Phorum.com.gr

Λέρνα: Πιθανόν προέρχεται από τη γλωσσα των πανάρχαιων Χάττι της Μικράς Ασίας. Arna και arinna σήμαιναν πηγή, πηγάδι, λίμνη στη χαττική γλώσσα. Ως γνωστόν η γλώσσα αυτή έβαζε το πρόθεμα le- για να σχηματίσει τον πληθυντικό των λέξεων.
https://en.wikipedia.org/wiki/Lerna#Etymology

Ετσι λοιπόν έχουμε le-arna (πηγές) που διασώθηκε ως Λέρνα/Λέρνη στην αρχαία γραμματεία όταν εξελληνιστηκε η περιοχή. Είναι γνωστή η σχέση της Λέρνας με το υγρό στοιχείο (πηγές, πηγάδια, Λερναία Υδρα) από πολλές παραδόσεις.

Π.χ. διαβάζουμε στον Στράβωνα (Η,6.8)
http://perseus.uchicago.edu/perseus-cgi ... .9&getid=0

εἷς μὲν δὴ Ἴναχός ἐστιν ὁ διαρρέων τὴν Ἀργείαν· ἄλλος δὲ ποταμὸς Ἐρασῖνος ἐν τῇ Ἀργείᾳ ἐστίν· οὗτος δὲ τὰς ἀρχὰς ἐκ Στυμφάλου τῆς Ἀρκαδίας λαμβάνει καὶ τῆς ἐκεῖ λίμνης τῆς καλουμένης Στυμφαλίδος, ἐν ᾗ τὰς ὄρνεις μυθολογοῦσι τὰς ὑπὸ τοῦ Ἡρακλέους τοξεύμασι καὶ τυμπάνοις ἐξελαθείσας, ἃς καὶ αὐτὰς καλοῦσι Στυμφαλίδας· δύντα δ’ ὑπὸ γῆς φασὶ τὸν ποταμὸν τοῦτον ἐκπίπτειν εἰς τὴν Ἀργείαν καὶ ποιεῖν ἐπίρρυτον τὸ πεδίον· ῥεῖ δὲ καὶ ἄλλος ὁμώνυμος ἐκ τῆς Ἀρκαδίας εἰς τὸν κατὰ Βοῦραν αἰγιαλόν· ἄλλος δ’ ἐστὶν ὁ Ἐρετρικός, καὶ ὁ ἐν τῇ Ἀττικῇ κατὰ Βραυρῶνα. δείκνυται δὲ καὶ Ἀμυμώνη τις κρήνη κατὰ Λέρνην. ἡ δὲ Λέρνη λίμνη τῆς Ἀργείας ἐστὶ καὶ τῆς Μυκηναίας, ἐν ᾗ τὴν Ὕδραν ἱστοροῦσι· διὰ δὲ τοὺς γινομένους καθαρμοὺς ἐν αὐτῇ παροιμία τις ἐξέπεσε “Λέρνη κακῶν.” τὴν μὲν οὖν χώραν συγχωροῦσιν εὐυδρεῖν, αὐτὴν δὲ τὴν πόλιν ἐν ἀνύδρῳ χωρίῳ κεῖσθαι, φρεάτων δ’ εὐπορεῖν, ἃ ταῖς Δαναΐσιν ἀνάπτουσιν, ὡς ἐκείνων ἐξευρουσῶν, ἀφ’ οὗ καὶ τὸ ἔπος εἰπεῖν τοῦτο
Ἄργος ἄνυδρον ἐὸν Δανααὶ θέσαν Ἄργος ἔνυδρον,τῶν δὲ φρεάτων τέτταρα καὶ ἱερὰ ἀποδειχθῆναι καὶ τιμᾶσθαι διαφερόντως, ἐν εὐπορίᾳ ὑδάτων ἀπορίαν εἰσάγοντες.


Η λέξη arna των Χάττι ενδεχομένως απαντά και στα τοπωνύμια Αρνισσα, Αρνη, πόλεις που κι αυτές βρίσκονται κοντά σε λίμνες (Βεγορίτιδα και Κωπαίδα αντίστοιχα).

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CF ... E%B1%CF%82

Παλαιότερα ονομαζόταν Όστροβο, σλαβική λέξη που σημαίνει νησί, ονομασία που διατηρήθηκε μέχρι το 1926 οπότε πήρε το όνομα Άρνισσα.,[3] το οποίο είναι προϊστορικό και ομόρριζο με το όνομα της πόλης Άρνη, στη λίμνη της Κωπαΐδας.

Λέρνα: Πιθανόν προέρχεται από τη γλωσσα των πανάρχαιων Χάττι της Μικράς Ασίας. Arna και arinna σήμαιναν πηγή, πηγάδι, λίμνη στη χαττική γλώσσα. Ως γνωστόν η γλώσσα αυτή έβαζε το πρόθεμα le- για να σχηματίσει τον πληθυντικό των λέξεων.

Πολυ χαίρομαι δημητρακη που άνοιξες αυτό το νημα.
Χαίρομαι,γιατι οι συζητήσεις στο παλιό Φόρουμ έπιασαν τόπο.Πριν από αυτές ,το λε για τον πληθυντικό στη γλώσσα των χατι,το Εβλεπες στη λέξη λελεγες στην Ελλάδα.
Σε είχε παρασύρει βΕβαια εκείνος ο χαζουλης Ο Σακελλαρίου ,τουλάχιστον κατάλαβες το λάθος σου και πας να πιαστείς από αλλού.Από Εμενα ένα μεγάλο μπραβο.
Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω πάλι,αλλά η υπόθεση ότι η λερνη είναι πληθυντικός,είναι τραβηγμενη από τα μαλλια.ΕΧουμΕ μη ελληνικά τόπωνυμια στον πληθυντικό,πχ Αθήναι,μυκηναι,Θήβαι ,Γιατί να μην έχουμε λερναι,η,λερνες;

σας μυρίζει κι εσάς κάτι καμμένο;

Γράφει ο Σακελλαρίου :

«…Το εθνικό όνομα Λέλεγες έχει ενικό αριθμό χωρίς λε- : Λέξ. Το λε- που μπαίνει στον πληθυντικό δεν είναι παρά το πρόθημα που διαφοροποιεί αυτόν τον αριθμό από τον ενικό στη γλώσσα των Χάττι, λαού που κατοίκησε στη Μ. Ασία πριν από τους Ινδοευρωπαίους. Άρα οι Λέλεγες μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τους Χάττι. Τα ονόματα των Τυρρηνών, των Εκτήνων και των Κυλικράνων, μπορούν να αποδοθούν στο μεσογειακό υπόστρωμα γιατί δεν προσφέρονται σε ινδοευρωπαϊκή ετυμολογία και γιατί το επίθημα –αν– που περιέχουν δεν είναι ινδοευρωπαϊκό, αλλά μεσογειακό, γεγονός που δεν εμπόδισε βέβαια να χρησιμοποιηθεί αργότερα στον σχηματισμό ονομάτων ινδοευρωπαϊκών φύλων, μεταξύ άλλων και ελληνικών. Από το ίδιο υπόστρωμα έχουν διασωθή τοπωνύμια διαδεδομένα στην Ιβηρική χερσόνησο, στη Ν. Γαλλία, στην Ιταλία, στη Βαλκανική μαζί με την Ελλάδα, στη Μ. Ασία, στον Καύκασο. Όλα έχουν μονοσύλλαβες ρίζες με ένα φωνήεν που αποδίδεται άλλοτε με α και άλλοτε με ε, π.χ. Καρ- / Κερ-, Καλ- / Κελ-, Γαρ- / Γερ-, Σαλ- / Σελ-, Ταβ- / Τεβ- : φαίνεται ότι οι Ινδοευρωπαίοι που διετήρησαν αυτά τα τοπωνύμια δυσκολεύθηκαν να προφέρουν με ακρίβεια ένα ξένο φωνήεν που ήταν ανάμεσα σε α και ε. Κάθε μια από αυτές τις ρίζες περιέχεται κατά κανόνα σε ονόματα τόπων που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Από αυτή τη παρατήρηση εξάγεται το συμπέρασμα ότι κάθε τέτοια ρίζα ήταν το όνομα του αντιστοίχου πράγματος στην πανάρχαιη αυτή γλώσσα…
…Η άφιξη των πρώτων Ινδοευρωπαίων στην Ελλάδα, χρονολογείται στην αρχή της Χαλκοκρατίας . Άρα οι λαοί που μιλούσαν αυτή τη γλώσσα θα επεκράτησαν στην Ελλάδα ενωρίτερα, έως το τέλος της Νεολιθικής Εποχής, σε μερικά μέρη και έως την αρχή της Χαλκοκρατίας. Πότε ήλθαν; Προς το παρόν δεν μπορεί να δοθή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα…» (Ι.Ε.Ε. τομ. Α΄, σελ. 356-357).

Ζαποτέκος έγραψε: 23 Ιαν 2019, 20:14 Γράφει ο Σακελλαρίου :

«…Το εθνικό όνομα Λέλεγες έχει ενικό αριθμό χωρίς λε- : Λέξ. Το λε- που μπαίνει στον πληθυντικό δεν είναι παρά το πρόθημα που διαφοροποιεί αυτόν τον αριθμό από τον ενικό στη γλώσσα των Χάττι, λαού που κατοίκησε στη Μ. Ασία πριν από τους Ινδοευρωπαίους. Άρα οι Λέλεγες μιλούσαν την ίδια γλώσσα με τους Χάττι. Τα ονόματα των Τυρρηνών, των Εκτήνων και των Κυλικράνων, μπορούν να αποδοθούν στο μεσογειακό υπόστρωμα γιατί δεν προσφέρονται σε ινδοευρωπαϊκή ετυμολογία και γιατί το επίθημα –αν– που περιέχουν δεν είναι ινδοευρωπαϊκό, αλλά μεσογειακό, γεγονός που δεν εμπόδισε βέβαια να χρησιμοποιηθεί αργότερα στον σχηματισμό ονομάτων ινδοευρωπαϊκών φύλων, μεταξύ άλλων και ελληνικών. Από το ίδιο υπόστρωμα έχουν διασωθή τοπωνύμια διαδεδομένα στην Ιβηρική χερσόνησο, στη Ν. Γαλλία, στην Ιταλία, στη Βαλκανική μαζί με την Ελλάδα, στη Μ. Ασία, στον Καύκασο. Όλα έχουν μονοσύλλαβες ρίζες με ένα φωνήεν που αποδίδεται άλλοτε με α και άλλοτε με ε, π.χ. Καρ- / Κερ-, Καλ- / Κελ-, Γαρ- / Γερ-, Σαλ- / Σελ-, Ταβ- / Τεβ- : φαίνεται ότι οι Ινδοευρωπαίοι που διετήρησαν αυτά τα τοπωνύμια δυσκολεύθηκαν να προφέρουν με ακρίβεια ένα ξένο φωνήεν που ήταν ανάμεσα σε α και ε. Κάθε μια από αυτές τις ρίζες περιέχεται κατά κανόνα σε ονόματα τόπων που έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Από αυτή τη παρατήρηση εξάγεται το συμπέρασμα ότι κάθε τέτοια ρίζα ήταν το όνομα του αντιστοίχου πράγματος στην πανάρχαιη αυτή γλώσσα…
…Η άφιξη των πρώτων Ινδοευρωπαίων στην Ελλάδα, χρονολογείται στην αρχή της Χαλκοκρατίας . Άρα οι λαοί που μιλούσαν αυτή τη γλώσσα θα επεκράτησαν στην Ελλάδα ενωρίτερα, έως το τέλος της Νεολιθικής Εποχής, σε μερικά μέρη και έως την αρχή της Χαλκοκρατίας. Πότε ήλθαν; Προς το παρόν δεν μπορεί να δοθή απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα…» (Ι.Ε.Ε. τομ. Α΄, σελ. 356-357).

Απολλόδωρος βιβλιοθήκη Γ κεφ 10.3
καὶ Σπάρτης τῆς Εὐρώτα, ὃς ἦν ἀπὸ Λέλεγος αὐτόχθονος
https://el.m.wikisource.org/wiki/Βιβλιοθήκη/Γ




Στραβων γεωγραφικά 7 κεφ 7.2

ἐν δὲ τῆι Λευκαδίων καὶ αὐτόχθονά τινα Λέλεγα ὀνομάζει,
https://el.m.wikisource.org/wiki/Γεωγραφικά/Ζ


(Παυσανίας, Λακωνικά, Ι, 1 -2)
"ὡς δὲ αὐτοὶ Λακεδαιμόνιοι λέγουσι, Λέλεξ αὐτόχθων ὢν ἐβασίλευσε πρῶτος ἐν τῇ γῇ ταύτῃ καὶ ἀπὸ τούτου Λέλεγες ὧν ἦρχεν ὠνομάσθησαν"




ἀποθανόντος Λέλεγος, ὃς ἐβασίλευεν ἐν τῇ νῦν Λακωνικῇ, τότε δὲ ἀπ' ἐκείνου Λελεγίᾳ καλουμένῃ" Παυσανίας, Μεσσηνιακά

Αν βρεις πουθενά λέξ στον ενικό πέστο και σε εμας.Μάλλον δεν διαβασες αυτό που έγραψα πιο πάνω στον δημητρακη

Σε είχε παρασύρει βΕβαια εκείνος ο χαζουλης Ο Σακελλαρίου

Ωραίο νήμα, ο Σμερδαλεος είχε κάνει μια ωραία ανάρτηση το 2013 αναφορικά με τα προ-ελληνικά τοπωνύμια στην Ελλάδα.

Σχετικά με το Λέρνα είχε γράψει

Μία σημαντική σειρά μη ΙΕ τοπωνυμίων είναι τα τοπωνύμια σε Αρν– (Ἄρνη, Ἄρνισσα, το παλαιό όνομα Ἄρνη του Κιερίου της Θεσσαλιώτιδος κλπ) στο οποίο ανήκει και η Λέρνα και τα οποία απαντούν κοντά σε πηγές. Στην Χαττική γλώσσα (κύρια προ-ΙΕ γλώσσα της Μικράς Ασίας) arna/arinna θα πει «πηγή», ενώ η προσθήκη του προθέματος le- χρησιμοποιείται για να σχηματίσει τον πληθυντικό αριθμό: le-arna/le-arinna = «πηγές» και η Λέρνα χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη πολλών πηγών, γιατί σύμφωνα με τον Στράβωνα

εδώ όλη η ανάρτησή του https://smerdaleos.wordpress.com/tag/%C ... %BA%CE%AC/

λέγεται πως ο ελλαδικός χώρος δέχτηκε δύο κύρια κύματα λαών πριν την κάθοδο/κυριαρχία των πρώτων ελληνόφωνων.
Μια από μη-ινδοευρωπαϊκούς ομιλητές (πιθανόν την νεολιθική εποχή, οι πρώτοι γεωργικοί πληθυσμοί που εγκαταστάθηκαν)
και άλλη μία από ινδοευρωπαϊκούς ομιλητές από την Μικρά Ασία (Χετταίοι; Λουβιοι; Κάρες; Λύδιοι ; άλλο;).

Άραγε οι λαοί του Μινωικού πολιτισμού να ανήκαν στο πρώτο ή στο δεύτερο κύμα; Εγώ πιστεύω στο δεύτερο ^

Η χρονολογική διαστρωμάτωση που συνήθως προτείνεται είναι η εξής: οι πρωτοέλληνες (ομιλητές της γλώσσας από την οποία αργότερα προέκυψαν οι ιστορικές αρχαίοελληνικές διάλεκτοι) εισήλθαν στον ελλαδικό χώρο περί το 2200 π.Χ. και βρήκαν ένα ενεργό ανατολιακό ΙΕ υπόστρωμα το οποίο, με τη σειρά του, εισήλθε στον ελλαδικό χώρο μερικούς (~2500 π.Χ.) αιώνες πριν από τους πρωτοέλληνες και βρήκε ένα μη ΙΕ υπόστρωμα το οποίο και απορρόφησε. Έτσι, ενώ η επαφή των πρωτοελλήνων με το ανατολιακό υπόστρωμα ήταν άμεση, η επαφή με το μη ΙΕ υπόστρωμα ήταν έμμεση, γιατί οι πρωτοέλληνες δανείστηκαν εκείνες τις μη ΙΕ λέξεις που πρόλαβαν να απορροφήσουν οι ανατολιακοί ή μη ΙΕ προκάτοχοί τους. Το μη ΙΕ υπόστρωμα ανάγει την καταγωγή του στα μεταναστευτικά ασιατικά κύματα που έφεραν την Νεολιθική Επανάσταση στην Ελλάδα και τα Βαλκάνια περί το 6000 π.Χ. .

υ.γ. της Άρνης το νερό έχει επιβιώσει και σε τραγούδι.

Πολύ ενδιαφέρον! Θα το ψάξω!

skartados έγραψε: 23 Ιαν 2019, 11:47

Λέρνα: Πιθανόν προέρχεται από τη γλωσσα των πανάρχαιων Χάττι της Μικράς Ασίας. Arna και arinna σήμαιναν πηγή, πηγάδι, λίμνη στη χαττική γλώσσα. Ως γνωστόν η γλώσσα αυτή έβαζε το πρόθεμα le- για να σχηματίσει τον πληθυντικό των λέξεων.

Πολυ χαίρομαι δημητρακη που άνοιξες αυτό το νημα.
Χαίρομαι,γιατι οι συζητήσεις στο παλιό Φόρουμ έπιασαν τόπο.Πριν από αυτές ,το λε για τον πληθυντικό στη γλώσσα των χατι,το Εβλεπες στη λέξη λελεγες στην Ελλάδα.
Σε είχε παρασύρει βΕβαια εκείνος ο χαζουλης Ο Σακελλαρίου ,τουλάχιστον κατάλαβες το λάθος σου και πας να πιαστείς από αλλού.Από Εμενα ένα μεγάλο μπραβο.
Δεν θέλω να σε στενοχωρήσω πάλι,αλλά η υπόθεση ότι η λερνη είναι πληθυντικός,είναι τραβηγμενη από τα μαλλια.ΕΧουμΕ μη ελληνικά τόπωνυμια στον πληθυντικό,πχ Αθήναι,μυκηναι,Θήβαι ,Γιατί να μην έχουμε λερναι,η,λερνες;

1. Δεν έχω καταλάβει κανένα λάθος μου. Ακόμα πιστεύω ότι οι Λέλεγες μιλούσαν τη γλώσσα των Χάττι. Πανάρχαιοι και Μικρασιάτες και οι δύο. Στο παλιό phorum.gr μάλιστα ένας χρήστης (δεν θυμάμαι ποιος) είχε βρει μια αναφορά σε κείμενο που έλεγε "Λεξ το Εθνος" ή κάτι τέτοιο. Δεν μπορώ να θυμηθώ όμως ποιος ήταν και σε ποιο κείμενο το είχε βρει.
2. Η Λέρνα δεν είναι πληθυντικός στα ελληνικά και δεν χρειάζεται. Το σενάριο που έθεσα λέει ότι ήταν πληθυντικός στα χαττικά. Οι Έλληνες απορρόφησαν τη λέξη όπως την άκουσαν περίπου και από το le-arna προέκυψε το Λέρνα.
3. Η ύπαρξη τοπωνυμίων στον πληθυντικό δεν υποχρεώνει και τη Λέρνα να είναι στον πληθυντικό. Έχουμε και πολλά προελληνικά τοπωνύμια στον ενικό (Κόρινθος, Ολυμπος, Πριήνη, Μύθημνα, Κρήτη κλπ).
4. Για μένα η δύναμη αυτής της ετυμολογίας έγκειται στο ότι εκτός από το μορφολογικό σκέλος, ικανοποιεί και το σημασιολογικό, δηλαδή τη σχέση με το υγρό στοιχείο (+ τις παραδόσεις ότι η Πελοπόννησος πριν τους Ελληνες κατοικήθηκε από βάρβαρους οπότε είναι λογικό να συναντάμε ξένα τοπωνύμια).

Αίγαγρος έγραψε:λέγεται πως ο ελλαδικός χώρος δέχτηκε δύο κύρια κύματα λαών πριν την κάθοδο/κυριαρχία των πρώτων ελληνόφωνων.
Μια από μη-ινδοευρωπαϊκούς ομιλητές (πιθανόν την νεολιθική εποχή, οι πρώτοι γεωργικοί πληθυσμοί που εγκαταστάθηκαν)
και άλλη μία από ινδοευρωπαϊκούς ομιλητές από την Μικρά Ασία (Χετταίοι; Λουβιοι; Κάρες; Λύδιοι ; άλλο;).

Αυτό είναι και το λογικό να έγινε αφού υπάρχουν μη ινδοευρωπαϊκά και ινδοευρωπαϊκά τοπωνύμια (τα δεύτερα μορφολογικά σχετίζονται με τις αρχαίες ΙΕ γλώσσες της Ανατολίας)

Αίγαγρος έγραψε:Άραγε οι λαοί του Μινωικού πολιτισμού να ανήκαν στο πρώτο ή στο δεύτερο κύμα; Εγώ πιστεύω στο δεύτερο

Εγώ είμαι 50%-50%. Δύο λόγοι που με κάνουν να πιστεύω ότι οι Μινωίτες δεν ήταν Ινδοευρωπαίοι είναι:

1) Από την ανάλυση της Γραμμικής Α, φαίνεται ότι κάνει πολύ μεγάλη χρήση προθημάτων και επιθημάτων (ειδικά προθεμάτων). Αυτό υποδεικνύει ότι η μινωική γλώσσα ήταν μάλλον συγκολλητική και όχι κλιτή όπως οι ινδοευρωπαϊκές.
http://people.ku.edu/~jyounger/LinearA/#9
Οι πιο κοντινές συγκολλητικές γλώσσες από εκείνη την εποχή είναι των Χάττι και των Χουρριτών στα ανατολικά. Άρα θα μπορούσε να σχετίζεται με αυτές. Η άφιξη πληθυσμών από τα ανατολικά τη νεολιθική εποχή και την εποχή του χαλκού στηρίζεται και από πρόσφατες γενετικές έρευνες.
https://phys.org/news/2017-08-civilizat ... ience.html

2) Μου είχε προκαλέσει μεγάλη εντύπωση η ισχνή παρουσία του αλόγου στη μινωική τέχνη/κουλτούρα. Το άλογο σπανίζει στον μινωικό πολιτισμό και αν θυμάμαι καλά απουσιάζει και από τα κρητικά ιερογλυφικά (με επιφύλλαξη αυτό το τελευταίο). Όμως οι ινδοευρωπαϊκοί λαοί είχαν φετίχ με το άλογο. Μαρτυρείται η τελετουργική παρουσία του αλόγου στις ινδοευρωπαϊκές παραδόσεις (δίδυμοι που σχετίζονται με άλογα, θυσία αλόγων όπως στην κηδεία του Πατρόκλου), στα αρχαιολογικά ευρήματα (ταφές και θυσίες αλόγων) και στην παραγωγή προσωπικών ονομάτων (Ιππ-άρχος, Φίλ-ιππος, Eo-maer, Epo-pennus, Asva-cakra, Vist-aspa) κλπ. Αν συγκρίνουμε π.χ. το μυκηναϊκό πολιτισμό είναι ξεκάθαρη η έντονη σχέση του με τα άλογα. Ταφές αλόγων σε μυκηναϊκούς τάφους (π.χ. στο Μαραθώνα) (όπως έκανε και ο πολιτισμός Κουργκάν στις στέπες), πολλές απεικονίσεις αλόγων στην τέχνη, στη γραμμική Β (ιδεόγραμμα για το άλογο). Αντίθετα οι Μινωίτες φαίνεται να είχαν φετίχ με τον ταύρο παρά με το άλογο. Η λατρεία του ταύρου υπήρχε από πολύ παλιά στη νεολιθική Ανατολία και στην Μέση Ανατολή την εποχή του Χαλκού.
https://en.wikipedia.org/wiki/Sacred_bull#In_antiquity

Όμως οι ινδοευρωπαϊκοί λαοί είχαν φετίχ με το άλογο. Μαρτυρείται η τελετουργική παρουσία του αλόγου στις ινδοευρωπαϊκές παραδόσεις (δίδυμοι που σχετίζονται με άλογα, θυσία αλόγων όπως στην κηδεία του Πατρόκλου), στα αρχαιολογικά ευρήματα (ταφές και θυσίες αλόγων) και στην παραγωγή προσωπικών ονομάτων (Ιππ-άρχος, Φίλ-ιππος, Eo-maer, Epo-pennus, Asva-cakra, Vist-aspa) κλπ. Αν συγκρίνουμε π.χ. το μυκηναϊκό πολιτισμό είναι ξεκάθαρη η έντονη σχέση του με τα άλογα.

Δημητρακη μπορείς να μας φέρεις 2 έστω μυκηναικα όνοματα που έχουν ως συνθετικό τον ιππο;

Παιδιά, αυτά με τα άλογα, τους ταύρους κτλ τα βρίσκω πολύ επιπόλαια οσον αφορά καταγωγή λαών. Προφανώς άλλη σχέση εχει ενας λαος με τα άλογα οταν ζει σε τεράστιες πεδιάδες και άλλες στη Σαντορίνη και τη Κρήτη. Οι Βίκιγκς θάβανε τα πλοία τους. Οι Κουργκάν είχαν τέτοιο έθιμο; Οι Αχαιοί;

skartados έγραψε: 24 Ιαν 2019, 20:57

Όμως οι ινδοευρωπαϊκοί λαοί είχαν φετίχ με το άλογο. Μαρτυρείται η τελετουργική παρουσία του αλόγου στις ινδοευρωπαϊκές παραδόσεις (δίδυμοι που σχετίζονται με άλογα, θυσία αλόγων όπως στην κηδεία του Πατρόκλου), στα αρχαιολογικά ευρήματα (ταφές και θυσίες αλόγων) και στην παραγωγή προσωπικών ονομάτων (Ιππ-άρχος, Φίλ-ιππος, Eo-maer, Epo-pennus, Asva-cakra, Vist-aspa) κλπ. Αν συγκρίνουμε π.χ. το μυκηναϊκό πολιτισμό είναι ξεκάθαρη η έντονη σχέση του με τα άλογα.

Δημητρακη μπορείς να μας φέρεις 2 έστω μυκηναικα όνοματα που έχουν ως συνθετικό τον ιππο;

Πας να μου κάνεις πονηριά Βούλη.

Ξέρουμε ότι η Γραμμική Β δεν είναι πλήρης λίστα αρχαίων προσωπικών ονομάτων.
Σε σχέση με τα άλογα είναι ενδιαφέρον ότι έχουμε την θεά/κυρία των αλόγων, γνωστή ως po-ti-ni-ja i-qe-ja, δηλαδή Πότνια Ιππεία.

Επίσης αφού εσύ δέχεσαι ότι τόσο τα ομηρικά έπη όσο και η Αργοναυτική Εκστρατεία της "100% δικαιωμένης" ελληνικής γραμματείας αφορούν πραγματικότητες από τη Μυκηναϊκή εποχή, τότε σου παραθέτω τον Ιππόθοο, ηγέτη των Πελασγών και τον αργοναύτη Πηνέλεω που ήταν γιος του Ιππάλμου.

Είμαστε εντάξει νομίζω.

Εδώ είναι όλα τα όνοματα που διαβαστηκαν στη γαρμμικη β

ΑγάFων (ΑλκάFων), ΑγαθόFας (ΑλκαθόFας), Άγαθος (Αγάθων, Άκαστος), Αγαλλεύς, Αγγελάνωρ (Αγελάνωρ), Άγγελος, ΑγέλαFος (ΑρχέλαFος), Αγελάνωρ (Αγγελάνωρ), Αγέτας (Ακέστας, Αγήτας), Αγεύς (Αλκεύς), (Α)γησία, Αγήτας (Αγέτας, Ακέστας), Αγολαίος (Αγοραίος), Αγοραίος (Αγολαίος), Αγρεύς (βλέπε Αχιλ(λ)εύς), Αγροκwολος (Αγρόγwολος), Αγρότας, Αγwώτας, Αγwhερμος, ΑδείFελος (βλέπε ΑδFείης), ΑδFείης ΑδείFελος, Άδμαος, Αδράστιος, Αεριγwος, Αεριγwώτας, ΑFεξεύς, ΑFιστόδοτος, ΑF(h)ω(h)ίω –άFων, ΑFώτιος, Αθαμανεύς, Αθάνα ποτνία, Αιγ(ε)ίFαστος, Αιγεύς, Αίγι-, ΑιγιήFει, Αιγίνοος, Αιγιπά(σ)τα, Αιγίπως, Αίγλα, Αιγλά, Αιγότας, Αιγύπτιος, ΑιFαία, ΑίFα(ν)ς, ΑιFά(ν)τας, ΑίFατος, ΑίFολος, Αίθαιος, ΑιθαλόFενς, Αίθαλος, Αιθίοκwς, Αίθων, Αίνιος, Αινύμενος, Αισό/ώνιος, Ακάδης, Άκαστος (Άγαθος, Αγάθων), Ακέστας (Αγέτας, Αγήτας), Ακέστιος, Ακμόνιος, Ακοντεύς, Ακταίος, Άκτωρ, Ακύδριος, Ακύριος, Αλάσ(σ)ιος, Αλάτας, ΑλέFων, ΑλεκτρυFών, Αλεξεύς, Αλέξιτος, ΑλκάFων, (ΑγάFων), ΑλκαθόFας (ΑγαθόFας), Αλκαίος, Αλκ(ε)ιήτωρ, Αλκέος, Αλκεύς (Αγεύς), Άλκιθος, ΆλκμαFος, Αλκμαίω, ΑλκύFων, Αλξάνωρ (Αξάνωρ), Άλτα, -ας, Αλύσκεια, Αλφαιεύς (Αφαιεύς), ΑμάθοFος, Αμάνωρ, Αμαρύνθα, Αμνία, ΑμυθάFων, Αμφι-, ΑμφιαλέFων, Αμφί(h)αλος, Αμφιγwώτας, -γwhόντας, Αμφιδαίτας, Αμφιδώρα, Αμφίδωρος, Αμφιέτας, ΑμφίFαστος, Αμφι(h)ήρα, ΑμφίλαFος, Αμφιχαράδ(ρ)οιο, Αμφίων (Γεν. Αμφίοντος), Αν(h)αλος, ΑνδινFάτας, Ανεράτω, Άνθεμος, Ανθέμων, Άνθος, Ανίατος, Άννυχος, Άνυχος, ΑντάFων, Αντάθυρος, Αντάνωρ, Άνταος, ΑντιάFων, Αντιγενε(h)ία, Αντίλος, Άντιος, Αντίων, Αντίφαμος, Ανύμενος, Άνυτος, Ανωγwώτας, Ανωμήδης, Ανώτας, Αξάνωρ, (Αλξάνωρ), (Α)ξίλαFος, Αξότας (Αρξότας), Απτεύς, Άραιος, Αρακαίος, Άρακος, ΑργόθοFος, Άρει, Αρε(ι)μένης, Άρειος (Αρήϊος), ΑρετάFων, Αρετ(ι)α(ς), ΆρFασος, ΑρFάτας, ΑριάFων, ΑριFέρFης, ΑρίFων, Άριστο-, Άρμενος, Αρμοκλέ(Fης), Αρμοσταίος, Αρξότας (Αξότας), Αρτεμίτει, Αρτέμιτος, Αρτυγwhόντας, Αρτυγwhοντέρατος, ΑρχεFάστας, ΑρχέFαστος, ΑρχέλαFος (ΑγέλαFος), ΑρχιFώνιος, Ασ(α)μανθος, Άσαρος, ΆσFιος, Ασπασίοιο, Ασώκwιος, ΑταλόFενς, Άταλος, ΑτέρFοιο, Ατεύχης, Άτυχος, Αύλος, Αυλών, Ά(h)υπνος, Αφαιεύς (Αλφαιεύς), Αφαίστιος, Αφαιστίων, Άφανος, Άφαντος, Αφαρεύς, Άφαυρος, Αχιλ(λ)εύς (Αγρεύς). ΒριθάFων, Γανυσεύς, Γαύδα (Καύδα), Γέρηνος, ΓεροκλέFε(h)ος, Γέρων, Γλαύκος, Γλαύρος (Κραύρος), Γλύκας, Γνάμπος (Κνάμπων), Γόγγυλος, Γύαρος (βλέπε Γυίαλος), Γύγα (Κύκα), Γυίαλος (Γύαρος), Γυίος (-ων), Γwιάζων, Γwιάτωρ, Γwίατος, ΓwοFαξεύς, ΓwοFία, ΓwoFo, Γwουκόλοιο, ΓhFηρασία, ΓhFηρασίω, ΓhFηρε(ι)μενεύς (ή Κwηλεμενεύς), ΓhFηρίτα, ΓhFηρίων, ΓhFήριος, ΓhFήρων (ή Κwήλων), ΓwhεστάFων, -γwhονος, -γwhόντας, -γwώτας, ΔαFάνωρ, ΔάFις, Δαίαλος, Δα(h)ιγwώτας, -γwhόντας, Δα(h)ίFορFος, ΔαιήFει, Δαιτάλαρος, Δαιτασ(σ)ος, Δαίτρος, Δαίτωρ (Δαίτων, Δαίτος), Δαλεύς, Δαμάτηρ, (Δα)μοκλέFε(h)ι, Δάνις, Δάνιος, Δάξος, Δαύταλος, Δαφνυ(F)ίσκος, ΔείFέλας (ΔFείλας), ΔείFελος (ΔFείλος), Δέκτος, Δεξεύς, ΔέξιFος, Δερμό/ώκwει, Δευκαλίων, Δεύκελος, Δεύκιος, Δευκίων, ΔFείλας (ΔειFέλας), ΔFείλος (ΔείFελος), ΔFοίος, Διαφάντας, ΔίFαιος, ΔιFεί, ΔιFία, ΔιFιάFων, ΔιFιαίω, ΔιFιεύς, ΔίFιος, ΔιFονύσοιο, ΔιFοπύκτα (-φύκτα), ΔίFω, ΔίFων, Δίζας, Διζασ(σ)ος, Δίζων, Δικταίω, Δίκτασ(σ)ος, Δίσσος, Δολιχάνωρ, Δόλο/ωκwς, ΔορήFει, Δόσ-(Δω-)κwολος, Δοσπότα (Δωπότα), Δριμίω, Δροίος, Δρομεύς. Εγγένης, Εγχέ(h)ας, ΕγχέσθοFος, Εγχέσιος, Ειδομονεύς, Εκατείος, Εκτορίω, Έκτωρ, Έλατρα, Έλαφος, Ελε(h)εύς, Ελευθήρει, Ελευθία, Ελεφαίρων, Ελλο/ωκwς, Ενεξεύς, Ενεσιδαώνει, Ενιαυσίω, ΕνίθοFος, Έντος (Έστωρ), ΕνυFαλίω, ΕνύFαλος, Έν-χερος, Επάρης, Επειγεύς, Επι(h)άλτας, Επίδα(h)ος, ΕπικwελάFων, ΕριFήρω, Ερίθα, Εριθάλιος, Έριθος, ΕρικλέFης, ΕρίκορFος (ΕρικοFος -ων), Ερικwία, Ερίκwιος, Ερινυί, Εριτάργwιος, Ερμα(h)α, Ερύθρας, Ερύθριος, Έρυθρος, Ερυμανσίω, Ερύσσιος, Ερχομενάταο, Ερχομενεύς, Έστωρ, (Έντος), ΕταFωνεύς, Εταιεύς, ΕτεFαία, ΈτεFαιος, ΕτεFανό(ρει), ΕτέFας, ΕτεFάστυος, ΕτέFαο, ΕτεFάων, ΕτεFοκλεFέ(h)ιος, ΕτήFει, ΕτίλαFος, Ετιμήδε(h)ι, Ετοίμοιο, Εύ- Εύαγρος, Ευάρης, Ευγwhόνει, Ευδαίας, (βλέπε Ευδαίτας), Ευδαίτας, Εύδαμος, Ευήτωρ, ΕυθοFος, Εύκαλος, Εύκολος (ή -χορος), Εύλαιος, Ευμενής, Ευμήδης, Ευμήτας, ΕύναFος, Ευνάτας, Εύ(h)ορμος, ΕύπλοFος, Εύπορος, (-φορος, -πωλος), Εύπωλος (πόρος - φόρος) Εύρυγwώτας (ή –γwhόντας), Ευρύδαμος, Εύρυ(ο)Fότας, (Εύ)ρυπτολέμοιο, ΕύρωFα-, Εύτροκwος, Εύφορος (πορος, πωλος), Ευχάρι(στος) (ή Ευχαρί(σιος)), Ευχόμενος, Εύχορος (ή -κολος), Εχάνωρ, Εχέδαμος, Εχειάτας, Εχείοιο, ΕχελάFων, Εχεμήδης, ΕχίFος, -ων, Εχίνος. Fάδαγος (-αρχος), Fάδε(h)ος, FαδιλήFει, Fαδομένω, Fαδάναλος, Fαδόνας, Fανασσιάγε(h)ι, Fαρναταίος, Fαρνίσκος, Fαρπάλοιο, Fάρσιλος, Fασταίω, -Fάστας, Fαστιλος, Fαστύ(Fά)(h)οχος, Fαστύτας, Fαστύων, -Fαστώ, Fεκάδιος, FελFά(ρ)δωρος, FερFέσιος, Fεστρεύς, Fεχέ(h)ιος, Fιδαίων, Fιδάμαλος, Fιδ(α)μάτα, FιδFό(h)ιος, Fιλιάνωρ, Fίλος, Fι(h)ογwόντας, Fι(h)οκάδης, Fίσυλος, Fίτυτας, Fιφίνοος, Fιφίων, FοινέFας, Fοινο-, FοινωκwήFει, Fοινώκwιος, Fοίνο/ωκwς, Fόργιλος, FορFιάτας, Fόρθιος, Fορτύγων, Fρακίνος (ή Fράκινος), Fρίκινος, Fροίκιο. Zάκριος, Zακυνσίω, Zάλαρος, Zάλος, Zέφυρος, ZώFιος, ZώFος, Zώστας. Ήρα, ΘαFέσιος, Θαλαμάτας, Θαλαμικά, ίσκα, Θαλεύς, Θάρσυς, Θεγwhργιώνει, ΘεFάλω, Θελφονσεύς, Θεοπό(δει), Θερσό/ώκwει, Θηβαία, Θηβαϊς, Θησεύς, ΘόFα(ν)ς, ΘοFάνωρ, ΘοFίνος, -θοFος, ΘρόFος, ΘρυFεύς, ΘυFέστα, Θύμαργος, Θυμι-, Θύνιος, Θυριαίος, Θυριάτις, Θύριος, Θυρίων, Θύρις, Θυσιεύς, Θυτιεύς, Θύτωρ. ΙαFόνει (ή ΙάFονες), Ιάλλονος, Ίαλυς, Ιάμει, Ίας, Ιασάνωρ, Ίδα, Ιδαίος, Ιδομένεια, Ι(δο)μενίω, ΙερήFιος, ΙFά(κ)χας, ΙFα(κ)χος, ΊFασος, Ιθαία, Ικέτας, ΙκFοθέFων, Ίμβριος, Ίνας, Ινία, Ιξέλας, Ι(σ)νάων, Ι(σ)νεύς, ΙσχυFοδότω, Ίταμος, Ιτανός, Ίτας, Ίτων, Ιφελάτας, Ιφιμεδέια, Ίων. Καδάνωρ, Καδαρασ(σ)ος, Κάδαρος, Καμπύλος (Κάπυρος), Κάμων (Σκάμων), Καμώνιος (Σκαμώνιος), Κάντανος (Κατάνωρ), Καπυρος (Καμπυλος), Καπραλίων, Καρπασία, Κάρπασος, Καρπατία, Κάρτεια (Κάστεια), Καρτεύς (Καστεύς), Καρφύνιος, Κάσος, Κασσάνωρ, Κάστεια (Κάρτεια), Καστεύς (Καρτεύς), Κάστωρ, Κατάνωρ (Κάντανος), ΚατάρFα, ΚάταρFος, Καύδα (Γαύδα), Καύνος (Χαύνος), Κελαινός, Κελεύς, Κέλης (βλέπε Κρής), Κέντρος (-ων), Κέντωρ (Κήτος, Κήτων), Κεραμεία, Κεράσω, Κερδώιος ή Κέρδοιο, Κέρκιος, Κέρκις, Κέρκοιο, Κερκύλω, ΚέροFενς, ΚέροFος, Κερσαμενος, Κήπ/βος, Κηπ/βυς –γενε(h)ία, Κήτος, Κήτων (ή Κέντωρ), ΚFίταρος, ΚFιτόνωρος (βλέπε Παντόνωρος και Φαντόνωρος) Κίκελος, Κινυπαν (Κινύφα), Κίρκιος, ΚλαFίσκος, Κλαύδαρος, ΚλέFας, Κλυμένιος, Κλύμενος, Κλυτίος, Κνάπτων (Γνάμπτος), Κόας, Κοάτας, Κόδρος, Κοκκίων, ΚόλεFος, Κομάδωρος, ΚομάFεν(τ)ς, Κομάτα, Κονιδαίος, Κόνσματος, Κοντεύς (Κοτεύς), Κόντιλος (Κωτιλος), Κόντις, Κόντος, Κοπίς, Κοπρεύς, Κορινσία, Κορσίνος, Κόρσων, Κορυδαλλοιο, Κορυθάτα, Κόρυθος, Κορύνω, Κοτεύς (Κοντεύς), Κότυλος, Κοφίνα, Κράμβις, Κρανάτας, Κράνιος, Κραύρος (Γλαύρος), Κρηθεύς, Κρής (Κέλης), Κρίασις, ΚρίFος (βλέπε ΠόλιFος), Κυδαίος (Χυδαίος), Κύδης, Κύθηρος, Κύκα (βλέπε Γύγα), Κύκαλος, Κυκάνωρ, Κυκασ(σ)ος, Κυκήτωρ, Κυκλεύς, Κύλλανος, Κυνεύς, Κύνιος, Κύπριος, Κύριος, Κυρσαμένιος, Κύρσος (Κύσος, -ων), Κύρτος (Κύτος, -ων), Κύσος – ων, (Κύρσος), Κυταίος, Κύτος, -ων, (Κύρτος, -ων), Κύψελος, Κώδος, ΚώFαστος, Κώκαλος, Κώλος (Χοίλος, Χοίρος, Χώλος), Κωτιλος (Κόντιλος), Κwηλεγwhόνταο, -γwώταο, ΚwηλέFας, Κwηλεμενεύς (ή ΓhFηρ(ε)ιμενεύς), Κwήλων (ή ΓhFήρων), Κwίζων, ΚwινFασ(σ)ος, Κwισίαρχος, Κwισίτας, Λα(γ)χή(Fει), ΛάFαρμος, ΛαFο-, ΛαFόγwhονος, ΛαFογwhόντας, ΛαFόδοκος, ΛαFόποκwος, -λαFος, Λάκυρος, Λάμνιος, Λαμπάδων, Λαμψάκω, Λάναρχος, -αγος, Λανέεια, Λάνις, Λάρος, Λαυράτας, Λαύτας, Λάχυς, ΛέFων, ΛεικwόFενς, Λευκάσ(σ)ω, Λευκάτας, Λεύκοιο, Λευκτραία, Λευκώ/όρφυς, Λέπριος, Λέσχα, ΛιγύFενς, Λιγύρταο, Λόγχω, Λυκίας, Λύκιος, Λύκις, Λύκος, -ων, Λύκουρος, Λυκτία, Λύκωρος, Λύρνας, Λυρνασ(σ)ιος, Λύρος, Λύσις. Μαίων, Μακέλλας, Μαλάνιος, Μάλευρος, ΜαλήFος, Μάλθακος, Μάλιος, Μάριος, Μαλίτας, Μάνδαλος, Μάντιος, Μαντίσκος, Μάνω, Μαραθεύς, Μαράφιος, Μάριος, Μάλιος, Μάρμαρος, Μάρων, ΜασίFορFος, Μασσονίω, ΜάταFος, ΜατύFει, Μαύτιος, ΜαχάFων, Μαχάτας, Μάχις, Μάχυς, (Με)δελάFω, ΜέFις, ΜέFιων, ΜεFόνιος, ΜεθήFει (ΜητήFει), ΜεζάFων, Μειλιχάνωρ (βλέπε Δολιχάνωρ), Μελεύς, ΜελιFάστας, Μενεύς, Μένιος, Μενύ(F)ας, ΜετάλαFος, Μετάνωρ, Mετωκwεύς, Mήδειος, -μήδης, ΜητήFει (ΜεθήFει), Μήνα, Μητιάνορος, Μιάραρος, Μιάρος, Μικ(κ)αλίων, Μίκτας, Μισραίος, Μίτις, Μναιεύς, ΜνασίFεργος, Μνάσος, Μο(ι)δας, Μόκwσος, Μόνικος (Μόνιχος), Μυιόμενος, Μύκων (η Μύσχων), Μυρτία(ς), Μυρτιλις, Μυρτίς, Μύρτων, Μυρτώνας, Μωλεύς, Μωλο-κwόλω. NαFιλος, -ναFος, Nαπύτιος, Nάρυς, Nάσιος, Nαυσικλέ(F)ης, NεδαFάστας, Nε(h)ελάFω, NεFοχίτων, Nεστιάνωρ, NηρίFαστος, Nηρίτω, Nοεύς, Nόσ(σ)αλος, Nυθώ, Nώδαρος. Ξάνθος, ΞένFων, Ξούθος. ΌFιλος, ΟFότας, ΌFοτος, Ολόντιος, Ομίλιος, Ονασεύς, (Η)οπαFονεία, (Η)oπάFονι, Οπιθυραίω, Οπιλίμνιος, Οπλόμενος, Ορέ(h)ας, Ορέστας, Όρμενος, Ορνεύς, Όρο-παν, Ορσικώδω, Όρτ-αλκι, ΟρτίναFος, Ορχομενεύς (βλέπε Ερχομενεύς), Οφελάνωρ, Οφελέστας, Οφέλτας, (Η)οχεύς, (Η)όχος, Οψήστωρ, Όψιος. Πάδασος, Παιανίω, Παμίσιος, Παναλκι, Πανάρειος, Πανγwώσιος, Πανγwώτας, ΠανδαιήFει, Πάνδαρος, Πανδίας, ΠανδίFει, Πανδίων, Πανκύριος (Πάχυλος), Πάνπλακος, Πανσίδαρος, Παντίας (ή Φαντίας), Πάντις, Παντόνωρος (βλέπε ΚFιτόνωρος), Πάντ(h)ορος, Πανυ(F)ασ(σ)ος, Πάνφαιος, Πάνφαλος, Πάνφυσος, Παρνασ(σ)ός, Πά(σ)τα (Φάντα), Παύρος, Πάχυλος (Παν-κύριος), Πειθεύς, Πειρίνθας (βλέπε Περίτας), Πειρίνθει, Πεκwεύς, Πελεκυι, ΠέλεκυςFάναξ (ή ΠρεσγυFάναξ), Πέλινος, Πέλλος (ή Φέλλος), Πέπλος, Πέργwhονος, Περιγwhόνιος, Περίγwhονος, Περιγwhόντας –γwώτας, ΠεριFάστας, ΠερίθοFος, Πέριθος, ΠερίλαFος, Περιμήδης, Πέριμος, Περινθεύς, Περίτας (Πειρίνθας), Πέταλος, Πηδαίω, Πια- Πιαμυ-, Πιασιλος, ΠιFεριάτας, Πιθακεύς, Πικοδάκει, Πικρεύς, Πίπ(π)ις, Πισ(σ)αFάστας, Πλάκος, Πλάτων (βλέπε Φάλανθος), Πλευρώνιος, Πλουτεύς, Πόδαργος, Ποικίλο/ωκwς, Ποίμαρχος, -αγος, Ποιμήν, Ποιμνίων, Ποίμνιος, ΠόλιFος (βλέπε επίσης ΚρίFος), Πολυγwhόντας, -γwώτας, Πολυγwώτωρ, -γwότος, Πολυδαίσιος, Πολύερος, Πολυ(F)ήFος, ΠολυθέFης, Πολύκαστος, Πόλυτος, Πόμπος (ή Φόρβος), Πονοφάντα, Ποντεύς (ή Πορθεύς), Πόντιος, Πόντος, Πορθεύς (ή Ποντεύς), Ποτνία, Ποσειδάων, Ποσιδαεία, Ποσοφέλε(h)ι, ΠραίFος, Πραίσος, ΠραξήFει, ΠρεσγυFάναξ (ή Πέλεκυς Fαναξ), Πριαμεία, ΠρώFιος, Πρωτεύς, Πρωτύ-γwhονος, Πτολεμάτας, Πτολικάστα, Πτολίων, -ιος, Πυθεύς (βλέπε Φυτεύς), Πύθης (βλέπε Φυτήρ), Πυθίας (βλέπε Φυτίας), Πύρασος, Πύργιος, Πύρις, ΠύρκοFος, Πύρ(σ)Fα, Πυρ(σ)Fίνος, Πύρ(σ)Fος, Πωλίσκος, Πώλος. Ρέαμος, Ριάτας, Ρίζων, ΡόFος, Ρυτιας. Σαία, Σαμαία, Σαμαρι-Fάστας (-Fάτας), Σαμάριος, Σαμίνθιος, Σαμίς, Σαμυθαίος, Σάν(ν)ιος, -ιων, Σανυ-, ΣανύFει, ΣανυFέντας, Σαρίγwολος, Σαρματία, Σαρπηδα(ς), Σαρπηδών, Σασαίος, Σαύκος, Σαύριος, Σελινάτας, Σιδαίος, Σιλανός, Σιλάτας, Σίμα, Σίμαργος, Σίμος, Σίμων, Σίπυς, Σκάμων (Κάμων), Σκαμώνιος (Καμώνιος), Σκίδαρος, Σκίδρος, Σμίλα, (Σ)μιό/ώπας, Σούρος, Σπερχεύς, ΣτατιγwοFεύς, Στίγρω, Στιχίω, Στοιχεύς (βλέπε και Τοκεύς), Στόλιος, Στόμαργος, Στράτων (-ιος), Στυγατώ, Στύγνα, Στυγνεύς, Στυρίτα, Σύγριτος, ΣυκέFας, Σύκος, Σύμις, Σύριος, Σύρτ(ι)ας, Σφαγέτας, ΣχοινιFάστας. Tαινίσκος, Tαμιεύς, TάναFος, Tάνταλος, Τανυκος, Ταρφάνωρ, Τάρφερος, Ταυνασ(σ)ος, Ταύρος, ΤελάFων, ΤελειάFων, Τερθεύς, Τέρμιλος, Τερπεύς, Τέρπης, Τερπία, Τέταρος, Τετρευς, Τεθρεύς, Τεύτος, ΤιFατία, Τιφαίος, Τλωός (ή Τρωός), Τοκεύς (βλέπε Στοιχεύς), Τοξότας, Τρι-, Τρίδαρος (-δαλος), Τριό/ώπας, Τριποδίσκω, Τρισηρώει, Τρίτος, Τροχίνος, Τρωία, Τρωός (βλέπε Τλωός), Τυλισ(σ)ίοιο, Τυ(μ)πανιασ(σ)ος. Ύγρος, ΥFαμία, ΥFάνσιος, ΥFάντας, Υλαίος, Υλ(λ)εύς, Ύλλος, Υρταίος. ΦαFάFων, ΦαFασ(σ)ος, ΦαFίνος, Φαίαρος, Φαιασ(σ)ος, Φαιστία, Φαιστί(ς), Φαλάνθιος, -ίω, Φάλανθος (Πλάτων), Φάλαρος, Φάλης, Φαλίας, Φάλιος, Φανίσκος, Φάντα (βλέπε Πά(σ)τα), Φαντίας (ή Παντίας), Φαντόνωρος (ή Παντόνωρος) (βλέπε ΚFιτόνωρος), Φαραίος, Φασηλίω (-ίος), Φέλλος (ή Πέλλος), Φιλ-, Φιλάγρα, Φίλαιος, Φιλάμενος, Φιλασία(ς), Φιλίνος, Φιλίστα, Φιλογwώτα, ΦιλόFεργος, Φιλοίτας, ΦιλόπαFος (ή ΦιλοπάFων), Φιλοπάτρα, Φιλοτέκτων (Φίλων τέκτων), Φιλώνα, Φλύδαρος, Φοιτεύς, Φοίτιος, Φόρβος, (ή Πόμπος), Φύλακος, ΦυλέFας, Φυλίαρχος, Φύλιος, Φύξη/ελος, Φυτεύς (Πυθεύς), Φυτήρ (Πύθης), Φυτίας (Πυθίας), Φύτω, ΦωκήFει. Χαίρων (ή Χάρων), Χαλκεύς, Χαραδ(ρ)οFάστας, Χαρισεύς, Χαρίσιος, Χάροκwς, Χάρων (ή Χαίρων), Χαύνος (Καύνος), Χέζων, Χιεύς, Χλαίνος, Χοίλος (Χοίρος, Χώλος, Κώλος), Χραίσμω, Χυδαίος (βλέπε Κυδαίος). Ψακόμενος, Ψάκος, Ψελλός, Ψόλαρχος, Ψόλεια, Ψολίων Ψόλων, Ψόλος. Ωγύγας, ΩFακος, ΩκύναFος, Ώκυνος, Ώκυς, Ώπας ((Η)όπας).



Πουθενά δεν βλέπω το συνθετικό ίππος.
Σε πείραξε που δεν υπάρχει στα 4_5 όνοματα που ξέρουμε από την μινωικη εποχή

Γιατί να με πειράξει ρε Βούλη? Σχετικά με τα ονόματα που περιέχουν τον ιππο αναφέρθηκα σε διάφορους ινδοευρωπαϊκούς λαούς και στους Ελληνες, χωρίς να περιοριστώ στους Μυκηναίους Ελληνες. Δηλαδή τώρα τι εξυπνάδα θες να μου πεις? Οτι αν δεν βρω το συνθετικό ίππος δεν ισχύει η σχέση των Μυκηναίων με τα άλογα? Μα υπάρχουν πρόσθετα στοιχεία όπως ταφές αλόγων, ζωγραφιές, σύμβολα, αντικείμενα κλπ. Εκείνη η θεότητα των ίππων στις πινακίδες της Γραμμικής Β αποτελεί πρόσθετη στήριξη σε αυτό που έγραψα για την κουλτούρα με τα άλογα.

Για την "τεράστια" λίστα ονομάτων που έφερες έχω να παρατηρήσω ότι κάποια από τα ονόματα φαίνεται πως είναι εθνικά ή τοπωνύμια (Αιγύπτιος, Αθαμανεύς,Πόντος) Επίσης θα έπρεπε να βάλεις την πηγή από την οποία το ξεσήκωσες για να διασταυρώσουμε τα στοιχεία. Με λίγο ψάξιμο βρήκα ότι το ξεσήκωσες από δω.

http://www.hellinon.net/FirstGreeknames.htm

Πρόκειται για βιβλίο του 1958 που παραθέτει ονόματα των πρώτων Ελλήνων, της μυκηναϊκής περιόδου όπως λέει στην παρένθεση τα οποία διαβάστηκαν σε μυκηναϊκές και μη αλφαβητικές επιγραφές (τι εννοεί εδώ άραγε?). Κάτω από το απόσπασμα που αντέγραψες έχει άλλα δύο "πακέτα" ονομάτων (της μυκηναϊκής περιόδου όπως έχει ισχυριστεί στην αρχή της λίστας), εκ των οποίων στο τρίτο έχει και ονόματα με τον ίππο. Άρα τι πρέπει να συμπεράνουμε από αυτά?

Κατά τ' άλλα δεν μου απάντησες. Μας είχες ζαλίσει για τον Ομηρο που δεν κάνει αναχρονισμούς αλλά αναφέρεται με 100% ακρίβεια στη μυκηναϊκή εκστρατεία στην Τροία. Σου έφερα τον Ιππόθοο των Πελασγών της Ιλιάδας. Πάρε και τον Ιππόδαμο τώρα που τον θυμήθηκα. Επίσης στο άλλο τόπικ υποστηρίξες ότι η αργοναυτική εκστρατεία έγινε τη μυκηναϊκή εποχή στην Κολχίδα. Σου βρήκα Αργοναύτη που έχει πατέρα με τον ίππο στο πρώτο συνθετικό του ονόματος. Είναι δικαιωμένη 100% η αρχαία γραμματεία τελικά ή δεν είναι? Ανήκαν στα μυκηναϊκά χρόνια οι παραπάνω αναφορές ή όχι?

Χέζων, [...] Ψόλαρχος, Ψόλεια, Ψολίων Ψόλων, Ψόλος.

3,500+ χρόνια αδιάλειπτης ιστορίας!