγα σε άλλο δήμο, η συμπεριφορά μου (τελείως soft για τα δεδομένα που είχα συνηθίσει) είχε προκαλέσει θέμα σε συμμαθητές και καθηγητές.

Συχνά πάντως μου έρχονται στο νου οι συμμαθητές μου που υπό απειλή σφαλιάρας και ξύλου έδιναν το χαρτζιλίκι τους, ή μέρος αυτού, ή το κολατσιό που είχαν ήδη αγοράσει, στους συνήθως μεγαλύτερης ηλικίας τραμπούκους. Οι περισσότεροι υπέκυπταν στον εκφοβισμό. Εγώ απαντούσα αναλόγως (χωρίς να σημαίνει ότι απαραίτητα με έπαιρνε) και τελικά δεν με πείραξαν ποτέ (για τέτοιο ή ανάλογο λόγο). Σήμερα εμείς οι ίδιοι ως ενήλικοι πολίτες καλούμαστε να ψηφίσουμε ή να εκφέρουμε άποψη απέναντι στις τουρκικές απειλές... Σκέφτομαι λοιπόν ποιους έχω γύρω μου και μου κόβεται κάθε αισιοδοξία.