blackpaint έγραψε: 08 Ιουν 2018, 23:05
paul25 έγραψε: 08 Ιουν 2018, 22:01
Πάνας έγραψε: 08 Ιουν 2018, 21:26
Αφού στο κόλπο είναι όλοι... σε απασχολούν για να σε αποπροσανατολίζουν. Επίσης ο Ερντογάν τώρα τελευταία εφαρμόζει σαν κουστουμάκι σε Ράφτη...
Βασικά δεν φταίνε και τόσο οι πολιτικοί, θεωρώ ότι αυτοί εκμεταλλεύονται την αυξανόμενη δυναμική της τάσης του απλού κόσμου να πολιτικοποιείται σε τέτοια θέματα μόνο. Σκέψου ότι το gay pride πριν 13 χρόνια είχε 500 άτομα συμμετέχοντες και έχει φτάσει τους 60000 πια. Δηλαδή, κέρδιζε κάθε φορά 4700 άτομα το χρόνο. Εντάξει, αυτό δε περνάει απαρατήρητο από τους πολιτικούς. Ο κόσμος πιο πολύ αναλώνεται πολιτικά πλέον σε αυτά, έξω στον πραγματικό κόσμο κανείς δε μιλά για πολιτική όπως παλιά, κανείς δεν έχει μια θεωρία για την εργασία και την οικονομία, τίποτα πια! Μπορεί να μην συμφωνούσα με τις τότε θεωρίες των αριστερών, αλλά αν ήμασταν πριν 40 χρόνια στην Ελλάδα το θέμα της ομοφυλοφιλίας θα το εξηγούσαν μέσω μιας κοινωνικοοικονομικής θεωρίας οι αριστεροί στρούκτουρες, αυτό έχει μια αξία ότι κρατά τη προσοχή του κόσμου επικεντρωμένη στα κοινωνικό-οικονομικά θέματα ως σύνολο (και ας μην συμφωνούμε με τις ερμηνείες τους) και τους έβαζε να ψάχνουν να βρουν ομαδική λύση κάνοντας τους να νοιώθουν μέλη μιας ευρύτερης κοινωνικής ομάδας, τώρα η προσοχή μας στρέφεται μόνο σε θέματα του ατόμου και δεν υπάρχει καμιά συστημική θεωρία που να ενώνει όλες τις συνιστώσες της κοινωνίας, έτσι όμως δεν πάμε πουθενά ως σύνολο, ενώ υπονομεύεται κι όλας αυτή η συνείδηση και θέματα όπως η ανεργία κλπ μόνο ως σύνολο επιλύονται.
Δεν ειναι μονο αυτο, ειναι μια νοοτροπια στη νεα κυριως γεννια, που συνοψιζεται στο οτι, αφου οι προηγουμενοι τα ισοπεδωσαν ολα και τωρα δεν υπαρχουν και πολλες προοπτικες για επαγγελματικη αποκατασταση και χωρος για ονειρα, ας μας αφησουν τουλαχιστον να ζησουμε οπως θελουμε. Διαφωνω στο οτι δεν υπαρχει μια θεωρια που να ενωνει αυτους τους αγωνες, υπαρχει η θεωρια της διαθεματικοτητας (intersectionality). Μιλώντας λοιπόν για διαθεματικότητες στον αντισεξιστικο/φεμινιστικο/ΛΟΑΤΚΙ κινημα, εννοειται πως η οπτικη τους περνάει μέσα από τον φακό πολλαπλών στοιχείων: φυλή, σεξουαλικότητα, αναπηρία, τάξη κ.ο.κ. Οι διαθεματικότητες αυτές περιλαμβάνουν το σύνολο των συστημικών καταπιέσεων και διακρίσεων οι οποιες εξετάζονται στα σημεία που τέμνονται άμεσα.
Το ενδιαφέρον είναι πως η τοποθετηση σου χρησιμοποιει τα ίδια εργαλεία και βασίζεται στα ίδια δίπολα που είναι βασικά συστατικά του εθνικισμού και της εξουσίας. Ενώ ομως η εξουσία ενίοτε αναγκάζεται και αναθεωρεί τέτοιες απόψεις κάνοντας βήματα υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για σκοπούς αυτοσυντήρησης, η (παραδοσιακή) αριστερά παραμένει κολλημένη σε αυτές τις απόψεις, συνεχίζοντας να χρησιμοποιεί τα εργαλεία του συντηρητισμού. Στα ίδια εργαλεία παραμένει κολλημένος και ο εθνικισμός, αρνούμενος κάθε αναθεώρηση, αλλά αυτο δεν ειναι εκπληξη, για τον εθνικισμό αυτό αποτελεί μέσο επιβίωσής του, ελλειψει γενικοτερου πολιτικου λογου. Αντίθετα, για την αριστερά, αυτό αποτελεί αυτο-υπονόμευση. Γιατί αποτυγχάνει να αναγνωρίσει πως δομές εξουσίας επιβάλλουν μεν την τάξη και το έθνος, επιβάλλουν όμως και την πατριαρχία και πως τα συστήματα εξουσίας τέμνονται, όπως και οι καταπιέσεις μας, οι οποίες δεν θα έπρεπε να ιεραρχουνται. Η ιεράρχηση είναι μέσο επιβολής και καταπίεσης όχι μόνο σε ταξικό πλαίσιο, αλλά και όταν αφορά τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας. Η εξουσία δεν είναι αφηρημένη, άμορφη, ή ασαφής. Είναι συγκεκριμένη και μας αφορά συγκεκριμένα. Όχι μόνο ως ταξικά υποκείμενα, αλλά και ως έμφυλα υποκείμενα και με κάθε άλλη καταπιεσμένη ταυτότητα (αναπηρία, μεταναστευση, σεξουαλικότητα, ηλικία, καθεστώς υγείας κλπ). Η μη αναγνώριση αυτής της πραγματικότητας δεν αποτελεί μόνο αποτυχία της αριστεράς, αλλά άσκηση της δικής της πατριαρχιας σε πολλαπλά επίπεδα: θεωρητικά, πρακτικά, διανοητικά, συναισθηματικά, σωματικά, καταπνίγοντας τις φωνές των μειονοτικων και καθιστώντας τους αόρατους και αφωνους.
Η ταπεινή μου άποψη είναι όταν γίνεται μία αναφορά σε ζητήματα που δεν είναι τόσο γνωστά, θα ήταν καλύτερα να γινόταν μία εισαγωγή αυτών σε άλλες ενότητες, όπως στη
Φιλοσοφία πολιτικής για παράδειγμα.
Αλλά ας συνεχίσω γράφοντας κάποια πράγματα για αυτή τη θεωρία και στη συνέχεια κάποιους προβληματισμούς μου.
Κατ’ αρχήν, ο όρος
διαθεματικότητα είναι μια ελληνική απόδοση του αγγλικού όρου
intersectionality. Πρώτη που αναφέρθηκε σε αυτό τον όρο είναι η αφροαμερικανή ακαδημαϊκός Kimberlé W. Crenshaw, η οποία προσπάθησε να εμβαθύνει σε μορφές καταπίεσης που διασταυρώνονται και αλληλοκαλύπτονται με γνώμονα τη φυλή, το φύλο και τη τάξη. Εδώ πάντως πρέπει να σημειωθεί ότι οι πρώτες που προσπάθησαν να προσεγγίσουν τη διαθεματικότητα, δεν ήταν ακαδημαϊκοί ερευνητές, αλλά σοσιαλιστικές-φεμινιστικές ομάδες, κυρίως απαρτιζόμενες από αφροαμερικανές ακτιβίστριες, στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ιστορικά, θεωρείται καταλυτική η συμβολή και η ανάλυση που πραγματοποίησε προς αυτή τη κατεύθυνση μια φεμινιστική ομάδα αφροαμερικανίδων λεσβιών, η Combahee River Collective.
Μετά τη Kimberlé W. Crenshaw, άρχισαν να εμπλουτίζεται η συγκεκριμένη θεωρία και να λαμβάνονται υπόψη και άλλες κατηγορίες. Όπως μπορεί να παρατηρήσει κάποιος είναι ότι αυτή η προσέγγιση επιχείρησε να αναπτύξει ένα ερμηνευτικό εργαλείο το οποίο σχετίζεται με την αμερικανική κοινωνία. Στην Ευρώπη τη δεκαετία του ’70 και ’80 αναπτύχθηκαν άλλες προσεγγίσεις, οι οποίες όμως δε μπορεί να θεωρηθούν άτοπες, και στις οποίες μπορεί κάποιος να δει ακόμα διαφορετικές προσεγγίσεις σε αυτό που ορίζεται πλέον ως διαθεματικότητα. Όπως επίσης δε μπορούν να θεωρηθούν άτοπες οι διάφορες κριτικές προσεγγίσεις, ευρωπαϊκής, αλλά και αμερικανικής ριζοσπαστικής προέλευσης, ως προς την εξέλιξη αυτής της θεωρίας στην αμερικανική ακαδημαϊκή κοινότητα και την ευρεία χρήση της, με τη μορφή που έχει πάρει πλέον η έννοια αυτή, από πολιτικές ομάδες και οργανώσεις στις ΗΠΑ.
Υπάρχουν στιγμές που προβληματίζομαι με το πως επιχειρείται η αυτούσια ενσωμάτωση τέτοιων θεωριών, με τις όποιες θετικές ή/και αρνητικές πτυχές που μπορεί να διακρίνει κάποιος, στην ελληνική πραγματικότητα. Για παράδειγμα, το πως μέσα από δυαδικού [
binary] (pun intended
) τύπου λογικές άσπρου-μαύρου και υπεραπλουστεύσεις να φθάνει στο σημείο να βλέπει τον οποιοδήποτε ασκεί κριτική ή εκφράζει τους προβληματισμούς του για τη διαθεματικότητα ως φορείς της όποιας μαύρης αντίδρασης. Ακόμα και στις περιπτώσεις που εκφράζεται ο προβληματισμός για τη πιθανότητα εργαλειακής χρήσης αυτής με σκοπό την ενίσχυση ενός γενικότερου αφηγήματος που αναπαράγει τελικά τη διαιώνιση του υπάρχοντος συστήματος, με ένα δήθεν πιο ανθρώπινο πρόσωπο. Δηλαδή, το πως πρέπει να προσεγγίζεται τελικά ένας έλληνας άστεγος; Ως ένας λευκος cis ετεροφυλόφιλος άνδρας που, ακόμα και αν δε το αντιλαμβάνεται, απολαμβάνει το λευκό προνόμιό του; Και φυσικά θα μπορούσε να υπάρξουν ανάλογες απορίες και εκτός Ελλάδας, σε ολόκληρη τη Βαλκανική χερσόνησο.
Από την άλλη, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, δεν παρατήρησα μια ευρεία και μαζική αντίδραση εκ μέρους καθιερωμένων αμερικανών ακαδημαϊκών και, ακόμα περισσότερο, να τηρείται μια ξεκάθαρα αρνητική στάση στο τρόπο χρήσης της θεωρίας της διαθεματικότητας από εκπροσώπους του Δημοκρατικού Κόμματος· αν και οι τελευταίοι απογυμνώμουν τη θεωρία της διαθεματικότητας από το όποιο ριζοσπαστικό πρόσημο θα μπορούσε αυτή να έχει. Όπως επίσης δεν είδα τη πολιτική απομόνωση και μαζική καταδίκη της
Gloria Steinem, η οποία εμφανίζεται ως ένθερμη υπερασπίστρια αυτής της θεωρίας, από πολιτικούς κύκλους που κινούνται στις παρυφές του Δημοκρατικού Κόμματος. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι στο κόμμα των Δημοκρατών Σοσιαλιστών της Αμερικής [Democratic Socialists of America (DSA)], στο οποίο όμως η ίδια είναι και παραμένει επίτιμος πρόεδρος. Φυσικά και υπάρχουν αντιδράσεις, από πολύ αριστερότερα του αμερικανικού πολιτικού φάσματος, όπως και από διάφορους ακαδημαϊκούς, αλλά θα πρέπει κάποιος να ψάξει για να τις βρει.
Ας δούμε, όμως, σε τι αναφέρομαι:
The C.I.A.’s connections to the I.S.I. and a host of other organizations and publications was exposed in a storm of magazine and newspaper articles in 1967, and just about everything that had once been secret became public. Steinem stood up bravely: “I was happy to find some liberals in government in those days who were farsighted and cared enough to get Americans of all political views to the festival,” she told The New York Times. And to The Washington Post she said: “In my experience the agency was completely different from its image: it was liberal, nonviolent and honorable.”
(σημ. τονισμός και υπογράμμιση δικά μου)
Επομένως, η ίδια δεν είχε μονάχα πλήρη γνώση για τη συνεργασία της στο παρελθόν με την αμερικανική Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών [Central Intelligence Agency (CIA)], αλλά σύμφωνα με τη προσωπική της εμπειρία η συγκεκριμένη κρατική μυστική υπηρεσία ήταν
εντελώς διαφορετική από την εικόνα της: ήταν προοδευτική, μη βίαιη και αξιοσέβαστη. (
πηγή )
Την αναφέρω ως παράδειγμα, όχι για να φουντώσουν τα όποια σενάρια συνωμοσιολογίας. Πρόκειται απλώς για ένα παράδειγμα που δείχνει ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μία θεωρία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για σκοπούς εντελώς διαφορετικούς από εκείνους που επεδίωκαν οι άνθρωποι και οι ομάδες που τη διαμόρφωσαν και ανέπτυξαν.
Αυτά!
Και καλό ξημέρωμα!
ΥΓ.
Hillary Clinton και Gloria Steinem, αρχές Μαΐου 2017 στα Gloria Awards, των οποίων συνιδρίτρια είναι η Steinem
Σημειωτέον, η ίδια υπήρξε φανατική υποστηρίκτρια της υποψηφιότητας της Hillary Clinton για το χρίσμα των Δημοκρατικών για τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές. Είχε επίσης προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων για σχόλια της κατά γυναικών που υποστήριζαν τον άλλο τότε υποψήφιο, το Bernie Sanders.
Re: Τρανσεξουαλ αστυνομικους θελει ο ΣΥΡΙΖΑ
