Επιστολές Αγίου Νικολάϊ Βελιμίροβιτς

[bluerose]

Επιστολή σ’ έναν νέο ουτοπιστή για τους ξένους επισκέπτες

Spoiler

Θρηνείτε, επειδή δεν φτιάχνονται δρόμοι στο Ντούρμιτορ, για τους ξένους τουρίστες. Εάν λέγατε για τα δάση ή για να βελτιωθούν οι μετακινήσεις του λαού, θα το καταλάβαινα. Σ’ αυτή την περίπτωση δεν θα σας απαντούσα τίποτα, αφού η μέριμνα για τους δρόμους ανήκει σ’ εκείνους που είναι υπεύθυνοι γι’ αυτήν. Όμως, όταν διαβάζω τον λόγο σας, γιατί πρέπει να φτιαχτούν δρόμοι στο Ντούρμιτορ, κοκκινίζω από ντροπή. Και πώς να σιωπήσω; Εσείς θέλετε να τραβήξετε τους ξένους, ώστε να έρχονται στο Μαυροβούνιο και να αφήνουν λεφτά! Γιατί; Επειδή μερικές μέρες θα βόσκουν τα μάτια τους στα λιβάδια, όπου ο τίμιος λαός από πάντα έβοσκε τα λευκά κοπάδια του, με τα οποία συντηρείται. Ακούγοντας αυτό, πιστέψτε με, προτιμώ πιο ευχάριστα να συζητώ με τους νεκρούς παρά με τους ζωντανούς. Ω, άγιε Πέτρο του Τσετίνιε, που πρώτος έσπασες τον στρατό του Βοναπάρτη, τι θα έλεγες σ’ αυτό; Κρύψου, σπαθί του Ιώλα Πίλετιτς, να μην πετούν επάνω σου δίφραγκα οι ξένοι, σαν φιλοδώρημα που θα σε δούν!

Εσείς, με επιστημονικό ύφος, διατυπώνετε τη θέση ότι η κατάθλιψη από την τωρινή κρίση, μπορεί να περιοριστεί στο ελάχιστο μόνο με τον τουρισμό και την οικοδόμηση των μοντέρνων θερέτρων και πολυτελών ξενοδοχείων. Αυτό σημαίνει να χρεωθούμε, να πετάξουμε ξένα εκατομμύρια στους δρόμους και στα ξενοδοχεία, και τότε, με γυμνωμένο κεφάλι, να περιμένουμε τις τσέπες των ξένων. Για να πάρουμε το φιλοδώρημα, ώστε να τους ξεχρεώσουμε τουλάχιστον τον τόκο στα εκατομμύριά τους. Μα απ’ αυτό είναι να ζούμε, άνθρωπε; Καλύτερα να μη ζούμε! Είναι αυτή η ευθεία γραμμή που μας οδηγούσε μέσω του Κόσσοβου, και μέσω τόσων νεκροταφείων, και μέσω τόσων φυλακών και βασανιστηρίων, έως την Απελευθέρωση; Τόσο προδώσαμε τους εαυτούς μας, ώστε είμαστε έτοιμοι να αντικαταστήσουμε το παλιό σύνθημα για τον τίμιο σταυρό με το σύνθημα για τον τουρισμό;

Εξάλλου, η χώρα μας, ως χώρα, είναι άραγε η ομορφότερη απ΄ όλες τις χώρες, για να σπεύσουν σ’ αυτήν οι ταξιδιώτες να τη δουν; Για μας είναι η ομορφότερη, όχι όμως κατά την εξωτερική ομορφιά του φαίνεσθαι, αλλά κατά εκείνη την ομορφιά, την οποία ο λαός μέγιστα παρατήρησε και τραγούδησε. Τούτη είναι η ομορφιά των μεγάλων ψυχών, των μεγάλων χαρακτήρων, των μεγάλων συγκρούσεων του δικαίου και του άδικου, των μεγάλων ηθικών νικών. Τούτη είναι η κύρια ομορφιά της χώρας μας. Αυτή είναι υψηλότερη απ’ όλα τα βουνά μας και λευκότερη από τα χιόνια στα βουνά μας. Όμως σ’ αυτή την ομορφιά οι ξένοι τουρίστες δεν δίνουν τα λεφτά τους, προς λύπη σας.

Κάτι ακόμα. Ξέρετε, αξιότιμε κύριε, τι δηλητήριο έχουν τα νομίσματα των ξένων τουριστών; Έχετε ακούσει για το δηλητήριο της ψυχολογίας των μαζών, ειδικά στα ξένα μέρη; Η μάζα των ανθρώπων στην ξένη χώρα ποτέ δεν χαρακτηρίζεται μ’ εκείνη τη ντροπή που δείχνει στο σπίτι του. Εάν είναι να δεχόμαστε τους τουρίστες με εκείνο τον σεβασμό που αρμόζει σε φιλοξενούμενους, τότε όλα είναι εντάξει. Τότε θα παραμείνουμε πιστοί στην αιώνιά μας φιλοξενία, που λάμπει σαν κάποιο ιερό φωτοστέφανο γύρω από την ψυχή του λαού μας. Τούτη η φημισμένη φιλοξενία μας βασίζεται στην κύρια πηγή της χριστιανικής πίστης, στην Αγία Γραφή. Ο απόστολος του Χριστού συνιστά στους πιστούς: «Την φιλοξενίαν διώκοντες» (Ρωμ. 12, 13). Και πάλι σε άλλο μέρος: «Της φιλοξενίας μη επιλανθάνεσθε» (Εβρ. 13, 1). Αλλά με τίποτα δεν συνιστάται να προσδοκούμε το σωτήριο όφελος από τους ξένους επισκέπτες. Για να λέμε και την αλήθεια, εμείς έως τώρα δεν πάθαμε και λίγη ζημιά απ’ αυτούς.

Εξαιτίας όλου αυτού, λοιπόν, ας μην θρηνούμε για τους τουρίστες στο Ντούρμιτορ, αλλά ας κρατιόμαστε από τη σημαδούρα και από τον Θεό

[bluerose]

Επιστολή αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς σε ένα μορφωμένο νέο που αποκηρύσσει την πίστη

Spoiler

Νέε μου, επίτρεψέ μου να σου διηγηθώ μία ιστορία. Δύο καλοί φίλοι χώρισαν και πήγαν να ζήσουν σε δύο διαφορετικές και απομακρυσμένες πόλεις. Μετά από πολύ καιρό συναντήθηκαν πάλι. Ο ένας μιλούσε για τη μία πόλη ενώ ο άλλος για την άλλη. Όμως ο ένας από αυτούς δεν ήθελε με τίποτα να πιστέψει τον φίλο του αλλά άρχισε υπερήφανα να εκφέρει τη δική του γνώμη και για την άλλη πόλη, στην οποία δεν είχε πάει ποτέ.Τούτο, φυσικά, στενοχώρησε βαριά τον φίλο του, και αυτός σώπασε.

Αυτό είστε εσύ και οι γονείς σου. Εσύ ζούσες σε κάποια πόλη της Γνώσης ενώ εκείνοι στην πόλη της Καλοσύνης. Τώρα εσύ τους μιλάς για την εμπειρία σου από την πόλη της Γνώσης, ενώ εκείνοι σε ακούν και πιστεύουν τα λόγια σου. Όταν όμως εκείνοι μιλούν για την δική τους εμπειρία από την πόλη της Καλοσύνης, εσύ περιφρονητικά γελάς και τους αντιμετωπίζεις ως ψεύτες. Άραγε αυτό είναι το ήθος ενός επιστήμονα, να θεωρούμε τη δική μας εμπειρία ως αλήθεια, ενώ των άλλων ως ψέμα;

Η γνώση σου είναι καλή, αλλά η καλοσύνη είναι καλύτερη από τη γνώση. Οι γονείς σου έχουν αυτό το καλύτερο. Από ξένους μάθαινες τη γνώση, από τους γονείς μάθε τώρα την καλοσύνη. Φέρε σε συμφωνία την καλοσύνη και τη γνώση, αλλά με τρόπο που να εξουσιάζει η καλοσύνη τη γνώση και να τη χειραγωγεί.

Επάνω από κάθε τεχνική γνώση στέκεται η πιο σημαντική γνώση της επιστήμης του Χριστού, στην οποία η πιο υψηλή καλοσύνη λέγεται αγάπη, και η πιο υψηλή γνώση λέγεται σοφία. Όσο μεγαλύτερη είναι η κοσμική γνώση χωρίς αυτήν την άγια γνώση, τόσο μεγαλύτερη η ζημία. Και όσο μεγαλύτερος είναι ο κοσμικός πλούτος, χωρίς αυτόν τον ουράνιο πλούτο, τόσο πάλι μεγαλύτερη είναι η ζημιά. Αφού ο Χριστός είναι ο μόνος που μπορεί να προφυλάξει τον μεγάλο γνώστη από την κακή χρήση της γνώσης, τότε μπορεί και τον πολύ πλούσιο από την κακή χρήση του πλούτου. Θυμήσου εκείνον τον γνωστό επιστήμονα, που είπε: «Όλη η γνώση μου απέναντι στην αγνωσία μου είναι σαν μία χούφτα νερού απέναντι στον ωκεανό». Να είσαι κι εσύ μετριόφρων…

[bluerose]

Επιστολή του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς στον συνταξιούχο Π.Ν. για ένα όραμα.

Spoiler

Είχατε ένα ασυνήθιστο όραμα στην Εκκλησία κατά τη διάρκεια της προσευχής. Είδατε πως ο Χριστός

βγήκε απ' το ιερό και στάθηκε. Ύστερα βγήκε κάποιος σαν Εβραίος ραβίνος, και στάθηκε εξ αριστερών του Χριστού. Τελικά βγήκε πάλι κάποιος με τη μαντήλα στο κεφάλι, και στάθηκε εκ δεξιών του Χριστού. Τότε και οι δυο τους από τις πλευρές έδωσαν τα χέρια στον Χριστό και έκαναν χειραψία μαζί Του. Τέτοιο όραμα είχατε. Ενώ σαν ερμηνεία του δήθεν ερμηνευτή ανακοινώνετε το εξής: ο Θεός θέλει να συμφιλιωθούν όλες οι θρησκείες και να δημιουργηθεί μία πίστη στον κόσμο!



Ο καθένας που είναι μυημένος στα μυστήρια της Βασιλείας του Θεού μπορεί να σάς πεί ότι και το όραμα είναι ψευδές και η ερμηνεία είναι ψευδής. Το φάντασμα που είδατε μπροστά σας δεν είναι από τον Θεό αλλά από εκείνον που πάντα σηκώνει τα κέρατά του εναντίον της πίστης του Χριστού. Το Πάτερ ημών τελειώνει με την προσευχή στον Θεό να μας απαλλάξει από αυτόν, «αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού». Άνθρωπε του Θεού, ποιος μπορεί να κάνει χειραψία με τον Χριστό; Ποιος μπορεί να σταθεί δίπλα στον Θεό; Μά δεν έχει πεί ο Χριστός στους Εβραίους: «Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος ημών έρημος» (Ματθ. 23, 38; Η προφητεία εκπληρώθηκε. Οι Εβραίοι δεν έχουν ούτε θυσίες ούτε ιερωσύνη. Και τα δύο πέρασαν στους βαπτισμένους εκείνη τη στιγμή, όταν το καταπέτασμα του ναού σκίστηκε «από άνωθεν έως κάτω». Ούτε οι μουσουλμάνοι έχουν θυσίες η ιερωσύνη. Μήπως δεν έχει πεί στους Εβραίους ο Εβραίος Παύλος, απόστολος του Θεού: «Τέλος γαρ νόμου Χριστός » (Ρωμ. 10,4); Και ακόμα : «Αναιρεί (ο Χριστός) το πρώτον ίνα το δεύτερον στήση» (Εβρ. 10,9); Πως, λοιπόν, εκείνο που έχει ερημώσει, που είναι τετελεσμένο, που είναι πεταμένο και έχει αντικατασταθεί με άλλο, καινούργιο, μπορεί να εξισώνεται, και να κάνει χειραψία με τη ζωντανή πίστη του Χριστού; Αλλά και ο ίδιος ο Μωάμεθ, παρόλο που δεν υποφέρει τους χριστιανούς, αναγνωρίζει και βάζει στο Κοράνι, ότι ο Ιησούς, υιος της Μαρίας θα κρίνει τον κόσμο, αναλόγως του ιδίου του Μωάμεθ. Τι εξίσωση και ισοπέδωση τότε!



Από που τέτοιο όραμα, ρωτάτε. Από εκείνον που βάζει σε πειρασμούς. Επιθεωρήστε τη ζωή σας και θα καταλάβετε. Στις μέρες μας πολύ ακούγεται -από τους ολιγόπιστους, βέβαια- περί της συμφιλίωσης και εξίσωσης όλων των θρησκειών. Και εσείς παραδοθήκατε σε τούτες τις σκέψεις και τις επιθυμίες. Σάς δόθηκε, το δικό σας υποκειμενικό όραμα να το δείτε σαν να είναι αντικειμενικό. Κι εσείς το χαίρεστε, σαν έλεος του Θεού. Εγώ δεν θα έλεγα ότι τούτο είναι έλεος, πιθανότερα είναι η προειδοποίηση. Μπερδέψατε τις έννοιες. Άλλο πράγμα είναι η κοινωνική και πολιτική ειρήνη και άλλο η συμφιλίωση των θρησκειών. Και άλλο πράγμα είναι η εξίσωση στα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των πολιτών και άλλο η ισοπέδωση των θρησκειών. Στους χριστιανούς έχει αυστηρά διαταχθεί η ελεημοσύνη προς όλους τους ανθρώπους, χωρίς διαφορά στην πίστη, αλλά ταυτόχρονα και η αυστηρή τήρηση της αλήθειας του Χριστού. Ως χριστιανός εσείς μπορείτε να θυσιάσετε για τους αλλοθρήσκους και την περιουσία και τη ζωή σας, αλλά με τίποτα την αλήθεια του Χριστού, αφού εκείνο είναι, ενώ αυτό όχι, δική σας ιδιοκτησία. Εδώ βρίσκεται ο λίθος προσκόμματός σας, σε τούτη τη μη διαφοροποίηση. Από τούτη την μη διαφοροποίηση ήρθε και η σύγχυση στην ψυχή. Στην πραγματικότητα εσείς δεν είδατε ούτε τον Χριστό ούτε τον Μωάμεθ είδατε μόνο την δική σας ψυχή.

Ο Θεός ας σπεύσει σε βοήθειά σας

[bluerose]

Στην άτεκνη γυναίκα για τα παιδιά

Spoiler

Πικρά παραπονιέσαι που δεν έχεις παιδιά. Παραπονιέσαι για τον άνδρα σου, που τον θεωρείς υπαίτιο. Και ακόμα τολμάς να παραπονεθείς και για τον Δημιουργό σου. Μην αμαρτάνεις φορτώνοντας την ψυχή σου, αλλά υποτάξου στο θέλημα του Θεού. Διότι ο θεός είναι η αιτία των παιδιών, ενώ οι γαμήλιοι σύντροφοι είναι μόνο τα κανάλια μέσω των οποίων εμφανίζονται τα παιδιά στον κόσμο κατά την πρόνοια του Θεού και κατά το στοργικό θέλημά του.

Εξερεύνησε λοιπόν και εσύ την καρδιά σου και την καρδιά τον άνδρα σου και κοιτάξτε και οι δύο εάν σε κάτι αμαρτήσατε μπροστά στον Κύριο. Εάν δεν βρείτε κανένα φταίξιμο σε σας τότε αναμφίβολα είναι το θέλημα του Θεού, να μην έχετε δικά σας παιδιά, ώστε να αγκαλιάσετε ξένα ορφανά σαν να ήταν δικά σας παιδιά που είναι μεγάλο έργο μπροστά στον Κύριο.

Ακόμα ζει ανάμεσά μας μια σημαντική κυρία, η οποία δεν έχει δικά της παιδιά, αλλά η οποία από την αρχή του πολέμου μάζευε εκατοντάδες ορφανά χωρίς πατέρα και μητέρα και τα φρόντιζε και σπούδαζε σαν να ήταν τα δικά της παιδιά. Κάποια φορά μου ομολόγησε: «Στη ζωή μου ποτέ δεν αγαπούσα τίποτα τόσο πολύ όσο τα παιδιά. Όταν μικρό κορίτσι επιθυμούσα να παντρευτώ γρήγορα για να αποκτήσω μόνο και μόνο παιδιά, και μάλιστα όσα περισσότερα μπορούσα. Ὀμως αυτό δεν μου δόθηκε. Δύο φορές παντρεύτηκα, όμως δικά μου παιδιά δεν απέκτησα. Αλλά ο Θεός εκατό φορές παραπάνω εκπλήρωσε την επιθυμία μου για παιδιά. Μου δώρισε έως τώρα περίπου χίλια παιδιά. Και τώρα στα γεράματά μου αμέριστα χαίρομαι επειδή ο Δημιουργός δεν μου έδωσε παιδιά εκ κοιλίας μου. Αφού αν είχα δύο, τρία ακόμα και δέκα δικά μου παιδιά, θα ασχολιόμουν με αυτά μια ζωή ολόκληρη, οπότε θα έχανα την ικανοποίηση και την ευτυχία να ονομάσω χίλια παιδιά άλλων δικά μου. Δόξα στον αγαπημένο Θεό για αυτό!»

[bluerose]

Στον άνθρωπο που έφθασε σε υψηλό αξίωμα αλλά όχι και στην ευτυχία

Spoiler

Από το γράμμα σας σαν να τρέχουν δάκρυα.
Κοπιάζατε για να αποκτήσετε μεγάλο τίτλο.
Μ’ αυτό νομίζατε πως θα φθάσετε αμέσως και στην ευτυχία.
Και πολλοί άλλοι γύρω σας έκαναν το ίδιο.
Γι’ αυτό έπρεπε να παλεύετε, να παλεύετε, να σπρώχνετε, να ανησυχείτε.
Υπολογίζατε ότι η ευτυχία θα αρχίσει για σας μόλις λάβετε εκείνον τον υψηλό τίτλο.
Μέχρι τότε θεωρούσατε τον εαυτό σας δυστυχισμένο, σχεδόν ανύπαρκτο.
Επιτέλους φθάσατε το επιθυμούμενο.
Μερικές μέρες αισθανόσασταν σαν να ξαναγεννηθήκατε.
Έπειτα ήρθε η απογοήτευση.
Βέβαια, από την ευτυχία ήσασταν το ίδιο μακρυά όπως και πριν.
Μόνο που πριν πιστεύατε ότι η ευτυχία υπάρχει – κάπου εκεί στους υψηλούς τίτλους – ενώ τώρα χάσατε και αυτή την πίστη.
Υψωθήκατε μέχρι τα σύννεφα αλλά όχι και μέχρι τ’ αστέρια.
Τώρα μετανιώνετε σφοδρά, που τρέχατε στον ψεύτικο δρόμο προς την ευτυχία μιμούμενος σ’ αυτό πολλούς άλλους.
Γι’ αυτό θέλετε επιστρέψετε στην προηγούμενη χαμηλή σας θέση, όπου το βάρος των ευθυνών είναι μικρότερο και τα κεντριά της ζήλιας πιο αδύναμα.
Ίσως σας χρησιμεύσει η εξής ιστορία με τα ασημένια κάλπικα νομίσματα:

Σ’ ένα μεγάλο πάρκο ετοίμασαν λαϊκό πανηγύρι.
Όμως χωρίς εισιτήριο κανέναν δεν άφηναν σ’ αυτό το γλέντι.
Πολλοί ήθελαν να μπουν, αλλά δεν μπορούσαν να πληρώσουν το εισιτήριο.
Τότε ένας πλούσιος άνθρωπος θέλοντας να δοκιμάσει τα ανθρώπινα πάθη πέταξε σε ένα σωρό μαζεμένων παιδιών μια γεμάτη χούφτα νομίσματα.
Αυτά ήταν όλα ψεύτικα χρυσά νομίσματα, κάλπικα, αλλά μεταξύ τους μόνο ένα δηνάριο από καθαρό ασήμι.
Έτρεξαν τα παιδιά για τα κάλπικα νομίσματα, τσακώθηκαν, χτυπήθηκαν, γρατσουνήθηκαν, ώσπου τα μάζεψαν όλα.
Για το ασημένιο δηνάριο κανένας δεν πάλεψε, αφού ο καθένας τους σκεπτόταν: ο χρυσός είναι πιο ακριβός από το ασήμι.
Εκείνοι που άρπαξαν τα κάλπικα νομίσματα και τα κρατούσαν στα χέρια τους αισθανόντουσαν απόλυτα ευτυχείς προς στιγμή.
Αλλά γρήγορα συνέβη σ’ αυτούς κάτι απροσδόκητο και πικρό.
Όταν πλησίασαν στην πύλη του πάρκου και ζήτησαν τα εισιτήρια, αποδείχθηκε ότι έχουν ψεύτικα νομίσματα και οι φύλακες της πόλης τους πήγαν φυλακή.
Μόνο ένας μεταξύ τους υπήρξε σοφός, ο οποίος βλέποντας τι συμβαίνει με τους φίλους του, βιαστικά πέταξε το κάλπικο νόμισμα από το χέρι και έτρεξε και πήρε το ασημένιο δηνάριο.
Μ’ αυτό το δηνάριο πλήρωσε το εισιτήριο και μπήκε στο πάρκο στο πανηγύρι.

Ποια είναι η ερμηνεία αυτής της ιστορίας;
Το πανηγύρι είναι η Βασιλεία των Ουρανών, ή το Βασίλειο της Αθάνατης Ευτυχίας.
Τα κάλπικα νομίσματα είναι η επιθυμίες της σάρκας και η γήινη ματαιότητα και οι αυταπάτες, που απομακρύνουν τους ανθρώπους από το βασίλειο της πραγματικής ευτυχίας και τους πηγαίνουν στο βασίλειο του βασάνου και του σκοταδιού.
Το καθαρό ασήμι παρουσιάζει την εσωτερική αγαθότητα και αλήθεια του δίκαιου ανθρώπου.
Τα παιδιά της πλεονεξίας για το απατηλό γυαλιστερό αυτού του κόσμου είναι οι αμαρτωλοί.
Εκείνο το τελευταίο παιδί, το οποίο πέταξε το ψεύτικο χρυσό και δέχθηκε το πραγματικό ασήμι σημαίνει τον μετανιωμένο αμαρτωλό.

[bluerose]

[bluerose]

Φοβάσαι τον Θάνατο;
Στον ζαχαροπλάστη Σταύρο Ι

Spoiler

Έχεις ακούσει για τον μακάριο διάκο Αββακούμ; Όταν τον οδηγούσαν οι Τούρκοι μέσω του Βελιγραδίου, στα δεσμά, για να τον καρφώσουν στον πάσσαλο, αυτός ο ιπποτικός Βόσνιος τραγουδούσε: «Ο Σέρβος είναι του Χριστού, χαίρεται, τον θάνατο»! Αυτά τα λόγια ακούγονται εντελώς σύμφωνα με το πνεύμα του απόστολου Παύλου ο όποιος γράφει στους Φιλιππησίους: «Συνέχομαι δε εκ των δύο, την επιθυμίαν έχων εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι· πολλώ γαρ μάλλον κρείσσον· το δε επιμένειν εν τη σαρκί αναγκαιότερον δι’ υμάς» (Φιλιπ, 1,23-24). Ο απόστολος δεν μιλά καν περί του θανάτου αλλά μόνο περί της μετάβασης απ΄ αυτή τη ζωή στην άλλη ζωή. Και χαίρεται περισσότερο εκείνη τη ζωή παρά αυτήν.

Ρώτησα πρόσφατα έναν υγιή γέρο: «Τι θα επιθυμούσες από τον Θεό να σου δώσει περισσότερο στον κόσμο;» Έβαλε το χέρι στην καρδιά και απάντησε: «Τον θάνατο και μόνο τον θάνατο»! «Πιστεύεις στη ζωή μετά από τον θάνατο;» «Ακριβώς λόγω αυτής της πίστης επιθυμώ όσο πιο γρήγορα τον θάνατο», είπε ο γέρος.

Οι άπιστοι φοβούνται τον θάνατο, αφού θεωρούν ότι ο θάνατος είναι εξ ολοκλήρου καταστροφή της ζωής. Πολλοί άνθρωποι που πιστεύουν πάλι φοβούνται τον θάνατο επειδή νομίζουν, ότι δεν ολοκλήρωσαν το καθήκον τους σ’ αυτόν τον κόσμο: Δεν έβαλαν τα παιδιά στον ορθό δρόμο ακόμα, ή δεν ολοκλήρωσαν ό,τι άρχισαν. Ακόμα και κάποιοι άγιοι άνθρωποι είχαν φόβο την ώρα του θανάτου. Όταν κατέβηκαν οι άγγελοι να πάρουν τη ψυχή του αγίου Σίσογιε, αυτός ο αγγελικός άνθρωπος προσευχόταν, να τον αφήσουν ακόμα λίγο στη ζωή ένεκεν μετάνοιας και προετοιμασίας για την άλλη ζωή. Οι άγιοι, λοιπόν, δεν φοβόντουσαν τον θάνατο αλλά την κρίση του Θεού μετά τον θάνατο. Και αυτός είναι ο μόνος δικαιολογημένος φόβος του χριστιανού, ο οποίος πιστεύει σταθερά στην άλλη ζωή και στην κρίση του Θεού.

Ενώ χωρίς την πίστη στην άλλη, την ουράνια ζωή, ο φόβος είναι το σχοινί γύρω από τον λαιμό, με το οποίο ο θάνατος τραβά τους καταδικασμένους στα έγκατά του. Η ζωή για τον άπιστο δεν είναι τίποτα άλλο παρά ο άνεμος του θανάτου, ο άνεμος που σηκώνει και ρίχνει τη νεκρή στάχτη του ανακατεύει αυτή τη στάχτη και την ηρεμεί. Εάν ο άπιστος έως το τέλος σκεφτόταν λογικά, θα έπρεπε να πει ότι η ζωή στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γι’ αυτόν η μόνη του πίστη είναι ο θάνατος, μόνη αιώνια δύναμη ο θάνατος, μοναδικός Θεός, ο θάνατος. Για μας τους χριστιανούς, όμως, ο θάνατος είναι ολοκλήρωση ενός σχολείου, το σήμα για το τέλος της υπηρεσίας στον στρατό, και γέφυρα για την επιστροφή στην πατρίδα. Στην πραγματικότητα ο θάνατος δεν υπάρχει καθαυτός για εκείνους οι οποίοι πιστεύουν στον Χριστό. Αυτός είπε στη Μάρθα -και τούτο το λέει και σε μας σήμερα- «εγώ είμι η ανάστασις και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη, ζήσεται- και πας ο ζων και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνη εις τον αιώνα» (Ιωάν. 11,25-26), Σε ποιον θα πιστεύουμε, εάν όχι στον Χριστό, αδελφέ Σταύρο; Στους ανθρώπους δεν μπορείς να πιστεύεις ούτε όταν λένε το όνομά τους, ακόμα λιγότερο όταν λένε: «Θα σε πληρώσω αύριο», και ελάχιστα όταν μιλούν για βαθιά και υψηλά πράγματα. Εκτός του Υιού του Θεού κανείς δεν ξέρει τίποτα ούτε περί του θανάτου ούτε περί εκείνου που μας περιμένει μετά τον θάνατο. Αλλά Αυτός ήξερε και φανερώθηκε και έδειξε. «Κατεπόθη ο θάνατος εις νίκος» (Α΄Κορ. 15,54), κατά τα λόγια του αποστόλου. Τότε τι έχουμε να φοβόμαστε απ΄ εκείνο που κατεπόθη με την ανάσταση του Χριστού; Δεν συμβαδίζει ο φόβος του θανάτου για τους προσκολλημένους στον Χριστό, τον νικητή του θανάτου και Ζωοδόχο.

Όμως, ένας φόβος παραμένει, εντελώς αμετακίνητος και δικαιολογημένος. Είναι εκείνος ο φόβος, που τον αισθάνονταν και οι άγιες ψυχές στην όψη του θανάτου. Τούτος είναι φόβος όχι από τον θάνατο αλλά από την ανετοιμότητα για εκείνη την αθάνατη ζωή. Ο φόβος από την ακαθαρσία της ψυχής μας. Αφού οι ακάθαρτοι δεν θα δουν τον Θεό, ούτε την πραγματική ζωή στους άγιους ουρανούς.
Ο Κύριος να είναι το θάρρος και η παρηγοριά σου.

[bluerose]

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτσ – επιστολή σ’ έναν από τη Μάτσβα που ρωτά κάτι που δεν επιδέχεται ερωτήσεις (η σωστική παρέμβαση της Θεοτόκου

Spoiler

Ρωτάς για ποιό λόγο ολόκληρη η ορθόδοξη και η καθολική Εκκλησία αποκαλούν τη Θεοτόκο «σωτήρα» λέγοντας Υπεραγία Θεοτόκε σώσον ημάς, ενώ είναι ο Σωτήρας, ο Ιησούς Χριστός, ο Βασιλεύς και Κύριος. Τέτοιου είδους ερώτημα θέτεις και περιμένεις απάντηση. Είναι εύκολο να θέτεις αδιανόητα ερωτήματα και να περιμένεις αναπαυτικά να σου απαντήσουν, έτσι δεν είναι; Αυτό το πονηρό ερώτημα δεν είναι δικό σου ούτε προέρχεται από εσένα αλλά από εκείνους που αμέσως μετά τον πόλεμο γύριζαν στη Μάτσβα και πωλούσαν αμερικανική εξυπνάδα στους Ματσβάνους.

Αληθεύει ότι ένας είναι ο Σωτήρας του κόσμου και Μεσσίας, που για μας υπέφερε το πάθος της σταύρωσης και τον θάνατο. Δεν υπάρχουν δύο σωτήρες αλλά ένας. Όμως αληθεύει πως και η Θεοτόκος μπορεί να σώσει τους ανθρώπους από την εξαθλίωση και την αδυναμία, όπως μας μαρτυρεί η εμπειρία. Μπορεί να μας δωρίσει τη σωτηρία παρακαλώντας τον Υιό της και Σωτήρα του κόσμου.

Εμείς παρακαλούμε και τους Αγίους Αποστόλους: «Άγιοι Απόστολοι σώστε μας»! αυτό δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε πολλούς σωτήρες αλλά έναν και μοναδικό. Όμως παρακαλούμε τους Αποστόλους ως πνευματικά φωτισμένους και ηθικά άξιους, οι οποίοι είναι κοντά στον Θεό, να παρακαλέσουν τον Σωτήρα του κόσμου για την σωτηρία μας.

Και στον Άγιο Νικόλαο κατά την προσευχή μπορούμε να πούμε: «Άγιε Νικόλαε σώσε μας!». Αυτό δεν σημαίνει ότι αναγνωρίζουμε τον Άγιο Νικόλαο ως Σωτήρα του κόσμου, ίσον προς τον Ιησού Χριστό, ούτε ότι απομακρυνόμαστε από αυτή την αλήθεια, ότι πάντοτε και πάντα ένας και μοναδικός είναι ο Σωτήρας του κόσμου. Αλλά προσευχόμαστε στον Άγιο Νικόλαο ή σε όποιον άλλον άγιο να μας σώσει, παρακαλώντας τον Σωτήρα και Ελεήμονα Κύριο.

Η περίπτωση είναι παρόμοια με το να παρακαλούμε τους πρίγκιπες να παρακαλέσουν με τη σειρά τους τον βασιλιά για κάτι που θέλουμε ή με το να παρακαλούμε κάποιους από τους συγγενείς μας να πάρουν το μέρος μας στο δικαστήριο.

Εμείς, πιστεύουμε στη συγγένεια με τον Θεό, στην οικογένεια του Χριστού την πνευματική, την ένδοξη και αθάνατη. Κάθε σωματική συγγένεια στη γη είναι μόνο εικόνα ή σύμβολο της ουράνιας θεϊκής συγγένειας.

Ειρήνη και χαρά από τον Κύριο.

[bluerose]

Στον εργάτη που ρωτά τί είναι αυτό που αποκαλούμε πνευματική ζωή

Spoiler

Μα η πνευματική ζωή είναι η πραγματική ζωή. Όλα τ’ άλλα είναι πράγματα.

Πράγμα είναι το σώμα μας, χώμα δανεισμένο από την γη. Χώμα, νερό, φωτιά, αέρας – απ’ αυτά τα τέσσερα στοιχεία είναι κτισμένο το ανθρώπινο σώμα.

Κτισμένο τόσο επιδέξια και θαυμαστά που δεν γίνεται να εκφρασθεί και να περιγραφεί. Μα όμως το σώμα είναι μόνο ένα πράγμα, δεν είναι η ζωή∙ είναι η άμαξα, δεν είναι ο ταξιδιώτης∙ είναι το κλουβί, δεν είναι το πτηνό.

Τι είναι τότε η ζωή; Η Αγία Γραφή του Θεού ξεκάθαρα εξηγεί στην πρώτη κιόλας σελίδα της: «καὶ ἔπλασεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, χοῦν ἀπὸ τῆς γῆς, καὶ ἐνεφύσησεν εἰς τὸ πρόσωπον αὐτοῦ πνοὴν ζωῆς, καὶ ἐγένετο ὁ ἄνθρωπος εἰς ψυχὴν ζῶσαν» ( Γεν. 2, 7 ) .

Μήπως γνωρίζεις τι σημαίνουν άμεσα και έμμεσα αυτές οι λέξεις; Έμμεσα λοιπόν από την γη έφτιαξε ο Θεός το σώμα και άμεσα εκ του Εαυτού Του, ενεφύσησεν σ’ αυτόν πνοή ζωής. Έτσι ο άνθρωπος έγινε ζωντανή ψυχή. Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι φαινομενικά πράγμα, αλλά πράγμα με ζωντανό πνεύμα μέσα της, το ποίο προέρχεται άμεσα από τον Δημιουργό.

Μέσα απ’ αυτή την πνοή ζωής ο άνθρωπος σχετίζεται με το Δημιουργό του και μ’ ολόκληρο τον πνευματικό κόσμο, που περιβάλλει τον Δημιουργό. Είναι μία σπίθα που μοιάζει με την αιώνια φλόγα του θεού. Αν και με το σώμα έρπουμε στην γη ανάμεσα στα έντομα, μ’ αυτήν την σπίθα είμαστε δεμένοι με τους υψηλότερους ουρανούς και την αιωνιότητα.

Η ζωή του ανθρώπου είναι ψυχή ζώσα στο σώμα, ασταμάτητα υποστηριζόμενη και αναζωογονούμενη με εκείνη την θεϊκή πνοή ζωής.

Πρακτικά μιλώντας η πνευματική ζωή είναι η αδιάκοπη προσπάθειά μας να αξιωθούμε εκείνης της θεϊκής πνοής μέσα μας. Γιατί όμως να προσπαθούμε να αξιωθούμε; Επειδή αυτό μας το δώρισε ο Δημιουργός από τον Εαυτό Του. Κανείς από μας δεν το αγόρασε, ούτε το πλήρωσε αλλά μας το δώρισε η αιώνια Αγάπη. Το δώρο δεν πληρώνεται με τίποτα. Γι’ αυτό και είναι δώρο.

Αλλά εκείνος που δέχεται το δώρο και μάλιστα ένα δώρο τόσο πολύτιμο όπως αυτό της ζωής, πρέπει τουλάχιστον να φανεί αντάξιος τέτοιου δώρου.

Πώς να απαντήσουμε στην αγάπη του Θεού με αγάπη, και πώς να αναδειχθούμε άξιοι αυτού του Θεϊκού δώρου; Γι’ αυτό υπάρχει μεγάλη επιστήμη, η οποία αποκαλείται πνευματική επιστήμη. Η επιστήμη αυτή είναι πάνω απ’ όλες τις επιστήμες, όπως είναι η Θεϊκή πνοή ζωής πάνω από όλα τα πράγματα. Η επιστήμη αυτή δεν κατάγεται από τον εν σώματι άνθρωπο αλλά από το ίδιο το Άγιο Πνεύμα του Θεού.

Ο Δωρητής του πιο πολύτιμου δώρου μόνος έμαθε τους ανθρώπους πώς να αξιωθούν αυτού του δώρου.

Εάν επιθυμείς να εισέλθεις σ’ αυτή τη φωτεινή και γλυκιά επιστήμη, ας είναι ευλογημένη η επιθυμία σου.

Ειρήνη και χαρά εν Κυρίω.

[bluerose]

Λέμε πολλὲς φορὲς ὅτι τὸ πῶς ἔγινε ὁ κόσμος εἶναι ὑπόθεσις τῆς ἐπιστήμης, ἐνῷ τὸ ποιὸς ἔφτιαξε τὸν κόσμον ὑπόθεσις τῆς θεολογίας.

Spoiler

Στὰ θεολογικὰ πράγματα συνήθως τὸ πῶς δὲν ἔχει θέση. Τοῦτο συμβαίνει, διότι ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἀντικείμενο γιὰ νὰ γνωρίζεται μὲ μεθόδους ἐπιστημονικές. Οἱ μεγάλοι Ἕλληνες Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας διέκριναν ἀναμέσον τοῦ τρόπου γνώσεως τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ τρόπου γνώσεως τῶν ἀντικειμένων. Ὁ Θεὸς δὲν εἶναι κάτι τὸ ἐπιστητόν. Ὅταν στὰ τοῦ Θεοῦ εἰσάγουμε τὰ τῆς ἐπιστήμης, τότε ἐπικρατεῖ σύγχυσις. Ἡ ἐπιστήμη καὶ ἡ φιλοσοφία εἶναι γιὰ τὰ κτιστὰ πράγματα. Γιὰ τὸν Θεὸ δὲν ὑπάρχουν ἐπιστημονικὲς ἀποδείξεις. «Ὁ μὲν οὖν Θεὸς ἀναπόδεικτος ὤν, οὐκ ἔστιν ἐπιστημονικός»[1]. Γι’ αὐτὸ καὶ στὴν ὀρθόδοξη παράδοση δὲν παρατηρήθηκε ποτὲ ἡ διαβόητος «σύγχυσις ἐπιστήμης καὶ θρησκείας», φαινόμενο ποὺ ἔλαβε χώρα στὴν Δύση μὲ ἐπιπτώσεις ὀλέθριες μέχρι σήμερα.

Στὰ χρόνια τοῦ σχολαστικισμοῦ (12ος - 14ος αἰ. περ.), τότε ποὺ στὴν Δύση κυριαρχοῦσε ἡ ἀριστοτελικὴ σκέψη καὶ εἶχε ἀπολυτοποιηθεῖ τὸ «τάδε ἔφη Ἀριστοτέλης», ἔγινε, σὺν τοῖς ἄλλοις, καὶ προσπάθεια νὰ ἐξηγηθεῖ μὲ φιλοσοφικοὺς ὅρους τὸ μυστήριον τῆς μεταβολῆς τοῦ ἄρτου καὶ τοῦ οἴνου εἰς σῶμα καὶ αἷμα Χριστοῦ κατὰ τὴν θεία λειτουργία. Οἱ σχολαστικοὶ (θεολογοῦντες φιλόσοφοι - φιλοσοφοῦντες θεολόγοι) τῆς Δύσεως εἰσάγοντας κατηγορίες τῆς ἀριστοτελικῆς φιλοσοφίας (οὐσία, εἶδος, συμβεβηκὸς καὶ ἄλλες παρεμφερεῖς) ἔπεσαν στὴν οἰκτρὰ ἕως καὶ τραγελαφικὴ γιὰ τὰ σημερινὰ ἐπιστημονικὰ δεδομένα πλάνη (γκάφα) τῆς λεγομένης μετουσιώσεως (transubstantiatio), ἐκφράσεως ποὺ δυστυχῶς μέχρι πρό τινος τοὐλάχιστον ἐχρησιμοποιεῖτο εὐρέως καὶ ἀπὸ ὀρθοδόξους πιστοὺς καὶ θεολόγους[2].

Ἂς θαυμάσουμε τὴν ἀπάντηση ποὺ δίνει ἐπὶ τοῦ θέματος ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, ἀπάντηση χαρακτηριστικὴ τῆς ἁπλότητος, ἂν μή τι ἄλλο, ποὺ διακρίνει τὴν σκέψη τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας — γνώρισμα ἀσφαλῶς τῆς ἀληθοῦς σοφίας.

«Αὐτὸς ὁ ἄρτος καὶ ὁ οἶνος», λέει ὁ ἱερὸς πατήρ, «μεταποιεῖται εἰς σῶμα καὶ αἷμα Θεοῦ. Εἰ δὲ τὸν τρόπον ἐπιζητεῖς, πῶς γίνεται, ἀρκεῖ σοι ἀκοῦσαι, ὅτι διὰ Πνεύματος ἁγίου, ὥσπερ καὶ ἐκ τῆς ἁγίας Θεοτόκου διὰ Πνεύματος ἁγίου ἑαυτῷ, καὶ ἐν ἐαυτῷ ὁ Κύριος σάρκα ὑπεστήσατο· καὶ πλέον οὐδὲν γινώσκομεν, ἀλλ’ ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀληθής ἐστι, καὶ ἐνεργής, καὶ παντοδύναμος, ὁ δὲ τρόπος ἀνεξερεύνητος»[3].

Μὴν ἐπιζητεῖς νὰ μάθεις τὸν τρόπο, λέει. Σοῦ ἀρκεῖ ὅτι γίνεται διὰ Πνεύματος ἁγίου. Ὁ τρόπος εἶναι ἀνεξερεύνητος. Ἂν δὲ καὶ ἐπιχειρήσεις, ἡ ἀνθρωπίνη συλλογιστικὴ θὰ σὲ ὁδηγήσει μαθηματικῶς στὴν πλάνη. Ὁ Θεὸς καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ δὲν ἐξηγοῦνται διὰ τῆς λογικῆς, προσεγγίζονται διὰ τῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης, τῆς προσωπικῆς σχέσεως καὶ τοῦ βιώματος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ. Ἡ λογικὴ ἔχει τὴν θέση της· πῶς ἄλλως; — ἀκόμη καὶ ἡ λατρεία ποὺ προσφέρουμε στὸν ἐν τριάδι Θεόν, λογικὴ καλεῖται λατρεία. Ἔχει θέση ἡ λογική, δὲν εἶναι ὅμως αὐτὴ ποὺ προηγεῖται.

[bluerose]

Στόν Π. Στόιμιρ σχετικά με τις Λιτανείες

Spoiler

Οι λιτανείες συνήθως γίνονται στην Εκκλησία. Με ρωτάς όμως τί νόημα έχει να γίνονται οι λιτανείες σε δημόσιους χώρους και σε αγρούς. Και βέβαια έχει νόημα να γίνονται οι λιτανείες όπως κι οι κοινές προσευχές σε δημόσιους και ανοιχτούς χώρους, κάτω από τον ήλιο και το στερέωμα. Εκεί είναι ό ναός του σύμπαντος, πού δημιουργήθηκε με τη δύναμη και τη σοφία του Δημιουργού. Οι Ισραηλίτες έκαμαν κι αυτοί λιτανείες με το δικό τους τρόπο, όπως για παράδειγμα όταν αιχμαλωτίστηκαν στην Ιεριχώ. Λιτανεία έκανε ό Ιησούς του Ναυή, με εντολή του Θεού. Οι άνθρωποι μετέφεραν την Κιβωτό της Διαθήκης, ενώ προηγούνταν οι ιερείς πού φύσαγαν τις σάλπιγγες. Ή πομπή κύκλωνε την Ιεριχώ για επτά μέρες με ιεροπρέπεια, σιγή και προσευχή. Την έβδομη μέρα έπεσαν τα τείχη της Ιεριχούς κι οι Ισραηλινοί κατέλαβαν την πόλη (βλ. Ιησούς του Ναυή, κεφ. στ'). Εμείς οι χριστιανοί αντί για την Κιβωτό της Διαθήκης κουβαλάμε το σταυρό, εικόνες και λάβαρα. Αντί να φυσάμε σάλπιγγες και κέρατα, χτυπάμε τις καμπάνες και ψάλλουμε ύμνους. Ό λαός μας κάνει παρακλήσεις και μαζί με τους ύμνους της Εκκλησίας ψάλλουν και δικούς τους, όπως:

Τον σταυρόν Σου φέροντες, εύχόμεθα εις τον Θεόν, Κύριε ελέησον! Κύριε ελέησον!

Ό σταυρός προηγείται απ' όλα τα σύμβολα πού μεταφέρουν στη λιτανεία. Κι αυτό γίνεται επειδή, από τότε πού ό Χριστός σταυρώθηκε στο Γολγοθά, στο σύμβολο αυτό δόθηκε μεγάλη δύναμη και ισχύς να διώχνει τις ακάθαρτες δυνάμεις, να θεραπεύει και να αγιάζει τούς ανθρώπους, τα ζωντανά τους, τα σπίτια, τα εργαστήρια και τούς αγρούς. Οι ευλαβείς χριστιανοί το γνωρίζουν αυτό και γι' αυτό κάνουν λιτανείες.

Γράφεις πώς «τα Ιερά αντικείμενα βεβηλώνονται και προσφέρονται για εμπαιγμό» όταν περιφέρονται στις λιτανείες. Μάλλον κάποιος κακός λογισμός σου το ψιθύρισε αυτό. Όχι μόνο δεν είναι σωστό αυτό, μα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Τα ιερά αντικείμενα αγιάζουν οτιδήποτε έχει βεβηλωθεί από τις αμαρτίες των ανθρώπων. Οι παρακλήσεις είναι πνευματική μάχη εναντίον του πονηρού, εναντίον των σατανικών δυνάμεων. Οι άνθρωποι πού συμμετέχουν στις λιτανείες είναι κατά κάποιο τρόπο ό στρατός του Θεού. Όταν εμπαίζει κανείς τις λιτανείες κάνει κάτι σπουδαίο; Εκείνος πού είναι στερημένος από το Πνεύμα του Θεού εμπαίζει την Εκκλησία και κάθε τί εκκλησιαστικό, εμπαίζει ακόμα την προσευχή και την πίστη.


Αυτό όμως δεν μπορεί να φοβίζει όσους φέρουν το σταυρό, γιατί εκείνοι μάχονται εναντίον των αοράτων δυνάμεων κι είναι πολύ πιο φοβεροί από τούς ασήμαντους υβριστές. Κι έπειτα όσοι κοροϊδεύουν τα ιερά αντικείμενα, τον εαυτό τους ζημιώνουν. Το επιβεβαιώνει αυτό ή εμπειρία.


Σ' ένα από τα χωριά μας γινόταν κάποτε λιτανεία στους καλλιεργημένους αγρούς. Ένας άνθρωπος πού είχε δουλέψει κάνα δύο χρόνια στην Αμερική, στεκόταν μπροστά στο σπίτι του και περιγελούσε την πομπή. Σύντομα στο χωριό έπιασε δυνατή βροχή. Κανένας άλλος δεν έπαθε ζημιά εκτός από εκείνον. Οι σπαρμένοι με σιτάρι αγροί του σκεπάστηκαν με τόσην άμμο πού έφερε ή βροχή, ώστε δεν μπορούσες να δεις όχι μόνο το σιτάρι, μα ούτε που ήταν ό αγρός του.
Οι κοινές προσευχές πού γίνονται στην εκκλησία δε μένουν ποτέ χωρίς ανταπόδοση, ιδιαίτερα όταν συνδυάζονται με μετάνοια και υποταγή στο θέλημα του Θεού. Οι άνθρωποι έχουν νιώσει την ωφέλεια και γι' αυτό αγαπούν τις λιτανείες και καταφεύγουν σ' αυτές. Αν οι λιτανείες δεν είχαν προκαλέσει βροχές ύστερα από παρατεταμένες ανομβρίες και δεν είχαν περιορίσει τούς θανάτους σε εποχές μαζικών καταστροφών ή δεν είχαν φέρει την ειρήνη σε περιόδους συγκρούσεων, θα περιέφεραν οι άνθρωποι το σταυρό με τόση ευλάβεια ανάμεσα από χωριά και αγρούς;

Οι Τούρκοι δεν έχουν λιτανείες. Την εποχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας όμως κάτι έγινε σε μια πόλη της Μακεδονίας, κάτι πού το θυμούνται πολύ καλά μάρτυρες πού ζουν ακόμα. Αυτό έγινε μια εποχή καταστροφικής ανομβρίας. Οι Τούρκοι ζήτησαν από τούς χριστιανούς να κάνουν λιτανεία. Ό επίσκοπος τότε μαζί με το λαό έκαναν λιτανεία με σταυρούς και βάδιζαν με κατεύθυνση μια γειτονική πηγή. Σε μια από τις λιτανείες υπήρχαν και Τούρκοι πού συμπορεύονταν με τούς χριστιανούς. Δεν είχαν τελειώσει καλά καλά οι δεήσεις κι ό ουρανός ξαφνικά σκοτείνιασε. Μετά άρχισε να πέφτει τόσο δυνατή βροχή ώστε όσοι συμμετείχαν στη λιτανεία έτρεξαν στα σπίτια τους για να μη βραχούν.
Είθε ο Θεός να σου στείλει την ειρήνη και την ευλογιά Του.

[bluerose]

Γιατί ο Υιός του Θεού ήλθε στη γη ως άνθρωπος;

Spoiler

Στην ερώτηση «Γιατί ο Υιός του Θεού να εμφανιστεί στη γη με ανθρώπινο σώμα και όχι με άλλη μορφή;» ο σοφός Άγιος Αθανάσιος έδωσε την ακόλουθη απάντηση:

«Αν ρωτούν γιατί δεν εμφανίστηκε με κάποια άλλη, καλύτερη, μορφή δημιουργίας, λ.χ. ως ήλιος ή φεγγάρι ή άστρο ή φωτιά ή άνεμος αλλά απλώς ως άνθρωπος, ας μάθουν ότι ο Κύριος δεν ήλθε για να προβάλει τον εαυτό Του, αλλά για να θεραπεύσει και να διδάξει τους πάσχοντες.

Αν ερχόταν στον κόσμο αποκαλύπτοντας τον εαυτό Του για να καταπλήξει όσους τον έβλεπαν, τούτο θα σήμαινε ότι ήρθε στον κόσμο για να προβληθεί.



Ήταν όμως απαραίτητο για τον Θεραπευτή και Διδάσκαλο όχι μόνον να έλθει στον κόσμο, αλλά και να τον υπηρετήσει προς όφελος όλων των πασχόντων και ν’ αποκαλύψει τον εαυτό Του κατά τρόπο, που η αποκάλυψη αυτή να ήταν υποφερτή από τους πάσχοντες. Ούτε ένα πλάσμα της κτιστής δημιουργίας δεν εξέπεσε στα μάτια του Θεού, εκτός από τον άνθρωπο. Ούτε ο ήλιος, ούτε το φεγγάρι, ούτε τα άστρα, ούτε το νερό, ούτε ο άνεμος πρόδωσαν το Δημιουργό τους. Απεναντίας όλα τα πλάσματά Του, γνωρίζοντας το Δημιουργό και Βασιλέα τους, το Θεό Λόγο, παρέμειναν όπως Εκείνος τα είχε δημιουργήσει.

Μόνον τα ανθρώπινα πλάσματα ξεχώρισαν εαυτούς από το καλό και αντικατέστησαν την αλήθεια με το ψεύδος και την τιμή και δόξα που ανήκουν στο Θεό, καθώς και τη γνώση περί Αυτού, τη μετέθεσαν σε δαίμονες και σε ομοιώματα ανθρώπων καμωμένα από πέτρα, δηλαδή σε είδωλα. Συνεπώς, τί το απίστευτο υπάρχει στο γεγονός ότι ο Θεός Λόγος εμφανίστηκε ως άνθρωπος στον κόσμο, για να σώσει το γένος των ανθρώπων;». Πράγματι και εμείς τώρα ρωτάμε τους απίστους του καιρού μας: «Με ποιά μορφή θα θέλατε να εμφανιστεί ο Θεός, αν όχι ως άνθρωπος;».

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

[bluerose]

[bluerose]

Στον αρχάριο της πίστης: Για την επιστροφή στην πίστη

Spoiler

Όπως κάποιος που επιστρέφει σπίτι του από πολύ μακριά , έτσι αισθάνεστε εσείς τώρα επιστρέφοντας από τους παγωμένους τόπους της απιστίας στη ζεστή εστία της πίστης των πατέρων σας. Οι δυσκολίες που έχετε , δεν είναι άγνωστες στην Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία έχει γενικά εμπειρία όσων συμβαίνουν στους ανθρώπους όταν απομακρύνονται από την πίστη, και όταν επιστρέφουν σ’ αυτή.

Στην πρώτη περίπτωση τα δαιμόνια τους σπρώχνουν μπροστά , ενώ στη δεύτερη τους γυρίζουν πίσω, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλους τους δυνατούς πειθαναγκασμούς. Έτσι συμβαίνει και με σας. Τη μια στιγμή πετούν πάνω σας την απελπισία, την άλλη σας γλυκαίνουν τον δρόμο προς τα κάτω, τον δρόμο της κατάρρευσης που μέχρι τώρα τρέχατε∙ άλλοτε πείθουν τους πρώην ταξιδιώτες σας να σας χλευάσουν , άλλοτε πάλι σας θυμίζουν τους γνωστούς άθεους , που είναι δοξασμένοι μεταξύ των ανθρώπων. Πρέπει να παλεύετε με τους αόρατους εχθρούς. Κι εσείς θα τους νικήσετε σίγουρα, εάν δεν χάνετε από την οπτική σας τη μορφή του Ιησού Χριστού, του μέγιστου ευεργέτη σας. Διότι Αυτός είναι ο μόνος τέλειος φυσικός άνθρωπος, που εμφανίστηκε στη γη, από τότε που υπάρχουν άνθρωποι στη γη.

Να τείνετε προς Αυτόν, να προσεύχεστε, να κοιτάτε σ’ Αυτόν. Κοιτάτε Τον, πώς γεννάται στο σπήλαιο για σας. Κοιτάτε Τον, πώς μοχθεί και ταπεινώνεται για σας. Κοιτάτε Τον, πώς γιατρεύει τις σωματικές αρρώστιες , τα σύμβολα των πνευματικών ασθενειών σας. Κοιτάτε Τον, επάνω στον σταυρό για σας. Κοιτάτε Τον, πώς τώρα από την ουράνια δόξα σας κοιτά. Αυτός, που αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Συναντήστε παντού το βλέμμα Του, και η καθαρτική ντροπή θα περιλάβει την ψυχή σας∙ ντροπή , επειδή ήσασταν έως τώρα μακριά απ’ Αυτόν και εναντίον Του. Και φωνάξτε στο δαίμονα , που σας λέει ψέματα και σας παρεμποδίζει: «Εσύ τί έκανες για μένα;».

Λέτε, πως με γλύκα διαβάζετε την Αγία Γραφή και πώς άλλα βιβλία σας έγιναν απεχθή και δεν μπορείτε να τα πάρετε στα χέρια σας. Έτσι συμβαίνει συνήθως στους πνευματικά πεινασμένους. Δεν μπορούν εύκολα να χορτάσουν τον λόγο του Θεού ύστερα από την άρρωστη διείσδυση μέσα τους των ανθρώπινων λόγων. Μόνο, λέτε, ακόμα δεν σας δίδεται η προσευχή. Θα έρθει και αυτό μην αμφιβάλετε . Όταν θα αναφλέγεται στην καρδιά η αγάπη προς τον Αγαπητό σας, θα ψάχνετε διψασμένα όλους τους τρόπους επικοινωνίας μαζί Του. Και θα πιαστείτε και από την προσευχή. Προς το παρόν προσπαθήστε με μία σύντομη προσευχή, για παράδειγμα: «Άγιος ο Θεός», «Παναγία Τριάς», «Πάτερ ημών», ή «Θεοτόκε Παρθένε». Επαναλάβετε αυτή την προσευχή πέντε φορές την ημέρα , τοποθετήστε το σαν κανόνα και μη απομακρύνεστε απ’ αυτόν. Διότι η ανάγνωση της Αγίας Γραφής δίνει το φως, αλλά η προσευχή προσαυξάνει τη θερμότητα.

Σ’ αυτό, προσθέστε και την ελεημοσύνη , όση κι αν είναι και προς όποιον και να είναι. Η ελεημοσύνη ενεργεί σαν κάποια πνευματική υγρασία, που με το φως της Γραφής και τη ζέστη της προσευχής, επιδρά στην ψυχή, ώστε η ψυχή να αυξάνεται , να επεκτείνεται, να βαθαίνει, να υψώνεται, και να δίνει καλό καρπό. Έτσι η ψυχή σας θα επιστρέψει στην υγιή, φυσική κατάσταση, και θα είναι σαν καλό δέντρο. Και «πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ» ( Ματθ.7.17 ) , κατά τον λόγο του Αλάνθαστου.
Ειρήνη σε σας και χαρά από τον Χριστό

[bluerose]

Μην κάνεις ό,τι δεν θες να σου κάνουν!
Σ’ έναν μπακάλη για το σωστό ζύγισμα

Spoiler

Σ’ έκλεψαν οι νεαροί υπάλληλοι σου, ο ένας μετά τον άλλον, και όλοι με τη σειρά. Και απέλυες τον έναν μετά τον άλλον, με τη σειρά, και τους άλλαζες με άλλους και αυτούς με επόμενους.

Προσελάμβανες τους νέους με τις καλύτερες συστάσεις ως έντιμους και σωστούς, και όλοι απεδείχθησαν κλέφτες. Αυτό μερικές φορές σε εξόργιζε και άλλες σε έθλιβε. Ασταμάτητα παραπονιόσουν στους φίλους σου στην αγορά και κανείς δεν μπορούσε να σε συμβουλεύσει κάτι.

Συνήθως σου απαντούσαν: «Τι τα θες, έτσι είναι ο κόσμος σήμερα!». Ώσπου ο Θεός σου έστειλε τον σωστό σύμβουλο. Έφθασαν στην πόλη σας κάποιοι Ρώσοι καλόγεροι ζητώντας ελεημοσύνη για το μοναστήρι τους.

Ένα πρωί μπήκαν στο κατάστημα σου. Συζήτησες αρκετά μαζί τους. Τελικά παραπονέθηκες για τους νεαρούς βοηθούς σου και ο γέροντας καλόγερος διαρκώς κοιτούσε το πρόσωπο σου και σιωπούσε. Όταν ολοκλήρωσες τον παραπονετικό λόγο σου, είπε ο γέρων: «Υπάρχει φάρμακο γι’ αυτό!».

«Πώς; Πού;»

«Το φάρμακο βρίσκεται μέσα σου», απάντησε ο γέροντας. «Πρόσεχε από εδώ και μπρος, πως ζυγίζεις εσύ ο ίδιος τα προϊόντα. Βάζε περισσότερο στο ζύγισμα, πάντα γέμιζε το! Και οι κλέφτες θα πάψουν να σε κλέβουν».

Κεραυνοβολημένος σάστισες! Αυτό ούτε καν το υπαινίχθηκε ποτέ κανείς, δηλαδή ότι σε κλέβουν επειδή εσύ κλέβεις τους άλλους. Έκλεβες τους πελάτες σου στο ζύγισμα, γι’ αυτό οι νεαροί έκλεβαν εσένα. Αμέσως ξεκίνησες διαφορετικά. Έβαζες περισσότερο στο ζύγισμα. Λίγη ζάχαρη παραπάνω, λίγους κόκκους καφέ περισσότερους, ή ρύζι ή όποιο άλλο προϊόν.

Έτσι ακριβώς όπως έκαναν οι παλιοί έμποροι. Και από τότε ποτέ πια δεν αντελήφθης ότι κάποιος σε έκλεψε. Οι ίδιοι εκείνοι νεαροί βοηθοί σου, που κάποτε σε έκλεβαν, εδώ και πολλά χρόνια είναι μαζί σου.

Όλοι εργάζονται έντιμα, και κανείς δεν κλέβει. Και το κατάστημα σου πηγαίνει καλύτερα. Απλά από εκείνη τη μέρα αισθάνεσαι την ευλογία του Θεού, όταν ο πνευματικός γέροντας σου άνοιξε τα μάτια και είδες την αλήθεια.

Έτσι και εσύ τώρα ως κάποιος κήρυκας του Ευαγγελίου, δίνεις μάθημα σε όλη την αγορά και αντί να παίρνεις συμβουλές, δίνεις εσύ. Ακόμα τοποθέτησες πινακίδα στον τοίχο του μαγαζιού σου με φαρδιά γράμματα: «Εν ω μέτρω μετρείτε μετρηθήσεται υμίν». Ο Θεός να σου χαρίζει ζωή και να σε ευλογεί.