Feindflug έγραψε: 27 Ιαν 2020, 17:13
ΓΑΛΗ έγραψε: 27 Ιαν 2020, 15:40
Feindflug έγραψε: 27 Ιαν 2020, 15:34
Για την προσωπική της αξιοπρέπεια αναφερόμουν, τύπισσα.
Και ποιο είναι το σημείο που ξεχωρίζεις την αξιοπρέπεια από την ανοχή για το χ ή ψ αμιγώς προσωπικό και όχι κοινωνικό συμφέρον;
Επ' ευκαιρία, μπορείς να αναφέρεις και το σημείο διαχωρισμού της ευαισθητοποιημένης ανοχής προς τον χ από την πλήρη αδιαφορία για τον χ.
Όταν δηλαδή τον αντιμετωπίζεις όπως μια ενοχλητική μύγα ή σφήκα που απλώς θέλεις να φύγει από το δωμάτιο.
Πολλές φορές ταυτίζονται αυτά τα δύο σημεία, τύπισσα. Το τελικό αποτέλεσμα βγαίνει μέσα από έναν προσωπικό για τον καθένα αλγόριθμο με πολλές παραμέτρους όπως ποιος, πού, πότε, γιατί και άλλες πολλές. Ακόμα και μια μικρή λεπτομέρεια να αλλάξει, π.χ. σε ποια ακριβή ώρα μέσα στην μέρα γίνεται το περιστατικό, το αποτέλεσμα μπορεί να αλλάξει. Άλλες φορές πάλι, δεν αλλάζει που να εμπλέκεται και ο ίδιος ο Θεός που λένε.
Το να αναλύσω τον αξιακό μου κώδικα εδώ μέσα, δεν είναι πολύ εύκολο και όλο θα υπάρχουν κενά και λεπτομέρειες στις οποίες ενώ φαίνεται να επικρατεί π.χ. η
ανοχή, το αποτέλεσμα να δείξει νικητή την
αξιοπρέπεια.
Πολύ γενικά μπορώ να πω, ότι προσπαθώ να μην πολυταυτίζομαι πλέον με τα όσα "εγώ" μού έχουνε μείνει κι ας τα θρέφω ώρες ώρες, αλλά να είμαι πιο αυστηρός με την αξιοπρέπεια του Εαυτού μου.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ζήτησα ανάλυση του προσωπικού αξιακού σου κώδικα με επιθετική διάθεση και βρίσκω μάλλον αστείο να παίζω την υπεράνω αξιολογήτρια ηθικής. Ήταν γενικό το ερώτημα.
Αναφορικά με τα πολλά "εγώ" και τις διαφορετικές διαθέσεις τους, λόγω εναλλαγής των παραμέτρων που αναφέρεις, έχεις δίκιο. Αλλά κάπου έχω την εντύπωση -ή τη βεβαιότητα αν θέλεις- ότι επειδή είναι χαώδες το πλαίσιο που θα προκύψει αν συνυπολογισθούν όλοι οι παράγοντες για κάθε έναν από τους συμμετέχοντες σε ένα μικρό ή μεγάλο δράμα όπως αυτό του βίντεο, υπάρχει μηδενική πιθανότητα κατάληξης σε κάποιο "δίκαιο" συμπέρασμα, γιατί πάντα θα προκύπτει κάτι που θα δικαιολογεί την βίαιη ή αδιάφορη συμπεριφορά των μαθητών ή καθηγητών. Και όλων των αντίπαλων ομάδων στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο, με τις αντίστοιχες ταυτίσεις που προκαλούν στους θεατές των δρώμενων.
Κι επειδή οι δικαιολογίες για το οτιδήποτε είναι ένας άτυπος τρόπος αποκατάστασης της αξιοπρέπειας τόσο των μεν όσο και των δε αλλά συνήθως είναι απολύτως γραμμικές (δικαιολογώντας τους μεν, ρίχνουμε την ευθύνη στους δε), πάλι καταλήγουμε στο μηδέν.
Το γαρ πολύ της κατανόησης οδηγεί σε μηδενιστικές προσεγγίσεις και αντί να ενώνει αποξενώνει τους ανθρώπους. Είναι σχεδόν αστείο, έτσι δεν είναι;
